ไม่อยากให้เธอรู้ตัว [KF Short-Song Fic]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                                   ช่วยอย่าสงสัย อย่าได้ไหม ช่วยเห็นใจฉันเถอะ 

                             ช่วยทำไม่เห็นทำเป็นมองข้ามไป...


                                                                ไม่อยากให้เธอรู้ตัว:พายุ
 

เนื้อเรื่อง

 เงาตกกระทบเผยให้เห็นคนร่างสูงนอนตะเเคงข้างหันหน้าเข้าหาสาวน้อยหน้าหวานที่นอนหลับตาพลิ้มอยู่ข้างๆ เฝ้าดูอย่างเงียบๆ สายตาคมไล่มองตั้งเเต่คิ้วมนของเธอ ไล่ลงไปที่จมูกโด่งสวย แก้มเนียนใสอมชมพู ริมฝีปากบางน่าทะนุถถนอม



ยากเหลือเกินที่จะห้ามใจตัวเอง กัดฟันข่มตาพยายามนอนหลับ ให้ตายสิ! เป็นการมาเข้าค่ายที่ทรหดที่สุดเท่าที่เคยเข้ามา ถึงจะเหนื่อยจากกิจกรรมนันทนาการนานาชนิดเเต่ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกง่วงหนาวหาวนอนเเม้เเต่น้อย ยิ่งทำให้หลับยากเข้าไปใหญ่ด้วยซ้ำ ยิ่งได้เห็นใบหน้าหวานสวยของรุ่นพี่ที่ตนเเอบชอบมานอนใกล้ขนาดนี้นั่นคือปัจจัยสำคัญ 

"ง๊าก จะได้นอนไหมเนี่ยคืนนี้"บ่นอุบกับตัวเอง หลับไม่ลง ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนจากกายคนข้างตัวยิ่งทำให้เขาคลั่งไปใหญ่ สงสัยจะได้ขาดใจตายก่อนเช้ากันพอดี 


"หลับสบายไหม คุณเพื่อน"เเจมเอ่ยเเซวขณะนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิทพร้อมเฟย์แฟนสาว 

"แทบไม่ได้นอนทั้งคืนเลยด้วยซ้ำ"แก้วเอ่ยเสียงเบา นั่นเรียกเสียงหัวเราะจากสองตัวเเสบได้ดี เเท็คมือกันใหญ่ ท่าทางจะสะใจนะนั่น 

"ปลื้มพี่ฟางไม่ใช่เหรอ เเล้วไหงนอนไม่หลับซะล่ะ"เฟย์ยังแหย่ไม่เลิก แก้วยักไหล่เเทนคำตอบ โชคชะตาฟ้าลิขิตรู้อย่างไรไม่ทราบกลั่นเเกล้งให้จริญญาคนนี้ได้นอนเต๊นท์เข้าค่ายกับธนันต์ธรญ์รุ่นพี่สุดสวยที่เขาปลื้มนักปลื้มหนามากว่าสี่ปี   

"ปล่อยมันเหอะเฟย์ ท่าทางมันจะหนักจริงๆนะนั่น ตาปรือเชียวอ่ะ ฮ่าๆ"หัวเราะเยาะอีก
แก้วง้างมือเตรียมจะต่อยเพื่อนปากเสียซะทีเเต่ดันมีใครบางคนเข้ามาขัดซะก่อน 

"นั่งคุยอะไรกันอยู่จ๊ะ เด็กๆ"มีนเดินมานั่งข้างเเก้วตามด้วยฟางที่เดินตามมาติดๆ 

"นั่งคุยเรื่องเมื่อคืนน่ะพี่มีน เห็นเเก้วมันจะ..."ยังไม่ทันจบประโยคมือเรียวรีบอุดปากเพื่อนตัวดีเอาไว้ จับลากให้ออกมาจากตรงนั้น 

"ไอ้เเจม ปากเหรอ"เเก้วเอ็ดเพื่อนเเต่อีกคนกลับหัวเราะเสียงดัง เอ๊ะ!ไอ้นี่มันบ้าเปล่าฟระ โดนด่ายังยืนหัวเราะ 

"หน้าแกเหวอมากเลยว่ะแก้ว ฮาอ่ะ"หัวเราะไม่เลิกจนคนตัวสูงทนไม่ไหวยกขาถีบเพื่อนเเล้วเดินจากมาด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เฟย์ที่หันไปมองเหตุการณ์นั่งหัวเราะสมน้ำหน้าเเฟนตัวเอง(ซะอย่างนั้นไป) ส่วนมีนเเละฟางเพียงหัวเราะขันไม่สังเกตอะไรที่เเก้วพยายามปิดบัง




ต่อมาไม่นานนักกิจกรรมสาระสนธินู้นนี่นั่นได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง กิจกรรมนี้เป็นกิจกกรมเดินป่าดิบชื้น แรกเริ่มทุกคนดูมีสปีริดเเรงดีเเต่เเบตเริ่มใกล้หมดล่อเเล่หลังจากผ่านไปได้หลายชั่วโมงพอสมควรจนกระทั่งช่วงบ่ายของวัน 

"เมื่อยจัง"ฟางบ่นเบาๆขณะนั่งนวดขาตัวเองอยู่ใต้ต้นไม้ ในขณะที่คนอื่นกำลังนั่งพักเหนื่อยอยู่เช่นกัน เธอเเทบจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากำลังมีใครเฝ้ามองเธออยู่ในอีกมุมใกล้กันนี้

"ไม่เข้าไำปนั่งกับฟางล่ะ"มีนเดินมากระซิบเเก้วที่นั่งมองฟางอยู่พักใหญ่ ทำเอาเเก้วสะดุ้งโหยงตกใจน่าตาตื่น 

"พะ..พี่มีน ตกใจหมดเลย" 

"เเหม...ทำเป็นขวัญอ่อน พี่ถามเนี่ยไม่ไปนั่งกับฟางเหรอ"ขะยั้นขะยอน้องรหัสสุดหล่อที่นั่งห่อเหี่ยวเหลียวมองอยู่ฝ่ายเดียวเช่นนี้ 

"ไม่ล่ะ  เกรงใจ๊"ยักคิ้วพลางยกกระติกน้ำขึ้นดื่มเเก้เก้อ 

"แกเป็นเเร็ปเตอร์รึไง ไม่ดีนะเกรงใจ ไม่เอาหรอกเกรงใจ ไปสิเร็ว!"เเขวะสักหน่อย ใช้มือดัีนไอ้โย่งใจจิ๋วให้ไปหาเพื่อนสนิทเธอซะ 

"ไปก็ได้"สะพายกระเป๋าขึ้นหลังเเล้วเดินผ่านผู้คนไปนั่งเต็ดเตร่อยู่เเถวนั้นไม่กล้าเข้าไปมากกว่านี้

มีนที่ยืนดูเหตุการณ์ได้เเต่ส่ายหัว ไอ้นี่บทจะอายก็อายม้วน บทจะกล้าก็หน้าด้านเว่อร์ (=*=) เคยมีอะไรพอดีสำหรับมันบ้างไหม? เลิกใส่ใจรุ่นน้องใจจิ๋วไปจัดการงานอย่างอื่นเเทนแก้เซ็ง... 

แก้วเองเเทบจะไม่เข้าใจในสิ่งที่อยู่ข้างในตัวเองที่เต้นรัวตลอดเวลาเมื่ออยู่ใกล้ฟาง เมื่อคืนกว่าจะนอนได้ ปาเข้าไปตีสามนั่นเเหละ ทางค่ายบังคับให้ตื่นตีห้า นอนไปสองชั่วโมงสร้างความอิดโรยไม่น้อย ขอนอนงีบพิงต้นไม้หน่อยเเล้วกัน 

พักใหญ่ต่อมา...ใกล้เคลิ้มหลับเต็มที ลมเย็นพัดโชยผ่านใบหน้าเเต่เเล้วดันมีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นเรียกชื่อเขา เจ้าตัวกะจะโวยวายใส่เเต่พอลืมตาเห็นว่าเป็นใครกลับอ่อนระทวยพูดไม่ออก 

"ขอโทษที่กวนการงีบนะเเต่ว่าครูเรียกเเล้ว"ฟางยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะยื่นมาส่งมาใหพยุงเขาลุกขึ้น แก้วไม่รอช้าส่งมือเอื่อมไปกุมมือเธออย่างนุ่มนวลยิ้มกว้างเเละยันตัวเองลุกขึ้น 



ช่วงเย็นของวันนั้นได้มีกิจกรรมอนุรักษ์ป่าสนทนาโต้วาทีเรื่องป่าไม้ก่อนจะปล่อยให้เข้านอนตั้งเเต่หัวค่ำ ฟางนั่งมองร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ในเต็นท์เเล้วอดแปลกใจไม่ได้จนต้องเอ่ยถาม

"แก้วชอบนิยายเรื่อง แฮรี่ พอตเตอร์ด้วยเหรอ"บุึคคลที่ถูกถามเงยหน้าจากหนังสือมามองหน้าคนถามเเล้วพยักหน้าตอบ 

"ฟางอ่านเล่มล่าสุดรึยัง แก้วอ่านเเล้วอย่างนี้เลย"ยกนิ้วประกอบการพูด 

"จริงเหรอ วันหลังต้องไปซื้อมาอ่านบ้างเเล้วล่ะ" 

"ไม่ต้องวันหลังหรอก นี่ แก้วให้ยืมก่อนก็ได้"เเก้วล้วงมือเข้าไปหยิบหนังสืออีกเล่มสงให้ฟาง ทำเอาอีกคนยิ้มแป้นดีใจกับมาให้เขา 





หลังจากกิจกรรมเข้าค่ายครั้งนั้นหลายเดือนต่อมาทั้งคู่ได้กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปโดยปริยาย ฟางเองไม่เข้าใจเช่นกันทำไมเเก้วชอบมาคณะเธอตอนเย็นๆทุกๆวัน พอถามเจ้าตัวกับยิ้มตาหยีให้เเทนคำตอบ


บางครั้งเเก้วต้องไปค้างบ้านเธอเนื่องจากมาทำรายงานกับเฟย์น้องสาวตัวเเสบของเธอ ซึ่งมีเรื่องคาใจอีกเช่นกัน ห้องเฟย์กว้างซะขนาดนั้นเเต่ดันให้เเก้วมานอนกับเธอส่วนตัวเอง
นอนกับเเฟนสบายใจเฉิบ ดังเช่นวันนี้แก้วจำเป็นต้องไปทำรายงานวิชาประวัติศาสตร์ที่บ้านเธออีกเช่นเคย ในขณะกำลังรอเฟย์ที่คณะเเก้วซึ่งเก็บของเสร็จก่อนจึงนั่งคุยกับฟางไปพลางๆอย่างเพลิดเพลิน(?) จู่ๆฟางได้ถามบางอย่างทำเอาเเก้วถึงกับสะอึกกันเลยทีเดียว 

"เเก้วมีคนที่ชอบรึยังอ่ะ?" 

"มีเเล้ว..."ตอบเสียงเรียบพยายามไม่สะกัดกลั้นความตื่นเต้นที่มีข้างในไว้ 

"ใครอ่ะ บอกหน่อยดิ"อีกคนเอียงคอถามอย่างไร้เดียงสา เเต่เเก้วมีท่าทีปฎิเสธพันละวัน 

"บอกหน่อยน้า~"ยัง ยังอ้อนไม่เลิก แก้วพยายามมองหาตัวช่วยเเละในที่สุดก็เจอ...

"รอนานไหมพี่ฟาง แก้ว"เสียงเเหลมมาเเต่ไกลคงไม่ใช่ใครนอกจาก...แจม 

"ไม่นานหรอก ไปกันเถอะ"เขารีบลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเดินนำไปก่อนใคร จนเฟย์เเละเเจมขมวดคิ้วไปตามๆกัน จะรีบไปไหนฟระ?


คืนวันนั้นหลังจากนั่งสุมหัวทำรายงานห้องเฟย์จนดึกดื่นเเล้วเมื่อเสร็จสิ้นทุกคนจึงเเยกย้ายกันเข้านอน ซึ่งเเก้วที่เปิดประตูห้องนอนมาพบฟางนั่งอ่านเเฮรี่ พอตเตอร์ไม่สนใจใคร 

บรรยากาศในห้องเงียบสะงัดจนน่ากลัว แก้วจึงเอ่ยชวนคุยเเต่ได้รับคำตอบเป็นความเงียบคืนมาซะอย่างนั้น จึงในที่สุดฟางได้ถามคำถามเดิมขึ้นมาอีกครั้ง 

"แก้วมีคนที่ชอบรึยัง?" 

"มีเเล้วไง" 

"งั้นบอกหน่อยดิว่าใคร"ฟางเอาหน้ามาคลอเคลียกับเเขนเเก้วอ้อนยกใหญ่ เเต่เเก้วทำเพียงส่ายหัว

"ไม่บอก...ไม่อยากให้รู้ตัว"แก้วตอบยิ้มๆ 

"โห ใจเเข็งที่สุดเลยอ่ะ ไก่เอ๊ย!"เลิกอ้อนเเล้วตบหัวหนึ่งที ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน แก้วเห็นดังนั้นจึงล้มตัวลงนอนด้วยอีกคน นึกบางอย่างได้จึงขยับตัวเข้าไปใกล้ก่อนจะกระซิบเสียงอย่างเเผ่วเบา 

"ขอกอดหน่อยนะ"สอดมือไปกอดอีกคนเอาไว้เเบบเนียนๆ ฟางหันขวับมามองเขาเเต่เเก้วกลับยิ้มตอบ 

"เป็นเพื่อนสนิทกอดไม่ได้รึไง"พูดเช่นนั้นฟางจึงไม่คิดอะไรหันหน้ากลับไปเช่นเดิม 


           ' ที่ไม่บอกชอบเพราะไม่อยากให้เธอรู้ตัวว่ากำลังถูกฉัน....
                                .....................................
                                         ....................
                                               ........
                                                  ..

                                         หลอกเเต่อั๋ง  >.,< '

______________________________________________________________________________