สะบั้นชะตารัก

--------------------

หิมะขาวบริสุทธิ์ดุจปุยนุ่นกำลังโปรยปรายลงสู่พื้นดิน ทำให้บรรยากาศภายในห้องโถงใหญ่ของจวนสกุลกู้เย็นยะเยือก ดูเงียบสงัดวังเวงเสมือนร้างผู้คน มีเพียงเสียงที่เกิดจากการเผาไหม้ของถ่านไฟในกระถางเท่านั้น ที่บ่งบอกว่า ณ สถานที่แห่งนี้ยังมีคนพำนักอยู่ สตรีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่งประมุขตระกูลวางจอกน้ำชาลง คนสนิทที่ยืนอยู่ข้างกายเจ้านายรีบรินน้ำชา ไม่ช้าไม่นานผู้ที่พวกนางเฝ้ารอคอยมาครึ่งค่อนคืนก็ปรากฏตัวเสียที

ร่างของคนผู้นั้นถูกองครักษ์มือหนึ่งของจวนจับโยนลงตรงหน้าราวสิ่งสกปรกที่น่ารังเกียจ

“ไม่ได้พบกันเสียนาน สภาพของเจ้ายังน่าขยะแขยงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” 

นั่นคือคำทักทายแรกจากสตรีชุดดำ ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในจวนเวลานี้

ดวงตาวาววับของคนพูดจับจ้องมองคนที่บังอาจหลบหนีการลงทัณฑ์ไปเมื่อสามเดือนก่อนด้วยสายตากรุ่นโกรธแกมสมเพช แม้ดวงตาข้างหนึ่งจะมืดบอด มือข้างหนึ่งจะถูกตัดออก แต่มันก็ยังสามารถหนีหัวซุกหัวซุนออกจากที่คุมขังไปได้ เอ... หรือเพราะว่ามันมีขากันนะ แขนขาที่ไม่รักดีเช่นนี้ สมควรเก็บเอาไว้หรือไม่หนอ

--------------------

* นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากจินตนาการ ตัวละครและสถานที่มิได้มีอยู่จริง เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติ

** ตัวละครในเรื่องมีการย้อนเวลากลับมาแก้ไขอดีต อาจมีฉาก คำพูดและการกระทำที่รุนแรง ไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

*** ลงนิยายสองเว็บคือ เว็บเด็กดีและเว็บreadAwrite นะคะ

ฝากผลงานค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ปล. โจวฟางเหนียง เปลี่ยนชื่อเป็น โจวฟางเหลียน