[Kuroko no basket] The heat [TakaMido]

ข้อมูลเบื้องต้น

คำเตือน : ฟิดเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย รับไม่ได้กดปิดได้เลยค่ะ

สวัสดีค่ะ เย้

ฟิคนี้สนองนี้ดอีกแล้วแหละค่ะ 55555

ฟิคเหยี่ยวเขียวค่ะ /แต่แต่งไปแล้วเหมือนจะเป็นเขียวเหยี่ยวยังไงไม่รู้...

คืออยู่ดีๆฉากคู่นี้ก็ผุดขึ้นมา จนสำเร็จเป็นฟิคเรื่องนึง นานๆทีจะคิดไดแบบนี้ค่ะ โอยย

อ่า... ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
 

Title : The heat

Pairing : Taka*Mido

Rate : PG
 

เนื้อเรื่อง

            ฤดูหนาวที่มีหิมะตกตั้งแต่เช้าตรู่ช่างทรมานร่างกายเสียเหลือเกิน หนาวจนไม่รู้จะทำอย่างไร เสื้อกันหนาวก็ใส่แล้ว ผ้าพันคอก็พันไว้แล้วทว่ายังไม่หายหนาวเสียที กว่าจะเดินทางถึงโรงเรียนคงต้องแข็งตายกลางหิมะเป็นแน่...

            “ชิ---------น จังงง!” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากหน้าบ้าน เสียงที่เรียกเขาด้วยชื่อเล่นอย่างบังอาจ แทบไม่ต้องเดาว่าใครเพราะมีเพียงคนเดียวเท่านั้น..

            “ท ทาคาโอะ!?”

            เปิดประตูหน้าบ้านออกไปพบกับเจ้าของเส้นผมสีดำกำลังนั่งอยู่บนรถจักรยานที่ด้านหลังมีกล่องสำหรับให้เขานั่งเป็นประจำคอยอยู่ ใบหน้านั้นยิ้มแย้มพร้อมโบกมือทักทาย

            “อรุณสวัสดิ์ชินจัง~ ไปโรงเรียนกันเถอะ!”

            มิโดริมะ ชินทาโร่ได้แต่ถอนหายใจเบาๆก่อนเดินออกมาจากบ้านพร้อมตุ๊กตากระต่ายสีขาวนุ่มขนาดไม่ใหญ่มากในมือ ต่อให้ไปโรงเรียนก็เถอะ คนที่เชื่อเรื่องโชคชะตาอย่างเขาก็ต้องมีลัคกี้ไอเทมประจำวันไปแน่นอน

            ทันทีที่ทาคาโอะเห็นก็เกือบหัวเราะออกมา แต่เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างให้แทนก่อนเอ่ย

            “เข้ากันมากเลยนะ ลัคกี้ไอเทมของวันนี้สินะ ชินจัง....  เอาล่ะ งั้นไปโรงเรียนกันเถอะ”

            และแล้วสารถีกับเทพธิดาผมเขียวพร้อมลัคกี้ไอเทมเป็นตุ๊กตากระต่ายสีขาวก็นั่งรถถีบ(?)ไปโรงเรียนด้วยกัน ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บในตอนเช้าที่มีแสงแดดอ่อนๆส่องมาให้อุ่นเล็กน้อยเท่านั้น....

            จักรยานปั่นมาเรื่อยๆพร้อมหิมะที่เริ่มตกเยอะมากขึ้น ให้พื้นถนนกลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด ผู้คนที่กำลังเดินอยู่ต่างก็ดูหนาวสั่นและไม่ต้องการจะออกจากบ้านอันแสนอบอุ่นมาเลย ทว่าเมื่อมีงานที่ต้องทำมีโรงเรียนที่ต้องไปก็ช่วยไม่ได้หากจะต้องออกมา

            ดวงตาสีเขียวภายใต้กรอบแว่นจ้องมองแผ่นหลังตรงหน้าที่กำลังปั่นจักรยานให้เคลื่อนที่ไปอย่างยากลำบากเพราะพื้นถนนเต็มไปด้วยหิมะสีขาว ....แผ่นหลังที่แม้จะเล็กกว่าเขา แต่กลับดูแข็งแกร่งและอ่อนโยน.... อยากจะสัมผัส อยากจะโอบกอดดูสักครั้ง...

            “ชินจัง... หลังฉันจะทะลุหมดแล้วนะ จ้องกันแบบนั้นน่ะ~”

            เสียงพูดที่บ่งบอกว่ารู้ตัวทำให้คนจ้องสะดุ้งก่อนรีบละสายตาออกมา พลางดันแว่นขึ้นแก้เขิน ทาคาโอะเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังเล็กน้อย

            “...เงียบและปั่นต่อไป ทาคาโอะ”

            “คร้าบบ~ ชินจังเนี่ย น่ารักมากเลยน้า”

            ร่างตรงหน้าพูดพลางหัวเราะเบาๆ ...คนถูกหัวเราะใส่ได้แต่นั่งโอบกอดตุ๊กตากระต่ายสีขาวในมือ พยายามไม่จ้องมองไปยังแผ่นหลังนั้น แต่ก็เผลอมองไปอยู่ดี... จู่ๆก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบนใบหน้า รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ถี่และแรงขึ้น ....ทั้งที่อากาศหนาวขนาดนี้ ทำไมถึงรู้สึกร้อนขึ้นมาได้นะ....

            บนเส้นทางยิ่งนานขึ้นจักรยานก็ยิ่งเคลื่อนที่ได้ลำบากมากขึ้นอีก หิมะเริ่มหนาจนไม่อาจปั่นต่อไปได้ ดวงตาสีเขียวมองไปที่คนปั่นที่ดูจะเหนื่อยๆ และอ่อนแรงกว่าเดิมก็รู้สึกแปลกๆ..

            “ท... ทาคาโอะ...”

            “..อะไรหรอชินจัง... ฮึ้บ!” หันมาตอบพลางพยายามปั่นจักรยานให้เคลื่อนที่ต่อไป

            “พอเถอะ... หิมะหนาขนาดนี้ไปต่อไปไม่ได้แน่” มิโดริมะพูดและหวังว่าอีกคนคงไม่รู้ความหมายที่แท้จริงที่ต้องการจะสื่อ... ความหมายที่ว่าเขาไม่อยากให้ทาคาโอะต้องเหนื่อยมากไปกว่านี้..ต แต่ก็เพราะกลัวว่าจะเล่นบาสได้ไม่เต็มที่เท่านั้นล่ะน่า....

            “เฮ้อ... น่าจะพูดตั้งนานแล้วนะ ชินจังเนี่ย...”

            “...หึ ....ถ้าพูดแบบนั้น ก็ปั่นต่อไปเถอะทาคาโอะ”

            “อุหวา โทษที...เดินดีกว่านะชินจัง กว่าจะถึงโรงเรียนคงนานแน่ๆถ้าปั่นต่อไปน่ะ ฮะๆ”

            สารถีพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ ก่อนลงมาจากที่นั่งประจำตำแหน่งและหันมามองเจ้านาย(?)ที่กำลังลุกขึ้นพร้อมอุ้มตุ๊กตากระต่ายเอาไว้ ...จมูกแดงเรื่อเพราะความเย็นของอากาศ ผ้าพันคอและเสื้อกันหนาวดูจะไม่พอสำหรับมิโดริมะ...

            ผ้าพันคอสีชมพูอ่อนถูกส่งมาให้คนตัวสูงกว่าที่กำลังยืนสั่นอยู่ข้างๆ รอยยิ้มอ่อนโยน อบอุ่นถูกส่งไปให้

            “ผ้าพันคอผืนเดียวไม่พอใช่มั้ยชินจัง? เอาของฉันไปสิ”

            ได้แต่มองคนยื่นผ้าพันคอมาให้ปริบๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็ใส่แค่เสื้อกันหนาวแต่กลับมายื่นผ้าพันคอให้เขาอีก ....ไม่เป็นไรแน่หรอ....

            “ฉันไม่หนาวขนาดนั้น...” พูดไปปากก็สั่นไปอย่างห้ามไม่ได้ โกหกอะไรไม่ได้เลยสักนิดว่าไม่หนาว...สภาพของเขาตอนนี้ทำให้คนข้างตัวหัวเราะขึ้นมาอีกครา

            “ถ้างั้นพันไว้ด้วยกันก็ได้ แบบนี้ไง!” สิ้นคำ ทาคาโอะก็จัดการพันผ้าพันคอไว้กับคนตัวสูงกว่า ก่อนนำส่วนที่เหลือพันไว้กับคอของตัวเอง ราวกับมีผ้าสีชมพูผืนนี้เชื่อมโยงเอาไว้ใกล้ๆกัน

            “ทำอะไรน่ะ ทาคาโอะ!?... กลางทางเดินแบบนี้เนี่ยนะ... อึก”

            มองไปก็เห็นเพียงใบหน้ายิ้มแย้มส่งมาให้จนพูดอะไรต่อไม่ถูก ได้แต่หันมองไปอีกทาง หลบสายตาที่จ้องมองมาเท่านั้น ....เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาบนใบหน้าอีกแล้ว หัวใจก็เริ่มเต้นแรงและดังขึ้นจนกลัวว่าคนข้างๆจะได้ยิน

            “...เสียงดังจังนะ...”

            “…!!? ส เสียงอะไรล่ะ...” มิโดริมะถามอย่างหวั่นๆว่าจะหมายถึงเสียงหัวใจของเขา

            “เสียงหัวใจน่ะ....” “ห หัวใจ!? หัวใจใครที่ดังกันน่ะ ทาคาโอะ!”

            เผลอพูดโพล่งออกไปทั้งที่ยังไม่ทันฟังให้จบ ทำให้คนถูกขัดเงยหน้าขึ้นมามองและหยุดเดิน ใบหน้ายามตื่นตระหนกตกใจของเขามักทำให้ทาคาโอะยิ้มและหัวเราะออกมาอยู่เสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน

            “หืม? ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่าหัวใจของใคร ชินจังดูแปลกๆน้า....หรือว่า ชินจังเองก็รู้สึกหัวใจเต้นตึกตักเหมือนกัน ไหนฟังหน่อยสิ!”

            แค่โดนรู้ก็อายแทบตาย ยังมาเอาหูแนบกับอกของเขาอีก แถมหัวใจก็ยิ่งเต้นรัวมากกว่าเดิม ทั้งตกใจ และเขินพร้อมๆกันจนแทบทนไม่ไหว สองมือออกแรงผลักอีกคนให้ออกห่างก่อนจะกระแอมไอเบาๆ ใบหน้าตอนนี้ร้อนลามไปถึงใบหู

            “ทาคาโอะ! ....ไปโรงเรียนได้แล้ว...” พูดจบก็เดินนำออกมาพร้อมกระตุกผ้าพันคอให้อีกคนตามมาแต่โดยดี

            ดวงตาสีดำจ้องมองใบหูคนตรงหน้าจากด้านหลังที่เปลี่ยนเป็นสีแดงพลางแย้มรอยยิ้ม เสียงหัวใจที่เพิ่งได้ยินยังดังก้องชัดเจน ถึงจะไม่พูดอะไรออกมาทว่าไม่อาจหลอกเขาได้หรอก ด้วยร่างกายที่ซื่อตรงกับความรู้สึกมากขนาดนั้นน่ะ...

            ตุ๊กตากระต่ายสีขาวนุ่มถูกถือไว้ด้วยลักษณะคล้ายจับมือไว้ข้างเดียว อีกข้างปล่อยให้ห้อยลง มือเรียวของอีกคนเอื้อมมาจับแขนข้างที่ห้อยของตุ๊กตาเอาไว้ ราวกับจูงมือเด็กมาเดินเล่น ดวงตาสีเขียวเหลือบมาสบกับดวงตาเหยี่ยวของทาคาโอะก่อนรีบหลบมองไปทางอื่น

            “ฮะๆ เหมือนจูงมือลูกมาเดินเล่นเลยเนอะ ชินจัง~”

            สิ้นคำพูดก็ถูกเคาะหัวเข้าเต็มแรงหนึ่งที ก่อนเจ้าตัวจะเลื่อนมือไปดันแว่นขึ้น พ่นลมหายใจออกมาให้ควันพุ่งพวยและจางหายไป

            “อย่าไร้สาระน่ะ ทาคาโอะ...”

            มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆตอบกลับคำพูดมาเท่านั้น ตุ๊กตากระต่ายที่ถูกจับมือเอาไว้สองข้าง ผ้าพันคอสีชมพูที่ให้ความอบอุ่นกับคนสองคน ถึงแม้อากาศจะหนาวเหน็บมากแค่ไหน กลับรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอีก ยิ่งเวลาที่อยู่ด้วยกันแล้ว ยิ่งรู้สึกร้อนเข้าไปถึงหัวใจ....

เสียงหัวใจเต้นดัง ท่ามกลางหิมะยามเช้า

ความอบอุ่นแล่นผ่านเข้ามาในอกจนร้อนไปหมด

.........

ช่างเป็นฤดูหนาวที่อบอุ่นมากเหลือเกินนะ ชินจัง

---------------------------------------------------------------------------------------------END.

Free Talk : อ่า... ฟิคที่ตั้งชื่อฟิคแบบมึนๆ ความร้อน เพราะเอ่ยถึงความร้อนในตอนท้าย... แค่นั้นจริงๆค่ะ คิดชื่อไม่ออกแล้วค่ะ พรากก... รู้สึกว่าตัวเองแต่งเรื่องนี้แบบไม่แน่ชัดในแพร์ริ่งเลยค่ะ แบบอ๊ะ ตกลงเหยี่ยวเขียวหรือเขียวเหยี่ยวกันแน่?... แต่ความจริงจะแต่งเหยี่ยวเขียวนะคะ! ....ก็ แต่งเป็นหน้าหนาวที่หนาวจนแข็งท่ามกลางอากาศอบอ้าวในบ้านเราค่ะ /อยากจะพุ่งเข้าไปกลิ้งๆในหิมะจริงๆ(/ห้ะ) ....เหมือนจะไม่แน่ชัดในความรู้สึกแต่ก็รู้กันและกันล่ะนะว่าคิดยังไง ไม่ได้เอ่ยว่ารักไม่ได้บอกว่าชอบ แต่ก็รักนะ ประมาณนั้นค่า ...ยังไงก็ฝากฟิคด้วยนะคะ