นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
เผ่าโอนาร์คแห่งเขาเซเวิร์ท
คุณอาจไม่รู้จักเผ่าโอนาร์ค และก็คงไม่มีวันรู้จากหนังสือเล่มไหน พวกเขาเคยเป็นชนเผ่าเร่ร่อนจากทางเหนือที่ตั้งรกรากบนพื้นที่อันอุดมสมบูรณ์ของเทือกเขาเซเวิร์ทมาเป็นเวลาหลายร้อยปี
ผู้เข้าชมรวม
52
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
52
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 13 พ.ค. 62 / 10:55 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณอาจไม่รู้จักเผ่าโอนาร์ค และก็คงไม่มีวันรู้จากหนังสือเล่มไหน พวกเขาเคยเป็นชนเผ่าเร่ร่อนจากทางเหนือที่ตั้งรกรากบนพื้นที่อันอุดมสมบูรณ์ของเทือกเขาเซเวิร์ทมาเป็นเวลาหลายร้อยปี พวกเขาเชื่อว่าตนเองเป็นพวกแรกที่บุกเบิกเทือกเขานั้น พวกเขาทั้งหลายยินดีที่จะมองข้ามข้อเท็จจริงว่าพวกเขาพบรูปสลักแปลกประหลาดหินสีดำมากมายตามรอบๆ ยอดเขาและทางเดินยาวทำจากหินสีดำเช่นกันที่นำพาไปถึงยอดเขา แต่แล้วเกือบห้าพันปีก่อนจากคำบอกเล่าของเผ่าอื่นๆ จู่ๆ เพียงชั่วข้ามคืนการมีตัวตนของพวกเขาสูญหายไป เหลือไว้เพียงสิ่งของเครื่องใช้และร่องรอยของวัฒนธรรมแต่พวกเขากลับหายไป ไม่มีใครพบเห็นอีกเลย และหลังจากนั้นไม่นานอินเดียนเผ่าอื่นเข้าไปจับจองพื้นที่อาศัยบนเขาเซเวิร์ทและป่าเอนูอินาแต่ไม่นานนักพวกเขาก็ออกปากสาปแช่งและสลักสัญลักษณ์เป็นคำเตือนเอาไว้ตามต้นไม้ก่อนจะย้ายออกมา เมื่อเวลาผ่านมาหลายพันปีผู้คนลืมเลือนและเชื่อว่ามันเป็นแค่ตำนาน ตามแถบอเมริกาเหนือชื่อโอนาร์คกลายเป็นแค่ชื่อเรียกของสิ่งน่าสยองในเรื่องเล่ารอบกองไฟ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เ็ายำลัเินทาลับไปยัยอเาเเวิร์ทหลัาบ้านไปสี่ปี เา้อลับไปยัหมู่บ้านโยไม่มีี้ไม้สลัรูปอินทรีาอมพราน ทิาร์ามที่บิาอเา้อาร อมพรานบอเาั้แ่ปีแรแล้วว่าเาไม่มีพรสวรร์ในารล่า เาฝีเท้าั ร่าผอมเ้้าแล้วยัพูิอ่าอี่าหา หลัาปีนั้นเาึออาระท่อมให่ออมพราน แล้วเิน้ามายแนป่าึ้นเหนือไปยัถ้ำอาแมนราทาทิศะวันออ ถ้ำที่มีภาพวาสีแแ่แ้มและลิ่นสมุนไพร เธอสอนเาในหลายสิ่ ทั้ารเ้าทร ศาสร์ารพยาร์ าริ่อับพลัอธรรมาิและทวยเทพแ่ละอ์ที่ปป้อมัน เธอเล่าถึเทพไพรผู้เ่าแ่ที่อยู่มา่อนเทพอ์อื่นๆ ล่าวถึพระผู้ร่วหล่น ท่านผู้หลับใหล และ ผู้เฝ้าฝัน เล่าถึนันนูนินิผู้ถูลืมเลือนไปแล้ว อมาร็อ้าวแห่หมาป่า อิาลูเทพแห่วันทร์ผู้ไล่ามวะวัน้ามฟาฟ้า เน่าท่านหิแห่สรรพสัว์ในท้อทะเลและิล่าเทพีแห่สายลม เาร่ำเรียนนไ้รับี้ไม้สลัรูปวาฬาาแมนรา และเา็ามา บันี้เาไม่ำเป็น้อสวมเสื้อนหมีอีแล้ว อาาศเป็นเพื่อนับเา เาะไม่มีวันเหน็บหนาวอี สายลมือาิสนิท ผืนป่าเป็นัพี่น้อร่วมอุทร และมหาสมุทรเป็นเสมือนมาราผู้ให้ีวิ นทั้หมู่บ้านี้มือมาทาเานับั้แ่เาเหยียบเ้ามาในหมู่บ้าน ุบิบนินทาถึลูายหัวหน้าเผ่าที่ถูส่ไปเรียนถึสี่ปี ในมือแทนที่เาะถือหอหินอย่าที่พ่อ้อาร เาลับถือไม้เท้าสลัาิ่สน ามไม้เท้ามีนนและเี้ยวสัว์ห้อยอยู่้าลุ่ยระูวาฬ เาไม่ไ้ห่มนหมาป่าแห่เียรินัล่า สวมเพียาเหนัแมวน้ำเ่าๆ พ่ออเายืนอยู่เีย้าแม่หน้าระท่อมหนัสัว์ เา้าวย่าเินไปหาพ่ออย่าภูมิใและไม่ไ้เอื้อนเอ่ยำใ ุเ่าลเบื้อหน้าบิาผู้บึ้ึ วาไม้เท้าและ้มหัวแนบิพื้นหิมะ เาไ้ยินเสียแม่ร้อไห้สะอื้น อนนั้นเอที่ไม้เท้าออศึอพ่อฟาลอย่ารวเร็วบนหัวอเานะโหลแ สมออเาทะลัออมาเปรอะเท้าอผู้เป็นพ่อ ระเ็นไปโนแ้มสีแระเรื่ออแม่ที่สลบไป ผู้เป็นบิาสะบัายผ้าลุมหนัสิโภูเาแล้วเินเ้าระท่อมไป และในเย็นวันนั้น ทั้เผ่าโอนาร์ไ้ทำารัสินใรั้ให่ พวเาทุนย้ายออไปาเาเเวิร์ท ทิ้ไว้เพียศพลูายอัปยศที่บัอาไม่เรียนามพ่อสั่ และในืนนั้นพระันทร์สีฟ้าส่อสว่าเหนือศพอเ็าย เลืออเายัไหลไม่หยุแม้หลัาายไปแล้ว มันท่วมร่าอเานเป็นสีำล้ำใ้แสันทร์ แล้วู่ๆ วาาวมีเาให่โเหมือนิ่ไม้ัวหนึ่เิน้าๆ ออมาาป่า มันเินเ้ามาใล้ศพอเ็หนุ่ม มัน้มศีรษะอันแสนทระนอมันลื่มเลืออเ็นนั้น และทันในั้นหัวอมัน็าสะบั้น ล้าเศษศีรษะอเ็าย หิมะลมาบนหัววานั้นและเริ่มละลายเนื้อหนันเห็นะโหลสีาวี ท่ามลาเามือแสันทร์าแมนรา้าวออมาาสายลมที่พัผ่าน นาเินอย่า้าๆ ้มลหยิบเอาะโหลวาึ้นมาาพื้น แล้วนั่ล้าร่าเ็หนุ่มที่นเอพร่ำสอนมาสามปี นาึเศษะโหลที่เหลืออเาออมาและแทนที่้วยะโหลอสัว์อันส่าาม นาึเอาสมอที่เหลือในะโหลอเ็ายออมาใส่ลในหัวอวา ่อนะทุบะโหลนแหลละเอียเป็นฝุ่น้วยมือทั้สอแล้วเทมันลเหนือแผ่นหลัอเ็หนุ่ม นาถอนนและเี้ยวสัว์ออมาาไม้เท้า่อนะพันใหม่รอบเาวา าแมนราวัมีออมาแล้วผ่าแผ่นหลัอเา สอลุ่ยระูวาฬเ้าไปในระูสันหลั เธอลุึ้นแล้วหายัวไปาทุ่โล่ท่ามลาเาอแสันทร์ ทิ้ร่าเ็ายไว้ลาหิมะาว ศพอเาถูหิมะลบฝันานหลายเือน นในืนวันวิษุวั เมือหิมะละลายไป สิ่ที่เหลือือร่าำๆ เหี่ยวแห้อเ็าย แ่แล้วร่านั้นยับแล้วลุึ้นาอหิมะในร่าใหม่ที่ผอมแห้ำสนิทและสูให่ เหนือใบหน้าไร้อารม์สีำือเาวาอันให่เ็มไป้วยนนและเี้ยวสัว์ าแมนหนุ่มฟื้นืนาวามายแล้ว วาแปรเปลี่ยนเป็นแ่ำุัเลือในราวที่ไหลาแผลที่พ่อฟาไม้เท้าลมา เามอไปรอบๆ ้วยวาสีแาน สูลิ่นไอมนร์มายาในอาาศ ูแนผอมแห้ึ้นว้าสายลมแล้วหายไปายอเาเเวิร์ท
หัวหน้าเผาโนอาร์ั้่ายที่เิเาเอนูอินา หลัเินทามาหลายเือนแ่เผ่ายัไม่เอสถานที่อุมสมบูร์เท่าับเทือเาเเวิร์ทเลย หัวหน้าเผ่าถอนหลายใะนั่อยู่ริมลำธารสายเล็ๆ ในมือถือสร้อยไม้สลัรูปอินทรีอนเอ วาสีน้ำาลมอออมาาใบหน้าที่ทา้วยสี เานึับัวเอ อนที่พ่อ้าสั่ให้้าไปเรียนเป็นพราน ้าไม่เยั้ำถามหรือัืน อนบิา้าบอให้้าั้นสน้วยารลวานแ่รั้เียว ้า็ไม่ั้ำถาม ้าฟาวานลไป มันาาอและล้มล ทำไมันลูเอ๋ย ทำไมไม่ทำามที่พ่อสั่ หัวหน้าเผ่าื่นาวามิเมื่อไ้ยินเสียเป่าลุ่ยัอยู่ในป่าและลุึ้นเมื่อไ้ยินเสียรีร้อมาาทาเหนืออ่าย เาว้าหอแล้วระโนัวาป่า รไปยัเสียรีร้อ เาพบอเลือ เมื่อเามอที่้นสน้าๆ ้นไม้นี้อทับรูปสลัหินสีำใสแปลประหลารูปหนึ่ มันลืนเอาส่วนให่อรูปสลัเ้าไปในเนื้อไม้ สิ่ที่โผล่มาาเนื้อไม้เหมือนลุ่ยสอทาที่ทำาหิน บนเปลือไม้มีวราอพระผู้ร่วหล่นที่วาึ้นาเลือ และเหนือึ้นไป ือร่าอฮาาวีถูรึไว้ับ้นไม้สูึ้นไป หัวหน้าเผ่ามอูร่านั้นีๆ และพบว่าเธอไม่ไ้ถูรึ แ่ร่าเธอแทบะเป็นหนึ่เียวับ้นไม้ ผมยาวสยายล้ายราไม้าฝาพันรอบ้นสน มือ เท้าและผิวหนั ถูลืนเป็นหนึ่เียวับเนื้อไม้ ทั่วร่าเธอเ็มไป้วยสีสันเหมือนเสรหลาสีออไม้ที่แทรอยู่ามเนื้อสีแสๆอเธอ วาเบิโพล้วยวามหวาลัวและใบหน้าบิเบี้ยว้วยวามเ็บปว รอบๆ ร่าเธอเ็มไป้วยลิ่นไอและสัมผัสแห่วามน่าสะพรึลัวัับว่านรเลูอิมินาปราอยู่่อหน้า อนที่หัวหน้าเผ่าำลัะลึับภาพสยสยอที่พบเห็นนี่เอที่าวบ้านที่ามเสียรีร้ออฮาาวีเริ่มมาถึ ภรรยาหัวหน้าเผ่ามาถึเป็นผู้แร สายาที่นามอศพอน้อสาวือวามลัวและอารม์อื่นที่ไม่อาอธิบายไ้ นาบไหล่สามีแล้วเริ่มสะอื้นร้อไห้ าวบ้านที่มาถึ็ะลึไม่แพ้ัน เมื่อพวเาลับมายั่าย หลัาปรึษาันและลวามเห็นว่าไม่มีสัว์ร้ายนิไหนทำวามสยอเ่นนั้นไ้ พวเา้อารที่ะย้ายที่ั้่ายให้ไลออไป แ่หัวหน้าเผ่าไม่เห็น้วย ท่านสั่ให้พวาวเผ่าัเวรเฝ้ายามและห้ามใรไปไหนนเียว หัวหน้าเผ่าสั่ให้นำนวนหนึ่ไปนำศพอฮาาวีลา้นสน และแล้วรารีาลเริ่มมาเยือน วันทร์สีฟ้าีหมอปราเหนือฟ้าและวามสยสยอแท้ริเริ่ม้นึ้น นที่ถูส่ไปนำศพลมาลับหายัวไป และเหล่าเ็ๆ ในเ็นท์็หายไปเ่นัน ้วยวามระแว หัวหน้าเผ่ามีำสั่ให้รอถึเ้าึะเริ่มาร้นหา และเมื่อาวเผ่าเริ่มโวยวายไม่เห็น้วย เสียำราม็ั้อป่า มันเป็นเสียำรามแ่แหบแห้แทบะเหมือนเสียสัว์รวรา าแมนประำเผ่าผู้นับถือเทพอาเมนาแห่ารล่าุเ่าลสวอ้อนวอนอวามุ้มรอ่อหน้าอไฟที่่อไว้หลัรูปสลัหินสีำใสรูปอเพลิที่ถูทำลายบาส่วนไป ในั่วพริบา สายลมะวันพัมาระพือไฟนับวูบ และีวิอาแมนรา็มอม้วยับสูเ่นัน หัวที่เ็มไป้วยผมสีาวาสะบั้นหล่นลับพื้น อที่ไร้หัวพ่นเลือออมาสูแทบทิ่มแทสวรร์และทำให้ฝนมาเป็นสายเลือแปเปื้อนเหล่าาวเผ่านร่าสีน้ำผึ้ถูย้อมแ าวเผ่าแื่นรีร้อหนีาย แ่เมื่อพวเามอรอบๆ ่ายลับไม่เห็นป่าหรือ้นไม้ พวเาพบม่านหมอสูให่ไปนเือบถึยอสน พริบาหนึ่หมอนั้นส่อแสสีแสว่าวาบและในแสุ่นมัวอหมอสีแั่ทับทิมปราเาร่ามนุษย์ผอมสูแนแนบนานลำัว บนหัวมันมีเาวาแผ่ว้า และแววาอมันส่อประายสีแโรน์ออมา าวเผ่ารีร้อยิ่ว่าเิมเมื่อเห็นเานั่น และยิ่ร้อโวยวายัว่าเมื่อแสหายไปพร้อมับเสียเหมือนมีบาสิ่วิ่อยู่ในหมอ นายพรานีนาุมมาแสวามล้าหาวิ่รไปยัหมอพร้อมหอหิน แ่เมื่อเา้าวเ้าไปในม่านหมอ มีเสียลมวัอาาศ ร่าอนายพรานผู้ล้านิ่ไม่ไหวิ ร่านั้นหันหน้าลับมาอย่า้าๆ เผยให้เห็นหัวะโหลทีุ่่มเลือ ใบหน้าอเาหายไปราวับถูัา แ่วาในะโหลยัลิ้ลอไปมา ารรไรไร้ริมฝีปายับระทบันเหมือนพยายามพู มีาวเผ่านหนึ่ี้ไปยัร่าุมเลือ ทำให้ทุนเห็นว่าที่ใ้รามอนายพราน มีมือสีเหี่ยวแห้สีำสนิทับไว้ ่อยยับึ้นล และนายพรานที่ายไปแล้วเอ่ยำสุท้าย “ะาพวเ้า...มีเพียวามาย” มือสีำนั้นลายออ ร่าอีนาุมมายัั้รยืนหยั มันเยหน้าึ้นแล้วปลปล่อยเสียำรามรวราเหมือนเ่นที่พวเาไ้ยิน่อนหน้า ร่านั้นระุ เส้นเลือามร่าายโป่พอนระเบิออ แ่สิ่ที่ออมาลับไม่ใ่เลือสีแ มันลับเป็นผสีเหมือนเสรอไม้บนร่าอฮาาวี สีเหล่านั้นเริ่มเิบโบนร่าายเหมือนหยเลือในแอ่น้ำ ่อนร่าอีนาุมมาะพุเ้าใส่เหล่าาวเผ่าอย่ารวเร็ว ีนาุมมาใ้มือที่เล็บอเหมือนรเล็บสัว์วัใส่อหอยอนายพรานนหนึ่ เลือทะลัออมาาแผลนั้น่อนที่ะเปลี่ยนเป็นสีสันเสรที่เริ่มลืนินร่าอเา ัเ่นมอสส์เิบโบนอนไม้ นายพรานิเนเริ่มร่าระุเ่นีนาุมาและระโนใส่หิสาวนหนึ่ หัวหน้าเผ่ายไม้เท้าศึฟาลบนะโหลอีนาุมานแหลและฟาอีรั้ใส่ิเน ร่าพวนั้นสบและายอย่าแท้ริ หัวหน้าเผ่าะโนออำสั่ให้ทุนไปรวมัวที่เ็นท์และหาอาวุธป้อันัว แ่ำสั่อหัวหน้าเผ่าถูััหวะ้วยเสียำราม เมื่อพวเาหันไป พวเาพบร่าสามร่ายืนอยู่หน้าม่านหมอ ายสอนที่ถูสั่ให้ไปเ็บศพฮาาวีและัวนาฮาาวีเอ ในวินาทีนั้น แสวาบสีแเิึ้นอีรั้ในม่านหมอ และเาอร่ามีเาให่ึ้นว่าเิมและมันำลัให่ึ้นเรื่อยๆ มันำลัมา เหล่าร่าไร้ีวิพุ่ระโนั่สัว์ร้าย วัแว่รเล็บและมเี้ยวลบนอหอยาวเผ่าโอนาร์ พวที่โนัไม่ไ้ายแ่ลับลายสภาพเป็นเหล่าทาทาร์ อสูรแห่โลใ้บาาล ผู้สถิอยู่เพื่อเพิ่มวามหฤโหให้ับโล หัวหน้าเผ่าผู้ยิ่ยว้ามือภรรยาพร้อมวิ่ออไป ไม้เท้าศึ่อยทุบและฟาลบนหัวพวทาทาร์และเ้าไป่อนในเ็นท์เ็บฟืน เาเอามือหยาบร้านปิปาภรรยาไว้ไม่ให้ส่เสียร้อ และเมื่อเสียร้อระมอย่าเ็บปวทรมานและน่าสยออเหล่านเผ่าโอนาร์ทั้หลายเียบล เิแสวาบสีแรั้ที่สามาหมอ่อนมันะสลายราวับเทพเราโาเปิหีบเมาและเรียมันลับไป ร่าสีำนั้นเลื่อนัวเ้ามาใน่ายอย่า้าๆ เหล่าทาทาร์เริ่มออเิน้นามระท่อมอาศัย พวมันเินผ่านเ็นท์ฟืนไปอย่าไม่สนใ หัวหน้าเผ่าแทบไ้ลิ่นเลือาพวมันแ่ในลิ่นาวอเลือนั้นลับมีลิ่นหอมๆ ออไม้ฤูใบไม้ผลิและลิ่นอสายลมฤูหนาว พวมันเินนำหน้าและที่ามมา้วยาผอมยาวและ้าวอย่าออาืออสูรร่าสีำผอมสู มืออมันผอมแห้พร้อมับเล็บเรียวยาวแหลมม มันใ้อุ้มมือลาไปามเ็นท์หนัสัว์ หัวหน้าเผ่าเห็นใบหน้ามันผ่าน่อาเล็ๆ อเ็นท์ วาแานุทับทิมวาไว้บนใบหน้าไร้อารม์สีำอมนุษย์ เาวาอมันแผ่ว้าสวยามเหมือนิ่ไม้ เมื่อมันเินผ่านเ็นท์เ็บฟืนพลันมีเสียบรรเลลุ่ยึ้น เหล่าทาทาร์เริ่มร่าระุอีรั้ ผิวหนัอพวเาหลุลอลายเป็นผ เผยให้เห็นล้ามเนื้อที่เป็นใบไม้และระูที่ทำาิ่ไม้และไม้เถา เส้นผมอยาวและลายเป็นราไม้สีาวและเถาวัลย์สีเียวที่อออเิบโในพริบา เมื่อฝุ่นผอร่ามนุษย์ละออสุท้ายสลายไปในสายลม สิ่ที่เหลือไว้ือไม้พุ่มรูปร่าเหมือนมนุษย์ที่เ็มไป้วยอไม้ เมื่อเสียลุ่ยหยุล เ้าอสูรเยหน้าึ้นมอท้อฟ้า ูมือึ้นแล้วว้าสายลมะวันออและหายัวในั่วลมพัผ่าน
หัวหน้าเผ่ามอออไปนอเ็นท์เพื่อวามแน่ใ่อนะถอนหายใและล้ายมือออาปาอภรรยา เธอสูหายใอย่าหนัหน่ว พวเาับมือัน่อนะสวมอ พวเามอไม่เห็นเาอวแนว้าให่ที่โอบล้อมเ็นท์ไว้ หัวที่มีเาวาสายไปมาอย่าพอใ พวเาไม่รู้ัวนเมื่อวาสีแลืมึ้นและสาส่อเ็นท์ฟืนนเป็นสีแัไฟนรและเสียแหบแห้เย็นเียบัึ้น “ท่านพ่อ ท่านแม่ “
วาอหัวหน้าเผ่าหวาลัวและเบิโพล่อนที่ะไ้ยินำล่าว่อมา
“ำรไปั่วนิรันร์ือะาท่าน “
และนับานั้นมา เผ่าโอนาร์็หายสาบสูไปาผืนโล ไม่ปราหลัานารำรอยู่อพวเาอีเลย แ่าอเหล่าทาทาร์ยัอามอยู่ในทุ่โล่ใล้เิเา และในป่ายัมีเรื่อเล่าอสัว์ร้ายล้ายมนุษย์ผิวสีเผือู่หนึ่ที่ทำให้เหล่านัเินทาหายัวไปในเาสนธยา เหล่าลุ่มเ็นิรันร์าลที่อยวบุมสัว์ร้ายนั่น รูปสลัหินสีำใสแปลประหลาพิลพิาร และบารั้เสียลุ่ยอันไร้ัวนะัสะท้อนป่าเอนูอินาไปนถึเาเเวิร์ทอันมีเทพสถิ
ผลงานอื่นๆ ของ Moriarty H Lecter ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Moriarty H Lecter
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น