คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6 : S E N D
เสียริ่ัส่สัาบอว่าเลิเรียนแล้ว านยอลเ็บสัมภาระอัวเอใส่ระเป๋าอย่ารวเร็ว เร็วเสียนปัแท่ินสออัวเอหล่นลิ้ไปใ้โ๊ะ
ยอูที่นั่อยู่้าๆ ่อยๆ้มเอื้อมไปหยิบินสออานยอลที่หล่นึ้นมา แล้วส่แท่ินสอส่ืนให้เ้าอ านยอลหยิบินสออัวเอลับมาแล้วใส่ระเป๋าลุึ้นยืนนเสียเ้าอี้ลาไปับพื้นนเิเสียั
“เราะรอยอูบนาฟ้านะ” านยอลหันมาพูับเพื่อนัวเล็ที่ยันั่นิ่อยู่ับที่่อนะเินออาห้อไป
ยอูมอเพื่อนัวสูที่เินลับออาห้อไป ลึๆในใ็ิวไปวนมาว่าะึ้นไปีหรือไม่?
ถ้าึ้นไปะมีใรเห็นไหมM
แล้วถ้าไม่ึ้นไปานยอละ้อรอเ้อแน่ๆ
.
.
.
บนาฟ้าอาารเรียน่าเียบสบ สายลมที่พัมาระทบับใบหน้าานยอลทำให้เายยิ้มึ้นมาอย่าอารม์ี ไม่รู้ว่าานยอละเป็นนในสายานอื่นแบบไหน แ่านยอลิแ่เพียว่าเาแร์แ่ยอูนเียวเท่านั้น ไม่รู้ทำไม...
และที่อยาให้นัวเล็ึ้นมา ็เพราะานยอลอยาะพูอะไรนิหน่อย วามรู้สึอานยอลที่มี่อยอู เา็แ่อยาะส่ไปให้ถึยอูเสียที
แ่ยอูรับรู้าปาอานยอล็เพียพอ
เสียเปิประูาฟ้าัึ้น่อนะามมา้วยเสียย่ำเท้า้าวเ้ามาใล้เรื่อยๆ
“านยอล” ไม่ใ่เสียอยอู แ่เป็นเสียอใรอีนที่เรียานยอล
“แบฮยอน” านยอลหันลับไปมอร่าเล็ที่ยืนยิ้มอยู่
“ไม่รู้ว่าอาาศบนนี้สื่นไ้ถึนานี้นะเนี่ย” แบฮยอนเินมาหยุยืนอยู่้าๆานยอล นัวเล็หลับาอ้าแนว้าสูลมหายใเ้ารับอาาศที่บริสุทธิ์เ้าเ็มปอ
“แล้วนายเห็นยอูไหม?” านยอลถามออไป
“ไม่นิ ทำไมหรอ?” แบฮยอนส่ยิ้มรูปสวยไปให้นัวสู
“เรานัยอูไว้น่ะ” านยอลบอออไปรๆ
“มีอะไร้อุยันหรอ ทำไม้อนัยอู้วยล่ะ”
“เฮ้อ ็แ่อยาุยับยอูน่ะ” านยอลถอนหายใยาวออมา
“ัน็มีเรื่อะุยับานยอลเหมือนันนะ”
แบฮยอนหันหน้าไปมอหน้าับานยอล่อนที่แบฮยอนะเินเ้าใล้ๆับานยอลแล้วประทับริมฝีปาเ้าับนัวสู านยอลยืนอึ้ในารระทำอแบฮยอน
านยอลไม่ไ้เลิบเลิ้ม
านยอลไม่ไ้หลใหล
านยอลแ่ใ...
เสียระเป๋าหล่นระทบลับพื้นทำให้านยอล้อเป็นนผลัแบฮยอนออแล้ววิ่เ้าไปหานัวเล็ที่ำลัหยิบระเป๋าึ้นมาแล้วำลัะรีบเินลประูาฟ้าไป
“เี๋ยวสิยอู!” านยอลวิ่เ้าไปับแนนัวเล็ที่ยืน้มหน้าทำท่าะเินหนี
“ือ...เราไม่ไ้ั้ใะมาแอบู เราอโทษ” ยอู้มหัวอโทษหลายรั้ นัวเล็นึเพียแ่ว่าะเ้ามาััหวะหรืออะไร็ไม่รู้ แ่ที่รู้ๆยอูรู้สึเ็บที่หน้าออย่าบอไม่ถู
“ไม่ มันไม่ใ่อย่าที่นายิ” านยอลพยายามอธิบาย
“เรารัานยอลนะ” แบฮยอนเินเ้าใล้ๆับานยอล มือเรียวับลที่แนนัวสูที่ำลัึยอูอยู่แล้วพูโพล่ออมา
ยอูพยายามแะมืออานยอลออแ่็ไม่เป็นผล ในเมื่อานยอลเอ็ไม่ยอมผ่อนแรับเลยสันิ นรอยนิ้วมือ่อยๆัเนบนผิวาวอยอูนนัวเล็รู้สึเ็บ
“เรา...”
“แบฮยอน! เราอนะ เราอุยับยอูสอนไ้ไหม?” ยัไม่ทันที่แบฮยอนะไ้พูานยอล็ะอลับมานแบฮยอนสะุ้แล้ว่อยๆลายมือที่ับแนานยอลออ
“ฮึ…” แบฮยอนทิ้ไว้เพียเสียสะอื้อนแล้ววิ่ไป
“แบ...”
“ฟัันยอู!” นัวเล็พยายามะเรียแบฮยอนที่วิ่ไปแ่็โนนัวสูัอเอาไว้
“เราอโทษ เราไม่ไ้อยาให้เรื่อมันเป็นแบบนี้ เรามันัวโร้าย” ยอูพูออมาเสียเบา แ่็พอที่านยอละไ้ยินมันัเน
“ทำไมนายอบโทษว่าเป็นวามผิอัวเออยู่เรื่อย ใรบอนายันว่านายเป็นัวโร้าย พ่อแม่นายหรอยอู? นายิไปเอทั้นั้น ำพูเล็ๆน้อยๆอนอื่นนายทิ้มันไปบ้า็ไ้นะถ้ามันบั่นทอนวามรู้สึนาย นายหัใส่ใวามรู้สึอนที่แร์นาย นที่หวัีับนายบ้าสิ” านยอลพูออมายาวเหยีย
“ไม่มี ไม่มีหรอ นที่แร์ันน่ะ” ยอู้มหน้าส่ายหัวไปมา ทุๆำพูอานยอลยอูฟัแล้วิาม แ่ิเท่าไหร่ัวเาเอ็ไม่สามรถะทำไ้หรอ ทำไม่ไ้ที่ะไม่แร์ำพูอนอื่น
“แล้วันล่ะ” านยอลยับีบแนนัวเล็แน่น
“านยอลทำไม?”
.ันแร์นายทำไมนายไม่เห็น”…ันรันายทำไมนายไม่รู้ ทำไมยอู านยอลไม่ไ้เอ่ยประโยหลัออมา เาเพียพูในใ ในใเท่านั้น
“อโทษนะานยอล”
“นายะพูอโทษไปถึเมื่อไหร่”
“ฮึ ไม่รู้ เราไม่รู้านยอล เราอโทษ”
........
บ้าริ ทำไมราม่าล่ะเนี่ย???
แ่ีวิยั้อสู้!!!
เรา็ยั้อสู้ับสัมนาอันน่าเบื่อ่อไป แอร้
แ่เ็บไว้นานแล้ว 555555 ไม่ไ้ทิ้เรื่อนี้นะ
เพราะ เรารัานู ฮาทึ.
ความคิดเห็น