คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : :: Chapter :: TwentyThree - โอ้ความรัก >w< [100 %]
:: Chapter :: TwentyThree – โอ้ความรัก >w< [100 %]
Author :: Mayziiz~*
Author Note :: ช่วงนี้ขี้เกียจจนตัวจะเป็นเกลียวเชียว และแล้วก็แต่งจนจบ ฮาๆๆ นั่งทำตัวเรื่อยเปื่อยจนคุณแม่บ่นหูชา =..=a เลยสำนึกลุกขึ้นมาเปิดคอมพ์แต่งฟิคสะเลย อุว่ะฮาฮ่า หวังว่าจะสนุกและถูกใจ T^T
..........................................................................................................................
# บ้านซาวาดะ
"แย่จริงลืมใส่ซีอิ๊ว >w<"
ร่างบางวิ่งไปควานหาขวดเครื่องปรุงอย่างเร่งรีบหลังจากที่ชิมซุปในหม้อใหญ่ที่กำลังเดือดพล่า
"อื้อ...ค่อยเหมือนซุปหน่อย"
เมื่อชิมจนได้รสชาติที่ถูกอกถูกใจร่างบางจึงปิดแก๊สก่อนจะยิ้มระเรื่อภูมิใจในผลงานของตน นอกจากซุปแล้วยังมีเทปปุระต่างๆ และโคร็อกเกะกรอบนอกนุ่มในอีกด้วย
"หอมจัง...ฟอด"
ร่างสูงที่คุ้นเคยย่องมาด้านหลังก่อนจะฉวยโอกาศหอมแก้มนุ่มๆฟอดใหญ่ให้หายคิดถึง
" -///- มาได้ยังไงเนี่ย" แรมโบ้ขวยเขินหน้าแดงระเรื่อ เขาชินแล้วกับการบุกมาที่บ้านของฮายาโตะ แต่ก็ต้องใจเต้นตึกตักทุกครั้งที่ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงตรงหน้า
"เหาะมานะ ^^"
"บ้า...แล้วพี่สึนะล่ะ" สบถให้ร่างสูงด้วยความเขินอีกครั้ง ก่อนเลี้ยวมองแลซ้ายขวาไม่เจอพี่ชายตนจึงเอ่ยถามขึ้น
"ไม่อยู่กว่าจะกลับก็คงพรุ่งนี้มั้ง" ฮายาโตะตอบด้วยใบหน้ายิ้มนิดๆที่มุมปาก
"....."
"พี่มีของมาฝากด้วยนะ...หลับตาก่อนสิ"
ฮายาโตะรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนที่ร่างบางจะชักถามอีก ร่างบางลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมหลับตา ใบหน้าขาวใสรับกับผมดำขลับเป็นประกาย ริมฝีปากชมพู แก้มใสที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงตั้งแต่เมื้อกี้
ฮายาโตะไม่รอช้าเขาช้อนคางมนขึ้น ก่อนจะประทับริมฝีปากหนาเข้าอย่างอ่อนโยน ร่างบางเผยอปากบางเป็นการเชื้อเชิญ ร่างสูงยิ้มก่อนจะรุกล้ำอย่างเร้าร้อน ก่อนจะมอบของฝากลูกอมรสองุ่นส่งผ่านไปให้ร่างบาง ความหวานหอมของลูกอมทำให้ทั้งคู่จูบกันอย่างหนักหน่วงมากขึ้น มือไม้ของร่างสูงเริ่มซุกซนจนร่างบางร้องเสียงหลง เมื่อลูกอมค่อยๆละลายร่างสูงก็ถอดริมฝีปากออก ก่อนจะประทับอีกครั้งอย่างแผ่วเบา
"...อื๊อ....แอ่กๆ..." ร่างบางพยายามสูดลมหายใจ หัวใจเขาเกือบหยุดเต้นเสียแล้ว
"พี่ว่าเก็บอาหารไว้กินทีหลังดีกว่า ^^"
"....." ร่างบางไม่พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าร่างสูงด้วยความสงสัย
"ก็พี่หิวอย่างอื่นนี้น้า ^^"
ร่างสูงเขยิบกายอย่างช้าๆ ก่อนจะช้อนร่างบางมาแนบอกแกร่ง เขาจูบอย่างแผ่วเบาอีกครั้งก่อนจะตวัดร่างบางสู่อ้อมแขน เป้าหมายของเขาคือ ห้องนอน
"-///////////-"
# คอนโดฯ ของสควอโร่
"...อื้อ.."
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนข้างร่างบางอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะประทับริมฝีปากร้อนผ่าวไปยังแก้มนุ่มๆอย่างเนิ่นนานและเลื่อนมายังริมฝีปากชมพูที่แย้มเผยออยู่
"ผมรักคุณ.....สควอโร่" ยามาโมโตะกระซิบเสียงแหบพล่า
"...ฉันก็รักเธอ"
ทั้งคู่กอดกันกลมบนเตียงขนาดคิงไซส์ หยอกเย้ากันไปมาอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
กริ๊ง กริ๊ง.......
"....." ร่างบางมองรายชื่อบนหน้าจอก่อนรีบรับอย่าทัดทีทัดใด
"ฮัลโล" เสียงหวานตอบ
'ฉันเอง'
"มีอะไรหรือเปล่า"
'พอดีฉันมาญี่ปุ่น...แล้ว..'
"พวกนั้นมาด้วยหรือเปล่า?"
'เปล่า'
"ห๊าาา.....งั้นคุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ....เข้าใจแล้ว อย่าเพิ่งไปไหนนะ"
ร่างบางกดวางสาย ถึงเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ศัตรูเขาก็เยอะยิ่งกว่าใคร ถ้าจะปล่อยให้อยู่คนเดียวก็คงจะอัตราย เมื่อนึกได้ดังนั้น ร่างบางก็ลุกขึ้นแต่งตัวก่อนจะจูบลาและปล่อยให้ร่างสูงสงสัยต่อไป
"ไปไหนของเขานะ" ยามาโมโตะบุนอุบ
กริ๊ง กริ๊ง.......
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่เป้นโทรศัพท์ของร่างบางที่ลืมทิ้งไว้ ยามาโมโตะหยิบขึ้นมารับแต่ไม่ได้พูดอะไรลงไป
"........"
'สควอโร่' ปลายสายเรียกชื่อร่างบางอย่างสนิทสนม จนทำให้ร่างสูงใจหล่นไปอยู่ตาตุ้มวูบหนึ่ง
"........"
'ฮัลโล่....สควอโร่'
เขายังคงนิ่งเงียบไม่ปริปากแต่อย่างไร เมื่อสติกลับคืนมาเขาจึงกดวางสายไปก่อนที่คนปลายสายจะตอบกลับมาอีกครั้ง
"ใครกัน???" ยามาโมโตะอดที่จะสงสัยไม่ได้ เขาจึงสวมเสื้อเชิ๊ตอย่างไวและรีบตามร่างบางลงไปอย่างเงียบเชียบ
# บ้านซาวาดะ
ร่างสูงถอดริมฝีมือหนาลูบไล้ไปมาทั่วเรือนร่างขาวเนียน ที่ตอนนี้มีร่องรอยแดงเป็นหย่อมๆขัดผิวขาวให้เด่นขึ้นไปอีก เขาไม่อาจจะหยุดและห้ามใจตนเองไว้
"แรมโบ้"
"......."
ฮายาโตะเรียกด้วยน้ำเสียงพล่าซ่า แต่ร่างบางระหงยังไม่ยอมตอบ เขาจึงไซ้ซอกคอหอมก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง
"...แรมโบ้..."
"......."
"อ้าวแล้วกันหลับแล้วเหรอ....ฟอด ^^"
ร่างสูงเมื่อเห็นว่าคนเบื้องล่างหลับจริงๆก็อดขำไม่ได้ สงสัยจะเล่นหนักไปหน่อย ใบหน้าคมเข้มค่อยๆเคลื่อนใกล้แก้มป่อง ก่อนจะประทับลงด้วยความอ่อนโยน
ร่างสูงจัดแจงเสื้อผ้าก่อนจะเข้าห้องครัวเพื่ออุ่นอาหารชักหน่อย แรมโบ้คงหิว ถ้าตื่นขึ้นมาคงหิวแน่ๆ ร่างสูงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่วันนี้เขาจะเอาให้หลักเลย อิอิ
"ไหนดูสิมีอะไรทานบ้าง?.....แอ่กๆๆ..." เปิดฝาหม้อด้วยความลุ้นระทึก เมื่อชักซุปเข้าปากก็ถึงกับสำลักออกมา ดีนะที่ร่างบางไม่อยู่ตรงนี้ ไม่งั้นเขาถึงจะโดนงอนด้วยแน่ๆ
ร่างสูงสำรวจถึงที่มาของรสชาติ เมื่อพบขวดเครื่องเทศที่ฝาเปิดอยู่ก็ถึงกับบางอ้อ
"ซอสงา!! ถึงว่ารสชาติแปลกๆ ซีอิ๊วอยู่ไหนนะ.....สงสัยต้องออกไปซื้อมาแก้รสสักหน่อย"
เมื่อค้นหาไม่พบ เขาจึงตัดสินใจจะไปซื้อที่ร้านสะดวกใกล้ๆนี้ก่อนที่แรมโบ้จะตื่น นึกได้ดังนั้นร่างสูงก็สวบเสื้อคลุมแล้วออกไปอย่างเงียบเชียบพร้อมลงกลอนเสร็จสรรพ
# กลางเมือง
"บ้าจริง!! ทำไมถึงไม่เปิดร้านกันนะ" ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย เมื่อร้านใกล้ๆบ้านไม่ยอมเปิด เขาจึงรีบบึ่งมากลางเมือง แต่แล้วเขาก็เหลือบเห็นแฟนของเพื่อนซี้ตัวแสบ ท่าทางรีบร้อนจะไปไหนกันนะ
"อ้าว....คุณสคว...." ฮายาโตะพยายามจะทักทาย แต่กลับถูกมือปริศนาปิดปากของเขาเอาไว้ จากด้านหลัง
"ชู่ว์!!!!"
"อะไอเอี่ย!!!!" ฮายาโตะโวยวายสุดฤทธิ์สุดเดช เมื่อเห็นว่าร่างสูงเริ่มดิ้นหนักขึ้น ร่างสูงใหญ่อีกคนจึงเผยตัว
"ฉันเอง"
"เจ้าบ้ามาไม่ให้ชุ่มให้เสียง =..= " เมื่อเห็นว่าเป็นยามาโมโตะ ฮายาโตะจึงหยุดดิ้น ก่อนจะต่อว่ายกใหญ่ แต่ดูเหมือนเพื่อนอย่างยามาโมโตะจะไม่ได้ยินเสียงของเขา ณ ตอนนี้
"เหอะน่า...ฉันไปก่อนนะ" เขาไม่เถียงแต่กลับมองตามร่างบางอย่างนิ่งเงียบและเดินออกไปช้าๆ
"ไปไหน....เอ๊ะ....รอด้วย..."
เมื่อเห็นเพื่อนไม่สนใจ ฮายาโตะก็นึกห่วงว่าจะเกิดเรื่อง จึงวิ่งตามเพื่อนสุดซี้ไปอย่างติดๆ
# โรงแรมนามิโมริ
ร่างบางเดินฉับๆอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่อย่างไม่แคร์โลก ร่างบางส่ายหน้าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ยกมือบางกอดอกอย่างเหนื่อยๆ
"เขาคุยอะไรกันนะ"
"นั้นสิ...เฮ้ย" ยามาโมโตะตกใจสุดขีดเมื่อ หน้าเพื่อนสุดซี้อย่างฮายาโตะเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้มือหนาปิดปากเพื่อนอย่างรวดเร็ว
"...อย่าเสียงดังสิว่ะ เจ้าบ้านี่!!" พวกเขาแอบอยู่หลังพุ่มไม้ประดับใกล้ๆที่นั่งของสควอโร่ แต่สงสัยคนเตือนจะเสียงดังกว่า
"พวกนายเป็นใครนะ!?"
"เจ้าบ้า มาความจำเสื่อมอะไรตอนนี้เหล่า" ฮายาโตะเตือนถึงความบ๊องของเพื่อนอีกครั้ง
"...." ยามาโมโตะส่ายหน้าไปมา ในขณะนั้นเอง
"ฉันถามว่านายเป็นใคร ห๊ะ....ไอ้หัวปลาหมึก!!"
"เจ้าบ้า!! แกเรียกฉันว่าไงนะ!!" ฮายาโตะเดือด
"...." ยามาโมโตะส่ายหน้าแสดงความบริสุทธิ์ของเขาอีกครั้ง
"ถ้าไม่ใช่แก แล้วใครล่ะ!?"
"ไอ้หัวปลาหมึก!!"
ทั้งคู่มองหน้ากันสลับไปมา ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับชายหนุ่มผมซอยสั้น (คุณพี่ภาคอนาคตนะครับ!!!) ที่ใส่ชุดตำรวจครบเครื่อง เสียแต่ไม่ใช่ตำรวจญี่ปุ่น
"ผู้หมวดเรียวเฮ ^^ !!!" เสียงเข้มของร่างสูงใหญ่เรียกเขา จนเขาหันเหความสนใจจากเด็กทั้งสอง
เมื่อตำรวจหนุ่มไฟแรงเผลอมีหรือหนุ่มๆจะไม่หนี แต่ยังไม่ทันจะลุกผู้หมวดก็คว้าตัวทั้งสองได้อย่างทันท่วงที และลากไปยังโต๊ะที่ร่างสูงใหญ่นั่งรออยู่ เมื่อร่างบางอย่างสควอโร่ได้เห็นผู้มาเยือนก็ยิ้มตอบ แต่พอเหลือบใองด้านหลังผู้หมวดหนุ่มก็ต้องตกใจ
"ทาเคชิ!!"
"ฮาๆๆๆ^^" ยามาโมโตะไม่พูดอะไร เมื่อแต่หัวเราะออกมาเบาๆ
"คุณสควอโร่...รู้จักเด็กพวกนี้เหรอครับ"
"ใช่.."
"นี่เหรอเด็กทาเคชิที่เธอเล่าให้ฟัง ถึงว่าไม่ยอมกลับอิตาลีไปทำงาน" แซนซัสแซวคู่หูอย่างสนิทสนม
"นี่!.." พูดขัดด้วยความเขิน
ฮายาโตะยังคงงงๆอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเขาก็เลยขอตัวกลับมาก่อน (ทิ้งวัวบ้าแรมโบ้ไว้นะสิ)
"ไม่คิดนะครับว่าจะได้เจอกันที่นี้" ผู้หมวดเรียวเฮทัก
"ครับ...ฉันยังตกใจนึกว่าแซนซัสจะมาคนเดียวสะอีก ถ้ามีผู้หมวดเรียวเฮอยู่ด้วย ฉันก็เบาใจ"
"ก็เธอถามนึก พวกนั้น ฉันก็ตอบตามความจริงว่าไม่มา" แซนซัสโผล่ขึ้น
"เชอะ! ใครจะนึกว่านายจะมากับหวานใจล่ะ"
" -////- พูดอะไรกันครับเนี่ย" แถมเป็นเรียวเฮที่เขินจนพวงแก้มแดงระเรื่อถึงใบหู
ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาบ่งบอกว่าถึงเวลากลับเสียแล้วบวกกับท่าทีของแซนซัสที่ดูเหมือนจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว น่าสงสารคุณเรียวเฮจริงๆ สงสัยคืนนี้จะต้องรับศึกหนัก ร่างบางจึงเอ่ยลาผู้เป็นเจ้านายและเดินทางกลับคอนโดฯ
เมื่อพ้นสายตาผู้คนแซนซัสก็โอบร่างบางก่อนจะหอมแก้มแดงฟอดใหญ่ให้หายคิดถึง
"อย่าสิ คนมองกันใหญ่แล้ว"
"^^" ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุร่างสูงใหญ่ประทับริมฝีปากอย่างอ่อนโยนและโหยหาเนิ่นนาน จนคนในอ้อมแขนทุบแผงอกแกร่งขออากาศหายใจ
"น...นี่.."
"ก็คิดถึงนี่นา...มันเที่ยวทั้งทีก็ต้องให้คุ้มหน่อยสิ"
"ผมมาทำงานต่างหาก" ร่างบางทัก
"แต่นี้มันเลยเวลางานแล้วนะ"
ร่างบางทำท่าจะเถียงลิฟต์ก็มาถึงพอดี ร่างสูงใหญ่จึงผลักร่างบางเขาไปในลิฟต์ก่อนจะถาโถมจูบอันเร่าร้อนยิ่งกว่าที่ผ่านๆมา หมายปลุกแรงปรารถนาของร่างบางเต็มที่ แถมมือยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวจุดหวั่นไหวอีกตะหาก ยิ่งร่างบางดิ้น ร่างสูงยิ่งถาโถม สงสารก็แต่เรียวเฮจะถึงห้องมั้ยล่ะวันนี้
# คอนโดฯ สควอโร่
"ยิ้มอะไรนักหนา ตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว" เมื่อเห็นว่าร่างสูงเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างบางก็อดแซวไม่ได้
"^^" นอกจากยิ้มเขายังฮัมเพลงอย่างสบายใจด้วย
"....คิดว่าฉันนอกใจหรือไง"
"ใครว่าล่ะ ผมมาเป็นเพื่อนฮายาโตะซื้อของต่างหาก ^^"
"จุ๊บ...เด็กโง่"
"...ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ..." ทาเคชิงอนเล็กๆ ก็จะไม่ให้งอนได้ยังไง ไม่รู้ไปคุยให้แซนซัสฟังยังไงเขาถึงบอกว่าร่างสูงเป็นเด็กนะ
"เหรอ? ^^"
"จริงๆนะ งั้นจะพิสูจน์ให้ดู"
"ยังไงล่ะ" ร่างบางนั่งลงริมเตียงขนาดคิงไซส์
"ก็....อย่างนี้ไงล่ะ"
ร่างสูงไม่รอช้าเขาลูบไล้ทั่วเรือนร่างขาวผองอย่างนุ่มนวลและตามด้วยริมฝีปากแดงที่ทาบทับบนริมฝีปากสีชมพูอย่างอ่อนโยนแต่หนักหน่วง
"..อื้ออ..."
เมื่อได้ยินเสียงครางด้วยความสุขสมของร่างบาง ร่างสูงก็ถอดตัวอย่างทันที ทำให้ร่างบางถึงกลับค้าง
"..นี่..อย่าแกล้งกันสิ..."
"^^"
ร่างสูงเริ่มเลื่อนริมฝีปากช้าๆก่อนจะถึงเนินอกสวยเขามีท่าทีทีเล่นทีจริง จนทำให้อารมณ์ปรารถนาของร่างบางถึงขีดสุด
"ไม่..ไห...ไหวแล้วนะ.."
"^^"
ยังไม่ทันพูดจบร่างสูงก็ถาโถมตัวเขาแทรกเข้าไปภายในกายร่างบางอย่างรวดเร็ว จนร่างบางสะดุดเล็กน้อย
"อื้อ....เด็กบ้า" ร่างบางบ่นอุบ
"ผมจะยอมเป็นเด็กแค่กับคุณเท่านั้นนะครับ...จุ๊บ ^^" ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพล่า ก่อนจะไซ้ซอกคอขาวเนียน
"อือ....แอ่กๆ" ร่างบางตอบด้วยเสียงกระเส่าไม่แพ้
เสียงครวญครางของทั้งคู่ดังลั่นห้องครั้งแล้วครั้งเล่า อีกทั้งคู่เผลอหลับไปพร้อมกัน
# บ้านซาวาดะ [again & again ^^]
"คงยังไม่ตื่นหรอกนะ วัวน้อย...เฮ้อ"
วันนี้กะจะอยู่กับวัวน้อยนานๆเสียหน่อยไม่น่าไปเจอตัวปัญหาอย่างเจ้ายามาโมโตะเลย แถมเจอเจ้าหัวสนามหญ้านั้นอีก หึ!! หน็อยแน่ะ ทรงผมฉันเหมือนปลาหมึกตรงไหนเฮ้ย!!!! คิดแล้วก็แค้น รีบกลับไปหาแรมโบ้ดีกว่า ^^ เมื่อคิดได้ดังนั้น เขก็ารีบร้อนกลับบ้านด้วยความร้อนรน
แต่เขาภาวนาให้วัวน้อยหลับนานอีกหน่อย เมื่อถึงหน้าบ้านชายหนุ่มเข้าไปอย่างช้าๆ และพบว่าไฟในบ้านยังไม่เปิดก็แสดงว่า วัวน้อยของเขา ก็ยังไม่ตื่น ร่างสูงยิ้มแก้มปริ
"เฮ้ย!!!"
ร่างสูงสะดุดสุดแรงเกิดเมื่อจู่ๆไฟในบ้านก็พร้อมใจกันเปิด และก็มีร่างบางยืนอยู่ข้างๆประตูหน้าบ้าน
"ไปไหนมานะฮายาโตะ >x<"
"ก็พอดี...พี่ทำซุปที่แรมโบ้ทำเสียรสชาตินะ เลยกะจะเติมซีอิ๊วแต่พอดีว่าขวดมันหล่นแตกกระจายเลยนะ พี่เลยรีบ...ออกไปซื้อ แล้วบังเอิ๊ญ!..."
"พอๆ เขาหิวแล้ว ฮายาโตะจะทำอะไรก็ทำสิ"
"^^ จริงเหรอ?"
"จริงสิ"
"พูดแล้วนะ ^^"
"แล้ว...Oxo"
ร่างบางไม่ทันเถียง ร่างสูงก็ประทับริมฝีปากอย่างฉวบฉวยและเนิ่นนาน ก่อนจะซุกไซ้ซอกคอขาวๆอย่างโหยหา
"นี่...เขาหิวนะ" ร่างบางทักเสียงสั่นเทา
"พี่ก็หิว....แต่หิวอย่างอื่นนะ ^^"
ร่างสูงกระซิบตอบก่อนจะกัดใบหูขาวสะอาดอย่างขี้เล่น จนร่างบางพวงแก้มแดงระเรื่อจนถึงใบหู ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งหักห้ามใจไม่ไหว
"นี่!! >//////////////////////<"
"น่าๆ พี่จะทำให้แรมโบ้อิ่มเอง ^^"
ไม่พูดเปล่า ร่างสูงโอบร่างบางเข้าสู่อกแกร่งด้วยความนุ่มนวล และพาร่างบางมุ่งสู่ห้องห้อง อย่างอารมณ์ดี
"ไม่น่าาาาาาาาา >///////////////////////////////<"
และแล้วทั้งคู่ก็ไปยังสวนสวรรค์อีกครั้ง
..........................................
เฮ้อออออออ >,.< เหนื่อย ฮาๆๆๆๆๆ นั่งเขินไปมาอย่างกับคนบ้า [ก็บ้าจริงนิๆ] อย่างปล่อยให้เมย์ว่าง เพราะเนื้อจะดำเนินด้วยประการละเช่นนี้ หุหุหุหุหุหุหุหุหุ
คงจะสนุกเน้อ ใครอยากได้แบบรูปแบบเต็มก็ท้วงที่ออมน้าค่ะ!!! เมย์แต่งได้แค่นี้จริงจริ๊ง >///////////////////////< [แค่นี้เลือดก็พุ่งแล้ว หึหึหึหึ]
แล้วพบกันใหม่นะค่ะ ช่วง 12 - 20 เมษานี้เมย์ไม่อยู่นะเค๊อะ!!!! สงกรานต์ก็ขอให้ทุกท่านเที่ยวกันอย่างสนุกสนานนะค่ะ ระวังตัวด้วยน้า เขาเป็นห่วง!!! [=..= รูปร่างก็เหมือนอยู่]
บะบายยยยยยยยยยยยยยยยยย ^........................^
ปล. ถ้าใครถามว่าซือคุงอยู่ไหน อยากจะบอกว่า ทูน่ายังลุกไม่ขึ้นเลย ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา >//////////////////////////////O เขินแทน
ความคิดเห็น