คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CODE:: [8] confuses
Brother Code
Title ;;Confuses
ใคร เป็น ใคร...ชอบ ไม่ ชอบ
ชเวจุนฮงไถสเก็ตบอร์ดเล่นไปเรื่อยตามลาดอเนกประสงค์ที่เดิม ในขณะที่มุนจงออบกำลังง่วงอยู่กับการเล่นPSPในมือ เมื่อวันก่อนเป็นวันสุดท้ายของการสอบมิดเทอมของพวกเขาแต่ว่ายังมีบางวิชาของมหาลัยที่คนอื่นยังไม่ได้สอบดังนั้นทำให้พวกเขาพอจะมีเวลาว่างทำอะไรสบายๆก่อนจะไปเริ่มเรียนต่อในอีกสามวัน
แต่ว่าสองหนุ่มกลับไม่รู้ว่าจะทำอะไรกันนะสิ...ไม่สิ จงออบขอค้าน!ที่จริงพวกเขามีอะไรทำนะ...ฮรึก ที่จริงเพื่อนผู้ชายในรุ่นชวนพวกเขาไปเที่ยวที่ทะเลใกล้ๆขับรถจากมหาลัยไปสองสามชั่วโมงก็ถึงโดยมีแพลนว่าพักสองคืนสามวันแล้วกลับมาเรียนต่อ แต่... แต่ แต่!!ขอขีดเส้นใต้สีแดงหนาๆเลยครับ
ไอ้เพื่อนเวรชเวจุนฮงน่ะสิไม่ยอมไป บอกว่ามีอย่างอื่นอยากทำแล้ว...ไหนวะอย่างอื่นของมัน ถ้าจงออบเบ๊ะปากเป็นรูปเท้าได้ก็จะเบ๊ะปากใส่หน้าเพื่อนสักทีเพราะสรุปสุดท้ายพวกเขาก็มานั่งใช้ชีวิตจำเจในมหาลัยมาเกือบทั้งวันแล้ว เสียเวลาพักผ่อนชิบหาย ฮืออ จงออบอยากเที่ยว อยากไปทะเล อยากไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่อยู่แต่ในมหาลัยกับหอในแบบนี้
ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าคนตัวสูงมีจุดประสงค์อะไรเพราะมันก็โคตรจะชัดอยู่แล้ว!ก็มันเล่นชะเง้อมองซ้ายขวาหน้าหลังเป็นพักๆตั้งแต่ลงมาฆ่าเวลาที่ลาดอเนกประสงค์...สัส...แม่งมารอเจอพี่ยงกุกครับ
“มองหาขนาดนั้นมึงไปเคาะประตูห้องเขาง่ายกว่าไหม”จงออบพูดเปรยๆด้วยสีหน้าเซ็งๆที่สะสมมาจากการอยากไปเที่ยวแต่ไปไม่ได้เพราะไอ้เพื่อเวรดันไม่กล้าจะมาเจอพี่ยงกุกคนดีตามลำพัง...แต่จริงๆการมาดูสองคนนี้ปะทะกันก็สนุกดีเหมือนกันล่ะนะ
จุนฮงสะดุ้งเฮือก
“พูดเหมือนง่ายนะมึง”คนผมทองแยกเขี้ยวใส่เพื่อน
“ไม่กล้า?”จงออบเลิกคิ้วขึ้นถามเพื่อนเป็นเชิงล้อเลียน
“เปล่า
ไม่รู้ห้อง”จุนฮงตอบกลับมาด้วยหน้าตาจริงจัง
ทำเอาจงออบหลุดขำออกมาพรืดหนึ่งก่อนจะพูดตัดกำลังใจเพื่อน
“เรายังว่างตั้งสามวันถ้าพี่เขาว่างป่านนี้ไปเที่ยวสนุกแล้วม้างงงงง เฮ้ย!”จงออบสะดุ้งเมื่อขณะที่กำลังพูดอยู่ร่างของคนที่เป็นหัวข้อสนธนากลับปรากฏตัวขึ้นอีกฟากของลานอเนก
บังยงกุกยังคงดูดีเสมอต้นเสมอปลายร่างสูงไหล่กว้างในท่าทางที่สมาร์ทดูดีเดินไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกฟากของลานอเนกประสงค์
จงออบรีพยักเพยิบให้จุนฮงหันไปดูทันที
“ตายยากสัส”จงออบหัวเราะขณะที่เห็นหน้าเพื่อนเหวอไปนิดหน่อยก่อนจะกลับมาตาเป็นประกายแทบจะในทันที
“มึงดูพี่เขาไว้นะ
กูจะไปคาเฟ่ใต้หอแปบนึง”ว่าแล้วร่างสูงก็วางสเก็ตบอร์ดอย่างลงไว้ข้างเพื่อนแล้วรีบวิ่งแจ้นเข้าใต้ตึกไปแทบจะในทันทีปล่อยให้มุนจงออบคนดีนั่งกระพริบตาปริบๆตามความไวแสงของเพื่อนไม่ทัน
จงออบได้แต่ส่ายหน้าระอากับให้กับความบ้าบิ่นปนเมากาวของเพื่อน สายตามองไปยังพี่ยงกุกที่นั่งอยู่อีกฝากอย่างสงสัย...อืม
คือระยะทางมันไม่ได้ไกลจนแยกกันไม่ออกไงในเมื่อพวกเขาเห็นพี่ยงกุกมันไม่มีทางที่พี่ยงกุกจะไม่เห็นพวกเขาใช่ไหมล่ะ
เพราะปกติเวลาเจอกันแถวนี้ทีไรพี่แกก็จะเดินเข้ามานั่งคุยด้วยตามประสารุ่นน้องรุ่นพี่ค่อนข้างสนิทกัน
ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆไม่ชินกับท่าทางของคนที่เขามองอยู่เลยนะ
คนตัวเล็กส่ายหัวเบาๆ...บ้าไปแล้ว
จงออบแกประสาทเหรอที่คิดว่าพี่ยงกุกไม่เหมือนพี่ยงกุก
ก็หน้าตาท่าทางมันก็ใช่นี่หว่า
สงสัยหลังสอบสมองเขาจะยังไม่ค่อยเข้าที่ล่ะมั้ง...
ขณะที่ความคิดของจงออบตีกันอยู่ก็มีแขนของคนๆหนึ่งเข้ามากอดคอของเขาพร้อมกับร่างสูงที่เบียดเข้ามาแนบชิดจากด้านข้างจนต้องสะดุ้ง กลิ่นกาแฟอเมริกาโน่คุ้นๆลอยเตะจมูก
“นั่งทำอะไรอยู่คนเดียวเหรอน้องจงออบบบบ
พี่รหัสคิดถึงจังเลยยยยย”คิมฮิมชานพูดแหย่น้องชายตัวเล็กอย่างอารมณ์ดี
เขากำลังจะเดินกลับห้องตัวเองพอดีว่าเห็นเจ้าเด็กนี่นั่งสายหัวไปมาเหมือนคุยกับตัวเองอยู่ก็เลยอดมาทักไม่ได้
“พี่ฮิมชาน พี่มาทำอะไรตรงนี้น่ะครับ!?”จงออบพูดพลางพยามดันรุ่นพี่ตัวใหญ่ออกห่างจากตน...มันค่อนข้างจะสกินชิปเกินไปจนเขาอดหวั่นใจไม่ได้
ทำไมไอ้พี่หน้าแพะคนนี้เขาปากว่ามือถึงนี้อะครับ
“พี่ก็อยู่ที่นี่นะครับน้อง
การที่พี่จะโฉบไปมาแถวนี้มันแปลกตรงไหน”ฮิมชานหัวเราะเมื่อเห็นจงออบทำปากค้างเหมือนจะเถียงอะไรเขากลับมาแต่ก็นึกขึ้นว่าที่เขาพูดมันก็เป็นเรื่องจริง
“เอ่อ...นั่นแหละครับ
แล้วทำไมวันนี้พี่ไม่ได้มากับพี่ยงกุกเหรอครับ?”
คำถามของจงออบทำเอาฮิมชานฉุนหน่อยๆเขาอุส่าห์นั่งอยู่ตรงนี้แล้วไหงไปถามหายงกุกฟะ
แล้วเขาก็ไม่ได้ตัวติดกับคนบ้าทิกเกอร์นั่นนะเว้ยยย
“ไม่อยู่ ยงกุกมันยังไม่ตื่นมั้งเห็นเมื่อคืนมันนั่งเคลียร์เกมกว่าจะเลิกก็เกือบเช้า”ว่าแล้วแพะก็ได้แต่กัดฟันสาปเพื่อนในใจเพราะเมื่อคืนเขาถึงกับต้องเอาที่อุดหูกับปิดตามาใส่เพราะยงกุกยืนยันจะเล่นเกมที่พึ่งซื้อจากสตรีมมา
เป็นเกมhorror แนวจัมป์สแกร์ที่เขาโคตรเกลียดก็เลยไม่ยอมอยู่เล่นกับมันทำได้แต่หนีนอนไปก่อนอย่างช่วยไม่ได้
“ก็นั่นไงครับพี่ยงกุก”จงออบชี้ไปทางอีกฟาก
ฮิมชานมองตามนิ้วที่น้องมันชี้ก่อนจะร้องอ้อขึ้นมา
“นั่นไม่ใช่ยงกุก”
“หมายความว่าไงครับ
ก็หน้าเหมือนเด๊ะขนาดนั้น”จงออบขมวดคิดงุนงงกับคำพูดของฮิมชานก่อนที่จะเห็นว่าเพื่อนตัวดีกำลังเดินตรงดิ่งไปหาคนที่เขาคิดว่าเป็นพี่ยงกุกแต่พี่ฮิมชานดันบอกว่าไม่ใช่พร้อมกับแก้วกาแฟในมือซะแล้ว...
“อ้าว
นั่นมันไอ้เด็กเปรตจุนฮงนี่หว่า”ฮิมชานผู้ยังไม่เข้าใจสถาณการณ์นักทักขึ้นก่อนที่ไฟในหัวจะสว่างขึ้นเหมือนพึ่งต่อวงจรไฟฟ้าเสร็จหมาดๆ
ปิ๊ง!
“สนุกแน่”ว่าแล้วฮิมชานก็หัวเราะเบาๆทิ้งให้จงออบสงสัยอยู่อย่างนั้น
“อะไรของพี่เนี่ย”
“เออน่า ดูไปๆ เดี๋ยวก็รู้”
.
.
.
.
.
จุนฮงเดินถือเอ็กเปรสโซ่เย็นหวานน้อยที่เห็นพี่ยงกุกชอบสั่งกับคาปูชิโน่ปั่นอย่างละแก้วอย่างอารมณ์ดีมองคนที่มัวแต่นั่งพิมพ์ออะไรในโทรศัพท์อย่างนึกสนุก แก้วเอ็กเปรสโซ่เย็นถูกยื่นไปแตะเข้าที่ต้นคอของรุ่นพี่ทำให้คนโดนแกล้งหันขวับมามองอย่างเอาเรื่องแทนแล้วสายตาดุๆที่มองอย่างเอาเรื่องก็เปลี่ยนเป็นสายตางงๆแทน
จุนฮงถือวิสาสะนั่งลงข้างๆรุ่นพี่แล้วยื่นแก้วให้อีกครั้งอย่างยัดเยียด
“มึงทำอะไรเนี่ย”คนหน้าดุถามแล้วก็ต้องจำใจรับแก้วกาแฟที่แทบจะแนบหน้าตนอีกทีก่อนที่ไอ้เด็กตัวโย่งนี่มันจะเอาแก้วกาแฟตีหน้าเขาแทน
เพราะแก้วกาแฟแทบจะติดหน้าเขาอยู่แล้ว
“ก็เห็นพี่มัวแต่สนใจโทรศัพท์ไม่สนใจรอบๆนี่ครับ”จุนฮงยิ้มกวนๆใส่รุ่นพี่ตามปกติแต่ก็รู้สึกแปลกๆกับท่าทีของคนที่คุยด้วยนิดหน่อยเหมือนไม่ใช่พี่ยงกุกตามปกติเท่าไหร่
“แล้วมึงอะสอบเสร็จจยัง”หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งพี่ยงกุกก็ถามกลับ
“เสร็จเมื่อวานครับ
เนี่ยยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรช่วงว่างสามวันนี้ดี”คนตัวสูงพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยหันไปเห็นจงออบนั่งอยู่กับพี่ฮิมชานอีกฟากหนึ่งก็สงสัยว่าทำไมพี่หน้าแพะแกถึงนั่งแยกกับพี่ยงกุกแบบนี้ปกติเห็นตัวติดกันจะตาย แต่ก็ดี
เขาจะได้ไม่ร้สึกหงุดหงิดแปลกๆเวลาเห็นพี่สองคนแกคุยเล่นกัน
“อ้อ มึงก็ไปเที่ยวสิ ใกล้ๆนี้มีทะเลขับไปสามชั่วโมงก็ถึงแล้ว”คนเป็นพี่พูดแนะนำแบบขอไปทีแต่นั่นกลับทำให้จุนฮงยกร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ยงกุกมักจะสาปในใจว่าเป็นรอยยิ้มเด็กผีก่อนจะรีบถามต่อ
“งั้นพี่ไปด้วยกันไหมครับ
ชวนพวกพี่ฮิมชานไปด้วยแล้วก็เอาไอ้จงออบไปด้วยสนุกจะตาย”ตาแป็นประจายเจ้าเล่ห์พราวยับจนคนอายุมากกว่าแอบหมั่นไส้
มือเรียวที่ยังกดแชทคุยอยู่กับคนในโทรศัพท์หยุดชะงักลง
สายตาดุโดยกำเนิดหันมามองหน้ารุ่นน้อง คิ้วเข้มขมวดลงนิดหนึ่งอย่างครุ่นคิดแล้วรอยยิ้มร้ายๆที่จุนฮงไม่เคยเห็นก็ผุดออกมา...วันนี้พี่ยกกุกแม่งแปลกๆจริงๆด้วยวะ ทำไมมียิ้มร้ายด้วยอะ...
“นี่มึง”หันมามองหน้าจุนฮงนิ่งๆ
“ครับ”จุนฮงยิ้มหวานตอบรับ
“ชอบกูเหรอ”
จุนฮงแทบจะพ่นกาแฟที่พึ่งดื่มเข้าไปออกมาขณะที่ใจตกลงไปอยู่ตาตุ่มเมื่ออยู่ๆคนที่นั่งข้างๆถามออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่มแถมยังมีหน้ามาดูดกาแฟยักคิ้วนิ่งๆใส่อีกต่างหาก
“เอ้า ว่าไงนี่กูถามจริงๆ”
“ชอบอะไรครับ
เปล๋า ไม่ได้ช๋อบ”จุนฮงปฏิเสธเสียงสูงตาลอกแลกจนคนถามอดขำไม่ได้
“จริงเหรอวะ”ว่าแล้วคนต้นเรื่องก็เขยิบเข้ามานั่งชิดจุนฮงมากขึ้นแถมเอาแขนโอบไหล่จนจุนฮงตาเหลือกใจเต้นรัวเป็นกลองชุดพยามยามแกะแขนรุ่นพี่ออก
“พี่ยงกุกปล่อยผมเถอะครับ”จุนฮงยิ้มแหยๆแล้วเริ่มแกะแขนของพี่ที่นั่งข้างๆจนแทบจะรวมร่างกันออก...แปลกที่ความรู้สึกที่คนตัวสูงมีมันไม่เหมือนปกติที่เขารู้สึกเวลาอยู่กับพี่ยงกุก
อย่างแรกคือปกติเขาชอบแกล้งพี่ยงกุกเพราะเวลาพี่เขาโวยวายแยกเขี้ยวขู่จุนฮงมันน่ารักปนตลกดีแต่นี่พี่เขาดูนิ่งๆจนเหมือนไม่ใช่พี่ยงกุก
“มึงทำอะไรของมึงวะยงนัม”เสียงทุ้มที่คล้ายคลึงกันแต่สำเนียงคุ้นหูการพูดคุ้นหูจุนฮงมากกว่าทำให้จุนฮงดีดตัวหนีจากวงแขนคนข้างๆได้ เมื่อเขาหันไปก็เห็นพี่ยงกุกยืนทำหน้างงอยู่แทน
เดี๋ยวนะ...นั่นพี่ยงกุกแล้วนี่ก็พี่ยงกุก จุนฮงได้แต่ทำหน้างงกระพริบตาปริบๆ
“ไงวะยงกุก ตื่นสักทีนะมึง”ว่าแล้วคนที่นั่งข้างๆก็ลุกขึ้นเดินไปหาพี่ยงกุกที่พึ่งมาใหม่
“อ้าว งงอะดิงง”พี่ยงกุกเวอร์ชั่นร้ายกาจ(?)หันมายิ้มเยาะเขา
จุนฮงกระพริบตาปริบๆประมวลผลตรงหน้าเพราะตอนนี้กลายเป็นมีคนหน้าเหมือนกันสองคนยืนอยู่ด้วยกันคนหนึ่งที่ยืนด้านขวาเป็นพี่ยงกุกเวอร์ชั่นพึ่งตื่นหน้าตาสะลึมสะลือนิดๆใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสามส่วนในขณะที่ด้านซ้านอีกคนคือพี่ยงกุกที่มีบรรยากาศร้ายกาจเจ้าเล่ห์ที่แต่งตัวเหมือนเตรียมจะไปเที่ยวข้างนอกมา
ครับ...คนที่แทบทำจุนฮงหัวใจวายเมื่อกี้นั่นแหละครับ
“อ้าวไอ้จุนฮงมาทำไรกับมันวะเนี่ย”พี่ยงกุกด้านขวาถาม
“พี่ยงกุก?”
“ก็เออสิ
แล้วมึงมารู้จักกันไอ้ยงนัมมันตอนไหน”พี่ยงกุกชี้ไปที่คนทางขวา
“ยงนัม?”จุนฮงขมวดคิ้วหันไปมองคู่กรณีแล้วก็เห็นที่ตอนนี้ยิ้มล้อเลียนเยาะเย้ยเขาอยู่
“เออ
แฝดกูเอง”ยงกุกตอบอย่างขอไปที
รู้สึกรำคาญหน่อยๆเวลามีคนตกใจที่เขามีแฝด
“จะพูดให้ถูกเป็นพี่ชายฝาแฝดวะ”
“สัส
เกิดก่อนนาทีเดียวกูไม่ถือว่ามึงเป็นพี่หรอก”ยงกุกย่นจมูกทำหน้ามุ่ยใส่แฝดจอมกวนประสาทของตน
“โถ่
ทำไมพูดอย่างนี้ละน้องชายพี่ชายเสียใจนะ”ยงนัมแสร้งทำเป็นซับน้ำตา
“หุบปากไปเลยมึง แล้วสรุปมึงรู้จักยงนัมได้ไงวะมันเรียนถาปัตย์ไม่ได้เรียนวิศวะเหมือนเราไปเจอมันอีท่าไหน”
....ท่าถือกาแฟนี่แหละครับ...ชเวจุนฮงได้แต่คิดในใจ
“ไม่เห็นแปลก กูเคยเจอน้องมันที่ใต้หอมันทักผิดคิดว่ากูเป็นมึงกูก็เลยรู้จักกันแค่นั้นเอง แล้วมันก็เป็นเด็กที่ชอบมาปีนเกลียวมึงบ่อยๆใช่ปะละมึงชอบมาบ่นมันให้กูฟังนี่”ยงนัมพูดด้วยท่าทางสบายๆพลางเดินมาตบไหล่จุนฮงทำท่าทีสนิทสนม
จุนฮงได้แต่ยืนยิ้มแหยๆทั้งที่กายละเอียดพุ่งไปเตะก้านคอแฝดนรกไปแล้วหลายทีแล้ว
“เหรอ เออ! ก็ดีแล้วนี่พวกมึงกินข้าวกันมายังไอ้ฮิมชานชวนกินข้าวที่ร้านป้าหน้ามหาลัยว่ะ
ไปมะ”ยงกุกยักไหล่นิดหน่อยเป็นเชิงว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรมากมายนักก่อนจะถามขึ้นพลางชี้ไปที่ฮิมชานกับจงออบที่นั่งมองมาทางพวกเขาอย่างสนุกสนาน...นี่มันคิดว่าเชียร์บอลกันอยู่รึไงวะ จุนฮงอยากจะร้องไห้
“กูไม่ไปว่ะ
เดี๋ยวจะออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว”ยงนัมตอบพลางดึงจุนฮงมากระซิบใกล้ๆ
“ไม่ได้ชอบกูแต่ชอบยงกุกใช่ปะล่า
กูรู้หรอกน่ะไอ้เด็กผี”ยงนัมเอานิ้วจิ้มกลางหน้าผากจุนฮงแรงๆหลายทีจนน้าผากของเด็กโย่งเริ่มเป็นจุดแดงๆ
“โอ้ย
พี่ทำไมถึงเน้นเรื่องนี้จังผมบอกว่าเปล่าก็เปล่าดิ”จุนฮงรีบดันตัวยงนัมออก
เขารู้สึกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังจงใจกวนประสาทเขาสุดๆ
“คุยอะไรของพวกมึงกันวะ สรุปไอ้จุนฮงจะกินข้าวมะ”
“กินครับกิน”จุนฮงยิ้มตอบพี่ยงกุกแทบจะในทันทีทำเอายงนัมแอบเบะปาก...แล้วมาบอกว่าไม่ชอบ
ชิ...
“งั้นก็ไปได้แล้ว
ยงนัมกูไปละนะ”
“เออๆ”ยงนัมตอบแต่ก็ไม่วายดึงตัวจุนฮงมาหาอีกครั้ง
“ถ้ายงกุกมาฟ้องกูว่ามึงแกล้งไรมันอีก มึงโดนแน่ เคนะ”ยงนัมพูดหยอกเชิงขู่
เขาจำได้เลยที่ช่วงแรกๆยงกุกมักจะชอบหัวเสียโทรมาบ่นนู่นด่านี่ให้เขาฟังบ่อยๆว่าไอ้เด็กชื่อจุนฮงมันกวนประสาทอะไรน้องเขาบ้าง
แล้วยิ่งมาเจอไอ้จุนฮงเขามาแกล้งหยอกเขาตอนที่เข้าใจว่าเขาเป็นยงกุกเขายิ่งหมั่นไส้ไอเด็กนี่หน่อยๆแต่ก็ไม่ใช่จะห้ามอะไรมันหรอกนะ เขาก็แค่ห่วงปนหวงน้องเล็กของตระกูลบังนิดนึงเอ๋ง
“เคครับ...”จุงฮงผละออกจากยงนัมได้ก็รีบเดินตามยงกุกไปทันที
“ไปสนิทกับมันตอนไหนวะเห็นคุยกันจัง”ยงกุกถามขึ้น
“ก็คนเคยๆเจอกันทักกันนั่นแหละครับ”จุงฮงยิ้มตอบแบบขอไปที...ขอให้ไม่เจอยงนัมอีกก็พอ
ฮรึก จุนฮงโดนกลั่นแกล้ง
.
.
.
.
.
ยงกุกพารุ่นน้องเดินตามที่ที่จอดรถประจำของฮิมชานแล้วก็พบว่าน้องจงออบคนดีแย่งที่ประจำเขาไปแล้วครับ คือปกติเขานั่งหน้ากับไอ้แพะไง ไม่ใช่หวงที่แต่ประเด็นมันอยู่ที่ต้องนั่งเบาะหลังกับจุนฮงสองคนคือมันก็น้องแต่แบบไม่รู้สิครับ
ให้นั่งชิดด้วยกันสองคนเบาะหลังยงกุกก็รู้สึกแปลกหน่อยๆเพราไม่ใช่เพื่อนสนิทด้วยแต่เขาก็ไม่ได้ไม่สนิทกับจุนฮงนะ
เพราะตอนนี้ทั้งมันทั้งเขาก็รู้ๆกันอยู่ว่าทั้งคู่เป็นสายรหัสกัน ไม่รู้ดิ โอ้ย
มันแบบเขินๆไงก็ไม่รู้ล่ะมันแปลกอะฮืออออ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
พอเห็นพี่ยงกุกทำหน้าแปลกจงออบคนดีเลยจะเปิดประตูเตรียมจะคืนที่ให้พี่ยงกุก
แต่พอยงกุกหันเห็นสายตาเพื่อนแพะที่ทำหน้าที่ขับรถแล้วก็ได้ได้รีบห้ามน้องพลางยิ้มอ่อนๆบอกน้องว่าไม่เป็นไรพี่นั่งหลังได้...ก็ดูไอ้ฮิมชานมันมองเขาสิครับ
เหมือนแพะโกรธเลยมีค้อนตาใสเขาด้วยนะ
เออ กูปล่อนให้มึงนั่งกับน้องจงออบก็ได้ไอ้เพื่อนเวร...
“เออ
งั้นเดี๋ยวกูขอแวะร้านกาแฟใกล้ๆร้านป้าด้วยนะกูอยากกินกาแฟฟฟฟ”ฮิมชานพูดอย่างอารมณ์ดีหลังจากที่ยงกุกกับจุนฮงขึ้นมาบนรถแล้ว
“พี่จะดื่มกาแฟอีกเหรอครับ”จงออบมองฮิมชานอึ้งๆเพราะก่อนหน้านี้เขาว่าตอนเจอพี่ฮิมชานพี่แกก็เพิ่งซัดกาแฟไป
“น้องจงออบไม่เข้าใจพี่
กาแฟมันเป็นของที่พี่ขาดไม่ได้จริงๆ”ฮิมชานแสร้งทำเป็นตีหน้าเครียดจนยงกุกต้องยื่นมือไปตีหัวเพื่อนทีหนึ่ง
“ช่างมันเหอะ
มันติดกาแฟน่ะก็ดีเหมือนกันพี่ก็อยากดื่ม นี่ยังง่วงๆอยู่เลยเนี่ย”ยงกุกบอกจงออบด้วยน้ำเสียงเนือยๆแต่นั่นทำให้จุนฮงนึกไปถึงเมื่อครู่ที่ตนอุส่าห์ไปซื้อกาแฟมาเซ่นพี่รหัส
แต่ดันกลายเป็นพี่รหัสปลอมซะได้ คิดแล้วแค้น ฮือออ
ใช้เวลาไม่เพียงไม่นานฮิมชานก็ขับรถมาถึงร้านกาแฟเจ้าประจำที่ตนบอกไว้
ทั้งหมดแวะซื้อเครื่องดื่มนะแก้วยกเว้นแค่จุนฮงที่ดันสั่งไอศครีมมิ้นท์ช็อกสองลูกมากินแทน คนเป็นพี่รหัสเห็นแล้วก็แอบเอียนหน่อยๆ
ไม่เข้าใจว่าไอ้เด็กโย่งนี่มันจะชอบมิ้นท์อะไรขนาดนั้น
ตอนช่วงแรกๆที่เขาเทคน้องมันมันก็ขอขนมอะไรก็ได้ที่เป็นมิ้นท์
บังยงกุกเองก็เคยลองกินมาบ้างไอ้ลูกอมนะโอเคมันก็หอมดีแต่พอเป็นพวกน้ำหรือไอศครีมนี่รู้สึกเหมือนกินยาสีฟันเลยครับ...
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ยงกุก”จุงฮงเลิกคิ้วถามทั้งที่มือก็ยังตักไอศครีมกินไม่หยุด
“แค่คิดว่าแกนี่ชอบมิ้นท์จังเลยนะ
เอะอะก็มิ้นท์ๆไปหมด”
“ก็มันอร่อยนะครับ
หอมดีออกยิ่งไปไอศครีมยิ่งเย็นชื่นใจจจ”ว่าพลางทำหน้าฟินให้รุ่นพี่ดู
“ไอศครีมกันก็เย็นอยู่แล้วยังจะไปเย็นกับมิ้นอีกเหรอ”ยงกุกหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นน้องมันทำหน้าตาจริงจังกับของกินสุดรักของตนมากๆ
อดเอ็นดูไม่ได้แม้ว่ามันจะชอบทำตัวร้ายกาจใส่เขาแต่บางมุมมันก็ตลกดีอะนะ
“ประเด็นมันไม่ใช่อยู่ตรงนั้นสักหน่อย แต่แกกำลังจะกินข้าวใครให้กินของหวานก่อนว่ะ”ฮิมชานบ่นอย่างหมั่นไส้แม้ที่จริงมันจะมีคนหลายคนที่กินไปเรื่อยจุกจิกแต่พอเป็นไอ้เด็กเปตรนี่ทีไรแพะอดแซะไม่ได้สักที
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ
จะกินก่อนกินหลังพอมันไปรวมในท้องสุดท้ายก็ออกมาที่เดียวกันอยู่ดี”เด็กหัวทองตอบหน้าซื่อแต่เรียกเส้นให้เท้าของคนมองกระตุกยิกๆได้
ผลัวะ!!
“โอ้ย มึงตบหัวกูทำไมเนี่ยจงออบ”จุนฮงโวยวายหลังได้รับฝ่ามือตีหนักๆเข้าที่หลังดังป้าบใหญ่
“มึงนั่นแหละ
พูดอะไรเห็นภาพเลยสัส ทุเรศ”จงออบทำท่าจะตีเพื่อนอีกรอบแต่ฮิมชานรั้งไว้
“เอาน่า เล่นกันแรงๆไม่ดีนะรักกันไว้ดิ”ฮิมชานพูดพลางฉีกยิ้มแพะๆให้กับน้องจงออบคนดี
“แสดงว่าปกติพี่ยงกุกกับพี่ฮิมชานนี่ปรองดองกันดีเหรอครับ”จงออบถาม
“เปล่าอะ
เมื่อวานมันยังถีบพี่ตกเก้าอี้อยู่เลย”พูดด้วยหน้าจริงจัง
“...........”
“เงียบไมอะ
ปะขึ้นรถไปกินข้าวกัน”ฮิมชานทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนเดินนำคนอื่นออกนอกร้านไป
“ไปเหอะมึง
รีบๆๆกินให้หมดได้แล้วจะได้ไม่ไปเป็นขยะลืมทิ้งบนรถ”ยงกุกพูดพลางมองไปที่ถ้วยไอศครีมของจุนฮง
“คร้าบบบ
ว่าแต่พี่ไม่ลองกินหน่อยละครับ”เด็กตัวโย่งถามพลางยื่นช้อนที่พูนไปด้วยไอศครีมสีเขียวอมฟ้าน่ากินมาแทบจะจ่อปากของยงกุก
โอ้ย
แค่แตะๆๆขอบปากยกุกยังคิดถึงยาสีฟันที่ห้องเลยครับ ไม่เวิร์คอย่างแรง
“ไม่เอา”ยงกุกเบือนหน้าหนีแต่ช้อนก็ยังตามมาจ่อปากอยู่นั่นจนเริ่มหงุดหงิดหน่อยๆ
“น่านะ”
“ก็บอกว่าไม่เอาไงวะ”ยงกุกถลึงตาขู่เด็กอีกรอบ
นี่ว่าวันนี้จะไม่ทำแล้วนะทำไมไอ้เด็กนี่มันชอบก่อกวนเขานักวะ
“โถ่ พี่นี่ไม่ใจเลย”จุนฮงยอมแพ้แล้วเอาไอศครีมเข้าปากตัวเองตามที่ควรจะเป็นแทน
“มึงมันเซ้าซี้ไอ้เด็กเปรต
แล้วไอ้รสมิ้นท์อะไรเนี่ยอย่างกับยาสีฟัน”ยงกุกบ่นงึมงัมเป็นหมีกินผึ้ง
“ขอบคุณที่ชมครับ”จุนฮงยิ้มยียวนอีกรอบก่อนแล้วก็ยื่นมือเข้ามาแตะที่มุมปากของรุ่นพี่
“อะ...อะไรของมึง”ยงกุกถอยหลังกรูดแทบไม่ทัน
ใจเต้นแรงอย่างสะพรึงให้เหตการณ์เมื่อครู่เพราะมันสยองเหลือเกิน
“ไอศครีมนะครับ ขอโทษที่ทำให้พี่เลอะ”แล้วเด็กเวรก็ยกรอยยิ้มปีศาจให้ยงกุกอีกรอบนิ้วที่พึ่งเกลี่ยไอศครีมจากมุมปากรุ่นที่นาบทับกับริมฝีปากของตัวเอง
ทำปากจู๋แล้วส่งจุ๊บอากาศมาหารุ่นพี่
บังยงกุกขนลุกพรึบทั่วตัวไล่ตั้งแต่ขาไปยันศรีษะ
“ทำเชี่ยไรเนี่ย
ทุเรศ”ยงกุกด่ากราดใส่หน้าน้องไปรอบหนึ่งก่อนรีบเดินตึงตังออกจากร้านไปปล่อยให้คนแกล้งยืนยิ้มสนุกกับการทำให้รุ่นพี่โวยวายได้สำเร็จ
.
.
.
.
.
หลังจากกินอาหารเรียบร้อยทั้งหมดก็แยกย้ายกัน
จุนฮงกับจงออบกลับขึ้นมาบนห้องพัก
ร่างสูงวางสเก็ตบอร์ดของรักของตนที่แบกไปแบกมาด้วยระหว่างเดินไปนู่นมานี่ลงบนเตียง
มือคว้าผ้ากับน้ำยาทำความสะอาดมาบรรจงทำความสะอาดแถมฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้
“อารมณ์ดีเชียวนะมึง”จงออบแขวะ
“ก็นิดนึง”จุนฮงยังคงทำความสะอาดสเก็ตบอร์ดของตนไปอย่างอารมณ์ดี
จงออบพ่นลมหายใจออกมาอย่างหมั่นไส้เพื่อนนิดๆ เวลาได้แกล้งได้กวนประสาทพี่ยงกุกนี่กลับมาอารมณ์ดีทุกทีเลยนะมึง
ยิ่เวลาที่มันมองหาพี่เขานะครับอย่างให้พูดเหม็น เหม็นมาก เหม็นขี้หน้าคนมีความสุข
ขณะที่เจ้าตัวคิดแบบนั้นก็นึกขึ้นมาได้เกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนจะไปกินข้าว
“แล้วมึงไปคุยอะไรกับแฝดพี่ยงกุกวะ
เห็นคุยกันอยู่สักพักกว่าพี่ยงกุกจะมา”คนตาตี่ถามเสียงใสด้วยความอยากเผือก
จุนฮงชะงักไปนิดหน่อยหน้าเปลี่ยนสีแถมเหงื่อผุดออกมาเป็นเม็ดเป้งๆ
“ก็...”
“ก็?”
“พี่เขาถามว่ากูชอบพี่ยงกุกเหรอ”จุนฮงตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม
จงออบตาวาววับ
เผือกล๊อตนี้อร่อยมาเลยครับ
“แล้วมึงตอบไปว่าไง”
“ก็ต้องเปล่าดิวะ กูไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย”คนผมทองตอบหน้าซื่อทำเอาจงออบกุมขมับ
“มึงตอบเขาเพราะมึงไม่อยากบอกหรือนี่มึงคิดว่ามึงไม่ได้ชอบพี่ยงกุกจริงๆ”
“ก็...เอ่อ
กู... กูไม่ได้ชอบพี่เขาแบบนั้นอะ”
เอาจริงๆจุนฮงเองไม่ค่อยแน่ใจนัก...ความประทับใจแรกที่มีต่อยงกุกของจุนฮงแทบจะเป็นศูนย์เพราะว่าเริ่มต้นกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักซึ่งเขาก็ผิดเองแหละ...หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกโดนตบเข้าที่หน้าเมื่อเห็นพี่เขายิ้ม
ยงกุกเป็นคนที่ยิ้มสวยมากหน้าดุๆนั่นพอยิ้มออกมามักจะเป็นยิ้มจริงใจยิ่งเวลาพี่เขายิ้มเขินๆเวลาทำตัวไม่ถูกยิ่งดูดี
ตอนที่เขารู้ว่าพี่รหัสรามยอนที่เขียนสมุดแดงคุยกับเขาแทบทุกวันเป็นยงกุกเองจุนฮงก็แทบจะเต้นแท๊บกลางคณะ
เขาสนุกเวลาเห็นพี่ยงกุกขู่แยกเขี้ยวใส่เขา
แค่รู้สึกชอบใจเวลาแกล้งพี่ยงกุกเท่านั้นแหละแต่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารอสมุดแดงเล่มนั้น
และตั้งแต่เมื่อไหร่ที่จุนฮงเอาแต่มองหาพี่เขาซะแล้ว
“มึงแน่ใจนะ”จงออบถามมองตาเพื่อนตรงๆแล้วก็เห็นว่าตาของเพื่อนล่อกแล่กมากขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วที่มึงคอยมองหาเขา
ไปหยอกไปล้อเขาอยู่นั่นเรียกอะไรวะ”
“ก็...เขาเป็นพี่รหัสกูไง กูอยากสนิทกับเขาก็ไม่แปลก”
จงออบเดินมานั่งประจัญหน้ากับเพื่อน จุนฮงได้แต่มองเพื่อนตาปริบๆ
“มึงชอบเขาไอ้สัส
ยอมรับซะ”คนตัวเล็กพูดชัดและตรงประเด็นมาก
“ทำไมมึงต้องเกรี้ยวกราดใส่กูด้วย”
“กูรำคาญมึง รีบๆทำตัวชัดเจนสักทีทำตัวอีกอย่างปากบอกอีกอย่างอยู่นั่นแหละ”
“มึงเมนมาเหรอ”จุนฮงไม่วายปล่อยสุนัขในปากออกมาวิ่งเล่นท้าลมนิดหน่อย
ทำไมวันนี้เพื่อนตัวเล็กของเขาเกรี้ยวกราดจังเลย
“เมนมาพ่องสิ
ถ้ามึงไม่พูดกู
พรุ่งนี้กูจะชวนพวกพี่เขาไปเที่ยงแล้วก็ชวนเพื่อนเราไปด้วยมีตั้งหลายคนชอบพี่เขา
พี่ระเบียบน่ะเนื้อหอมนะเว้ย”
จุนฮงชะงัก
...เดี๋ยวนะ
ให้คนอื่นไปแกล้งหยอกไปตีสนิทไปใกล้พี่เขาอะนะ
ไม่ จุนฮงไม่ยอมอะ
“เออ
กูชอบพี่เขา”พอคิดได้อย่างนั้นปากก็พูดไปทันทีโดยไม่กลั่นกรองอะไรทั้งนั้น ชิบหายละครับจุนฮง...นี่สรุปเขาชอบพี่ยงกุกจริงๆใช่ไหม!?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัดจบตอนค่ะแฮ่
ขอโทษที่หายไปนานมากๆๆๆนะคะ
งานโปรเจ็คที่รียอยู่หนักหน่วงมากๆเลยค่ะ
เราเลยรีบอาศัยช่วงหยุดปีใหม่รีบพิมพ์ตอนใหม่มา
ขอขอบคุณที่ยังรอยังติดตามอยู่นะคะ
และขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านใหม่ด้วยค่ะ
ขอโทษคนที่ชอบมิ้นท์ทุกคนด้วยะคะ5555
เราเองก็ชอบมิ้นท์มากค่ะ
แต่ว่ามิ้นท์มันถ้าคนชอบก็ชอบเลยถ้าคนไม่ชอบก็ไม่ชอบเลยซะอย่างนั้น...//เศร้า
พูดคุยได้ที่
แท็ก #codelobang หรือ @moondogzelf ค่ะ
รัก
อะมีบ้าเอง
ความคิดเห็น