Meine Katze อุ่นรัก ละมุนใจ เจ้าชายแมวเหมียว

     สำหรับชีวิตโสดไร้พันธะผูกพันธ์แบบฉันคงจะไม่มีอะไรมากกว่าการเลี้ยงชีพไปวันๆให้อยู่รอดกับเลี้ยงเพื่อนรักสี่ขาหน้าหนวดอีกสองตัวให้อยู่ในโอวาสไม่ไปเพ่นพ่านไกลเกินรัศมีรั้วบ้านได้ก็พอแล้ว

ใช่ เรามีกันแค่สามคน ไม่สิ หนึ่งคนกับอีกสองตัว แต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตากลับเล่นตลกส่งเจ้าเหมียวลายเสือจากไหนไม่รู้มาทิ้งไว้หน้าบ้านฉัน

“ทำไงดี ซอมบี้ มัมมี่” ฉันหันไปขอความเห็นจากสมุน

“โฮ่งๆๆๆ” ซอมบี้ หมาตัวพี่ หน้าดำแหว่งเป็นเสี้ยว ตัวสีน้ำตาลอ่อน พันทาง ไม่ทราบประวัติพ่อแม่ ตอบรับด้วยเสียงอันดัง

“โบร๊วววววววว” มัมมี่ ตัวน้อง หน้าขาวมีปานดำที่ตัว ก็ออกความเห็นเช่นกัน ก่อนที่พวกมันทั้งสองจะวิ่งเป็นวงกลมรอบกล่องที่ใส่เจ้าแมวน้อยตัวนี้อย่างไม่กลัวเวียนหัว

“นี่มันแมวเบงกอลนี่” เมื่อฉันพิจารณาเจ้าตัวน้อยที่นอนคดอยู่ในกล่องลังดีดีก็นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นแมวพันธุ์หนึ่งซึ่งมีลายคล้ายเสือเบงกอล ท่าทางมันดูหลับสนิทไม่มีเสียงร้องหรืออะไรให้เอะใจเหมือนแมวทั่วๆไปเวลาโดนทิ้งเลย  แต่ใครจะบ้าทิ้งแมวสายพันธุ์แบบนี้กันล่ะ เอาไปขายซะยังจะได้เงินดีกว่าจริงมั้ย

“โอ๊ยยยย แล้วฉันจะทำไงดีล่ะเนี้ยยยย” สุดท้ายแล้วด้วยความแสนดีระดับนางเอกแบบฉันก็ต้องจำใจเก็บเจ้าตัวเล็กนี่ไปเลี้ยงจนได้ให้ตายสิ! ลำพังเจ้าสองตัวนี้ก็จะไม่พอกินแล้วมั้ย

ตกดึก

“งืมม หนักจัง” ความรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมานอนทับ รึว่า...ผีอำ!!!

“เฮ้ยยยยยยยยยยย” ฉันสปีดตัวเองขึ้นมาเต็มแรงก่อนจะพบว่า มีไอ้บ้าคนหนึ่งกำลังนอนทับพุงฉันอยู่

“โจร หรือ ผี !!!!” ฉันตะโกนไปอย่างเต็มเสียง พยายามหรี่ตาเพ่งมองในที่มืด นอกจากตาที่มีประกายฟ้าแล้วนั้นก็ไม่เห็นอะไรที่ชัดเจนอีกเลย  แต่แปลกที่ไอ้โรคจิตนี่มันไม่ทำอะไร เอาแต่นั่งนิ่งเอียงคอทำตัวแอ๊บแบ๊วมองหน้าฉัน

“แกเป็นใคร โรคจิตใช่มั้ย?” ตอนนี้ฉันเตรียมพร้อมด้วยโคมไฟในมือละ

“แง้วๆ จำผมไม่ได้เหรอฮะ” มันดัดเสียงให้แอ๊บๆเหมือนลูกแมว

“ฮะ??” มันพูดอะไรของมัน

“คุณเก็บผมมาเลี้ยงไง คุณเป็นเจ้านายของผมแล้วนะ” มันกระเทิบตัวเข้าใกล้ฉันด้วยความรวดเร็วจนฉันเห็นใบหน้ามันชัดๆ แววตาและสีตาคุ้นๆแบบนี้เหมือนเคยเห็นมาก่อน

“เฮ้ยยยยยย” จู่ๆมันก็มาเลียหน้าฉันแผล่บๆ นี่มันไอ้โรคจิตที่ไหนกันเนี่ยยย

“เจ้านายฮะ” ว่าแล้วก็เอาหน้ากับตัวที่หนากว่าฉันไม่ซุกแถวๆคอ

“ฟุ้ดฟิดๆ หอมจังเล้ยยยย” มันดมฉันยังกะหมาในขณะที่ฉันขัยบตัวไปไหนไม่ได้เลย ใช่สิ ก็มันยังทับฉันอยู่นี่ตัวอย่างกะหมีควายนะ

ฉันเหลือบตามองไอ้หมอนี่ด้วยความเคียดแค้นดูเหมือนมันจะรู้สึกตัว

“งื้อออ ก็ผมชอบกลิ่นหอมๆแบบนี้อ่ะ” เงยหน้ามองฉันด้วยความบ๊องแบ๊ว ก่อนที่ฉันจะเห็นหน้าชัดๆ

“แก..เป็น..ใคร” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบเน้นทีละคำ

“ผมเหรอ?” ทำหน้างงพร้อมเอียงคอ

“ใช่”

“ก็สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของคุณไง”  ใบหน้าหวานเล็กๆ ออกผิวขาว ดวงตาคมประกายฟ้า จ้องมองกลับอย่างซื่อบื้อ พร้อมทั้งฉีกยิ้มอย่างปัญญาอ่อน

“นี่มานนนอารายกานนนนนนนนนนนนนนนน”

 

Click here to Stop