[Fic Ace of Diamond] Equation

PRE DIALOGUE

ถ้ามีคนอ่านหน้านี้ คนเขียนคิดว่าจำเป็นต้องเกริ่นอะไรสักอย่างก่อน สำหรับคุณๆที่แวะมาโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจนะ

เทียบกับเรื่องก่อนของคนเขียน พระเอกของเรื่องนี้เป็นคนที่คนเขียนหลงเสน่ห์เขาตอนที่คนเขียนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาดูเพอร์เฟคมากจนตกหลุมรักเลย

แต่ยิ่งดูไปเรื่อย...เห็นผู้ชายคนนี้ยืนค้ำฟ้าแล้วก็กรีดเลือดตัวเอง คนเขียนก็เศร้าใจและเข้าใจกับผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ สำหรับในสายตาคนอื่นเขาใจร้ายเหลือเกิน ไม่มีความเห็นอกเห็นใจเอาซะเลย

แต่ว่าจริงๆแล้วเขาก็แค่ไม่เก่งในเรื่องจัดการความสัมพันธ์ไม่ใช่หรือ คนเขียนที่เป็นผู้ใหญ่..กลับรู้สึกว่าเข้าใจผู้ชายคนนี้นะ งุ่มง่าม หงุดหงิด ไม่รู้จะทำยังไง บางทีเอาแต่ดู หรือพูดจาเหมือนจะระเบิดตัวเองอยู่ตลอดเวลา มีหน้าที่ต้องแบกรับ เพราะถ้าเขาไม่แบกมันเอาไว้ ท้องฟ้าก็จะพินาศ 

มองด้วยใจเป็นกลาง ทั้งๆที่เขาสามารถออกไปจับมือคู่หูของเขาได้ตลอดเวลา แล้วก็ปลอบใจด้วยคำพูดหวานๆอะไรสักประโยค ทำไมเขาถึงไม่ทำแบบนั้นนะ 

นั่นเพราะชีวิตของมนุษย์มีเจตจำนงค์เป็นของตัวเอง สุดท้ายก็ต้องคิดและต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง 

ให้ตายสิ! ผู้ชายคนนี้เหมือนดอกกุหลาบจริงๆ นี่มันเรียลเกินไปแล้วนะ! แล้วคนที่จะมาปลอบใจผู้ชายที่น่าสงสารคนนี้ได้ คนเขียนเห็นว่ามีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น ที่จะสามารถจับมือผู้ชายคนนี้แล้วก็ยิ้มให้เขาได้เหมือนแสงตะวัน

สำหรับคนเขียนแล้ว CP นี้จะไม่เปลี่ยนตลอดไป และจะไม่มีใครมาแทรกได้ค่ะ 

หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

และคุณจะพบกับ OOC บ้างเล็กน้อย เพราะนี่คือมิยูกิ คาซึยะที่น็อตหลวมหน่อยๆ และซาวามูระ เอย์จุนที่ทั้งขี้น้อยใจ ขี้หึง ขี้แย ขี้อ้อน อ่อนไหว เสียงดังและน่ารำคาญ แต่พิชเชอร์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่เอาแต่ใจนี่นา 

(=□□) (-◇-)