ใครไม่โดนทิ้งจะไม่มีวันเข้าใจความรู้สึก..
มันอัดอั้นไปหมดแม้จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่เคยลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปได้เลย..
แม้น้ำตาจะไม่มีให้ไหลแล้ว..
แม้หน้าจะยิ้มได้แล้ว..
แต่ใครจะรู้ว่าใจเราเหวอะหวะแค่ไหน
ยิ่งเห็นเธอกับเขามีความสุขกันมันทำให้นึกถึงคำสัญญาเก่าๆ
.
.
.
. . ถ้าทำไม่ได้จะสัญญาทำไม . .
.
.
ทำยังไงหัวใจก็ยังไม่พร้อมรับความเจ็บปวดตอนนี้
ถ้าฮิมชานเกิดเลิกรักเขามาจริง ๆหัวใจดวงนี้คงแหลกลานไปไม่น้อย
สัญญาที่เคยบอกกันว่าจะรักกันตลอดไป ใยมันเลือนหายไปตามกาลเวลา
‘คืนนีเพ้อกันม่องเก่าเด้อยงฮวา’
ยงกุกเงยมองหน้าร่างขาวอวบอั๋นที่ตอนนี้นั่งคุยโทรศัพท์อยู่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
จัดแจงเสื้อผ้าเหมือนจะออกไปเที่ยวซะอย่างนั้น
‘กลับตอนใด๋..’ ยงกุกเอ่ยขึ้นพลางมองอีกคนแต่งตัวอย่างขัดใจ
‘นอนก่อนได้เลย บ่ต้องถ่า’
จุกเลยสิครับเมื่อก่อนแค่ออกไปข้างนอกยังชวนเขาออกไปด้วยเลย
แล้วนี่อะไรดึกป่านนี้จะออกไปข้างนอกอีก
เห็นเขาเป็นพระอิฐพระปูนรึไงถึงจะได้ไม่รู้สึกอะไรเวลาแฟนออกไปข้างนอกกับผู้ชายคนอื่น
‘ไห่ไปเป็นหมู่บ่ กูเป็นห่วง’
ยงกุกเอ่ยด้วยเสียงสั่นคลอน
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮิมชานออกไปหายงฮวา
‘ไปกับยงฮวา บ่มีอิหยังต้องห่วง’
‘มึงเห็นกูเป็นแฟนอยู่บ่ฮิมชาน..’
‘เฮาแค่ออกไปกับหมู่เองเด้อบัง!’
ฮิมชานขึ้นเสียงใส่แล้วรีบหยิบกระเป๋าตังค์เดินออกไปทิ้งให้ยงกุกนั่งหัวเสียทำอะไรไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว
ไสว่าสิบ่แบ่งใจ ไสว่าสิมีแค่เฮา
คำสัญญาสองเฮาหมั่น ว่าสิฮักกันบ่ลืมง่าย
ใสน้อหล่าว่าบ่ทิ่มอ้าย ยังจำหว่างใจบ่มีลืม
.
,
.
,
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งแต่เนียนละเอียดนั่งมองภาพถ่ายคู่ที่เคยถ่ายด้วยกันเมื่อครั้งเดทกันครั้งแรก
‘คิม ฮิมชาน’ จะผ่านไปนานแค่ไหนคนๆนี้ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวใจของบัง ยงกุก
ผู้ยึดมั่นในความรักที่มีให้คนในรูปเสมอ นานเท่าไหร่แล้วที่ฮิมชานหายไป
เขายังคงเฝ้ารอให้คนรักคนนี้อยู่เสมอ
Rrrrrrrrrrr!
- ฮิมมี่หมูอ้วน-
ยงกุกหยุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์กระทบประสาทการรับรู้
หัวใจกลับสั่นไหวกว่าเดิมเมื่อคนที่โทรเข้ามาคือคนที่ทำร้ายหัวใจของตัวเอง ความคิดตีกันในหัวคิดถึง..
อยากกลับไปหา อยากกอดแนบแน่นไว้ในกาย แต่อีกความคิดหนึ่งก็ตีให้สับสนคนที่ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
จะกลับไปเพียงแค่เขาโทรมาหารึไง ฮิมชานแค่โทรมาเฉยๆอย่าเพิ่งคิดไปไกลเลยนะบัง
ยงกุก
“ว่าจังได๋ ฮิมชาน?”
ก็น่าจะสบายดีอยู่นะยงกุก ถ้าไม่สบายเขาคงกลับมาหานายแล้วล่ะ ถามด้วยคำถามโง่ๆที่แฟนเก่าอย่างตัวเขาคงคิด
คำถามไม่ออก
“มื้ออื้นเฮาไปหาได้บ่..” คนปลายสายพยายามสะอื้น แต่ยงกุกยังจับเสียงนั้นได้
เขารู้..รู้ว่าฮิมชานกำลังเสียใจ เขาอยากปลอบโยนอีกคนจากความเจ็บปวดเหล่านั้น
แต่ตัวเองเองล่ะบัง ยงกุก นายเคยเจ็บปวดเพราะคนๆนี้มาแล้ว จะกลับไปทั้งๆที่เขาเคยทำร้ายนายหรอ
“จักโมง? ให้กูไปหาตอนนี้บ่”
พูดออกไปแล้ว..ความพยายามที่จะลืมสูญเปล่าไปในทันทีเพียงแค่คนปลายสายขอร้อง
“บ่ต้องดอก เฮาอยู่หน้าห้องโต้แล้ว”
สิ้นคำพูดแทบจะพุ่งไปหน้าประตูทันได้แรงกระชากบานประตูยังน้อยเมื่อเทียบกับแรงที่
บัง ยงกุกดึงฮิมชานมากอดปลอบโยนเมื่อเห็นคนตรงหน้าสะอื้นไม่หยุด
ยิ่งเหมือนตอกย้ำว่าให้หัวใจเขาเจ็บปวดมากขึ้น
“บักยงฮวาเฮ็ดหยัง บอกมาสิไปเอาเลือดหัวมาฮ้างตีนกู!!”
“บ่แมนมันดอก โต้นั่นหล่ะคือปึกแท้ บักห่า”
ก่อนหน้านี้ยังร้องไห้งอแงอยู่เลย
ตอนนี้ทำไมกลับมาด่าเขาซะได้
“คือเว้าจังซั่น?”
“เฮาอยากให่โต้หึง มึงคือบ่ฮู้เฮื่องเลย
สามวันนี่บ่คิดสิตามกูกลับมาหามึงเลยน้อบัง..”
บังยงกุกถึงกับอึ้งเมื่อประติดประต่อได้ว่าคนตรงหน้าแค่แกล้งให้เขาหึง
สามวันมานี่ที่เขาไม่ได้ติดต่อฮิมชานเลยเพราะคิดว่าฮิมชานคิดจะทิ้งเขาไปแล้วจริงๆ
แต่ที่เขายังอยู่เฉยเพราะไม่รู้เรื่องจริงๆว่าจะแกล้งทำไมในเมื่อเขาก็รักฮิมชานขนาดนี้
“กูละงึดมึงหลาย
บ่ต้องเฮ็ดให้กูหึงกูกะฮักมึงอยู่แล้วบักหมู”
“บักห่ามึงเอ้ย สูนหลาย..”
“เซ้าเว้าๆ”
ยงกุกพูดจบก็ประคองใบหน้าฮิมชานมาประกบจูบไว้แน่น
ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าเขารักฮิมชานมากแค่ไหน..
ไม่สนุกเลยที่โดนแกล้งแบบนี้
ไม่เอาแล้วครับโดนแกล้งนี่ไม่สนุกเลย
จบ.
#แต่งไปขำไปค่ะ555555555555555555555
#ฟิคดร่าม่าแต่ทำไมเราขำ><
#ให้เพื่อนช่วยแปลซับตลอดเลย
ภาพนี่ลอยเลยย ดราม่าไม่ออก5555555555555