สักวันฉันจะบอกรักเธอ [ KF Short-Song fic ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เธอเป็นคนสวย ใครๆ ก็มอง

คนที่จะพร้อมเคียงข้างเธอนั้น

ควรมีศักดิ์ศรีที่ดีเท่าๆ กัน

และฉันเองก็ฝันจริงๆ



สักวันฉันจะบอกรักเธอ:K-otic

เนื้อเรื่อง

สายลมยามบ่ายพัดผ่านไปราวกับต้องการปลุกคนที่นั่งสัปหงกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบไม้ปลิวไสวตกลงมาใส่ร่างสูง ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ได้สติรีบยกนาฬิกาข้อมือมาดู ถึงเวลาทีร่างบางเลิกเรียนพอดีเป๊ะ ยันตัวเองลุกขึ้นก่อนจากไปไม่ลืมที่จะลูบลำต้นเเล้วเอ่ยขอบคุณสำหรับการปลุกในวันนี้


วิ่งตรงมาทีคณะที่ร่างบางเรียนอยู่ ถ้าถามว่าเธอเป็นใครน่ะเหรอ เธอคือพี่สาวของเฟย์เพื่อนสนิทของเขา ไม่ถึงขั้นสนิทกันสักเท่าไร เเต่เมื่อใดที่เฟย์ไม่ว่างมารับเธอเเล้วล่ะก็เขาจะอาสามาเองเสมอ ส่วนชื่อเธอน่ะ...เธอชื่อฟาง ธนันต์ธรญ์ เป็นชื่อที่ติดตราตรึงใจเขาตั้งเเต่เเรกที่ได้ยิน คนอะไรขนาดชื่อจริงยังน่ารักเลย...หน้าตา รอยยิ้ม ทุกอย่างที่เป็นเธอ ดึงดูดให้เขาหลงใหล
ตั้งเเต่เเรกพบเจอ ยังจำได้ดี...วันเเรกของการเป็นนิศิทย์นักศึกษาในรั้วมหาลัยเเห่งนี้ โดยปกติเขามักเป็นคนตื่นสายเสมอเเต่เมื่อรู้ว่าเธอมาเช้าเขาจึงพลอยตื่นเช้าเพียงเพราะอยากเจอเธอ ไม่ชอบเข้าสมุดมันน่าเบื่อเเละเงียบเกินไปเเต่สุดท้ายก็ยอมเข้าเเต่โดยดีเมื่อรู้ว่าเธอชอบเข้าห้องสมุด ไม่ชอบทำอาหารมันยุ่งยากเเต่เมื่อรู้ว่าเธอชอบทานอะไรก็ดันอุส่าต์ไปหาคอร์สเรียนทำอาหารจนได้ เเละอีกมากมายที่เขายังคงพยายามปรับตัว


"อ้าว! เเก้วมาได้ไงเนี่ย"ร่างบางเอ่ยทักกับร่างสูงที่ยืนเหม่อลอยอยู่คนเดียว

"คือ...พอดี...แก้วผ่านมาทางนี้น่ะ เพื่อนเรียนอยู่คณะนี้"รีบตอบกลับไปไม่ให้อีกคนสงสัย เเต่ตรงกันข้ามคนตรงหน้ายกมือขึ้นป้องปากหัวเราะกับท่าทีที่มักฟอร์มหลุดอยู่เสมอ

"นึกว่ามารอฟางซะอีก"เธอยิ้มบางๆเเม้จะเป็นคำพูดลอยเเต่ดันเเทงใจดำใครบางคนเข้าเต็มๆ

"คือเเก้ว....ต้องรีบไปเเล้วล่ะ ไปก่อนนะ"รีบโบกไม้โบกมือลา ขืนอยู่นานกว่านี้ได้ช็อคตายพอดี มือทั้งสองข้างเย็นจนรู้สึกได้ ขาสั้นหงึกหงัก ริมฝีปากเย็นเฉียบทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ว่าเเล้วรีบสาวเท้าออกไปหลบหลังต้นไม้เพื่อพักหายใจ ถึงขั้นหยิบยาหอบขึ้นมาพ่น

"เเก้ว!"

"พี่มีน ฮู่ว...แก้วตกใจหมดเลยเล่นอะไรก็ไม่รู้"ร่า่งสูงเอ็ดคนที่มาทำให้เขาตกใจ เกิดช็อคเเล้วไหมล่ะ เเต่สาวร่างเพรียวตรงหน้ากับหัวเราะชอบใจ

"มาสุ่ม เตรียมไปส่งฟางอีกล่ะสิท่า"ร่างเพรียวพูดอย่างหยั่งรู้ ร่างสูงรีบยกมือปฎิเสธให้วุ่น

"ไม่ใช่สักหน่อย พอดีเเก้วบังเอิญผ่านมาทางนี้ต่างหาก"

"จ๊ะ พ่อรูปหล่อ เเหม...บังเอิญทุกวันเชียวนะเเกเนี่ย"ร่างเพรียวเเซวอย่างรู้ทัน อีกคนสะอึกเเต่พยายามปรับสีหน้าให้ปกติ

"........."พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนมีอะไรบางอย่างจุกอยู่ข้างใน ร่างเพรียวที่เห็นรุ่นน้องคนสนิทเงียบไปจึงตบบ่าก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพย

ก่อนทั้งสองจะไปนั่งคุยเล่นกันที่ร้านน้ำปั่นเเถวมหาลัย " ส่วนใหญ่ฟางมามหาลัยกี่โมงเหรอพี่มีน"

" ปีสองมีเทอมนี้มีเรียนช่วงบ่าย ทำไมเหรอ?" โดนย้อนถามกลับจึงได้เเต่ส่ายหัวปฎิเสธ

"แล้วปีสองส่วนใหญ่...เขามีเเฟนกันบ้างไหมอ่ะพี่มีน " ร่างสูงเอ่ยถามด้วยท่าทางใสซื่อ

"แล้วเเต่คนจ๊ะ..ทำไมสนใจใครอยู่รึไง"

"อย่างนี้นี่เอง.."เขาร้องตอบด้วยความเข้าใจได้ยินคำพูดของร่างเพรียวเเล้วค่อยใจชื้นหน่อยอย่างน้อยก็พอมีหวังบางล่ะนะ

"พี่ถามจริงนะ เราสนิทกันมาก็ตั้งเเต่เเกยังอยู่ม.ปลายเเล้วเท่าที่พี่เห็นเเกไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย เเกชอบฟางใช่ไหม?"

"........" โดนถามตรงๆซะขนาดนี้จะให้ตอบว่ายังไงดีล่ะ บอกความจริง?หรือปิดบังต่อไป?

"เงียบเเสดงว่าใช่ นี่มันก็หลายเดือนเเ้ล้วนะทำไมเเกยังไม่บอกฟางสักทีล่ะ"ร่างเพรียวถามขึ้นอีกครั้ง

"คือเเก้วอยากดีให้พอก่อนน่ะ ตอนนี้เเก้วก็เเค่นักศึกษาปีหนึ่งธรรมดาคนนึง ไม่อาจเอื่อมไปคว้าดาวหรอก ไหนฟางเขาจะเป็นหัวหน้าชมรมเทควันโดอีก"ร่างสูงตอบน้ำเสียงจริงจัง เหตุผลเเรกๆพอไปวัดไปวาได้เเต่อันหลังนี่ออกเเนวกลัวเพื่อนสนิทเธอซะมากกว่านะ...ร่างเพรียวขำน้อยๆกับคำพูดของร่างสูง เอื่อมมือไปลูบหัวน้องคนสนิท

" แล้วตอนนี้เเกยังขาดอะไรอีกล่ะ หะ?"

" ขาดหลายๆอย่าง เกรดก็เเย่ ทำอาหารก็ไม่อร่อย ตื่นก็สาย เล่นกีฬาก็ไม่ค่อยจะเป็น หุ่นอ้อนเอ้นเก้งก้าง หน้าตาเชิ่ม ไม่มีอะไรดีเลย..." อธิบายสรรพคุณตัวเองเสร็จก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ไม่ว่ายังไงก็สู้เเล้วกัน พี่เชียร์อยู่"ร่างเพรียวตบบ่าให้กำลังใจ ร่างสูงพยักหน้ารับด้วยเเววตามุ่งมั่น




เธอเป็นคนสวย ใครๆ ก็มอง
คนที่จะพร้อมเคียงข้างเธอนั้น

ควรมีศักดิ์ศรีที่ดีเท่าๆ กัน

และฉันเองก็ฝันจริงๆ

-วันจันทร์

"ไอ้ป็อป!"ร่างสูงตะโกนเรียกเพื่อนสนิทอยู่ข้างสนามบาส ร่างใหญ่ที่กำลังเล่นบาสอยู่ชะงักเเละเดินมานั่งข้างๆร่างสูง

"ว่าไงเอ็ง ลมอะไรหอบมาล่ะเนี่ย"ยังไม่ลืมที่จะเอ่ย มีหวังเย็นนี้ฝนตกเเน่ไอ้เเก้วมาสนามบาสเนี่ย ร่างใหญ่คิดอย่างขบขัน

"สอนฉันเล่นบาสหน่อยได้ไหมวะ"

"ห๊า! แกเนี่ยนะจะเล่นบาส"น้ำที่กินอยู่เมื่อครู่ได้พุ่งออกมาภายนอกเรียบร้อยเเล้ว

"ก็เออสิวะ สอนหน่อยสิ"ร่างสูงตอบ ร่างใหญ่ถึงกับขมวดคิ้วสงสัย ปกติเเก้วมันขี้เกียจจะตายวันนี้เกิดฟิตอะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย? เเต่ไม่ค่อยอยากจะเอ่ยถามมากนักเพราะรู้ดีว่าเพื่อนสนิทไม่ชอบให้เซ้าซี้


-วันอังคาร

"ไอ้เเจม!!!"ร่างสูงตะโกนเรียกเพื่อนสนิทอีกคนของเขาที่กำลังนั่งเล่นกีต้าร์อยู่ในห้องซ้อมดนตรี

"มีไรเหรอ มาถึงนี่เชียว"

"สอนฉันเล่นกีต้าร์หน่อยสินะๆ"

"จะเอาไปจีบสาวหรือไง ฮ่าๆ"ร่างเรียวหัวเราะชอบใจ ร่างสูงจึงอธิบายยกเเม่น้ำทั้งห้าจนร่างเรียวยอมสอนจนได้

-วันพุธ

"BonJour (สวัสดี)"ร่างสูงนั่งฝึกภาษาฝรั่งเศสจากหนังสือที่ซื้อมาเพื่อเรียนพิเศษภาษาฝรั่งเศสโดยเฉพาะ เมื่อเห็นว่าถึงเวลาต้องไปปเรียนพิเศษจึงรีบตรงออกจากมหาลัย

-วันพฤหัสบดี

เสียงอึกทึกคึกโครมภายในห้องครัวถูกก่อขึ้นโดยร่างสูงพร้อมกับเชฟสอนทำอาหารหนึ่งคนที่ได้เเต่ส่ายหัวเอือมระอาเมื่อร่างสูงทำครัวเละ สำหรับร่างสูงเเล้วผิดเป็นครู อยากเป็นผู้รู้ต้องเคยเป็นผู้ลอง(เละ)

-วันศุกร์

วันนี้เป็นวันที่เขาโปรดปรานที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะ มีเรียนน้อย มีโอกาศไม่นั่งซุ้มเเถวๆคณะฟางได้สบายๆ ทุกคนที่อยู่ในคณะนั้นจึงจำชื่อเขาได้หมดเเทบจะทุกคน

-วันเสาร์

เรียนพิเศษเทควันโด

-วันอาทิตย์

เรียนพิเศษกวดวิชาตั้งเเต่ 10 โมงเช้า - 6 โมงเย็น ถึงเเม้จะไม่มีใครบังคับเเต่เขาตั้งใจจะพัฒนาเกรดเฉลี่ยตัวเองให้จงได้


ไม่ใช่ไม่คู่ควร แค่ยังไม่ควรคู่เธอ

ทั้งที่ใจมันต้องการ

สิ่งที่จะได้ยิน ให้รู้ว่ามันสำคัญ

ไม่ไช่เพียงแค่พูดไป

สักวันฉันจะดีมากพอ ถ้าเธอพร้อมจะรออยู่

อยากให้เธอรู้ คนๆ นี้จะไม่ทำเธอผิดหวัง

สักวันฉันจะบอกรักเธอ

ส่วนเธอไม่ต้องเอ่ยอะไรทั้งนั้น

เพียงแค่ฟังและมั่นใจ

// 2 ปีต่อมา...//

ร่างสูงกลายเป็นบุคคลที่ป็อปที่สุดในมหาลัยเลยก็ว่าได้ สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดสัมฤทธิ์ผลจนได้
' เเก้ว ' ชื่อนี้ถูกขนานนามไปทั่วทั้งโรงเรียนไหนจะเป็นนักร้องนำวงดนตรีในมหาลัย หน้าตาหล่อเหลา ศิลปะป้องกันตัวชั้นเยี่ยม เกรดเฉลี่ยอันดับต้นๆของมหาวิทยาลัย ทำเอาใครหลายๆคนอิจฉาตาร้อนผ่าว ไม่พอเท่านั้นในบ่อนครั้งยังมีหญิงสาวทั้งรุ่นพี่เเละรุ่นน้องนำของขวัญมาฝากเสมอ เเต่ยังไงก็เถอในใจเขายังคงเหมือนเดิม...ยังมีเเต่ฟาง


" ฟาง...."

"คือเก้วชอบฟาง..."

"ไม่สิ อย่างนี้ไม่ดี"สะบัดหัวเเล้วเริ่มซ้อมใหม่ทั้งหมด เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ ถึงขั้นยกโพลที่อยู่ในมือมาท่องอยู่หลายรอบ

"ไอ้เเก้ว ไปเร็วๆฟางมาเเล้ว"ร่างเพรียววิ่งมาดึงคนร่างสูงที่กำลังยืนซ้อมพูดความในใจอยู่

"เดี๋ยว ขอเตรียมตัวก่อนดิ"ร่างสูงถึงกับสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

"ไปเร็ว นี่ป็อปกับเเจมมันยืินร้องเพลงอยู่หน้ามหาลัยดึงดูดความสนใจยัยฟางอยู่ ไปเร็ว"ร่างเพรียวถือคติเเรงเยอะกล้าดึงคนร่างสูงวิ่งไปด้วยกับเธอ

ทางด้านหน้ามหาลัย..

"ป็อป เเก้วมาเเล้วโว้ย"ร่างเรียวลดไมค์ลงต่ำเพื่อพูดให้ได้ยินกันสองคนรู้สึกดีอกดีใจมากหลังจากยืนตากเเดดเปรี่ยงตอนกลางวันมานานเกือบชั่วโมง

"เราหยุดเล่นดนตรีก่อน"ร่างใหญ่กระซิบบอกร่างเรียว จังหวะเดียวกับร่างสูงที่พึ่งวิ่งมาถึงพอดี

"ไปเหอะเฟย์ เขาเล่นดนตรีกันเสร็จเเล้ว"ร่างบางเรียกน้องสาวเธอที่บืนชะเง้อหาใครบางคนอยู่

"เดี๊ยวสิ พี่ฟางเดี๋ยวฟางเดี๋ยวก่อน อยู่อีกแปปนะ"ร่างโปร่งพยายามดึงพี่สาวเธอไว้ เเต่อยู่ก็หยุดดึงไปซะดื้อๆ กระตุกยิ้มเเล้วค่อยเดินเเทรกผู้คนออกไป

"เฟย์ อ้าว! เฟย์หาย?"ร่างบางที่หันไปมองตามน้องสาว หันมาปรากฎว่าอีกคนหายไปเเล้ว เอ๊ะ!หายไปตอนไหน

ร่างสูงยืนถือกีต้าร์เเล้วเเหวกผ่านผู้คนตรงมาหาร่างบางจนเจอเนื่องจากผู้หญิงทุกคนที่เห็นเขาต่างหลบกันเป็นเเถวน่ะสิ

"ฟาง"ร่างสูงเรียกชื่อคนตรงหน้า บัดนี้มือเขาเย็นจนชาไปหมดเเล้วตื่นเต้นชะมัด

"ไม่ได้ไม่แน่ใจ ไม่ใช่ไม่กล้าจะบอก

ไม่ใช่หรอก ไม่ได้กลัว

แต่ที่ต้องให้รอ ก็เพราะว่าฉันต้องชัวร์

ว่าไม่ทำเธอเสียใจ " ร่างสูงร้องขึ้นเสียงสั่นเครือ ทำไมตอนร้องให้คนอื่นฟังไม่สั่นเเต่ร้องให้ เธอฟังดันสั่นเป็นเจ้าเข้าขนาดนี้

"เธอเป็นคนสวย ใครๆ ก็มอง

คนที่จะพร้อมเคียงข้างเธอนั้น

ควรมีศักดิ์ศรีที่ดีเท่าๆ กัน

และฉันเองก็ฝันจริงๆ"

"สักวันฉันจะดีมากพอ ถ้าเธอพร้อมจะรออยู่

อยากให้เธอรู้ คนๆ นี้จะไม่ทำเธอผิดหวัง

สักวันฉันจะบอกรักเธอ

ส่วนเธอไม่ต้องเอ่ยอะไรทั้งนั้น

เพียงแค่ฟังและมั่นใจ "

"ไม่ใช่ไม่คู่ควร แค่ยังไม่ควรคู่เธอ

ทั้งที่ใจมันต้องการ

สิ่งที่จะได้ยิน ให้รู้ว่ามันสำคัญ

ไม่ไช่เพียงแค่พูดไป " ตามด้วยเสียงเเจมเเละป็อปที่คอยเป็นคอรัทให้เป็นระยะ


สาวๆที่อยู่เเถวนั้นต่างติดอยู่ในมนตร์สะกดทางเสียงที่ตราตรึงทุกคนเอาไว้ในภวังค์ เเห่งความเคลิ้ม เมื่อร้องจบเขาก้าวเข้าไปใกล้เธอก่อนจะเอ่ย

" ฟาง ฟางรู้ไหม เเก้วทำอาหารเป็นเพราะใคร ฟางรู้ไหมเเก้วเล่นกีต้าร์เพราะใคร ฟางรู้ไหมเเก้วตั้งใจเรียนมากขึ้นเพราะใคร "

"...."เธอส่ายหัวเป็นเชิงไม่รู้เเต่ที่รู้ตอนนี้เธอ เขิน!

"เเละที่เเก้วไม่เคยบ่นเลยสำหรับทุกอย่างที่ทำไปเพราะฟาง"ร่างสูงยิ้มอ่อนโยนไปให้เธอ

"ไม่ว่าคำตอบของฟางจะเป็นอะไร...รักไม่รักไม่เป็นไร เเต่รู้ไว้เเก้วรักฟางก็เกินพอเเล้ว"

_________________________________________________________________________

เม้นวันละนิดจิตเเจ่มใส ปล.ฟิคเรื่องนี้เเอบอิงชีวิตไรเตอร์นิดนึง

อ่านเเล้วฝากเม้นต์ด้วยนะครับ ^ ^