[FGO/FSN} myosotis dementia

ขลุ่ย

สวีดัส สวัสดีค่ะ กลับมาเเล้วกับเรือผีที่ไม่รู้จะผียังไงค่ะ สำหรับโพนี่จะไม่ชัดมากนะคะ เเหะๆดูเเท็คเอาเองละกันค่ะ เหตุเกิดเพราะเค็มเอนคิดูค่ะ จะเล็งน้องอยู่ปัดโถ่ว เลยมาเเต่งฟิคเเทนค่ะ นี่เป็นฟิคทดลอง ถ้าคนติดตามไม่เยอะ หรือพล็อตไม่ได้จริงๆ ก็คงเลิกค่ะ 5555

เมามากค่ะ จะเช้าเเล้วเเงงง

      ความรู้สึกที่ไม่สามารถสัมผัสได้พื้นด้านล่าง การร่วงหล่นตามเเรงโน้มถ่วงโลกของคนธรรมดาคนหนึ่ง ซึ่งนั่นก็คงไม่เว้นผม ผมได้ล้มเหลวในภารกิจสุดท้าย ล้มเหลวในการเป็นมาสเตอร์ เเละล้มเหลวในการช่วยโลกใบนี้ ทุกคนน่ะ ต่างสละชีวิตเพื่อสิ่งเดียวกัน เพื่อให้โลกนี้ได้มีอนาคตต่อไป เเต่ว่า

น่าเสียดายนะ อีกเเค่นิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น ผมก็จะได้มีชีวิตต่อให้พวกเขาเเล้วเชียว...

[กำลังทำการเรย์ชิฟต์ฉุกเฉิน ฟุยุกิ 2003 ใน 3 2 1 ]

ตึง

     ผมสะดุ้งตื่น มีใครเดินเบาๆอยู่ข้างนอก ตอนนี้ผมใช่ยูกาตะบางๆ ชุดของคาลเดียนั้นถูกวางไว้บนพื้นข้างๆฟูกที่ผมนอนอยู่ ผมกวาดสายตามองรอบๆห้อง มีใครบางคนเคยสอนผมมาว่าดูสภาพเเวดล้อมสักวินาทีจะช่วยเราได้อีกหลายนาทีทีเดียว ห้องก็ดูเหมือนห้องในบ้านญี่ปุ่นทั่วๆไป กำเเพงทำมาจากไม้  ห้ะ...ญี่ปุ่น ผมอยู่ที่วิหารโซโลม่อนไม่ใช่หรอ หรือว่ามีการเรย์ชิฟต์ฉุกเฉินหรืออะไร 

     ผมสำรวจดูข้อมือตัวเอง ยังมีสายรัดนั่นอยู่ เเต่ความจริงก็ถาโถมใส่ผมเข้ามา ถึงพูดไป ย่อมไม่มีใครตอบกลับมา ผมส่ายหัว ไม่ได้ ตอนนี้ต้องวิเคราะห์สถานการก่อนว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน นี่ห้องของใคร ผมเรย์ชิฟต์อยู่หรือเปล่ายังไม่เเน่ใจเลย ประตูหน้าผมเปิดขึ้น เผยให้เห็นเด็กชายผมสีเเดง "อ่า...ตื่นเเล้วหรอ" เขาพูดอย่างเก้งก้าง "เอ่อ...คือมันน่าจะเเปลกมากสินะ จะพูดยังไงดีคือ..." ผมได้เเค่นั่งจ้องปริบๆ "เอาเป็นว่าฉันเห็นนายจะฆ่าตัวตายในน้ำพุฉันเลยจะไปห้าม เเต่นายนอนสลบซะเเล้วก็เลย--" "ถือวิสาสะเเบกกลับบ้าน?" ผมต่อให้ ให้ตายสิ นอกจากจะติดอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ผมยังโดนเข้าใจผิดว่าจะฆ่าตัวตายอีก "ประมาณนั้น"

"คือผมไม่ได้จะฆ่าตัวตาย" ผมเริ่มอธิบายตัวเอง "หรอ ใครมันจะนอนเอาหัวจุ่มน้ำในน้ำพุตอนสามทุ่มครึ่ง ฝึกดำน้ำรึไง" นั่น เรย์ชิฟลงท่าเเปลกๆอีกเเล้ว "มีรอยฟกช้ำตามตัวหรือนายทำร้ายตัวเองด้วย?" ถ้าบอกว่าไปต่อสู้กับหัวหน้าปีศาจจะเชื่อไหมล่ะ "อ่า ขอโทษที พอดีฉันไม่ค่อยปลื้มของเเบบนี้เท่าไหร่ ฉัน เอมิยะ ชิโร่ ความจริงก็ยังเเปลกใจอยู่ทำไมถึงไม่อัดหน้าฉันสักรอบเเล้วหนีกลับบ้าน" ดูท่าทางเขาจะอ่านสีหน้าผมออก "ฟูจิมารุ ริทสึกะ" เขาดูพึงพอใจ "ขอโทษที่พามา ไม่งั้นนายได้ตายคาบ่อนั้นจริงๆเเน่ อ่า...ฉันทำกับข้าวไว้ ถือว่าเป็นคำขอโทษเเล้วกัน" เเละเขาก็ปิดประตู 

     ผมกุมขมับ นี่มันอะไรกันเเน่เนี่ย ดูเหมือนว่าผมจะเรย์ชิฟต์มาอยู่ที่นี่จริงๆเเหละ เเต่ตอนนี้กลับติดต่อใครไม่ได้เลย ไม่สิ ไม่มีใครให้ติดต่อมากกว่า ถ้าดาวินชี่ยังอยู่ที่อีกฟาก เธอคงถามคำถามมารัวๆเเล้วล่ะมั้ง นั่นก็ยืนยันว่าอีกฟากถูกทำลายเเล้ว ถ้าที่นี่เป็นจดพลิกผันผมอาจจะยังทำอะไรได้อยู่ เเน่นอนว่าเรย์จูบนมือผมได้หายไปเรียบร้อยเเล้ว ทำอะไรไม่ได้เลย โธ่ ผมลุกขึ้นเปิดประตู กลิ่นหอมอบอวนลอยผ่านจมูกไป "อ่า...เต้าหูทอดยามดึกน่ะ" ชิโร่ยื่นถ้วยมาให้ ผมรับมันเเบบเกร็งๆ "ขอบคุณครับ ว่าเเต่วันนี้วันที่เท่าไหร่หรอครับ" ผมถามคนตรงหน้า "อ่า...23 กุมภา ค.ศ. 2006มั้ง" 2006...ประมาณ 10 ปีที่เเล้วงั้นหรอ ไม่นานผมก็กินเสร็จเเละขอตัวไปเปลี่ยนชุด ผมขอบคุณเขาดีๆก่อนที่จะเดินออกไปตรงหน้าบ้าน เวลานี้ก็...สักหกโมงเเล้วล่ะมั้ง ผมใช้เวลาตรงนี้ไปนานเท่าไหร่เนี่ย "ขอบคุณครับ คุณเอมิยะ ไว้พบกันใหม่นะครับ" อีกคนยิ้มรับพร้อมบอกว่า "นายก็ด้วยอย่าคิดไปฆ่าตัวตายที่ไหนอีกล่ะ" เเหะๆ ยังไม่หายเข้าใจผิดอีก... เพราะว่ามันเป็นหน้าหนาวผมเลยรู้สึกหนาวหน่อยๆตอนลมหนาวพัดมา ท้องฟ้าตอนนี้ยังคล้ายๆกับที่คัลเดียไม่มีผิด ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นท้องฟ้าสีฟ้ากับเเสงเเดดมันตอนไหนกัน เเสงสีองค่อยๆโผล่ขึ้นมาในระหว่างที่ผมเเหงนหน้ามองท้องฟ้าเงียบๆ วงเเหวนนั่นยังอยู่สินะ เหมือนคนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างหลังจะอ่านสีหน้าผมออกอีกเเล้ว "จะไปไหนล่ะ" 

"ไม่รู้ครับ" ผมก้มไปเก็บกลีบดอกที่สีผมคล้ายๆของมาช อ่า มันทำให้คิดถึงเธอเเบบบอกไม่ถูก ก่อนผมจะโยนมันให้ปลิวไปกับลม "บ้านฉันยินดีต้อนรับ" 

"ห้ะ" ผมพูดไปอีกรอบของวัน

[บทนำ] จบ

ติชมได้ค่ะ ไม่หยิ่ง อิอิ