เเค่เธอสงสัย [ KF Short song fic ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                                                             ก็แค่เพียงเธอน่ะแอบสงสัย

                                               
                                                  ก็ถือว่าเธอใส่ใจฉันแล้ว

                                    จะอะไรที่ฉันทำมา เธอก็ปล่อยให้ฉันทำไป

                                                        พอใจแล้วแค่นั้น

                                                                                                  เเค่เธอสงสัย:K-otic

เนื้อเรื่อง

                     เสียงฝนตกดังทั่วบริเวณเเต่ภายในใจช่างเงียบงันอย่างน่าประหลาด มองออกไปนอกหน้าต่าง เม็ดฝนเกาะกับบานหน้าต่างไหลลงเรื่อยมากมาย รอจนกระทั่งสิ้นสุดเวลาเรียนพิเศษ

               เชือกรองเท้าถูกผูกอย่างรีบร้อน มองเวลาในโทรศัพท์ใกล้สายเต็มทีเเล้ว เจ้าตัวรีบสาวเท้าลงจากบันไดให้เร็วที่สุดตรงไปที่หน้าโรงเรียนกวดวิชาหวังว่าจะได้พบกับใครคนหนึ่ง 

              รีบชะลออย่างทันถ่วงทีสายตาสอดส่องพบกับหญิงสาวร่างบาง รอยยิ้มก็ปรากฎ ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจางหายไปอย่างปลิดทิ้งราวกับได้ยาวิเศษ เเต่สิ่งที่เขาเห็นก็วิเศษไม่น้อยไปกว่าสิ่งไหน
เจ้าตัวแทรกผ่านนักเรียนม.ปลายมากมายที่มารอกลับบ้านบางคนก็กลับไม่ได้เนื่องจากติดฝน ซึ่งเขาก็คาดว่าเธอเป็นหนึ่งในนั้นที่กำลังติดฝนเช่นเดียวกัน ยืนมองอยู่ห่างๆหยิบมือถือเครื่องสวยขึ้นมาดูนาฬิกาิอีกครั้ง สี่โมงครึ่งเเล้ว...เมื่อไรฝนจะหยุดตกล่ะเนี่ย


              สองชั่วโมงต่อมา...ฝนฟ้ายังไม่มีท่าทีจะหยุดตกเเถมยังหนักขึ้นอีกตั้งหาก นักเรียนหลายคนโทรให้พ่อเเม่มารับกลับ ตอนนี้ก็เหลือเพียงเธอ...ร่างบางที่กำลังนั่งหลบฝนอยู่ใต้อาคาร ไม่สิไม่ได้เหลือเพียงเธอยังเหลือเขา...เขาอีกคน 

              ร่างสูงที่นั่งมองอีกคนจากทางด้านหลังรอเวลาจนกว่าฝนจะหยุดตกเพื่อความมั่นใจว่าเธอได้กลับบ้านอย่างปลอดภัยเเล้ว 

"ขอให้ฝนหยุดตกไวๆด้วยเถอะ...สาธุ"ยกมือไหว้ขอพรหวังว่าจะมีอะไรบางอย่างดีขึ้น ละอองฝนสาดมาบ้างใส่คนที่หลบอยู่ใต้อาคาร 

           เนิ่นนานหลายชั่วโมงกว่าฝนจะหยุดตก ร่างสูงลุกขึ้นปัดเสื้อปัดกางเกงเเล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา สองทุ่มครึ่ง เหลือบมองร่างบางที่นั่งหลับด้วยความอ่อนเพลียพิงเสาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เจ้าตัวเดินไปใกล้ก่อนช้อนเธอขึ้นหลังเพื่อไปส่งเธอทีบ้าน 

"ป่านนี้ที่บ้านเป็นห่วงเเย่เเล้ว กลับบ้านกันนะฟาง"เขาพูดเเล้วยิ้มกับตัวเอง ถึงเเม้ทั้งคู่จะไม่เคยได้คุยกันเลยสักครั้งเเต่เขาก็รู้เรื่องเธอดีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินหรือเเม้กระทั่งทางไปบ้าน
ไม่รู้ก็คงแปลกอยู่เพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็แอบเดินตามไปส่งทุกวันไงล่ะ 



           เช้ารุ่งขึ้น...ลุกขึ้นอย่างงัวเงีย มองไปรอบตัวถึงกับผงะ กลับมาที่บ้านได้ยังไง พยายามนั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนเเต้นึกยังไงก็นึกไม่ออก จึงเด้งตัวขึ้นจากเตียงเเล้วลุกไปอาบน้ำ หวังว่าตัวเองจะจำเหตุการณ์เมื่อคืนไำด้เร็วๆ 

"เเม่คะ เมื่อคืนฟางกลับมาบ้านได้ยังไงอ่ะคะ"ร่างบางถามกับผู้เป็นเเม่ขณะที่เธอเเละครอบครัวกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน 

"ก็เมื่อคืนมีคนพาลูกมาส่งน่ะจ๊ะ"ผู้เป็นเเม่ตอบ 

"เห็นบอกว่าชื่อ...อะไรก็ไม่รู้นะ พ่อจำไม่ได้เเล้ว"ผู้เป็นพ่อเสริม 

"เหรอคะ???"นึกเเล้วยิ่งสงสัย เขาเป็นใครกันนะ???

"พวกเราไปโรงเรียนก่อนนะคะ"ทั้งสามสาวพี่น้องบอกกับผู้เป็นเเม่ก่อนเดินทางออกจากบ้าน 

"พี่ฟางๆ เมื่อคืนคนที่มาส่งพี่ฟางเค้าเป็นใครเหรอคะ"ฟินน้องสาวคนเล็กสุดถาม

"ทำไมเหรอฟิน?"เธอย้อนถามน้องสาว

"ก็เค้าหล๊อหล่อ ตัวสูง ผอมๆ ขาวจั๊วะเลย"ฟินอธิบายรูปประพรรณสันธานของร่างสูง 

"ใช่ๆพี่ฟาง น่าตานี่เเบบออร่าออกใครได้ไปเป็นเเฟนโชคดีตายเลย"เฟย์ช่วยหนุนอีกคน หารู้ไม่ว่าบุคคลที่พวกเธอกำลังพูดถึงกำลังเดินตามหลังพวกเธออยู่ เนื่องจากเรียนโรงเรียนเดียวกันจึงสะดวกอย่างมากทีเขาจะติดตามเธอไปทุกหนทุกแห่ง

"ไม่รู้สิ...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"ร่างบางตอบ 


         ออดสัญญาณดังบ่งบอกถึงเวลาเลิกเรียนวันนี้ก็เป็นอีกเช่นเคยที่ร่างบางต้องไปเรียนพิเศษส่วนน้องอีกสองคนของเธอก็เรียนเปียโนเเละไวโอลีน 

"ไปก่อนนะเว้ย! ไว้เจอกัน"ร่างสูงโบกมือลาเพื่อนสนิทก่อนวิ่งลงมาที่ตู้ล็อคเกอร์ของร่างบางทางชั้นล่างสุด 

       มือเรียวจัดเเจงเเขวนถุงขนมกับนมกล่องไว้เเล้วตัวเองก็หลบมุมเพราะรู้ดีว่าอีกสักพักร่างบางจะต้องลงมาเก็บของในล็อคเกอร์  

"ขนมกับนมอีกเเล้ว???"ร่างบางเอ่ยขึ้นก่อนหยิบถุึงขนมขึ้นมาดู รอยยิ้มอันสดใสทำเอาคนให้ถึงกับชื้นใจขึ้นมาทันที 

"ใครเอามาไว้ล่ะเนี่ย...เเต่ก็ขอบคุณค่ะ"เธอเอ่ยกับตัวเอง ร่างสูงที่ยืนหลบมุมยิ้มจนเเก้มปริ 

     ครู่ต่อมาร่างบางก็เดินทางออกจากโรงเรียนเพื่อตรงไปที่สถาบันกวดวิชา วันนี้เพื่อป้องกันปัญหาการติดฝนร่างสูงที่เดินตามหลังมาเป็นระยะพกร่มมาด้วยสองคันเผื่อร่างบางหนึ่งคันเพราะรู้ดีวันนี้พยากรณ์อากาศบอกมาอย่างนั้น 

"ฝนตกอีกเเล้วววว"ร่างบางโอดครวญหลังจากเรียนพิเศษเสร็จก็ต้องมาติดฝนเหมือนเมื่อวาน 

"เอ่อ..ยืมร่มเราก่อนไหม"เสียงหนึ่งดังขึ้น เธอหันไปมองพบ ร่างสูง จมูกโด่งเป็นสัน ยืนยิ้มให้กับเธอพลางยื่นร่มสีขาวให้กับเธอ 

"ขอบคุณนะ"เธอยิ้มตอบเเล้วกล่าวขอบคุณ ไม่รีรอจัดการกางร่มเเล้ววิ่งออกมาเพื่อกลับบ้านทิ้งให้คนร่างสูงยืนยิ้มอยู่คนเดียว 

"ฟาง กลับเเล้วงั้นเราก็กลับบ้าง"เขาพูดเเล้วกางร่มออกเเต่เดี๋ยวนะ....

"ร่มเป็นรูบะเริ่มเลย!!! อ็ากกก!!!หยิบมาผิดอัน"ตะโกนลั่นใต้ตึกของสถาบันกวดวิชา ช่างเถอะตากฝนกลับบ้านก็ไำด้ 

"หวัดจะกินไหมเนี่ย TUT"ว่าเเล้วก็ทิ้งร่มเเล้ววิ่งตากฝนออกมา 


"เค้าเป็นใครกัน ทำไมใจดีจัง จะเป็นคนเดียวกับที่เฟย์ฟินบอกรึเปล่านะ"ร่างบางที่นั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงพูดขึ้น ด้วยความสังสัย

     เเม้นี่จะสองทุ่มกว่าเเล้วร่างสูงก็ยังอุส่าต์วิ่งมาดูร่างบางเพื่อให้เเน่ใจว่าเธอถึงบ้านเรียบร้อยเเล้ว
ร่างกายเปียกปอนเต็มทีเเต่เมื่อได้เห็นหลังคาบ้านเธอก็พอใจเเล้ว

"ฝันดีนะฟาง"เจ้าตัวตะโกนลั่น

เปรี๊ยง! เสียงฟ้าผ่าทำเอาร่างสูงสะดุ้งเฮือก

"กลับบ้านเเล้วครับ อย่าพึ่งผ่าเเ้ก้วนะ T^T"รีบวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว 

______________________________________________________________________

เม้นสักนิด จิตเเจ่มใสนะครับ ^__^

ุ