รอยรักห้วงอดีต

            “คุณ ฉันจำได้ว่าคุณยัง...เอ่อ...อยู่ที่โรงพยาบาลนี่” กิรณาบอกกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า แม้เสื้อผ้านั้นจะดูไม่คล้ายกับชุดผู้ป่วยในโรงพยาบาล แต่เธอจำได้ดีว่าเขานั้นคือคนเดียวกันกับเพื่อนพี่ชายของเพื่อนสาวเธอ

            “เจ้าเอ่ยถึงสิ่งใดรึ ข้ามิเคยได้ยินมาก่อน” คำพูดคำจาแปลกๆนั้นทำให้กิรณาต้องขมวดคิ้วอย่างอัตโนมัติ

            “ฉันหมายถึงโรงพยาบาล ที่คุณนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ไง นี่หรือว่าคุณจะมีฝาแฝด แต่...คงไม่ใช่” หล่อนเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ เพราะหน้าตารูปพรรณช่างเหมือนกันกับคนที่เธอเพิ่งมีโอกาสได้ไปเยี่ยมแบบไม่ตั้งใจ

            “แฝด...ฝา... เจ้าเอ่ยถึงเรื่องอันใด ข้ามิเห็นเข้าใจสักนิด แล้วนี่ใช่เรือนของเจ้าหรือไม่ ทำไมมันช่างดูพิกลเช่นนี้ นั่นก็เช่นกัน มีแต่เรือนใหญ่โตแบบนี้เหมือนกันหมด ข้าชักจักเวียนหัวเสียแล้วว่าที่นี่คือที่ใด ทำไมบ้านเมืองที่ข้าคุ้นเคยมันหายไปไหนเสีย” ชายตรงหน้าหล่อนเมียงมองไปรอบๆกายด้วยความสงสัยใคร่รู้ เธอเองก็เช่นกัน แต่ความสงสัยในตัวเขามีมากกว่า

            “นี่ฉันว่าคุณคงได้สติแล้วล่ะ กลับโรงพยาบาลเถอะนะ การที่คุณถูกทำร้ายมันอาจจะส่งผลเสียกับคุณ เดี๋ยวฉันพาคุณกลับไปเอง” กิรณาตรงเข้าไปคว้าแขนล่ำนั้นหวังจะพาเขากลับ แต่แล้วเธอก็ใจหายวูบ ราวกับหัวใจทั้งดวงหล่นไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ใบหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งมือที่ยื่นไปจับเขาก็อ่อนแรงตกลงข้างลำตัว

             “นี่คุณ...” หญิงสาวค่อยๆถอยห่างออกจากเขา ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นสีเทาเบิกโพลงและสั่นระริก เมื่อคนตรงหน้าเธอนั้น

            ไม่มี...ร่างกายส่วนที่จับต้องได้เหมือนกับเธอ... ไม่มี...แม้แต่ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านทั่วร่าง ไม่มี...แม้แต่เงา ที่ต้องตกกระทบกับประตูรั้วนั่น...

            และเธอ ไม่มีแม้แต่สติที่จะประคองตัวเองให้ยืนอยู่อย่างนั้นต่อไปได้อีกเสี้ยววินาที!...