คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่11
ตอนที่11
ย้อนกลับไป ณ ห้องนอนของมินฮวาน
“นี่ฮยองฮะ ฮยองง”
“อือ อารายยเหรอออ? นอนๆ”
เสียงของคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆผมดังขึ้นทำให้ผมตื่นลืมตาดู
“นี่ฮยอง เอาแขนออกไปจากตัวผมนะ”
“อืออ”
“ฮยองงง ฮยองง โว๊ยยยย ตื่นเซ่ เอาแขนออกไปจากตัวผมนะ ผมหายใจไม่ออก”
เสียงของคนตัวเล็กยังโว้ยวายไม่หยุดแต่ผมก็แกล้งหลับต่อ
“นี่ฮยอง!!!!”
คนตัวเล็กยังคงตะโกนเรียกและเขย่าตัวผมไม่เลิก
“ได้...ไม่เอาออกใช่มั๊ยฮะ!!”
“.............”
“ ตุบ!!!!”
“โอ๊ยยย!!! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”
ร่างของผมลงมากองอยู่กับพื้นด้วยแรงถีบจากคนตัวเล็ก อะไรวะ ผมทำอะไรผิดเนี่ย ถึงได้ถีบผมจนตกเตียงแบบนี้
“อ้าววว ตื่นแล้วเหรอฮะฮยอง”
“มินฮวานนนน”
มินฮวานยังคงทำหน้าตายียวนกวนประสาทผมอยู่ เดี๋ยวเถอะมินฮวานเห็นฉันเล่นด้วยแล้วทำแบบนี้เหรอ
“ผมไม่ผิดนะฮะฮยองก็ผมบอกฮยองดีๆแล้วหนิว่าให้เอาแขนฮยองออกไปจากตัวผมฮยองก็ไม่เอาออกแล้วจะมาว่าผมไม่ได้นะ:P”
“แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาถีบฉัน”
“ก็นี่มันห้องของผม บ้านของผมนะ ผมก็มีสิทธิ์เซ่-o-”
เออ จริงลืมไปเลยว่าผมนอนอยู่ที่ห้องของมินฮวาน เออๆขอโทษคร๊าฟ แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์ถีบฉันตกเตียงแบบนี้นะมินฮวานนน-[]-
“ผมไม่ชอบให้ใครมานอนกอดผม ผมอึดอัดหายใจไม่ออก ฮยองเข้าใจนะ”
“............”
“งั้นก็นอนได้แล้วฮะผมง่วงแล้ว”(พี่มินเพิ่งรู้สึกง่วงรึไงนี่มันกี่ทุ่มกี่ยามแล้ววววว>>ไรเตอร์)
ว่าแล้วมินฮวานก็ล้มตัวนอนลงกับเตียงอีกครั้ง หึหึ...เด็กน้อยจริงๆเลย คิดเหรอว่าพูดแบบนี้จะห้ามฉันได้น่ะ มินฮวาน ไม่มีทาง
“อือ...ง่วงนอนจังเลยยย”
“เฮ้ย!!ฮยองก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบ เอาแขนออกไป> <....”
“หุบปาก!”
“O_O ”
ตกใจใช่ไหมล่ะที่ผมขึ้นเสียงกับมินฮวาน ฮ่าๆๆ ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน อุอุ แต่ก็ได้ผลนะมินฮวานสงบปากสงบคำทันทีฮ่าๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับ ซงซึงฮยอน คนนี้ ฮ่าๆๆๆ สะใจเป็นบ้าเลยย ฮ่าๆๆๆๆ (โรคจิต>>ไรเตอร์)
“ฮะ ฮยอง เป็นบ้าอะไรเนี่ย”
ยังไม่หมดฤทธิ์อีกแหะ
“ฉันบอกให้หุบปากไงล่ะ”
“แล้วฮยองมะ......”
“ถ้านายยังไม่หยุดพูดฉันจะจูบนาย”
“O[]O”
ฮ่าๆๆๆ เด็กน้อยจริงจริ๊งเลยมินฮวาน ดูทำหน้าเข้าสิ^^
“จะ จูบ ฮยองบ้าไปแล้ว อย่าคิดว่าขู่ผมแบบนี้แล้วผมจะกลัวนะ เอาแขนอะ ออกไป”
ยังไม่หมดฤทธิ์จริงๆด้วยสินะ แต่เสียงนายสั่นๆนะมินฮวานกลัวแต่ปากแข็งแบบนี้ฉันชอบ
(ง่ะ พี่ซึงโรคจิตจริงๆด้วยยย>>ไรเตอร์)
“ฉันพูดจริง”
ว่าแล้วผมก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้มินฮวานมากขึ้น จนผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของคนตัวเล็กตรงหน้า
“> <” หน้าของมินฮวาน
ฮ่าๆๆๆ น่ารักวุ้ย อย่าทำหน้าแบบนี้ได้มั๊ยเนี่ย เดี๋ยวฉันจูบนายขึ้นมาจริงๆจะว่าไงเนี่ยยยย> <
“ยะ ยอมแล้วฮะ ยอมแล้ว ฮยองจะนอนเอาแขนพาดผมก็ได้ฮะแต่ช่วยเอาหน้าออกไปไกลๆผมเดี๋ยวนี้เลย >//////<”
ว่าแล้วมินฮวานก็ผลักหน้าผมออก ฮ่าๆๆๆ ยอมดีๆตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้วมินฮวาน
“อาฮะ ยอมตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้วเด็กน้อย มะม๊า นอนกันนะจ๊ะ^^ฮ่าๆๆๆ”
“ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะ!!!=3=”
ฮ่าๆๆๆ น่ารัก^^
……….
ย้อนกลับไป ณ ห้องรับรองแขก
“อ๊ะ วอน”
“อะไรแจนอนได้แล้วดึกแล้วนะ”
“เออ....คือว่านอนเตียงเดียวกันเนี่ยนะ”
“ก็ใช่สิ”
“ตะ..แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรนอนได้แล้ว”
“ทำไมเราต้องนอนเตียงเดียวกันด้วยล่ะ”
“ก็มันมีอยู่เตียงเดียว”
“นายลงไปนอนข้างล่างได้ปะ”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ชิ งั้นฉันไปนอนข้างล่างเองก็ได้-_-”
“เรื่องของนายสิ”
“วอนบินนนน”
“นายรังเกียจฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอแจจิน”
“เอ๋?”
แล้วอยู่ดีๆผมพูดอะไรออกไปวะเนี่ยยย ก็นะแจจินทำท่าเหมือนรังเกียจผมหนิไม่ไล่ผมไปนอนข้างล่างเจ้าตัวก็จะไปนอนเอง ฉันมันน่ารังเกียจนักรึไงแจจิน
“นายรังเกียจฉันมากเหรอถึงไม่อยากนอนกับฉันน่ะ”
“มะ...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะวอนบิน เออ...คือ..”
“แล้วอะไรล่ะ”
“เออ...คือ.......”
แจจินไม่ตอบแถมยังเงียบอีก เฮ้อ นายรังเกียจฉันจริงๆด้วยสินะแจจิน ทำไมกันน๊า
“ชั่งเถอะ”
ว่าแล้วผมก็หยิบหมอนและผ้าห่มลงมาแล้วก็เอามันวางลงกับพื้นข้างล่างแล้วผมก็ล้มตัวลงนอน
“วอนบิน”
“อือ”
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษฉันเรื่องอะไร”
“ฉันไม่ได้รังเกียจนายนะวอนบิน”
“.....”
“นายอย่าเงียบแบบนี้เซ่”
“.....”
“วอนบิน นี่”
เหมือนแจจินจะเดินลงเข้ามาหาผมนะ อะไรของนายอีกนะแจจินก็ลงมานอนข้างล่างให้แล้วจะเอาอะไรอีกล่ะ
“วอนบิน ลุกขึ้นมาคุยกับฉันก่อนสิ นี่วอนบิน...”
ผมหันไปหาแจจินดูเหมือนแจจินมีสีหน้าเศร้าๆไงไม่รู้อะ เป็นอะไรไปนะ
“นายเป็นอะไร”
“นายโกรธฉัน”
“ฉันเนี่ยนะโกรธนาย”
“อืม”
แจจินอะ น่ารัก มีหวังผมได้รักแจจินจริงๆแน่เลย แจจินเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนอื่นนะ แต่บางทีแจจินก็ออกจะกวนและงี่เง่าไปบ้างเป็นบางเวลา แต่ผมว่า น่ารักดี^^
“........”
“นายเงียบทำไม นายโกรธฉันจริงๆใช่มั๊ย”
“......”
“ง่ะ-O-”
อิอิ น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ
“แจจินฉันนอนที่เตียงกับนายนะ”
“เออ..คือ...”
“งั้นฉันนอนตรงนี้ก็ได้”
“อะ..อืม นอนก็นอน ลุกขึ้น”
“^___^ ขอบใจนะแพะน้อยที่น่ารักของฉัน^^”
“นายแกล้งฉันเหรอ> <”
“ป่าวแกล้งซะหน่อยย^^”
“วอนบินนนน”
“เพี๊ยะ!!!”
“โอ๊ยยย นายตีฉันอีกแล้วนะ”
“ก็นายแกล้งฉันก่อนทำไมล่ะ”
“^^ นอนเถอะฉันง่วงแล้ว”
“อืมม”
…….
เช้าที่แสนสดใสอากาศกำลังเย็นสบายบวกกับแสงแดดอ่อนๆ ที่รอดจากช่องเล็กๆทางหน้าต่าง
“กี่โมงแล้วเนี่ย”
ผมปรือตาขึ้นมาพร้อมกับยกแขนขึ้นมาเพื่อจะมองนาฬิกาที่อยู่ที่ข้อมือของผม ตะ แต่ ว่า อะไรหนักๆมันมาทับผมอยู่นะ
“จะ จงฮุนนน> <”
ผมพูดขึ้น ไม่รู้ว่าผมพูดดังไปหรือป่าวนะ แต่จงฮุนก็ลืมตาขึ้นมาล่ะ><
“อือ เรียกฉันทำไม-_-**”
“เออ..คือ.. มะ...มือ นายย”
“ทำไม”
ว่าแล้วจงฮุนก็มองมือของตัวเองที่กอดผมอยู่(แน่น)
“ขะ ขอโทษที”
“อืม”
เฮ้อออ~ ผมทำตัวไม่ถูกง่ะไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ความเงียบเข้าปกคุมเราทั้งสองจนผมต้องเป็นคนทำลายความเงียบซะ
“เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ แฮะๆ^^”
“อืม”
เฮ้อออ~ ผมเบื่อกับหน้าตายของจงฮุนจัง ทำไมกันน๊า ไม่ยิ้มบ้างเลย ถ้านายยิ้มนะจงฮุนโลกจะดูสดใสขึ้นเยอะ ว่าแต่...แล้วผมรู้ได้ไงเนี่ยว่าถ้าจงฮุนยิ้มโลกจะสดใสง่ะ>..<
-------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น