Conceal love พรางรัก ลวงใจ

'คุณ ฆ่าพ่อฉันเหรอค่ะ' คำถามแรกที่หลุดออกจากปากบาง นัยตาว่างเปล่า หัวสมองหนักอึ้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอจุกมากเกิน เสียใจมากเกินที่จะร้องไห้ในทันที
'...' ยิ่งเขานิ่งเงียบเธอก็ยิ่งแทบขาดใจ ยิ่งเขาเงียบน้ำตาเธอก็เริ่มไหลออกมาอย่างล้นทะลัก
'คุณทำไป เพื่ออะไร' เสียงหวานยังคงถามด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น กลั้นเสียงสะอื้นไว้เพียงในลำคอ
'...ผมแค่ให้เขาชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ การที่มันก็ไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกเจ็บปวดทรมานของผมหรอก' ยิ่งเขาพูดอย่างนั้น ก็ยังชี้ชัดแล้วว่าคนมีเหตุผลอย่างเขาทำลงไปทำไม ถ้าพ่อเธอไม่ผิดจริงและเธอก็รู้ดีว่าพ่อของเธอนั้นไม่ได้เป็นคนที่ดีสักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ทำให้เจ็บปวดอยู่ตอนนี้ คือคนที่เธอรักนั้นได้ดับชีวิตพ่อบังเกิดเกล้าของเธอลง แค่คิดหัวใจก็แทบสลาย
'คุณทำ จริงใช่ไหมค่ะ' เสียงสะอื้นได้ยินชัดเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเขาปล่อยโฮออกมาเต็มที่ เขาอยากจะดึงเธอเข้ามากอดประโลมใจจะขาด อยากจะขอโทษที่ปลิดชีวิตของคนที่เธอเรียกว่าพ่อเป็นหมื่นแสนครั้ง แต่ก็ทำได้แค่เฉย
'...ใช่...ผมสั่งฆ่า นายประเสริฐ แต่พ่อของคุณยังมีชีวิตอยู่' หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ สิ่งที่เธอกลัวมันคือเรื่องจริง สิ่งที่เป็นปมบั่นทอนความรู้สึกของเธอตั้งแต่เด็ก นังลูกชู้ คำนั้นเป็นจริงไปเสียแล้ว...

 

ซานฟรัส : พ่อของเธอมันเลว ที่ทำให้พ่อและแม่ของผมต้องตาย ทั้งทรยศจนบริษัทของครอบครัวผมเกือบจะล้ม แล้วหลบหนีไป ดีที่คุณลุงของผมยังพอพยุงบริษัทไว้ได้ และตอนนี้ผมได้ขึ้นเป็นประธานบริษัท กลับสืบหาที่อยู่และประวัติมันจนได้ กรรมตามสนองตอนนี้กิจการมันล่มจม...ผมจะไม่รู้สึกผิดเลยกับการที่ผมถอนหุ้นออก จนทำให้มันฆ่าตัวตาย แต่ผมรักเธอ เธอที่เป็นลูกสาวของมัน ยิ่งผมเห็นหน้าเธอทีไร ความรู้สึกที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นมันกลับเกิดขึ้นทั้งใจ

ผักชี : ชีวิตที่สุขสบายของฉันกลับตกฮวบราวกับดิ่งลงเหว ทำไมนะมันไม่เกิดขึ้นตอนที่ฉันเรียนจบ มันยังพอที่จะผ่านพ้นไปได้ แต่อีกแค่ปีเดียวปีเดียวเท่านั้น ทำไมพ่อถึงทนรอไม่ได้ ... ขอบคุณที่คุณเข้ามาทำให้ชีวิตฉันมันดีขึ้น ขอบคุณที่ทำให้ฉันรักคุณหมดใจ แต่ทำไมคุณต้องเป็นคนที่ฆ่าพ่อฉันด้วย

"ฉันอยากจะเป็นลูกโป่งเหลือเกิน ที่ไม่ต้องมีความรู้สึกใดๆ ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าที่กว่างใหญ่
ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แล้วลอยขึ้นไปด้วยความสุขใจ"