คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF HunxHong]หึง
จะฟินมั๊ยไม่รู้ต้องอ่าน บอกไม่ถูกเหมือนกันอ่า ลองอ่านดูเอาเองเนอะ^^
[SF Hong x Hun] หึง
…สิ่งที่นายทำอยู่รู้บ้างมั๊ยว่าฉันหึง!!
….แล้วนายรู้บ้างรึป่าวสิ่งที่นายทำอยู่ ฉันก็ หึง!!!
ห้องซ้อม FTISLAND….
“ฮยองตั้งใจซ้อมกันหน่อยสิครับ-0-“เสียงของมินฮวานตัวกินไก่มักเน่มือกลองของวงเอ่ยขึ้นอย่างเอือมๆกับผู้อาวุโสของวงทั้งสอง ที่วันนี้ทั้งคู่ไม่ได้ตั้งใจซ้อมกันเสียเลย ไม่รู้ว่าไปนอยด์เรื่องอะไรกันมา
“นั่นสิ พี่เป็นไรกันเนี่ย ฮงฮยองก็ร้องผิดๆถูกๆ ฮุนฮยองก็เล่นเพี้ยน พี่ๆเป็นอะไรกัน- -“หนุ่มหน้าแพะนามว่าแจจินมือเบสของวงเอ่ยขึ้นสนับสนุนคำพูดของมินฮวาน ว่าวันนี้ พี่ๆของพวกเขาไม่ได้มีสมาธิในการซ้อมกันเลย
“ก็ป่าวนี่ฉันก็ปกติดี ซ้อมต่อสิฉันมีธุระต้องไปทำที่อื่นต่อ”ฮงกีนักร้องนำตัวกลมของวงผู้ซึ่งเป็นปัญหาของการซ้อมครั้งนี้เอ่ยขึ้นเรียบๆ
“ฉันก็ปกติดี”แล้วก็ตามมาด้วยเสียงของจงฮุนลีดเดอร์กล้ามปูและกีตาร์ของวงที่วันนี้ก็เป็นผู้ซึ่งปัญหาในการซ้อมครั้งนี้อีกเช่นกัน
“…..”
“…...”
“……..”และความเงียบก็เข้ามามีบทบาทในห้องซ้อมแห่งนี้สักพัก แต่ก็ต้องถูกทำลายลงด้วยเสียงของ ซึงฮยอนกีตาร์และแร๊ปเปอร์ของวงที่แร๊ปได้น้ำหมากกระจายยยย
“อะ เอ่อ ผมว่าเรามาเริ่มซ้อมกันอีกทีเถอะครับ เนอะ ฮงฮยองก็มีธุระต่ออีกด้วยใช่มั๊ยล่ะ จะได้ไม่เสียเวลา มาๆซ้อมๆ^^”ซึงฮยอนพูดอย่างยิ้มๆแล้วหันไปหา แจจิน และ มินฮวาน เพื่อของตัวช่วยสนับสนุน
“อะ อ่อ นั่นสิ ผมก็ว่าเรามาซ้อมกันต่อเถอะเนอะ”
“ใช่ๆๆ ซ้อมกันต่อเถอะครับ” ทั้งแจจินและมินฮวานต่างรีบรับคำสนับสนุนซึงฮยอนว่าให้รีบซ้อมดนตรีต่อ
“อืม/อืม” ฮงกีและจงฮุนตอบรับพร้อมกันสั้นๆจากนั้นทุกคนก็เริ่มซ้อมดนตรีกันอีกครั้ง
15.32น.
“เฮ้ออออ ซ้อมกันเสร็จสักทีนะครับ”แจจินว่าขึ้นในขณะที่กำลังจะเก็บเบสคู่ใจใส่กระเป๋า
“ช่ายยยย เดี๋ยวไปหาไรกินกันแล้วค่อยกลับหอดีมั๊ยมินฮวาน?”ซึงฮยอนที่เก็บกีตาร์ของตนเสร็จแล้วเอ่ยถามมินฮวานขึ้น
“เอ่อ ก็ดีๆ ไปกินไก่นะซึงฮยอน”
“ตลอดอ่ะ ระวังกินไก่มากๆจะเป็นเก๋านะมินาริ”
“โรคเก๋าฉันไม่กลัวหรอกน่า-3-“มินฮวานพลางทำปากยื่นปากยาวใส่ซึงฮยอน
“ป๊าวววว ไม่ใช่โรคเก๋า แต่เป็นเก๊ารักตะเองน๊า ตะหาก^^”ซึงฮยอนว่าแล้วทำหน้าทะเล้นอย่างที่ชอบทำใส่มินฮวาน
“ไอ้ซึงฮยอนคนบ้า!!><”มินฮวานว่าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีน้อยๆ ก็ดูซึงฮยอนเล่นเข้าสิ ใครจะไปอดเขินได้ล่ะ
“ฮ่าๆๆๆๆ มินาริของเค้าหน้าแดงใหญ่เล๊ยยยย ฮ่าๆๆๆ” ซึงฮยอนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกทั้งยังไม่หยุดแซวมินฮวาน จนแจจินที่เก็บเบสอันเป็นที่รักเข้าที่เข้าทางแล้ว อดไม่ได้ที่จะเดินมาตบหัวซึงฮยอนแรงๆสักหนึ่งที
“โอ๊ย!!! ผมเจ็บนะฮยอง-3-“ ซึงฮยอนที่โดนฝ่ามือของแจจินตบไปที่หัวแรงๆหนึ่งทีถึงกับร้องโวยวาย
“สม!^^”แจจินว่าแล้วหันไปมองที่พี่ใหญ่ทั้งสองคนฮงกีและจงฮุนที่ตอนนี้กำลังจะเดินออกจากห้องซ้อมกันไปโดยที่บรรยากาศของทั้งคู่ไม่ค่อยจะดีเท่าไร
“นี่ แกรู้มั๊ยว่าฮงฮยองกับฮุนฮยองเค้ามีเรื่องไรกันวะ”แจจินหันกลับมาถามซึงฮยอนอีกรอบ
“ผมไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านผมไม่รู้หรอกครับ ขนาดพี่ที่ชอบยุ่งยังไม่รู้เลย ฮ่าๆๆ”ซึงฮยอนว่าอย่างรวดเร็วแล้วรบวิ่งไปลากมินฮวานและรีบวิ่งออกจากห้องซ้อมไปทันที
“ไอ้ ไอ้...โอ๊ย!!!”แจจินหัวเสียกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว ก็โดนรุ่นน้องว่าแบบนี้ใครจะไม่อารมณ์เสียล่ะ เขาไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างที่ซึงฮยอนบอกสักหน่อย เจรงเจร๊งงงงงงงงง-..-
“นี่ จะยืนทำหน้าแพะพิโรธอีกนานมั๊ยห๊ะ ไอ้มนุษย์ต่างดาว ฉันมารับแล้วเนี่ยจะกลับมั๊ยบ้านอะ- -“เสียงบุคคลปริศนานามว่า เต่าผู้ล่าแพะ ฮ่าๆๆ เสียงบุคคลปริศนานามว่า โอ วอนบิน อดีตสมาชิกเก่าของวงที่สนิทกับแจจินเอามากๆเอ่ยขึ้นในขณะที่เจ้าตัวนั้นเดินเข้ามาในห้องซ้อมแล้วเห็น แจจิน กำลังยืนทำหน้าแพะพิโรธอยู่คนเดียวก็อดได้ที่จะแซวไม่ได้
“เออ หุบปากแกไปเลยไปไอ้เต่ากระแดะ เดี๋ยวแม่ก็ตบ กลับก็กลับดิพูดมากทำไม แล้วก็ยืนเซ่ออยู่นั้นล่ะ มาช่วยฉันถือของดิ โว๊ะ!!”
“เมียรึแม่วะเนี่ย“วอนบินบ่นเบาๆแต่เหมือนคนหูดีอย่างแจจินจะได้ยินเลยพูดและทำหน้าบึ้งตรึงใส่
“อารายยยย- -“
“เอ่อ ป๊าวครับคุณแม่-0-“แล้ววอนบินก็ต้องรีบเข้าไปช่วยแจจินถือของโดยปริยาย
..........
“ฮงกี จะไปไหน!”จงฮุนเรียกฮงกีขึ้นในขณะที่ฮงกีนั้นทำท่าจะเดินแยกออกไป
“ยุ่งไรด้วย”ฮงกียังคงเดินต่อไปไม่สนใจจงฮุน
“นี่ หยุดคุยกันก่อนสิ”
“นายไม่ใช่พ่อฉัน ทำไมฉันต้องฟัง”
“ลี ฮงกี!”จงฮุนทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของฮงกีอีกต่อไป เลยกระชากแขนของฮงกีแรงๆให้หยุดและหันมาคุยกับเขา
“โอ๊ย!!”ร่างของฮงกีหันไปตามแรงกระชากของจงฮุนอย่างทันที ทำให้เจ้าตัวถึงกับต้องนิ่วหน้าและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“จะไปไหน- -“ จงฮุนยังคงถามคำถามเดิมกับฮงกีอย่างคาดคั้น
“เรื่องของฉัน!”
“ฮงกี ฉันถามนายดีๆนะ!”
“ฉันก็ตอบนายดีๆเหมือนกัน ปล่อย!!”ฮงกีว่าแล้วพยายามแกะมือของจงฮุนออกจากแขนของตน
“ฮงกี....เฮ้อออ แล้วจะกลับกี่โมง”จงฮุนว่าอย่างเหนื่อยใจแล้วยอมปล่อยมือออกจากแขนของฮงกีแต่โดยดี
“อยากกลับก็กลับเอง ไม่ต้องยุ่ง- -“ฮงกีว่าเสร็จก็สะบัดตัวและเดินไปยังทางข้างหน้าต่อโดยไม่สนใจจงฮุนเลยแม้แต่น้อย
“อย่ากลับดึกนะ.......ฉันเป็นห่วง” ประโยคหลังจงฮุนแทบจะไม่ได้ออกเสียงเลยด้วยซ้ำ ได้แต่ทำปากขมุบขมิบแล้วมองแผ่นหลังของฮงกีที่เดินจากเขาไป......
19.43น. ณ หอของจงฮุนและฮงกี
“มืดแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับ!” จงฮุนเดินวนไปวนมาอีกทั้งยังกดโทรศัพท์โทรฮงกีครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าฮงกีจะรับสายของจงฮุนเลย
20.25น.
“นี่มันก็มืดมากแล้วนะฮง โทรก็ไม่รับทำอะไรอยู่!”จงฮุนก็ยังคงเดินวนไปวนมาและกดโทรศัพท์โทรหาฮงกีอยู่เช่นเดิม
21.57น.
“ดึกแล้วนะฮง”
22.55น.
“ดึกเกินไปแล้ว!!”
23.41น.
“ดึกมากนะฮง มันดึกมากนะ!”
“ติ๊ด!” อยู่ๆแจ้งเตือนโทรศัพท์ของจงฮุนก็ดังขึ้น จงฮุนเลยรีบเปิดดูแจ้งเตือนทันที แต่ก็ต้องช็อกกับสิ่งที่ได้เห็น
“ฮง.....”สิ่งที่จงฮุนเห็นคือภาพของฮงกีที่อัพลงอินสตาร์แกรม เป็นรูปคู่ระหว่างฮงกีกับจุนฮยองอีกทั้งฮงกียังเขียนบรรยายใต้ภาพไว้ด้วยว่า... ‘My Girl Friend’
“แล้วฉันล่ะ....”
00.55น.
“ลี ฮงกี นายกำลังทำฉันเป็นบ้า!!”ถึงแม้ว่าจงฮุนจะโกรธและโมโหฮงกีมากที่อัพไอจีแบบนั้นก็ตาม แต่จงฮุนก็ยังคงอดเป็นห่วงฮงกีไม่ได้ จงฮุนเลยได้แต่นั่งรอและหวังว่าฮงกีจะกลับมาในอีกไม่นานนี้
04.50น.
“นายจะกลับเช้าเลยใช่มั๊ยฮง!!!”
06.30น.
“ฉันไม่ได้นอนเพราะนาย ลี ฮงกี!!”
08.24น.
“ท้องไปแล้วมั้ง!!!!- -“จงฮุนนั่งบ่นอย่างหงุดหงิดอยู่บนโซฟา สายตาก็จับจ้องไปที่ประตูห้องว่าเมื่อไรมันจะเปิดออกสักที
“แอ๊ดดดดด”และแล้วสิ่งที่จงฮุนเฝ้าคอยมาตลอดทั้งคืนก็ปรากฏตัวขึ้น ฮงกีเปิดประตูเข้ามาพร้อมทั้งสีหน้าที่แลดูงงนิดหน่อยที่เห็นว่าจงฮุนนั้นนั่งจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตา
“จองทำไม!”ฮงกีอดไม่ได้เลยถามจงฮุนขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร ก็ใครจะชอบให้คนอื่นจ้องหน้าตัวเองแปลกๆแบบนี่ล่ะ
“ไปไหนมา” จงฮุนถามฮงกีขึ้นอย่างเรียบๆและเก็บอารมณ์ไว้สุดๆ
“ไม่จำเป็นที่ฉันต้องตอบคำถามนาย ชีวิตของฉัน ฉันจะไปไหนทำอะไร ก็ อะ โอ๊ย!!!!”พูดไม่ทันจบประโยค ฮงกีก็ถูกจงฮุนเหวี่ยงร่างของตนกระเด็นไปติดกับกำแพงพนังของห้องอย่างรวดเร็วแล้วจงฮุนก็ใช้มือทั้งสองข้างดันติดกำแพงเพื่อล็อกตัวของฮงกีไว้
“หึ นายกำลังคิดจะทำอะไรฮง!”
“ฉะ ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไร หลบไป!”
“แล้วที่นายทำอยู่ตอนนี้มันคืออะไร!!!!!- -“จงฮุนว่าพร้อมทั้งทุบพนังห้องอย่างดัง จนทำให้ฮงกีถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ.....”ฮงกีที่พอจะรู้สถานการณ์อยู่ว่าตอนนี้จงฮุนกำลังโมโหมาก ฮงกีเลยไม่กล้าจะแสดงอาการใดๆได้แต่มองหน้าจงฮุนทำตาปริบๆ
“นายทำอะไรลงไปรู้ตัวมั๊ยฮง!”
“ฉะ ฉันทำอะไรล่ะ”ฮงกีถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“หึ ยังจะถามฉันอีกหรอ เมื่อคืนนายไปไหนมา อัพอะไรลงไอจี ประกาศตัวแฟนงั้นหรอ ห๊ะ!!!!!”จงฮุนตะคอกใส่ฮงกีอย่างเหลืออดเขาไม่ขออดทนและใจเย็นอีกต่อไปก็ในเมื่อฮงกีทำกับเขา หักหน้าเขา ทำกับเขาได้ขนาดนี้แค่ตะคอกใส่แค่นี้น้อยไปด้วยซ้ำ
“นายตะคอกใส่ฉัน...”
“แล้วมันสมควรที่ฉันจะพูดจาดีๆกับนายอยู่หรอที่นายทำตัว ร่าน แบบนี้ หายไปไหนก็ไม่รู้มาทั้งคืน หึ เสร็จไปกี่รอบแล้วล่ะ!” จงฮุนว่าพลางยกยิ้มอย่างน่าสมเพชให้ฮงกี
“ชเว จงฮุน!!”ฮงกีเองตอนนี้ก็เริ่มทนใจเย็นไม่ไหวแล้วเช่นกันทีแรกเขากะว่าจะพยายามพูดจาดีๆกับจงฮุนจะได้ไม่ต้องมีเรื่องกันแต่จงฮุนดันว่าเขาแบบนี้ มันแรงเกินไป จงฮุนดูถูกเขาเกินไป
“ทำไม! ที่ฉันพูดมามันผิดตรงไหน My Girl Friend หึๆ นายไม่บอกว่า My Boy Friend ไปซะเลยล่ะ”
“ฉันก็กะจะบอกอยู่เหมือนกันล่ะ เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปหาจุนฮยองใหม่แล้วอัพรูปจูบกันเลยดีมั๊ย แล้วก็บรรยายว่า Boy Friend ของฉัน อะไรประมาณนี้^^”ในเมื่อจงฮุนพูดจาประชดประชันและพูดจาแรงๆใส่เขา เขาก็ไม่จำเป็นที่ต้องพูดจาดีๆกับจงฮุนอีกต่อไปแล้ว
“ลี ฮงกี!!!”
“อะไร ทำไมพอฉันจะทำจริงๆนายก็ทำเป็นรับไม่ได้แล้วนายจะพูดทำไม ห๊ะ นายมัน อะ อื้อออ!!”พูดไม่ทันจบฮงกีก็โดนจงฮุนปิดปากด้วยการจูบ ปากบางสวยของฮงกีถูกบดขยี้อย่างรุนแรงจากคนตรงหน้าลิ้นร้อนๆของจงฮุนแทรกซอดเข้าไปในโพรงปากของฮงกีตวัดลิ้นหาความหวานในปากของอีกคนอย่างเอาแต่ใจ อีกทั้งยังคงทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อถูกอีกคนนั้นขัดใจ
“อื้อออออ อื้อ!!!”ฮงกีได้แต่ร้องท้วงในรำคอและพยายามผลักและทุบอกของจงฮุนอย่างหนักแต่ก็ไม่เป็นผล จงฮุนไม่ได้รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ฮงกีทั้งทุบทั้งตีทั้งผลักเลยแม้แต่น้อย
“อื้ออออออออออ!!!!”ฮงกีร้องท้วงอีกครั้งและพยายามผลักจงฮุนออกอย่างสุดแรงเพราะถ้าขืนยังเป็นแบบนี้เขาได้ขาดอากาศหายใจ ตายแน่ๆเลย และก็คงก็เป็นโชคดีของฮงกีที่ครั้งนี้จงฮุนยอมผละริมฝีปากของตนออกแต่ก็ไม่วายขบเม้มริมฝีปากของฮงกีแรงๆอีกหนึ่งที่จนริมฝีปากสวยบางได้รูปของฮงกีเลือดซิบ
“เพี้ย!!!!!!!!”ฮงกีสบัดมือตัวเองฟาดไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของจงฮุนอย่างแรงจนคนโดนตบนั้นถึงกลับหน้าหันไปตามกับแรงตบเลยก็ว่าได้
“เลวววว!”ฮงกีพูดใส่จงฮุนด้วยความโมโหก่อนที่ตัวเองนั้นจะผลักจงฮุนให้ออกไปพ้นๆทางและเดินออกมาจากที่ตรงนั้น ตรงที่ ที่มีจงฮุนอยู่
“หึ เลว ฉันเลวได้มากกว่านี้อีกฮงกี!” แต่ก็ไวกว่านั้น จงฮุนกระชากแขนของฮงกีที่กำลังจะเดินหนีเขาไปไว้ได้แล้วตวัดร่างของฮงกีเขามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองหลังจากนั้นร่างสูงของจงฮุนก็ยกร่างของฮงกีขึ้นจากพื้นอุ้มร่างของฮงกีไปยังห้องนอนของตน
“ปล่อยฉัน!! โอ๊ย!!!”ร่างของฮงกีถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่มของจงฮุนอย่างแรงทำให้ฮงกีถึงกับต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บถึงแม้ว่าเตียงจะนุ่มแต่แรงที่เขาถูกเหวี่ยงลงมากระแทรกกับเตียงนั้นก็แรงพอทำเจ็บได้มากเหมือนกัน
“หึ!”ไม่รอช้าจงฮุนก็กระโดดไปขึ้นคร่อมร่างของฮงกีและกดจูบฮงกีอย่างหนักหน่วง ดุดัน และทวีคูณความรุนแรงขึ้นมากเรื่อยๆ ฮงกีพยายามทำทุกวิถีทางให้จงฮุนหยุดการกระทำแบบนี้ ทั้งทุบทั้งตี แต่ก็ไม่เป็นผลอีกตามเดิม แรงของฮงกีทำอะไรจงฮุนไม่ได้เลย
“อื้อออออ”ฮงกีครางออกมาอย่างแผ่วเบา เขาหายใจไม่ออกและไม่มีแรงจะสู้จงฮุนแล้ว ไม่มีแล้ว ฮงกีเลยหยุดทุบหยุดตีจงฮุนและปล่อยจงฮุนให้ทำตามใจชอบ ไม่มีแรงจะสู้อีกแล้ว แต่เหมือนจงฮุนจะได้ใจพอเห็นฮงกีหยุดขัดขืนเจ้าตัวก็จูบริมฝีปากและขบเม้มริมฝีปากของฮงกีอย่างเอาแต่ใจจากนั้นก็เลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอขาวของฮงกีขบเม้มทำร้อยเป็นเจ้าข้าวเจ้าของโดยที่มือของจงฮุนก็ทำหน้าที่ปลดกระดุมเสื้อของฮงกีออกที่ละเม็ด ไม่ไหวที่จะทนฮงกีทนที่จะกลั้นน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหลไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ความรู้สีกแบบนี้มันเจ็บปวดเกินไปสำหรับเขา ฮงกีไม่สามารถกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ได้ หยาดน้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากตาคู่สวยของฮงกีอย่างช้าๆ
“ฮึก”ฮงกีพยายามกลั้นเสียงไม่ให้ตัวเองสะอื้นแต่ก็ทำไม่ได้และเหมือนจงฮุนจะรับรู้ถึงเสียงสะอื้นของฮงกีเขาหยุดการกระทำจากซอกคอขาวที่ตนเองกำลังสนุกอยู่กับการขบเม้มแล้วหันมามองหน้าของฮงกีที่บัดนี้มีน้ำตาไหลเป็นสาย
“ฮะ ฮง...”จงฮุนพูดเสียงแผ่วเบาและอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองนั้นได้เห็น ฮงกีร้องไห้
“ฮึก..พอใจ ฮึก.. ยัง”
“ฮงกี...”จงฮุนเอื้อมมือหมายจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยของฮงกี แต่ก็โดนฮงกีปัดออกอย่างไร้เยื่อใย
“คือฉัน...”ฮงกีไม่รอให้จงฮุนพูดอะไรไปมาก รีบดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากเตียงและพยายามจะลุกขึ้นหนีออกจากตรงนี้ แต่ก็ใช่ว่าจงฮุนจะยอมดึงฮงกีไว้และกอดฮงกีจากทางด้านหลัง
“ปล่อยฉัน!”ฮงกีพยายามปรับเสียงตัวเองให้เป็นปกติและกล่าวขึ้นพลางแกะมือของจงฮุนที่กอดเอวของเขาอยู่ให้ออกจากการพรรณา
“ฉันไม่ปล่อย!....ฮงกียา~”จงฮุนว่าแล้วซบลงตรงไหล่ของฮงกีอีกทั้งยังกอดแน่ขึ้นอีกด้วย
“จงฮุน ปล่อย!”
“ฉันไม่ปล่อย ฮงกี....ขอโทษ”
“.....”
“ฮงกียา ฉันขอโทษนะ”จงฮุนว่าและกระชับกอดแน่ขึ้นอีก
“ปล่อย! ฉันหายใจไม่ออก”ฮงกีที่ตอนนี้ถูกจงฮุนกอดรัดจนเกือบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วจึงโวยวายขึ้นอีกครั้งอีกทั้งยังดิ้นและพยายามแกะมือปลาหมึกของจงฮุนออกอีกด้วย
“ถ้าฉันปล่อยนายก็จะหนีฉัน ฉันไม่ยอมหรอก!”
“นายทำตัวนายเอง”
“ฮงกี ฟังฉันหน่อยได้มั๊ย...”จงฮุนว่าด้วยน้ำเสียงเว้าวอนพลางเอาหน้าของตนไปคลอเคลียๆกับไหล่ของฮงกีอีกด้วย
“.....”
“ที่ฉันทำแบบนี้เพราะฉัน....ฉัน.... ฉันหึงนายอะฮง นายทำอะไรไม่เคยนึกถึงความรู้สึกฉันเลย ฉันหึงฮงกี ฉันหึง!!”
“แล้วนายเคยนึกถึงความรู้สึกฉันบ้างมั๊ยล่ะ”ฮงกีว่าแล้ววกตัวกลับมาเพชิญหน้ากลับจงฮุน
“...”
“แล้วนายรู้บ้างมั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไง สิ่งที่นายทำอยู่น่ะฉันหึง นายรู้มั๊ย เคยรู้มั๊ยจงฮุน ฮึก นายไปเที่ยวกับซึงรี นายคิดว่าฉันจะหึงมั๊ยไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสองแบบนั้น นายจะให้ฉันคิดว่ายังไงจงฮุน ฮึก แล้วไม่กี่วันที่ผ่านมานายก็ไปนัดรวมตัวกับเพื่อน นัดรวมตัวกับเพื่อนผู้หญิงสองต่อสองเนี่ยนะจงฮุน ทำอะไรเคยนึกถึงฉันฉันบ้างมั๊ย ฮึก เคยมั๊ย เคยคิดมั๊ยว่าฉันจะรู้สึกยังไง แล้วเมื่อวานฉันไปทำธุระของฉันจริงๆแต่บังเอิญไปเจอจุนฮยองฉันเลยถ่ายรูปเล่นด้วยกันแล้วที่อัพลงไอจีแบบนั้น รู้มั๊ย ฉันประชดนายนั้นแหละ รู้มั๊ย แล้วฉันก็ไม่ได้ร่าน ไม่ได้ง่าย ไม่ได้เสร็จอะไรกับใครอย่างที่นายบอกด้วย ฮึก เพราะเมื่อคืนฉันไปนอนอยู่ที่หอของน้องๆ ฮึก ไม่เชื่อนายโทรไปถามเลย จงฮุน ฮึก ฮือออ”ฮงกีว่าและระเบิดสิ่งที่อัดอั้นตันใจทั้งหมดออกมาเป็นชุดอีกทั้งร้องไห้ออกมาอีกด้วย
“ฮะ ฮงกียา...”จงฮุนว่าแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฮงกีออกอย่างอ่อนโยนและดึงฮงกีเข้ามากอดอีกครั้ง
“ฮึก ฮือออออ”
“ฮงกี ไม่ร้องนะ ฉันขอโทษฮงกีฉันขอโทษ ที่ฉันทำลงไปทั้งหมดเพราะอารมณ์ทั้งนั้น ฉันก็หึงนายมาก นายรู้บ้างมั๊ยฮง สิ่งที่นายทำอยู่ เวลานายไปสนิทกับใคร ใกล้ชิดกับใครฉันก็หึงนาย ฉันไม่ชอบเลยฮงกี นี่ยังไม่รวมที่นายเล่นซีรี่ด้วยนะ ฉากจูบจะเยอะไปไหนห๊ะ ฮง”จงฮุนว่าด้วยน้ำเสียงตัดพร้อฮงกีเล็กๆ
“ก็มันเป็นงานนี่-3-“ฮงกีว่าด้วยท่าทีที่ออกจะงอนจงฮุนนิดๆ
“ก็มันหึงนี่น่า ถ้าฉันไปเล่นแล้วมีฉากจูบแบบนี้บ้างนายจะว่ายังไงล่ะ หืม?”
“งอนนนนนนนน-3-“
“น่ะ เห็นมั๊ย มันก็เหมือนกันนั้นล่ะ ฉันห่วงนายนะฮง ฉันหวงนายนะฮง ฉันหึงนายนะฮง ฉัน....รักนายนะ ลีฮงกี”ประโยคสุดท้ายจงฮุนโน้มเข้าไปหาคนในอ้อมกอดแล้วกระชิบข้างหูอย่างแผ่วเบา ทำให้เจ้าตัวคนที่ถูกบอกรักถึงกับหน้าขึ้นสีแดงแป๊ดเลยทีเดียว น้ำตาที่ไหลออกมาก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าหดหายไปไหนซะหมด
“ไอ้บ้า!-////-“
“ก็ฉันพูดจริงนี่น่า ฉันรักนายมากนะฮง ^^”จงฮุนว่าอีกทีแล้วส่งยิ้มหล่อละลายใจตามแบบฉบับของจงฮุนให้ฮงกี
“โอ๊ยยยยย ฉันก็รักนายนะไอ้บ้าฮุน-//////-“
“ไอ้อ้วนหน้าแดงใหญ่เลยอ่า ฮ่าๆ”จงฮุนเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดเข้าหน้าแดงขึ้นสีมากๆเลยอดที่จะแซวไม่ได้
“ไอ้บ้า ไอ้หล่อลาก ใคร ใครอ้วน คลายยยยยย!!! แล้วใครหน้าแดง ไม่มรี๊ นายนี่ถ้านะบ้าบอหอยสังข์กะละมังปลาทูย่างไปใหญ่แล้ว โว๊ะๆ><”
“นายนั้นแหละอ้วน แถมหน้าแดงมากกกกกกกก ฮะฮ่าๆ”
“ชเว จงฮุ๊นนนนนนน ฉันไม่อ้วนนะเว้ย แค่อวบน่ะ อวบ งือออออ งอนนายแล้ววววว><” ฮงกีว่าพร้อมทั้งสะบัดและดิ้นออกจากอ้อมกอดของจงฮุน แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอะไรขนาดนั้นเพราะจงฮุนไม่มีทางปล่อยฮงกีไปง่ายๆอยู่แล้วววว
“ฮ่าๆๆ นี่ฮงกี....”
“อารายยยยยยย”
“นายกำลังยั่วฉันอยู่หรอ”
“ห๊ะ!! ฉันไปยั่วอะไรนาย.....เฮ้ย!!!!!-0-“ เมื่อฮงกีก้มลงไปมองเสื้อที่ตัวเองใส่อยู่ก็ต้องตกใจ เออเว้ย เมื่อกี้จงฮุนมันแกะกระดุมเสื้อเขาไว้นี้หว่า ตอนนี้มันเลย โชว์แผ่นอกขาวสวยของเขาอยู่นั้นเอง
“นายยั่วฉัน-.,-“จงฮุนว่าแล้วจ้องไปที่แผ่นอกขาวเนียนสวยของฮงกีก่อนที่จะเงยขึ้นมามองหน้าหวานๆที่ขึ้นสีแดงของฮงกีอกรอบ
“ฉันป่าววววว จงฮุน ไม่เอานะ ฮะ เอ้ย จงฮุ๊นนนนนนน อื้ออออ อั๊ย อาวววววววTxT” ไม่ทันเสียแล้วจงฮุนประกบจบริมฝีปากสวยได้รูปของฮงกีไปเสียแล้วแต่ครั้งนี้ไม่ได้รุนแรงและดุดันเหมือนเดิม แต่เป็นจูบที่แสนอ่อนโยน และยั่วยวนเป็นอย่างมาก จนฮงกีนั้นก็อดที่จะจูบกลับจงฮุนไม่ได้เช่นกัน
“ฮงกี โอเคนะ^__^”จงฮุนผละออกจากริมฝีปากบางสวยของฮงกีและพูดขึ้นทั้งรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของตน
“ไม่โออออ ม่ายยยยยยTOT”
“ไม่โอแปลว่าตกลง รักนายจัง^____^” จงฮุนสรุปเอง คิดเองเออด้วยกันทั้งนั้น รอยยิ้มแบบนี้ของจงฮุน ฮงกีนั้นเกลียดมันนักเชียว ไม่นะ ลี ฮงกี ต้องเสียตัวให้ ชเว จงฮุน อีกแล้วหรอเนี่ยยยย ม่ายยยยยยยย ฮืออออออออออ <3
..END..
จบแล้วไงล่ะ โฮ๊ะๆๆๆ อย่าๆๆๆ อย่าหวังว่าเราจะแต่ง NC ให้อ่านเลยยยย ฝันๆๆๆ เราม่ายแต่ง เอิ๊กกกๆ มันได้ดีๆ ฮ่าๆๆๆ แบบนี้ล่ะฟินดีแล้ว เนอะ ใช่ปะแว๊ นี่คือพยายามแต่งออกมาให้เข้าใจสุดๆล่ะ งงปะ ไม่งงเนอะ รึจะงง เอ๊ะยังไง ไหนลองเม้นบอกสิล่ะแกกกกกกกกกกก-0-
ความคิดเห็น