น้องนาคจ๋าพี่ครุฑมาแล้ว

​

 น้องนาคจ๋าพี่ครุฑมาแล้ว

วัสสวัสมหาราช : ราชันครุฑอย่างข้าสู้อุตส่าห์รักษาพรหมจรรย์มานาน ต่างจากครุฑในเผ่าพันธุ์ที่ชื่นชอบการเสพสังวาสเป็นว่าเล่น ยกตัอย่างเช่นเจ้าสุุบรรณตัวดีที่มีเมียเป็นร้อย แต่กลับถูกเจ้านาคน้อยอย่างเจ้าทำให้ไขว้เขวขึ้นมาจนได้

เหมพิสุทธิ์ : เอะอะโวยวายไปทำไมกัน ท่านไม่ได้ถูกกินเสียหน่อย ผมต่างหากเล่าที่เป็นฝ่ายถูกท่านกิน

บทนำ

หากพูดถึงแดนหิมพานต์ สิ่งที่ขาดไม่ได้แน่นอน นั่นก็คือเผ่าพันธุ์ครุฑที่ไม่ถูกกับเผ่าพันธุ์นาค แหม... ผูกสัญญาแค้นกันมาตั้งแต่สมัยโคตรของโตตรบรรพบุรุษเลยเชียวนะ จะญาติดีกันได้เสียที่ไหนกัน

เผ่าพันธุ์ครุฑมีองค์สุบรรณที่แกร่งกล้า...

อุเหม่! บรรยายเสียจนเจ้าสุบรรณไม่มีใครสู้ได้ แต่ความจริงใครจะรู้

ขนพญาสุบรรณตกลงบนพื้นโลกทำให้เกิดแผ่นดินไหวก็จริง แต่ลองมาตกที่วิมานนิลกาฬของข้าดูสิ ข้าว่าไม่ต้องจากฝุ่นละอองเสียด้วยซ้ำ

เจ้าสุบรรณไปเยือนชายฝั่งทะเลองค์อนันตนาคราชยังต้องหลบให้...

แน่ล่ะสิ! ก็นาคเขาถนัดอยู่ในน้ำ แถมองค์อนันตนาคราชก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เจ้าสุบรรณเรียกให้ท่านมาต่อสู้บนบก ผู้ใหญ่เขาจะบ้าจี้ไปด้วยทำไมกัน ไว้รอให้เจ้าสุบรรณลงไปต่อสู้ใต้น้ำดูบ้าง ข้าว่าพอขนของมันเปียกน้ำ ก็คงต้องถูกเหล่านาคจับกัน

คนสมัยนี้ชอบมองอะไรด้านเดียว แล้วบอกต่อผิด ๆ กันมา เอาล่ะ ๆ ข้าไม่นินทาเผ่าพันธุ์อันสูงข้าของข้าแล้ว ประเดี๋ยวเจ้าพกนั้นจะหาว่าข้าละทิ้งเผ่าพันธุ์ ไม่ยอมให้ความสนใจ

แค่ข้าถือเพศพรหมจรรย์ไม่ยอมมีเมีย พวกมันก็เกือบจะคลั่งใจตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าสุบรรณตนนั้น

ออ...ข้าบอกไปหรือยังว่า ข้าคือราชันต้นตระกูลของเผ่าครุฑ ที่ประวัติศาสตร์ของคนในยุคปัจจุบันไม่เคยจดบันทึกอะไรเอาไว้ เพราะไม่เคยสร้างผลงานอะไรให้เป็นที่จดจำ

เจ้านาคมุจรินทร์ที่อยู่ในรุ่นเดียวกันกับเจ้าสุบรรณ ยังได้รับการถูกบันทึกเอาไว้ว่า เป็นผู้ที่ช่วยเหลือสมณโคดมในตอนที่พระองค์กำลังเสวยวิมุตติสุข 7 วัน ท่ามกลางสายในโปรยปราย คนรุ่นหลังจึงได้บูชามันคู่กับพระองค์ในปางนาคปรกนั่นเอง

ความจริงแล้วนั้นครุฑอย่างข้าก็อยู่แถวนั้นเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเวลานั้นข้าช่วยเหลือนางธรณีกำจัดเหล่ามารที่เก่งกาจเกินกว่ากำลังของนางจะรับมือได้ไหว ท้ายที่สุดจึงเผลอหลับไปเพราะความเหน็ดเหนื่อย ทำให้เจ้ามุจรินทร์กับนางธรณีได้รับความดีความชอบไปแทน

เรื่องนี้มีแค่เพียงสมณโคดมกับองค์อนันตนาคราชเท่านั้นที่รู้

ทั้งสองเป็นผู้ที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก แล้วใครจะมาช่วยประกาศศักดาความยิ่งใหญ่ให้กับข้าได้

เจ้ามุจรินทร์กับนางธรณีก็กำลังดูใจกัน พวกมันย่อมไม่มีทางเอาข้าไปเป็นส่วนหารแน่นอน

ราชันต้นตระกูลเผ่านาคอย่างองค์มุจรินทร์ยังรักษาพรหมจรรย์ เหตุใดท่านถึงไม่ถูกเผ่านาครังควานเหมือนกับตัวข้า หรือครุฑอย่างข้าจะต้องมีเมีย เจ้าสุบรรณและครุฑเหล่านั้นจึงจะหยุดรังควานข้าได้

เป้าหมายของข้าคือการออกบวชในยุคสมัยของพระศรี เพราะยุคนั้นสัตว์หิมพานต์ก็สามารถเข้าบวชในพุทธศาสนาได้เช่นเดียวกัน

"กราบทูลองค์ราชัน องค์สุบรรณมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพครุฑส่งเสียงเข้ามา

เจ้าตัวป่วนมาแล้ว ข้าไม่อยากพบมัน ข้าจะต้องหนีไป

"เร็วเข้าพวกเรา องค์วัสสวัสมหาราชหนีไปโน่นแล้ว" แม่ทัพครุฑร้องโวยวายขึ้นมา

จ้างให้ก็จับข้าไม่ได้หรอกเอง! ขนาดเจ้าสุบรรณมาเองก็ยังบินไม่ทันข้า

ทว่าทันทีที่ข้าสยายปีก ท้องฟ้าที่สว่างจ้าก็กลายเป็นเวลากลางคืนทันที

อุเหม่! ข้าลืมไปว่า ปีกของข้าเป็นสีดำ และกว้างใหญ่เท่าจักรวาล

ท้ายที่สุดข้าก็ต้องร่อนลงมาบนพื้นดิน แล้วเดินเท้าเอา

จอมราชันอย่างข้า ขนาดอยากประกาศศักดาสักนิดก็ยังทำไม่ได้ ประวัติศาสตร์จะเอาอะไรไปบันทึกเรื่องราวความยิ่งใหญ่ของข้ากัน

บันทึกว่าราชันเผ่าครุฑเดินสองขาย่ำป่าหิมพานต์ให้เสียชาติเกิดเป็นปักษีหรืออย่างไร

"ไปหาน้องนาคดีกว่า พี่ครุฑจะได้มีเพื่อนคุย"

ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ

พี่ครุฑเรื่องนี้แก่แล้ว จึงชอบเวิ่นเว้อและชอบคุยกับตัวเอง ตามประสาชายชราไม่ยอมมีเมีย ทุกคนต้องทำใจนะเจ้าค่ะ

​