"ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก

เนื้อเรื่อง

สวัสดีค่ะ...ขอเสนอนิยาย รักผจญภัย เรื่อง " "ลูน่า"กับการผจญภัยหนีกลางป่าลึก"
เป็นนิยายเรื่องเเรกที่ได้แต่งลง dek-d.com และเป็นเรื่องแรกที่ดิฉันตั้งใจมากๆ ถ้ามีอะไรผิดพลาด หรือมีอะไรแนะนำติชม ช่วยเสนอแนะด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ^O^



V
V
V

บทที่ 1

....พี่สาวใจดี...

 

ณ สวนสาธารณะ

“อากาศร้อนจังเลย ทำไหมถึงได้ร้อนขนาดนี้น่ะ น่าเบื่อจริง” -*-"

เสียงบ่นนั้นน่ะ เธอชื่อ ”ลูน่า” หญิงสาววัยรุ่น ผมสีน้ำตาลยาวสลวย ผิวขาว ตาโต ปากนิดจมูกหน่อย 

สวยเลยทีเดียวเชียว วันนี้เธอเบื่อกับการอยู่แต่บ้านมาหลายวัน เพราะเป็นช่วงปิดเทอม เ

ธอจึงหนีออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะ แห่งหนึ่ง ระหว่างที่พ่อและแม่ของเธอออกไปทำงาน

“นี้ขนาดมีต้นไม้เต็มไปหมด น่ะเนี้ย ทำไมถึงได้ร้อนอยู่อีกน่ะ “ 

ฉันบ่นไปเช็ดเหงื่อไป และฉันก็กำลังมองหาร้านขายน้ำดื่มสักร้านให้ฉันได้ดื่มให้ชื่นใจสักแก้ว

“บ้าจริง !! ฉันลืมพากระเป๋าตังมานิ สงสัยต้องได้กลับไปกินน้ำที่บ้านแน่”

ฉันลุกขึ้นด้วยความเซ็งสุดๆ ที่ฉันจะต้องกลับบ้านแล้วทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาที่พ่อกับฉันจะกลับบ้าน

แต่เดี๋ยวน่ะ ! ฉันคิดออกแล้วฉันจะซื้อน้ำได้ยังไง…..

ฉันนั่งลงกับพื้น ขยี้หัวตัวเองให้ฟู ทำหน้าเศร้าๆ แล้วก็ยกมือไหว้

“ช่วยทำบุญทำทาน คนยากคนจนด้วยค่ะ ไม่มีตังกินข้าวมาสามวันแล้ว ห้าบาทสิบบาทก็ยังดี “

ทำไปด้ายย….ฮ่าๆ ขำตัวเอง 

ฉันสวมบทเป็นขอทานชั่วคราว จะมีใครเชื่อฉันไหมเนี้ย เอาเหอะ! ฉันเชื่อต้องมีคนเชื่อสักคนละว๊า

-------- ผ่านไป 15 นาที ---------

“ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน เสียเวลาจริงๆๆๆ” 

ฉันลุกขึ้นจากพื้นปัดฝุ่นไปมา และกำลังจะเดินกลับบ้าน อยู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาหาฉัน
และยืนข้าวกล่องกับน้ำมาให้ฉัน!

“กินสะสิหนู ฉันเห็นหนูบอกว่าไม่ได้กินอะไรมาสามวัน อ๊ะ ! ฉันซื้อมาให้ “ 

ผู้หญิงคนหนึ่งยืนถุงมาให้ฉัน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส่ ดูเป็นมิตร ใจดีจริงๆเลย ^^

แต่ฉันแค่อยากดื่มน้ำ แต่ได้ข้าวแถมมาด้วย อิอิ ก็โอเคนะ >O<

“ขอบคุณค่ะ พี่ชื่ออะไรค่ะ ใจดีจังเลย” ^O^

ฉันก้มหน้ารับถุงจากพี่สาวใจดีคนนั้นแล้วเธอก็เดินหนีไปทันที ฉันยังไม่ทันได้รู้ชื่อเลย สงสัยจะรีบ

ฉันแกะน้ำดื่มทันทีด้วยความหิวกระหาย และก็นั่งลงบนเก้ากี้ตัวเดิมด้วยความสบายใจ

ไหนๆดูสิ ข้าวอะไร ……^O^"

ระหว่างที่ฉันกำลังแกะกล่องข้าว ฉันรู้สึกเวียนหัว หน้ามืด ตัวชาขึ้นมาทันที

“นี้ฉันเป็นอะไรเนี้ย “ ฉันพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่แล้วฉันก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ฉันขยับตัวไม่ได้เลย ตาของฉันกำลังจะปิดลงเรื่อยๆ

ฉันเห็นภาพพี่สาวใจดีคนนั้นวิ่งเข้ามา และทุกอย่างก็มืดสนิท ………………….. 

V
V
V

บทที่ 2

...เด็กใหม่....

..........ฉันหลับไป 2 วัน...........

“ตื่นแล้วเหรอเด็กใหม่” ^-^

ฉันเริ่มขยับตัวและลืมตาได้แล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆตัวฉัน 

แสงแดดจากหน้าต่างกระทบกับผมสีน้ำตาลทองของเขา และใบหน้าที่กำลังยิ้มให้กับฉัน เขาดูเหมือนเจ้าชายเลย

….. นี้ฉันฝันไปหรือเปล่าน่ะ !! ฉันสดุ้งขึ้นมาจากเตียง นี้ฉันไม่ได้ฝันไปนิ  สงสัยนี้จะเป็นโรงพยาบาล !!

แต่ฉันยังคงรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย @-@"

“นะ นายเป็นใคร ?“ 

“ผมชื่อ ลุค….ผมเป็นคนดูแลเด็กใหม่ครับ แล้วสาวน้อยชื่ออะไรเหรอ “

“เด็กใหม่เหรอ นี้มันโรงพยาบาลหรือโรงเรียนกันเนี้ย “ -*-

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั้นแหละ ที่นี้เรียกว่าเรือนใหญ่ “

“เรือนใหญ่อะไร ฉันไม่รู้จัก” !!

“ที่นี้เป็นบ้านใหม่ของเธอ ลูน่า “ ^-^

แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่ดูมีเสน่ห์มาก แต่เดียวนะ !! เขาบอกว่าบ้านใหม่เหรอ …

“อะไรของนาย ฉันจำได้ว่าฉันสลบไปแล้วก็มาโผล่ที่นี้ ตกลงมันคือ โรงเรียนโรงพยาบาล เรือนใหญ่ หรือบ้านใหม่ กันแน่ ฮ่าๆๆ ตลกนะนายเนี้ย”

ฉันอดขำออกมาไม่ได้ ดูเขาจะไม่เพี้ยนๆ สงสัยฉันคงต้องไปหาคำตอบเองแล้วละ ถ้าขืนนอนต่อไป พ่อกับแม่ฉันกลับมาไม่เจอฉันมีหวังเรื่องใหญ่แน่

“เดียวๆ เธอจะไปไหน พิษของยายังไม่สร่างดีเลยอย่าเพิ่งลุกไปไหนสิ”!!

เขาจับแขนของฉันเอาไว้ มือของเขาชั่งแข็งกระด้าง เหมือนมือของชาวไร่ชาวสวน
ชั่งไม่เข้ากับหน้าตาเข้าเลย

“ปล่อยฉัน ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว “  เขายังคงจับแขนของฉันไว้แน่น

“ยังไงเธอก็ยังไปไม่ได้ ฉันมีหน้าที่ดูแล ชี้แจ้งทำความเข้าใจให้กับเธอ”

ฉันยอมนั่งลงบนเตียงด้วยอาการหงุดหงิดเล็กหน่อย

“งั้นนายก็อธิบายมาสิ ฉันจะได้เข้าใจ” !!

“ที่นี้คือ เรือนใหญ่ เราจะจับคนที่เร่ร่อนไม่มีพ่อแม่ ไม่มีบ้าน หรือ คนที่มีชีวิตที่ลำบาก เพื่อมาทำงานให้กับนายใหญ่เจ้าของที่นี้ และยังมีเรือนเล็กอยู่ถัดเข้าไปในป่าหลังเรือนใหญ่อีก แต่ที่นี้ไม่มีใครอยากไปอยู่หรอก เพราะว่าต้องทำงานหนักกว่า และคนคุมก็ทั้งดุทั้งโหดกันทั้งนั้น แต่เธอไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเธอทำตัวดีๆ เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปอยู่ที่เรือนเล็ก “

นายคนนี้มันเพี้ยนจริงๆแหะ หรือไม่ก็กำลังแกล้งฉันอยู่ ถ้าใครเชื่อก็ปัญญาอ่อน
แล้วละ -*-"

“นี้นาย ฉันไม่มีเวลามาไรสาระกับนายนะ “

ฉันลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง คราวนี้ฉันวิ่งไปทันก่อนที่เขาจะจับฉันไว้อีก …

ฉันวิ่งออกจากห้องนั้นแต่แล้วฉันต้องหยุดชะงัก !

เพราะภาพที่อยู่ตรงหน้าฉัน เป็นป่าร้อมรอบไปหมด…….

 

V
V
V

บทที่ 3 

...นายใหญ่...

 

ไม่มีใครเลยสักคนเดียว ซ้ายขวามีทางเดินยาวไปในป่า 

และจู่ๆก็มีหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งเดินออกมาจากประตูข้างๆ
มือขวาถือพัดสวนมือซ้ายถือกระเป๋าสานใบเล็ก 

ดูหน้าตาดุๆ เดินตรงมาที่ฉัน เขาต้องเป็นคนที่สติดีกว่านายลุคอะไรนั้นแน่ๆ 

“เอ่อ คุณ…” 

“ลุค มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” 

ฉันกำลังจะเอ่ยถาม แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับถามนายลุคนั้น ด้วยน้ำเสียงนิ่งดูเหย๋อหยิ่ง
และดูจะไม่สนใจฉันสักเท่าไหร่ !

“ไม่มีอะไรครับนายใหญ่ เธอแค่อยากออกมาสูดอากาศเท่านั้นครับ”

ฉันหันไปมองหน้านายลุคทันที ทำไมเขาถึงพูดออกไปแบบนั้น ทั้งทีจริงฉันกำลังหนีเขาต่างหาก !?

“ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ดี เรือนเล็กจะได้ไม่ต้องมีคนเพิ่ม เพราะที่เป็นอยู่ก็มากพออยู่แล้ว “

ผู้หญิงคนนั้น มองไปยังป่าที่มีทางเดินทอดออกไป ขณะกำลังพูดด้วยท่าที่เหย๋อหยิ่งเช่นเดิม

พูดจบก็หันกลับมามองฉันด้วยหน้าตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

“ครับนายใหญ่ “ 

แล้วเธอก็เดินกลับเข้าไปในประตูนั้น โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลย ฉันก็ได้แต่ งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนไม่ทันได้พูดอะไรออกไป

“นั้นน่ะ นายใหญ่ เจ้าของที่นี้” 

ลุคหันมาพูดกับฉันก่อนพาฉันเดินเข้าไปในห้อง ฉันนั่งลงบนเตียงอีกครั้งด้วยความอึ้ง นี้มันเรื่องจริงเหรอเนี้ย !!!

“ไม่นะ ฉันต้องกลับบ้าน ฉะ ฉันจะกลับบ้าน” 

น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด ด้วยความกลัว TOT

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว”

ลุคเข้ามาโอบกอดฉันไว้ กลิ่นกายของเขาหอมแต่ไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมใดๆและไออุ่นของเขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และหายกลัวลงนิดหน่อยเท่านั้น...

แต่ฉันก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุดเช่นเดิม 

“นายต้องพาฉันกลับบ้านนะ ช่วยฉันด้วยนะ” T-T

“ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้ผมไม่มีสิทธิทำเช่นนั้น ผมเองก็ถูกจับมาเหมือนกัน ตอนแรกผมก็รู้สึกเหมือนเธอนะลูน่า แต่พอเธออยู่ไปนานๆเธอจะต้องอยู่ได้ บางทีที่นี้อาจจะดีกว่า
ทีที่เธอจากมา เพราะที่นี้มี ที่อาศัย อาหาร ให้เธอ เธอจะไม่อดๆอยากๆเหมือนเคย “

“อดๆอยากๆ เหรอ !! ฉันไม่ได้อดอยากสักหน่อย ฉันมีบ้านมีพ่อแม่ มีความสุขดี” !!?

“จริงเหรอ เป็นไปได้ยังไง ทุกคนที่ถูกจับมามีชีวิตลำบากส่วนมากไม่มีครอบครัว ไม่มีแม้แต่ที่อาศัย”

“แต่ฉันมีครบทุกอย่างนะ จับฉันมาทำไม “ T-T

“ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่ๆ “

“อ่อ ต้องเป็นพี่สาวใจดีคนนั้นแน่ๆที่เอาข้าวเอาน้ำมาให้ฉัน หืออ ! หน้าตาดูเป็นมิตร ที่แท้ก็มิตรฉาชีพ “ !!

“ใช่ ส่วนใหญ่เราจะใช้วิธินี้จับตัว แต่เราเลือกก่อนจะจับมานิ”

“เอ่อ…เป็นเพราะฉันเอง ฉันแกล้งทำเป็นขอทาน ฉันก็แค่ลืมกระเป๋าตัง”

“ฮ่าๆๆๆๆ เธอนี้ติ๊งต๊องชะมัด” >O<

ลุค หัวเราะออกมาด้วยความขำสุดขีด

“ก็ฉันหิวน้ำนิ” -*-"

“ถึงว่า ทำไมแต่งตัวดีกว่าคนอื่นๆที่โดนจับมา แถมหน้าตาดีสะด้วย” 

“แล้วทีนี้จะให้ฉันกลับบ้านได้หรือยัง” 

“เอิ่ม….ฉันจะลองไปพูดกับนายใหญ่ให้ก็แล้วกัน”

ฉันรู้สึกมีความหวังที่จะได้กลับบ้านขึ้นมาอีกครั้ง …….