เพื่อนตาย

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ เป็นเนื้อเรื่องที่ผมแต่งขึ้นมาไว้ทำหนังสั้นส่งอาจารย์  คิดว่าน่าจะลองเอาทำเขียนนิยายดูน่าจะสนุกดี  ลองเขียีนครั้งแรกในชีวิตครับ ติชมกันได้เต็มที่เลยครับ ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ

เนื้อเรื่อง

เย็นวันหนึ่ง มีเด็กชายคนหนึ่ง ออกมาจากบ้านตอนกลางคืน เพื่อมาซื้อขนมไว้กินเล่นยามดึก

ทางที่เขาเดินไปร้านขายของนั้น ต้องผ่านโรงพยาบาลที่ตอนนี้ร้างจนสภาพดูไม่ได้แล้ว

ระหว่างเดินไปร้านขายของ เขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆจากในโรงพยาบาล จึงหันไปมอง

"เสียงอะไรฟ่ะ!!" เขาสงสัย

เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะเรียกให้เขาเข้าไปให้ได้

ด้วยความเป็นคนที่ขี้สงสัย เขาจึงเดินเขาไปในโรงพยาบาลร้างตามลำพัง

เมื่อเข้ามาในโรงพยาบาล เขาก็ได้ยินเสียงนั้นเบาลงจนหายไป

"ไม่เห็นมีอะไรเลย คงหูแว่วไปเองล่ะมั้ง!!" เขาพูด  ขณะกำลังจะเดินออกเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้มาจากห้องๆหนึ่ง

"นั้นใครอ่ะ!!"  เขาตะโกนถาม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา และก็ยังร้องไห้ต่อไป

เขาเลยเดินเขาไปดู   เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่มุมมืดภายในห้องและกำลังก้มหน้าร้องไห้ เขาพยายามจะถามผู้หญิงคนนั้น

"เธอๆ เธอเป็นใคร ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ” เขาถาม  เสียงร้องไห้เบาลงและหายไปจนในห้องนั้นเงียบมาก

ผู้หญิงคนนั้นพยายามเงยหน้าขึ้นมา  ขณะนั้นเอง เด็กชายเริ่มสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของผู้หญิงคนเต็มไปด้วยคราบเลือด แถมเบ้าตาถลนจนเหมือนจะหลุดออกมา

 “เหวอออ!!!”

เขาร้องตกใจออกมา และพยายามคิดที่จะวิ่งหนี แต่ด้วยความตกใจทำให้ ขาไม่ขยับตามใจนึก  ผู้หญิงคนนั้น กระโจนเข้าหาเด็กผู้ชายจนล้มลง  เขาพยายามจะคลานหนี  และร้องให้คนมาช่วยเหลือ แต่ก็สายเกินไปแล้ว  เสียงประตูปิดดังสนั่นตึก พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของเด็กชาย ดังลอดออกมาจากช่องว่างใต้ประตูนั้น

ณ.โรงเรียนแห่งหนึ่ง ขณะพักกลางวัน

เด็กนักกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่นั้น เด็กผู้ชายคนหน้าตาดี รูปร่างสูง ผมยาวจนแทบไม่น่าเชื่อว่ายังเรียนอยู่ก็เดินเข้ามาหาเพื่อนอีก 3 คนด้วยท่าทีตื่นเต้น

"เฮ้ย!! พวกแกได้ข่าวป่ะ เมื่อคืนมีคนเจอผีหลอกที่โรงบาลร้าง หน้าโรงเรียนเราเนี่ย"  เขาพูดด้วยถ้าทีตื่นเต้น

"เฮ้ยฟิล์ม!! เป็นเรื่องจริงหรอ ที่นั้นมันมีผีจริงๆหรอเนี่ย.. "  เพื่อนอีกคนพูดแทรกขึ้นมา เขามีท่าทางหวาดกลัว

“จริงดิบิ๊ก เรื่องแบบนี้ไม่มีใครเอามาล่อเล่นกันหรอก”  ฟิล์มพูดด้วยท่าทีจริงจังยิ่งขึ้น 

"แล้วใครเจอผีว่ะ?" เพื่อนอีกคนถาม ขณะกำลังจดงานไปด้วย

"ไม่รู้ดิ เห็นเขาเล่ากันมา แต่เห็นว่าหลอนมากเลยนะเว้ย ยังหาศพไม่เจอเลย"  ฟิล์มบอก

“มีคนตายด้วยหรอวะ แล้วทำไมถึงหาศพไม่เจอล่ะ”  บิ๊กเกาะแขนฟิล์มแน่น เขาเป็นคนขี้กลัวอยู่แล้ว พอได้ยินแบบนี้จึงกลัวเข้าไปใหญ่

“แกเป็นเด็กวัดหนิ โย ลองถามหลวงพ่อดูดิ เผื่อจะรู้อะไรดีๆมา ” ฟิล์มถาม โยที่จดงานอยู่ จึงหันไปหาเพื่อนอีกคน 

"โอ บ้านแกอยู่แถวนั้นไม่ใช่หรอ ไม่รู้เรื่องอะไรบ้างเลยไง"  โยถามเพื่อนอีกคน

"ไม่รู้ดิ มันไร้สาระว่ะ พวกแกก็เชื่อกันไปได้"  โอพูดขึ้นมา

"แต่เขาว่าที่นั้นมีจริงๆนะเว้ย เห็นว่าเฮี้ยนด้วย" ฟิล์มยังยืนยัน

"งั้นคืนนี้เราไปพิสูจกันไหมเล่า จะได้รู้กันไปเลย ว่าที่นั้นมีผีจริงไหม!!"  โยชวนเพื่อนไป

"ไปดิ อยากล่าท่าผี มานานล่ะ ฮาฮ่า!!"  ฟิล์มหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันไปถามบิ๊ก

“เอาไง แกจะไปกับพวกเราป่าว”

“เอ่อ... มันน่ากลัวนะ แล้วมันอันตรายด้วย” บิ๊กตอบเสียงหวั่นๆ

"มันไม่มีอะไรหรอก ไปก็เท่านั้นแหละ ฉันว่าเราไปซ้อมดนตรีกันยังดีกว่าอีก ไม่ซ้อมกันนานแล้วด้วยนะ " โอพูดขึ้นมาจนฟิล์มต้องเดินมาโอบไหล่

"อย่าไปกลัวสิ  ซ้อมดนตรีไว้ทีหลังก็ได้ นานๆจะมีที่สนุกๆให้ลองไปทั้งที นะๆๆ"  ฟิล์มหลอกล่อเพื่อน

“บิ๊ก ถ้าแกไปนะ ฉันไปขอเบอร์น้องคนนั้นให้ก็ได้นะ ” โยพูดพลางชี้ไปหาเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง ซึ่งบิ๊กแอบชอบอยู่ 

“มันคุ้มกันไหมเนี่ย โอเค!! ไปก็ไป” บิ๊กพูดพลางมองเด็กผู้หญิงคนนั้นเดินผ่าน

“เหลือแกคนเดียวแล้วนะเพื่อนรัก คนอื่นไปกันหมดเลยนะเว้ย” ฟิล์มพูด

“พวกแก ไปกันหมดอย่างนี้จะเอาไงได้ ไปก็ไป" โอบอก

"โอเค คืนนี้  5 ทุ่ม เจอกัน เดี๋ยวฉันไปรับไอ้บิ๊กเองเด่วมันหนีไม่ยอมมา   โอกับโยพวกแกมากันเองแล้วกันนะ " ฟิล์มบอกเพื่อนๆ

หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตนเองเพื่อน รอเวลาที่จะไปท้าพิสูจน์กัน ฟิล์มเตรียมไฟฉาย ไปด้วยเพราะเขาคิดว่าข้างในนั้นมันคงมืดมากๆแน่เลย เขารีบขับรถมาที่บ้านของบิ๊ก และยืนตะโกนเรียกอยู่ครู่ ก่อนที่บิ๊กจะเดินออกมาพร้อมกับห้อยพระคล้องคอไว้หลายสิบองค์ เพราะเขาขี้กลัวที่สุด ทั้งสองขับรถมาจนเกือบจะถึงโรงพยาบาลร่าง ก็เห็นโยขับรถตีคู่ขึ้นมาพอดี   

เมื่อมาถึงที่หมายตายเวลานัด ทุกคนก็มาเจอกันที่หน้าโรงพยาบาล โดนมี โอ มายืนรออยู่นานแล้ว

"เหมือนจะไม่อยากมา แต่ก็ถึงก่อนคนอื่นเลยนะ" ฟิล์มขี่รถมาจอด พร้อมกับบิ๊กและโย กำลังก้าวลงจากรถ

"ก็บ้านฉันอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง" โอตอบกลับ

"พร้อมกันแล้วใช่ไหม!!!"  โยกล่าวกับเพื่อน พลางยืนกอดอกมองเข้าโรงพยาบาล

"ตอนกลางคืน น่ากลัวกว่าที่คิดไว้แหะ"  ฟิล์มพูดพลางมองไปรอบๆ

"เราจะมาที่นี้กันทำไมว่ะเนี่ย!" บิ๊กพูดแบบกลัวๆ

"จะกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวให้ยืมรถ" ฟิล์มท้า แล้วหันมายิ้มให้บิ๊ก

"อยากมาไม่ใช่ไง มาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ากลับแกก็ปอดแหก แล้วนะบิ๊ก!"  โอแซวเพื่อน

"ไม่ได้กลัวเว้ย แค่อยากรู้ว่ามาทำไม " บิ๊กตอบเสียงสั่น

"ก็มาดูผีไง คิดอะไรมาก" โยตอบ พร้อมมีเสียง หมาหอนแว่วขึ้นมา

“หลอนๆแหะ” ฟิล์มพูดหวั่นๆ

"ไปกันเลยดีกว่า เสียเวลามามากแล้ว" โยพูดขณะทำท่าจะปีนรั้วกั้นเข้าไป

เปรี๊ยะ!!!!!

"จะปีนทำไม มันมีทางเข้า" โอตบหัวโย แล้วชี้ให้ดู ฟิล์มที่กำลังเปิดประตูรั่วเข้าไปอย่างง่ายดาย

"บอกกันดีๆก็ได้" โยพูด พลางเกาหัวไปด้วย เพราะเจ็บที่โดนตบ

เมื่อทั้งสี่คนเข้ามาในโรงพยาบาลแล้ว ก็ถึงกับสั่นไปทั่วร่างกาย เหมือนมีแรงกดดันอะไรบางอย่าง ภายในนั้นทั้งมืด และหนาวเย็นมากพอๆกับเปิดแอร์เลยทีเดียว

"กลับกันทันไหม" บิ๊กถามเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้

 "อย่าไปกลัวสิ ไม่มีอะไรหรอก" ฟิล์มพูดเพื่อให้เพื่อนสบายใจ

"อะ....อื้อ.." บิ๊กยังกลัวอยู่

 ภายในโรงพยาบาลมีแต่ ซากเพดานเก่าๆ ที่พุกร่อนจนล่วงลงมา ประตูห้องบางห้องก็พัง บางห้องก็ไม่มีประตู เมื่อพวกเขาเดินสำรวจมาได้สักระยะ โย ก็เริ่มรู้สึกเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง จากชั้นบน

"เป็นไรว่ะ?" โอถาม เมื่อเห็นท่าทีแปลกๆของโย

"ป่าวๆ คงคิดไปเองมั้ง!" โยตอบ แต่สีหน้ายังกลัวๆอยู่

"เจออะไรก็บอกกันมั่งนะเว้ย จะได้วิ่งทัน" ฟิล์มพูดขึ้นมา

"ไม่มีหรอกน่า มึงคิดไปเองแหละโย" บิ๊กพูดทั้งๆเกาะแขนโอจนแน่น

เพื่อนๆหัวเราะกัน ขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าขี้กลัวของบิ๊ก หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันมาตลอดทาง บางครั้งก็หัวเราะกันจนเสียงดัง เดินมาได้สักพัก ทุกคนก็สะดุ้งถึงกับต้องหยุดเดิน เมื่อได้ยินเสียง แปลกๆเหมือนมีคนเดินดังขึ้นมา

ฟิล์มได้ยินเป็นคนแรก จึงบอกให้เพื่อนๆเงียบ ทุกคนได้ยินเสียงเหมือนๆกัน จึงพยายามเงี่ยหูฟัง และเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าห้องๆหนึ่ง เสียงนั้นก็หายไปแล้ว ทั้งสี่คนจึงชะโงกหน้าเข้าไปดู ก็ไม้เห็นอะไรเลยในห้องนั้น

"ไม่เห็นมีอะไรเลย" ฟิล์มบอก

ขณะที่เพื่อนๆ กำลังยืนมองสำรวจภายในรอบๆห้องกันว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงอะไร บิ๊กที่อยู่หลังสุด กลับรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นก็จะหันกลับมาแล้วถึงกับต้องตกใจ เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างกำยำ ไม่ใส่เสื้อ สวมกางเกงยีนขาดๆ เดินผ่านหน้าห้องที่พวกเขาอยู่ ไปทางบนไดขึ้นชั้นบน

"มะ...มีคนอยู่ด้วย!!" บิ๊กตกใจ เกาะแขนโอ พลางชี้นิ้วไปทางบันได เพื่อบอกเพื่อนๆ

"ไหน!! ไม่เห็นมีเลย" โอหันไปดูแต่ก็ไม่เจออะไร

"แกหลอนไปเองหรือเปล่า บิ๊ก" โยบอก

 "ฉันเห็นจริงๆนะ มีผู้ชายเดินไปทางบันได"  บิ๊กกลัวสุดขีด แต่ก็ยืนยันคำเดิม

"ขึ้นไปดูกันดีกว่า ว่ามีคนอยู่ไหม" ฟิล์มพูดพลางเดินนำไป

"ไหนฟ่ะ!! ไม่เห็นมีเลย" โยทำท่ามองหา ไปรอบๆ

"ถ้าไม่ใช่ไอ้บิ๊กหลอนเอง คนๆนั้นก็คงไม่ใช่คนแล้วแหละ" โอบอก ทำเอาเพื่อนๆเสียววูบไปทั้งตัว

"กลับกันไหม มันแปลกๆแล้วอ่ะ" บิ๊กพูด เขาสั่นไปทั้งตัว

"เดี๋ยวสิ ยังไม่เจออะไรเลย มาทั้งทีเอาให้คุ้มดิ" ฟิล์มบอก

"ทะ...ท่าเจอแล้ว..กะ...กลับนะ" โยพูดสั่นๆ  พลางชี้นิ้วให้ดูผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งหันหลังก้มหน้าอยู่ตรงบันไดทางขึ้นห่างจากพวกเขาประมาณ 4-5 ขั้น

"ลุงเป็นใครหรอครับ" โอถามผู้ชายคนนั้น

"ไม่เห็นเขาตอบอะไรเลย ไปเหอะว่ะ" บิ๊กตัวสั่น อยากกลับบ้านเต็มทน

"ลุงครับ ลุงยังเป็นคน..........เหวอออ!!"

ฟิล์มกำลังเดินเข้าไปหา ผู้ชายคนนั้น  แต่ระหว่างนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมาให้เห็น แผลที่เต็มใบหน้า

ทุกคนรู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่คนแล้ว จึงหันหลังวิ่งหนีกันสุดกำลังพวกเขาวิ่งลงมาได้แค่ชั้นเดียว ก็เห็นผู้ชายคนนั้น ยืนรอยู่ข้างล่างแล้ว พวกเขาไม่มีทางเลือกจึงต้องวิ่งกลับขึ้นไปอีก จนมาหลบอยู่ในห้องๆ หนึ่ง

"ใครว่าผีไม่มีว่ะ แล้วเมื่อกี๊มันอะไรเนี่ย"  โยบ่นพลางเหนื่อยหอบ

"คงเป็นลุงแก่ๆคนนึง ที่หน้าตาไม่ค่อยดี แล้วบังเอิญอยู่ในโรงบาลร้างมั้ง" โอแขวะขึ้น

"ฮาฮ่า! ตลกตายล่ะ  เกือบเอาตัวกันไม่รอดแล้วเนี่ย บอกแล้ว กลับกันเหอะ" บิ๊กบ่น เพราะเริ่มอยู่ไม่ไหวแล้ว

 "เออ ฉันก็เสียวๆแล้วเหมือนกัน เจอหนักกว่านี้ก็ไม่ไหวแน่ๆ" ฟิล์มพูดพลางเปิดประตูห้องนั้นออกมามองรอบๆ เมื่อเห็นว่าปลอดภัยจึงค่อยๆเดินออกมา  เมื่อเดินออกมาได้สักพัก ก็มีเสียงแปลกๆดังมาจากทางเดินด้านข้าง

"เสียงไรอีกว่ะ" โยได้ยินเสียงก่อนคนอื่นจึงหันมาถามเพื่อน

"เสียงร้องไห้!! เอาอีกแล้วเหมือนในหนังเป๊ะเลย!!" บิ๊กพูดสั่นๆ

"อย่าสนใจเลยกลับเหอะ เดินไปดูเดี๋ยวเจออีก" โอบอก ซึ่งเพื่อนๆก็เห็นด้วย

ทั้งสี่คน ค่อยๆเดินย่องลงบันได  แต่ระหว่างนั้น โอ ที่เดินนำหน้าอยู่ ก็หยุดเดินทันที

"หยุดทำไมวะ!" โยถามเพื่อนข้างหน้า

"ชัดเลย เหมือนในหนังเลย" โอตอบเพื่อนๆ พลางมองไปข้างหน้าซึ่งมีผู้หญิง นั่งร้องไห้อยู่ตรงลิฟท์ข้างๆบันได

ระหว่างนั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องพวกเขาตาถลน ทุกตกใจวิ่งหนีกันไป  แต่บิ๊กก้าวขาไม่ออกเพราะกลัวสุดขีด

"คนอื่นเขาวิ่งทำไม ไม่วิ่งตามเล่า"  โอวิ่งกลับมาพูดพลางดึงแขนบิ๊กให้วิ่งตามคนอื่นไป

เมื่อวิ่งมาได้สักพักโยที่นำมาก่อน ก็สะดุดอะไรบางอย่าง ล้มกลิ้งลงไป

"โอ๊ยย ใครเอาอะไรมาขวางไว้ฟ่ะ!!" โยบ่น

"เฮ้ยยยยยย!!" ฟิล์มที่ตามมาตกใจถึงกับพูดไม่ออก

"หยุดทำไมว่ะ" บิ๊กวิ่งตามมาทันพอดี หันมาถามฟิล์ม และเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้าก็ถึงกับตกใจเช่นเดียวกัน

"ไอ้โอ!!!!" ทั้งสามคนร้องออกมาพร้อมกัน เมื่อเห็นสิ่งที่ นอนอยู่บนพื้นเป็นร่างเด็กผู้ชายมีแผลเต็มตัวหน้าตาคล้ายโอ

 ทุกคนตกตลึง พลางถอยห่างจากโอ ที่เดินมาด้านหลัง

“นี่มันอะไรเนี่ย??  ศพ! ศพ!  ศพมึงหรอโอ” ฟิล์มถามเสียงสั่น

"มะ..มึง...ตายแล้ว..........." โยถาม มือสั่นชี้ไปที่โอ ที่ยืนอยู่

"ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกพวแก  ฉันแค่อยากอยู่สนุกกับพวกแกต่ออีกหน่อย" โอพูดเสียงเศร้า

"แกตายไปแล้วน่าจะไปอยู่ส่วนคนตายสิ" ฟิล์มพูดขึ้นมา

"อือ อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ ปล่อยพวกฉันไปเหอะ!" บิ๊กแทรกขึ้นมาเหมือนจะร้องไห้ขอชีวิต

“ฉันก็แค่อยากอยู่กับพวกแก ไม่ทำอะไรหรอก อย่ากลัวไปเลย  ไหนว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปไง” โอพูดและเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อน พร้อมมีน้ำตาไหลออกมา

“แกตายแล้วก็ไปอยู่ส่วนผีเถอะ เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย”  ฟิล์มพร้อมยกมือไหว้

โอเห็นแล้วถึงกับยืนก้มหน้าเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมหน้าตาอันหน้ากลัว หน้าตามีแผลเต็มหน้าดวงตาหายไปข้างหนึ่ง ร่างของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากศพที่เดินได้เลย

"สุดท้ายพวกแกก็ทิ้งฉันจริงๆด้วย ฉันถึงไม่อยากบอกพวกแกไง" โอถอนพูดพรางหายใจแรงๆ

"ในเมื่อฉันไปอยู่กับพวกแกไม่ได้  งั้นพวกแกก็มาอยู่กับฉันซะเลยสิ!!" 

สิ้นเสียง โอก็กระโจนเข้าหาทั้งสาม พร้อมกับเสียงร้องดังลั่นโรงพยาบาลของทั้งสามคน.