Fic snsd:"I have a lover"( Yuri)

ข้อมูลเบื้องต้น

-..- ขอแนะนำตัวเองนิดนึง

ไรเตอร์มีนามว่า เปียโน นะคะ อายุ 14 ปีค่ะ!

ฝากฟิคเกรียนๆของไรเตอร์ด้วยนะคะ!


-----------------

เนื้อเรื่อง

         


               “นี่แท......เมื่อไหร่แทจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที....ฟานี่เห็นหน้าแทเกือบจะ 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว”

                ‘ฮวัง ทิฟฟานี่’ หญิงสาวผู้มีดวงตาอันเปล่งประกายเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ตัวเล็กกว่าอย่างสงสัย ในเมื่อ เช้า กลางวัน เย็น ก็ไม่เห็นจะไปสิงสถิตที่ไหนนอกเสียจากเดินตามเธอต้อยๆ ที่ต้องพูดไม่ใช่อะไรหรอกนะ....เป็นใครก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างแหละ อย่างเช่นสวีทกับแฟนบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่รู้ทำไมรู้เหมือนว่าจะได้อยู่กับไอ้หน้าเด็กมากกว่า’ควอน ยูริ’ แฟนของเธอยังไงก็ไม่รู้

‘คิม แทยอน’ ได้ฟังคำถามที่เจื่อความรำคาญก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ และตอบไปอย่างหน่ายๆ

“ก็คนมันไม่มีแฟนอ่ะจะให้ทำยังไง แล้วฟานี่ก็เป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดด้วย ไม่ให้ตามฟานี่แล้วจะให้ไปตามใครล่ะ”

ร่างเล็กตอบพลางกลับไปสนใจไอศกรีมข้างหน้าต่อ แต่ไม่ทันได้ตักถึงปากก็เหมือนมีอะไรมารั้งข้อมือเขาไว้

“อะไรอ่ะยัยหมีอ้วน! ฉันจะกินติม!”

“ให้มันน้อยๆหน่อย แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าอ้วนเขาเรียกว่าสมส่วน”

“เหรอ~” แทยอนลากเสียงยาวแล้วส่ายหน้าน้อยๆ คล้ายๆว่าจะบอกว่าเอือมระอา แต่ดูเหมือนคนพูดจะไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด…..อ้วนแล้วยังจะเถียงอีก

 “เออนี่แท ถามจริงเหอะ  ตอนนี้แทได้ปิ๊งๆกะใครมั่งยัง”

ร่างบางพยายามบังคับสายตาให้ดูโหด แต่สำหรับร่างเล็กแล้วมันดูน่ารักมากกว่านน่ากลัวเสียอีก จึงหัวเราะเสียงดังด้วยความขบขัน

“หัวเราะไรอ่ะ”

“หัวเราะเธอนั่นแหละยัยหมีอ้วน”

“โหย...บอกว่าไม่อ้วนไงเล่า เออ..ช่างเหอะ ตกลงยังไง”

แทยอนเงียบไปสักพัก “ก็.....มี”

ทิฟฟานี่ตาโตกับคำตอบของแทยอน......มีจริงๆเหรอเนี่ย!? ทั้งวันก็ไม่เห็นจะไปไหน นึกว่าจะตามเธอคนเดียวซะอีก.......เอาเวลาที่ไหนไปเหล่สาวหว่า?

“ใครอ่ะ” ร่างบางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ถ้าเกิดว่าแทยอนไปมีแฟนจริงๆ แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ จะยังมาเจอเพื่อนคนนี้อยู่หรือเปล่า.....จะเห็นแฟนดีกว่าเธอไหม?

“....ถ้าว่างๆ.....แทจะแนะนำให้ฟานี่รู้จะเธอนะ เธอคนนั้นน่ารักมากเลยล่ะ”

แทยอนพูดพลางสบตากับทิฟฟานี่ “เธอคนนั้นเป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนตรงๆ อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี”

ร่างบางแบะปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะติดไม่พอใจนิดๆ “หึ......คนๆนั้นต้องน่ารักมากแน่ๆ ถึงทำให้แทพูดไปยิ้มไปได้แบบนี้”

แทยอนหัวเราะในลำคอเบาๆ ”อือ......เธอน่ารักมากๆ แต่ฉันก็ยังไม่ได้บอกเธอคนนั้นหรอกนะ ว่าฉันน่ะ...แอบชอบเธออยู่”ขณะที่เอ่ยประโยคท้าย ร่างเล็กดูจะเศร้าลงถนัดตา และเล่าต่อด้วยรอยยิ้ม...แต่เป็นยิ้มฝืนๆนะ

“เธอมีแฟนแล้ว...แล้วเธอก็ดูจะรักแฟนคนนั้นมากด้วย แทไม่รู้ว่าจะไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาได้ยังไง...ไม่รู้ว่าบอกไปเธอจะรังเกียจไหม.....”

ร่างเล็กเขี่ยไอศกรีมที่ยังไม่ได้แตะสักแอะไปมา รู้สึกว่าถ้าเกิดยังมอง ‘เธอคนนั้น’  อยู่ เขาคงต้องเก็บน้ำใสๆไว้ไม่ได้แน่.......ไม่อยากให้ใครมาว่า.....ว่าอ่อนแอ

“แทคง...จะรักเธอคนนั้นมากสินะ”

คล้ายการตัดเพ้อยังไงชอบกล แต่คนพูดก็ไม่ได้สังเกตน้ำเสียงตัวเองเท่าไหร่นัก  เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกใจหายพิลึก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม.....แค่ ‘เพื่อนคนนึง’ กำลังมีความรัก เธอควรจะเชียร์ให้เขาสมหวังไม่ใช่เหรอ แต่ในใจก็ไม่อยากเชียร์เท่าไหร่นัก ถ้าแทยอนมีแฟน......คงจะ......เหงาแย่.....เธอคง ‘หวง’ เพื่อนมากเกินไปใช่ไหม?

ไม่ทันได้คิดอะไรต่อมากนัก หยดน้ำที่ตกกระทบกระจกปรอยๆบ่งบอกว่าฝนคงตกป็นแน่แท้

“อ้าว...ฝนตกเหรอเนี่ย...ทำไงดี ฟานี่ไม่อยากกลับบ้านดึกอ่ะ”

“อืม.......ฟานี่ไม่ได้เอาร่มมาใช่ไหม? งั้นเอาร่มแทไปก็ได้”

“ไม่เอาอ่ะ แบบนั้นแทก็เปียกน่ะสิ...ก็ใช่คันเดียวกันไปเลย ยังไงบ้านแทก็ผ่านบ้านฟานี่อยู่แล้ว”

“....เอางั้นก็ได้”

ระหว่างทาง ฟานี่ก็เอ่มคำถามที่ค้างคาใจมาได้สักพัก

“แท”

“หืม”ร่างเล็กตอบรับในลำคอ

“ถ้าเกิดว่า...แทมี...แฟนแล้วอ่ะ แทยังจะไปรับไปส่งฟานี่อยู่หรือเปล่า?”

“แน่สิ ยัยหมีอ้วน.....ยังไงแทก็ไม่ทิ้งฟานี่ไปไหนหรอก”

ทิฟฟานี่อมยิ้มเล็กน้อย.....ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจดวงน้อยๆของเธอถึงได้สั่นเร็วนัก....แต่ยังไงก็รู้สึกดีกว่าเมื่อครู่เป็นกอง.....ยังแทก็ยังไม่ทิ้งฉันสินะ....

........ณ ตอนนี้ เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เป็นเลยสักนิด...

“”ถึงแล้ว เข้าไปแล้วรีบอาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวไม่สบาย....ขี้เกียจมาเฝ้าไข้หมีป่วย” ก่อนจะลากันแทยอนก็ยังไม่ลืมที่จะกวนประสาทหมีอ้วนเล็กๆน้อยๆ

“เชอะ...ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกย่ะ!” พูดจบก็พาร่างอวบๆเข้าบ้านหลังใหญ่ไป

โดยที่ไม่เห็นสายตาห่วงใยของร่างเล็ก....ไม่สิ....ถึงจะเห็นแต่ก็ไม่มีความหมายอยู่แล้วล่ะ.....

‘เพื่อนสนิท’ ที่ไม่เข้าใจเขาเลย....

“เมื่อไรเธอจะรู้ว่าฉันรักใคร....'เธอคนนั้น'....ก็คือเธอ...ทิฟฟานี่”

หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว ทิฟฟานี่ก็รีบอาบน้ำตามที่แทยอนบอกทันที

อมยิ้มเมื่อคึดถึงหน้ากวนๆของเพื่อนสนิทตัวน้อยของเธอ แต่ก็ต้องรู้สึกวูบแปลกกๆอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่คุยกันวันนี้........นี่เธอเป็นอะไรไปเนี่ย?

ครืด.....ครืด

โทรศัพท์สีชมพูหวานแววบ่งบอกรสนิยมของเจ้าตัวสั่นเบาๆในกระเป๋ากางเกงของเธอ จะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจาก ‘ควอน ยูริ’ แฟนสาวที่มักจะโทรมาเป็นประจำประมาณช่วงค่ำ….ปกติก็แค่โทรมาคุยเฉยๆ แต่วันนี้ดูจะพิเศษกว่าวันอื่นๆเล็กน้อย

“ฟานี่.....พรุ่งนี้ไปกินข้าวกับยูลนะ....”

ฉันควรจะ....เลิกรักเธอดีหรือเปล่านะ?

ร่างเล็กของคิมแทยอนนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว พลางตั้งคำถามกับตัวเอง......แต่ถ้ามันง่ายนัก เธอก็อยากทำมันเหมือนกัน.....ติดที่มันไม่ง่ายเลยน่ะสิ

ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ จะต้องทนเจ็บแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่.....เหตุการณ์วันนี้ดูก็พอจะรู้ว่าทิฟฟานี่ไม่ได้คิดเกินเลยกับเขา.....ไม่เคยเอะใจว่าที่คอยเดินตาม คอยอยู่ข้างๆเธอมันเพราะอะไร.....

ทำไมต้องทนเจ็บซ้ำๆแบบนี้ด้วย.......รู้อยู่แต่ก็ตัดใจไม่ได้สักที........

“แกทำตัวแกเองทั้งนั้น.....คิมแทยอน....”

เช้าสายๆของวันถัดมา.....แทยอนเดินทอดน่องเรื่อยเปื่อยด้วยใจที่เหม่อลอย......คิดถึงเรื่องเมื่อวานทีไรก็เจ็บทุกที......

ร่างเล็กตัดสินใจเข้าร้านกาแฟที่เคยเข้าเป็นประจำ นั่งโต๊ะตัวเดิมที่เคยนั่งกับใครคนนั้นที่เขาคิดถึงอยู่.....แต่ก็ไม่รู้ว่าหูดีหรืออย่างไรถึงจำเสียงคนที่ไม่อยากพบหน้าที่สุดได้……ควอน ยูริ

“ยูล.....พอกินข้าวเสร็จแล้วไปดูหนังต่อนะ”

“เอ่อ.....พอดีว่าวันนี้มีนัดกับลูกค้าน่ะสิก้า” ผู้หญิงที่ยูริเรียกว่า สิก้า ดูจะหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อย

“งั้นไม่เป็นไรค่ะ.....ไว้วันอื่นก็ได้เนอะ” ร่างสูงยิ้มบางๆ

“ยังไงเราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะค่ะ.....ก็เราเป็น ‘แฟน’ กันแล้วนี่เนอะ”

.......นาทีนี้สิ่งที่แทยอนพึงระลึกได้คือ.....อยากต่อยคนพูดให้มันกระอักเลือดตาย.....แฟนงั้นเหรอ.....แล้วทิฟฟานี่ล่ะ เป็นอะไรกับมัน?.....อยากปรี่เข้าไปชกหน้ายูริให้หงายแต่ก็เกรงว่าจะโดนต่อมากกว่าจะไปต่อยเขา.......จึงได้แต่กำหมัดแน่นและทนฟังต่อไปด้วยใจที่ร้อนรุ่ม.....

“ยูลอ่ะ...พูดอะไรก็ไม่รู้...” ยูริยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย…….ผู้หญิงร้อยทั้งร้อย ชอบการยกยอ....

“ใกล้เวลาแล้วล่ะสิก้า ยูลไปก่อนนะ” พูดเสร็จยูริก็เดินออกไปจากร้านและขับรถสีดำคันหรูไปอย่างรวดเร็ว.....

แทยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาใครบ้างคนที่ไม่รู้ตัวว่าโดน ‘สวมเขา’ ให้อยู่......ถ้าเขาคาดไม่ผิด...ลูกค้าของยูริ.....คือการนัดกับสาวตายิ้ม......

“ฮัลโหลฟานี่ ......วันนี้ยูริได้นัดเธอไว้หรือเปล่า.....แล้วนัดกี่โมง ที่ไหน” พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ....ไม่อยากใส่อารมณ์กับเธอ….แม้ว่าจะไม่ง่ายเท่าไหร่นักก็ตาม.....

(“ก็ที่ร้านไอติม..... ฉันกำลังจะไปพอดี.....ทำไมอ่ะแท”) ติ๊ด.....ไม่รอให้เธอพูดจบ เขาก็ตัดสายเธอทิ้งพร้อมกับนึกโทษตัวเองทีไม่ได้เอารถออกมา ร่างเล็กโบกรถแท็กซี่ได้และบอกจุดหมายปลายทาง.......

ไม่รู้เหมือนกันว่าไปแล้วจะทำอะไรต่อ.....แต่อย่างน้อยให้เขาได้บอกเธอ......ว่าคนที่เธอเชื่อใจที่สุด ไม่ได้ดีเสมอไป....

เมื่อมาถึง.....ตามคาด ....ทิฟฟานี่และยูริกำลังนั่งทานไอศกรีมหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน......ถามจริงเหอะ....มันไม่อายบ้างเหรอ....หลอกคนโน้นที หลอกคนนี้ที......บอกว่านัดลูกค้าแต่กลับนัดสาวตายิ้มไว้.......มันเห็นคนอื่นเป็นของเล่นหรือยังไง......

พลั่ก!!

ด้วยอารามโกรธ.....แทยอนจึงตรงปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อคนที่ยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวขึ้นมาและปล่อยหมัดหนักๆเข้าไปกระแทกที่ใบหน้าคมเข้าอย่างจัง จนยูริเซไป ร่างเล็กกำลังจะเงื้อหมัดเพื่อซ้ำมันอีกครั้ง......แต่คราวนี้ยูริไม่ยอมง่ายๆ สวนกลับเต็มแรงทำให้ร่างที่เล็กกว่าของแทยอนถลาลงไปกองกับพื้น......

ร่างเล็กเช็ดเลือดที่มุมปากออกอย่างลวกๆ ค่อยๆพยุงตัวเองที่ล้มไม่เป็นท่าขึ้นมา......และหวังจะต่อยใบหน้าคนหลายใจอีกครั้งนึง.....แต่ทว่า.......

เพี๊ยะ!!!

แทยอนหน้าหันไปตามแรงตบของใครบ้างคนที่ยืนตกใจกับเหตุการณ์มาได้พักใหญ่........สาวร่างบางยืนคั่นกลางระหว่างแทยอนกับยูริไว้......เธอมองมาที่เขาด้วยสายตาผิดหวัง.......เธอไม่รู้หรอก...ว่าฉันก็ผิดหวังเช่นกัน......

“หยุดบ้าได้แล้วคิมแทยอน!! เธอเป็นบ้าอะไรถึงมาต่อยยูลเขาอย่างนี้ห๊ะ!” ทิฟฟานี่ลูบใบหน้าที่ช้ำของยูริแผ่วเบา.....ภาพที่เห็นมันยิ่งเจ็บกว่าแรงตบเมื่อครู่เสียอีก.......

แม้รู้ว่าเขาออกจะทำเกินเหตุไปหน่อย.......แต่ว่าอย่างน้อย เธอก็น่าจะห่วงฉันบ้างสิ......เขาก็โดนชกเหมือนกัน.......แต่เธอก็ไม่ห่วงฉันเลยสักนิด เคยถามไหมว่าฉันทำไปเพื่ออะไร และเพื่อใคร.......ยังไงเธอก็ยังเป็นทิฟฟานี่คนเดิม.....คนที่ไม่เคยเข้าใจอะไรฉันเลย......

“.......ใช่ฉันบ้า.....บ้าเพราะเธอนั่นแหละทิฟฟานี่!”

น้ำใสๆไหลผ่านแก้มเนียนไปโดยไม่รู้ตัว......ดูเธอจะตกใจเหมือนกันที่เขาร้องไห้....แต่มันก็แค่นั้นแหละ เพราะเธอไม่เคยสนใจฉันจริงๆสักหน่อย....”ต่อไ ปนี้.....ฉันจะไม่มายุ่มย่ามกับเธอสองคนอีก......” แทยอนเหลือบมองยูริที่ยิ้มเย้ยเขา.....”ถ้ารักกันมากนัก....ก็เชิญรักกันไปเลย........ขอให้มีความสุขมากๆแล้วกันนะ.......ฮวัง ทิฟฟานี่....”

หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นไปร่วมหนึ่งอาทิตย์กว่า.......ทิฟฟานี่ก็ไม่ได้เจอแทยอนอีกเลย.......ร่างบางรู้สึกได้ว่าเหมือนชีวิตจะขาดอะไรไปเสียสักอย่าง........

คิม แทยอน……บางอย่างตอบเธอเช่นนั้น

ตอนเช้า.....ไม่มีคนไปรับไปส่ง

ในห้องเรียน.......ไม่มีคนที่ช่วยปลุกเธอเมื่อเผลอหลับไป

ตอนกลางวัน......ไม่มีเพื่อนที่นั่งกินข้าวด้วยกัน

ตอนเย็น......ก็ไม่มีคนรับกลับ

ยามฝนตก....ก็ไม่มีคนที่คอยพกร่มตลอดเวลาข้างกาย

ตอนเหงาๆก็ไม่มีคนคอยโทรมากวนประสาท.........

หากจะพูด่าแทยอนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอไปแล้วก็ว่าได้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกแย่เท่านั้น......ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะคิดว่าที่ทุกวันมีความสุขได้ก็เพราะยูริ........แต่ตอนนี้เธอไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก........ยูริก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม แต่คงเป็นเธอเองที่ไม่เหมือนเดิม.....

ในยามนี้.....เธอคิดถึงคนกวนประสาทเหลือเกิน......

อยากให้เขาอธิบายว่าทำไปเพราะอะไร......เวลานี้เธอพร้อมฟังแล้ว แต่เขาก็ไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกเลย......

มองไปทางโต๊ะเรียนที่ร่างเล็กเคยนั่ง บัดนี้มันว่างเปล่ามาพักใหญ่แล้ว.......

‘เธออยู่ไหนกันนะ.....แทยอน’

ร่างบางยืนอยู่หน้าบ้านของคนที่ไม่ได้เจอหน้ามานาน.....จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ.....คิดถึงอย่างนั้นเหรอ?........แต่เธอก็ไม่กล้าคิดแบบนั้น

นิ้วเรียววางแตะค้างที่ออดหน้าบ้าน......แต่ก็ไม่กด ทำท่าจะกดอีกที......แต่ก็ไม่....

จะกลัวอะไรกันนักกันหนานะ......ฮวัง ทิฟฟานี่

กริ๊ง.....กริ๊ง.....

ผ่านไปนานเสียจนเธอไม่แน่ใจว่าเขาจะอยู่ ก่อนที่เธอจะเดินหันหลังกลับไป ประตูที่คิดว่าจะไม่เปิดก็เปิดออก.....เผยให้เห็นร่างของคนตัวเล็ก.....แต่ว่าเธอก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะใช่คนที่เธอเคยเจอแน่หรือเปล่า.....เขาดูโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด.......ขอบตาช้ำ....ไม่แน่ใจว่านอนดึกหรือว่าร้องไห้หนักกันแน่.....หน้าตอบลง.....เสื้อที่ใส่ก็.......รวมๆแล้วสภาพเขาในตอนนี้ดูแย่เอามากๆ

....ไม่กล้าคิดเลยว่าจะเป็นเพราะเธอหรือเปล่า......

แทยอนฉายแววตกใจเล็กน้อย....แต่เพียงชั่วครู่เขาก็ตีหน้าเรียบขรึมเสียจนใจกระตุก.......

“คุณมาทำไม......” สรรพนาม....น้ำเสียง....แววตา.......ทำให้ทิฟฟานี่เจ็บอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับคนตัวเล็กมาก่อน....ไม่ว่าแทยอนจะโกรธเพียงใด แต่ไม่เลยสักคราที่จะเมินเฉยกันอย่างนี้........

“ฉัน.....ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม......”

“.............เชิญ”

เขาเอ่ยเสียงเย็นจับขั้วหัวใจ.........

ร่างบางนั่งนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่บนโซฟาสีเทาร่วมกับแทยอน.....ผู้ซึ่งไม่มองหน้าเธอเลยแม้แต่นิดเดียว.......พฤติกรรมที่แปลกไปของเขาทำให้เธอต้องกลั้นน้ำตา........เธอเป็นอะไรกันแน่แทยอน........

จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาลอยๆด้วยโทนเสียงเรียบๆเช่นเคย.......แต่มันแฝงความเจ็บปวดเอาไว้ลึกๆ.....”คุณรู้ไหม.......ว่าตอนนี้.......’เธอคนนั้น’ ไม่ต้องการฉันแล้ว....” เธอคนนั้น....เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ใช่หรือเปล่านะ?

“เธอคนนั้น......ไม่เคยยอมฟังฉันเลย.....เธอเห็นคนรักของเธอดีกว่าฉัน.......รู้ไหม...ว่ามันเจ็บแค่ไหน......”

คราวนี้แทยอนกวาดตามาจ้องฉัน พลางเล่าด้วยเสียงสั่นเครือ.......”เธอเป็นห่วงแฟนเธอมากกว่าฉัน.....เธอคนนั้นฉีกหัวใจฉันด้วยการ......ตบฉัน......” ได้ฟังประโยคนี้แล้ว......มันเข้าตัวอย่างไรบอกไม่ถูก.......สายตาที่มองมา....มันหมายความว่ายังไง......แทยอนหยิบกระป๋องเบียร์ที่เปิดแล้วขึ้นมาดื่ม........นี่เขาดื่มด้วยเหรอเนี่ย?

“คุณรู้ไหม.....แผลที่หน้าน่ะ......มันไม่เจ็ยเลยสักนิด....แต่มันเจ็บ....ที่ตรงนี้.....” ชี้ไปที่อกด้านซ้าย......เพื่อบ่งบอกว่า.....เขาเจ็บที่หัวใจ......”เธอคนนั้นไม่เข้าใจฉันเลย.....ไม่เลยสักนิด......ฉันแสดงออกไปเท่าไหร่เธอก็ไม่เคยรับรู้มัน.....บอกฉันหน่อย......ทิฟฟานี่.....ทำยังไงเธอถึงจะหันมาสนใจฉันสักที.....”

สองตาของเขาคลอไปด้วยหยาดน้ำใส.......ทันทีที่ได้ฟัง.......ร่างบางก็แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง.....มันหมายความว่า........เธอไม่แม้แต่จะกล้าคิด......กลัวว่าความจริงมันจะกลับมาทิ่มแทงเธอเอง......ไม่อยากคิดว่า......เธอคนนั้น......คือใคร

แทยอนกล่าวต่อทั้งน้ำตา........คงเพราะฤทธิ์สุรากระมังที่ทำให้เขากล้าพูดมันออกไป........

“ตอบฉันสิ.....ทิฟฟานี่.....เมื่อไหร่คุณจะเลิกทำร้ายฉันสักที!.....เลิกให้ความหวัง......เลิกทำเป็นว่าฉันสำคัญทั้งที่มันไม่ใช่เลย!  บอกฉัน.....ทำยังไงเธอถึงจะหันมารักฉันสักที!” น้ำเสียงราบเรียบค่อยๆไต่ลำดับมาเป็นตะคอก อีกทั้งเขายังจับหัวไหล่ของเธอกดลงไปกับโซฟา.......ร่างบางตกใจไม่น้อยกับการกระทำของเขา.....น้ำตาของคนที่เคยเข้มแข็งไหลลงมาเปรอะแก้มเนียนของเธอ......น้ำตา....ที่เกิดจากเธอเอง

“จะ.....จะทำอะไรน่ะแท” ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก แรงบีบที่หัวไหล่แรงขึ้นเมื่อเขาระบายความเจ็บปวดออกมาอีก......”รู้ไหม! ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันรู้สึกยังไง!......ฮึก......เธอเคยรู้ไหม.......ว่าคนที่ฉันรัก.......คือเธอ.....”

พูดจบเขาก็ประกบริมฝีปากอย่างดุดัน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปากเกิดจากความรุนแรงของเขา.....ความเจ็บปวด ความเสียใจคล้ายถูกถ่ายทอดออกมาจากความร้อนรุ่มในร่างกาย.....ร่างเล็กกดริมฝีปากให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิมอีกทั้งยังบดเบียดกายให้ใกล้กันจนแทบไม่เหลือช่องว่าง.......ร่างบางยังคงไม่สามารถตอบโต้เขาได้.......อยากขัดขืน.....แต่ร่างกายดันไม่ฟังคำสั่งสมอง......ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ.......จนกระทั่งสัมผัสของเขาแทรกเข้ามาในสาบเสื้อ ทำให้เธอตื่นจากภวังค์อันหอมหวาน......

เพี๊ยะ!

อีกครั้ง......ที่เธอทำร้ายเขา.....ยิ่งมองสายตาตัดเพ้อเธอยิ่งเจ็บปวด.......น้ำที่กักเก็บไว้พากันหลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย.....ทั้งเสียใจที่เขาทำแบบนี้......เสียใจที่เผลอไปทำร้ายเขาอีกครั้ง.....เสียใจกับความจริงที่ไม่เคยรับรู้.......เจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่า.....คนที่ทำร้ายเขามาตลอด......คือเธอเอง.....

แทยอนขบกรามแน่น.....ทั้งโกรธ.....เสียใจ.....ผิดหวัง.....ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกแบบไหนดี.....”ขอโทษนะ.....ถ้าฟานี่รังเกียจแทขนาดนั้น.....แทจะไม่ทำมันอีก......” เขาพูดทั้งน้ำตา ”ขอโทษ.....ที่รักฟานี่....ถ้าฟานี่ลำบากใจ.....แทไปก็ได้”

เขาลุกออกจากตัวเธอและเดินไปที่ประตูโดยที่ไม่หันมามองเธอเลย.....ความเจ็บปวดเป็นแบบนี้สินะ......

ทุกครั้งที่เธอดีใจ....เขาก็มาร่วมยินดี

ทุกครั้งที่เธอท้อแท้.....เป็นเขาที่คอยให้กำลังใจ

ยามที่เสียใจจากคนที่ได้ชื่อว่าแฟน........ก็ยังเป็นเขาที่คอยปลอบ.....ทั้งๆที่น่าจะเจ็บกว่าเธอหลายเท่านัก......

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า......ที่ทุกวันมีความสุขได้.....ๆไม่ใช่คนที่เป็นแฟน.....แต่คือ ‘เพื่อน’ ที่คอยอยู่ข้างกาย......คนที่เธอคิดถึง.....คนที่เธอห่วงใย.....คนที่เธอนึกถึงเวลาดีใจ.....คนที่เธอเรียกหายามเศร้าใจ.....ไม่เลนสักครั้งที่จะไม่นึกถึงหน้าเพื่อนคนนี้.......

โง่......คำนี้คงเหมาะสมกับเธอที่สุดแล้ว.....

ทิฟฟานี่วิ่งตามแทยอนออกมา.......รอฉันก่อนนะ.....รอให้ฉันได้พูดคำว่ารักกับเธอก่อน.....

แทยอนเดินเหม่อลอยตั้งแต่ได้เจอหน้าคนที่ทั้งรักทั้งเกลียด.......ฉันคงไม่อาจทนสู้หน้าเธอได้อีก.....รู้ทั้งรู้ว่า.....ทำไปก็ไร้ความหมายแต่ก็ยังหน้าด้านทำไปอยู่ได้......

ไม่ทันได้มองถนน.......ร่างเล็กไม่รู้ตัวเลยว่ายามนี้รถบรรทุกสิบล้อได้พุ่งเข้ามาประชิคตัวเธอ.......

เอี๊ยด.........โครม!!!........

“แทยอน!!!!” ร่างบางที่วิ่งมาถึงพอดีตะลึงกับภาพที่เห็น......ร่างเล็กของแทยอนกระเด็นไปตามแรงส่งของรถบรรทุกคันนั้น.......เธอรีบวิ่งไปหาร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของแทยอน.....น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งโดยไม่ได้นัดหมาย......

“อย่าเป็นอะไรไปนะแท!!.....ไม่นะ!!” ร่างบางตะโกนเรียกแทยอนที่คล้ายว่าจะไร้สติเข้าไปทุกที.....แต่ว่า......ใบหน้าของเขากลับแต่งเติมไปด้วยรอยยิ้มบางเบา.......ไม่เข้าใจ......ฉันไม่เคยเข้าใจเธอจริงๆ..........เขาเอื้มมือมากุมเธอไว้.....

“ทะ.......แท........รัก............ฟานี่”

แทยอนพูดเสียงแผ่วเบา........ก่อนที่มือที่เปื้อนไปด้วยเลือดและหยาดน้ำตาของหญิงสาวจะหมดแรงลง........

แค่เพียง.....เขาได้พูดมัน......

“แท!!!!..... ไม่!!!! ไม่นะแท!!!!!........ฮืก.....ฟังฟานี่ก่อนสิ....ตื่นขึ้นมาฟังก่อน......ฟานี่ก็รักแทเหมือนกัน....รักแท....รักมากที่สุด.....ตื่นขึ้นมาสิ......ฟานี่รักแท........รัก......”

ทิฟฟานี่กอดร่างที่ไร้วิญญาณเอาไว้แนบกาย......พลางพร่ำบอกรักซ้ำๆโดยที่เขาไม่มีวันได้ยิน......

บางอย่าง.....ต้องได้ลองสูญเสียมันไปเสียก่อน.....จึงจะเข้าใจว่ามันล้ำค่าเพียงใด......

                THE END……….

T^T ไม่อยากให้ยูริดูเลว แต่มันจำเป็นเน้อ แม่ยกยูริโปรดให้อภัย......


ในที่สุดก็จบสักที......คงไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งแบบที่รีดเดอร์หวังไว้สินะ :)


ถ้าว่างๆ.......ไรเตอร์จะลองแต่งมาลงอีกนะคะ.....

ปล.เปิดคอมเม้นแล้ว T^T กดผิดอ่ะ ใครที่จะเม้นมาเม้นให้ใหม่ด้วยเน้อ.....
..........