[FIC FTISLAND] ภารกิจ(รัก)สยบคุณชายมาดนิ่ง

ลำดับตอนที่ #39 : ตอนที่38

.

ตอนที่ 38

“นะ นายจะทำอะไรอ่ะ” ผมพูดเพราะว่าตอนนี้จงฮุนเข้ามาใกล้ผมขึ้นทุกทีๆ
“แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ ?” จงฮุนไม่พูดอย่างเดียว ยังเอาหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก ><
“><”
“....ฉันก็จะ จะ จะ จะไปอาบน้ำก่อนนะ” บอกแค่นี้ ถึงกับทำให้ตกใจเลยหรอ ฮึ่ยยยยย!!! แค้นนนนน
“ก็ไปสิ มาบอกทำไมเล่า!!!”
หลังจากที่ผมรอให้จงฮุนอาบน้ำเสร็จ ซึ่งนานมากมาย ผมก็หาอะไรทำ ทั้งอ่านหนังสือ ฟังเพลง อ่านจนจะหมดเล่มแล้วยังไม่มาอีกอ่ะ นอนรอก็ได้(หมายถึงนอนเล่นนะครับ) และหลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้เวลา.....หลับบบบ
“ฮงกี ฉันอาบเสร็จ....” เฮ้อออ จริงๆเลยนะนายเนี่ย ว่างเป็นนอน แล้วน้ำก็ไม่อาบ ไม่ได้ๆผมต้องปลุกไปอาบน้ำล่ะ เหม็นเหงื่อจะตายไปนอนเข้าไปได้ไงไม่รู้
“นี่ หมูตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำไป” ผมพูดแล้วเอามือ จิ้มๆๆไปที่ตัวฮงกีครับ (เหมือนจิ้มอะไรสักอย่าง >> ไรเตอร์)
“อืมมมมมม~” ไม่ตื่น -_- มันน่าเตะจริงๆเลย
“นี่!! ไอหมู!!!!!!!! ตื่นนน!!” ผมตะโกนลั่นห้องเลย ไม่ตื่นให้รู้ไปสิ
“อะไร คนจะหลับ จะนอน” ยังจะมาว่าอีกดูสิ โอเค ไม่ตื่นใช่มั้ย
“ไอหมูฮงกี!!!!!!!! ไปอาบน้ำ!!!!!! ไป๊!!” ผมว่าพร้อมกับ...
‘ตุ๊บบบบ!!!!’ ดันตัวฮงกีตกเตียงครับ ฮ่าๆๆๆสะใจไม่ตื่นสักที ต้องโดนสะบ้าง
“อะไรของแกเนี่ยไอห้อย บอกดีๆก็ได้” พอว่าผมเสร็จก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปเลย
“ก็ปลุกคนขี้เซาไง ^^”
...................................
วอนบิน+แจจิน
ป่านนี้นายจะทำอะไรอยู่นะแจจิน จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงนายมั้ย?
จะนอนหลับไปรึยัง ? แต่คงยังหรอกนายหลับดึกจะตายไป
“โทรไปหาดีกว่า ^^”
‘Been waiting for this day for far too long I never could imagine it so strong~’
เสียงโทรศัพท์ผมเองครับ (เพลง the one)
“ฮัลโหลเต่า ^^” กำลังคิดถึงพอดีเลย รู้ใจจริงๆ
“ทำอะไรอยู่คร้าบบบ คิดถึงเค้ารึป่าว”
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ก็...นิดหน่อย >////<” พูดเองก็เขินเอง
“ทำไมวันนี้อาบน้ำดึกจัง เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกช่วงนี้นายยิ่งไม่ค่อยจะดีอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงนายก็ดูแลฉันอยู่ดีแหละกลัวทำไม”
“ก็เพราะนายเป็นแบบนี้ไงฉันเลยต้องคอยดูแลตลอด ถ้าไปนอนด้วยได้นะไม่โทร.หาแบบนี้หรอก”
“แล้วนายไม่กลัวพ่อฉันหรอ ?”
“กลัวทำไม ยังไงนายก็แฟนฉันนะ พ่อแฟนก็เหมือนพ่อฉัน”
“แหม อยากให้พ่อได้ยินจังเลยนะ”
“แหะๆๆ จะดีหรอ แล้ววันนั้นที่นายกลับบ้านดึกพ่อแม่นายว่าไงบ้างอ่ะ ?”
“ก็ไม่มีไรหรอก แค่สวดฉันก่อนนอนแค่นั้นเอง”
“ฉันขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้นายโดนบ่นอ่ะ งั้นต่อไปนี้ฉันจะไม่ไปส่งนายดึกอีกแล้ว”
“แน่ใจนะวอนบิน ว่าจะทำได้อย่างที่พูดน่ะ ?” แย่แล้ววอนบิน มาพูดอะไรตอนที่พ่อฉันเอาไปฟังเนี่ย
“พ่อ !! น่ะ แน่ใจครับ” มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ตกใจหมดเลย
“อืม ถ้าแน่ใจว่าทำได้อย่างที่พูดก็ดีแล้ว แจจินไปนอนได้แล้วดึกแล้ว นายด้วยนะวอนบิน” มาเป็นชุดเลยอ่ะ ตัดสายผมทิ้งอีกต่างหาก สงสัยหวงลูกชาย มีลูกน่ารักก็งี้แหละ อิอิ
และหลังจากที่ผมวางสายจากแจจิน หรือเรียกอีกอย่างคือโดนพ่อแจจินตัดสายทิ้ง ผมก็ล้มตัวลงนอนคิดถึงแจจินของผมแล้วก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว คร่อกกกกกกก~
.................................................
ทางด้านซึงฮยอน...
นี่ผมรอมินฮวานมาตั้งนานแล้วนะครับ ไม่เห็นกลับมาสักทีเลยอ่ะ ถึงจะไปนอนบ้านไอหน้าจืดนั่นก็เถอะ ไม่คิดจะมาเอาเสื้อผ้าเลยรึยังไง หรือว่าเอาไปแล้ว แล้วผมจะมานั่งรออะไรกันล่ะเนี่ย มืดก็มืด ยุงก็เยอะ แถมยังหนาวด้วย จะทนไปทำไมกันก็แค่คน คนเดียว แต่ทำไมคนๆนั้นทำให้ผมเป็นเอามากถึงขนาดนี้ล่ะเนี่ย แล้วทำไมผมต้องคิดมากเรื่องของมินฮวานกับไอจืดนั่นด้วย (ขอโทษแฟนคลับ CN ด้วยนะจ๊ะ >> ไรเตอร์) แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่าผมจะรอจนกว่ามินฮวานจะกลับมาก็แล้วกัน เป็นไง เป็นกัน....
รุ่งเช้า...
ผมตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับไปเมื่อคืน แต่ผมก็ยังอยู่หน้าบ้านมินฮวานอยู่นะครับ อ๊ะ! นั่นไงมินฮวานมาแล้ว มากับไอเด็กหน้าจืดแว่นหนานั่น -_-^
“มินฮวาน ฮยองมีเรื่องจะคุยด้วย” ผมเรียกมินฮวานขึ้นก่อนที่มินฮวานจะเดินเข้าไปในบ้าน
“อะไรฮะผมกำลังรีบนะ” นี่นายโกรธฉันจริงๆแล้วสินะ
“จะรีบไปกับไอแว่นหนาหน้าซีดนั่นล่ะสิ” ปากนะปาก พูดอะไรออกไปเนี่ย อยากจะตีปากตัวเองจิงๆเลย
“ถ้าผมตอบว่าใช่แล้วจะทำไมหรอฮะ” ทางด้านมินฮวานก็ไม่ยอมแพ้ผมเลย ต่อปาก ต่อคำ เถียงคำไม่ตกฟาก
“มินฮวาน!!!! ฉันไม่ได้มีความอดทนกับนายมากพอหรอกนะ!!!” ตอนนี้ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อย่แล้วครับ ผมตะโกนใส่มินฮวานแล้วยังกระชากแขนอีก ผมแย่ใช่มั้ยครับทุกคน
“ผมก็ไม่ได้ขอให้ฮยองมาทนอะไรกับผมนี่ครับ ไม่เคยขอเลยสักครั้ง” มินฮวานเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ทั้งๆที่กลัวแต่ก็ยังสู้ไม่ถอย
“นั่นสินะ นายไม่เคยขอเลย แต่ฉันก็ยังบ้าไปอดทนกับนาย เพราะอะไรรู้มั้ยมินฮวาน ?”
“ผมจะไปรู้กับฮยองหรอฮะ ผมไม่ใช่ฮยองนิ”
“ก็เพราะว่าฉัน......”
“มินฮวาน เร็วๆเดี๋ยวไปเรียนสายนะ” ผมพูดไม่ทันจบก็มีเสียงของไอหน้าจืดนั่นมาขัดจังหวะขึ้น แล้วดูเหมือนว่ามินฮวานก็ไปสนใจหมอนั่นมากกว่าผมด้วย
“ไว้คุยกันวันหลังนะฮะ ผมขอตัวก่อน” พูดจบมินฮวานก็เดินเข้าบ้านทันทีโดยไม่หันมามองผมเลยแม้แต่น้อย สงสัยคงจะโกรธ จะเกลียดผมไปแล้วล่ะฮะ แต่ก็สมควรแล้ว ผมเล่นไปตะขอกใส่หน้าเค้าแบบนั้นอ่ะ ไหนจะเรื่องเมื่อวานอีก ผมสมควรโดนแบบนี้ มันถูกต้องแล้วใช่มั้ยครับ
........................................