[FIC B.A.P] BrotherCODE [LoBang]

ลำดับตอนที่ #10 : CODE:: [7] I know,You know

Brother Code

Title ;; I know , You know


ต่างคนต่างรู้...โป๊ะแตกแล้วสิ

“ยงกุก บอกกี่รอบแล้ววะว่าให้ปิดกระเป๋าดีๆ ทำไมแกชอบลืมรูดซิปวะเดี๋ยวของก็หายหมดหรอก”

“อ้าวเหรอ  เออวะแต๊งกิ้ว หยิบของเมื่อกี้สงสัยลืมปิด”

กระเป๋าของพี่ยงกุกเหรอ...หรือว่า...


             ตัวของจุนฮงชาวาบ หัวใจเต้นรัวเป็นกลองชุดในขณะที่รีบเดินเลียบๆผ่านโต๊ะของพวกรุ่นพี่ออกมา  ในหัวสมองตีกันวุ่นหาความปะติปะต่อของหลักฐาน(?)กันประหนึ่งว่าตนเองเป็นยอดนักสืบจิ๋วโคนันก็ไม่ปาน
             ร่างสูงกลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้จงออบกำลังจะเปลี่ยนเป็นที่นอนไปแล้ว  จงออบได้ทำการเอากระเป๋าของตนและเพื่อนมาหนุนต่างหมอนเป็นทที่เรียบร้อย  จุนฮงทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนด้วยท่าทางปวกเปียกพิกลๆในสายตาของคนตาตี่ ทำให้จงออบมองจุนฮงอย่างฉงนใจ

"เป็นอะไรของมึงวะ ทำหน้าเหมือนเจอผีในส้วม"

"มึงนี่อิ่มก็นอนเลยนะ"จุนฮงแขวะเพื่อนนิดหน่อยพอเป็นพิธี  แต่สายตายังแอบเหลือบๆไปทางโตีะของพี่ยงกุกเป็นพักๆ

"ก็รอมึงไปอ้วกนั้นแหละสัส"จงออบพูดตอกกลับเพื่อนอย่างรวดเร็ว  เมื่อสังเกตุเห็นอาการแปลกๆของจุนฮงแล้วอดเผือกไม่ได้จนต้องลุกขึ้นมานั่งด้วยท่างทางแบบมนุษย์ปกติก่อนจะเอ่ยถามอีกรอบ

"สรุปมึงเป็นอะไร?"



             เมื่อเพื่อนถามย้ำ จุนฮงก็พร้อมแถลงไข  ชเวจุนฮงคนดีแร็ฟเล่าเรื่องออกมาเป็นฉากๆอย่างรวดเร็วจนจงออบแทบฟังไม่ทัน

"อืม... เป็นไปได้ที่พี่ยงกุกจะเป็นพี่มึงนะ  ถ้าดูตามสถาณการณ์เมื่อกี้ที่มึงเล่าแต่...ก็ไม่แน่ปะวะ พี่เขาอาจจะเแค่รับมาจากเพื่อนก็ได้"จงออบตอบหลังจากแกะคำพูดรัวเร็วของเพื่อนออกมาจนได้ใจความ

"กูก็คิดแบบนั้น  แต่กูรู้สึกว่ามันแปลกๆว่ะ...เหมือนมันมีเซนส์บางอย่างกูรู้สึกว่าใช่"จุนฮงพูดพลางขมวดคิ้ว

"ไม่ใช่มึงมโนเพราะอยากได้พี่เขานะ?"จงออบถามติดตลกแต่ทำเอาจุนฮงสะอึก

"สัส กูไม่ได้อยากได้พี่เขาโว้ย  พี่รหัสกูจะเป็นใครก็ได้"...แต่ถ้าเป็นพี่ยงกุกชีวิตจุนฮงก็จะดี๋ดี

"งั้นมึงต้องพิสูจน์เว้ย"จงออบคนดีฉีกยิ้มตาหยีอย่างน่ารักน่าถีบให้เพื่อน

"ยังไงวะ?"
.
.
.
.
.
.
.

               วันนี้มีกิจกรรมพบปะกันระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องอีกครั้ง...ยงกุกอยู่ในสภาพเก็กขรึมนั่งอยู่หลังห้องรอให้ถึงเวลารุ่นน้องเข้ามา  วันนี้เขามีคนมาช่วยรับหน้าที่เป็นพี่ว้าก...เอ้ย พี่ระเบียบเพิ่มอีกสามคน  ซึ่งถือว่าน่าจะช่วยเขาได้มากเลยทีเดียว

"วันนี้จะทำอะไรวะยงกุก"

                  คิมนัมจุนถามขึ้นขณะที่เดินมานั่งข้างๆเขา...นี่ละครับผู้ช่วยหมายเลขหนึ่งของเขา  ชายผู้รับหน้าที่เป็นรองหัวหน้าระเบียบไปเรียบร้อย   ถามว่าคัดเลือกจากอะไร...ก็เปล่าครับแค่ชี้มั่วๆมา มันก็สมัครใจช่วยพอดี ขอบคุณที่หน้าตานัมจุนแม่งดุ...ราศีพี่ระเบียบเกาะดีเยี่ยมจนทำให้บังยงกุกรู้สึกอุ่นใจ 

"ไม่มีไรมากหรอกก็จะให้พวกสันทนาการพาน้องเล่นเกมสักแปบก็จะประกาศเรื่องค่ายรับน้อง"ยงกุกตอบ

"โอเค  เมื่อกี้กูเดินผ่านหน้าคลาสน้องเหมือนน่าจะเลิกแล้วนะ  อีกสักพักคงมา"นัมจุนบอกก่อนจะยันตัวขึ้นยืนเต็มความสูง

                  ยงกุกพยักหน้ารับ ในขณะเดียวกันรุ่นน้องก็ค่อยๆทยอยกันเข้ามาในห้องเรื่อยๆ  ยูยองแจผู้รู้หน้าที่ก็ไปยืนหน้าห้องทักทายเล่นมุกเอนเตอร์เทนน้องๆอย่างเต็มที่ร่วมกับแดฮยอนโดยมีคิมฮิมชานเสริมอยู่ข้างๆ    สายตาคมเหลือบไปเห็นน้องรหัสตัวดีเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนซี้ของมัน 
                  ยงกุกมองตามจุนฮงโดยไม่รู้ตัวจนต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ๆไอ้เด็กยักษ์นั่นก็หันมาสบตาเขาพอดีเป๊ะ  หน้าขาวแลดูเหวอปนเลิ่กลักแปลกๆอย่างที่ปกติมันไม่เคยทำให้เขาเห็น ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มยียวนกวนประสาทเหมือนเดิม ทำเอายงกุกต้องแยกเขี้ยวใส่...น่าหมั่นไส้นัก  เมื่อกลางวันยังทำหน้าจ๋อยอยู่เลย  กลับมาทำตัวอ้อนเท้าอีกแล้วรึไงเนี่ย....

"ไอ้เด็กแสบนั่นน้องมึงเหรอวะ"นัมจุนที่เดินมาเห็นภาพแปลกๆระหว่างผู้ชายตัวโตๆสองคนกำลังส่งสายตาคุยกัน  กระซิบถามขึ้น

บังยงกุกสะดุ้งหันมาสบตาเพื่อนด้วยสายตาลอกแลก

"มึงรู้ได้ไง..."

นัมจุนแทบจะขำลั่นใหญ่...โคตรชัด  นี่มันไม่รู้ตัวเหรอ

"มึงเล่นหน้าเล่นตาใส่กันขนาดนั้นดูไม่ออกเลยมั้ง  ถ้าไม่น้องรหัสก็สนิทกันแล้วละสิ  ตอนเปิดเทอมกูยังเห็นมึงตีกับมันอยู่เลย"นัมจุนพูดหน้าซื่อ

...ตอนนี้ก็ยังตีกันอยู่เว้ย...

"นี่จริงจัง  มันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ"ยงกุกขมวดคิ้วยุ่งพูดเสียงเบาแทบเป็นเสียงกระซิบกลัวจุนฮงจะมาได้ยิน...เพราะไม่รู้ทำไมมันยังเดินวนๆเวียนๆไม่ไกลจากแถบที่เขายืนอยู่นักเหมือนสังเกตการณ์อะไรอยู่ก็ไม่ปาน...

"ไอ้คุณน้องจุนฮงครับ กรุณาไปนั่งรวมกับเพื่อนด้วยครับ"

               นัมจุนทนไม่ไหวบวกกับรำคาญสายตาที่มองทะลุเขามาเหมือนพยามจะวิเคราะห์โมเลกุลของเขา  ทำให้เขาออกปากไล่เด็กแสบที่มีชื่อเสียงเลื่องลือของรุ่นไปนั่งที่ก่อนที่ยงกุกจะทันได้ด่าอะไรซะเอง

"ก็ดูออกนะมึง แล้วนี่น้องมันไม่ได้รู้แล้วใช่ไหมเพราะท่าทางมันเหมือนมันรู้เลยว่ามึงเป็นพี่  หรือเพราะมันแค่ชอบแหย่มึงวะมันเลยดูเหมือนพวกมึงดูสนิทกันขึ้น   ระวังนะมึงโดนน้องจับได้ก่อนที่มึงโดนทำโทษในค่ายเองไม่รู้ด้วย"นัมจุนพูดติดตลก

             ว่าแล้วนัมจุนก็หยักไล่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินจากไป  ทิ้งปมที่เจ้าตัวเองแค่สงสัยขึ้นมาเฉยๆไว้ให้ยงกุกคิดมากต่อเล่นๆทั้งอย่างนั้น

"สัส  แล้วมึงจะมาพูดให้กูวิตกทำไมวะเนี่ย"ยงกุกบ่นพึมพึม

               ยงกุกก็ไม่ได้กลัวโดนลงโทษอะไรเพราะมันก็เป็นแค่เกมลงทัณฑ์ขำๆเท่านั้น  แต่การเล่นพี่รหัสมันสนุกที่สุดคือการแอบเทคนี่แหละ  อีกอย่างเขายังปราบพยศไอ้เด็กยักษ์นั่นไม่ได้เลย  ให้มันรู้ว่าเขาเป็นพี่รหัสมันสิ...พินาศกว่าเดิมแน่

"หรือมันจะรู้จริงๆวะ...เห้ย.."กำลังครุ่นคิดก็นึกขึ้นมาได้แว้บๆ

เหมือนตอนกินข้าวที่โรงอาหารมันเดินผ่านโต๊ะ

เหมือนไม่ได้ปิดกระเป๋า

เหมือนสมุดแดงจะโผล่

               ม่ายยยย ไม่จริงมั้ง...

               สายตาคมตวัดไปมองเจ้าของผมสีทองที่นั่งร่วมกิจกรรมอยู่ทันที  รู้สึกได้ถึงใจที่ร่วงลงไปที่ตาตุ่ม...มันจะรู้หรือยังวะเนี่ย...โอ้ย ไอ้ยงกุกเป็นอะไรกับการเก็บความลับว่ะ ตอนม.ปลายมีกิจกรรมแนวๆนี้ก็โดนรุ่นน้องจับได้ ขึ้นมหาลัยยังจะโดนจับได้ก่อนเฉลยอีกเหรอวะ ฮรึก...อยากวิ่งกลับหอไปกอดทิกเกอร์...ไม่ใช่ละ  สติ บังยงกุก  แกต้องมีสติ แอบดูปฏิกริยาไปก่อนแล้วกัน....

.
.
.
.
              วันนี้ดูเหมือนว่าพวกรุ่นพี่จะมีอะไรมาประกาศ  ถามว่าทำไมถึงรู้ก็เพราะว่าวันนี้พวกพี่ไม่ค่อยชวนเล่นเกมอะไรที่ต้องเดินไปเดินมาเท่าไหร่นัก แถมยังหลุดพูดวนๆเรื่องรุ่นเรื่องอะไรออกมาด้วย  ชเวจุนฮงจึงขอฟันธงไปเลยว่าเป็นเรื่องการนัดรับรุ่นหรืออะไรประมาณนั้นแน่ๆ
              นั่นไง...ไม่ทันไรเขาก็เห็นร่างโปร่งสูงของพี่ยงกุกเดินออกมายืนอยู่ข้างๆไอ้พี่ฮิมชาน...อีกแล้ว...  คิ้วเรียวขมวดขึ้นอย่างหงุดหงิด  ทำไมไอ้พี่หน้าแพะนี่ถึงชอบมาอยู่ใกล้ๆพี่ยงกุกวะแล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิดวะ   

"เราก็อยู่ด้วยกันมาครึ่งเทอมแล้ว  จำที่เราคุยกันไว้ได้ไหม มีใครรู้บ้างรึยังว่าพี่รหัสตัวเองเป็นใคร"ฮิมชานเอ่ยถามน้องๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม


เกิดเสียงจอแจในหมู่รุ่นน้องสักพักก่อนที่จะเงียบลงเพราะสายตาพิฆาตของพี่ยงกุกและพี่ระเบียบหน้าใหม่ 

โอ้...ดีครับ  กำเนิดกลุ่มชายฉกรรจ์แล้ว...

"อาทิตย์หน้าตั้งแต่คืนวันศุกร์จนถึงวันอาทิตย์เราจะมีค่ายสานสัมพันธ์น่ะ  เราจะเฉลยสายรหัสกันในค่าย  ค่ายนี้เราจะไปนอกสถานที่เพราะฉะนั้นพี่ไม่ได้บังคับให้ไปนะครับ  ใครที่ไปให้มาลงชื่อที่พี่ยองแจแล้วรับจดหมายผู้ปกครองไปให้ผู้ปกครองเซ็นด้วยนะครับ  พี่ขอก่อนวันศุกร์นี้นะเพราะพวกพี่ต้องเอาใบรับรองนั่นไปให้ส่วนกลางอีก"พี่ยงกุกพูดอธิบายเป็นฉากๆ ในขณะที่มือเรียวจนผู้หญิงหลายคนแอบอิจฉาเขียนกำหนดการต่างๆบนกระดานให้ดู

               จงออบเอาข้อศอกถ่องเข้าที่สี่ข้างของเพื่อนตัวโย่งเรียกเพื่อให้มันเลิกมองลอยไปไหนต่อไหนแล้วมามองที่กระดาน 

"อย่ามัวแต่ชมนกชมไม้  โอกาสของแกมาละ ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้"จงออบพูดพลางพยักเพยิบไปที่พี่ยงกุกที่กำลังเขียนกระดานอยู่

จุนฮงมองตามพลางคิดถึงการสนธนาของพวกเขาก่อนหน้านี้

'ถ้ามึงอยากมั่นใจมึงก็ต้องมีหลักฐานที่มันตัวพี่เขาได้เว้ย'
'หลักฐาน?'
'เออ อย่างเช่นพวกลายนิ้วมือ...'
'พ่องสิ  จำเป็นต้องจริงจังอะไรขนาดนั้นวะ'
'กูก็ล้อเล่นมะ  ฮ่าๆๆ ดูทำหน้า   เออกูจริงจังก็ได้ๆมึงก็ลองสังเกตดิ๊'
'สังเกตอะไรวะ'
'ลายมือที่เขียนในสมุดอะ  ลายมือเดิมหรือลายมือหลายๆคนคละกัน'
'เหมือนเดิมตลอดนะ'
'งั้นมีแค่สองอย่าง คือพี่รหัสมึงเขียนเองตลอดหรือให้เพื่อนคนเดิมเขียนให้ตลอด'
'เออว่ะ'
'ลองหาโอกาสไปหลอกให้พี่ยงกุกเขียนอะไรให้มึงดิ  รวมๆพวกเพื่อนกลุ่มพี่เขาก้ได้แล้วลองเอามาเทียบดู  ถ้าเป็นพี่ยงกุกข้อสงสัยของเราก็จะแคบลง'

บางทีจุนฮงก็สงสัยว่าจงออบเป็นโคนันปลอมตัวมารึเปล่า...

"เชี่ย มึง...ลายมือโคตรใช่อะ"จุนฮงกระซิบอย่างตื่นเต้น
"เออๆ เก็บอาการหน่อยสัส"จงออบพยักหน้ารับก่อนจะบอกให้จุนฮงถ่ายรูปเก็บไปเทียบอีกรอบ
"แล้วทำไงต่อ  ถ้ารู้ว่าเจ้าของลายมือคือพี่เขาจริงแล้วไงต่อ"
"มึงก็ตรวจลายนิ้วมื..."

ผัวะ!!

ไม่ทันที่จงออบจะพูดจบประโยคดีก็โดนฝ่ามือหนาฟาดเข้ากลางกบาลจนแทบกัดลิ้นตัวเอง

"มึงเลิกยุ่งกับเรื่องตรวจลายนิ้วมือสักทีได้ไหม"
"เออ กูก็แค่เล่นทำไมต้องรุนแรงด้วยวะ"จงออบลูบหัวตัวเองปอยๆ ในใจสาปแช่งเพื่อนนิดหน่อย...กูขอให้มึงนก ไอ้เพื่อนเวร

"มึงเขียนตอบพี่เขาไปยัง?"จงออบรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่ามือจุนฮงอาจจะกระตุกขึ้นมาอีกรอบ
"เออ แต่กูยังไม่ได้เอาไปฝากไว้"

                 โดยปกติเวลารุ่นน้องจะส่งของกลับให้พี่รหัสเวลามีกิจกรรมมีตติ้งพวกพี่ๆจะมีถุงใส่ของรวมไว้แต่ว่าจุนฮงยังไม่ได้เอาไปฝาก เพราะตอนเขา้ามาเขามัวแต่พยามวิเคราะห์พี่หน้าโหดอีกคนที่ยืนคุยอยู่กับพี่ยงกุกตอนแรก...เหมือนทำหน้าที่เป็นพี่ระเบียบ แต่ว่าเขายังจำชื่อรุ่นพี่ได้ไม่หมดเขาเลยไม่แน่ใจว่าเป็นใคร

"ดีล่ะ  งั้นมึงไม่ต้องส่งคืนนะ"
"ห๊ะ"
"จากนี้ไปจนกว่าจะวันศุกร์ที่จะมีมีตติ้งอีกรอบ มึงห้ามส่งขนมห้ามตอบห้ามคืนสมุดแดง  ถ้าเกิดมีรุ่นพี่มาถามหาว่าทำไมมึงไม่ตอบจดหมายพี่รหัสหรือจะเป็นกลุ่มเพื่อนพี่ยงกุกเลย หรือตัวพี่เขาเองถามมึงต้องตีมึน  ทำเป็นไม่สนใจ"

"ให้พี่เขากระวนกระวายเองว่างั้น?"

"เออ  อย่างน้อยก็ต้องสงสัยบ้างละวะว่ามึงเป็นไรไม่ตอบเขา"แล้วก็ยิ้มแบบจิ้งจอกเจ้าเล่ห์...บางทีมันอาจจะไม่ใช่โคนันแต่เป็นองกรณ์ชุดดำ

"แต่มันจะเวิร์คเหรอวะ"

"มันต้องมีบ้างแหละมึง...แค่ต้องดูว่าจะหลุดออกมาในสภาพไหน"จงออบยกร้อยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้เพื่อนอีกครั้ง

"ขอบใจมากมึง  ตั้งแต่คบกับมาพึ่งเคยเห็นมึงฉลาดนี่แหละ"ด้วยความหมั่นไส้เขาจึงชมเพื่อนไปอย่า
จริงใจสุดๆ

"เออ...เดี๋ยวนะสัส มึงหลอกด่ากูนี่  ปกติกูก็ฉลาดเว้ย"จงออบแยกเขี้ยวใส่เพื่อน...ไอ้นี่ คราวหลังกูจะไม่ช่วยมึงฟรีๆแล้ว ดูมันสิครับหลอกด่ากันซะเฉย มุนจงออบรับไม่ได้

                สายตาเรียวเหลือบไปมองพี่ตัวต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนเขาวุ่นวายอีกรอบก็หัวเราะเบาๆ  ถ้าใช่สายรหัสกันจริงมีเฮแน่  แค่คิดก็หรรษาแล้ว

.
.
.
.
.
.


"ขอบคุณทุกคนมาที่มาช่วยดูมีตติ้งครั้งนี้นะเว้ย"คิมฮิมชานพูดกับเพื่อนๆหลังจากที่รุ่นน้องกลับไปหมดเป็นที่เรียบร้อบ 

           พูดตามตรงแล้วปีนี้คนน้อยมากด้วยความที่ครึ่งหนึ่งในชั้นเป็นคนไม่สนใจกิจกรรมคณะอยู่แล้วทำให้คนที่พร้อมจะมาดูแลกิจกรรมน้อยเอามากๆ  ก็เพราะว่าเรื่องการโดนมหาลัยยกเลิกระบบโซตัสแบบเป็นทางการนั่นแหละ  ทำให้เปิดโอกาสให้คนที่ไม่ได้ชอบแต่แรกไม่ต้องโดนบังคับให้มาเข้าร่วมซึ่งฮิมชานก็เห็นดีด้วย...ให้เขาอบากมาด้วยใจดีกว่าไปบังคับเขามา

"เออไม่เป็นไร ก็ช่วยๆกันแหละมึง"เพื่อนคนหนึ่งตอบพลางเก็บของในห้องให้เข้าที่เข้าทางเพราะไม่งั้นพรุ่งนี้เจอป้าแม่บ้านบ่นยับแน่นอนถ้าไม่เก็บ

"เอ้าแดฮยอนนี่ของแก"ยองแจส่งถุงขนมถุงใหญ่ให้กับแดฮยอน

"ทำไมรอบนี้น้องจงออบเปย์หนักจังวะ"

                จองแดฮยอนรับถุงขนมมาก่อนจะพูดติดตลกเพราะปกติแล้วที่เขาเทคน้องมันไม่ค่อยจะให้ขนมเขาเท่าไหร่แต่ชอบส่งพวกของใช้ซะมากกว่าอย่างปากกาดินสองี้...แต่มีรอบนึงน้องมันส่งตุ๊กตุ่นที่เอาไว้เสียบตูดดินสอเป็นรูปโปเกม่อนต่างๆมาสิบกว่าตัว  เอาเถอะครับเห็นตั้งแต่แรก็รู้ละว่าเป็นพวกสี่มิติหน่อยๆ...กลับเข้าเรื่องดีกว่า   มุนจงออบส่งขนมมาให้เขาเยอะมาก ในขณะที่ฮิมชานก็เห่อสมุดทำมือของน้องรหัสสาวสวยของตัวเองซะเหลือเกิน

"มึงดูววว  น้องซอนมินทำสมุดให้กูเว้ยยย ฮือ ปริ่ม"ฮิมชานโชว์สมุดสีหวานให้เพื่อนดูจนยองแจต้องเบ๊ะปากใส่

"อะไรจะเห่อปานนั้น  แล้วทำไมน้องให้สมุดแกซะหวานเลยเนี่ย"

"น้องคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงนะสิ เพราะเวลาส่งจดหมายหลังๆนี้ฉันฝากให้ฮโยซองเขียนให้"ว่าแล้วก็ยักคิ้วอย่างผู้ชนะพร้อมยิ้มโชว์ฟันสวยให้เพื่อนๆ

              ในขณะที่คนอื่นกำลังลั้นลาเฮฮากับของที่น้องให้ บรรยากาศดูฟรุ้งฟริ้งมีความสุข  บังยงกุกก็กำลังเริ่มปล่อยรังสีมืดมนในอณาเขตที่ตนนั่ง...ทำไมสมุดแดงไม่กลับมาอะ...นี่เขาคุ้ยกองของฝากตั้งสองรอบแล้วนะ

"อะไรของมึงวะยงกุก"ฮิมชานถามขึ้น

"สมุดแดงของกูยังไม่กลับมาว่ะ"ตอบด้วยหน้าตาติดจะซึมนิดๆ

"อ้าว แปลกว่ะปกติไอ้เด็กยักษ์นั่นตอบคืนเร็วจะตายชัก"แดฮยอนทักขึ้นบ้าง

"มันคงยังไม่ได้เขียนมั้งพรุ่งนี้มะรืนนี้ก็คงมาแหละ"ยงกุกปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่  ปากก็พูดอย่างนั้นแต่ใจก็โหวงอยู่ดี

"เออ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปลอบๆถามมันดิเดี๋ยวกูจัดการให้"ฮิมชานตบบ่าเพื่อนก่อนที่จะยื่นขวดน้ำส่งให้บังยงกุกดื่ม

                    ชิ...ทีไอ้แดฮยอนทำไมวันนี้ถึงได้ของเยอะแยะเต็มไปหมดเลยวะ เห็นแล้วขัดใจไอ้น้องตาตี่จงออบทำไมไม่บอกเพื่อนว่าอย่าลืมเขียนตอบเขาวะ

...บังยงกุกบ่นในใจโดยไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วเป็นแผนของจงออบเองนั้นแหละ

.
.
.
.
.

                   เป็นอย่างที่จงออบคิดไว้จริงๆวันต่อมากลุ่มของพี่ยงกุกเป็นกลุ่มที่เข้ามเยี่ยมเยียนปีหนึ่งในครั้งนี้ซึ่งถือเป็นโอกาสดีที่จะช่วยจุนฮงจับผิดพี่ยงกุก ...เอ๊ะ  นี่เขาควรสนใจหาพี่รหัสตัวเองมากกว่าช่วยไอ้เพื่อนตัวสูงไม่ใช่เหรอ   จงออบเหลือบมองพี่ฮิมชานที่ตอนนี้อยู่ในข่ายน่าสงสัยในสายตาของเขามากที่สุด  แต่ที่รองลงมาก็คือพี่แดฮยอนที่ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยแล้ว เพราะพี่ฮิมชานกับพี่แดฮยอนมักจะมาวนเวียนใกล้ๆเขาเสมอ

"ไงจงออบบ  คิดถึงพี่ไหม"นั่นไง  ตายอยากสุดๆคิดถึงปุ้บก็หันมายิ้มยิงฟันใส่เขาทันที

"เปล่านี่ครับ  ถ้าจะคิดถึงน่าจะคิดถึงขนมจากพี่รหัสมากกว่าครับ"ว่าแล้วจงออบคนดีก็ยิ้มหวานตอบกลับไป

"โถ่ ไร้เยื่อใยจังเลยอะ อยากได้ขนมอะไรหละเดี๋ยวบอกพี่รหัสให้"ฮิมชานยิ้มตามแบบฉบับให้จงออบก่อนใช้ประโยคเด็ดประโยคเดิมที่จองแดฮยอนอยากจะกระโดนขาคู่ใส่มันหลายรอบละ 

                   คือไม่ใช่อะไรนะมันควรเป็นหน้าที่เขาไหมที่จะเข้าไปเนียนถามน้อง ไอ้นี่...ตีเนียนตลอด แถมถ้าน้องของขนมแพงๆเขาก็ต้องกินแกลบนะสิ //น้ำตา


"ไม่เป็นไรอะครับ  ตอนนี้ผมอยากได้อย่างอื่นมากกว่า"จงออบยิ้มให้พี่ๆ

"อยากได้อะไรละ?"แดฮยอนโพล่งออกไปโดยไม่ทันยังปากตัวเอง

จงออบหัวเราะกับท่าทางของรุ่นพี่...ดูเหมือนเข็มของเขาจะเริ่มเอียงมาทางพี่แดฮยอนมากกว่านิดนึงแล้วสิ... นี่ก็น่าสงสัย


"อยากได้คำใบ้ฮะ ของตรงๆสามข้อใกล้เฉลยแล้วผมอยากหาพี่รหัสตัวเองให้เจอ"

เอาแล้วววว  แดฮยอนชะงักก่อนจะชั่งใจดูเอาไงดีวะ...

"งั้นพี่ใบ้ให้เอามะ"ยงกุกหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนสตั๊นไปซะอย่างนั้น

"ได้ฮะ  ว่าแต่ผมขอถามพี่ข้อนึงได้ไหม"จงออบยิ้มก่อนจะเอานิ้วหยิกหลังจุนฮงที่เอาแต่หลบตาพี่ยงกุกอยู่นั่นให้กลับมาสนใจเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่

"ได้สิ"ยงกุกเลิกคิ้วอย่างฉงน เพราะปกติน้องจงออบไม่ค่อยคุยเล่นกับเขาเท่าไหร่นักปกติจะเป็นฮิมชานกับแดฮยอนซะมากกว่า 

"ตอบตรงๆนะครับ"

"เอาสิว่ามาๆ"ยงกุกพยักหน้าอย่างว่าง่ายโดยไม่ได้ใส่ใจนักในขณะที่จุนฮงเองก็ลุ้นว่าเพื่อนจะถามอะไรพี่ยงกุก

"น้องรหัสพี่นี่ใครเหรอครับ"

                     ยงกุกชะงักกึก...เอ่อ มันถามแบบนี้อีกแล้ว ฮืออ สักวันเขาต้องหลุดพูดออกไปโดยไม่คิดแน่ๆ  บังยงกุกปรับสีหน้าจากตกใจเป็นยิ้มบางๆแทบจะในทันทีก่อนจะถามกลับ

"เออ ถามแบบนี้พี่ว่าพี่คงตอบไม่ได้นะคำถามอื่นดีกว่าไหม?"ยิ้มตอบน้องเป็นการปฏิเสธแบบละมุนๆ

           นั่นทำเอาจุนฮงกรีดร้องในใจใครให้พี่เขายิ้มแบบนี้ใน้ห้อง ฮรือออ  เขาเห็นสายตาคนอื่นที่มองพี่ยงกุก  ตกใจละสิ ใช่ดิก็พี่เขายิ้มน่ารักฮืออ อย่ามองนะเว้ย
           การเห็นพี่ระเบียบหน้าโหดอย่างยงกุกยิ้มนั้นหาดูได้ยากทำให้หลายๆคนที่หันมาเห็นเกิดความสนใจและในขณะเดียวกันก็อดนึกชอบรอยยิ้มนั้นไม่ได้ แต่ก็ต้องรีบหลบตาเมื่อเจอสายตาของจุนฮงตวัดไปรอบๆ...ชิไอ้คนหวงก้าง

"แต่พี่บอกแล้วนะครับว่าจะตอบ  เอาแบบใบ้ๆหน่อยก็ได้ครับ"จงออบคะยั้นคะยอจนยงกุกต้องยอมแพ้

"ก็ได้ๆ  พี่ใบ้ให้ก็ได้"ยงกุกยกมือยอมแพ้กับเด็กตรงหน้าถามว่ามันสนุกไหมกับการกำความลับอะไรแบบนี้ก็สนุกนะ ยิ่งเห็นหน้าไอ้เด็กจุนฮงมองเขาอย่างสงสัยก็ยิ่งขำแต่ใจก็ระแวงว่ามันรู้แล้วรึเปล่าไปด้วย 

"หนึ่งน้องรหัสพี่เป็นผู้ชาย สองน้องรหัสพี่เจาะหู  สามน้องรหัสพี่ชอบกิน.."

"ช็อกโกแลตไส้มิ้นต์"อยู่ๆจุนฮงก็โพล่งขึ้นมาทำเอายงกุกสะดุ้ง

....เออ  เขากำลังจะพูดจอลลี่แบร์เพราะว่า เพราะว่าตอนเขียนสมุดแดงคุยกันน้องมันเคยบอกว่าชอบกินจอลลี่แบร์กับช็อกโกแลตไส้มิ้นต์แต่ด้วยความที่ช็อกโกแลตมิ้นมันจะดูเฉพาะไปนิดทำให้เขาคิดจะบอกแค่จอลลี่แบร์เยลี่รูปหมีที่คนนิยมกินกันมากกว่าช็อกโกแลตมิ้นต์  แล้วอยู่ๆมันโพล่งขึ้นมาคือมันต้องการอะไรครับ!!  ยงกุกใจร่วงจากตาตุ่มทะลุพื้นลงไปถึงฐานรากตึกแล้ว ณ จุดนี้...

"น้องพี่ชอบกินช็อกโกแลตไส้มิ้นหรือเปล่าครับ?"ว่าแล้วไอ้เด็กแสบจุนฮงที่นั่งเงียบมาได้ตั้งนานก็เริ่มแพลงฤทธิ์ รอยยิ้มเฉพาะตัวที่ดูจะก่อกวนจิตใจบังยงกุกทำเอาคนเป็นพี่เขวไปแวบหนึ่ง

"พี่จะบอกว่าน้องรหัสพี่ชอบกินจอลลี่แบร์ตะหากล่ะ"ยงกุกทำใจเย็นแล้วตอบกลับไป

                   เอาเลยจุนฮงกูเปิดให้มึงแล้ว  ลุยให้สุดไปเลยย จงออบแอบยกนิ้วโป้งให้เพื่อนอย่างถูกอกถูกใจในการรุกถามของมัน

"อ้าวเหรอครับ  แต่ผมชอบกินช็อกโกแลตไส้มิ้นน้า.."แล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์


                จุนฮงสังเกตอาการของพี่ยงกุกได้บ้างโดยเฉพาะตอนที่เขาพูดเรื่องช็อกโกแลต...มันเป็นเรื่องที่จะมีแต่พี่รหัสเขากับเขาเท่านั้นที่รู้การที่พี่ยงกุกชะงักไปแล้วทำหน้าตกใจเมื่อกี้เป็นอีกหนึ่งอย่างที่เขาคิดว่ามันทำให้เขามั่นใจมากขึ้นว่าพี่ยงกุกเป็นพี่รหัสของเขาแน่ๆ...

                 ยงกุกมองหน้าจุนฮงแล้วเขาก็รับรู้ได้...เชี่ย...มันต้องรู้แล้วจริงๆแน่เลยอะ ดูมันยิ้มดิ

"แล้วมาบอกกูทำไมวะ"ว่าจะไม่ขึ้นมึงกูแต่ท่าทางของมันทำให้เขาอดไม่ได้จริงๆ

"ก็พี่จะได้ซื้อให้ผมเพิ่มไงครับ กล่องเมื่อวันจันทร์น่ะโดนจงออบแย่งกินหมดแล้ว"จุนฮงแสร้งทำหน้าเศร้าพลางบุ้ยใบ้ไปทางจงออบ

"อ้าว ไอ้..."จงออบสะดุ้งเมื่อโดนกล่าวถึง...แย่งอัลไร๋  เขาไม่เคยได้แตะต้องของที่พี่รามยอนส่งมาให้ไอ้จุนฮงเลยนะ มันหวงอย่างกับอะไรใครจะไปแย่งของมึงกิ๋นน    แล้วทำไมพี่ยงกุกต้องทำตาดุใส่เขาด้วยง่ะ จงออบเปล่านะจงออบถูกใส่ร้าย

                ยงกุกตากระตุก...ว่าไงนะไอ้เด็กตาตี่มันแย่งขนมน้องเขากินหมดเลยเหรอ

"แล้วบอกกูทำไมละ ไปบอกพี่รหัสมึงสิ"ยงกุกรีบพูดปัดๆ

"กำลังบอกอยู่นี่ไงครับ"จุนฮงยิ้มร่าเล่นเอายงกุกใจเสียยิ่งกว่าเดิม

"อะไร๋ มึงมั่วล่ะ เลิกเล่นแล้วไปเขียนสมุดตอบพี่มึงได้แล้ว"ยงกุกแยกเขี้ยวใส่น้องแต่ยังไม่วายทวงสมุดไปในตัว

                  จุนฮงยิ้มหัวใจของเขาเต้นรัวจนกลัวว่าพี่ยงกุกจะได้ยินในขณะเดียวกันก็ดีใจจนแทบจะลุกไปเต้นหน้าห้องเพราะตอนนี้เขาโคตรจะมั่นใจเลยว่าพี่ยงกุกนี่แหละพี่รหัสของเขา

                  เมื่อเห็นว่าไอ้น้องรหัสตัวแสบทำหน้ายียวนเหมือนจะบอกเขาเป็นนัยๆว่า'ผมรู้หมดแล้วนะครับ'โดยไม่ได้ปริปากอะไรต่อกลับกลายเป็นบังยงกุกเองที่ทำตัวต่อไม่ถูก จึงรีบเปลี่ยนเรื่องไปเป็นเรื่องของจงออบแทน

"เออพี่ว่าพี่จะใบ้เรื่องพี่รหัสของจงออบไม่ใช่เหรอไงมาเรื่องพี่ได้วะ  ที่จริงพี่ของจงออบนี่อยู่ในกลุ่มพี่เองแหละ  ร้องเพลงเพราะ แล้วก็ชอบกินมากเป็นสายแดก"ยงกุกพูดเสียงเข้มทำเอาแดฮยอนหันขวับไปมองอย่างเอาเรื่อง  แต่บังยงกุกก็ทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ...เหมือนที่พวกแม่งไม่คิดจะช่วยเขาตอนโดนไอ้จุนฮงสอบสวน(?)นั้นแหละครับ นี่คือการแก้แค้น...ยังไงเด็กพวกนี้ก็ไม่เคยได้ยินพวกเขาร้องเพลง บังยงกุกบอกเลยว่าเพื่อนเขาเสียงดีทุกคน  มันก็ไม่ได้บอกแคบไปนิโน๊ะ

                  จงออบที่ตอนแรกเอาแต่ลุ้นจุนฮงถึงกับหูผึ่ง บวกกับอากัปกริยาของพี่แดฮยอนที่ดูร้อนตัวจนน่าสงสัยในขณะที่พี่ฮิมชานยังคงพูดทีเล่นทีจริงอยู่

"ยงกุกมึงก็บอกแคบไป"ฮิมชานแสร้งทำเป็นไม่เห็นด้วยแต่ดูก็รู้ว่ารู้สึกสนุกอยู่ชัดๆในขณะที่แดฮยอนดูจะร้อนรนจนผิดสังเกต

"ยองแจคนไหนน้องรหัสแกวะ"เมื่อแดฮยอนรู้สึกได้ว่าจงออบกำลังสังเกตตัวเองอยู่ก็รีบเปลี่ยนเรื่องไปเรียกเพื่อนสนิทแทน

                  ทำเอายองแจที่ตีเนียนคุยกับน้องรหัสตัวเองอยู่สะดุ้งเฮือกก่อนหันมาจิ๊ปากใส่เพื่อนแต่ด้วยความฉลาดของยูยองแจที่เป็นมันสมองของกลุ่มอะนะก็ต้องสมองไวอยู่แล้ว ยองแจหันไปยิ้มอ่อนใส่เพื่อนก่อนจะชี้ไปที่น้องรหัสของฮิมชานที่อยู่กลุ่มเดียวกับน้องรหัสตัวเอง

"ก็น้องซอนมินไง"แล้วก็ทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่น้องซอนมินผู้น่ารักจนทำเอาพี่รหัสตัวจริงโวยวาย

"นั่นน้องชั้นตะหากสาสสสส"ฮิมชานโวยวาย

"อ้าวน้องนายไม่ใช่น้องอึนบีเหรออ"ว่าแล้วก็ชี้ไปที่น้องรหัสจริงๆของตัวเอง

"นั่นน้องมึงตะหาก"ฮิมชานเปลี่ยนหน้าเป็นทะเล้นจนทำเอาสองสาวสับสนว่าสรุปใครเป็นพี่ใครกันแน่

เรื่องปั่นหัวเด็กละเก่งกันักนะพวกมึง...ยงกุกได้แต่แอบจิกกัดในใจ

"เห้ย  เดี๋ยวอ.จะเข้ามาแล้วเรารีบไปกันเหอะ"แดฮยอนแกล้งทำเป็นมองนาฬิกาก่อนจะรีบพูดขึ้น

ยงกุกรีบพยักหน้าตอบรับทันที

"อะเออ ไปกันได้แล้ว ไปๆๆ"ว่าแล้วก็ช่วยกันลากเพื่อนออกจากคลาสไป


                    จงออบกับจุนฮงมองตามพวกพี่ๆไปจนสุดสายตาก่อนจะหันมาตีมือกันอย่างถูกใจ

"ชัดไหมมึง"จงออบถาม

"ชัด"

"ดีมาก งั้นต่อจากนี้มึงจะทำยังไงเอาตามใจมึงเลย จะส่งสมุดคืนพี่เขาเลยก็ได้ถ้ามึงมั่นใจแล้ว"

"เออได้ เดี๋ยวกูคิดดูก่อน แต่มึงอะเป็นไงมั่งสรุปพี่ฮิมชานหรือพี่แดฮยอน"

"กูว่าพี่แดฮยอนเว้ย"

"เออ กูก็ว่างั้น"

.
.
.
.
.

"เชี่ยยงกุกมึงจะเปิดเผยความลับกูเหรอ"เมื่อออกจากที่เกิดเหตุจองแดอยอนก็โวยวายทันที ทำเอาบังยงกุกเอานิ้วอุดหูแทบไม่ทัน

"ทีตอนกูพวกมึงยังไม่เห็นช่วยเลย"ยงกุกยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะเดินต่อ

"แต่พวกมึงก็ลุกลี้ลุกลนไปปะวะ"ฮิมชานบ่นกระปอดกระแปด

"ไม่ให้กูลุกลี้ลุกลนได้ไงล่ะ ก็ไอ้จุนฮงนั้นมันทำท่าเหมือนจะรู้จริงๆนี่ว่า  เชี่ย!กูว่ามันรู้"ยงกุกพูดพลางขยี้หัวตนเองอย่างขัดใจ

"เออ ไม่แน่...กูรู้สึกถึงความมั่นใจในน้ำเสียงแม่ง"

"โถ่ โป๊ะแตกซะแล้วบังยงกุก"ยองแจหัวเราะออกมาเมื่อเห็นยงกุกทำหน้าเครียด

"ยังไม่แตกโว้ยย"

"เอาน่ะมึง  ก็ลองดูๆไปก่อน"ฮิมชานพูดปลอบ

                 กูดูแล้วฮิมชาน...กูดูจนกูแน่ใจแล้วเนี่ยว่ามันรู้จริงๆบังยงกุกอยากจะกรีดร้องครับ  หมดกัน...คือตอนที่มันไม่รู้ว่าพี่รามยอนเป็นใครมันก็เขียนตอบสมุดน่ารักไงคุยกันนอบน้อมน่ารักสมเป็นรุ่นน้อง แต่นี่ถ้ามันรู้ว่าเป็น'เขา'มีความเป็นไปได้สูงเลยว่าจากนี้ไป'พี่รามยอน'ก็ไม่รอดมันจะต้องกลายเป็นการก่อกวนทั้งตัวจริงทั้งจดหมายแน่ๆ

                  แต่เอาจริงๆน้องมันรู้ว่าเป็นเขาก็แอบดีใจนะ...ยงกุกสะบัดหัวไล่ความคิดที่อยู่ๆก็แวบขึ้นมาในสมองดีจงดีใจอะไรของมึงยงกุกไม่ใช่ล่ะกลับห้องไปเล่นคอมดูหนังแล้วนอนหลับดีกว่าแม่งงง

.
.
.
.
.

                  วันนี้เป็นวันชิลๆของปีสองยงกุกกับกลุ่มเพื่อนของเขากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องเลคเชอร์รอเวลาเข้าเรียน  ช่วงนี้ยงกุกกำลังติดเกมมันเป็นเกมสร้างฟาร์มเลี้ยงสัตว์ปลูกต้นไม้ไปเรื่อยในขณะที่คนอื่นๆกำลังคุยกันเขาก็ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างจนกระทั่ง อยู่ๆเขาก็เห็นร่างคนลางๆมายืนอยู่ตรงหน้า  หากแต่เพราะติดพันกับเกมอยู่จึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองแต่อย่างใด

"อะ พี่ยงกุกครับน้องรหัสฝากมาให้"เสียงคุ้นๆดังขึ้นพร้อมกับเกมที่จบลงพอดี  สมุดสีแดงสดถูกยื่นมาให้ปะทะกับสายตาของร่างโปร่ง สมองสั่งการโดยอัตโนมัติบอกว่ามันคือของๆเขามือเรียวรับสมุดมาก่อนจะกล่าวขอบคุณคนที่ยื่นของมาให้

"ขอบจะ...!!"เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับร่างสูงของชเวจุนฮงยืนอยู่พร้อมกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม  ไอ้รอยยิ้มแบบที่เขาไม่ค่อยชอบเห็นมันทำนั่นแหละครับ

"อะ..เอ่อ  จะฝากไปให้พี่รามยอมใช่ไหมเดี๋ยวกูเอาไปให้เอง มึงไปได้แล้ว"

จุนฮงยิ้ม

"......"

แหนะ  ยังยิ้มอยู่อีก

"ไปได้แล้วสัส"ยงกุกแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่น้องอย่างหวาดๆเมื่อมันยังยืนยิ้มหน้าระรื่นจนน่ากลัวอยู่อย่างนั้น

"ยิ้มอะไรของมึ๋งง"ยงกุกแหวเสียงสั่น ปากยิ้มแปลกๆรู้สึกเหมือนมันต้องการจะสื่ออะไรกับเขาแถมที่จริงใจเขาก็รู้อยู่แล้วว่าแม่งเรื่องอะไร โอ้ย  เกลียด

"ก็...ผมไม่ได้ฝากครับนี่ครับ"

ยงกุกเลิกคิ้วสายตาคมสองคู่สบกัน   ร่างโปร่งติดจะบางเกร็งเล็กน้อย...มึงอย่าบอกนะว่า

"ผมเอามาคืนให้พี่ต่างหาก ขอโทษที่ตอบช้านะครับ"ว่าแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์

"...."

นั่นไง...แม่งรู้จริงๆด้วย  โป๊ะแตก

"บอกแล้วว่าโป๊ะแตก"ยองแจพูดหลังจากจุนฮงเดินจากไปแล้ว

                       ยงกุกกุมขมับเล็กน้อยก่อนจะเปิดสมุดแดงอ่าน สายตาไล่อ่านทีละตัวอักษรก่อนร้อยยิ้มน้อยๆจะฝุดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"สวัสดีครับพี่รามยอม  ที่พี่ถามผมว่าพอจะรู้หรือยังว่าพี่เป็นใครผมรู้แล้วนะครับแล้วผมก็รู้ว่าพี่ก็รู้ว่าผมรู้(งงใช่ไหมครับผมเขียนเองยังงงเองเลย ฮ่ะๆ) ผมขอโทษในหลายๆอย่างที่ทำให้พี่โกรธไม่พอใจนะครับโดยเฉพาะที่โรงอาหารกับตอนมีตติ้งครั้งแรก แต่อยากจะบอกเลยว่าผมโคตรดีใจที่รู้ว่าพี่เป็นพี่รหัส  ถึงผมจะเป็นเด็กปากเสียอาจจะพูดไม่คิดไปบ้างแต่ผมจะปรับปรุงตัวนะครับเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ ผมจะเป็นเด็กดีให้ดูวว เชื่อปะละ:)"

"เชื่อก็แย่ละ"ยงกุกหัวเราะเบาๆทำตัวน่ารักก็เป็นแต่ไม่ค่อยจะชอบทำนะไอ้เด็กนี่

"โอ้ย  หมั่นไส้  ทำอย่างกับคู่รักส่งจดหมายจีบกัน"ฮิมชานเบ๊ะปากทำปากแพะอย่างขัดใจนี่บังยงกุกมันจะรู้ตัวไหมว่าภาพระหว่างมันกับน้องเมื่อกี้โคตรไม่เหมือนพี่รหัสน้องรหัส

"พ่องสิ มึงนี่มันจินตนาการอุบาทว์ชิบ"ยงกุกตอบกลับเพื่อนโดยอัตโนมัติ


                        ยงกุกเลิกสนใจฮิมชานสายตาเรียวกลับมามองที่สมุดอีกครั้งก่อนจะเก็บใส่กระเป๋า...บางที่มันคงไม่เป็นอย่างที่เขากลัว  บางที่ทิฐิของเขาที่มีต่อจุนฮงอาจจะทำให้เขามองมันไม่ดีมากกว่าที่ตัวมันเป็นจริงๆ อาจจะดีแล้วก็ได้ที่เขากับมันเป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน...คิดอีกทีก็ดีแล้วล่ะมั้งที่มันรู้ว่าเขาเป็นพี่รหัสก่อนวันเฉลย  สุดท้ายบังยงกุกก็ต้องยอมรับจนได้ว่าดีใจที่น้องมันรู้ว่าเขาเป็นพี่รหัส

  รู้ตัวอีกทียงกุกก็เมื่อยแก้มไปหมด
แม้จะโดนยองแจกับฮิมชานแซวก็หยุดยิ้มไม่ได้
ไม่รู้ทำไม

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตัดฉับบ

พี่บังโป๊ะแตก5555
แต่งไปก็มั่นไส้จงออบ เดี๋ยวนี้นางร้าย
เปล่าหรอกแค่อยากให้น้องเจ้าเล่ห์ขึ้น
ถึงน้องจะเจ้าเล่ห์แต่น้องก็ไม่ทันพี่ฮิมหรอกคะ
อุ้ปส์

555555555

แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ

ขอโทษมในความอัพช้าด้วยค่ะ

ติดงานติดเรียนไปหมด แหะๆ

ขอขอบคุณทุกคนที่ยังตามอ่านอยู่นะคะ

พูดคุยได้ที่ @moondogzelf หรือแท็ก #codelobang

รัก

อะมีบ้าเอง