[FIC FTISLAND] ภารกิจ(รัก)สยบคุณชายมาดนิ่ง

ลำดับตอนที่ #38 : ตอนที่37

ตอนที่37

“นี่ น้อยๆหน่อย-_-” ผมว่าบอกจงฮุน ก็นะดูมันเข้าไปกอดพ่อกับแม่ผมสิ พ่อแม่ตัวเองก็ไม่ใช่กอดอยู่ได้น่าหมั่นไส้ที่สุดดดด

“^^ แหม แค่นี้นี้ก็ทำเป็นหวงนะ ฉันอยากให้นายหวงฉันแบบนี้บ้างจัง^^” แล้วดูมันพูด นี่ถ้าไม่ติดว่าพ่อกับแม่ยืนอยู่ตรงนี้นะ ผมได้เตะจงฮุนชัวร์

“อ้าวๆดูทำหน้าเข้าสิลูก เดี๋ยวไม่สวย เฮ้ย ไม่หล่อนะ จงฮุนเค้าก็แค่พูดเล่นตามประสาน่ะ ใช่มั๊ย จงฮุนลูก^^” อ๊ายยยย นี่แม่เข้าข้างไอ้ห้อยหรอ แล้วดูแม่พูดเข้า จงฮุนลูก~ อี๋ แม่ไปมีอะไรกับพ่อไอ้ห้อยมันเมื่อไรถึงได้เรียกมันว่าลูกแบบนั่น(แรง>>ไรเตอร์)

“แม่ง่ะ-*-” ผมว่าแค่นั้นแล้วสะบัดหน้าหนีเดินขึ้นห้องของผมทันที งอนแล้ว งอนหมดทุกคนเลย

“ฮงกี! ฮงกีลูกข้าวเย็นเสร็จแล้วนะ!” สักพักแม่ก็เรียกผมขึ้น อ่ะ ข้าวเสร็จแล้วงั้นหรอ ดีเลยกำลังหิว^^

“มาแล้วคร๊าบบบบ หอมเชียว^O^” ผมพูดพร้อมกับยิ้มเมื่อได้กลิ่นข้าวที่เพิ่งจะทำเสร็จ

“อ้าว นี่หายงอนแล้วรึไง” อยู่ๆ ไอ้คนนอกครอบครัวมันก็พูดขึ้น มันน่าเตะออกจากบ้านจริงๆ

“เออ” ผมกลับกับไปแค่นั้นแล้วหันไปสนใจอาหารต่อ น่ากินมากมายยยย

...........

Seunghyun Talk

ผมล่ะหงุดหงิดที่สุ๊ดดเลยยย ก็นะ มินฮวานนะมินฮวาน จะไปนอนบ้านไอ้หน้าจืดนั่นอะนะ ชิชะ จะว่าไปแล้วมันเกี่ยวไรกับผมโดยหว่า แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยกับอิแค่มินฮวานจะไปนอนบ้านไอ้หน้าจืดมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนี่ ไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยววว โอ๊ยยยยย

“กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!” เสียงกริ่งหน้าบ้านมินฮวานล่ะ ไม่ต้องตกใจทำไมผมถึงรู้ เพราะผมเป็นคนกดมันเอง ก็แค่อยากมาดูให้แน่ใจว่าไปจริงรึเปล่าก็แค่นั้นเอง

“ค่า มาแล้วค่ะ!!” เสียงของแม่บ้านดังขึ้นแล้วรีบวิ่งมาที่หน้าบ้านทันที

“มาหาใครค่ะ”

“ผมมาหา...หา มินฮวานน่ะครับเค้าอยู่ไหม”

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นเพื่อนของคุณหนูหรอค่ะ”แม่บ้านคนเดิมถามผม อ๋อ ผมเป็น แฟนมินฮวานครับ เฮ้ยยย ไม่ใช่ นี่เราคิดไรอยู่เนี่ยยยยย

“เปล่าหรอครับผมเป็นรุ่นพี่เค้าน่ะ”

“อ๋อค่ะ คุณหนูไม่อยู่หรอค่ะ เห็นว่าจะไปนอนบ้านเพื่อนน่ะ” นี่นายไปจริงๆงั้นหรอ มินฮวาน

“ครับ แล้วจงฮุนล่ะอยู่มั๊ย”

“คุณชายก็ไม่อยู่เหมือนกันค่ะ เห็นว่าจะไปนอนบ้านเพื่อนเหมือนกัน คุณมีธุระอะไรฝากไว้กับฉันก็ได้นะค่ะถ้าคุณหนูและคุณชายกลับมาแล้วจะเรียกให้”นี่จงฮุนมันก็ไม่อยู่หรอเนี่ย เฮ้อ ถ้าเดาไม่ผิดคงไปนอนบ้านฮงกีสินะ แต่ว่ามันไม่ห่วงน้องชายตัวเองบ้างรึไงกันเนี่ยปล่อยให้ไปนอนบ้านคนอื่นได้ไงฟร่ะ เป็นพี่ประสาอะไร

“คุณค่ะ คุณ” เสียงเรียกของแม่บ้านทำให้ผมหยุดตีกับความคิดของตัวเอง

“ครับ”

“มีอะไรจะฝากไว้มั๊ยค่ะ”

“อ๋อ ไม่มีครับ^^” ว่าเสร็จผมก็ยิ้มให้แม่บ้านครั้งหนึ่งก่อนจะเดินมาที่รถ มินฮวานนายกลับมาเมื่อไรเห็นดีกันแน่ ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ชอบไอ้หน้าจืดนี่น่า ผมไม่ชอบที่มันทำตัวสนิทกับมินฮวาน อยู่ใกล้

มินฮวาน ไม่ชอบ ไม่ชอบ ผมไม่ชอบให้ใครที่อยู่ใกล้มินฮวานทั้งนั้นล่ะ เพราะมินฮวานต้องสนิทกับผม อยู่ใกล้ผม แค่ผม แค่ผมคนเดียว มินฮวานต้องเป็นของผมคนเดียว

.......

Hongki Talk

“จะว่าไปบ้านเราก็ไม่มีห้องรับรองนี่น่าแล้วจงฮุนจะนอนที่ไหนล่ะ?”อยู่ๆพ่อก็พูดขึ้นขณะที่ทุกคนกินข้าวกันเสร็จและยังคงนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร แต่จะมีแค่ผมนั้นล่ะที่ยังนั่งกินอยู่ ก็ แหม กำลัง อร่อยนี่น่า^^แต่จะว่าไปก็จริงอย่างที่พ่อว่า บ้านผมไม่มีห้องรับรองนี่น่าแล้วไอ้ห้อยมันจะนอนที่ไหนหว่า

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมนอนห้องเดียวกับฮงกีก็ได้^^” ก็ดีไม่เรื่องมากดีนอนกับฉันเนี่ยล่ะ อะ เดี๋ยวนะเมื่อกี้จงฮุนมันว่าอะไรนะ นอนห้องเดียวกับผมหรอ ม่ายยน๊า

“เมื่อกี้นายว่าไงนะ”ผมหยุดเอาข้าวเข้าปากแล้วหันไปถามจงฮุนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

“ฉันจะนอนกับนายไง^^” ม่ายยยยยยย ไม่ให้นอนเฟ้ย

“แต่ฉันไม่ให้นอน นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมานอนห้องฉัน” ตอนนี้ผมไม่สนใจข้าวแล้วล่ะผมต้องคุยกับไอ้ห้อยให้รู้เรื่อง เรื่องไรผมจะให้มันมานอนห้องเดียวกับผมกันล่ะ

“ความเป็นแฟนนายไง พอมั๊ย?” อ๊ากกกกก จริงด้วยสิผมกับไอ้ห้อยเป็นแฟนกันนี่น่า แต่ว่าก็ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆสักหน่อยนี่(ไรเตอร์:แต่แกก็เคย จับมือ กอดกัน จูบกันแล้วไม่ช่ายหรอ ไม่เป็นแฟนกันจริงๆก็ตีบทแตกมากมายแล้ว  ฮงกี: อย่ามายุ่งเรื่องของฉานจะได้มั๊ยเนี่ยห๊า ยัยไรเตอร์บ้า-_-)

“ไม่เห็นเกี่ยวเลย เป็นแฟนกันก็ไม่ได้หมายความว่านายจะมานอนห้องเดียวกับฉันได้นี่”

“แต่นายยังก็ยังเคยนอนห้องเดียวกับฉันมาแล้วเลย-_-” อ๊ากกกแทงใจดำชัดๆ ไอ้ห้อยบ้า

“แล้วไงนั้นมันก็แค่เห็นจำเป็น” ผมยังไม่วายเถียงต่อให้ได้สิน่าก็แหม เกิดไอ้ห้อยมันได้มานอนห้องเดียวกับผมแล้วคิดไรแผลงๆขึ้นมาล่ะ ผมก็เสียหายสิ

“งั้นคราวนี้มันก็จำเป็นเหมือนกันล่ะ-_-” ผมอยากกระโดนกัดหัวมันจริงจร๊งเลยยยย>W<

“นี่หยุดเถียงกันได้แล้วเด็กๆ ฮงกีก็ ให้จงฮุนนอนด้วยมันจะเป็นไรไปล่ะ ก็เคยนอนห้องเดียวกันมาแล้วไม่ใช่หรอ” แม่!!! นี่แม่เข้าข้างมันอีกแล้วหรอ ผมเป็นลูกแม่นะ-^-

……..

Jaejin Talk

“ขับรถกลับดีๆล่ะ^^”ผมว่าพร้อมโบกมือบ๊าบายร่างสูงที่เป็นคนมาส่งผมที่บ้าน

“ครับผม ผมจะขับรถดีๆ ครับ ที่รัก^^” วอนบินนะวอนบิน เลี่ยนได้อย่างนี้ตลอดสิน่า

“ไปได้แล้ว-///-” ผมว่าและหันหลังจะเดินเข้าบ้านด้วยความเขิน><

“เดี๋ยวสิ” เสียงของวอนบินร้องขึ้น อะไรอีกล่ะเนี่ย

“อะไรอีกล่ะ.........” ผมหันกลับไปทางวอนบินอีกรอบแต่ก็ต้องตกใจที่ร่างสูงๆของวอนบินมันอยู่ใกล้ผมเอามากๆ

“ฝันดีถึงฉันด้วยนะที่รักห้ามฝันถึงคนอื่นเป็นอันขาดเลย แล้วก็อย่าคิดถึงฉันมากจนไม่ได้หลับได้นอนนะ เพราะฉันทำได้แค่คนเดี๋ยว แล้วก็.........”วอนบินหยุดพูดทำให้ผมสงสัยแต่ก็ต้องหายสงสัยในทันทีที่วอนบินเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆผมแล้ว

“จุ๊บบบบบ >3<”

“>//////<”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับไปโรงเรียนนะ ฉันรักนายมากนะแจจิน^^” ว่าเสร็จร่างสูงก็เดินไปขึ้นรถและติดเครื่องออกไป อึ้งกันไปเลยที่เดียวเชียว คิดจะหวานก็หวานซะเลี่ยนเลย คนก็อายเป็นเหมือนกันนะ ตาเต่าบ้าเอ่ย-////-

.....

Minhwan Talk

“นี่มินๆนายชอบพี่คนที่ตัวสูงๆ ที่ชื่อซึงฮยอนนั่นอยู่ใช่ปะ^^”อยู่ๆเจ้าเพื่อนตัวดีมินฮยอกก็เอ่ยถามผม บ้าไปแล้วผมเนี่ยนะจะไปชอบตาซงซึงได้น่ะ ไม่มีทาง ใช้ไรคิดเนี่ย

“บ้า อะไรทำให้นายคิดแบบนั้นได้กัน”

“ไม่เห็นยากก็การกระทำของนายไง”แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนล่ะมินฮยอก ฉันไปทำอะไรมิทราบนายถึงคิดไปได้ขนาดนี้

“ยังไงล่ะ ฉันไปทำอะไร”

“นายอาจจะไม่รู้ตัวแต่ฉันดูออก หึๆๆ” เจ้าเล่ห์นัก เพื่อนคนนี้ แล้วงี้ผมจะรู้มั๊ยล่ะเนี่ยว่าผมไปทำอะไรมินฮยอกถึงได้คิดแบบนั้น

“เอาเป็นว่านะมินๆ ฉันจะบอกอะไรให้ก็ได้ในเมื่อนายชอบพี่ซึงฮยอนอะไรนั้น นายก็จงดีใจที่พี่ซึงฮยอนก็คิดแบบนาย” งง บอกได้คำเดียวว่างง กับคำพูดของเพื่อนคนนี้มากมายไม่ได้เจอกันนานขนาดไหนกันนะทำไมถึงได้พูดอะไรที่ฟังแล้วไม่รู้เรื่องถึงขนาดนี้น่ะ

“ฉันไม่เข้าใจ”

“ก็นะพี่ซึงฮยอน ชอบนายไงล่ะ^^” ห๊า! นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยมินฮยอกเพื่อน ขนาดวันสิ้นดลกปี2012ยังน่าเชื่อกว่าซึงฮยอนฮยองชอบ ผมอีกง่ะ(แต่มันก็ไม่เห็นแตกเลยจะหมดปีแล้วเนี่ย>>ไรเตอร์)

“เป็นไปไม่ได้หรอก ซึงฮยอนฮยองน่ะ ชอบว่าฉัน ชอบแกล้งฉันจะตายไป”

“ไม่เคยได้ยินหรอ ยิ่งรักยิ่งแกล้ง” ถ้าตอบว่าไม่จะเป็นไรมั๊ย โรคจิตชัดๆ คนบ้าอะไร ยิ่งรักแล้วยิ่งแกล้ง

“ไม่เคยหรอก ฉันว่านะนายคิดมากไปเองมากกว่าน่ะมิน”

“งั้นจะลองพิสูจน์มั๊ยล่ะ”

“พิสูจน์อะไร?”

“พิสูจน์ว่าพี่ซึงฮยอนชอบนาย” บ้าไปใหญ่แล้วมินฮยอก

“แล้วนายจะทำยังไงล่ะ?” ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้อยากรู้หรอกเพราะผมรู้อยู่ว่าซึงฮยอนฮยองไม่ได้ชอบผม

“เดี๋ยวนายก็รู้ หึๆๆ^^” คิดอะไรอยู่กันแน่นะเพื่อนคนนี้เนี่ยยยยย แต่ยังไงนายก็คิดผิดอยู่ล่ะนะ เพราะซึงฮยอนฮยองไม่ได้ชอบฉัน แล้วฉันก็ไม่ได้...ชอบ.....ชอบ ด้วย-///-

…..

Hongki Talk

พอได้เวลาเข้านอนผมจะบอกอะไรให้ว่าผมรีบวิ่งมาเข้าห้องนอนโดยทันที ไม่ได้หรอกเดี๋ยวมีไอ้ตัวปากห้อยเข้ามาด้วย ต้องรีบๆ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะมันก็มายืนรอก่อนอยู่แล้วที่ประตูหน้าห้องผมเนี่ย ไวจริงๆเลย

“นายมายืนรออะไรหน้าห้องฉัน” ผมแกล้งถามออกไปทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่แก่ใจมาไอ้ห้อยมายืนอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร

“ก็รอนายไง”

“รอทำไมไม่ทราบครับ”

“เข้าห้อง-_-” บางที่ก็ตรงไปนะนายน่ะ ไม่ให้เข้าเฟ้ย

“ฝันไปเถอะ :P” ผมว่าพลางขยับตัวไปทางประตูห้องแล้วก็เปิดประตูห้องและเข้าไปอยู่ในห้องแล้วปิดประตูห้องโดยเร็ว ฮ่าๆๆๆ แค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ววว

“ปังๆๆๆ เปิดประตู เดี๋ยวนี้นะไอ้อ้วน เปิดประตู” เสียงอะไรมันตุบประตูผมกันน๊า ฮ่าๆๆ เปิดก็โง่น่ะสิ

“เปิดประตูนะฮงกี ฉันบอกให้เปิด” ไม่เหนื่อยก็ค๊อกกับตะโกนเรียกไปสิ แต่อย่าหวังว่าผมจะเปิดเลย และอีกสักพักเสียงก็เงียบลง หึๆๆ ไปแล้วสินะ ผมคิดได้อย่างนั้นแล้ว เดินไปเปิดประตูห้องดูเพื่อความแน่ใจว่าจงฮุนได้ไปจากหน้าห้องผมแล้วแต่ทว่า ผมดันคิดผิด

“ปัง!!!!!” ร่างสูงนามว่าจงฮุนผลักร่างของผมเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง ตายห่_แล้วมั๊ยล่ะ ดูถ้ามันจะโกรธผมด้วยสิ

“นะ นายจะทำอะไร” ผมว่าด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆก็ดูไอ้ห้อยดิ มันทำหน้ามึน(แรงนะยะ>>ไรเตอร์)แล้วก็เดินเข้ามาใกล้ผม แง่ๆๆๆๆๆ><

“แล้วนายคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ-_-” ไม่พูดเปล่าทำหน้านิ่งเดินเข้ามาใกล้ผมอีก ส่วนผมก็ถอยหนีมันไปเถอะ นี้มันจะเดินเข้ามาใกล้ผมไปถึงไหนเนี่ยยยย

“อ...อะ..อะไรล่ะ นายจะทำไรฉันจะไปรู้ได้ไง แต่นายจะทำไรก็ชั่งไม่เกี่ยวกับฉันช่วย ออกไปห่างๆฉันที”

“หึ คงจะไม่ได้หรอกนะลีฮงกี” แว๊กกกก ตายห่_อีกหนึ่งรอบ เรียกชื่อเต็มพร้อมนามสกุลด้วยง่ะ ตายๆๆๆ ฮงกี นายตายแน่เลยยยยT^T

“เฮ้ยย!” ผมอุทานออกมาอย่างตกใจ กะ ก็ ผมดันถอยหลังหนีจงฮุนแล้วมาหงายหลังล้มลงบนเตียงซะนี่

“หึๆๆ^-^” จงฮุนยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยน์แล้วก็>////////< แอร๊ยยยยยยย นายจะทำอะไรฉานนนเนี่ยยยย>.<