คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [ Short Fic HongHun] So Beautiful
[ Short Fic HongHun] So Beautiful
“โยบอเซโย ฮัลโหล เฮ้ย ฮัลโหลโว้ยยยย ฮึ๋ย!! ทำไมเงียบใส่ฉันเนี่ย โยบอเซโย….อ่อยังไม่รับสาย- -“เสียงเอะอะโว้ยวายของเจ้าของผู้ที่มีน้ำเสียงแสบเสน่ห์ชวนหลงพร้อมทั้งใบหน้าที่แสนจะหวานขาวใสวิ้งๆที่ติดบูดนิดๆในตอนนี้เพราะเจ้าตัวกำลังอารมณ์บ่จอยนั่นเอง
“โอ้ยยย!!! ฮยองจะแหกปากหาสวรรค์วิมารดานดินทะลุจักรวารอะไรวะ ผมลำราญโว้ย!!!”แล้วเสียงแว๊กจากหนุ่มอีกคนที่กำลังนั่งเช็คเบสของตัวเองก็ดังขึ้น
“ก็สไตล์ริสไม่รับสายฉันนี่หว่า-3-“เจ้าของเสียงแหบเสน่ห์ว่าแล้วเอนตัวลงไปนอนนาบกับพื้น
“ฮยองจะโทรหาสไตลืริสทำไม อย่าบอกนะว่าฮยองกิ๊กกั๊กกับสไตล์ริสน่ะ เฮ้ๆ ผมจองแล้วนะ-..-“ร่างสูงนั่งที่นั่งดีดกีตาร์เล่นอยู่กับคนตัวเตี้ยอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเลห์แต่คนตัวเตี้ยที่นั่งอยู่ด้วยข้างๆกันกลับทำสีหน้าไม่พอใจใส่เหมือนจะแอบงอนร่างสูงอยู่เล็กน้อย
“แกจะบ้าหรอ!!!! ฉันไม่มีทางไปกิ๊กกั๊กกับยัยสไตล์ริสอะไรนั่นหรอก จะโทรให้มาแต่งหน้าให้ในคอนคืนนี้น่ะ”
“หืม ผีอะไรเข้าสิงนายกันฮงกี??”คนหน้าหล่อที่นั่งเงียบฟังมานานหันมาเอ่ยปากถามขึ้น
“ผีแม่หม้าย ผีปลอบ ผีกระสือ ผีขนุน ผีตานี ปลายหวีเหี่ยวหิ้วหวีไปหิ้วหวีมา
ไอ้บ้า! ฉันเห็นพวกวงแบนด์วงอื่นแต่งหน้าขึ้นคอนแล้วมันเท่ดีก็เลยอยากลองแต่งขึ้นบ้างจะได้เท่ๆ ยัยพาโบจะได้หลงรักฉัน โฮ๊ะๆ”
“เท่ตายชัก- -“คนหน้าหล่อหันหน้าหนีฮงกีแล้วสถบออกมาเบาๆแต่ฮงกีกลับได้ยินซะงั้น
“อะไรครับ คุณฮุนนี่ จะบอกว่ามันเงินของผมป่ะครับที่โทรจ้างมาน่ะ ไม่ให้ความร่วมมือแล้วอย่ามาบ่นนะครับ ไอ้เสือผู้หญิง J"
“นายมันร้ายที่สุดฮงกี ฮึ๋ย!!!”แล้วคนหน้าหล่อนามว่าจงฮุนก็งืมๆงำๆด่าทอฮงกีอยู่ในใจ
“ไม่ต้องมาแอบด่าฉันในใจ- -“ฮงกีเหมือนจะรับรรู้ว่าจงฮุนกำลังด่าตนเองในใจจึงเอ่ยปากพูดขึ้น
“หึ แสนรู้จังนะ J”จงฮุนว่าแล้วยิ้มหวานอย่างเจ้าเล่ห์
“ไอ้ชเวจงฮุน!!”
“หึ”คนหน้าหล่อว่าแล้วหันไปสนใจกีตาร์ของตน
“Shit!! ทำไมยัยสไตล์ริสไม่รับสายฉันวะ อ๊ากกกกก!!”เมื่อจงฮุนแสดงท่าทีว่าไม่สนใจตน ฮงกีเลยหันมาโว้ยวายใส่โทรศัพท์ไอโฟนเคสเขียวเครื่องสวยสุดรักของตนที่เขาใช้โทรหาสไตล์ริสไปหลายสายแล้วแต่ก็ยังไม่รับสักที
(ยอโบเซโย....)
“อ๊ากกกก!! กว่าเธอจะรับสายฉันได้นะยัยบ้า ฉันโทรหาตั้งหลายสายทำไมเธอไม่รับ ห๊ะ!!”ฮงกีว่าด้วยอารมณ์หงุดหงิดเต็มที
(ขะ ขอโทษ พอดีฉันปิดเสียงไว้น่ะ นายมีอะไรหรอฮงกีT^T)สไตล์ริสสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับฮงกีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจื่อนๆ
“ให้มาซ่อมแอร์มั้งล่ะยัยบ้า ฉันโทรหาเธอจะให้เธอมาแต่งหน้าให้ฉันน่ะ”
(ห๊ะ!!!!)
“หูไม่ดีหรอ ฉันบอกให้เธอมาแต่งหน้าให้ฉัน อ่อฉันมีค่าจ้างให้อยู่แล้วแหละน่า-*-“
(ป่าวๆ แต่ฉันอยู่เกาหลีนายอยู่ญี่ปุ่นฉันจะไปทันหรอทำไมไม่ให้สไตล์ริสที่นั่นแต่งล่ะ”สไตล์ริสสาวถามด้วยความสงสัย
“ก็ฉันอยากให้เธอแต่งนี่ ต้องทันอยู่แล้วเกาหลีกับญี่ปุ่นนั่งเครื่องมาไม่ได้ใช้เวลาเดินทางเป็นปีนะ นอกเสียจากเธอจะนั่งเกวียนมาน่ะ”
(อ่อ....ทำไมนายดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย แห๊ะๆ)
“เรื่องของฉันพูดมากจริงรีบๆมานะฉันรอเธออยู่ เข้าใจ๊ ฮีคยอง จุ๊บๆ”ว่าเสร็จคนเจ้าอารมณ์ก็กดตัดวางสายสไตล์ริสประจำตัวของตนไป แล้วก็นอนแผ่สามสลึงกับพื้นห้องซ้อม
“มินัลอ่า อย่างอนเค้าดิT^T”
“เชอะ!!ไม่ได้งอนเล๊ยนะซงซึง”
“แบบนี้เค้าเรียกว่างอนชัดๆมินัลจ๋าเค้าไม่ได้คิดจะกิ๊กกับสไตล์ริสน๊า”
“ก็เรื่องของนายสิบอกทำไม แล้วไม่ซ้อมกีตาร์ต่อหรอ ซ้อมไปสิ-3-”คนตัวเตี้ยกว่าสะบัดหน้าหนีด้วยอาการงอนอย่างเห็นได้ชัดแต่แค่ปากแข็งไม่ยอมรับเท่านั้นเอง
“ดีกันนะครับนะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงไก่KFCที่ไทยเลย”
“ไม่ต้องเอาไก่มาล่อเลย เหอะ ให้มันจริงก็แล้วกันเถอะ” ถึงแม้ว่าคนตัวเตี้ยจะทำเหมือนไม่สนและแสดงอาการงอนอยู่แต่คนตัวสูงกว่านามว่าซึงฮยอนรับรู้แล้วล่ะว่าตอนนี้มินฮวานที่น่ารักของเค้าหายงอนแล้วและความจริงมินฮวานอาจไม่ได้งอนตั้งแต่แรกก็เป็นได้ก็คงแค่อยากแกล้งคนตัวสูงเล่นเท่านั้นแหละ เพราะมินฮวานเป็นคนที่มีเหตุผลอยู่พอตัว
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก.....
“เยี่ยมไปเลยไม่เสียแรงที่ฉันไว้ใจเธอฮีคยอง^^”ฮงกีว่าอย่างอารมณ์ดีเมื่อตนเห็นผลงานการแต่งหน้าของสไตล์ริสที่ตกแต่งใบหน้าของตนให้ออกมาดูดีและเท่(สวย)กว่าเดิม
“แน่นอน^^”สไตล์ริสสาวเอ่ยด้วยใบหน้าพึ่งพอใจ
“เซลก้าให้ยัยพาโบดูแป๊บ-..-“ว่าเสร็จฮงกีก็หยิบโทรศัพท์ไอโฟนของตนขึ้นมาถ่ายรูปอัพลงอินสตาร์แกรมเพื่ออวดโฉมความเท่(สวย)ให้ทั้งโลกประจักร
“O_O!”จงฮุนที่เพิ่งจะเข้ามาในห้องแต่งตัวเมื่อเห็นใบหน้าหวานขาววิ้งๆของฮงกีที่ตอนนี้ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางก็อดตกตลึงพึงเพิดเสียไม่ได้ ก็แหมม่ ปกติใบหน้าของฮงกีก็แลดูสวยหวานกว่าผู้ชายทั่วไปแล้ว แล้วยิ่งมาแต่งหน้าแบบนี้อีก ทำให้ฮงกียิ่งดูสวยหวานขนาดผู้หญิงยังอายแบบไม่ต้องบรรยายเลย
“-_-??”ฮงกีเห็นจงฮุนที่เอาแต่จ้องมองมาที่เขาแบบนี้จึงเลิกคิ้วใส่จงฮุนด้วยความสงสัย ‘มองทำไมวะ’
“เอ่อ....นี่ก็ใกล้จะขึ้นแสดงแล้วทุกคนพร้อมมั๊ย??”จงฮุนสบัดหัวแรงๆหนึ่งทีก่อนที่จะหันไปสนใจและพูดกับเมมเอบร์คนอื่นๆในวง
“พร้อมแล้วคร้าบบบบบบบบ”
“พร้อมครับๆ”
“สู้โว้ยยย!!” แล้วก็ตามมาด้วยเสียงเมมเบอร์แต่ละคนที่ดังออกมาเพิ่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง......
“คอนเริ่มแล้ว Go go! FTISLAND Fighting !!!”เสียงของหนุ่มๆดังขึ้นก่อนที่ทุกคนจะก้าวขึ้นสู่เวทีเพื่อทำการแสดงคอนเสิร์ตให้กับแฟนคลับได้รับชมรับฟัง
“กริ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของแฟนคลับดังกึกก้องทัวร์ทั้งฮอลล์เมื่อเห็นว่าหนุ่มๆขึ้นไปอยู่บนเวทีและทำการบรรเลงเพลงให้แฟนๆได้ฟัง
“กริ๊ดดดดด ฮงกีโอป้า”
“จงฮุนโอป้า”
“แจจินโอป้า มินฮวานโอป้า ซึงฮยอนโอป้า กริ๊ดดดดด><”แต่ละเพลงที่บรรเลงขึ้นล้วนแล้วแต่ถูกใจเหล่าบรรดาแฟนคลับด้วยกันทั้งนั้น เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงสุดท้ายของคอนครั้งนี้ เหล่าบรรดาแฟนคลับก็ไม่วายยังคงส่งเสียงกรีดร้องแสดงความชื่นชอบ ชื่นชมต่อตัวของหนุ่มๆ
“ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะครับ ขอบคุณครับ^^”หนุ่มๆโค้งและกล่าวขอบคุณแฟนๆเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะลงจากเวที
“เหนื่อยเป็นบ้าเลย”เสียงของมือเบสของวงดังขึ้นเมื่อทุกคนได้ขึ้นมายังรถตู้ประจำวงเพื่อเดินทางกลับไปยังที่พัก
“แต่ก็สนุกเป็นบ้าเลยนี่ครับ”แรปเปอร์ผู้ร่าเริงเอ่ย
“ก็ใช่อ่ะ ฮ่าๆๆ”
“เออนี่ฮยองผมว่าพรุ่งนี้ต้องสนุกกว่าวันนี้แน่ๆเลยอ่ะ><”
“ก็ไม่รู้สิ อาจจะเป็นอย่างนั้น”แล้วหนุ่มๆทุกคนก็สนทนาพาทีกันตาประสาจวบจนมาถึงที่พัก.......
“เหนื่อยเป็นบ้าเลยฮยองผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ”เสียงของคนตัวเตี้ยมักเน่น้อยมินฮวานของวงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆขอตัวเข้าไปนอนเอนกายหลับไหลต้อนรับงานในวันพรุ่งนี้พร้อมทั้งเดินปลีกตัวออกมาจากห้องนั่งเล่นเพื่อไปยังห้องนอนของตน
“นายไม่อาบน้ำก่อนหรอมินัล”คนตัวสูงนามว่าซึงฮยอนที่เดินตามหลังมินฮวานมาติดๆเอ่ย
“ไม่เอาขี้เกียจแล้ว ง่วงด้วย”
“หว้า ฉันก็อดถูหลังให้นายสิแบบนี้^^”
“ซึงฮยอน!!”มินฮวานว่าเสียงดุแล้วหันหลังกลับมามองหน้าอีกที่กำลังเดินตามเขาอยู่
“แหะๆ เค้าพูดเล่นน่าตัวเองก็^^;”ซึงฮยอนเมื่อเห็นว่ามินฮวานไม่ค่อยจะชอบใจกับคำพูดของตนสักเท่าไรจึงส่งยิ้มเจื่อนๆให้
“เหอะ เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเดี๋ยวฉันก็ให้นอนนอกห้องเลยนี่”มินฮวานบ่นใส่ซึงฮยอนเบาๆก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องนอนแล้วนำพาร่างของตัวเองเข้าไปข้างในห้อง
“แล้วนายจะไม่อาบน้ำก่อนจริงๆน่ะหรอ?”ซึงฮยอนถามขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าพอเข้ามาในห้องได้เจ้าตัวเตี้ยของเขาก็มุ่งหน้าไปยังที่นอนทันที
“ม่ายยยยย ฉันจะนอนนนนน><”มินฮวานว่าแล้วซุกตัวเองลงกับที่นอน
“แต่ฉันว่านายควรอาบน้ำก่อน”
“ไม่อาบอะ”
“มินัลอาบน้ำก่อนเถอะนะ”
“เอ๊ะ นายนี่ยังไงฉันบอกว่าไม่อาบ ไม่อาบ!”
“นายจะนอนเน่าแบบนี้หรอ อาบเถอะเดี๋ยวถูหลังให้เลย^^”ซึงฮยอนยังคงขยั้นคะยอให้มินฮวานนั้นอาบน้ำให้ได้ จุดประสงค์ก็ไม่ใช่อะไรนักหรอกก็แค่อย่างให้มินฮวานสบายตัวจะได้พักผ่อนอย่างสบาย....โอเคเหตุผลอาจดูดีไปนิด จริงๆแล้วซึงฮยอนก็อยากจะถูหลังให้มินฮวานจริงๆนั่นแหละ ><
“ที่ฉันไม่อาบเพราะนายจะถูหลังให้ฉันนี้แหละ-0-“มินฮวานว่าแล้วลุกขึ้นนั่งมาจ้องหน้าอีกคนที่กำลังยืนอยู่ข้างเตียง
“กลัวฉันหรอ^^”ซึงฮยอนว่าด้วยใบหน้าทะเล้นๆแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับคนที่นั่งอยู่
“ปะ ป่าวสักหน่อย-///-“
“หน้าแดงเชียว ฮ่ะฮะๆ นี่มินัลอาบน้ำไปเดี๋ยวถูหลังให้เร็ว-..-“
“ไม่ต้องถูหลัง><”
“โอเคๆ งั้นไปอาบน้ำนะครับ^^”ซึงฮยอนว่าแล้วส่งยิ้มหวานให้มินฮวาน
“อืม”มินฮวานพยักหน้าแล้วขานรับเบาๆก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนหมายจะเดินไปห้องน้ำแต่ทว่า
“เอ้ย!! อะไรของนายเนี่ย><”ร่างของมินฮวานลอยขึ้นจากพื้นเพราะฝีมือของอีกคน
“ก็อุ้มไง ปะเดี๋ยวพาไปอาบน้ำนะมินัลของซงซึง จะถูหลังให้ด้วย^O^”
“ไม่นะ ไอ้บ้าปล่อย!!!>//<”
ตัดมาที่ห้องของฮงกี…..
“เฮ้ยยยย!!!!!!”เสียงร้องของฮงกีดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่มีผ้าขนหนูผืนเดียวพันช่วงล่างไว้แล้วเห็นใครอีกคนนั่งอยู่บนเตียงนอนของเขา
“-_-??“ผู้บุกรุกห้องมองฮงกีด้วยสายตานิ่งๆ
“นะ นายเข้ามาห้องฉันได้ไงเนี่ย จงฮุน!”
“เดินเข้ามาสิ ถามได้”จงฮุนยังคงมองฮงกีไม่วางตา ก็แหม่ เล่นพันแค่ผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำผืนเดียวแบบนี้มันยัวกันชัดๆ
“โว้ยยยย แล้วเข้ามาทำไมวะ ออกไปเลย!!!”
“ไม่ออก^^”จงฮุนยังคงนั่งมึนอยู่ที่เดิม
“โอ้ยยย เรื่องของนายเว้ย แล้วก็ ช่วยหยิบเสื้อผ้าฉันที่วางกองอยู่ตรงที่นอนที่นายนั่งอยู่น่ะมาให้หน่อยดิ๊”ฮงกีว่าด้วยความเคอะเขินบ่นโมโหนิดๆ ไม่เคยเห็นคนถอดเสื้อรึไงมองจัง-_-
“ก็มาหยิบเองสิ^^”
“ไอ้!!!...เออออออ หยิบเองก็ได้วะ-3-“ฮงกีจำเป็นต้องจำใจเดินมมาหยิบเสื้อผ้าของตนเพราะขืนปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ปลอดภัยต่อตัวฮงกีเองแน่ๆ
“ทำไมไม่เอาเสื้อผ้าเข้าไปด้วย?”จงฮุนถามขึ้นเมื่อเนฮงกีเดินเข้ามาหยิบเสื้อผ้าที่วางไว้
“เรื่องของฉันโว๊ยยยยยย!!!”ฮงกีว่าแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าของตนหมายจะรีบเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำแต่ว่า...
“เฮ้ยยยย!!!!!-0-“จงฮุนนั้นไวกว่าฉุดแนของฮงกีไว้เสียก่อน ฮงกีที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อโดนจงฮุนฉุดก็ถึงกับเสียหลังล้มทับร่างของคนที่ฉุน...สภาพแบบนี้ของทั้งคู่ ฮงกีที่ใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันเอวแบบนี้มัน ติดเรทชัดๆ อ๊ากกกกก!!!
“ละ เล่นอะไรของนายนี่ย ปล่อยๆ><”ฮงกีเมื่อตั้งสติได้จึงรีบเอ่ยปากโวยวายแล้วพยายามผลักร่างตัวเองออกจากร่างของจงฮุนแต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะถึงฮงกีจะผลักออกยังไงแต่ก็สู้แรงที่จงฮุนกอดไว้ไม่ได้อยู่ดี
“จงฮุน ปล่อยฉันดิเฮ้ย จะกอดทำไมเนี่ยยยย><”ฮงกีร้องขึ้นอีกครั้ง จงฮุนเกิดบ้าอะไรขึ้นมากัดถึงได้กอดเขาซะแน่แบบนี้โอ๊ยยยยยย!!! ไม่เอาแบบนี้นะ
“ก็แค่อยากกอดนี่น่า^^”จงฮุนพูดพร้อมกับยิ้มหล่อละลายส่งไปให้ฮงกี ฮงกีที่เห็นแบบนั้นจึงหน้าขึ้นสีขึ้นมาเล็กๆ ฮงกีเกลียดนักเชียวรอยยิ้มแบบนนี้ของจงฮุนน่ะ เกลียดๆๆ
“ไม่ได้ ห้ามกอด ปล่อยฉันจะไปใส่เสื้อผ้า!!!><”
“ฮงกียา....ทำไมเดี๋ยวนี้นายทำตัวห่างเหินกับฉันจังนะ”
“ห่างบ้าห่างบออะไรวะ จะบอกว่าตอนนี้นายกับฉันคือแทบจะหลอมละลายกลายเป็นคนเดียวกันอ่ะ ปล่อยสิโว้ยยยจะไปใส่เสื้อผ้า-0-“ฮงกียังคงโวยวายและพยายามผลักตัวเองออกจากจงฮุนอยู่ไม่หยุด
“นี่!!ฮงกี! หยุดดิ้นก่อนสิ”จงฮุนว่าพลางกอดรัดฮงกีแน่ขึ้นเพราะคนที่โดนกอดนั้นพยศเลยต้องกอดมันแน่ๆแบบนี้นี่แหละ
“ก็ปล่อยฉันเซ่ จะกอดทำไมเนี่ย โอ๊ยยย หายใจไม่ออก!!”
“ก็หยุดดิ้นแล้วคุยกับฉันดีๆสิ!”
“ไม่!!! นายต้องปล่อยฉันก่อน”ฮงกีว่าแล้วดิ้นหนักกว่าเก่า
“ลี ฮงกี อย่าดิ้น!!!!!-_-”จงฮุนที่เหมือนจะเริ่มหมดความอดทนกับฮงกีเต็มทีจึงเอยขึ้นด้วยน้ำเสียงเข็มๆและโหดๆตามสไตล์
“อะ อะไรเล่าก็ปล่อยสิ....”ฮงกีที่รับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างจากจงฮุน บัดนี้จงฮุนต้องเกิดอาการเฮริ์ตแล้วแน่ๆเลยฮงกีเลยจำใจหยุดดิ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ก็แหม่เวลาจงฮุนโมโหมันน่ากลัวนักทางทีดี เรื่องนี้ฮงกีจะไม่ยุ่งดีกว่า
“กว่าจะหยุดนะ ต้องให้โหดก่อนตลอดเลย”
“บู้วววว -3-“
“นายมันดื้อฮงกี ไอ้เด็กดื้อ!”
“ด่าฉันทำไมวะเนี่ย โอ๊ยยยยย นี่คือหยุดดิ้นแล้วก็ปล่อยเหอะฉันจะเป็นปอดบวมตายแล้วเฮ้ย-0-“
“งั้นตอบคำถามฉันมาก่อนแล้วเดี๋ยวปล่อย^^”จงฮุนว่าพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์
“คะ คำถามอะไร???”
“เรายังเหมือนเดิมกันอยู่มั๊ย?”
“ห๊ะ!!!-0-“สตันไปสามวิปล่อยให้แมลงวี่แมลงวันบินเข้าปากไปสักสิบตัว จงฮุนถามอะไรเขาเนี่ย!!!
“ว่าไง เรายังเป็นเหมือนเดิมกันอยู่มั๊ย?”
“อะ อะไรล่ะเหมือนเดิม เหมือนเดิมเรื่องอะไร เรื่อง เสื้อผ้าหน้าผม แบนด์อะไรงี้หรอ”
“ฮงกีฉันไม่เล่นนะ ตอบฉันมาว่าเรายังเหมือนเดิมอยู่มั๊ย?”จงฮุนว่าด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังมาก จนฮงกีถึงกลับเล่นต่อไม่ได้เลยทีนี้
“ก็...อื้ม”ฮงกีตอบสั้นๆพลางหลบสายตาจากจงฮุน
“หืม??อะไรนะ”
“ก็ ก็เหมือนเดิมนั่นแหละน่า-//-“ฮงกีว่าแล้วก้มหน้าหงุด เฮ้ยยยย เขินนะเนี่ยเล่นถามอะไรบ้าๆแบบนี้คือมันเขินนะเฮ้ย><
“เหมือนเดิมนี่เรื่องไรนะ ไหนลองบอกฉันให้ชื่นใจหน่อยได้มั๊ย…ครับ^_^”
“เรื่องที่นายอยากรู้นั่นแหละ โอ๊ยปล่อยฉันสักทีสิ>//<”
“ก็ลองบอกให้ชื่นใจหน่อยสิ นะฮงกีนะ บอกฉันหน่อยสิ ฉันรักนายนะ นายบอกฉันหน่อยไม่ได้หรอ หืม??”
“เอออออ ก็ได้ๆๆ ฉันรักนายจงฮุน พอใจยังปล่อยได้แล้ว!>//<”ในที่สุดฮงกีก็ต้องจำนนท์ยอมพูดคำๆนี้ออกไป เฮ้อ จงฮุนนี่มันเจ้าเลห์จริงๆเลยสิน่า
“ฉันก็รักนายฮงกี รักมากกกกกกกด้วย รู้มั๊ยวันนี้ฉันแทบคลั่งตายเพราะนายเลยนะ นายสวยมากนี่ฉันพูดเลย สวยจนฉันไม่อยากละสายตาไปไหนจากนายเลยสวยจนอยากจะเก็บไว้มองคนเดียว ฉันหวง สวยจนฉันแทบจะอดใจไม่ไว้เลยรู้ไว้ด้วย!”
“เท่ห์ตะหากล่ะ แล้วนายจะปล่อยฉันได้ยังเนี่ยจะไปใส่เสื้อผ้าแล้ว อยากให้ฉันเป็นปอดบวมตายหรอ ห๊ะ!!-///-”ฮงกีพยายามเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนความเขินของตน
“จะใส่ทำไม เดี๋ยวก็ได้ถอดหมดอยู่ดี-..-“จงฮุนว่าแล้วจ้องมองไปยังเรือนร่างของฮงกีที่ตนนั้นกอดอยู่ด้วยสายตาหื่นนิดๆ
“ไอ้….!!! ปล่อยเลยๆๆ อย่ามาพูดจาบ้าๆนะ>///<”
“ฮ่ะๆๆ โอเคๆปล่อยแล้วๆ รีบไปใส่เสื้อผ้าซะนะครับ อย่าใส่นานด้วยเดี๋ยวคิดถึง^^”
“อ๊ากกกกก!!! ไอ้บ้า!!!!!><”เมื่อฮงกีถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เจ้าตัวก็รีบผลักตัวออกจากจงฮุนแล้วหยิบผ้ารีบวิ่งเข้าไปใส่เสื้อผ้าของตนในนห้องน้ำอย่างเร็ว....
“นี่นายยังไม่กลับไปห้องของตัวเองอีกหรอไง?”เมื่อฮงกีจัดการใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถามคนที่ยังนั่งมึนอยู่บนเตียงของเขาอยู่ไม่ยอมกลับไปห้องของตัวเองสักที
“คืนนี้ฉันจะนอนกับนาย^^”
“ใครอนุญาตไม่ทราบ-_-“
“ฉันเอง^O^”
“ไอ้ ไอ้!!! ฉันไม่รู้จะด่าอะไรนายดีแล้ว โอ๊ยยย จะนอนก็นอน นอนแล้วหลับแบบไม่ต้องตื่นไปเลยนะนายน่ะ-3-“ฮงกีว่าแล้วกระโดดขึ้นมานอนบนเตียงของตนที่ยังคงมีจงฮุนนั่งมึนอยู่
“หึ พูดแบบนี้เดี๋ยวไม่ต้องหลับกันเลยดีมั๊ย”
“ไม่ดี!!!!”
“ทำไมล่ะ??”
“ไม่บอกคิดเอาสิสมองก็มีไม่ใช่หรอ”
“ปากร้ายตลอดเสยนะนายน่ะ”จงฮุนว่าอย่างหมั้นเขี้ยว พักนี้ฮงกีชักปากดีจนน่าจับมาสั่งสอนเสียให้เข็ดแต่มันติดที่ว่างานเยอะนี่แหละเลยไม่มีเวลาสั่งสอนเลย น่าเสียดายชะมัด
“แล้วจะทำไมล่ะ -3-“
“ก็ป่าวหรอก ฮ่ะๆๆ นอนเถอะพรุ่งนี้มีงานนี่”
“บอกคนอื่นแล้วตัวเองก็นอนด้วยสิ”
“รู้แล้วแหละน่า...ฝันดีนะครับฮงกียาของจงฮุน ฉันรักนายหวงนายมากรู้ไว้นะ จุ๊ฟ <3 ”ว่าเสร็จจงฮุนก็ก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากมนของฮงกีเบาๆ
“ฉันรู้แล้วววววววว ฝันดีๆ><”
“รักนายนะ”
“รู้แล้ววว จะบอกอีกเพื่อ จะนอนแล้ววววว ห้ามพูดอะไรแล้ว ฉันรู้แล้วเข้าใจมั๊ย นายรักฉัน...ฉันก็..เอ่อ.....รักนายเหมือนกันนั่นแหละ ฝันดี-//////-“
“ครับผม^^”แล้วจงฮุนก็ล้มตัวลงนอนข้างๆกับฮงกีและเอื้อมมือไปกอดรัดฮงกีไว้หลวมๆ ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะไม่ค่อยได้พูดจาดีๆหวานใส่กันเหมือนคู่รักคู่อื่นแต่ทั้งคู่ก็รู้ใจกันดีคอยดูแลกันตลอดและรักกันไม่แพ้กับคู่ไหนๆหรอก <3
----------------------------------------------
ความคิดเห็น