ให้ฉันดูเเลเธอ [ KF Short Song Fic ]

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                    ก็เป็นเพียงคนๆ หนึ่งไม่เลิศเลอ 

                        แค่บังเอิญมาเจอเธอ แต่ไม่รู้ทำไม 

                 ยิ่งใกล้กัน ก็ยิ่งหวั่นไหว 

        อยากค้นใจเธอดูสักครั้ง 





                                                                ให้ฉันดูเเลเธอ : เเหนม รณเดช


          

เนื้อเรื่อง

 Special talk with Senior-m

  สวัสดีครับพบกระผมอีกเเล้วนะฮะ วันนี้ขอนอกลู่มาปั่นฟิคสั้นกันสักนิดนะ ลองดูครับเรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก เเค่เธอสงสัย เนื้อเรื่องจะเป็นจะเป็นอย่างไร...เชิญชมได้เลยครับ

     ปล.ขอขอบพระคุณทุกคอมเม้นต์มานะที่นี้ด้วยครับ ^ ^
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------


     สายตาคมเหลือบมองไปนาฬิกาเเขวนผนังห้องเรียน...ใกล้เข้ามาทุกทีเเล้วเวลาที่รอคอยเตรียมตัวนับถอยหลังเวลา 3...2...1 

    กริ๊ง~ เสียงสัญญาณบ่งบอกว่าได้เวลาเลิกเรียนเเล้ว รีบกวาดของสำคัญเข้ากระเป๋า เอาเป้สะพายหลัง รีบวิ่งออกจากห้องเรียนเเต่ถว่า..

"แกจะรีบไปไหนของเเกวะ ไอ้เเก้วเห็นรีบทุกวี่ทุกวัน"เพื่อนสนิททวงถาม

"แกไม่ต้องรู้หรอก ไปก่อนนะ บายเจอกันพรุ่งนี้ไอ้เเจม"ว่าเเล้วรีบสาวเท้าออกจากห้องเรียน ลงบันไดด้วยความเร็ว เอื่อมมือไปหยิบของในกระเป๋า จัดเเจงเเขวนไว้บนล็อคเกอร์ที่เดิม 

"ทานเเต่ขนมกับนมเบื่อตายเลย วันนี้ทานผลไม้บ้างเเ้ล้วกันเนอะ"พูดกับตัวเองเเล้วยิ้มกว้าง ผ่านมาสองสามเดือนเเล้วที่เจ้าตัวเฝ้าเอาของมาเเขวนไว้ให้ทุกวันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย 

    ระหว่างที่กำลังปล่อยความคิดเพลินอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง เสียงที่คุ้นเคย 

"อ้าว!นาย"เธอเอ่ยทักด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นร่างสูงยืนทำอะไรบางอย่างอยู่เเถวๆล็อคเกอร์ของเธอ 

"ฟาง"ได้เเต่อุทานเบาๆ จะสงสัยมั้ยเนี่ย ดีนะที่เเขวนถุงไปเเล้ว ไม่งั้นคาหนังคาเขาเเน่ๆ

"เอ่อ...นาย.."

"อ๋อ..เราเเก้ว ^ ^"ถือโอกาศคุยเลยก็เเล้วกัน วันนี้ฟ้าช่างเป็นใจเหลือเกินนะ 

"ค่ะ เราฟาง ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ร่างบางส่งยิ้มให้กับร่างสูง 

"ไปที่เรียนพิเศษกับเราไหม เรียนที่เดียวกันนี่"เธอเอ่ยชวนอย่างเป็นมิตร 

"เอาสิ"พยักหน้าเป็นเชิงตกลง 


     ห้าโมงครึ่งวันนี้ที่เรียนพิเศษค่อนข้างปล่อยช้าเเละก็เหมือนเคยหน้าฝนเเต่เเปลกประหลาดที่วันนี้ในกลับไม่ตกซะอย่างนั้น 

"แก้ว ยังไม่กลับอีกเหรอ"ร่างบางเอ่ยถามกับคนที่ยืนเด๋ออยู่ใต้อาคารสถาบันกวดวิชาเเห่งนี้ นี่ก็เย็นมากเเล้วคนอื่นๆกลับกันไปหมดเเต่ทำไมเขาถึงยังอยู่ล่ะ...?

"อ้าว..ฟางยังไม่กลับอีกเหรอ"เจ้าตัวทักทายอย่างอารมณ์ดี 

"ยังเลย แก้วรอใครอยู่เหรอ"

"อ๋อ...แก้วเหรอ..แก้วรอ..."พยายามนึกหาตัวช่วย 

"แก้วรอเพื่อนน่ะ"รีบตอบออกไป 

"เหรอ เเล้วเพื่อนเเก้วมารึยังล่ะ"เธอถามกับคนตรงหน้าเนื่องจากเห็นว่ามันเย็นเเล้ว 

"ก็ยังเลย เเหะๆ"ขออนุญาติมุสาสักนิด

"ให้ฟางอยู่เป็นเพื่อนไำหมล่ะ มันเย็นเเล้วนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็ลงมาเเล้วเเหละ ฟางกลับก่อนเลย"

"ก็ได้ค่ะ งั้นฟางกลับก่อนนะ"เธอโบกมือลาเเล้วเดินจากมา  เจ้าตัวยิ้มบางๆก่อนโบกมือกลับเมื่อเห็นว่าเธอเดินพ้นไปได้พอสมควรจึงเดินตามหลังไปห่างๆจนกระทั่งถึงบ้าน...

    เเต่ก็ยังไม่วายจะหาที่นั่งเหมาะๆ(ปีนต้นไม้เอา = =)เเล้วสุ้มดูอย่างเป็นห่วงเป็นใยอย่างไร้สาเหตุ 

  หลายชั่วโมงเวลาสามทุ่มเจ้าตัวก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมด้วยอาการสัปหงกลืมเวลาร่ำเวลาไปเสียสนิท สักพักก็สะดุ้งตัวขึ้นเเล้วเงยหน้ามองไปที่หน้าต่างห้องนอนของร่างบาง ไฟปิดมืดสนิท หลับเเล้วสินะ 

"ฝันดีนะฟาง"ว่าเเล้วกระโดดลงจากต้นไม้ ยิ้มกว้างให้กับอากาศหนาวช่วงดึกอย่างนี้ได้เวลากลับบ้านเเล้ว 

  เดินอย่างอารมณ์ดีเพื่อกลับบ้านของตัวเองเเต่ระหว่างทางดันมีอะไรบางอย่างที่เจ้าตัวไม่ได้คาดฝัน 

"อัยย๊ะ! หมานี่หว่า"ด้วยสัญชาติญาณลืมไปเสียสนิทว่าเวลาดึกดื่นอย่างนี้มักมีสุนัขเจ้าถิ่นเดินสวนกันให้ขวักภายในซอยบ้านของเขา 

    สายตาจากสุนัขทุกตัวมองมาทางร่างสูงด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไร ใครมาเยือนถิ่นข้า ขาเริ่มสั่นหงึกๆงานเข้าขั้นร้ายเเรง เหงื่อเริ่มตก สมองเริ่มสั่งการช้า เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง เหลือทางสุดท้าย...วิ่ง!!

"อ็ากกก เเม่จ๋าช่วยเเก้วด้วย"โกยอย่างไม่คิดชีวิต ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน วิ่งใต้เเสงจันทร์โดยมีอะไรที่ไม่คาดฝันตามจี้ตูด 

   

   พระอาทิตย์ขึ้นจากขอบฟ้าบ่งบอกเวลารุ่งเช้า ขยับตัวบนเตียงสีขาว ก่อนลืมตารอให้ดวงตาปรับเเสงเรียบร้อยเเล้วลุกขึ้นจากเตียง เดินออกมานอกระเบียงห้อง 

   สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ช่างเป็นเช้าวันเสาร์ที่สดใสเหลือเกิน เสียงนกตัวน้อยร้องจ้อยเเจ้วชวนสดชื่น  กวาดสายตาไปรอบบริเวณก่อนจะไปสะดุดที่ใครบางคนที่ช่างคุ้นตา 

ก็เป็นเพียงคนๆ นึง

  เสื้อยืดสีฟ้ากางเกงวอร์มขายาวสีเทาเข้ากันได้ดีกับผิวขาวเนียน ผมสีดำถูกสวมทับด้วยหมวกเเก็บพร้อมทั้งเเว่นตาสีดำหนาตึกดูมีสไตล์ไปอีกแบบ กำลังยืนหลบอยู่ข้างเสาไฟฟ้าทำตัวลับๆล่อๆ  

  เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเเล้วร่างสูงจึงเดินออกมาเงยหน้ามองไปที่ห้องนอนของร่างบางเเต่ก็ต้องยิ้มเเหย่เมื่อดันพบเจ้าของห้องยิ้มหวานให้กับตน 

  ทางด้านคนริมระเบียงโบกมือทักทายร่างสูง เจ้าตัวโบกมือทักทายบ้าง เธอจึงเดินออกจากห้องนอน ลงบันไดมาเเละตรงมาคุยกับเขาด้านล่าง 

"ฟางตื่นเช้าจังนะ"ร่างสูงยิ้มกว้าง

"ค่ะ เเล้วเเก้วมาทำอะไรเเถวนี้เหรอ"

"เเก้วมาซื้อน้ำเต้าหู้น่ะ ซื้อมาฝากด้วยนะ"เขายื่นให้กับเธอ

"ขอบคุณนะ ว่าเเต่เเก้วรู้ได้ไงว่าบ้านฟางอยู่เเถวนี้"เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย 

"ก็...เพื่อนเเก้วก็อยู่เเถวๆนี้เเหละ ถัดไปไม่กี่หลัังเอง"ตอบยิ้มๆ 

"งั้นเเก้วไปก่อนนะ"รีบกล่าวลาเเล้ววิ่งจากมาเเต่ด้วยความรีบทำให้สะดุดเข้ากับเชือกรองเท้าตัวเองจนได้

"แก้ว!เป็นอะไรไหม"เธอรีบวิ่งมาดู 

"เปล่าสบายดี แก้วเเค่วิดพื้นน่ะ ไปก่อนนะ"กล่าวลาอย่างเขินๆอีกรอบเเล้ววิ่งจากไป 

"วิดพื้น ^o^?"ร่างบางอมยิ้มกับคำตอบของอีกฝ่ายก่อนมองไปที่น้ำเต้าหู้ เเล้วเอ่ยเบาๆว่า

"ขอบคุณค่ะ"

 

  หลายเดือนต่อมาทั้งคู่ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นโดยทุกเย็นเเก้วจะชอบอ้างว่ารอเพื่อนเพื่อรอเธอทุกครั้งจนเธออมยิ้มได้ทุกวัน ไหนจะนิสัยซุ่มซ่ามของเเก้วที่เรียกเสียงหัวเราะของเธอไดในบ่อยครั้งอีกตั้งหาก

"ฟางกลับก่อนนะ"ร่างบางโบกมือลา 

"กลับดีๆนะ"น้ำเสียงขี้เล่นถูกส่งกลับมา 

 เเละนี่เป็นครั้งเเรกที่เธอเริ่มตะหงิดรู้สึกเหมือนมีใครบางคนตามไปส่งเธออยู่บ่อยๆเเต่เมื่อหันไปก็ไม่พบใครจึงรีบเดินกลับบ้านด้วยความเร็ว 

 ถึงกับปาดเหงื่อเเละถอนหายใจหวังว่าที่ตามเธอมาคงไม่ใช่พวกโรคจิตใช่ไหม...ถ้าใช่เเม่จะเสยให้ล่วงเลยคอยดู!!!!

"ฮะ...ฮัดเช่ย!..ใครบ่นถึงเนี่ย"ร่างสูงที่กำลังนั่งอยู่บนต้นไม้ถึงกับจามเสียงดัง 

"สงสัยจะมีคนคิดถึง ^ ^"ยิ้มกว้างก่อนกระโดดลงจากต้นไม้อย่างชำนาญ 

"ฝันดีนะฟาง"ประโยคเดิมๆที่ฟังดูมีความหมาย ทิ้งท้ายเเล้วเดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี 



"ได้เวลาเเล้ว ไปๆเข้าโรงหนังกันเถอะ"ร่างบางลากเพื่อนสนิทที่นั่งกินป็อปคอร์นอย่างเมามันส์หน้าโรงหนังให้ตามเธอเข้าไปดูหนังด้วยกัน ตามที่ตกลงไว้เมื่อหลายวันก่อน

   สองชั่วโมงต่อมา...ประตูโรงหนังเปิดออกผู้คนทยอยออกมาจนเหลือบางตาเช่นเดียวกับร่างสูงเเละร่างบางที่กำลังออกมาจากโรงหนัง

  ร่างสูงจัดการลากร่างบางตรงไปที่รถเมื่อเธอถามว่าจะไปไหนเขากับเงียบสนิทก่อนเอาผ้าสีดำมาปิดตาเธอไว้ 

"ถึงเเล้ว"เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหูของเธอพลางถอนผ้าปิดตาออกให้

"ชอบไหม ลงทุนขับมาชะอัมเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะเลยนะเนี่ย"เขายิ้มกว้าง

"ชอบสิ สวยเนอะ"

"เเน่นอน เเต่คนข้างเเก้วสวยกว่า"ร่างสูงพูดเเล้วสบตาอีกฝ่าย

"บ้า!"มีฟาดด้วย มือเรียวรีบถูเเขนตัวเองด้วยความเจ็บ

"ก็จริงนี่..."เขายิ้มขี้เล่นอีกครั้ง 

   ต่อมาบรรยากาศถูกครอบงำด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงสายลมพัดผ่านเบาๆ 

"ฟาง" 

"หือ?"

"คือว่า..."อึกอัีกจะพูดดีไม่พูดดี 

"ไม่เลิศเลอ แค่บังเอิญมาเจอเธอ

แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งใกล้กัน

ก็ยิ่งหวั่นไหว อยากค้นใจเธอดูสักครั้ง"ร้องออกเป็นเพลง คลอกับเสียงคลื่นที่กระทบกับหาดทราย 

"???"คนข้างตัวหันมาขมวดคิ้วใส่ 

"

หากบังเอิญ ถ้าเธอต้องการใคร

หากวันใดถ้าเธอนั้นอ่อน..แอ

ให้ฉันดูแลเธอ รักเธอได้ไหม

ให้ฉันเป็นเพื่อนเธอ เมื่อเธอเหงาใจ"ร้องวกเข้าประเด็นหลักก่อนยิ้มหวานให้กับร่างบาง

"อย่างเเก้วดูเเลใครได้เเน่เหรอ?"เธอหัวเราะอย่างติดตลก 

"โห...ฟางอ่ะดูเเลได้สิ ดูเเลฟางคนเดียวด้วย"เขาพูดเเล้วยิ้มอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

"ขอแก้วดูเเลฟางได้ไหมล่ะ"รวบตัวร่างบางเข้ามากอดเเล้วกระซิบถาม

"แล้วคิดว่าดูเเลฟางได้ไหมล่ะ"เธอถามกลับ 

"ได้สิ"ตอบอย่างหนักเเน่น

"ถ้าแก้วดูเเลฟางได้ ฟางก็เชื่อใจเเก้วค่ะ"เธอตอบยิ้มๆ

"เย้! ฟางใจดีที่สุดเลย"กระชับอ้อมกอดเเล้วเหวี่ยงอีกคนไปรอบด้วยความดีใจ 

"แก้วเดี๋ยวตก!!"เธอร้องห้าม 

"ไม่ตกหรอก วู้ว~!"ยังคงเหวี่ยงอย่างสนุกสนาน 

"วางฟางลงเลย!!!"เธอโวยวาย

    วิ่งลงทะเลก่อนทิ้งอีกคนลงกับพื้นน้ำพร้อมหัวเราะร่วน ทำเอาเจ้าเเเม่ถึงกับตาเขียวปั๊ด

"ตายล่ะหว่า สงสัยเล่นเเรงไปนะเนี่ย แหะๆ"ได้เเต่หัวเราะเเห้งเมื่ออีกคนมองตนตาขวาง 

"แก้ววว"ตามคาดเจ้าเเม่องค์ลงเเล้ว หนีไม่ทันซะด้วย ร่างทั้งร่างถูกผลักลงกับพื้นน้ำบ้าง

"นี่เเน่ะๆ ทำฟางเหรอ"สาดน้ำใส่ไม่ยั้ง

"โอ้ย! ฟางๆพอเเล้ว พอเเล้ว"รีบเอามือป้องน้ำไว้ ตามด้วยเสียงหัวเราะของทั้งคู่ 


       ' ต่อไปนี้ไม่ต้องคอยลับๆล่อๆกลับบ้านดึกๆให้หมาในซอยฟัดอีกเเล้วล่ะ ฮ่าๆ ^o^'

______________________________________________________________________