-ป๊อด-
#BangDae
สองท้าวค่อยๆย่างกรายเข้าหอพักท่ามกลางความมืดในยามตีสองของวัน บอกตัวเองไว้ต้องย่องเข้าไปให้เบาที่สุดไม่ได้กลัวคนอื่นๆจะตื่นหรอกแต่หากวันนี้เขาโดดซ้อมหรอกนะ
เลยต้องหาทางรอดจากพี่เมเนคังให้ได้อย่างแนบเนียนที่สุด
พอเข้ามาเท่านั้นแดฮยอนก็ต้องชะงักแสงไฟจากห้องซ้อมขนาดเล็กกลับสว่างอยู่ซะอย่างนั้น
มีเพียงร่างของพี่คนโตของวงที่กำลังง่วนอยู่กับกระดาษตรงหน้า
ก้มอยู่แบบนั้นนานจนแดฮยอนคิดว่าพี่เขาอาจจะนั่งหลับก็ได้
ปลายเท้ารีบย่องเบาจากนั้นก็รีบคลานหมอบลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
ให้ตายสิเรื่องไม่ดีนี่ทำให้เขาตื่นเต้นชะมัด
‘อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องนอนแล้วนะแดฮยอนขออย่าให้พี่ยงกุกลุกมาตอนนี้เลย’
‘อีกนิดเดียวเท่านั้น..’
น้องเขาจะรู้บ้างมั้ยครับว่าทุกการกระทำของตัวเองอยู่ในสายตาผมตลอด แมวน้อยพยายามเนียนกับความมืดไม่ให้เมมเบอร์ทุกคนรู้ว่าตัวเองกลับมาแล้ว
ใช่ทุกคนไม่รู้ แต่ผมนั่งรอน้องตลอด..
‘ผมเมื่อยแก้มนะเวลาที่คิดถึงหน้าคุณ มันเอาแต่ยิ้มเหมือนคนบ้า’
พี่คังมาฟ้องว่าแมวน้อยหนีไปเที่ยวตั้งแต่ตอนบ่ายกับคนที่ชื่ออะไรนะ
ชูอุงรึเปล่า.. ไม่แน่ใจ ช่างเถอะมีคนที่น่าสนใจกว่านั้นอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ พี่คังให้ผมจัดการเรื่องนี้ด้วยชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว แค่เห็นหน้าน้องผมยังทำตัวไม่ถูกแล้ว เสียงประตูถูกเปิดออกหัวใจผมแทบจะกระดอนออกมา
น้องกลับมาแล้ว... ทำยังไงดีล่ะบังยงกุก
มือไม่นิ่งแล้วตอนนี้ชุ่มเหงื่อไปหมด ชีพจรเต้นผิดจังหวะไปอีก
ตกลงผมหรือแมวน้อยกันแน่ที่หนีเที่ยวเนี่ย ผมตื่นเต้นทำไมกัน..
กึกกก!
เหมือนเสียงอะไรกระทบกันเข้าอย่างจัง นั่นไงแมวดื้อของผมโดนจับได้ซะละ
‘น่ารัก’
“อ้าวแดฮยอน มึงมานั่งทำไรตรงนี้” เสียงยองแจเอ่ยขึ้นเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วพบว่าเพื่อนตัวเองนั่งลูบหน้าผากอยู่หน้าประตูห้อง
แดฮยอนกำลังจะเข้าห้องของยองแจกับจงออบ ผิดห้องแล้วมั้ยล่ะ..
‘น่ารักแล้วยังโก๊ะอีกนะครับแมวของผมเนี่ย’
“อ..เอ่อ เปิดประตูเบาๆไม่เป็นรึไงวะไอ้หมูตอน”
แดฮยอนลุกปัดกางเกงแล้วรีบวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองที่อยู่ถัดไปอีกไม่กี่เมตรก่อนจะเหลือบมองไปยังบัง
ยงกุกที่มองมาที่เขาตั้งแต่แรกแล้ว เผลอสบตาเข้าอย่างจัง
คนน้องที่รีบเปิดประตูห้องแทบไม่ทันกลัวอีกคนรู้ว่าตอนนี้เขาอายแค่ไหน
‘เผลอทำเรื่องบ้าๆต่อหน้าพี่ยงกุกอีกแล้วนะแดฮยอน’ หัวเสียกับตัวเองอีกตามเคย
แล้วพรุ่งนี้จะสู้หน้าพี่เขาได้ยังไงกัน
“พี่ยงกุกยังไม่นอนหรอครับ” แดฮยอนรีบเอาหูแนบประตูรอฟังว่าสองคนข้างนอกคุยอะไรกัน
ห้องไม่เก็บเสียงอยู่แล้ว
จากวีแอพครั้งที่แล้วที่ข้างห้องโทรมาเตือนเรื่องเสียงดัง พยายามเงี่ยหูฟังอย่างเต็มที่
“กำลังจะไปแล้ว นายล่ะ”
“ผมอยากเข้าห้องน้ำน่ะ แดฮยอนนี่จริงๆเลยนะครับ
ลำบากพี่แย่ที่ต้องรอมันกลับทุกวันเนี่ย”
“ไม่หรอก พี่แต่งเพลงเพลินๆด้วย รอได้”
“เข้านอนได้แล้วนะครับ”
“อืม..”
‘รอได้?’
รอเขางั้นหรอ แดฮยอนไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย พี่ยงกุกเพิ่งคุยกับยองแจไปว่ารอเขากลับมา แล้วทำไมต้องรอด้วย.. ไม่อยากคิดอะไรแล้วเขาอยากนอนคลานขึ้นเตียงไปนอนก็เห็นจุนฮงหลับก่อนอยู่แล้ว
กำลังจะหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราแต่หัวใจเจ้ากำกับสมองตอนนี้ช่างทำงานร่วมกันดีเหลือเกิน
ทำไมเอาแต่คิดเรื่องพี่ยงกุกเนี่ย
นอนพลิกตัวไปมาก็ยังนึกถึงสายตาที่มองมาหาเขาก่อนหน้านี้ยิ่งทำให้หลับไม่ลงเอาซะดื้อๆ
ลุกไปดักไอ้หมูตอนแล้วถามให้รู้เรื่องซะตอนนี้ดีมั้ย
รอเขาหรอ..
รอทำไมกัน...
เป็นห่วงเมมเบอร์ในวงหรอ แต่รอทุกวัน..
ยังไงกันเนี่ย!!
พรวดพราดออกไปก็เห็นไฟในห้องน้ำสว่างอยู่เลยยองแจยังไม่ออกจากห้องน้ำแน่ๆ
พี่ยงกุกคงไปนอนแล้ว เห็นดังนั้นรีบวิ่งไปดักหน้าห้องน้ำไว้
สองเท้ากระดิกอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อไหร่ยองแจจะออกมาละเนี่ย
‘แค่คิดถึงหน้าพี่ แก้มของผมก็แดงไปหมดแล้ว’
‘ยากจังเวลาอยู่ใกล้พี่ ผมต้องทำตัวยังไงหรอ’
ประตูห้องน้ำถูกดึงออกด้วยแขนแกร่งที่มีรอยสักประดับอยู่
แดฮยอนพุ่งไปตรงหน้ายงกุกอย่างรวดเร็ว
หน้าผากของแมวน้อยชนเข้ากับคางของพี่ใหญ่เต็มๆ ‘ยองแจมันสูงจังวะครับ’ เงยมองเต็มความสูงของตัวเอง ขยี้ตา
มองคนตรงหน้าชัดๆจนได้รู้ว่า
ไม่ใช่ยองแจที่ควรจะเป็นแต่กลับเป็นบุคคลที่ทำให้เขาใจสั่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้
ตอนนี้คงไม่ใช่แค่สั่นแล้วแต่สะเทือนไปแปดริกเตอร์ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“พ...พี่ยงกุกเองหรอ”
“ไปไหนมาครับ กลับซะดึกเชียว”
แทบจะอกแตกตายละครับแมวน้อยของผมแทบจะสิงผมอยู่แล้ว
กลิ่มหอมของแชมพูที่ยังติดหัวของน้องตอนนี้ทำผมแทบคลั่งตาย อยากรังแกแมวน้อยให้มาอยู่ในอุ้งมือจริงๆเลยครับ
“ออกไปกับไอ้ชูอุงมาครับ”
“ไปไหนมาไหนต้องบอกพี่ด้วย เข้าใจมั้ยครับ”
“แต่ตอนนี้ผมก็กลับมาแล้วนี่”
แดฮยอนเงยมองคนตรงหน้า
ยิ่งทำให้หน้าที่เคยแดงอยู่แล้วแทบจะเปลี่ยนสีเป็นลูกตำลึงสุก เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองน่าขย้ำแค่ไหน
ให้สมกับการโดดซ้อมและเพื่อเป็นการลงโทษจากพี่ใหญ่
“พี่รออยู่..”
“อ่า.. ผมว่าเราควรไปนอนทั้งคู่นะ ดึกมากแล้ว”
“พี่รอเราดึกทุกวัน เพื่อให้เราไล่พี่ไปนอนหรอครับ”
แดฮยอนถอยหลังเดินและเตรียมจะวิ่งไปนอน
ต้องชะงักไว้กับคำพูดที่ยงกุกเอ่ยออกมา ทีนี้จะทำยังดีล่ะจองแดฮยอน
สมองสั่งให้ก้าวขาต่อไปแต่หัวใจนี่กลับสวนทางกัน แค่นี้ยังอายไม่พอรึไงกันนะ
“ผมจะ.. เชื่อฟังพี่ทุกอย่างหลังจากนี้ครับ!”
“แน่ใจนะ?”
“…..”
คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าหงึกหงักตอบรับคำพูดที่ตัวเองเพิ่งโพล่งออกไปว่าจะทำตาม
คงอดหนีเที่ยวแล้วล่ะงานนี้ แต่พูดออกไปแล้วนี่ ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ที่ยงกุกเดินมาประชิดตัวอีกครั้งและก้มจูบหน้าผากแดฮยอนก่อนจะถอนใบหน้าออกไป
ใบหน้าที่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนต์หัวใจที่ต่างฝ่ายต่างระรัวใส่กันไม่ยั้ง
ทำเอาแมวน้อยตรงหน้าตัวแข็งทื่อย่างกับโดนสาปเป็นหินยังไงอย่างนั้น
“ไปนอนได้แล้วครับ”
“ผมขอถามอะไรอย่างได้มั้ย…”
“หื้ม?”
“กับเมมเบอร์คนอื่น พี่รอแบบนี้ด้วยรึเปล่า”
“รอครับ...”
แดฮยอนรู้สึกเฟลเล็กหน่อยเมื่อยงกุกบอกมาแบบนั้น
สุดท้ายพี่เขาก็เป็นห่วงทุกคนเหมือนที่ห่วงเขานั่นเอง เกือบคิดไปแล้วว่าเขาอาจจะคิดอะไรกับเราบ้างแต่ก็คงคิดเข้าข้างตัวเองไปซะหน่อย
“แต่ไม่ได้ชอบคนอื่นๆ อย่างที่ชอบเราไง”
“ห๊า!?”
END
#จบเถอะนะ 55555555555555
#มีคนเรียกร้องมา จริงๆเราตันมากนะแต่อยากแต่งโมเม้นท์น่ารักๆของบังแด้บ้าง
#พี่ที่ไม่ค่อยแสดงออกกับน้องที่ออกจะซนๆหน่อย ดี๊ดี -///-
#ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะที่เข้ามาอ่านกัน
รอยัยหนูทุกคืนเลยอ่ออ อรั้ยยยย