คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 6: Keyring
6
Keyring
ตอนเย็น
AMan Fa: ไง
Pre Mac: ?
AMan Fa: คุณจะเรียนต่อคณะอะไรครับ
Pre Mac: โบราณคดีน่ะ แล้วคุณล่ะ?
AMan Fa: สถาปัตย์ฯน่ะ
Pre Mac: ยังไงก็...โชคดีนะ
AMan Fa: คุณก็เหมือนกันครับ
2 อาทิตย์ผ่านไป
เป็นช่วงเวลาที่แสนวุ่นวายและเคร่งเครียดเพราะเป็นช่วงสอบมหาวิทยาลัย
และในตอนบ่ายก็ได้เกิดเหตุการณ์อันน่าตื่นเต้น เรียกได้ว่าพาออกจากความเคร่งเครียดเลยทีเดียวเชีบว
“สวัสดีตอนบ่ายนะทุกคน สำหรับตอนนี้...เวลาที่ทุกคนรอคอยมาถึงแล้ว”เสียงเจี๊ยวจ๊าวเงียบลงแทบจะทันทีที่เสียงประกาศดังขึ้น “ผลการประชุมของสภานักเรียน ชมรมพ่อสื่อแม่ชัก และคณาจารย์ออกมาแล้วค่ะ!”
แล้วเสียงเจี๊ยวจ๊าวก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ทุกคนเงียบก่อนนะ”เสียงเวอเนียดังขึ้นจากลำโพงทุกตัวในโรงเรียน แต่เสียงก็ไม่ได้เบาลง “ถ้าไม่เงียบจะได้รู้หัวข้อไหมหา!”เวอเนียตะโกนใส่ไมค์ ผลคือ...ทั้งโรงเรียนเงียบกริบ “โอเค...สำหรับหัวข้องานพรอมปีนี้ก็คือ ปาร์ตี้หน้ากาก”
“เริ่ดดีจัง”แซลลี่พูดพลางประกบมือ
“พนันได้เลยว่าหัวข้อนี้เป็นผลมาจากพีทและผู้หญิงคนนั้น”มัสลินพูด
วันต่อมา
ระหว่างที่พีทกำลังเดินไปที่ห้องสภานักเรียนก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว(หรือวิ่ง?)
“พีท! ไปงานพรอมกับฉันนะ”ผู้หญิงคนหนึ่งเริ่มพูด
“เขาต้องไปกับฉันต่างหาก”ผู้หญิงอีกคนพูด
“กับฉันต่างหาก!”อีกคน
“เขาต้องไปกับฉันต่างหากย่ะ!”และอีกคน...
“เขาต้องไปกับฉันอยู่แล้วย่ะ”อีกกลุ่มเดินเข้ามา...
“ต้องฉันต่างหาก”
“ฉันสิเหมาะกว่า”
“อย่างนี้มาตบกันเลยไหม?!”
“ได้! มาสิ”
และแล้วก็เกิดสงครามแย่งประธานนักเยนขนาดย่อม(?)
“เฮ้!ฟยุดก่อน”พีทเข้าไปห้ามแต่ก็ถูกดันออกมานอกวง “หยุด!!!”พีทคะโกน ทุกคนหยุดเคลื่อนไหวโดยทันที “ก่อนที่คุณจะทะเลาะตบตีกัน ผมอยากจะรู้ว่าทำไมผมต้องไปงานพรอมกับคุณ”
“เพราะฉันคือเจ้าหญิงหงส์คนนั้น”ทุกคนพูดพร้อมกัน “ฉันต่างหากย่ะ!”
“ไม่ใช่เธอหรอก เพราะนั่นคือฉัน”
แล้วพวกหล่อนก็เริ่มหาเรื่องกันอีกครั้ง...
“หยุด!”พีทขึ้นเสียงอีกรอบ “ถ้าคุณอยากพิสูจน์ว่าคุณคือตัวจริง คุณต้องบอกผมในแชทว่าเจ้าหญิงคนนั้นทำอะไรตกเอาไว้นอกงาน ก่อนที่งานพรอมจะเริ่ม”แล้วเขาก็เดินหนีไป
“ของที่ทำตกหรอ...?”เพรมิสที่ยืนพิงหลังเสาอยู่พึมพำขึ้นมาเบาๆ
แล้วพีทก็ได้รู้ว่าเขาคิดผิดที่ตัดรำคาญไปแบบนั้น
เพราะตั้งแต่ที่เขาเปิดเฟสบุ๊คที่ใช้ขื่อจริงเต็มไปด้วยข้อความมากมาย
สวย เริ่ด: รองเท้า1ข้าง
น่ารัก จิบิ: กิ๊บขนนก
สวย รวย: กำไล
แอ๊บ โลกสวย: มือถือ
แอ๊พ โลกเบี้ยว: ไหปลาร้า
: เอ๊ย! กระเป๋าตังค์ชาแนล
พีทถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเปิดอีกเฟส
เปิดได้ไม่ถึงนาทีกล่องแชทก็ปรากฏขึ้น
Pre Mac: คุณเก็บอะไรได้งั้นหรอ?
AMan Fa: อะไรหรือครับJ
Pre Mac: ของที่หล่อนนอกงานนั่นน่ะ
AMan Fa: นั่นสิน้า~ อะไรที่หล่นมาจากกระเป๋าของคุณ...
“ก็ไม่มีอะไรหายนี่”เพรมิสพูดกับตัวเองพลางเดินวนไปวนมารอบๆห้องก่อนจะค้นกระเป๋าดูอีกรอบ“พวงกุญแจ...หายไป...”
“นั่งจ้องอะไรอยู่น่ะลูก”คุณนายฟาธิงถามลูกชายที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่หน้าTV
“นี่ไงครับ”พีทชูพวงกุญแจให้ดู
“เอ...ลูกเคยซื้อให้เพื่อนไม่ใช่หรอ”
“ครับ ผมเคยซื้อให้ลูกสาวโฮสต์เมื่อ3-4ปีก่อน”พีทตอบ “ดูเหมือนว่าเธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วล่ะครับ”
“แล้วเธอชื่ออะไรนะ?”
“แพรมิสาครับ”
“แล้วทำไมมาอยู่ที่ลูกได้ล่ะ?”
“เธอทำตกครับ”พีทบอกอย่างน้อยใจ
“เค้าไม่ได้ตั้งใจทิ้งสักหน่อย ทำเป็นน้อยใจ แม่ไปซื้อของก่อนนะ”
“ครับ”พีทพยักหน้า “ผมฝากซื้อแฟ้มใส่เอกสารได้ไหมครับ”
“ได้สิ”
. . .
‘อยู่ที่นี่มาเทอมนึงนี่เหมือนเดือนเดียวเลยนะ’พีทพูดกับเพื่อนร่วมห้อง
‘นั่นสิ แล้วนายมีของขวัญหรือยัง?’
‘มีแล้ว’
. . .
สนามบิน
‘ไม่ลืมอะไรนะ?’คุณแมคคิวเลทถาม
‘ไม่ครับ’
‘แล้วก็...ขอบคุณสำหรับของขวัญนะจ้ะ’คุณนายแมคคิวเลทพูด
‘ไม่เป็นไรครับ’เขาบอกก่อนจะหันไปทางเด็กสาวผมน้ำตาลดำ ‘เพร ฉันให้’เขาพูดพลางยื่นกล่องเล็กๆให้
‘ขอบคุณ’
. . .
แล้วเสียงแชตก็ดังขึ้น
Pre Mac: พวงกุญแจใช่ไหม
AMan Fa: ไม่รู้สิJ
Pre Mac: เอามาคืนฉันเลยนะ
AMan Fa:คุณคงต้องมารับมันกลับไปเองแล้วล่ะครับ
แล้วเพรมิสก็เงียบไป
: ใครให้มาหรือครับ?
Pre Mac: เพื่อนเก่าน่ะ
AMan Fa: ผู้หญิงหรือผู้ชาย?
Pre Mac: ผู้ชาย
AMan Fa: แฟนหรอ?
Pre Mac: ไม่ใช่
AMan Fa: คนชอบหรอ?
“ตาบ้านี่”เพรมิสพูดพึมพำอย่างรำคาญ
Pre Mac: ไม่ใช่
พีทหัวเราะ
AMan Fa: แน่ใจนะ
Pre Mac: แน่สิ
: ก็แค่ชอบแบบพี่ชาย
AMan Fa: ผมไปก่อนนะ ต้องวางแผนงานพรอม
แล้วเขาก็ออฟไลน์ไป
แล้วเพรมิสก็ปิดแชตก่อนจะนึกถึงคนให้พวงกุญแจ
. . .
‘ทำไมไม่ไปแลกเปลี่ยนที่ยุโรปล่ะ?’เธอเคยถามเขาตอนเย็นของวันที่3
‘ก็...อยากลองวัฒนธรรมเอเชียบ้าง ตอนแรกผมเลือกญี่ปุ่นแต่คนเต็ม’
‘งั้นหรอ...’
. . .
เย็นวันก่อนกลับ1วัน
‘เฮ้อ~ฉันยังไม่อยากกลับเลย’เขาบ่นระหว่างที่กำลังเดินกลับบ้านกับเพรมิส
‘ทำไมล่ะ?’
‘ก็มันสนุกดี แถมฉันยังมีน้องสาวด้วย’เขาตอบก่อนจะกอดไหล่เพรมิสแล้วออกแรงดึงจนหน้าเธอซุกลงไปกับอกกว้างๆของเขา
‘เฮ้ ฉันเจ็บนะ’เธอบอกพลางพยายามดันตัวเองออกมา
‘ฉันดึงมาเบาจะตาย เจ็บได้ยังไงกัน’เขาพูดก่อนจะยอมปล่อยแต่โดยดี
‘ชิ!’เพรมิสหันหลังไปก่อนจะหันกลับมาพร้อมหิมะในมือ แล้วเธอก็ปาใส่หน้าเขาจนผมสีน้ำตาลของเขาเต็มไปด้วยหิมะ
เขาเลยปาหิมะกลับ
แล้วทั้งคู่ก็ปาหิมะใส่กันอย่างสนุกสนาน
‘พอๆ’เพรมิสยกมือห้าม ‘เราน่าจะกลับบ้านกันก่อนที่จะป่วยนะ ฉันหนาวจนจมูกชาแล้ว’
‘ไหน’เขาถามแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วยื่นมือมาเหมือนจะแตะจมูกเธอ
แต่เขากลับเปลี่ยนไปจับท้ายทอยเธอแล้วก้มลงมาเม้มจมูกเพรมิสเบาๆ
พอเขาผละออกก็อดที่จะหัวเราะกับสีหน้าตกใจของเด็กสาวตรงหน้าไม่ได้
. . .
“ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ”เพรมิสพูดกับตัวเองเมื่อนึกถึงคนที่ให้พวงกุญแจกับเธอ
_________________________________________________________________________________________________
บอกตรงๆเลยว่า...งานเยอะมากกกกกกกกกกกก
รู้ตัวเลยว่าอัพช้าเกินไป
จริงๆก็พิมเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่มันอัพไม่ได้!!
ขอโทษกับความล่าช้าด้วยค่ะ
ขอบคุณที่(หลง)มาอ่านกันจนถึงตอนนี้นะคะ)
____________________________________________
แก้สีอักษร
ความคิดเห็น