My Mad Diary บันทึกรักระยะห่างหนึ่งเมตรครึ่ง

เราทำการซ่อนเนื้อหา เพราะจะรีไรท์เกือบทั้งหมดค่ะ

มีเนื้อหาในตอนต้นที่เราอยากแก้ และมีผลต่อเรื่องในตอนหลัง

จึงตัดสินใจทำแบบนี้ ต้องขอโทษนักอ่านที่ติดตามอยู่จากใจ 

แล้วพบกันอีกแน่นอนค่ะ รับประกันความไฉไล!

                         

                                                       My Mad Diary

บันทึกรักระยะห่างหนึ่งเมตรครึ่ง

                                                             

"...ถ้าเราสัมผัสตัวกันไม่ได้ นายจะยังรักฉันอยู่มั้ย..."

          'แอนโดรโฟเบีย'...ไอ้โรคบ้าๆที่ฉันเป็นอยู่ ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้
ฉันไม่ได้เลือกเองว่าจะแตกต่างจากคนอื่น แต่เมื่อมันเป็นไปแล้ว จะให้ทำอะไรได้ นอกจากอยู่กับมันให้ได้!!

____________________________________

PROLOUGE




ชีวิตต้องมาเปลี่ยนไป...เพราะ 'F' ตัวเดียว

           ถ้ามันไม่ 'สุดๆ' แล้วจริงๆ ใครมันจะอยากเรียนจบช้าบ้าง?... ไม่มีหรอก!! ฉัน 'เรนโบว์' นักศึกษาปี 5 จบช้าเพราะดร็อปเรียนไป 1 เทอมด้วยเหตุผลส่วนตัวนิดหน่อย แต่ปีนี้จบแน่นอนค่า! ฉันเหลือเรียนวิชาหลักอีกตัว กับทำวิจัยจบก็เรียบร้อย แถมได้เป็นว่าที่เกียรตินิยมด้วยนะคะ คิคิ (>w<)/ แต่ก็อย่างที่ใครก็ไม่รู้ได้กล่าวไว้ว่า 'ชีวิตจริงมักไม่ง่ายอย่างใจคิด' อยู่ดีๆฉันก็โดน 'น้าทราย' อาจารย์แนะแนวที่เป็นน้าแท้ๆเรียกตัวไปพบ และสั่งห้ามไม่ให้ฉันเข้าเรียนในภาควิชาปกติที่เธอสอนในเทอมหน้านี้ แต่ให้ฉันไปเรียนนอกสถานที่ และทำหนังสือหนึ่งเล่มเป็นวิจัยจบ!! โดยบอกกับฉันว่ามันคือการบำบัดโรคกลัวผู้ชายของฉัน ซึ่งถ้าฉันไม่ทำตาม ก็เชิญ F ได้เลย!! จบเห่ฝันที่วาดไว้...ชะตาชีวิตของฉันถูกแขวนไว้บนปลายปากกาของซาตานสุดโหดในคราบอาจารย์ซะแล้ว TT0TT  

+ TALK WITH PINK SLOTHY +

          สวัสดีค่ะ เรา 'สล็อตสีชมพู' จ้า \(^0^)/ ห่างหายไปจากบอร์ดเด็กดีร่วมสิบกว่าปี คิดถึงจัง♥ เราขอออกตัวก่อนว่า...ไม่ค่ะ นี่ไม่ใช่นิยายเรื่องแรก ไม่ได้จะพิมพ์แบบนี้ >w< แต่จะบอกว่านิยายเรื่องนี้ อยากให้สาวๆผู้อ่านทุกคนเปิดใจมองในเรื่องของธีมนิยายนี้กันก่อนค่ะ 





มาถึงตรงนี้ คือสาระมากนะจริงๆ 555555







'โรคแอนโดรโฟเบีย(Androphobia)' 

                                     ภาพ : kapook.com และเรื่อง Seitokai Yakuindomo

          เรารู้จักกันดีในชื่อว่า 'โรคกลัวผู้ชาย' อาการของโรคกลัวผู้ชายนั้น มันไม่ได้นำพาให้ผู้หญิงเป็นซึน(เดเระ) ที่เอาแต่งี่เง่า ว้ากใส่ผู้ชาย และพูดไดอาล็อคสุดฮิตซ้ำๆซากๆว่า "ฉันเกลียดผู้ชาย!! ฉันเกลียดนาย!!" มันไม่จ้ายยยย (T_T) เราเลยอยากให้สาวๆเปิดใจกับนางเอกของเราคนนี้ว่า นี่คืออาการป่วยจริงๆ ที่ต้องได้รับการบำบัดอย่างจริงจัง เพราะแค่คำว่า 'เกลียด' กับคำว่า 'กลัว' มันก็คนละเรื่องกันแล้วเนอะ! โรคนี้ตีความง่ายๆว่า สมองสั่งการให้ผู้หญิงคนหนึ่ง(หรือในความเป็นจริงก็อาจไม่ต้องเป็นผู้หญิง)มีอาการหวาดกลัวต่อเพศชาย อันเนื่องมาจากความทรงจำที่ไม่ดี ปมความรู้สึกต่างๆ หรือแม้แต่สภาพแวดล้อมการสั่งสอนของครอบครัวที่ส่งผลให้ผู้หญิงคนนี้มีทัศนคติต่อเพศชายในเชิงลบอย่างรุนแรง จนเกิดอาการหวาดกลัว ซึ่งทำให้เธอเกลียดสิ่งที่เธอกลัว มันก็เท่านี้เองค่ะ ^^

          แรงบันดาลใจของเรื่องนี้เกิดจาก...สล็อตสีชมพูเองก็มีอาการของแอนโดรฯค่ะ T_T แต่ไม่หนักและบ้าเท่ายัยเรนโบว์ นางเอกนี่นะ! (/ออกตัวแรงมาก) เราเลยถ่ายทอดความรู้สึกและอาการต่างๆของตัวละครเอกคนนี้ได้อย่างเข้าใจ เราอยากให้ผู้หญิงที่รู้สึกเหมือนตัวเองมีอาการของโรคนี้ได้อ่านเรื่องนี้นะคะ มันคงเป็นเรื่องราวความรักที่ชวนให้แอบคิดตลอดว่า 'ถ้ามันเกิดขึ้นจริงกับผู้หญิงที่เป็นแอนโดรโฟเบียสักคนคงน่ารักสุดๆ!♥' #ฉันอยากมีโมเม้นท์นี้สักครั้งในชีวิต! #นอนตายตาหลับแล้ว

ปล.แต่ความเรื่องมากเรื่องเยอะของยัยเรนโบว์ ไม่ได้มีสาเหตุมาจากโรคของนางแต่ประการใด

ปล.2 เกริ่นมาโคตรอีปิค! จะทางการทำไม๊ ยังไงมันก็นิยายเลิฟคอมเมดี้ปะ!

ไม่มีผลงานเรื่องอื่นในนี้ ไม่รู้จะแปะอะไร 5555+
ไหนๆ น้องเดย์มาอ้อนสาวๆให้กดจิ้ม >> FAV.

 หน่อยซิลูก!

 




#ทีมมิดเดย์





ติดตามเพจเค้าได้น้าา มาเมาท์กัน! 

T
h
e
m
y