ท่านแม่ทัพเป็นชายาของฝ่าบาท

แม่ทัพเหลียงลู่หรง

แม่ทัพหนุ่มหน้าหวานผู้ได้รับการขนานนามว่ามีใบหน้างดงามไม่แพ้โฉมสะคราญแห่งยุคสมัยอย่าง ซานชิง บุตรีแห่งเสนาบดีกรมขุนนางผู้ซึ่งถูกวางตัวไว้ให้เป็นหวงโฮ่วในอนาคต แต่ใครไหนเลยจะมาอยู่ในตำแหน่งสูงส่งเช่นนั้นได้ง่ายๆ ในเมื่อหวงตี้แห่งแคว้นเสวียน จงใจรั้งตำแหน่งนั้นเอาไว้ให้แม่ทัพเหลียงแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

อี้หานเยี่ยนหรู / ชิงอี

หวงตี้แห่งแคว้นเสวียนผู้ใช้ชีวิตเยี่ยงบุรุษมากว่าสิบเจ็ดปี แต่ไม่เคยถูกตาต้องใจผู้ใดเท่าเหลียงลู่หรง คนผู้นั้นไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังงดงามดั่งบุปผาที่กาลเวลาไม่อาจทำลายให้บุบสลายไปได้แม้สักน้อย ทันทีที่แม่ทัพหลวงคนเก่าสิ้นวาสนาไปกะทันหันด้วยโรคภัยที่ไม่อาจรักษาได้ เยี่ยนหรูหรือจะไม่ฉวยโอกาสนี้เหนี่ยวนำแม่ทัพหน้าหวานผู้นั้นมาอยู่ข้างกายบำเรอความปรารถนาแห่งตน

ซานชิง

เป็นโฉมสะคราญแห่งยุคทำได้เพียงกรีดกรายฉุยฉายไปมาเท่านั้นเองหรือ ซานชิงไม่ยอมเป็นหญิงงามไร้สมองที่รอคอยวันเวลาจะถูกจับวางเท่านั้นหรอก คนอย่างนางที่เกิดในตระกูลขุนนางชั้นสูง มีชีวิตอยู่อย่างสุขกายสบายใจมาถึงสิบห้าปี ไหนเลยจะยอมกลายเป็นหมากเกมในสงครามการเมือง สรรพวิชาที่แอบร่ำเรียนจึงถูกดึงมาใช้แอบหนีไปพบบุคคลอันตรายที่ทางการหมายหัวเช่นหวังจงจื่อ

หวังจงจื่อ

จอมโจรหน้ามึนที่มีชีวิตสำราญไปวันๆ เบื่อนักก็ออกปล้นคนรวยแจกจ่ายให้คนยากไร้ วันดีคืนดีไม่รู้จะทำอะไรก็เลยลักลอบวางแผนป่วนเกี้ยวขุนนางเล่น ไม่นึกว่าจะได้พบโฉมสะคราญผู้เลื่องชื่อ ตอนนั้นจึงได้ตระหนักว่า ได้จูบนางเพียงหนเดียวเพ้อพกไปจนชีพวางวายเป็นอย่างไร แต่คนที่มีชีวิตเรื่อยเปื่อยไร้แก่นสารอย่างเขาจะมาเฝ้าคิดถึงแต่สตรีก็ช่างน่าขันสิ้นดี เข้าวัดเสียดีกว่า...เอ่ยชวนหนีแล้ว ประเดี๋ยวนางก็ตามมา!

- - - - - - - - - -

"ท่านแม่ทัพ ลงมาอาบน้ำกับเราสิ"

"ขอประทานอภัยพะยะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมไม่ใช่..."

"คำสั่งเรา ท่านจะไม่ทำตามรึ"

"กระหม่อมไม่ใช่... พวกตัดแขนเสื้อ"

"ไม่ใช่ก็ดี ลงมาอาบน้ำกันเถอะ"

"ฝ่าบาท!"

อี้หานเยี่ยนหรูไล่คนรับใช้ออกไปจากห้องอาบน้ำจนหมดแล้ว จึงค่อยๆ ลุกยืนขึ้นเหนือผิวน้ำ ผมยาวสยายที่แผ่ระอยู่เบื้องหลังให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม ทว่าเหลียงลู่หรงกลับคิดว่าร่างนี้ เมื่อพิจารณาดูดีๆ แล้ว เมื่อไม่ได้อยู่ภายใต้ชุดมังกรกลับดูบอบบางอรชรอย่างกับ... อย่างกับสตรี!

- - - - - - - - - -

"เจ้าโจรหน้าไม่อาย! เลิกทำเป็นเคร่งเครียดเช่นนั้นเสียที ข้ามาที่นี่ก็เพราะเจ้าเป็นคนบอกให้ข้ามา"

"คุณหนูมาที่นี่เพราะข้าบอก?"

"ก็... ก็ใช่น่ะสิ"

"คุณหนู ท่านคงคิดถึงจูบของข้าสินะ"

"ปะ เปล่าเสียหน่อย"

"ยังจะปากแข็ง ตามมานี่เถิด ข้าจะพาท่านไปรำลึกความหลังเสียหน่อย"

"ปล่อยนะ เจ้าจะพาข้าไปไหน!?"

"หรือท่านอยากให้ข้า...รำลึกความหลังกับท่านในอารามนี่ หากท่านอยากลอง ข้าก็ยินดีจะทำให้ตรงนี้โดยไม่รอช้า"

"บะ บ้า! เจ้าคนต่ำช้า ในอาราม...เหมาะสมที่ไหนกัน!"

หวังจงจื่อหรี่ตามองใบหน้างดงามแล้วก็คว้ามือนางพาเดินออกจากอารามที่เขาใช้ซ่อนตัว เดินลึกเข้าไปในป่า หาจุดที่เหมาะๆ เพื่อจะได้...รำลึกความหลังกับนางตามลำพังสักครู่ใหญ่ๆ

- - - - - - - - - -

แต่งจีนครั้งแรก เค้าอยากจะบอกว่า... ยากมาก พยายามจะไม่ให้ภาษามันโบร่ำโบราณเกินไป ให้มีความทันสมัยจับต้องได้บ้าง จะได้ไม่ดูลิเกเกินไป หรือจักรๆ วงศ์ๆ ไทย เกิน เกิ๊น แต่ก็ติงมาได้ตลอดนะคะ เค้าจะได้นำไปปรับต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ ข่อมค่าาา~ ^^