คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : GOT7 : 22
อนนี้ผมับยูยอมำลันั่รออยู่ที่หน้าห้อุเิน หลัาที่แบมแบมหมสิไปไม่นานเรา็มาถึโรพยาบาลและอนนีุ้หมอำลัูอาารแบมแบมอยู่้าใน
แ่ว่านี่มัน็นานมาแล้ว ุหมอ็ยัไม่ออมาะที ยิ่นานเท่าไหร่ วามัวลที่อยู่ในใผม็ยิ่มาึ้นเท่านั้น
“เบีฮยอ แบมแบมหละรับ “ ยอแรีบวิ่เ้ามาผม ามมา้วยแ็สัน เอาร์ แล้วยิำถามใส่ผมทันที
มาร์ฮยอยัอยู่ับเบลนูนาสินะ หวัว่ามาร์ฮยอะไม่ไ้เลียแบมแบมเหมือนสายาที่ใ้มอเ็นั่นในอนนั้นริๆหรอใ่ไหม เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้น แบมแบมะทนไม่ไ้แน่ๆ
“ยัอยู่ในห้อุเินอยู่เลย “ ผมอบลับไป ทำให้ทุนเริ่มัวลึ้นมา เพราะเป็นที่รู้ันว่ามันนานมาแล้ว
“ยู นายโอเรึเปล่า ทำไมหน้าีแบบนี้หละ “ เอาร์หันไปถามยูยอมที่นั่นิ่อยู่้าๆผม
“ผมลัวฮะ ผมลัว “เสียยูยอมที่อบลับมาอย่าเลื่อนลอย ทำให้ผม้อเอื้อมมือไปอน้าๆไว้อย่าให้ำลัใ ผมรู้ีว่าระหว่ายูยอมและแบมแบม พวนั้นสนิทันนเหมือนพี่น้อลานามันมา้วย้ำ
แอ๊
เสียเปิประูึวามสนใาพวเราไปที่นั่นพร้อมทั้าที่้าวไปยืนรนั้นอย่ารวเร็ว
“หมอรับ น้อผมเป็นยัไบ้ารับ “ แ็สันถามหมออย่าลุ้นๆ ผมรู้ีว่าแ็สันอยาะยืนยันสิ่ที่ัวเอำลัสสัยอยู่
“นไ้มีอาาร๊อเนื่อาไ้รับสารระุ้นที่มาเินนา ทำให้เิอาารหายใิัและหอบแร ลำไส้เิารหัวเร็นเิอาารอัเสบ แ่ไม่้อเป็นห่วนะรับ อนนี้นไ้พ้นีอันรายแล้ว แ่อาะ้อให้ออิเน่อนใน่วืนแร เพราะารหายใยัไม่ล่อัวี ส่วนลำไส้หมอไ้ให้ยาลอาารอัเสบ สำหรับบาแผลที่มือทั้สอ้า หมอไ้เอาเศษระออและทำแผลเรียบร้อยแล้วรับ อนนี้เหลือแ่รอูอาารเท่านั้น “
ำอธิบายาุหมอทำให้พวเราถอนหายใออมาอย่าโล่อที่แบมแบมปลอภัย
“ุหมอพอะทราบไหมรับ ว่าสารที่แบมแบมไ้รับมันืออะไร “ แ็สันถามุหมออย่า้อารรู้
“หมอิว่านไ้น่าะรับประทานทิเอร์าวเ้าไปรับ แ่ไ้รับในปริมานที่มาเินไป นทำให้เิอาาร๊อ “ หมออบำถามพวผม้วยเสียที่เรียลอย่าเห็นไ้ั ทิเอร์าวหรอ มันืออะไรัน
“ยัไหมออัว่อนนะรับ เี๋ยวพยาบาละย้ายนไ้ไปที่ห้อพัให้นะรับ “
“อบุมารับ “ผมล่าวอบุุหมอ ่อนะหันมามอหน้าแ็สันอย่า้อารำอธิบาย
“ทิเอร์าวืออะไรแ็ แล้วแบมแบมทำไมถึไ้ินเ้าไปมานานั้น “ ผมถามนรหน้าที่ำลัทำหน้าเร่เรียแบบที่เห็นไ้ยาานที่อารม์ีอยู่เสมออย่าแ็สัน
“ันไม่ิหรอนะว่าแบมแบมะเป็นนอยาินเ้าไปเอ เพราะทิเอร์าว มันือยาปลุเ็ส์ นิรุนแร ยัไหละ “
“ทิเอร์าว มีลัษะเป็นเล็สีาว มันเป็นยาปลุเ็ส์อย่าแร ใ้ผสมลในเรื่อื่ม ไม่มีสี ไม่มีลิ่น และไม่มีรสาิถ้าินเ้าไปะมีอาารหน้าแล่ำอย่าเห็นไ้ั ะมีอาารมึน แ่ถ้าไ้รับมาเินไปอาะทำให้หัวใเ้นแรนอาะหัวใวายายไ้ ใรันที่มันเล่นแรแบบนี้ ถ้ารู้ว่าเป็นใรมันไม่ายีแน่!!!”
สิ่ที่ผมไ้รับ้อมูลมาาแ็สัน ทำให้ผมถึับอึ้ับวามร้ายาอยาที่แบมแบมินเ้าไป เล่นันแรนานี้เลยเหรอ ใรันที่ล้าทำแบบนี้ และมีเหุผลอะไรถึ้อทำนานี้้วย
“เอ่อ แ็สัน ทำไมนายถึไ้รู้เรื่อพวนี้ีัหละ หรือว่านายเยยยย” เอาร์หันไปถามแ็สันอย่า้อารรู้ที่มาอ้อมูล ผม็สสัยเหมือนัน หวัว่าหมอนี่ไม่ไ้เยลอใ้เอหรอนะ
“ันไม่ไ้เยใ้เว้ยยยยยยยยย แ่อนอยู่ฮ่อเยมีเพื่อนที่มันเอาไอ้ยานรพวนี้มาหลอายนในผับที่ันไปร้อเพลอยู่็แ่นั้นหละ “ แ็สันพูพร้อมทำหน้าอนๆวนๆแบบที่อบทำอยู่เป็นประำ
“เอ่อ อโทษนะะ ิันะมาแ้ว่า เราย้ายนไ้ไปที่ห้อพัพิเศษเรียบร้อยแล้วะ “ พยาบาลที่เิน้มหน้าเพื่อ่อนแ้มทั้สอ้าที่อนนี้แล่ำไป้วยวามเินอายไว้ ็แ็สันเล่น้อพี่เ้าเม็แบบนั้น สาวๆที่ไหนะทนสายาหมอนั่นไหว
“อบุมาร้าบบบ พี่พยาบาลนสวย “ นี่็อีน ยันหยอสาวๆไปทั่วริๆเลยเอาร์
“ไปไ้แล้ว รีบไปูแบมแบมะไ้รับลับไปพััน ยูยอมนายโทรบอินยอฮยอแล้วใ่ไหม “ผมเินไปลาอเอาร์ไว้่อนที่พยาบาลสาวนนั้นะเินนลไปออยู่ที่พื้น ่อนะหันไปถามยูยอมเรื่อที่ผมให้โทรบอินยอฮยอถึเรื่อที่เิึ้นและบอว่าอนนี้พวเราอยู่ที่ไหน เพื่อเมเนเอร์อพวเราะไ้ไม่เป็นห่ว
.
.
อนนี้พวผมำลัยืนอยู่้าๆเียนไ้ที่มีแบมแบมำลันอนโยมีหน้าาออิเนรอบอยู่ ใบหน้าที่ีเียวนั่นทำให้ผมรู้สึสสารับใ ทำไมเรื่อพวนี้้อเิึ้น้วย็ไม่รู้
รื รื รื.........
~ อีเน แนเ วา~ นอเอเ นา อมอม ทอ มียอานีา~ ~ like oh! Oh! Oh! ~ Babe นาน นอ อานิม อันเวล อ ัททา ~ ~ โมรือนึน อ มัลราวอ ~ นัล oh! Oh! Oh! Oh! ~
Incoming Call
~MARK ฮยอ~
“รับฮยอ “ ผมรับสายมาร์ฮยอ่อนะเินหลบออมาบริเวระเบียอห้อนไ้ เพราะลัวเสียุยโทรศัพท์ะไปรบวนนป่วยที่ำลันอนพัอยู่
“เป็นยัไบ้า “ เสียนิ่ๆที่ถามมาามสาย ไม่รู้ทำไมอยู่ีผม็รู้สึหุหิับน้ำเสียนั้นอมาร์ฮยอึ้นมา
“ฮยอหมายถึใรรับ ถ้าหมายถึผม ผมสบายี “ ผมอบลับไปอย่าวนๆทั้ที่รู้ีว่าประโยเมื่อี้ มาร์ฮยอ้อารถามถึใร
เมื่อผมอบลับไปแบบนั้น สิ่ที่ผมไ้รับลับมา็เป็นวามเียบแบบที่ผมรู้ั้แ่แรอยู่แล้ว เพราะมาร์ฮยอไม่อบที่ะ่อล้อ่อเถียับใร
“แบมแบม เป็นยัไบ้า “ ำถามที่มีน้ำเสียอ่อนลาประโยแรัึ้นมา ผมรู้ว่าอนนี้ฮยอ็เป็นห่วแบมแบมมาเหมือนัน เฮ้อ วามรัหนอวามรั บาทีมัน็ยาที่ะอธิบายริๆ
“อนนี้ผมพาแบมแบมมาที่โรพยาบาลรับ ุหมอบอว่าแบมแบมไ้รับสารระุ้นที่มาร์นเินานเิอาาร๊อ ถ้าไ้รับมาว่านี้อีนิเียว เราอาะเสียแบมแบมไปแล้ว็ไ้ แ่อนนี้ปลอภัยแล้วรับ แ่ว่ายั้อให้ออิเน....ฮัลโหล ฮยอฮะ ฮัลโหล ฟัอยู่รึเปล่าฮะ “ ผมหยุพูเมื่อรู้สึว่าปลายสายเียบผิปิ
“ู๊ ู๊ ู๊ ู๊ ู๊ ู๊ ู๊ “ เสียัสัาที่อบลับมาทำให้ผมพอะเาไ้ว่าอนนี้มาร์ฮยอำลัะมาที่นี่แน่ๆ
ใร้อนไม่สมับมานิ่ๆเลยริๆนะ มาร์ฮยอ
“เบีฮยอ ทุนให้ผมมาามฮะ ินยอฮยอมารับเราลับหอพัแล้วฮะ เพราะอยาให้แบมแบมพัผ่อนมาๆ “ยอแเินมาามผม เพราะอนนี้ทุนไปรอที่รถเรียบร้อยแล้ว
“ ไปสิ “ ผมเินามยอแไป เพราะยัไอนที่พวเราลับหอพั แบมแบมะมีพยาบาลพิเศษมาเฝ้าอยู่แล้วหละ
ริไหมรับ มาร์ฮยอ
#End JB Part #
#Mark Part #
อนนี้เบลหลับไปเรียบร้อยแล้ว หลัาที่ร้อไห้มาหลายั่วโม เหุาร์ที่เิึ้นเป็นอวัวันเิที่ผม๊อที่สุั้แ่เิมา เพราะมันือภาพอนที่ผมรัำลัูบอยู่ับนที่ึ้นื่อว่าเป็นู่หมั้นอผมเอ
ผมยัำนาทีที่เปิเ้ามาแล้วเห็นภาพนั้นไ้เป็นอย่าี
“เอร์ไพร์สสสสสสสสส Happy birthday ฮะมาร์ฮยอ “ เสียเบีที่ล่าวอวยพรวันเิผมนั้น แทบะไม่เ้ามาในโสประสาทอผม้วย้ำ
ผมไม่รู้ว่าอนนี้ผมทำสีหน้าแบบไหนอยู่ ผมไม่สามารถยับัว พู หรือทำอะไรไ้เลย เหมือนับว่าร่าายอผมำลัถูแ่แ็อยู่อย่านั้น ทำไ้แ่มอหน้าอนที่ผมรัที่ำลัมอผม้วยสายาอโทษเท่านั้น อโทษั้นเหรอ
“มาร์ ่วยเรา้วย ่วยเรา้วย “เสียร้อให้่วยอเบลึสิอผมลับมา พร้อมทั้ปลุโทสะอผมึ้นมา้วย
“ทำบ้าอะไรอแฮะ!!!!!” ผมวาเสียัลั่น อย่าที่ไม่เยิว่าีวินี้ะใ้น้ำเสียแบบนี้ำนัวเล็ แ่อนนี้วามโรธ หุหิ น้อยใ เสียใ สับสัน ทุๆอย่าำลัรุมผมนผมยั้ัวเอไว้ไม่อยู่แล้ว
ผมึแบมแบมออาัวเบลและพลัออไปให้พ้นารนั้นอย่ารุนแร นแบมแบมที่ไม่ไ้ทันั้ัวเไปนโ๊ะที่วาแ้วน้ำและเรื่อื่มไว้นแระาย่อนะล้มล
แ่ในอนนั้นผมแทบไม่ไ้สนใภาพที่แบมแบมำลันั่อยู่ท่ามลาเศษแ้วที่แระายอยู่เ็มพื้น้วย้ำ อนนั้นผมเห็นแ่เบลที่ำลันอนัวสั่นอยู่บนโฟาอย่าน่าสสารนผม้อรีบึเ้ามาอเพื่อปลอบโยน
“ฮึ ฮืออออออ มาร์ เบลลัว เบลลัว ฮือออออออ “เสียร้อไห้อเบลทำให้ผมอไม่ไ้ที่ะหันลับไปมอแบมแบม้วยสายาโรธๆ ั้แ่เ็ผมะรู้สึโมโหอย่าที่สุทุรั้ที่มีใรมาแล้เบลหรือทำให้เธอ้อร้อไห้
แ่รั้นี้นที่ทำแบบนั้น ทำไมถึ้อเป็นนที่ผมรั้วย แล้วยัภาพพวนั้นภาพที่ทั้สอำลั..........
“ฮยออย่า !!!! “ เสียเบีัึ้น เมื่อเห็นผมำลัเินไปที่แบมแบมเพราะผมแ่อยาะถามว่า ทำแบบนี้ับผมไ้ยัไัน!!!
“พามันออไป อย่าเอามันมาให้ันเห็นหน้าอีไป!!!! “ผมวาเสียัเพราะผมำลัรุ้สึว่าเสียร้อไห้อย่าน่าสสารอเบลำลัทำให้ผมวบุมัวเอไม่ไ้ ถ้าไม่รีบพาแบมแบมออไป บาทีผมอาะทำให้แบมแบมเ็บัวมาว่านี้ และผมะไม่ให้อภัยัวเอแน่ เพราะแ่ที่ผมทำลไปอนนี้็เหมือนับำลั่าัวเอ้าๆอยู่แล้ว
เบีและยูยอม่วยันพยุแบมแบมออไปนอห้อ ผมึึวามสนใลับมาที่ผู้หิที่นั่ัวสั่นอยู่ในอ้อมอผมอนนี้
“ไม่เป็นไรแล้วนะ เราอยู่นี่แล้ว ไม่มีอะไรแล้ว “ ผมอเบลให้แน่นึ้น พลาลูบผมสลวยเพื่อปลอบโยนไป้วย
“เราลัวมาร์ เราลัว เมื่อี้นี้แบมแบม แบมแบมเ้า เ้าะ ฮึ ฮืออออออออออ “ เสียร้อไห้ัมายิ่ึ้นเมื่อ้อนึย้อนถึเหุาร์นั้น
“ู่ว์ ไม่้อพูแล้ว มันผ่านไปแล้วหละเบล อนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เราะไม่ยอมให้ใรมาทำอะไรเธอ เราสัา “ ผมพูปลอบนรหน้า้วยวามเป็นห่ว ั้แ่เ็นโผมไม่เยเห็นเบลร้อไห้มานานี้เลยริๆ
“นายอย่าทิ้เรานะมาร์ อย่าปล่อยเราไว้นเียว นะมาร์ นะ “เสียอร้อที่น่าสสารานที่ึ้นื่อว่าเป็นู่หมั้นอผม
“เราไม่ไปไหนหรอ นอนะนะนี วันนี้เธอเหนื่อยมาแล้ว ร้อไห้นาบวมไปหมแล้ว เี๋ยวไม่สวยนะ “ ผมพูแหย่นรหน้าพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่ไปให้ หวัว่ามันะ่วยให้เธอหายลัวไ้บ้า
ไม่นานเบล็หลับไปในอ้อมออผม เมื่อเห็นว่าเบลหลับสนิทแล้ว ผมึ่อยๆแะมือเบลอออย่าเบามือ เพื่อที่ะไ้โทรไปถามอาารานที่ผมอที่ะเป็นห่วไม่ไ้ริๆ
ปอลอ . อำลัใา Comment/Vote ้วยนะ่ะ ไรท์เอร์อบอ่านมาริๆ
ความคิดเห็น