SF [YeRyeo] Love of Death 1

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่รักของไรเตอร์

ช่วงนี้ตรงกับปิดเทอมของไรเตอร์เลยอยากจะมาลงSFให้อ่านกัน

ขอบคุณทุกคนที่ยังแวะเข้ามานะค่ะ

อาจไม่ได้มาบ่อยเหมือนไรเตอร์คนอื่น แต่เลือดเยเรียวยังไม่เปลี่ยนแปลงน้า ^^

ลองอ่านแล้วก็ติชมกันได้ในคอมเม้นค่า

เรื่องนี้คงไม่เกิน5ตอน จะพยายามให้เสร็จก่อนเปิดเทอมนะจ๊ะ

รักรีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิม จุ้บ <3

                                                                                                                                                                                                                                                KimMeenWook

ด้วยรักและคิดถึง....YeRyeo

เนื้อเรื่อง

SF : Love of death 1

เช้าวันอาทิตย์วันสุดสัปดาห์ที่ทุกคนต่างรอคอยช่างดูเป็นวันที่สดใสประกอบกับฤดูใบไม้ผลิที่กำลังมาเยือน  ดอกซากุระสีชมพูอ่อนเบ่งบานสะพรั่งท่ามกลางผู้คนมากมายที่ออกมาเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า ณ สวนสาธารณะใจกลางเมืองแห่งนี้  รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าผู้คนมากมายช่างเป็นภาพที่ดูแล้วมีความสุขกับผู้พบเห็นเหลือเกิน  ก้าวเล็กๆที่กำลังยกกล้องถ่ายรูปคู่ใจในมือกดชัตเตอร์ถ่ายรูปก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มกับภาพที่เห็น 

“มีความสุขจัง” ร่างเล็กพูดกับตัวเองอย่างพอใจ  ก่อนจะเดินสำรวจมุมสวยๆเก็บภาพที่ประทับใจไปทั่วสวนสาธารณะ 

“สายๆแบบนี้ถ้าได้กาแฟอร่อยๆซักแก้วก็คงจะดีสินะ” เจ้าของก้าวเล็กตัดสินใจเดินออกจากสถานที่แห่งความสุขไปยังซอยเล็กๆอีกฝากถนน  ร่างเล็กเดินมาหยุดหน้าร้านกาแฟร้านโปรดที่เมื่อมีเวลาว่างหรือวันหยุดเมื่อไหร่เขาต้องมานั่งจิบกาแฟและฟังเพลงผ่อนคลายอารมณ์ทุกที

กริ๊งงง

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเผยให้เห็นผู้มาเยือนที่เจ้าของร้านเห็นแล้วก็อดที่จะยิ้มในใจไม่ได้  เจ้าของร่างเล็กหน้าตาสดใสกับเสื้อเชิ้ตสีขาวลายยีราฟและกล้องถ่ายรูปที่ห้อยคออยู่ช่างเป็นภาพที่น่ามองซะจนไม่อาจละสายตาได้  เยซองไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่าตัวเองเผลอมองไปนานเท่าไหร่จนตอนนี้คนที่โดนเขาแอบมองมายืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์ซะแล้ว

“ขอลาเต้เย็นแก้วนึงฮะ” เสียงสดใสเอ่ยออกมาจากร่างเล็ก

“….”

“คุณฮะ คุณฮะ” ร่างเล็กสะกิดคนตรงหน้าที่เอาแต่เหม่อจนไม่ได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูด

“คะ…ครับ โกโก้ร้อนที่นึงใช่มั้ยครับ” เยซองเหมือนถูกปลุกจากความฝันหลุดทำท่าทีเก้ๆกังๆ  จนคนตรงหน้าอดยิ้มไม่ได้

“ลาเต้เย็นฮะ” ร่างเล็กพูดทวนอีกครั้ง

“ครับ ซักครู่นะครับ” เยซองพูดจบหันไปจัดการกับเครื่องทำกาแฟเครื่องโตตรงหน้า  ใช้เวลาไม่นานลาเต้เย็นสุดอร่อยของร่างเล็กก็เสร็จ 

“ขอบคุณฮะ” ร่างเล็กรับแก้วเครื่องดื่มเดินไปนั่งมุประจำที่เขามานั่งทุกครั้งเวลามาทีนี้  ร้านกาแฟสีขาวสะอาดตาตกแต่งภายในเรียบหรู  กลิ่นกาแฟหอมๆโชยมาบวกกับเสียงเพลงบัลลาดที่เปิดคลอตลอดทั้งวันช่างผ่อนคลายจริงๆกล้องถ่ายรูปถูกหยิบขึ้นมาใช้งานทันที  ร่างสูงเจ้าของร้านแอบมองด้วยสายตาอ่อนโยนกับพฤติกรรมน่ารักๆของร่างเล็ก  ทุกครั้งที่เขาเจอคนๆนี้ความสุขจะก่อตัวขึ้นในใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว

            ************************************************************************

แต่ร้านกาแฟนี้มันก็เป็นแค่เพียงฉากบังหน้าบดบังเบื้องหลังอันดำมืดของคิม จงอุนคนนี้  ชีวิตของเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อความสุขแต่เขาเกิดมาเพื่อความตาย  ลูกชายคนเดียวของแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีใต้ตำแหน่งที่เขาไม่เคยคิดที่จะอยากได้มันมาครอบครอง  ชีวิตที่ถูกบังคับมาตั้งแต่เด็กเขาถูกสั่งสอนมาเพื่อทำลายความสุขและฆ่าเท่านั้น 

ตื๊ดด ตื๊ดดด

            เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นชื่อที่ปรากฏตรงหน้าจอโทรศัพท์มักจะนำมาซึ่งความตายเสมอ

“สวัสดีครับพ่อ ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านครับ” เยซองรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแววตาเปลี่ยนไปเป็นจริงจังอย่างเห็นได้ชัด

“ตอนเที่ยงแกเข้ามาหาพ่อที่บ้านหน่อย พ่อมีงานจะให้แกทำ” ปลายสายตอบกลับมาทำให้คนที่ฟังต้องลอบถอนหายใจ  เพราะเขารู้ดีว่าคำว่างานของพ่อเขาหมายถึงอะไร

“ครับ” เยซองจัดการเก็บโทรศัพท์เครื่องสวยหันกลับมามองยังมุมเดิมแต่ปรากฏว่าร่างเล็กได้หายไปแล้ว ได้เวลาที่เยซองต้องกลับสู่โลกความเป็นจริง สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าตอนนี้มันก็เป็นแค่ละคร  เยซองเดินออกทางหลังร้านถอยรถสปอร์ตคันหรูขับออกจากร้านด้วยความรวดเร็ว  เขาใช้เวลาบนท้องถนนไม่นานรถก็แล่นมาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โตที่ที่เขาอาศัยมาตั้งแต่เด็กและเพิ่งย้ายออกไปซื้อคอนโดเป็นของตัวเอง

“คุณท่านรออยู่ที่ห้องทำงานครับ” บอดี้การ์ดในชุดสีดำเดินมาหาเยซองทันทีที่ก้าวลงจากรถ  ร่างสูงเดินขึ้นบันไดมาหยุดหน้าห้องสุดทางเดินก่อนตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปรับคำสั่งจากผู้เป็นพ่อ

“มาแล้วหรอจงอุน นั่งก่อนสิ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ

“ขอบคุณครับ”

“พ่อจะไม่อ้อมค้อมละนะ  พ่ออยากให้แกไปจัดการกับคนๆนี้” พูดจบซองสีน้ำตาลก็ถูกยื่นให้กับเยซอง  เยซองรับซองมาเปิดดูเอกสารด้านในเมื่อเห็นรูปที่อยู่ในมือก็รู้ได้ทันทีว่างานนี้มันไม่ง่ายเลย

“นี่มันท่านประธานาธิบดียองฮวา”

“ใช่ พ่อไว้ใจแกถึงได้วางใจให้แกทำงานสำคัญครั้งนี้”

“ทำไมต้องเป็นประธานาธิบดีคนนี้ครับ”

“เพราะว่ามันไงละที่ทำให้ลุงของแกต้องตาย  พ่อจะไม่ยอมให้ลุงของแกตายฟรีหรอกนะ ตราบใดที่มันยังไม่ตายพ่อจะตามทำลายมันทุกวิถีทาง” ผู้เป็นพ่อพูดออกมาด้วยความโกรธแค้น

“อำนาจที่มันได้มาล้วนได้มาจากการแย่งชิงจากลุงของแก คนที่ทรยศแม้กระทั่งเพื่อนรักอย่างมันไม่สมควรมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ”มาเฟียใหญ่กล่าวขึ้นอีกครั้ง เยซองรับคำสั่งเก็บเอกสารเข้าซองเดินออกมาขับรถกลับไปยังคอนโดของตัวเอง

ตั้งแต่เขาโตมาก็โดนผู้เป็นพ่อสั่งสอนให้รู้จักแต่ความโกรธแค้นและความเกลียดชัง  เยซองถูกส่งไปโรงเรียนที่ฝึกเขาเพื่อรับหน้าที่สืบทอดตระกูลมาเฟียตั้งแต่เด็ก จนลุงของเยซองที่กำลังจะขึ้นเป็นประธานาธิบดีถูกลอบสังหาร  พ่อของเยซองจึงขึ้นมารับตำแหน่งแทนพร้อมแบกความแค้นมาตลอดเวลา20ปี

            ภายใต้คฤหาสน์หลังโตเสียงพูดคุยดังเจื้อยแจ้วเล็ดลอดออกมาจากห้องรับประทานอาหาร  ชายสูงวัยนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะหันมาคุยกับลูกชายสุดที่รักด้วยรอยยิ้ม  ท่ามกลางบอดี้การ์ดและแม่บ้านที่ยืนอยู่ในห้องอาหาร

“วันนี้เป็นไงบ้างรยออุคของพ่อ  ได้เจอสุดหล่อในดวงใจรึเปล่า” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู

“คิคิ เจอฮะวันนี้เขาน่ารักมากเลยฮะ” รยออุคพูดจบรับรู้ได้ถึงความร้อนที่จับไปทั่วไปหน้าของเขาทันที

“พ่อก็เห็นเราบอกว่าน่ารักทุกวันแหละ พ่อชักอยากเจอหนุ่มหล่อนี้ซะแล้วสิ”

ถึงแม้พ่อของรยออุคจะมีตำแหน่งทางการเมืองที่ใหญ่โตเป็นถึงประธานาธิบดีแต่ท่านก็ไม่เคยต่อว่าหรือขัดขวางในความสุขของลูก  ด้วยความที่รยออุคเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเล็กจึงต้องอยู่กับพี่เลี้ยงผู้หญิงมาตลอดเขาก็เข้าใจในความอ่อนโยนในตัวลูกชาย 

ภายนอกคฤหาสน์หลังใหญ่รถสปอร์ตคันหรูจอดเทียบอยู่ในมุมมืดของถนน  ร่างสูงเจ้าของรถมองเข้าไปภายในอย่างพินิจพิจารณาแววตาจริงจังจนหน้ากลัวถูกส่งออกมาภายใต้แว่นกันแดดสีดำ  ภาพในอดีตอันแสนเจ็บปวดเหมือนถูกนำมาฉายซ้ำอีกครั้งวนไปวนมาในสมองเพราะคนๆนี้ทำให้เขาต้องสูญเสียลุงไป

“ฉันจะชดใช้ทุกอย่างด้วยมือฉันเอง” เยซองพูดกับตัวเองด้วยความแค้นก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไป

            กลิ่นไอของทะเลพัดพาความเศร้าให้จางหายรยออุควางดอกไม้ลงหน้าหลุมศพของมารดาผู้เป็นที่รักที่จากเขาไปตั้งแต่เขายังเด็ก  รยออุคมักจะมาหาแม่เสมอเมื่อเขามีเวลาว่างการใช้เวลาอยู่เงียบๆบริเวณริมทะเลกับแม่แบบนี้ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นมากกว่าการที่ต้องอยู่กับบอดี้การ์ดนับร้อยในคฤหาสน์หลังนั้น 

“แม่ฮะวันนี้ผมมีอะไรจะบอกฮะ ผมคิดว่าผมกำลังรักใครซักคนเข้าแล้วแหละ ผมควรจะทำไงดีฮะ” เด็กหนุ่มนั่งพูดกับป้ายชื่อหน้าหลุมศพรอยยิ้มสดใสเผยขึ้นบนใบหน้าหวานนั้น

“ผมควรจะไปบอกเขาให้รู้ใช่มั้ยฮะ  ตลกจัง คิคิ”

“แม่ต้องช่วยผมด้วยนะฮะ ผมรักและคิดถึงแม่ที่สุดเลยฮะ” รยออุคพูดจบก้มคำนับหลุมศพและเดินออกมาด้วยแววตาอิ่มเอมใจก่อนจะขับรถออกมา  ถนนข้างทางเปลี่ยนจากทิวทัศน์ริมทะเลเป็นตึกสูงใหญ่มากมาย  ค่ำคืนในกรุงโซลนี่มันช่างสวยงามจริงๆนานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ออกมาขับรถเล่นตอนกลางคืนแบบ  ร่างเล็กขับรถชมเมืองจนลืมไปว่าตอนนี้รถบนถนนนั้นมีจำนวนมากเท่าไหร่

เอี๊ยดดด!!

“โอ๊ยยย” ผลจากการเหยียบเบรกกะทันหันทำให้หัวของรยออุคโขกเข้ากับพวงมาลัยอย่างจัง  ร่างเล็กสะบัดหัวพยายามไล่ความเจ็บปวด

ก๊อก ๆ

            เสียงดังขึ้นจากกระจกรถชายหนุ่มภายใต้แว่นตาดำกำลังยืนจ้องมองร่างเล็กที่นั่งสะบัดหัวอยู่ในรถ  รยออุคลดกระจกลงก่อนจะปรับสายตาให้ดีขึ้นภาพรยออุคที่เห็นตรงหน้าทำเอาคนที่ยืนมองตกใจอยู่ไม่น้อย

“ตัวเล็ก…เป็นอะไรรึเปล่า” เยซองพยายามเคาะกระจกให้คนในรถรู้สึกตัว

“มะ…ไม่เป็นไรครับ ” รยออุคเงยหน้าจากพวงมาลัยก่อนจะเปิดปลดล็อคและเปิดประตูรถคันสวยออก

“ให้ผมช่วยนะ” เยซองจัดการเปิดประตูอุ้มร่างเล็กออกมาจากรถคนที่ถูกอุ้มหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนที่จะเปลี่ยนสีเป็นสีชมพูอ่อนๆ  ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แว่นสีดำช่างทำให้เขาดูดีขึ้นมาทันตา  รยออุคไม่คิดเลยคนที่จะมาช่วยเขาคือคนที่เขาแอบชอบมาตลอด  ร่างเล็กแอบลอบมองคนที่อุ้มเขาตลอดจนเยซองรู้สึกได้เลยนึกสนุกอยากแกล้งขึ้นมา  เยซองค่อยๆวางรยออุคลงบนเก้าอี้บริเวณฟุตบาทก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้รยออุคจนหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ  หน้าที่แดงแจ๋ก้มหน้าหนีนั้นทำให้เยซองพอใจในผลงานอย่างยิ่งก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างมีชัย

“เดี๋ยวผมจัดการให้นะ” เยซองพูดจบเดินออกไปกดโทรศัพท์เพื่อให้ลูกน้องมาเคลียร์สถานการณ์  ไม่นานเหตุการณ์ก็ดีขึ้นรถของรยออุคถูกยกไปซ่อมที่อู่ภายใต้เสียงโวยวายของร่างเล็กที่จะเป็นคนจัดการเอง

“ผมจัดการเองได้จริงๆนะฮะ”

“เราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ว่าแต่เจ็บมากรึเปล่า” เยซองถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ก่อนจะจิ้มลงบนหน้าผากโนๆของคนที่นั่งตาแป๋วอยู่

“อะ…โอ๊ย!! เจ็บนะ” ร่างเล็กโวยวายออกมาเรียกเสียงหัวเราะให้เยซองได้เป็นอย่างดี

“หึหึ มาเดี๋ยวพาไปหาหมอ”

            หลังจากพารยออุคไปหาหมอที่คลินิกใกล้ๆก็อาสาจะพาร่างเล็กไปส่งที่บ้านรยออุคก็จำนนเพราะรถเสียและเวลาก็ดึกมากถ้ากลับเองมีหวังโดนคุณพ่อดุทั้งคืนแน่เลย  จะว่าไปคนๆนี้ก็อ่อนโยนกว่าที่เขาคิดนะเนี่ย

“ผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลยฮะคุณ….”

“เยซอง”

“ฮะ..ผมชื่อรยออุคฮะ ขอบคุณมากนะฮะคุณเยซอง ว่าแต่เมื่อกี้ตอนที่ผมอยู่ในรถคุณเรียกผมว่าอะไรนะ”รยออุคเอ่ยถามขึ้น

“ปะ…ป่าวนิ สงสัยหัวกระแทกแล้วหูฟาดแน่ๆนาย อีกอย่างเรียกเยซองเฉยๆก็ได้ไม่ต้องเรียกคุณหรอก” เยซองแก้ตัวที่เผลอหลุดเรียกสรรพนามที่ตัวเองแอบใช้เรียกรยออุคออกไป

“สงสัยคงจะหูฟาดไปจริงๆด้วย”

“ว่าแต่บ้านนายหลังไหนเนี่ย”เยซองเอ่ยถามหลังจากขับรถเข้ามาในหมู่บ้านได้ซักพัก

“อ๋อ.. ข้างหน้านี้ไงฮะ” มือเล็กๆชี้ไปยังบ้านหลังโตที่อยู่ถัดไปอีกสองหลัง 

บ้านนี้หลังนี้มัน….

********************************************************************
จบไปหนึ่งตอนเป็นไงบ้างเอ่ย
ปกติจะเขียนแนวดราม่าตามฟิลเพลง
เรื่องนี้แหวกแนวหน่อยมาโหดๆ55555
คอมเม้นต์ให้ชื่นใจหน่อยนะคนดี