รักไม่มีพรมแดน /Love without borders

ความรักหรอ นิยามคำนี้เป็นแบบไหน ใครกันที่เป็นผู้ลิขิตชิวิตหรือความรักของทุกคน.. ถ้าหากไม่ใช่ตัวเราเอง.. !!!

มีคนเคยพูดว่า โชคชะตาคึอสิ่งที่นำพาเราสองคนมาพบกัน.. จริงหรอ? ทฤษฎีนี้มีใครอยืนยันได้บ้างไหม หากเราไม่เลือกที่จะค้นพบมันด้วยตัวเอง.. 

รักไม่มีพรมแดน 01 

ที่มาที่ไป

เขียนโดย Swan princess

สายใจ ลูกครึ่งลาว-อเมริกัน.. เธอนั้นมีพ่อเป็นคนอเมริกันและมีแม่เป็นคนลาว.. เธออศัยอยู่กับแม่มาตั้งแต่เล็กฯ.. และตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาว หญิงสาวก็ไม่เคยได้พบเจอหน้าพ่อของตัวเองหรือรู้ว่าพ่อเป็นใคร... เมื่อคิดที่จะเอ่ยปากถามแม่ ก็ต้องพบกับคำตอบอันแสนเย็นชาและน้ำตาที่คอเบ้าพร้อมกับประโยคที่ว่า " ถ้ายังอยากเป็นลูกแม่ก็ไม่ต้องถามถึงพ่ออีก ".. จึ่งเป็นสาเหตุให้สายใจไม่กล้าถามถึงพ่อเพื่อความสบายใจของแม่.. 

เมื่อหลายปีก่อน สายพิณ แม่ของสายใจ ได้พบกับ มิสเตอร์ฟิลิบ ผู้ชึ่งเป็นรักแรกของเธอ. ทังสองรักกันตั้งแต่แรกพบ คบหาดูใจกันมาหลายปีและตัดสินใจใช้ชิวิตร่วมกันมาเกือบแรมปีจนมี สายใจ เกิดมาเป็นโช้ทองค้องใจความรักครั้งนี้เอาไว้.. แต่ตอนที่ สายพิณ ตั้งท้องสายใจได้ประมาณ 3อาทิศ ฟิลิปได้ลาสายพิณกลับไปที่อเมริกา และสัญญาว่าจะกลับมาขอสายพิณแต่งงานให้ถูกต้องตามประเพณี.. สายพิณตั้งใจจะบอกฟิลิป หลังจากเดินทางกลับมาจากอมาริกา.. แต่เรื่องราวกับไม่เป็นอย่างที่สายพิณคิด.. เพราะวันที่ฟิลิปจากไป คือวันสุดท้าย ที่สายพิณได้เห็นหน้าของสามี เพราะหลังจากนั้น เค้าก็ไม่กลับมาหาสายพิณอีกเลย.. 

สายพิณเจ็บปวดทุกข์ทรมานใจ อุ้มท้องสายใจมาด้วยตัวคนเดียวเพียงลำพัง. เธอไม่เคยรับรู้เรื่องราวของฟิลิปและไม่เคยเข้าใจผู้ที่ให้คำสัญญากันไว้อย่างหนักแน่นว่าจะกลับมาสร้างคอบครัวด้วยกัน.. สายพิณเจ็บปวดกับรักครั้งนี้ที่สุด นางเก็บเอามันมาฝังไว้ในใจ.. เมื่อสายใจเกิดออกมา หญิงสาวก็สามารถเปลี่ยนหัวใจของสายพิณให้กลับมายิ้มได้อีกครั้ง.. ก่อนที่สายใจจะเกิดสายพิณจึ่งได้ย้ายถิ่นถาน มาอยู่ที่ปากเช ภาคใต้ของประเทศลาว เพราะเบื่อคำชาวบ้านที่นินทาว่าร้าย โดยมี ลุงสมพร ที่แอบรักสายพิณมาโดยตลอด แต่เธอก็เลือกที่จะปฏิเสธความหวังดีของสมพร เพราะยังจดจำความเจ็บจากชายผู้เป็นรักครั้งแรกอย่างฟิลิป.. 

สายพิณทุ่มเทความรักทังหมดให้สายใจเพียงคนเดียว และไม่คิดที่จะเล่าเรื่องราวในอดีตให้แก่ผู้เป็นลูกสาวฟัง..

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไป สายใจโตขื้นเป็นสาวสะสวย มีใบหน้าเรียวคม จมูกโด่ง เหมือนลูกครึ่ง นางชอบการเล่นดนตรีเป็นชีวิต ไม่ว่าจะเป็นดนตรีพื้นเมืองลาวหรือดนตรีสากล

สายใจถูกเรียกตัวจากโรงเรียนที่เธอสอนพิเศษว่ามีจดหมายมาจาก กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย ให้เชิญชวนตัวแทนของโรงเรียนมาผูกมิตไมตรี ในโครงการดนตรีเสริมความสัมพันธ์ ระหว่างประเทศบ้านพี่เมืองน้อง เพื่อเสริมพันธมิตรให้แน่นแฟ้นยิ่งมากกว่าเดิม.. และนางคือคนที่ทุกคนเลือกให้เป็นตัวแทนในครั้งนี้ 

หญิงสาวตอบตกลงทันที เพราะด้วยความที่นางก็ชอบเกี่ยวกับดนตรีอยู่แล้ว และเพราะอยากเก็บเกี่ยวประสบการณ์เพี่มขื้น นางมีความฝันว่าอยากจะมีโรงเรียนสอนดนตรีเป็นของตัวเอง แต่ติดที่แม่ต้องได้อยู่คนเดียว ไม่มีเธอก็คงจะเหงา

สุดท้ายนางก็เลือกที่จะบอกให้แม่ได้รับรู้ สายพิณไม่ว่าอะไร เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าลูกสาวรักในด้านนี้.. ใจหนื่งถึงนางจะไม่อยากให้ไป ไปอยู่ต่างถิ่นตั้งหนื่งปี ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ แต่นั้นก็คือความฝันของลูก จะห้ามก็ไม่ได้.. สายพิณจื่งเล่าเรื่องทังหมดให้แก่ ป้าจัน.. ผู้ชึ่งเป็นป้าของ ดอกคูน หญิงสาวที่เลี้ยงมาพร้อมกับสายใจ ทังสองสนิทสนมกันเหมือนพี่น้อง ดอกคูนมีความสนใจทางด้านการทำอาหาร และอยากจะไปเรียนต่อที่โรงเรียนทำอาหารที่กรุงเทพพอดี สายพิณจื่งขอให้สายใจเอาดอกคูนไปเป็นเพื่อน.. จะได้มีเพื่อนและจะได้คอยช่วยเหลือกันด้วย..

สายใจเองก็ยินดี ทังสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กฯ ไปไหนมาไหนด้วยกัน และตัวติดกันอยู่ตลอด มีสายใจก็ต้องมีดอกคูน.. สายพิณเองก็รักดอกคูนเหมือนลูกสาวคนหนื่ง เพราะนางหน้ารัก นิสัยดี และไว้ใจได้.. 

" ບໍ່ຕ້ອງເປັນຫ່ວງແມ່ເດີ້ລູກ.. ແມ່ຍັງມີລຸງພອນແລະປ້າຈັນຢູ່.. "

" ລູກຝາກເບິ່ງປ້າຈັນໃຫ້ລູກແນ່ເດີ້ອາພິນ "

" ເຈົ້າຫັ້ນນາງ, ໄປແລ້ວເບິ່ງກັນໃຫ້ດີໆ ຢ່າພາສາຍໃຈໄປເສເພ "

สองป้าหลานหยอกล้อกันไปมา ด้วยความสุข ป้าจันและสายพิณได้ผูกแขนรับขัวญทังสอง เพื่อที่จะได้เดินทางด้วยความปอดภัย.. รักลูกรักหลานมากเท่าไหร่ เมื่อถึงเวลาที่เค้าต้องได้เตีบโตก็ต้องปล่อยให้เค้าไปเรียนรู้ด้วยตัวเอง.. 

2 วันผ่านไป สายใจและดอกคูน มุ่งหน้าเดินทางมาที่สนามบินสากลวัตไต.. ไม่พอเท่าไหร่ชั่วโมงเครื่องบินก็ได้ลงจอดอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย.. พวกเธอกวาดสายตามองดูบริเวณรอบฯ ก็รู้สืกได้ถึงความตื่นตาตื่นใจ.. และดีใจที่จะได้ทำตามในสิ่งที่ตัวเองรัก..

" ໃຈ.. ຄູນຂໍໄປເຂົ້າຫ້ອງນຳເດີ້ ແປັບໜຶ່ງ.. "

" ໄວເດີ້ຄູນ ໃຈຈຶ່ງນັ່ງຖ້າຢູ່ນີ້ "

" ໂອເຄ "

ดอกคูนรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำและบอกให้สายใจรอนางอยู่ด้านนอก.. สายใจที่กำลังหาที่นั่งเพื่อรอดอกคูน จนไม่ทันได้ละวัง ชายหนุ่มคนหนึ่งมีท่าทีและอาการรีบร้อน เดินมาด้วยความเร็ว บวกกับสายตาที่คอยดูนาฬิกาที่แขนสลับไปมา..เพราะเค้ากว่าไม่ทันเครื่องบินจะออก.. ชายหนุ่มไม่ทันระวัง จื่งทำให้ชนเอาหญิงสาวร่างบางเข้าอย่างจัง 

โอ้ยยยยย //

สิ่งของบางอย่างตกหล่นกระจัดกระจาย ชายหนุ่มตกใจมาก ถึงจะรีบมากแค่ไหน แต่ก็ต้องมีความรับผิดชอบ เขาจื่งช่วยหญิงสาวเก็บเอกสารต่างฯ เป็นจังหวะเดียวกับที่สายใจเงียหน้าขื้นมาพอดี.. วินาทีนั้น เหมือนกับโลกทังใบของเค้าได้อยุดหมุน ความงามของหญิงสาวทำให้หัวใจของชายหนุ่มต้องหวั่นไหว.. และตกตะลึงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ

ชายหนุ่มรีบตั้งสติตัวเองให้กลับมา..และด้วยใบหน้าของหญิงสาวที่ออกไปทางลูกครึ่ง เค้าจื่งคิดว่าหญิงสาวเป็นคนต่างชาติและคงไม่เข้าใจภาษาไทย เค้าจึ่งรีบเอ่ยคำขอโทษแก่หญิงสาว

" sorry.. are you ok? "

" ບໍ່ເປັນຫັຍງດອກ.. ຂອບໃຈເດີ້ທີ່ຍັງມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ຊ່ວຍເກັບເອກະສານ "

หญิงสาวพูดภาษาลาว ที่เป็นภาษาบ้านเกิดของตน ทำให้ชายหนุ่มมืนงงอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยสำเนียงอันแสนหวาน จึ่งทำให้เค้าสนใจในตัวหญิงสาวมากขื้น 

" เป็นคนลาวหรอครับ "

" ແມ່ນແລ້ວ "

ชายหนุ่มกำลังจะชวนสนทนาต่อ แต่ดอกคูนก็ออกมาพอดี และรถของทางโรงแรมที่เตรียมไว้ ก็มาถึงแล้ว สายใจจึ่งรีบดึงแขนดอกคูนจากไปจากตรงนั้น ทังที่นางยังมีความสงสัยว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขื้น..

" ເກີດຫຍັງຂຶ້ນໃຈ "

" ລະຈະເວົ້າໃຫ້ຟັງ "

ชายหนุ่มอย่าง พงจันทร์ ได้แต่เก็บความรู้สึกประทับใจเอาไว้ ไม่รู้ที่มาที่ไปของอีกฝ่าย แท่แต่ชื่อก็ยังไม่มีโอกาศได้ถาม โลกแสนกว้างให่ญขนาดนี้จะมีโอกาศเจอกันอีกไหมก็ไม่รู้ แต่ก็ทำให้เค้ายิ้มได้ เค้ามองดูแผ่นหลังของสองสาวที่เดินจากไป.. แล้วก็ยิ้มตามเหมือนกับคนพึ่งเคยมีความรักให่มฯยังไงยังงั้น.. 

 จะได้พบกันอีกไหมน้อ..

 TBC

Writer talk 

สบายดีทุกคน ไรท์เป็นคนลาวนะคะ และลองเขียนเป็นครั้งแรก สามารถติชมได้เสมอน้าาา.. บางคำอาจเขียนหรือใช้ไม่ถูกให้อภัยเค้าด้วยน๊าาาา.. ส่วนนางเอกไรท์จะเขียนบทสนทนาเป็นภาษาลาว ทุกคนพอเข้าใจไหม?