The Phantom x ปีศาจร้ายกลายเป็นคนรัก 

ข้อมูลเบื้องต้น

How r u +
welcome to my story :)

' ใคร ๆ ก็ว่าผมเป็นปีศาจ ปีศาจในโรงละครเหมือนในบทประพันธ์โอเปร่า ปีศาจที่มีเสียงหวาน นุ่ม
ปีศาจที่ไม่มีใครยุ่งเกี่ยว ยกเว้นเธอผู้หญิงคนนั้น คนที่เดินเข้ามาโดยที่ไม่เกรงกลัว ปีศาจอย่างผม แต่ตอนจบ
ละครเรื่องนี้ช่างนี้เศร้า แม้แต่ปีศาจที่ดุร้ายยังต้องตายเพราะต้องการให้คนรักมีความสุข คุณคิดว่ามันตลกไหมละ ?'


สะ สวัสดีค่าาาาาา :-)
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นครั้งแรกของเรา
ใครไม่ชอบไม่เป็นไรเนอะ ถ้าเรตติ้งดี (คาดว่านะ = =)
เราจะลองแต่นิยาย เรื่องยาวเป็นจริงเป็นจังซะที แต่แหม๋
ยังไงก็ของกำลังใจด้วยนะค่ะ ^^


  เรามาตั้งกฏกันดีกว่า :D
- เจ้าของเรื่องนี้เขียนขึ้นมาด้วยความลำบาก (เหรอ) ให้กำลังใจกันบ้าง
- เข้ามาโปรดอย่าทำตัวเป็นนักอ่านล่ิองหนเลยนะจ๊
- เรื่องนี้มีคนเขียนอย่า แอบอ้างหรืออะไรทั้งสิ้น กรรมมีจริงนะคับ !!
- โหวต + ติ +ชม ได้ไรเตอร์ต้องการตรงนี้ที่สุด = =

 ขอขอบคุณ

-  (❤ kids.ulzzang ϟ) ที่หาเม้าส์ดี ๆ ให้เราได้ใช้

 - Shalunla ;-) ที่สร้างสรรคธีมดี ๆ ให้เราได้เอามาใช้

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

' ใคร ๆ ก็ว่าผมเป็นปีศาจ ปีศาจในโรงละครเหมือนในบทประพันธ์โอเปร่า ปีศาจที่มีเสียงหวาน นุ่ม

ปีศาจที่ไม่มีใครยุ่งเกี่ยว '

  

'ผม' อยู่ในเมืองเล็ก ๆ อาศัยอยู่ที่ชั้นบนสุดของโรงละครโอเปร่า สถานที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของผมทุกอาจจะคิดว่าผมเป็นเหมือน The Phantom ในเรื่อง The Phantom of the opera แต่ความจริงผมเป็นเพียงคนที่ถูกขนานนามว่า 'ปีศาจ' ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นลูกเจ้าของโรงละครที่กำลังโ่ด่งดังแห่งนี้ ผมไม่ได้ใส่หน้ากากเดินไปมาเพื่อปิดบังใบหน้าเพียงครึ่งเดียวของตัวเอง เอ่อ อันที่จริง
ผมออกจะหล่อเหลาซะด้วยซ้ำ ฮะฮะ  เอาละถึงไหนแล้ว อ่อใช่ ที่ทุกคนในเมืองนี้เรียกผมว่า
'เดอะแฟนธอม (The Phantom) หรือปีศาจ ' เพราะว่าตัวผมชอบเก็บตัวอยู่ที่บนสุดของโรงละครแห่งนี้
มีเพียงไม่กี่ครั้งเท่าที่ผมออกจากห้อง แล้วเวลาที่ผมออกกมันจะเป็นเวลาที่ผมไปเรียน เวลาที่ผมหิว
และเวลาที่โรงละครของผมเริ่มการแสดง ใช่แล้วผมรักโอเปร่า ! ทุกคนอาจจะคิดซินะว่าผมมัวแต่พลามอะไรอยู่ได้
เอาละผมจะเริ่มเข้าเรื่องแล้วนะ !
   กรี๊ง งงงงงงงงงง ~
เสียงออดคาบสุดท้ายดังขึ้นในหัวผมก่ิอนที่ผมจะหยิบแว่นตากันแดดแล้วเดินออกจากห้องเรียน และไปยังสถานที่หนึ่งเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับละครโอเปร่าของผมคืนนี้ ผมเดินลัดเลาะไปตามทางของตลาดในตัวเมือง
จนพบกับซอยเล็ก ๆ ที่มีร้านหน้ากากของเมื่องอยู่สุดปลายซอย
ดิ๊ง ~
ผมผลักประตูร้านก่อนจะเดินไปยังเคาเตอร์ที่มีเจ้าของร้านมองอยู่ เจ้าของร้านมองผมแว๊บนึง ก่อนจะบ่นพึมพำ
แล้วหยิบกล่องหน้ากาก เล็กๆสีขาวมาให้ผม
"แฟนธอม เธอมาสาย"
"โถ่มัว คุณไม่ต้องรีบนักหลอกยังไงคืนนี้คุณก็ไปทันการแสดง"
"ฮะฮะ ถ้าเธอไม่ใช่เจ้าของโรงละคร ฉันจะหยิบไม้ตรงนั้นหวดเธอ ซะ"
"คุณนี้ยังไฟแรงเสมอนะ"
" แน่นอน แล้วเธอจะไปเลยเหรอ ? "
"มันได้เวลาแล้วครับคุณมัว "
"งั้น โชคดีนะเฟรช "
เฟรชงั้นหรอ ไม่มีใครเรียกชื่อจริงเรานานเท่าไหร่แล้วนะ
"หึ ๆ ขอให้โชคดีกับการหวดไม้นะครับคุณมัว"
ผมรีบเดนออกจากร้านและปล่อยให้ คุณมัว เจ้าของร้านยืนส่ายหน้าไว้ข้างหลัง ผมเดินลัดตัวเมืองไปยังชานเมื่อง
สถานที่ที่เคยเป็นคอกม้า ตอนนี้มันเหลือเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น ผมกระชับแว่นกันแดดสีดำของตัวเอง ก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ดเพื่อ หยิบสมอลท๊อกของตัวเองมายัดไว้ในหูทั้งสองข้าง และำไม่ลืมที่จะหยิบ บุหรี่ยี่ห้อโปรด
ของตัวเองเพื่อสูบมัน ผมนั่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ๆ ปล่อยให้เสียงดนตรีดังผ่านเข้าไปในโสทประสาทและในที่สุดผมก็เผลอร้องเพลงตามทำนองของเพลง จนไม่ได้ทันสังเกตุเห็นว่ามีเด็กผู้หญิง ไม่ซิเธออายุพอ ๆ กับผมเลย 
เธอนั่งมองผมเหมือนกับคนตกในภวังค์ เหมือนเธอกำลังรู้สึกตัวและเธอก็รู้สึกว่าผมรับรู้ถึงการเฝ้ามองของเธอ
ผมเงียบ และยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อยราวกับเห็นมันเป็นเรื่องตลก ก็เพราะทุกคนที่นี้ ยกเว้นคุณมัว และคนในเขตโอเปร่า ต่างหวาดกลัวกับคำว่าแฟนธอมของผม ไม่แปลกใจเลยที่เธอเฝ้ามองผมราวกับกลัวอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นผมลุกขึ้น และกำลังจะเดินไปจากตรงนั้น ปากสีชมพูระเรือของเธอกลับเผยคำที่น่าตกใจออก
"ดะ เดี๋ยว !"
"หืม ?"
"นายเป็นใครทำไมมีเสียงที่เพราะขนาดนี้ ?"
หญิงสาวถามด้วยหน้าตาใสซื่อ เหมือนกับเด็กเวลาอยากรู้คำถามจากคนตรงหน้าทำผมขำจริง ๆ นะ
ใครจะเชื่อเด็กสาว อายุรุ่นราวคราวเดียวกันจะมีคนที่ไม่รู้กัน แฟนธอม ของเมืองให้ตายซิยัยนี้ไปอยู่ไหนมา

"เธอไม่กลัวฉันหรอ ?"
"ทำไมฉันต้องกลัวนาย ฉันชื่อคริต ยินดีที่รู้จัก"
คำตอบของเธอทำผมอึ้งเธอไม่กลัวงั้นหรอ ?
"เงียบทำไมละ"
"เรียกฉันว่า แฟนธอม" ผมคิดว่าเธอคงรู้แล้วนะ
"ยินที่รู็จักนะแฟนธอม นายร้องเพลงเพราะมากเลย ฉันขออะไรจากนายได้ไม๊ ช่วยสอนฉันร้องเพลงหน่อยซิ"
"หืม ?"
"ชัดแล้วนี้ ช่วย - สอน - ฉัน -ร้อง -เพลง"
"หึ ๆ เธอนี้ตลกเป็นบ้าเลย"
"ฉันจริงจังนะ !!!"
"โอเค ๆ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ"
"อะไร ?"
"เธอต้องไปอยู่กับฉัน ฉันจะได้สอนเธอร้องเพลง ฉันสัญญาฉันจะไม่ทำอะไรเธอ"
คริต ตัดสินใจอยู่พักใหญ่ก่อนเธอจะตกลงแล้วเดินตามผมมา ตลอดทางมีแต่คนมองเธอ และผม
เธอกระชับเสื้อ เพื่อคลายความอึดอัดจากสายตาผู้คนรอบข้างจนในที่สุดเราทั้งสองก็มาถึงโรงละครโอเปร่า
คริตดูตกใจเล็กน้อยอยู่หน้าโรงละครก่อนจะเดินตามผมมาและแน่ละเธอต้องตะลึงอีกครั้งเมื่อผมขึ้นไปบนชั้นบนสุด
"เข้ามาสิคริต"
"นายพาฉันมาที่นี้ทำไม"
"เราจะมาร้องเพลงกันที่นี้ !!"
สิ้นเสียงของผม คริตกับผมก็พากันค่อย ๆ ขับขานเสียงเพลง จากที่ช่วงแรกคริตเอาแจ่ใจและดื้อรื้นนั้นไม่ยอมฟังผมเล
แต่เมื่อผ่านไปเราเริ่มเข้ากันมากขึ้น จนผมแทบไม่รับรู้สายสัมพันธ์ที่ก่อขึ้นเลย 
"เสียงเธอต่ำไป"
"ฉันพยายามแล้วนี้"
"เธอพยายาม ฉันไม่เห็นเธอจะพยายามเลยนอกจากจะบ่นเป็รยายแก่"
"ใจร้าย"
ทุกวันเสียงทะเลาะของหนุ่มสาวทำให้ชาวโรงละครโอเปร่ามีความสุขเนื่องจากเห็นนายน้อยของตัวเองเปลี่ยนไป
จนในที่สุดทุกอย่างย่อมมีวันเลิกรา คริตได้กลายเป็นหญิงสาวที่มีน้ำเสียงไพเราะ ควบคู่ไปกับหน้าตาที่สวยและสง่างาม แฟนธอมได้ประกาศว่าเธอสามารถเป็นนักร้องโอเปร่าได้
"จะ จริงหรือแฟนธอม"
"อืม ฉันจะโกหกเธอทำไมละคริต"
"ฉันไม่ได้ฝันได้ใช่ไหม ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะแฟนธอมขอบคุณจริง ๆ "
"คริตฉันขออะไรได้จากเธอได้ไหม ?"
"ได้ทุกอย่าง แฟนธอมฉันให้เธอได้ทุกอย่าง"
"อยู่กับฉันตลอดไปได้ไหม"
"ฉันเสียใจแฟนธอม มันยังไม่ใช่เวลานี้"
คริตพูดก่อนจะวิ่งหนีจากไป