คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่19
ตอนที่19
“เฮ้ยยย ไอ้ฮุน เอาลูกโป่ง ไปไกลๆฉันเลย”
“ฮ่าๆๆๆ ซึงฮยอนฮยองกลัวลูกโป่ง555+”
“มินฮวานนนนน”
“ฮยองจะทำอะไรผม ผมมีลูกโป่งนะ^^”
“มินฮวาน นายตายยยยย!!!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ก็เข้ามาสิฮะแต่อย่าลืมว่าผมมีลูกโป่งน๊า^^”
“มินฮวาน คิดว่านายมีลูกโป่งแล้วฉันจะทำอะไรนายไม่ได้นะ”
“งั้นฮยองก็เข้ามาเลยสิฮะ^^”
“มินฮวานนนน”
ว่าแล้วผมก็พยายามเดินเข้าไปใกล้มินฮวานด้วยความที่กลัวแต่ก็โกรธ แล้วก็…..
“อะนี่”
“เฮ้ยยยย เอามันไปไกลๆฉานนนนนนะ”
อยู่ๆมินฮวานก็เอาลูกโป่งยื่นมาที่หน้าผม รู้ว่าคนกลัวยังจะแกล้งกันอีกนะ><
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ลูกโป่งสวยดีออกฮยองไม่เห็นน่ากลัวเลย”
“จะยังไงก็ชั่งแต่เอามันออกไป”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ยังจะยืนหัวเราะอยู่อีกนะมินฮวาน ผมต้องโทษใครดี มินฮวานรึไอ้ฮุนที่ทำให้ผมมาเจอกับลูกโป่งแล้วโดนแกล้งแบบนี้ ใจร้ายT^T
“อ้าววว นั่นฮยองจะไปไหนอะ”
“.........”
ก็อย่างที่ว่าผมโดนแกล้งขนาดนี้จะให้ผมอยู่ตรงนั้นทำไมกลัวก็กลัว ผมกลัวลูกโป่งมันแตกใส่หน้าผมเหมือนตอนน..... ชั่งมันเถอะเอาเป็นว่าตอนนี้ผมโกรธมินฮวานแล้วก็ไอ้ฮุนแล้วว ชิแกล้งกันได้
......
“ฮยองฮะ ซึงฮยอนฮยองเค้าเป็นไรไปอะ”
“มันคงงอนมั้ง”
“อ้าววว เค้างอนอะไรของเค้าอะ”
“นายก็ลองไปถามมันดูเอาสิ”
“แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะ ซึงฮยอนฮยองเค้าเป็นเพื่อนอยองไม่ใช่เหรอ”
“นายก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบอะไรแบบนี้ไปง้อมันเอาเองแล้วกันไอ้ซึงมันง้อง่ายจะตาย เดี๋ยวพี่รออยู่แถวนี้ล่ะ”
“ก็ได้ฮะ=_=”
ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องมาง้อซึงฮยอนฮยองด้วย คนอะไร เล่นแค่นี้ทำเป็นงอน
“ฮยองฮะ ฮยองจะรีบเดินไปไหนเนี่ย รอผมด้วยเซ่”
“...........”
ดูท่าจะงอนจริงๆแฮะ เงียบเชียว
“ฮยอง ฮยอง งอนผมเหรอ”
“........”
“ผมก็แค่เล่นสนุกๆเองฮยอง คิดไรมาก”
“.........”
ซึงฮยอนฮยองยังคงเงียบและเดินต่อไป โอ๊ย ฮยองนี่ยังไงกัน
“นี่ฮยองหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับผมก่อนได้มั๊ย”
“.........”
ได้ ฮยองจะเอาแบบนี้ใช่มั๊ย ตามสบาย
“เออ งั้นฮยองจะไปไหนไปทำอะไรก็เชิญ ผมไม่ยุ่งไม่เล่นไม่คุยกับฮยองแล้ว เพราะผมทำอะไรไป
ฮยองก็โกรธผม ฮยองก็งอนผม ต่อไปนี้ผมจะไม่ยุ่งอะไรเกี่ยวกับฮยองอีกแล้ว ฮยองอยากงอนผมก็งอนไป ผมจะไม่เดินตามง้อฮยอง ผมจะไม่สนใจฮยองอีกแล้ว....”
ผมว่าไปงั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจนิดนึงแต่มันก็น่ามั๊ยล่ะคนอุส่ามาง้อกลับทำเงียบเดินหนีแบบนี้ผมก็ จนปัญญาแล้วล่ะ
“มินฮวาน”
ที่งี้หันมาคอเกือบจะหลุด ที่เมื่อกี้เดินหนีเอ๊าหนีเอา
“ยอมหันมาคุยกับผมแล้วเหรอ”
“ที่นายพูดจริงเหรอ”
ผมจะบอกยังไงดีล่ะ เอาความจริงมั๊ยล่ะฮะ ว่าไม่จริง555+ แต่ก็นะถ้าตอบไปแบบนั้นเค้าก็งอนผมอีกสิ ก็น๊าซึงฮยอนฮยองเค้างอนผมใช่มั๊ย งอนกลับเลยดีกว่า สนุกดี อิอิ (จะว่าไปพี่มินก็โรคจิตเหมือนกันนะเนี่ย -_-^^>>ไรเตอร์)
“จริง ฮะผมจะไม่ยุ่งไม่สนใจอะไรกับฮยองอีกแล้วฮยองจะเดินไปไหนก็เชิญ”
“นี่มินฮวาน นี่ฉันงอนนายอยู่นะไม่ใช่นายงอนฉันนะเนี่ย”
“แล้วไงฮะ”
“นี่ นาย โกรธฉันเหรอ”
“ผมไม่ได้โกรธ ฮยองนั่นล่ะที่โกรธผม”
“อ่ะ อ่ะ งั้นฉันไม่โกรธนายแล้ว หายงอนแล้วก็ได้ นายก็....”
“เรื่องของฮยองสิ จะหายจะโกรธอะไรผมก็เรื่องของฮยอง ผมก็บอกแล้วไงว่าผมไม่สนใจ”
5555+ แต่ผมยังพูดไม่จบว่าผมโกหกนะฮะฮยอง ^[++++]^
“โธ่ มินฮวาน ก็ฉันกลัวลูกโป่งหนิ นายก็มาแกล้งฉันอะ ถ้าฉันช็อกตายขึ้นมาจะทำไงล่ะ”
ซึงฮยอนฮยองพูดติดงอนนิดๆ^^ ทุกคนคิดเหมือนผมมั๊ยฮะว่าซึงฮยอนฮยองถามผมแปลกๆ ก็ถ้า ซึงฮยอนฮยอง เค้าช็อกขึ้นมาจริงๆก็เรียกรถ พยาบาลสิครับ ยากอะไร^^
“ผมก็จะเรียกรถพยาบาลให้ฮยองไง”
“ใจร้ายยยยT^T”
“นี่ ฮยองฮะ ฮยองหายงอนผมแล้วใช่มั๊ย”
“แล้วถ้าฉันบอกว่ายังล่ะ”
เมื่อซึงฮยอนฮยองพูดแบบนั้นผมก็หันหลังให้ซึงฮยอนฮยองเลย ฮ่าๆๆๆ มางอนใครไม่งอน งอนมินฮวานคนนี้งั้นเหรอ ฝันไปเถอะว่าถ้าน้องมินคนนี้ถ้าง้อแล้วไม่หายงอน น้องมินคนนี้ก็จะงอนกลับ ฮ่าๆๆๆ
“เอาเป็นว่าฉันหายงอนนายแล้วก็ได้”
“ก็เท่านั้นล่ะฮะ บอกว่าหายงอนก็จบแล้ว^[+++]^”
“นี่ ที่ว่านายจะไม่สนใจฉันไม่ยุ่ง ไม่คุย...”
“แน่นอนว่าผมโกหกล่ะ อิอิ”
“มินฮวานนนนน”
“ฮะ เรียกผมทำไมคร๊าฟฟฟ ฮ่าๆๆๆๆ”
“นายยตายยย ฉันโกรธ นายจริงๆแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฮยองจะทำอะไรผม ฝันไปเถอะ แบ๊ :P”
“มินฮวานนน”
“แน่จริงฮยองก็จับผมให้ได้สิ”
“อย่าท้าฉันนะ มานี่เดี๋ยวนี้นะมินฮวานนนน”
และแล้ว ผมและซึงฮยอนฮยองก็ วิ่งไล่ จับกันอยู่ในสวนสาธารณะกันจนเหนื่อย
“แฮ่กๆๆๆๆ”
“นี่มินฮวาน ฮยองว่าเรากลับบ้านกันเถอะ แดดมันเริ่มร้อนแล้ว”
“ฮะ กลับก็กลับ”
“นายนี่วิ่งไวเหมือนกันนะ มิน แฮ่กๆๆ ฮวานนน”
“แน่นอนสิฮะ^^ ปะ กลับบ้านกันฮะซึงฮยอนฮยอง”
“อืม”
แล้วผม จงฮุนฮยอง ซึงฮยอนฮยอง ก็ปั่นจักรยานกลับมาที่บ้านของผม และพอมาถึงบ้านผมสักพักซึงฮยอนฮยองก็ขอตัวกลับบ้านไป จะว่าไปแล้วซึงฮยอนฮยองก็น่ารักเหมือนกันนะฮะเนี่ยย^^
…………..
……
วันนี้เป็นวันจันทร์เป็นวันที่ผมต้องมาโรงเรียนที่แสนน่าเบื่อนี้เป็นปกติ
“แจจิน หวัดดี”
ผมเดินเข้ามาในโรงอาหารเหมือนเคย และก็เห็นแจจินนั่งอยู่ที่เดิมอีกเหมือนเคยเช่นกัน
“อ้าวฮง มาแล้วเหรอ หายดีแล้วใช่มั๊ย”
“อืม^^”
“ดีแล้วล่ะ แล้ววันนี้นายไม่ไปยืนรอจงฮุนเหมือนวันนั้นอีกเหรอ”
“ไม่ล่ะ ขี้เกรียจ”
“นี่ฮง ฉันถามอะไรนายหน่อยสิ”
“อะไรล่ะ”
“ถ้าฉันถามนายแล้วนายต้องตอบความจริงกับฉันนะ”
“ก็ว่ามาสิ”
“นายชอบจงฮุนรึป่าววว”
“เอ่อ......คือ คือว่า............”
“ฮง นายชอบจงฮุนรึป่าวว ตอบฉันมา!”
“.....เอ่อ.........”
==================================
ความคิดเห็น