บทความจากดาวดวงหนึ่งที่ชื่อว่า แคสสิโอเปีย

เนื้อเรื่อง

คุณน่ะเคยรู้สึกบ้างมั้ย ว่าบางครั้งความผูกผันก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างไม่มีสาเหตุ
ในบางครั้งที่เราก็หาเหตุผลของการกระทำไม่เจอ
แต่คุณกลับรู้สึกถึงมันได้ ด้วยหัวใจ
...........................................................................................................................

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกับการต้องยืนกลางแดดนานห้าหกชั่วโมง
ท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียดกันไปมา
เพื่อการรอคอย คนห้าคน
...............
....
งงตัวเอง สงสัยและตั้งคำถาม??
ใช่แล้ว ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจในสายตาใครต่อใคร
ฉันบ้าใช่ไหม? ก็คงใช่
ฉันโง่ใช่ไหม? ก็คงอย่างนั้น
..............
แต่โปรดรู้ไว้ ว่าทุกสิ่งที่ทำล้วนมาจากหัวใจ
ทงบังชินกิ
ไม่ใช่แค่คำร้องในเพลง ไม่ใช่แค่ท่วงทำนอง
แต่เพราะพวกพี่เป็นคนร้อง เพลงเหล่านั้นจึงมีความหมาย
เพลงที่ยามได้ยินแล้วซึมลึกเข้าสู่หัวใจ
รู้บ้างมั้ย มีเพียงพวกพี่เท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกอย่างนี้
วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้า
บอกได้คำเดียว
ว่ามันไม่ต้องหาเหตุผลอีกแล้ว
กับการรอคอยที่แม้จะยาวนานกว่านี้
ฉันก็ยังจะรอ
เพราะเพียงแค่หันกลับมามอง
แล้วถามหัวใจของตัวเองดู
ฉันก็พบว่า
คำตอบของทุกคำถาม
มันอยู่ในนั้นหมดแล้ว
..........................................................................
27 มิถุนายน 2552
คนกลุ่มหนึ่งที่คุณฟังเสียงของเค้าทุกคืนก่อนนอน
คนที่คุณเห็นหน้าทุกวัน
คอยดู คอยติดตาม
เอาใจช่วยให้พวกเค้าไล่ตามไขว่คว้าความฝันของตัวเองให้สำเร็จ
คนที่คุณทั้งเป็นห่วง และหวง^^
คนที่แม้ไม่ได้สำคัญที่สุดในชีวิต
แต่คือคนที่คุณเลือกจะอยู่เคียงข้างพวกเค้าตลอดไป
วินาทีแรกที่คุณได้ยืนอยู่ต่อหน้าพวกเค้า
ความรู้สึกนั้นมันบรรยายออกมาไม่ได้หรอก
โลกทั้งโลกมันหยุดหมุนได้เลยล่ะ(เว่อร์ไหม)
พวกพี่นะยืนอยู่หน้าฉันแล้ว
ยืนอยู่บนแผ่นดินผืนเดียวกับฉันจริงๆใช่ไหมเนี้ย?
ทั้งเสียงของพวกพี่ สายตาของพวกพี่
มันจับไปทั้งหัวใจของฉันเลยล่ะ
ในคอนเสิร์ต
ฉันยิ้ม หัวเราะ ตะโกนเป็นบ้าเป็นหลัง
แต่พวกพี่ไม่รู้หรอก
ลึกๆแล้วฉันกลัวแค่ไหน
เวลาผ่านไปรวดเร็วเสมอ
ทุกบทเพลงที่จบลง ทุกการแสดงอันน่าประทับใจ
ทุกรอยยิ้ม และหยาดเหงื่อของพี่
มันเหมือนนาฬิกาทราย
ที่ค่อยๆโปรยปรายลงมา
เวลาใกล้หมดลงแล้ว
และพวกพี่ก็คงต้องจากไป...อีกครั้ง
พร้อมๆกับการอคอยครั้งใหม่ที่เริ่มต้นขึ้น
Cause You are my everything to me
ฉันตะโกนคำนี้ออกไปสุดเสียง ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
พวกพี่ไม่มีวันได้ยินมัน
เพราะเสียงของฉันคงเลือนหาย
ไปกับเสียงของคนอีกนับร้อยนับพันที่ตะโกนประโยคนี้พร้อมๆกับฉัน
..............................................
................
หลังจากนั้นหนึ่งวัน
ฉันนั่งคิด
ตอนนี้พวกพี่คงยืนอยู่บนแผ่นดินอีกผืนหนึ่งแล้วสินะ
หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น
พวกพี่คงกำลังไล่ตามความฝันที่ยิ่งใหญ่อยู่ใช่ไหม
นับจากวันคอนเสิร์ต
ตอนนี้สองอาทิตย์แล้วนะ
ภาพเหล่านั้นยังตรึงอยู่ในหัวใจฉันอยู่เลย
แต่ในวันนี้ ณ อีกแผ่นดินหนึ่ง
ความฝันของพวกพี่มันเป็นจริงแล้วสินะ
รอยยิ้มของพวกพี่ช่างเจิดจ้าราวแสงแดดที่ส่องประกาย
น้ำตาของพวกพี่สะท้อนความปลาบปลื้มใจอย่างที่สุด
ฉันดีใจด้วย ดีใจจริงๆ
ความฝันนั้นวันนี้มันอยู่ในกำมือของพวกพี่แลว
แต่ขอได้ไหม
พวกพี่อย่าลืมนะ
คอนเสิร์ตที่เพิ่งผ่านพ้อนไปได้ไม่นานนี้นะ
การได้เป็นส่วนหนึ่ง
แม้ในความทรงจำเล็กๆของคนที่เรารักน่ะ
มันมีคุณค่ามากมายสำหรับคนๆนี้
เพราะฉันจะยังคงรอ รอพวกพี่ต่อไปและต่อไป
เพลงของพวกพี่นะคงทำให้ฉันต้องยิ้มและเสียน้ำตาต่อไปอีกแน่ๆ

ทั้งหมดนี้คือความรู้สึกของคนๆหนึ่งเท่านั้น
คนๆหนึ่งที่เขียนบทความนี้มาจากความรู้สึกหมดทั้งหัวใจของเค้า
........................................................................................................................................