[FIC FTISLAND] ภารกิจ(รัก)สยบคุณชายมาดนิ่ง

ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่20

ตอนที่ 20

“ตกลงว่าไงฮง จริงรึป่าว ?”
“เอ่ออออ นี่!!! แล้วนายจะมาจับผิดอะไรฉันนักหนาเนี่ยยยย!!!!”
“ฮงกี นายอย่ามา บ่ายเบี่ยงนะ เพราะมันไม่สำเร็จหรอก”
“เอาเป็นว่า ฉันขอบอกไว้นะตรงนี่เลยนะ ว่า ฉัน ไม่ ได้ ชอบ จง ฮุน โอเค รู้เรื่องแล้วนะ”
“ก็แค่นี้แหละ ถามนิดเดียว กว่าจะตอบได้”
Jaejin Talk….
คิดว่าตอบแค่นี้แล้วผมจะเชื่อหรอ ไม่มีทางหรอกครับ ผมรู้นิสัยของฮงกีดี รายนี้อ่ะนะ ถ้าไม่จับได้คาตาจริงๆ ไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด แล้วยิ่งมาโวยวายแบบนี้ด้วยหละก็ ยิ่งไม่น่าเชื่อไปใหญ่เลย จะกลบเกลื่อนก็ทำให้มันเนียนๆหน่อยก็ไม่ได้นะฮงกี.....
“จินนี่ ทำอะไรอยู่ครับ ?” คงไม่ต้องอบอกใช่มั้ยครับว่าใคร
“ก็คิดอะไรไปเรื่อยๆอ่ะ ว่าแต่มีอะไรหรอ เต่าวอน”
“โหหหห เต่าอีกแล้วอ่ะ แล้วนี่ใกล้จะเข้าเรียนแล้วมานั่งทำอะไรกันอยู่ได้ไปๆๆ เข้าเรียนๆ”
“วันนี้แกมาไม้ไหนว่ะไอวอน นึกยังไงอยากเรียนขึ้นมา ?”
“ก็อยากเรียนบ้างไม่ได้รึไง ไอคุณฮงกี”
“เออๆๆ ช่างแกเหอะ ป่ะไปเรียนกันได้แล้ว”
...................................
เวลาพักกลางวัน
ออด ออดด ออดดด!!!!!
เสียงบ่นบอกว่าถึงเวลาพักกลางวัน
“เฮ้ย พวกเรากินข้าวกัน”
“เดี๋ยวตามไปนะเก็บของก่อน”
หลังจากที่ผม แจจิน และจงฮุน เก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็เดินมาที่โรงอาหารกัน ก่อนที่จะไปซื้อข้าวมากิน ผมกับแจจินเลยตกลงกันว่าจะไปจองโต๊ะกันก่อน
“งั้นฉัน กับฮงกี จะไปจองโต๊ะกันก่อนนะ พวกนายไปซื้อข้าวกันก่อนเลย” และในระหว่างทางก็มีเสียงที่ไม่พึงประสงค์แทรกเข้ามาในเส้นประสาท ของผมสองคน
“จะไปไหนจะหรอจ๊ะ สาวๆ โอ้ นี่เป็นผู้ชายหรอเนี่ย หน้าแปลกจังสวยใช้ได้เลย สนใจมานั่งกินข้าวกับพวกพี่มั้ยน้อง” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่ง ดังออกมาจากแก๊งรุ่นพี่นั่น เป็นรุ่นพี่ที่อยู่มหาวิทยาลัยฝั่งตรงข้าม ทำไมข้ามมากินข้าวฝั่งนี้ได้นะ ที่มหา’ลัยไม่มีให้กินรึไงกัน
“ไม่ดีกว่าครับ พวกผมนั่งกินกับเพื่อนแล้ว เชิญพวกพี่ตามสบายเลยครับ” คือผมยังไม่อยากมีเรื่องตอนนี้อ่ะ ยังอยู่ในโรงเรียน อีกอย่างก็ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ด้วย ไม่ดีแน่
“พูดแบบนี้ถือว่า ไม่ให้เกียรติ คนชวนเลยนะน้อง มานี้เลย” และหนึ่งในนั้นก็เข้ามากระชากข้อมือของแจจินไป
“นี่ พี่ปล่อยเพื่อนผมนะ ก็บอกแล้วไงว่ามากับเพื่อนแล้วอ่ะ ยังไม่รู้เรื่องอีกหรอ”
“หุบปากไปเลยนะ ไอหน้าอ่อน พวกฉันจะกินข้าวกับน้องชายคนสวยคนนี้ แกไม่เกี่ยว”
“ฉันไม่เกี่ยวแน่ถ้าคนที่แกจะกินข้าวด้วยไม่ใช่เพื่อนของฉันอะ ไอพวกบ้า” ผมชักจะทนไม่ไหวกับการกระทำแบบนี้แล้วนะ คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ จะมาเอาแจจินไปทำไมก็ไม่รู้ และพอดีกับที่พวกวอนบิน จงฮุน ซึงฮยอน แล้วก็มินฮวานกลับมาจากซื้อข้าวพอดี ก็เลยเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
“ฮง นี่มันอะไรกัน ทำไมแจจินไปอยู่กับพวกนั้นได้อ่ะ?” แหมไม่ค่อยห่วงเลยนะ วอนบิน มาถึงก็เครียดเลย
“ก็ไอพวกนั้นอ่ะดิ จะเอาแจจินไปกินข้าวด้วย ฉันไม่ยอมหรอกนะ”
“งั้นหรอ เดี๋ยวพวกฉันจัดการเอง” เก่งอีกแล้ว ซึงฮยอน พวกนายแค่ 3 แต่พวกนั้นเป็น 10
“งั้นฝากด้วยนะ”
“@#%&!@^&*(+” ว่าแล้วทั้ง 3 คนก็เข้าไป คุยด้วยกำลัง(!?) กับพวกรุ่นพี่นั่นแล้วผลปรากฏว่า ชนะ!!!!
“คราวหลังอ่ะ อย่าไปทำอวดดีกับใครเค้าอีกนะ มันไม่คุ้ม ถ้าพวกฉันไม่อยู่นายสองคนจะทำยังไงกันห๊า”
“ก็พากันหนีไง ถามได้” โอ้โหแจ นี่ขนาดนายโดนฉุดไปต่อหน้าต่อตาพวกฉันนะเนี่ย ยังมีอารมณ์มาเล่นอีก
“มัวพูดอะไรกันอยู่ได้ฮะ พวกฮยองกินข้าวกันเถอะนะ ผมหิวแล้วอ่ะ”มินฮวานพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบ หรือว่า อึ้ง อยู่นาน เพราะตอนนี้กระเพาะมันส่งเสียงดังเต็มทนแล้ว
“โอเค งั้นฮยองว่าเรากินข้าวกันดีกว่าเนอะ ^^”
หลังจากที่ กินข้าวไป ทนฟังเสียง โอดครวญของทั้งสามหนุ่มเป็นเสียงประกอบไปด้วย มันช่างเป็นอะไรที่ วิเศษจริงๆ (ตรงไหนเนี่ย ?? >> ไรเตอร์)
พวกผมก็ยกพลไปที่ห้องพยาบาล เพื่อที่จะไปทำแผล ผมทำแผลให้จงฮุน แจจินทำแผลให้วอนบิน ส่วนมินฮวานก็ทำแผลให้ซึงฮยอน
“นี่มินฮวาน นายมาทำแผลให้พี่นายได้มั้ย อยู่ไม่นิ่งเลยเนี่ย”
“ทำไมล่ะฮะ ผมก็ต้องทำแผลให้ เด็กแถวนี้อยู่นะ ^^”
“นี่นายว่า ฮยองเป็นเด็กหรอมินาริ”
“เปล่านี่ครับ ผมไม่ได้เอ่ยชื่อเลยนะ ร้อนตัวไปเองรึป่าว”
“อืมมมม ครั้งนี้จะไม่เถียงก็ได้ จะปล่อยไปก่อน แต่ถ้ามีครั้งหน้าหละก็.......”
“โอ้ยยยยยยยยยยยย แจจินเบาๆสิ เจ็บนะ-3-” วอนบินมันร้องเสียงหลงเลยครับ เพราะว่าแจจินดันเอาแอลกอฮอล์ที่ชุ่ม ไปด้วยน้ำยา ไปเช็ดแผลที่มุมปาก ฮ่าๆๆ คู่นี้ก็เหลือเกิน หาคนทำแผลได้ดีมาก ผมจะบอกให้นะว่าแจจินอ่ะ ไม่เคยทำแผลให้ใคร รายเนี่ยคนแรก นี่ผมควรจะดีใจหรือเสียใจกับวอนบินดีนะ
“ขอโทษนะ เต่า ฉันเพิ่งเคยทำแผลให้นายคนแรกอ่ะ ขอโทษนะ”
“คือ...นายกำลังจะบอกว่า นายทำแผลให้ฉันคนแรกงั้นหรอ? o_O”
“ใช่ คนแรกเลยในชีวิต ฉันถึงไม่ค่อยถนัดไงเล่า นายก็เร่งอยู่ได้เดี๋ยวก็ปล่อยให้ทำเองเลยดีมั้ย” เอาแล้วไง งอนอีกแล้ววววว ตัวใครตัวมันนะคุณเพื่อนที่รัก งานนี้ฮงไม่เกี่ยว
“โอเคๆ ฉันจะไม่พูดมากแล้วก็ได้ แต่ทำแผลให้ดีๆนะ”
“อื้มมมม ฉันจะทำให้สุดฝีมือเลย^^” ทำอย่างกับว่าทำกับข้าวงั้นแหละ ปากคนนะแจจิน
Wonbin Talk….
นายก็น่ารักแบบนี้ ตลอดเลยนะแจจิน เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่เคยโกรธนายได้เลย ถึงจะโกรธก็ไม่เกิน 10 นาที นายง้อนิดหน่อยก็หายแล้ว เพราะผมรู้ว่าทุกครั้งที่ผมงอนแจจิน เค้าก็จะเข้ามาขอโทษ แล้วก็ทำงานไถ่โทษให้ผม ผมก็เลยไม่เคยโกรธแบบจริงๆจังๆสักทีเลย อย่างเรื่องวันนี้อ่ะ ผมก็อารมณ์เสียเหมือนกันนะ ที่ทำไมถึงปล่อยให้โดนทำอะไรแบบนั้น (หมายถึง โดนกระชากข้อมือนะฮะ) ตัวเองก็ตัวเล็กๆอยู่ด้วย แล้วพอหลุดออกมาได้ ยังจะมายืนยิ้มอยู่อีก น่าโมโหจริงๆเลย เฮ้อออออ คอยดูแลแจจินแบบนี้ก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย แต่ผมก็ยอมนะ ^[+++]^
“นี่ เสร็จแล้ว นั่งยิ้มอะไรอยู่ได้”
“.........^^”
“วอนบิน”
“...........”
“ไอเต่าวอน”
“..........”
“เฮ้ย!! ได้ยินมั้ยเนี่ย ?”
“อะ อะ อะไรหรอ มีอะไร”
“โห กว่าจะตอบได้ นั่งยิ้มอะไรของนาย คิดอะไรอยู่”
“เปล๊า ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรเลย ทำแผลเสร็จแล้วหรอขอบใจนะ”
“อื้มมมม”
…………………………..
หลังเลิกเรียน
“ฮัลโหล ครับแม่” แม่แจจินโทรมาครับ
(คือ วันนี้แม่จะยังไม่กลับบ้านนะลูก ลูกไม่ต้องห่วงนะ อ๋อแล้ว วันนี้แม่อนุญาตให้ไปนอนค้างบ้านเพื่อนหนึ่งวันนะ)
“แม่ครับ แม่พูดแบบนี้ไม่ห่วงลูกชายตัวเองเลยรึไง ปล่อยให้ไปนอนบ้านเพื่อนได้ยังไงกัน”
(ก็แม่เห็นว่าลูก อยู่บ้านคนเดียวมาหลายวันแล้ว คงจะเหงา เลยให้ไปนอนบ้านเพื่อนได้ไง)
“โอเค ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ รักแม่นะ บายครับ”
“แม่นายว่าไงหรอแจ”
“ก็แม่ฉันอะดิ ยังไม่มีกำหนดกลับ เลยให้ฉันไปนอนบ้านเพื่อนก่อน แล้วจะไปนอนบ้านใครเนี่ย ฮงกีก็กลับไปแล้ว จะไปนอนกับจงฮุนก็ไม่เอาดีกว่า รึว่าจะเป็นซึงฮยอน...ไม่ดีกว่าอยู่กับหมอนั้นไม่ดีแน่งั้นคงต้องเป็น......ตาลุงเต่า ใช่วอนบินนี่แหละดีที่สุดแล้ว^^” (เข้าใจหาคำมาเรียก เฮียวอนนะ “ตาแพะ” >> ไรเตอร์)

 ===========================