example of code

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

> 
 

 

 

 

 

 

  

 

cool music : song be happy

♔ S W I M ♔

เสียงแตรเชียร์จากสแตนดังกระหึ่มเมื่อร่างของนักว่ายน้ำตัวเกร็งจากสองมหาวิทยาลัยกำลังตีคู่กันมาอย่างไม่มีใครยอมใคร..

แต่ดูเหมือนร่างที่ใหญ่กว่าเริ่มขึ้นหายใจถี่ขึ้นเมื่อแรงที่มีในคราวแรกเริ่มแผ่วปลายเพราะพยายามเร่งสปีดให้ทันร่างเล็กจากทีมตรงข้าม

‘..SWIM..’

เพียงอึดใจกองเชียร์จะหวีดร้องขึ้นอีกครั้ง เมื่อมือเล็กแตะขอบสระก่อนเพียวเสี้ยววินาที..

‘บยอนแบคฮยอน’ ดึงแว่นตาลงคล้องคอก่อนหันกลับไปดูไทม์บอร์ดที่มีเลขสถิติครั้งล่าสุดของเขา

00:24.81 sec.

..เวลาดีทีเดียว..

ร่างเล็กยันตัวขึ้นจากขอบสระท่ามกลางเสียงกองเชียร์ที่ยังส่งเสียงไม่ขาด มือเล็กเก็บแว่นและหมวกลงในกระเป๋ากีฬาใบเก่ง ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวแห้งขึ้นมาซับหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ทั่วร่าง พลางหูก็แอบฟังเสียงโค้ชของร่างสูงที่เขาพึ่งเอาชนะมาหมาดๆ

“กะอิแค่ผู้ชายตัวแค่นั้น ทำไมแกถึงเอาชนะไม่ได้!!”

“แต่นั่นมันบยอนแบคฮยอนนะครับ! พี่ก็รู้ว่าสถิติอย่างมันน่ะไปคัดตัวทีมชาติได้สบายๆ”

ร่างเล็กในบทสนธนาชะงักผ้าในมือก่อนจะยัดมันลงในกระเป๋าอย่างลวกๆ มือเล็กหยิบเสื้อสกรีนชื่อชมรมขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น..

..ไม่หรอก เขายังเก่งไม่พอ ทีมชาติน่ะยังอีกไกล..

แบคฮยอนเดินเข้ามาในห้องพักนักกีฬาที่แปะป้ายไว้ว่าเฉพาะนักกีฬาทีมSWIM

“ไงล่ะตัวshort speedของทีม” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนมือของคนที่เป็นทั้งรุ่นพี่และโค้ชจะวางแหมะบนไหล่ของรุ่นน้องนักกีฬาดาวรุ่งที่เป็นshort speedหรือตัวว่ายระยะสั้นประจำทีม

“พี่ซูโฮ! มาตั้งแต่เมื่อไรครับเนี่ย ผมตกใจหมด” ร่างเล็กที่กำลังเตรียมจะเข้าไปล้างตัวทาบมือไว้กับอกพลางหอบหายใจแรงราวกับคนแอบทำผิด

“ก็พึ่งมาได้สักพัก ตอนที่ใครบางคนทำสถิติใหม่นั่นแหละ” ซูโฮยกนาฬิกาจับเวลาที่คล้องคอขึ้นมาชูพลางขยิบตาให้รุ่นน้องคนเก่งอย่างถูกใจ

นี่แหละรางวัลของคนขยัน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ากว่าคนๆนี้จะยืนอยู่ตรงจุดนี้ได้ต้องฝึกซ้อมมากมายแค่ไหน บยอนแบคฮยอนไม่เคยพักแม้สักวัน..

“เวลาดีกว่าตอนซ้อมอีกนะรู้ไหม?”

“ไม่ถึงวิเอง..” คนตัวเล็กก็ยังคงยืนยันว่ามันยังไม่พอ..

“ตั้งเกือบวิต่างหาก ไหนๆก็ไหนๆวันนี้งดซ้อมตอนเย็นสักวันแล้วไปฉลองกันดีไหม จงแดกับมินซอกก็พึ่งได้เหรียญมาเหมือนกัน” ซูโฮพูดด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะเด็กในชมรมพากันกวาดเหรียญกันมาทุกรายการทั้งจงแดที่ได้เหรียญทองจากกรรเชียงหนึ่งร้อยเมตร หรือแม้แต่คิมมินซอกที่ต้องลงกบห้าสิบเมตรแทนเสี่ยวลู่ก็ได้เหรียญทองแดงมาครองเหมือนกัน

“ต..แต่”

“พักสักวันเถอะแบคฮยอนอา ถือเป็นรางวัลที่นายฝึกหนักมาตลอดแล้วกันนะ ห้ามปฏิเสธด้วยเพราะฉันคงรู้สึกแย่ๆมากๆถ้านายจะปฏิเสธน้ำใจรุ่นพี่คนนี้” คนเป็นพี่กล่าวดักคอ จนรุ่นน้องอย่างบยอนแบคฮยอนต้องยอมตามน้ำในที่สุด

ก็มันอยากไปซ้อมนี่นา..

หลังจากที่รุ่นพี่จอมเผด็จการปล่อยให้เขาจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ในขณะที่ตัวเองออกไปรายงานตัวรับเหรียญรายการก่อนหน้านี้ให้เสร็จสรรพ์ บยอนแบคฮยอนก็เดินออกมารวมกับจงแดและซิ่วหมินที่กำลังนั่งเล่นเกมในมือถือกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เยสสส!! ชนะแล้วเว้ยย ตามที่ตกลงวันนี้มึงต้องเลี้ยงเนื้อย่างกูนะจงแด” คนตัวเล็กกว่าทำท่าชาร์ตอย่างดีอกดีใจจนน่าหมั่นไส้ แต่คงไม่ใช่กับคิมจงแด ที่ใครดูก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้ยอมให้เพื่อนตัวเล็กอยู่เสมอเว้นก็แต่คนที่สนใจแต่เรื่องกินอย่างคนตัวเล็กนั่นแหละ

“เออๆ เพราะห่วงแต่กินแบบนี้ไง ตัวเลยหนักจนว่ายไม่ไป”  เจ้ามือจำเป็นเลยทำได้แค่แขวะคนตัวอวบเล่นเพื่อรอดูอีกคนโวยวายเท่านั้น

“ไอ่จงแดดดดดดดดดด!! มานี่ มาให้เตะเลยนะ!”

“เรื่องอะไรจะไปให้โดนเตะว่ะ เห้ย! โอ้ยย ถ้าเตะอีกไม่เลี้ยงนะเว้ย!!”

“นั่นมันคนละเรื่องกันว้อย”

เสียงร้องเชียร์และแตรต่างๆนานาที่ผู้ชมบนสแตนนำมาเป่าเชียร์ส่งเสียงดังกระหึ่มก้องสนามแข่ง เมื่อร่างของนักว่ายน้ำตัวเกร็งจากสองมหาวิทยาลัยที่ทิ้งระยะห่างจากนักกีฬาคนอื่นอยู่หลายช่วงตัว กำลังว่ายตีคู่กันมาอย่างไม่มีใครยอมใคร..

แต่ดูเหมือนร่างที่ใหญ่กว่าในกางเกงว่ายน้ำขายาวเท่าเข่าสีดำสกรีนคำว่า SHARK ตัวโตด้านหลัง เริ่มขึ้นหายใจถี่ขึ้นเมื่อแรงที่มีในคราวแรกเริ่มแผ่วปลายลงเพราะพยายามเร่งสปีดในช่วงแรกเพื่อตามให้ทันร่างเล็กจากทีมตรงข้าม

‘..SWIM..’

เพียงอึดใจกองเชียร์ก็หวีดร้องกันขึ้นอีกครั้ง เมื่อมือเล็กแตะขอบสระก่อนเพียงเสี้ยววินาที..

‘บยอนแบคฮยอน’ ดึงแว่นตาว่ายน้ำลงคล้องคอก่อนหันกลับไปดูไทม์บอร์ดที่มีเลขสถิติครั้งล่าสุดของเขา

00:24.81 sec.

..เวลาดีทีเดียว..

ร่างเล็กยันตัวขึ้นจากขอบสระท่ามกลางเสียงกองเชียร์ที่ยังส่งเสียงเรียกชื่อเขาไม่ขาดสาย มือเล็กเก็บแว่นและหมวกคู่ใจลงกระเป๋ากีฬาใบเก่ง ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวแห้งขึ้นมาซับหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ทั่วร่าง พลางหูก็แอบฟังเสียงกร่นด่าอย่างไม่พอใจจากโค้ชของร่างสูงที่เขาพึ่งเอาชนะมาหมาดๆ

“กะอิแค่ผู้ชายตัวแค่นั้น ทำไมแกยังเอาชนะไม่ได้!!”

“แต่นั่นมันบยอนแบคฮยอนนะครับ! พี่ก็รู้ว่าสถิติอย่างมันน่ะไปคัดตัวทีมชาติได้สบายๆ”

ร่างเล็กที่ถูกอ้างชื่อในบทสนธนาชะงักผ้าในมือก่อนจะยัดมันลงในกระเป๋าอย่างลวกๆ มือเล็กหยิบเสื้อสกรีนชื่อชมรมขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น..

..ไม่หรอก เขายังเก่งไม่พอ ทีมชาติน่ะยังอีกไกล..

 

หลังจากจากแข่งที่แสนเหนื่อยล้า ผมก็กลับเข้ามาในส่วนของห้องพักนักกีฬาที่แยกไว้เฉพาะทีม

SWIM คือชมรมว่ายน้ำระดับมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในเรื่องฝีมือการว่ายและความถนัดของนักกีฬาแต่ละคน และเป็นทีมที่เด็กมัธยมกว่าครึ่งประเทศที่มีใจรักในการว่ายน้ำหวังอยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง แต่นั่นแหละ ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้ามาเป็นเราได้ เพราะกฎของชมรมที่รับนักกีฬาไม่เกิน10คนต่อหนึ่งรุ่นเท่านั้น

สิ่งที่ได้มายากๆ ย่อมดึงดูดเสมอ..

นั่นทำให้เกิดการฟาดฟันของกลุ่มเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายทุกๆปีในการคัดตัวเข้าชมรม

มันคือการแข่งขันที่ไม่มีกติกาตายตัว.. พวกเขาแข่งกัน.. โดยที่ไม่มีใครรู้จุดหมาย

คนได้ที่หนึ่ง..ไม่ใช่คนที่ได้เข้ามาเป็นSWIMเสมอไป

และแม้แต่ที่สุดท้าย ก็มีสิทธิ..

“ไงล่ะตัวshort speedของทีม” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนมือของคนที่เป็นทั้งรุ่นพี่และโค้ชจะวางแหมะบนไหล่ของผมที่ไม่ทันสังเกตว่าอีกคนเข้ามาเมื่อไร

“พี่มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย มาเงียบๆแบบนี้ผมตกใจหมดนะ” ผมถามโดยที่ยังไม่ทันปรับสีหน้าเหวอๆจนคนที่แก่กว่ายิ้มขำ

“ก็พึ่งมาได้สักพัก ตอนที่ใครบางคนทำสถิติใหม่นั่นแหละ” รุ่นพี่ซูโฮยกนาฬิกาจับเวลาที่คล้องคอขึ้นมาชูพลางขยิบตาให้ผมอย่างถูกใจเสียเต็มประดา รุ่นพี่ตัวเล็กคนนี้รู้เสมอว่าผมพยายามกับมันแค่ไหน เขารู้แม้กระทั่งเรื่องที่ผมแอบเข้าไปใช้สระในวันที่ไม่มีตารางซ้อม

เพราะเขาเองก็อยู่ที่นั่น..

“เวลาดีกว่าตอนซ้อมอีกนะรู้ไหม?”  

“ไม่ถึงวิเอง..”

“ตั้งเกือบวิต่างหากเล่า แบคฮยอนอา! ไหนๆก็ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีตารางซ้อมอยู่แล้วเราไปฉลองกันเถอะ จงแดกับมินซอกก็พึ่งได้เหรียญมาเหมือนกันนะ”  ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มกว้าง เดาว่าวันนี้รุ่นพี่จอมเฮี้ยบคงอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะเด็กในชมรมพากันกวาดเหรียญกันมาทุกรายการที่ลง ทั้งจงแดที่ได้เหรียญทองจากกรรเชียงหนึ่งร้อยเมตร หรือแม้แต่คิมมินซอกตัวน้อยที่ต้องลงกบห้าสิบเมตรแทนเสี่ยวลู่ก็ได้เหรียญทองแดงมาครองเหมือนกัน

“ต..แต่” แต่ผมตั้งใจจะเข้าสระ!

“พักสักวันเถอะแบคฮยอนอา ถือเป็นรางวัลที่นายฝึกหนักมาตลอดแล้วกันนะ ห้ามปฏิเสธด้วยเพราะฉันคงรู้สึกแย่ๆมากๆถ้านายจะปฏิเสธน้ำใจรุ่นพี่คนนี้ ” คนเป็นพี่กล่าวดักคอแต่กลับหลุบสายตาลงต่ำแสร้งทำน้อยใจรุ่นน้องตัวดีที่หักหาญน้ำใจตน ก็รู้หรอกว่าท่าทีของรุ่นพี่ตัวเล็กน่ะมันแสร้งทำ แต่ไอ่ท่าช้อนตามามองแบบมีความหวังเนี่ยใครมันจะขัดใจพี่แกลงว่ะ!! แบคฮยอนขอยอมแพ้

คิมจุนมยอนคนนี้รู้จักเด็กๆในชมรมของเขาดีเกินไป..

ไม่ใช่แค่ทักษะการว่ายแต่พี่แกรู้แม้แต่ว่าจะพูดกับเด็กๆแต่ละคนของเขายังไง!!

หลังจากนั้นรุ่นพี่จอมเผด็จการก็ปล่อยให้ผมจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ในขณะที่ตัวเองออกไปรายงานตัวรับเหรียญรายการก่อนหน้านี้ให้เสร็จสรรพ์เพื่อจะไปร้านเนื้อย่างแถวนี้พร้อมๆกัน เมื่อเช็คดูแล้วไม่ได้ลืมอะไรไว้ในห้องรับร้องนักกีฬาชั่วคราวนี้ผมเดินออกมารวมกับจงแดและซิ่วหมินที่กำลังนั่งเล่นเกมในมือถือกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

..ตั้งใจกว่าตอนว่ายแข่งอีกมั้ง..

“เยสสส!! ชนะแล้วเว้ยย ตามที่ตกลงวันนี้มึงต้องเลี้ยงเนื้อย่างกูนะจงแด” คนตัวเล็กกว่าทำท่าชาร์ตอย่างดีอกดีใจจนน่าหมั่นไส้ จนเพื่อนรักเบะปากใส่อย่างอดไม่ได้

“เออๆ เพราะห่วงแต่กินแบบนี้ไง ตัวเลยหนักจนว่ายไม่ไป”  ทำให้เจ้ามือจำเป็นได้แค่แขวะคนตัวอวบเล่นเพื่อรอดูอีกคนโวยวายเท่านั้น เฮ้อ รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้..

“ไอ่จงแดดดดดดดดดด!! มานี่ มาให้เตะเลยนะ!”  คิมมินซอกเบิกตากว้างอย่างเคืองๆพลางพยายามดึงคอเสื้อเพื่อนตัวดีมารับอุ้งตีนน้อยๆอย่างสาสม

“เรื่องอะไรจะไปให้โดนเตะว่ะ เห้ย! โอ้ยย” จงแดที่พึ่งโดนน่าแข็งงามๆของเปาน้อยประจำชมรมเตะป้าบเข้าไปร้องขู่เพื่อนตัวเล็กที่เห็นกว่ากินยิ่งกว่าอะไร “ถ้าเตะอีกไม่เลี้ยงนะเว้ย!!”

สมน้ำหน้าแล้วล่ะก็รู้ว่าอีกคนจะโวยวายที่ไปพูดเรื่องอ่อนไหวก็ยังเลือกจะทำนะคนเรา..

“นั่นมันคนละเรื่องกันว้อย” คนตัวเล็กยู่หน้าบ่นแต่ทั้งมือและเท้ากลับหยุดประทุษร้ายเพื่อนรักไปแล้ว

จริงๆก็ห่วงของฟรีนี่นาอาเปา..

ผมส่ายหัวระอากับคู่เพื่อนรักที่ดูจะเป็นเพื่อนร้ายกันเสียมากกว่าก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารของตัวเองขึ้นมาเปิดวิดีโอบันทึกการแข่งของนักกีฬาระดับชาติในกีฬาโอลิมปิกปีต่างๆมานั่งดูฆ่าเวลารอ มันก็ช่วยได้ไม่มาเท่าการซ้อมเองหรอก

..แต่เวลาของแบคฮยอนไม่เหลือว่างให้เรื่องอื่นนอกจากนี้แล้ว..
 

ความจริงที่แม้แต่อีกคนก็สังเกตเห็น..

ร่างสูงขยับตัวอย่างหงุดหงิดที่มีเสียงไม่พึ่งประสงค์เข้ามารบกวนในโสตประสาททำลายบรรยากาศที่เต็มไปด้วยบทเพลงคลาสสิคของตน มือใหญ่กดเร่งเสียงเครื่องเล่นmp3ราคาแพงเพื่อกลบเสียงรบกวนแต่ต้องหงุดหงิดขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อพบว่ามันถูกเปิดจนสุดแล้ว

..หมดอารมณ์นอน..

‘ปาร์คชานยอล’ดึงเสื้อประจำชมรมที่เขาเอามาพาดตาบังแสงอาทิตย์ยามบ่ายที่รบกวนการนอนลงกองกับอก ก่อนจะกระพริบตาถี่เพื่อไล่ความง่วงงุน มือใหญ่ขยี้ผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงให้ชี้โด่ชี้ด่หนักกว่าเดิม ถามว่าแคร์ไหม? ตอบเลยว่าไม่..

คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด!!

ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรชันตัวขึ้นนั่งบิดคอไปมาไล่ความเกียจคร้านพลางหยิบเสื้อชมรมที่ตกลงไปกองกับพื้นเก้าอี้ยาวที่ตนใช้นอนรอคนในชมรมมาตลอดช่วงบ่ายขึ้นพาดบ่า แถมยังอ้าปากหาววอดๆอย่างไม่นึกห่วงภาพพจน์

ก็บอกแล้วคนมันดูดีทำอะไรก็ดูดี!

ตาคมแฝงแววขี้เล่นกวาดมองเพื่อนในชมรมที่มากันเกือบครบ ขาดแต่รุ่นพี่จอมเผด็จการที่ลากคอเขามาวันนี้ แถมยังทิ้งให้นอนเปื่อยรอยอยู่ทั้งบ่ายอีก

ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นที่จะมาเลยสักนิด เขาไม่ได้มีแข่ง..

ปาร์คชานยอลพึ่งเข้ามาในทีมSWIMได้เพียงสามวัน และดูเหมือนจะมีใครบางคนที่ไม่พอใจในการเข้ามาของเขา เพราะการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชมรมโดยที่ไม่ได้ลงแข่งในนัดคัดตัวที่มีไปตั้งแต่ปีก่อน ทำให้คนที่เข้ามาด้วยความพยายามเกิดอคติ

“มาแล้ว! รอกันนานไหม??”

“นาน!!”

ร่างสูงที่พึ่งตื่นเต็มตาสวนตอบรุ่นพี่ตัวเล็กทันควันเรียกสายตาอีกสามคู่จากเพื่อนในชมรมที่เหมือนจะมองไม่เห็นการมีตัวตนของเขาในตอนแรกให้หันมามองด้วยสายตาต่างกันไป ไอ่คู่ดูโอ้นั่นก็ไม่อะไรมากหรอกอย่างมากก็แค่แปลกใจว่าเขามานั่งหล่ออยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรแต่คนตัวเล็กอีกคนนี่สิ

..อื้อหือ อคติมาเต็ม..

แต่คนที่ถูกมองตาขวางกลับไม่สะทกสะม้านแถมยังเลิกคิ้วส่งสายตากวนเบื้องล่างให้คืออีกต่างหาก ทำเอาบยอนแบคฮยอนนึกอยากจะเอาตีนกบฟาดแสกหน้ากวนๆนั่นสักทีสองที!

คนอะไรน่าหมั่นไส้สุดๆ!!

รุ่นพี่คนเก่งที่เริ่มมองเห็นบรรยากาศมาคุจึงต้องมานั่งเบือนความสนใจก่อนจะเกิดสงครามภายในจากเด็กๆของเขา

“อ่า! ขอโทษละกันนะปาร์คชานยอลที่ทิ้งให้รอซะทั้งบ่ายเลย” รุ่นพี่ตัวเล็กยิ้มเย็นใส่คนกวนโอ้ยก่อนจะหันมายิ้มแย้มราวกับเป็นคนละคนกับรุ่นน้องคนโปรด “อ่ะ นี่เหรียญของแบคกี้ กว่าจะจัดการเอกสารรายงานตัวได้เหนื่อยจนแทบจะยกเหรียญให้ทีมSharkอยู่แล้วเชียว ไม่รู้กรรมการจะงี่เง่าอะไรขนาดนั้น” โค้ชตัวเล็กบ่นอุบ

“ขอโทษนะครับ ผมน่าจะไปรายงานตัวเอง พี่จะได้ไม่ลำบาก”

“เห้ยไม่ได้ขนาดนั้นอ่ะ พี่อาสาไปเองเราจะได้ออกไปหาอะไรกินกันไวๆ นี่หิวจะแย่แล้วเนี่ย” ซูโฮลูบท้องโชว์ก่อนที่จะได้เสียงสนับสนุนจากจงแดและมินซอกที่พยักหน้าจนหัวแทบหลุด

“ไปเหอะ อยากกินอะไรกันรีเควสมาเลย!”

“เนื้อย่าง!!!” เป็นอาเปาน้อยประจำชมรมที่ตอบขึ้นมาทันควันชนิดที่ไม่หยุดคิดแม้แต่วินาทีเดียว

“ของอ้วนเลยนะมินซอกอา.. ช่วงนี้นายต้องคุมน้ำหนักอยู่นะ” รุ่นพี่คนเก่งที่เริ่มจะสวมบทโค้ชจอมเฮี้ยบติงเด็กน้อยเห็นแก่กินจนคนตัวเริ่มอวบเม้มปากจนเป็นเส้นตรง

..เพราะต้องคุมน้ำหนัก เขาเลยไม่ได้กินมันมาสักพักใหญ่ๆวันนี้เป็นโอกาสพิเศษก็อยากจะกินของโปรดบ้างก็เท่านั้น..

จงแดที่มองท่าทีของเพื่อนตัวเล็กอยู่สักพักก็อดจะแสดงความเห็นบ้างไม่ได้

“เนื้อย่างก็ดีนะครับ วันนี้เราใช้แรงกันมากหาโปรตีนมาทดแทนสักหน่อยไง วันนี้โอกาสพิเศษเลิกเคร่งสักวันเถอะรุ่นพี่”

“ใช่ผมเห็นด้วย” แบคฮยอนที่เงียบมาสักพักเอ่ยขึ้นตามน้ำ เรียกสายตาซาบซึ้งอย่างปิดไม่มิดของเปาน้อยได้เป็นอย่างดี

“เฮ้อ ก็ได้ ยอมแล้ว ถ้าอยากกินกันก็จะพาไปกิน แล้วพรุ่งนี้จะจัดตารางให้หนักๆเลย!!”

“โห่ นี่กะจะไม่ให้พักกันเลยใช่ไหมเนี่ย คนนะครับไม่ใช่เครื่องจักร” ประโยคหลังจงแดบ่นอุบ แต่ก็ไม่วายเข้าหูซูโฮอยู่ดี

“ก็เพราะเป็นคนไงถ้าไม่ซ้อมมากๆฟอร์มนายก็จะตก อันดับก็จะตก สถิติก็จะแย่ลงเรื่อยๆ อยากได้แบบนั่นไม่ล่ะ ทีมชาตินี่ได้แต่ฝันเลยนะ”