คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Trap xxx 3 ::: Funeral second Part1
Trap xxx 3
Funeral second
<<ศพที่สอง>>
Part 1
Talk ::: Do Kyungsoo
ในที่สุดเวลาเช้าที่ผมรอคอยก็มาถึง แทบทั้งคืนที่ผ่านมาผมไม่ได้นอนเลย คุณลองคิดสภาพของคนที่เพิ่งฆ่าเพื่อนของตัวเองดูซิครับ หัวยุ่งเหยิง ขอบตาคล้ำ ทั้งตัวถึงแม้จะพยายามทำให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่รอยส้อมกับรอยฟกช้ำยังชัดเจน....
แล้วผมจะบอกพวกเขาว่ายังไง.... จะบอกเขาว่าอี้ชิงไปไหน ทำไมถึงยังไม่ลงมา... ถ้าพวกเขาถาม...
“นี่!!! คยองซูยา นายเป็นอะไรสภาพดูไม่ดีเลย ฉันคุยด้วยก็ไม่คุยกับฉัน”
แบคฮยอนถามผมเมื่อเห็นว่าผมได้แต่นั่งนิ่ง เงียบ ไม่พูดไม่จา
“อา ขอโทษนะ พอดีว่าฉันไม่ค่อยสบายอ่ะ “
ผมพูดพลางส่งยิ้มไปให้แบคฮยอนคลายกังวลแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล แบคฮยอนยังมองมาให้ผม เปิดปาก ถึงเรื่องที่ผมกำลังกังวลอยู่...
“เอาล่ะๆๆๆ ทุกคนกินข้าวกันได้แล้วฉันมีเกมส์จะมาเสนอด้วยยยยย >_<”
ชานยอลเอาน้ำเสียงร่าเริงของเขาดึงบรรยากาศที่น่าตึงเครียดให้กลับสู่สภาพเดิมแต่สำหรับผมมันไม่ใช่!!!
เคร้ง!!!
เมื่อพูดถึงเกมส์ผมที่กำลังจะตักอาหารเข้ามาทานถึงกับปล่อยช้อนให้หล่นลงมา มือของผม....ไม่มีแรง
“นี่....คยองซูเรามาเล่นเกมส์กันมั้ย”
เสียงของอี้ชิงดังเข้ามาในโสตประสาทของผมอีกครั้ง มันทำให้ตัวของผมสั่นราวกับโดนไฟช็อต
ทุกความคิด
ทุกความทรงจำของผมมันยังมีแต่ภาพที่ผมฆ่าเขา
มันไหลทะลักเข้ามาในหัวของผมอย่างบ้าคลั่ง มันรัวและรวนมากจนหัวของผมแทบจะระเบิด
“ฉันต้องการรอด!!! ขอโทษนะคยองซูฉันไม่มีทางเลือก ฉันต้องรอด ฉันต้องรอด นายเข้าใจมั้ย!!!!”
“คยองซูยา~~~เปิดประตูให้หน่อยสิ~~~~”
“นายมัน!!! ฉันจะฆ่าแก!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“นายมันอ่อนแอ คยองซู ฮึๆๆๆ “
“นายมันอ่อนแอ คยองซู ฮึๆๆๆ “
“นายมันอ่อนแอ คยองซู ฮึๆๆๆ “
“พอแล้ว!!!!! หยุดได้แล้ว!!!! ” ผมทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นพร้อมเอามืออุดที่หูของตัวเอง น้ำตาของผมเริ่มไหลมาเป็นทาง
“คยองซูนายเป็นอะไร”
แบคฮยอนเข้ามาถามผมอย่างเป็นห่วง พร้อมกับรีบเช็ดน้ำและพยุงผมขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เหมือนเดิม
“โทษทีนะ ฉันปวดหัวมากเลย เหมือนไมเกรนจะขึ้น”
“ไม่เป็นไรๆๆๆ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยกินยาก็ได้คยองซู”
“อืม..”
ระหว่างที่ผมกำลังพูดคุยกับแบคฮยอนสายตาทั้งหมดก็จ้องมาที่ผมราวกับว่าเขา รู้ อะไรอย่างนั้นล่ะ...
“ว่าไงชานยอลนายจะเล่นเกมส์อะไร?”
เซฮุนถามชานยอลอย่างตื่นเต้นกับเกมส์ที่ชานยอลจะเสนอ แต่...แต่ผมกลัวเหลือเกิน กับเกมส์ของเขา....
“มันคือ....เกมส์...”
ชานยอลเว้นช่วงให้พวกผมคอยลุ้น มันเป็นธรรมดาที่คนอย่างเขาชอบลีลา.... ท่ามาก...
“เกมส์....?”
จุนมยอนตอบต่อตามที่ชานยอลวางทางไว้
“เกมส์....”
“นี่ ชานยอลนายอย่ามาลีลาจะได้มั้ย!!!”
ในที่สุดแบคฮยอนก็ทนไม่ไหวกับความลีลาของชานยอล ลุกขึ้นมาตะโกนใส่หน้าเขา
“แบคฮยอนอา~~~ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงใส่เค้าเลย T3T “
“นั่นสิ แบคฮยอนนายจะขึ้นเสียงใส่ชานยอลทำไม”
อู๋ฟานถามแบคฮยอนพร้อมจิกสายตาใส่แบคฮยอนทำเอาผมที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับเสียวสันหลังไปเลย เขาเป็นคนแรกที่เข้าข้างชานยอลตลอด...ราวกับว่าเพื่อนของเขาคือชานยอลคนเดียว...สำหรับพวกผมก็แค่...คนรู้จัก....
พวกเราทุกคนในที่นี้เกรงกลัวเขายิ่งกว่าอะไร อาจจะเป็นเพราะรูปร่าง ความสูง บุคลิกของเขาละมั้งที่ทำให้พวกเราถึงกับหงอ…
“ก็มันลีลานี่!!”
แบคฮยอนทำท่าทางฮึดฮัดไม่เท่าไรก็กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรง
“แบคฮยอนใจร้ายจัง”
ชานยอลพูดพร้อมทำน้ำตาคลอใส่แบคฮยอน ท่าทางของเขาดูน่าสงสาร เมื่อแบคฮยอนหันหน้าไปเจอก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอ่ย...
“ฉันขอโทษ ชานยอล นายก็รู้ว่าฉันอารมณ์ร้อน ขอโทษนะ”
แบคฮยอนพูดขอโทษจากใจจริงไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นชานยอลทำท่าทางแบบนี้ก็จะใจอ่อนไปหมดทุกคน และแน่นอนหนึ่งในนั้นมีผมด้วย...
“เอาล่ะๆๆ ว่าไงเกมส์ของนายคืออะไรชานยอล” อู๋ฟานถามพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นเหมือนเดิม...
“ซ่อนแอบ!!! ^(+++)^” เมื่อชานอยลเฉลยเกมส์ของเขาพวกเราทุกคนก็ถอนหายใจกันหมด
“ซ่อนแอบนี่นะ เด็กไปหรือเปล่าชานยอล”
จงแดพูดแทนความรู้สึกของพวกเราทั้งหมดซึ่งผมว่ามันก็จริง แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เป็นเกมส์เด็กๆ ไม่ใช่เกมส์ที่น่ากลัวอะไร...
“อา แต่มันมีกติกาอย่านึงที่ไม่เด็กนะจงแด~~~~”
“ยังไงอ่ะ ฉันไม่เข้าใจ” จงแดถามขึ้นอีกรอบ
“ก็...ใครโดนหาตัวเจอคนแรก...จะโดนลงโทษ!!!”
“!!!” ทุกคนในนี้ต่างตกใจว่าเกมส์ที่ว่าหมูมันจะไม่หมูอย่างที่เราคิดซะแล้วสิ!!
“ลงโทษ...อย่างไงหรอชานยอล”
ลู่หานที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมาบ้างพร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้ด้วย เขารักชานยอล...มาก จนเซฮุนถึงกับอิจฉา แต่ลู่หานไม่ได้รักแบบชู้สาวนะครับ พวกเขาเป็นญาติพี่น้องกัน
“ไม่รู้สิ... ฉันยังไม่ได้คิด...”
“อ้าว...นายควรทำให้มันกระจ่างนะชานยอล”
มินซอกพูดเสริมให้กับพวกเราที่นั่งเงียบๆ ว่าแต่จงอินล่ะ หายไปไหน? ตั้งแต่ผมลงมายังไม่เจอเขาเลยหรือว่า!!!
“ฉันอยู่นี่คยองซูไม่ต้องห่วง”
เสียงของจงอินลอยเข้ามาในหัวของผม แต่ผมก็ยังไม่เจอเขา...
“แบคฮยอนๆๆๆ จงอินล่ะ นายเห็นเขามั้ย”
“อ๋อ นอนหลับอยู่บนห้องอ่ะ สงสัยยังไม่ตื่น” ยังไม่ตื่น? ถึงปกติเขาจะเป็นเจ้าชายนิทราก็จริงแต่ก็ไม่น่าจะตื่นสายขนาดนี้นะหรือว่า!!!
“เออ นั่นสิ เทาก็หายไปด้วย” จงแดพูดขึ้นมาบ้าง ซึ่งตอนนี้คนที่หายไปก็เท่ากับ 3 คน
“เดี๋ยวฉันมานะ” ว่าแล้วผมก็ลุกพรวดพราดแต่ก็โดนเสียงอู๋ฟานขัดขึ้นมาเสียก่อน...
“นั่นนายจะไปไหนคยองซู”
“ไปหาจงอินนะ ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่ลงมา หรือว่าป่วย?”
“ไม่ต้องไป นายนั่งอยู่ตรงนี้ก่อน”
“แต่!!!”
ผมเถียงกับอู๋ฟานได้ซักพักจุนมยอนก็พูดเรื่องที่ทำเอาผมถึงกับตัวแข็งขึ้นมา!!!
“แล้วอี้ชิงล่ะ”
“เขาส่งข้อความมาหาฉันว่ากลับไปแล้วน่ะ กลับไปตั้งแต่เมื่อเช้ามืดแล้ว ที่บ้านมีเรื่องด่วนน่ะ”
ไม่ใช่ผมพูดนะครับ อู๋ฟานต่างหากที่พูด... เขาพูดพร้อมกับหันหน้ามามองผมด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับเยาะเย้ย...
“ฉันปวดหัว ไปนอนนะ ขอโทษนะทุกคนฉันคงเล่นด้วยไม่ได้”
ผมส่งยิ้มเจื่อนๆให้ทุกคนก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ห้อง ที่มีอี้ชิงนอนอยู่...ข้างในนั้น....
End talk ::: Do Kyungsoo
“คยองซูๆๆๆ เดี๋ยวสิ รอก่อน”
บยอนแบคฮยอนเรียกเพื่อนรักอย่างหัวเสีย คยองซูดูแปลกไปหรือว่าจะไม่สบายจริงๆนะ ร่างกายของเขายิ่งไม่ค่อยแข็งแรง
จงอินนี่ก็แปลกเวลาขนานนี้แล้วยังไม่ตื่นอีก!!!
“ฉันไปดูคยองซูก่อนนะ สงสัยจะปวดหัวหนัก ” บยอน แบคฮยอนพูดกับเพื่อนๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามไป ก่อนที่จะมีมือปริศนามาจับไม่สิ...บีบที่แขนของเขา
“เดี๋ยว!!! ฉันไปเอง”
เขา เอ่ย ขึ้นมาก่อนที่จะขออาสาไปดูคยองซูเอง...
“เออ ไม่เป็นไร ฉันไปดูเองได้ นายไปเล่นกับเพื่อนเถอะ”
แบคฮยอนบอกปัดพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้
“ไม่เป็นไร ฉันมีเรื่องต้องปรับความเข้าใจกับเขา “
เขาส่งยิ้มมาให้ราวกับจะให้แบคฮยอนคลายกังวลใจแต่...ใครๆก็รู้ดีว่ายิ้มของเขาน่ะ มันเป็นรอยยิ้มอาบยาพิษ!!!!
“ไม่เป็น..ไร ฉันไปดูเองดีกว่า...”
บยอน แบคฮยอน เริ่มรู้สึกว่าแรงกดที่แขนเริ่มจะมากขึ้นไปเรื่อยๆขึ้นทุกที
“ทำตามที่ฉันบอก”
“อือ”
แล้วแบคฮยอนก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมตามที่เขาคนนั้นต้องการ....
ก๊อกๆๆๆ
เฮือก!!!
เสียงเคาะประตู ทำเอาคนข้างในสะดุ้งอีกครั้ง กลัวเหลือเกิน กลัวที่เหตุการณ์จะเป็นเหมือนเดิม...
กลัวคนอยู่ข้างหน้าประตูนั่นว่าจะเป็นใคร มาดี...หรือ ร้าย!!!
“คยองซูเปิดประตูให้หน่อย”
คยองซูค่อยๆเดินไปเปิดประตูอย่างช้าๆ เมื่อรู้ว่าใครอยู่ข้างหน้า
“มีอะไร”
เขาเปิดประตูไว้โดยที่ยังไม่ยอมในอีกคนเข้ามาในห้องของเขาได้
“ฉันขอโทษ นายออกมาคุยกับฉันหน่อยสิ คยองซู”
“ไม่”
“ทำไมล่ะ คยองซู เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
“สวัสดี ฉัน โด คยองซู ต่อจากนี้ไปฝากตัวด้วยนะ อ้อ มีอะไรจะให้ช่วยก็บอกได้เลย ฉันเต็มใจช่วยก็นะ เพราะว่านายเป็นเพื่อนฉันนี่ ^(+++)^”
ความทรงจำเมื่อครั้งที่เป็นเพื่อนกันใหม่ๆเข้ามาเล่นงานให้คนข้างในต้องคิดหนัก
“นายมีอะไร เราออกไปคุยข้างนอกกัน”
“งั้นไปห้องฉัน”
“ทำไมต้องห้องนาย”
“ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับนาย”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องนั้นนั่นล่ะ”
“!!!”
.
.
.
.
.
.
“ว่ามา..”
“เย็นชาจังเลยนะนายนี่~~~~” เขาพูดพร้อมเดาะลิ้นด้วยท่าทางที่คยองซูแทบจะอยากเอาเท้าสวยๆของเขาไปฟาดไปหน้าหล่อๆของหมอนั่นทันที
“กินยาหรือยัง?”
“เอาให้ตรงประเด็น”
“แหมๆๆๆ นายพูดเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่าฉันงั้นแหละ”
คนข้างหน้ายังคงท่าทางกวนให้น่าถีบเหมือนเดิม ถ้าไม่ติดว่ากลัวคนข้างหน้าคยองซูคนนี้ซัดไปตั้งแต่เคาะประตูครั้งแรกแล้ว
“....”
“กินยาหรือยัง?”
“ยัง”
“ยาของนายอยู่ไหน? ทำไมไม่กินเกิดไม่สบายขึ้นมาอีกว่าไง”
“ไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า”
“ก็เพราะเป็นห่วงไงถึงบอก”
“เฮอะ ห่วงหรอ”
“แล้วแต่นายจะคิดล่ะกัน ยาอยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปเอามาให้ “
คนตรงหน้าพูดตัดพ้อก่อนที่ส่งสายตาเป็นหมาหงอยมาให้แบบที่เคยทำ...เป็นประจำ...
“ไม่ต้องยาอยู่นี่” แล้วคยองซูก็หยิบขวดยาเล็กๆสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ข้างในมียาอยู่ 2 เม็ด
“กินซะ เดี๋ยวฉันหายน้ำให้” คยองซูมองตามคนข้างหน้าอย่างไม่ละสายตา จนลับสายตาไป
“เฮ้ออ ทำไมต้องมาวุ่นวายกับเรื่องของฉันด้วยนะ”
.
.
.
“น้ำมาแล้ว กินซะสิ”
“รู้แล้วน่า...” คยองซูรีบจัดการยาและน้ำทันทีที่คนตรงหน้าบอก ทำไมเขาต้องมาทำเป็นดีกับเราอย่างนี้นะ คยองซูคิดในใจก่อนจะกลืนยาลง
“เก่งมาก เด็กดี” คนตรงหน้าก้มจุมพิตไปที่หน้าผากทำเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
อึกกก!!!
“อ๊อก!!! นายเอาอะไรมาให้ฉันกิน !!! ”
คยองซูถึงกับทรุดเมื่อรู้สึกมีอะไรแปลกๆในตัวของเขา ทำให้ลมหายใจของเขา อัตราการเต้นของหัวใจของเขาติดขัดไปหมด
“ก็ยาไง” คยองซูรีบเอาแรงที่เหลือมาดูที่เม็ดของยาอีกครั้ง ให้ตายเถอะ นี่มันยาพิษ
“นายทำอย่างนี้ทำไม !!! “
“ดูนี่ซะ ฮึๆๆๆ” คนตรงหน้าส่งสายตาอย่างเย็นชาไปให้ พลางยื่นมือถือของเขาให้ดู และสิ่งที่ปรากฏขึ้นมาแทบทำให้คยองซูช็อค
มันส่งให้กี่คนว่ะเนี่ย!!! คยองซูสบถในใจ
To You…
ขอต้อนรับคุณเข้าสู่ค่ำคืนสุดระทึกขวัญสำหรับคุณ ต่อจากนี้ไปจะเป็นภารกิจที่คุณ ต้อง ทำ
......ฆ่า.... ทุกคนซะ แล้วคุณจะรอด.....
นี่ไม่ใช่คำขู่ นี่คือเรื่องจริงและนี่ก็คือเกมส์ของฉัน
อ้ะๆๆๆ คิดจะเอาไปให้เพื่อนของคุณดูหรอ คิดดูดีๆนะ คุณจะเป็นคนฆ่าหรือโดนฆ่าถ้าเอาให้เพื่อนคุณดู ยินดีต้อนรับเข้าสู่ Trap XXX ขอให้พระเจ้าคุ้มครองคุณล่ะกัน.....
xxx-xxx-xxxx
“...” ทางด้านคนข้างหน้าที่เห็นคนตัวเล็กหมดลมไปก็จัดแจงนำเขาขึ้นไปนอนบนเตียง จัดที่จัดทางให้เรียบร้อย พร้อมกับห่มผ้าให้…
“ขอโทษนะคยองซู ฉันต้องรอด”
เขาประกบริมฝีปากที่อบอุ่นลงไปที่ริมฝีปากที่เริ่มจะเย็นชืดก่อนจะผละออกไป...
…TO BE CONTINUED…
Trap XXX
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
สวัสดีค่า~~~
เป็นไงกันบ้างเอ่ย
ส่วนไรต์เหงามากกกกกก อยากได้กำลังใจ
เม้นหน่อยน้า~~~ T^T
"รีดเดอร์จะรู้หรือเปล่า ไรต์มารอรีดเดอร์เม้นกับอ่านที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ T^T
หวังว่าจะสนุกนะคะ"
ป.ล. นี่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเฉยๆ ไม่มีเจตนาทำร้ายศิลปินแต่อย่างใด T^T
:) Shalunla
ความคิดเห็น