[FIC FTISLAND] ภารกิจ(รัก)สยบคุณชายมาดนิ่ง

ลำดับตอนที่ #44 : ตอนที่43

ตอนที่43

Hongki Talk

วันเวลามันมันผ่านไปเร็วจริงๆเลยนะครับ นี่ก็วันปัจฉิมแล้วเหลือเวลาอีกสองอาทิตย์แล้วสินะที่ผมจะได้เป็น นักเรียนของโรงเรียนนี้ แล้ววันนี้พวกผมรุ่นพี่ม.6ก็ต้องขึ้นไปทำการแสดงด้วย ผมตื่นเต้นจัง> <

“ฮงกี!” เสียงของแจจินเรียกผมขึ้น

“มีอะไรแจ”

“ฉันตื่นเต้นอะฮง” แจจินว่าแล้วเอื้อมมือมาจับผม มือของแจจินเย็นมาก พอๆกับผมเลย ฮ่าๆๆๆ ผมก็ตื่นเต้นนะ>< คนทั้งโรงเรียนเลยนะครับ

“นี่พวกนายสองคนน่ะเบาๆกันหน่อย” จงฮุนที่นั่งอยู่ด้วยกันพูดขึ้น ชิ ไอ้นี่ กล้าออกคำสั่งกับ ลีฮงกี หรอ

“ไม่เบา ฉันจะพูดๆๆ นายจะทำไม” ผมพูดแล้วทำหน้ากวนๆใส่จงฮุน ก็มันหน้าหมั่นไส้นี่ครับ

“ฉันจะจูบปิดปากนายไอ้หมู^^”จงฮุนว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ อ๊ากกกกกก ไอ้บ้านี่><

“แน่จริงก็ทำเลยสิ ไอ้ห้อย” ผมยังคงพูดและทำหน้ากวนๆใส่จงฮุน ชิ คิดว่าผมกลัวมันรึไง ผมไม่กลัวหรอก

“นายพูดเองนะหมูอ้วน^^” จงฮุนว่าแล้ว แล้ว แล้วมันก็เอาหน้าเอามาใกล้ผม โอ๊ยๆๆๆ ไอ้บ้า คนตั้งเยอะยังจะมาเล่นแบบนี้อีก>////<

“อะ ไอ้ บ้า เอาหน้าออกไปไกลๆเลย …..นี่แจเราไปนั่งที่อื่นกันดีกว่า” ผมผลักหน้าจงฮุนออกแล้วลากแจจินไปนั่งไกลๆจงฮุน ชิ เดี๋ยวนี้ชักหื่นใหญ่แล้วนะไอ้ห้อย><

Seunghyun Talk

นี่ก็วันปัจฉิมแล้วสินะครับ เฮ้อ มินฮวานไก่น้อยของผมยังไม่หายโกรธผมเลย วันนี้ผมเลยเตรียมตัวมาเซอร์ไพร์มินฮวาน แล้วก็ง้อมินฮวาน แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามินฮวานจะหายโกรธผมรึป่าว เพราะสิ่งที่ผมทำกับมินฮวานไปมันก็ไม่น่าให้อภัยเหมือนกัน แต่ที่ผมทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบนะ ความหึงมันบังตาผม ก็ใครใช้ให้มินฮวานกับไอ้หน้าจืดมินฮยอกๆ แย่กๆ นั่นเล่นไรบ้าๆกันล่ะ

“ต่อไปเป็นการพูดความรู้สึกของเด็กนักเรียนชั้นม.6นะค่ะ ขอเชิญนักเรียนที่เป็นตัวแทนขึ้นมาพูดเลยค่ะ” เสียงประกาศของอาจารย์สาวที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรพูดขึ้น นี่ล่ะ มันจะเป็นช่วงของผม ช่วงที่ผมจะได้ขอโทษมินฮวาน แต่ผมไม่ได้เป็นตัวแทนของนักเรียนอะไรนั้นหรอกนะ แล้วผมก็คิดไว้แล้วด้วยว่าผมจะสามารถขึ้นไปพูดได้ยังไง คำตอบก็คือ ผมจะแย่งคนอื่นขึ้นไปพูดนั้นเอง^^

“ของเชิญ นาย ฮวัง ลีจาง ค่ะ” เสียงครูที่เป็นพิธีกรพูดขึ้น คนนี้ล่ะ ลีจาง ลีจาง ฉันขอขึ้นแทนนายนะ คิดได้แบบนั้นผมก็เลยกระโดดเสนอหน้าขึ้นไปบนเวที โอ้ คนในโรงเรียนผมมันมีเยอะขนาดนี้เลยหรอ แล้วผมจะหามินฮวานเจอมั๊ย มินฮวานนายอยู่ส่วนไหนของคนในกลุ่มนี้นะ ผมมองไปรอบๆ ก่อนที่ผมจะจับไมค์แล้วเริ่มการพูด

“สวัสดีครับ น้องๆและเพื่อนๆ ทุกคน ผม ซงซึงฮยอน ครับ” เมื่อผมพูดทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ผม แล้วผมก็แอบเห็นสีหน้าของครูที่เป็นพิธีกรทำหน้าตกใจด้วย ที่คนที่ขึ้นมาพูดเป็นผม ไม่ใช่คนที่ครูเรียกชื่อ ซึ่งคนที่ครูเรียกชื่อมันก็ทำหน้างง อยู่ข้างๆเวทีเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆ

“ผมซง ซึงฮยอนเป็นนักเรียนชั้นม.6ครับ วันนี้ผมไม่ได้ขึ้นมาพูดความรู้สึกที่จะจบหรอกนะ แต่วันนี้ผมจะขึ้นมาพูดขอโทษเด็กคนหนึ่ง เด็กคนนั้น ชื่อ ชเว มินฮวาน…… มินฮวานฉันอยากจะบอกกับนายว่า ขอโทษ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว นายทำเหมือนไม่สนใจฉันแบบนี้ นายรู้มั๊ยว่าฉันเสียใจ และฉันก็เสียใจกับสิ่งที่ฉันทำลงไปด้วย ฉันไม่อยากให้นายสนิทกับใครมากกว่าฉัน ฉันไม่อยากให้นายไปเดินจับมือกับใคร ฉันไม่อยากให้นายไปหอมแก้มรึให้ใครหอมแก้มนาย ฉันก็ไม่รู้เมื่อกันว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน บางทีอาจจะเป็นตั้งแต่ตอนที่ฉันเห็นนายคุยกับฮงกีครั้งแรกก็ได้ นายเป็นคนน่ารักนะมินฮวาน นายเป็นคนร่าเริง ฉันไม่อยากเสียนายให้กับใคร…………..” ผมหยุดพักหายใจแล้วมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ข้างล่าง ร่างเล็กๆ ที่กำลังก้มหน้าตรงนั้น ร่างเล็กๆที่ผมเคยแกล้ง ร่างเล็กๆที่ผมรัก อยู่ตรงนั้น มินฮวานยื่นอยู่ตรงนั้น ผมเห็นแล้ว ใช่ นั้นคือมินฮวาน มินฮวานของผม ผมก้าวลงมาจากเวทีพร้อมทั้งช่อดอกไม้ที่ผมถือขึ้นมาด้วยตั้งแต่แรก นายอยู่ตรงนั้นมินฮวาน นายอยู่ตรงนั้น ผมเดินลงไป เดินไปในที่ๆมินฮวานยื่นอยู่ และเมื่อผมเดินไปใกล้ผมยิ่งแน่ใจว่าคนที่ผมเห็นเป็นมินฮวานจริงๆ ในตอนนี้ถึงคนในหอประชุมจะมองผมด้วยสายตายังไงผมก็ไม่สนแล้ว ผมสนแค่คนๆเดียว มินฮวาน คนเดียว

“มินฮวาน…”ผมเรียกชื่อมินฮวานที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่

“นี่ฮยอง ฮยองทำ……”

“ฉันรักนายนะ มินฮวาน!”ผมพูดขัดมินฮวานขึ้นก่อนที่มินฮวานจะโว้ยวายผม

“O_O”

“ฉันรักนาย มินฮวาน รักๆๆ รักมากๆ ยกโทษให้ฉันได้มั๊ยมินฮวาน” ผมว่าแล้วยื่นช่อดอกกุหลาบสีขาวให้มินฮวาน

“ไอ้บ้า!><” มินฮวานพูดแล้วรับช่อดอกไม้จากผมไป นายหายโกรธฉันแล้วใช่มั๊ยมินฮวาน

“หายโกรธฮยองแล้วใช่มั๊ย?”

“ใคร ใครหายโกรธ ยังไม่หายซะหน่อยฮยองมั่วแล้ว><”

“ถ้าไม่หายแล้วรับดอกไม้ไปทำไมล่ะ^^”

“กะ ก็ กลัวเสียมารยาทไง โอ๊ยย ฮยองเล่นบ้าไรเนี่ย ผมอายคนอื่นเค้านะ>///<”  มินฮวานว่าแล้ววิ่งหนีผมออกจากหอประชุมไป มินฮวาน หายโกรธจริงๆแล้วสินะ ฉันรักนายมากนะมินฮวานของฉัน แล้วผมก็วิ่งตามมินฮวานออกไป

Minhwan Talk

อ๊ากกกก ผมอยากจะบ้าตาย ก็ดูซึงฮยอนฮยองทำสิครับ เล่นบอกกลางหอประชุมแบบนี้ได้ไงคนตั้งเยอะ ผมก็อายเป็นนะ บ้าๆๆๆ >//////////<

“มินาริ จะวิ่งไปไหนน่ะรอฮยองด้วยสิ!” เสียงของซึงฮยอนเรียกผมจากด้านหลัง โอ๊ย ฮยองจะตามผมมาทำไมเนี่ยยยยย รู้มั๊ยว่าตอนนี้หน้าผมแดงไปหมดแล้ว ฮยองบ้า><

“ฮยองจะตามผมมาทำไม”ผมหยุดวิ่งแล้วหันไปถาม

“หายโกรธฮยองแล้วใช่มั๊ย” หายตั้งแต่ฮยองขึ้นไปพูดบนเวทีแล้ววว><

“เอาอะไรมาวัดว่าผมหายโกรธแล้ว><”

“นายรับดอกไม้ฮยอง”

“ผมก็รับไปงั้นล่ะ รับแล้วต้องหายโกรธหรอ ถ้างั้นก็เอาคืนไปเลย!”ผมว่าแล้วยื่นช่อดอกไม้คืนให้ซึงฮยอนฮยอง

“หายโกรธฮยองนะมินาริ ฮยองไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นนะ ฮยองหึงมินารินี่ ฮยองหวงมินาริ ฮยองไม่อยากให้มินาริไปสนิทกับใครมากกว่าฮยอง” ซึงฮยอนฮยองว่า ผมเขินนะรู้มั๊ยเนี่ยยย>///<

“แล้วทำไมฮยองต้องหวง ไม่อยากให้ผมสนิทกับใครล่ะ><”

“ฮยองรักมินาริ!” แอร๊ยยยยยย>////////////< นี่จะให้ผมหน้าแดงไปถึงไหนเนี่ย

“รักแบบน้องชาย ครับๆ><”

“ฮยองรักนายแบบคนรัก จะเป็นไปได้มั๊ยถ้าฮยองจะขอเป็นแฟนกับนาย” >/////< ผมจะตายแล้วครับ ผมจะตายแล้ววววววว

“ไม่!” ผมพูดออกไป ดูเหมือนซึงฮยอยฮยองจะเศร้าไปเลยล่ะ^^

“ฮยองเข้าใจ……”ซึงฮยอนฮยองพูดแล้วทำหน้าเศร้า อิอิแค่นี้ถึงกับเศร้าเลยหรอ

“ฮยอง ผมยังผมไม่จบ ผมจะบอกฮยองว่า ไม่ปฎิเสธครับ^^”

“มินาริ^^”ซึงฮยอนฮยองว่าแล้ว ดึงผมเข้าไปกอด >////<

“ผมรักฮยองนะ>/////<”

“มินาริ นายน่ารักมากๆเลยนะรู้ตัวมั๊ย เดี๋ยวฮยองก็จับกดตรงนี้เลย” แอร๊ยยยย ไอ้ฮยองบ้า พูดบ้าไรเนี่ยยยยยย><

“ฮยอง!”

“ฮ่าๆๆๆๆ ฮยองรักมินารินะ เด็กน้อย^3^” ซึงฮยอนฮยองว่าแล้ว ก็หอมแก้มผม อ๊ากกกกกกกกกก ผมจะตายก้วันนี้ล่ะครับ ไอ้ฮยองบ้าๆๆๆๆๆ>//////////////////<