คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 10 :: ซวยจนเปียก
CHAPTER 10
ซวยจนเปียก
จำไม่ได้แล้วว่าถอนหายใจไปกี่ครั้งเมื่อนึกถึงสีหน้ามึนตึงของพี่ชายหลังจากมีปากเสียงกันอีกครั้ง ทั้งที่คิดว่าวันนี้ต้องดีกันให้ได้ แต่สุดท้ายป๋ายเซียนก็ทำมันพัง
มองหน้าจอแชทที่ยังคงมีเพียงเขาที่พูดอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า ให้ตายเหอะ แบคฮยอนมันโกรธจริงจังหรือว่ามัวแต่เมาแอ้แล้วคุยเรื่องลามกกับพวกรุ่นพี่ขี้กากนั่นอยู่ถึงไม่สนใจน้องอย่างนี้ บอกตามตรงว่าป๋ายเซียนรู้สึกไม่ถูกชะตากับเด็กวิศวะปีสี่สักเท่าไหร่ จำได้ว่าช่วงเข้าปีหนึ่งแรก ๆ ไอ้พี่ชายตัวดีมันเคยแกล้งให้เขาไปรับน้องแทนหนึ่งวัน ทั้งโดนมอม โดนยำเละเยี่ยงหมาข้างถนน แต่แบคฮยอนเสือกบอกว่านั่นแหละโคตรมันส์
เราเป็นฝาแฝดที่แตกต่างแต่เหมือนกัน อะไรหลายอย่างที่ทำให้คนแยกเราไม่ออกว่าคนไหนป๋ายเซียน คนไหนแบคฮยอน นอกจากป๊ากับม๊าที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด อาจเป็นเพราะถูกปลูกฝังว่าเป็นพี่ต้องดูแลน้อง ป๋ายเซียนจึงติดนิสัยว่าต้องมีแบคฮยอนอยู่ในชีวิต และเคยชินกับการโดนตามใจ
เราถูกเลี้ยงมาเหมือนตะเกียบที่ขาดกันไม่ได้ ป๋ายเซียนชอบเวลาได้ยินคำเปรียบเปรยอย่างนี้ แทบนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเกิดเป็นลูกคนเดียว หรือมีพี่น้องที่หน้าตาไม่เหมือนกัน เขาจะเติบโตมาด้วยนิสัยอย่างนี้ และติดพี่ชายเหมือนที่เป็นอยู่หรือเปล่า?
‘พวกมึงเป็นแฝดกันนะห่า ทำตัวอย่างกับเป็นผัวเมีย’ ประโยคนี้จงแดคงพูดเล่น ๆ ไม่คิดอะไร แต่มันก็ติดใจป๋ายเซียนมาจนถึงทุกวันนี้แม้ว่าเขาจะยืนยันสุดใจว่ายังไงอีกฝ่ายก็คือพี่ชายที่ไม่มีวันเป็นอย่างอื่น
เราเป็นฝาแฝดที่คลานออกมาจากท้องแม่เดียวกัน มันคงไม่แปลกนักถ้าจะผูกพันจนรู้สึกว่าไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับอีกคน ในขณะที่เขาเองก็อยากมีความรัก แน่นอนว่าคำถามของจงแดจะไม่อยู่ในหัวป๋ายเซียนมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าหากว่าคนที่ปากบอกว่าไม่... ยังพร้อมอ้าปากรับจูบทุกครั้งเมื่อพี่ชายฝาแฝดต้องการ
ในครั้งแรกก็คิดว่ามันแปลก ความรู้สึกตอนนั้นทั้งกลัวและสับสน แต่คนเป็นพี่ชายได้ยุติความคิดเหล่านั้นด้วยอ้อมกอดอุ่น ๆ ซึ่งเหมือนบอกเป็นทางอ้อมว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหน เราหน้าตาเหมือนกัน แต่น่าแปลกที่รอยยิ้มของแบคฮยอนนั้นมันต่างจากป๋ายเซียน
น่าโมโหแค่ไหนที่ไอ้บ้านั่นเป็นจูบแรกของเขา ในขณะที่มันจูบกับผู้ชายอื่นตั้งแต่มอปลายปีหนึ่ง แต่ที่น่าหงุดหงิดกว่านั้นก็คือป๋ายเซียนก็แพ้ทุกครั้งเวลาถูกง้อด้วยวิธีโง่ ๆ ของพี่ชาย ด้วยคำว่า ‘โกรธเหรอ ขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว’ พร้อมจูบลงมาซ้ำ ๆ จนกว่าเขาจะยอมโอนอ่อน
เราเป็นพี่น้องกัน... และเขาก็ชอบชานยอลมาก ผู้ชายคนนั้นต้องเข้ามาแยกแยะความรู้สึกของเขาที่มีต่อแบคฮยอนได้แน่
ทุกคนต่างมองว่าป๋ายเซียนเป็นลูกแหง่หัวอ่อน ต่างจากพี่ชายฝาแฝดที่แข็งกระด้างและไม่ยอมใคร แต่เขาพอจะดูออกว่าแท้จริงแล้วปาร์คชานยอลไม่ใช่อย่างที่คนอื่นพูดกัน ผู้ชายคนนั้นมีอะไรบางอย่างในใจ และคงไม่ยอมบอกใครง่าย ๆ แน่
ถ้าปาร์คชานยอลแย่จริง ๆ คงไม่ทนเขามาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าบอกว่าเป็นเพราะติดใจนิสัยแบคฮยอนก็ไม่น่าใช่ มันถูกที่พี่ชายเขามีเสน่ห์ แต่ป๋ายเซียนก็เป็นหนึ่งคนที่ได้ใช้เวลาอยู่กับผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน
ผู้ชายวาดรูปการ์ตูนที่แค่ลงลายเส้นเล่น ๆ แต่กลับออกมาดูสวย เหมือนจะไม่ตั้งใจ แต่ก็ดูจริงจัง ผู้ชายที่หยุดกลางคันตอนกำลังจะร่วมรัก เพราะได้ยินคำพูดซึ่งดูเหมือนว่าจะทิ่มแทงใจ ผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอที่ใคร ๆ ต่างก็มองว่าแย่ เสือผู้หญิง ชอบฟันแล้วทิ้ง
อะไรก็ตามที่บ่มให้ปาร์คชานยอลเป็นแบบนั้น เขาก็อยากจะทำลายมันออกไป
“ป๋ายเซียน เพื่อนมาหาน่ะลูก”
“เพื่อน?”
คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งพร้อมเลิกคิ้ว ใครกันที่จะมาหาเขาดึก ๆ ดื่น ๆ อย่างนี้ จะว่าเป็นไอ้จงแดกับอีอูฐก็ไม่น่าใช่ เพราะบ้านสองคนนั้นอยู่ไกลและช่วงนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะต้องมาหาถึงบ้าน
สองขาก้าวลงบันไดไปชั้นล่าง ผู้ชายในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนอนขายาวซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาก็ได้คลายความสงสัยนี้เป็นรอยยิ้มและแววตาที่เขาชอบมอง
“ชานยอล?”
“เซอร์ไพรส์”
ป๋ายเซียนหลุดยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่กับความคาดไม่ถึง คนตัวสูงชะเง้อหน้ามองซ้ายขวาเพื่อดูว่าแม่หายไปจากตรงนั้นหรือยัง ก่อนจะก้าวมาหยุดยืนอยู่บันไดชั้นล่าง พร้อมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา
“เคยได้ยินเรื่องโรมิโอกับจูเลียตไหม?”
“มาถึงก็เลี่ยนใส่เลยเหรอ”
คนตัวสูงยิ้มขำ มองมือเล็กที่ยื่นออกมาก่อนจะคว้าไว้แล้วช้อนมองใบหน้าขาว ป๋ายเซียนหน้าขึ้นสีระเรื่อเมื่ออีกฝ่ายกดริมฝีปากลงบนหลังมือ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสอดประสานเรียวนิ้ว
ทั้งคู่เข้ามาในห้องที่มีเพียงโคมไฟหัวเตียงเท่านั้นที่ให้ความสว่าง บรรยากาศชวนเก้อเขินในห้องนอนบวกกับการเซอร์ไพรส์กลางดึกทำให้ป๋ายเซียนทำตัวไม่ถูก จะเรียกว่าโชคดีได้ไหมที่ชานยอลไม่นึกสนใจสิ่งรอบข้างเพราะเอาแต่มองตามเขาไม่ละสายตา ถึงได้ไม่รู้ว่ามีเตียงฝาแฝดอยู่ฝั่งตรงข้ามจนต้องเกิดคำถาม
คนตัวเล็กนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ อีกฝ่าย รอยยิ้มเจื่อนในเวลานี้คงดูโง่เต็มที แต่ป๋ายเซียนก็ไม่รู้เลยว่าจะพูดยังไงท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้
“ชุดนอนน่ารัก” คนถูกชมหน้าขึ้นสีก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกปลายนิ้วชี้เขี่ยแก้มเบา ๆ ชานยอลกะเอาให้ตายเลยใช่ไหมที่เอาแต่มองอย่างนั้น
“ผ่านมาทางนี้เลยแวะหาเราเหรอ”
“อะไรที่ทำให้คิดแบบนั้น?” คนตัวสูงก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อให้มองหน้าเขาได้ชัด ๆ “การที่เราจะมาเจอป๋ายเซียนมีเหตุผลเดียวคือคิดถึงจนทนไม่ไหวน่ะ”
“...”
“มันจะตลกหรือเปล่าถ้าเราจะบอกว่านอนไม่หลับเพราะไม่มีป๋ายเซียนอยู่ข้าง ๆ” คนตัวเล็กนั่งตัวเกร็ง สิ่งเดียวที่ขยับได้ก็คือเปลือกตาที่ซึ่งระพริบเป็นจังหวะในขณะที่อีกฝ่ายค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ “มันจะตลกไหม... ถ้าเราอยากสานต่อเรื่องที่ค้างไว้ตอนนั้น”
ป๋ายเซียนกำลังโดนไล่ต้อน ซึ่งดูเหมือนว่าเขาเองก็เต็มใจไปตามที่อีกฝ่ายต้องการ คนตัวเล็กปิดเปลือกตาลงเมื่อชานยอบเลื่อนเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยน ปล่อยให้ลิ้นอุ่น ๆ เข้ามากวาดเอาความรู้สึกที่เขามีไปให้หมด
“ห้องเก็บเสียงหรือเปล่า?”
CUT
“...!!!”
คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวจากเตียง เหงื่อกาฬซึมตามโครงหน้าจากความหวาดกลัวที่ส่งผลมาถึงข้างนอก พร้อมอาการสั่นเทาที่ไม่รู้ว่าเริ่มจากจุดไหน ป๋ายเซียนเสยผมขึ้นและค้างมือไว้กลางศีรษะ ปล่อยให้ตนเองตั้งสติพร้อมกวาดสายตาไปโดยรอบ
มันคือความฝัน... ป๋ายเซียน... มันคือความฝัน...
ตรงนี้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น...
ไม่มีชานยอลที่กำลังร่วมรักกับแบคฮยอน... ไม่มี...
แต่น้ำตาที่ไหลออกมา... มันคือความจริง
รู้สึกได้ถึงความเหนียวเหนอะหนะตรงหว่างขา ก่อนจะเปิดผ้าห่มเพื่อดูว่ามันเกิดขึ้นจากอะไร ซึ่งคำตอบก็คือความร้ายกาจของฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนถึงชีวิตจริง และมันทำให้ป๋ายเซียนรู้สึกแย่ลงยิ่งกว่าเดิม
“เป็นอะไร”
เขาหันไปตามต้นเสียง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าพี่ชายฝาแฝดที่ทำตัวร้ายกาจกับเขาในความฝันกำลังนั่งทำหน้าเมาอยู่บนพื้นพร้อมเกยคางอยู่กับขอบเตียง
“ฝันเปียกเหรอวะ”
“...”
“หยิ่งอีก ถามแล้วไม่ตอบ” คนพี่สะอึก ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปค้นตู้เสื้อผ้าทั้งที่ทรงตัวแทบไม่ได้ แบคฮยอนยังใส่เสื้อผ้าอยู่ครบ... และกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งอยู่ใต้จมูกก็เป็นการยืนยันได้ว่านี่คือเรื่องจริง
คนเป็นพี่เดินกลับมานั่งลงบนเตียงพร้อมกระชากผ้าห่มออก มองมือน้องชายที่ปกปิดความน่าอายเอาไว้ก่อนจะสบตากัน
“เยี่ยวแตกปะเนี่ย”
“กลับมาตั้งแต่ตอนไหน...”
“ไม่รู้อะ กูเมา” แบคฮยอนอ้าปากหาว ก่อนจะชำเลืองมองน้องอีกครั้ง “ถอดออก เดี๋ยวใส่ให้”
“กูโตแล้ว ใส่เองได้” ป๋ายเซียนเอื้อมมือไปแย่งแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อแบคฮยอนชักมือกลับได้ทัน
“เออ กูขอโทษ! หายโกรธได้ยังวะ คนยิ่งเมา ๆ อยู่ กูไม่ได้มานั่งมองมึงหลับเพราะจะชวนทะเลาะรอบที่ล้านแปดนะ” คนเมาสะอึกกลิ่นละมุดออกมา พร้อมพยักหน้าย้ำให้น้องทำตาม แต่ดูเหมือนว่าป๋ายเซียนมันจะเคืองหนัก ถึงได้ไม่ยอมหายโกรธสักที ทั้ง ๆ ที่ตอนทะเลาะกันมันเป็นคนงี่เง่าก่อน
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” คนน้องเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ก้มหน้าพร้อมยื่นมือออกไป “เอากางเกงมา...”
“จะไม่หายโกรธว่างั้น? นี่กูพี่มึงนะป๋ายเซียน พี่มึง”
“...”
“ให้ตบหัวสองทีเลยเอ้า” แบคฮยอนเอียงศีรษะพร้อมปั้นหน้าทะเล้น ก่อนจะล้มลงไปนอนทับขาน้องเพราะโดนฟาดเข้าเต็มแรง คนพี่หัวเราะร่า ขณะที่ป๋ายเซียนยังคงจมอยู่กับความรู้สึกแย่ ๆ หลังตื่นจากฝันร้ายเมื่อครู่นี้
“แบคฮยอน”
“ว่า”
“อย่าทิ้งกูนะ...”
คนเมาปรือตามองเสี้ยวหน้าที่เป็นสีส้มเพราะแสงจากโคมไฟ ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบ แบคฮยอนไม่รู้เลยว่าเพราะตัวเขาเอง หรือเพราะเหตุผลอะไรในโลกที่ทำให้ป๋ายเซียนเป็นอย่างนี้ แต่เชื่อเถอะว่ามันมีผลกระทบต่อเขา
“กูจะพยายามเอาแต่ใจน้อยลง แคร์มึงให้มากขึ้น แต่มาสัญญากันก่อนได้ไหมว่าจะไม่ทิ้งกูไปไหน...”
คนพี่ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ขยับตัวเข้าไปใกล้น้องที่ชูนิ้วก้อยขึ้นมาและทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ สองพี่น้องสบตากันพร้อมวางมือลงบนศีรษะทุย ยีเบา ๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะยิ้มเพื่อให้ความมั่นใจกับน้อง
“ไม่มีวัน”
TBC
เรื่องคืนนั้นฉันจะคิดเสียว่าฝันไป...
คนอ่านบอกอีดอกกกกกกก กูอ่านมาทั้งตอนสุดท้ายป๋ายฝัน มันจะมีทั้งทีมที่โล่งใจ และทีมสาปแช่งว่าทำไมไม่เป็นความจริงสินะ รู้เลยรู้ #ด่าได้แต่อย่าแรง 55555555555555555
ปล. คุงคูคะ หนูมาส่งใบลาค่ะ จะหายไป10 วันไม่รู้ว่าจะได้มาอัพเมื่อไหร่ แต่ถ้ามีเวลาเราจะรีบมาอัพเลยนะ ขอบคุณมากค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งกันเด้อ
ความคิดเห็น