คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 5: Who are you, my princess?
5
Who are you, my princess?
“ให้ฉันเห็นหน้าเธอคนเดียวก็ไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้”เพรมิสส่ายหน้ายิ้มๆ
“ใจร้ายจังนะ”
“ถ้านายอยากรู้จักฉันจริงๆก็...หาฉันในงานพรอมให้เจอสิ”
“มันก็ต้องรออยู่ดีนั่นล่ะ”พีทถอนหายใจ “แล้วคุณเรียนสาขาอะไร?”
“ประวัติศาสตร์กับภาษาน่ะ”
“อย่างน้อยผมก็ได้รู้อะไรเกี่ยวกับคุณบ้างล่ะนะ”
พรึ่บ!
อยู่เสียงเพงก็ดับลงพร้อมๆกับเสียงของเวอเนียที่ดังติดไมค์มา
“โห่อาจารย์คะ กำลังสนุกเลย”
“ไม่สนย่ะ!”อาจารย์คาทิเล็จแว้ดใส่ไมค์ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงปกติ “ตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้วนะเด็กๆ อาจารย์จะประกาศรางวัลแล้ว”
สิ้นเสียงประกาศ ทุกคนก็พากันพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
“รางวัลนี้มาจากคะแนนจากกรรมการครึ่งกนึ่ง ส่วนอีกครึ่งมาจากการโหวตของนักเรียน สำหรับคนที่ยังไม่ได้โหวตก็เออาใบโหวตมาให้อาจารย์นะ”
“คุณไม่ลงคะแนนหรอ”พีทถามเพรมิส
เพรมิสส่ายหน้าก่อนจะพูดว่า “คุณเองก็ไม่”
หลังจากหลายคนวิ่งไปส่งกระดาษให้อาจารย์แล้ว อาจารย์แมคคิวเลทก็แก้คะแนนในกระดาษแล้วเขียนเรียงใหม่
อาจารย์เดินกลับมาที่กลางเวทีก่อนจะเริ่มประกาศ
“รางวัลแต่งตัวชายได้แก่เจ้าชายจากเรื่อง...แอเรียล”จบการประกาศก็มีคนมาล้อมเขาจนแยกเขากับเพรมิสจากกัน
พีทสบตาเพรมิสเป็นเชิงและพยักหน้าเรียก แต่เพรมิสเพียงแค่ยิ้มให้
“ขึ้นมาเลยจ้ะ”อาจารย์บอก “เอาล่ะ...ต่อไปก็ฝ่ายหญิงบ้าง”อาจารย์ก้มดูในกระดาษก่อนจะประกาศว่า “เจ้าหญิงหงส์ค่ะ”
“เพร”พีทเรียก เพรมิสนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะวิ่งขึ้นบันได “เพร!”เพรมิสตะโกนเรียกก่อนจะกระโดดลงจากเวที
เพรมิสหยุดตรงหน้าล็อกเกอร์ก่อนจะหมุนรหัสอย่างเริงรีบแล้วฉวยกระเป๋าเตรียมออกวิ่ง
จังหวะนั้นเองที่พีทคว้ามือเพรมิสไว้
กระเป๋ามือเพรมิสขยับตามแรงดึง
“เพร คุณหนีผมแบบนี้ไม่ได้นะ เราเป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้”
“ไม่ได้หรอก”เพรมิสบอกพลางพยายามแกะมือออก
“ทำไม?”
“ฉันไม่ใช่คนยุโรปแท้หรอกนะ คนอเมริกาก็ไม่ใช่แค่เชื้อชาติก็มีคนดูถูกแล้ว หน้าตาก็ไม่ได้สวยอะไร”เพรมิสพูดก่อนจะหันกลับไป “ฉันแค่อยากจะรู้ว่าคุณไม่ใช่พวกคนเกเรละดูคนอื่นที่ภายนอกแค่นั้น ถ้าคุณหาฉันเจอก่อนงานพรอมจบ ฉันจะคุยกับคุณตรงๆนะ”
พีทนิ่งพักหนึ่งก่อนจะค่อยๆคลายมือออก
เพรมิสหันมามองท่าทีของพีทเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
พีทมองตามเพรมิสจนไม่เห็นเธอแล้วก้มลงเก็บของบนพื้น
มันเป็นพวงกุญแจรูปดอกไม้ที่ยังไม่ได้แกะซอง
วันต่อมา(วันเสาร์)
ขณะที่เพรมิสกำลังเก็บที่นอนเธอก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัยพราะกลิ่นหอมๆ
เพรมิสเดินไปแปรงฟัน เปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปที่ครัว
“เซอร์ไพรส์!”คุณนายแมคคิวเลทพูดพลางชูจานแพนเค้ก
“กลับมาตอนไหนกันคะเนี่ย”เพรมิสถามอย่างประหลาดใจ
“ก็ประมาณ...หนึ่งชั่วโมงนี่ล่ะจ้ะ”คุณนยแมคคิวเลทพูดก่อนจะตักแพนเค้กขึ้นมา
“แล้วทำไมไม่ไปนอนพักก่อนล่ะคะ”เพรมิสพูดขณะที่กำลังเปิดตู้เย็น
“พ่อกับแม่มีประชุมตอน11โมงน่ะ”
“อ๋อ...”
“แล้วงานเมื่อคืนเป็นยังไงบ้างล่ะ”คุณแมคคิวเลทถามบ้าง
“ก็สนุกดีค่ะ”
“แล้วมีคนสนใจเป็นคู่ควงในงานพรอมของลูกหรือยังจ้ะ”คุณนายแมคคิวเลทถาม
“ก็...ไม่รู้สิคะ”
“บอกแม่มาเถอะ ไม่ต้องอายๆ”คุณนายแมคคิวเลทพูดก่อนจะหันไปแซวสามีที่จิบกาแฟอยู่ “คุณเองก็คงไม่หวงลูกสาวใช่ไหมคะ”
คนโดนแซววางถ้วยกาแฟลงก่อนจะบอกว่า “ขอให้ดีหน่อยแล้วกัน แต่ถ้าไม่ผ่านเกณฑ์พ่อก็ไม่ให้เด็ดขาด”
RRRRRR~
“สวัสดี”
“ไง พีท”
“มีอะไร?”พีทถามก่อนจะละสายตาจากจอคอม
“มีพวกชมรมบ้าจิ้นกำลังจะทำใบประกาศตามหาเจ้าหญิงของแกว่ะ จะอนุมัติไหม?”ซีซัสถาม
“ได้ ยังไงฉันก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่”
“เออๆแค่นี้ล่ะ ขอให้เจอเจ้าหญิงแสนลึกลับเจอแล้วกัน”
“ขอบใจ”
เช้าวันจันทร์
ขณะที่เพรมิสกำลังเดินเข้าตึกเรียนเหมือนทุกวัน ก็มีคนเดินชนไหล่เธออย่างแรง
“ไม่หลีกทางเองนะ!”หล่อนพูดอย่างหงุดหงิด เพรมิสก้มลงเก็บกระเป๋าก่อนจะมองคนที่ชนอย่างโมโห
“อ้อ!เธอเองหรอ”แซลลี่เดินเข้าไปหาเพรมิสอย่างหาเรื่อง
“พอเถอะแซลลี่ ฉันไม่มีอารมณ์จะหาเรื่องใคร”แพทเทียห้ามแล้วเดินนำออกไป แซลลี่มองจิกเพรมิสอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินตามแพทเทียไป
“โชคดีนะ”มัสลินบอกยิ้มๆก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เพรมิสมองตามอย่างงงๆ
และเมื่อเข้าไปในตึก เพรมิสก็เห็นความวุ่นวาย...
เคาเตอร์ตรงกลางโถงทางเข้าที่เคยว่างตอนนี้มีคนประจำอยู่3คน และมีใบปลิวรอบตัว หลายคนก็หยิบใบปลิวไปอย่างวุ่นวาย
เพรมิสขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็เก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วเดินไปที่ล็อกเกอร์
“ไง เพรมิส”เวอเนียทักเพรมิสที่กำลังหยิบของจากล็อกเกอร์
“หวัดดีเวอเนีย”เพรมิสทักตอบแล้วมองกระดาษปึกหนึ่งในมือเวอเนีย “อะไรเยอะแยะเลยเนี้ย?”
“ใบประกาศหาคนน่ะ ชมรมพ่อสื่อแม่ชักเป็นคนทำ เอาไปดูสิ”เวอเนียตอบแล้วยื่นใบปลิวให้เพรมิส “ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ”แล้วเวอเนียก็เดินไป
เพรมิสมองตามเวอเนียที่เดินออกไปแล้วก้มลงมองใบประกาศในมือ
‘กำลังตามหาเจ้าหญิงหงส์ที่เป็นคู่กับเจ้าชายอย่างพีท ฟาธิง ใครทราบเบาะแสสามารถติดต่อได้ที่ห้องประธานชมรมพ่อสื่อแม่ชัก’
อ่านจบเพรมิสก็ปาใบปลิวเข้าล็อกเกอร์แล้วปิดดังปัง!จนคนอื่นหันมามอง
ทันทีที่กลับถึงห้อง เพรมิสก็ตรงไปเปิดคอมแล้วนั่งลงปลดล็อกมือถือทันที
เมื่อเห็นว่าพีทออนไลน์ เธอก็เข้าเรื่องทันที
Pre Mac: บอกแล้วไงว่าอย่าเพิ่งหาฉันจนกว่าจะถึงงานพรอม
AMan Fa: ก็เรื่องนี่ชมรมอิสระทำขึ้น ฉันห้ามไม่ได้หรอก
: อีกอย่าง...คุณบอกว่า ‘ก่อนงานพรอมจบ’
Pre Mac: ให้ตายเถอะ! ที่แท้คุณก็เป็นคนแบบนี้นี่เอง
AMan Fa: ยังไง?
Pra Mac: เจ้าเล่ห์แล้วก็...
AMan Fa: ??
Pre Mac: กวนประสาท
AMan Fa: Haha
Pre Mac: มีอะไรน่าขำหรอ?
AMan Fa: ก็แค่..ไม่มีสาวๆในโรงเรียนเห็นมุมนี้ของผมสักคนยกเว้นพวกในสภา
Pre Mac: นี่จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายดีเนี่ย
AMan Fa: ไม่รู้สิ:D
Pre Mac: ชิ! คราวนี้ฉันยกให้ก็ได้
พีทหัวเราะเมื่อได้อ่านข้อความ
: เจอกันในงนพรอมแล้วกันนะ
AMan Fa: ครับ
“ดีใจด้วยนะคะแม่ ที่ในที่สุดผลงานชิ้นเอกของแม่ก็ได้ใช้อีกครั้ง”เจ้าของร้านตัดชุดพูดกับผู้ฆญิงที่นั่งข้างสามีในรูป
แล้วเจ้าของร้านก็เปิดอัลบั้มรูปก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป
อัลบั้มรูปบนโต๊ะมีรูปหญิงชายในวันแต่งงานที่ซึ่งข้างล่างเขียนชื่อทั้งสอง วันที่พบกัน วันที่ตกลงคบกันและวันแต่งงานไว้ครบถ้วน
ซึ่งผู้หญิงแต่ละคนก็ใส่ชุดทรงเดียวกันกับชุดที่เพรมิสซื้อไป...
อีกมุมหนึ่งของห้อง...มีหุ่นสีแดงอย่างดีตังอยู่ ซึ่งมันมีแถบป้ายสีทองสลักไว้ว่า
‘Dress for all love in thiw world.
[This dress has secret]
Dainty La’
เช้าวันต่อมา
“พีท มานี่ดิ”ซีซัสกวักมือเรียก
“มีอะไร”
“มาเถอะน่า”ซีซัสพูดอย่างรำคาญก่อนจะเดินนำไป
น้ำพุหน้าหอประชุม
เมื่อพีทเดินมาถึง เขาก็ได้พบกับเหล่าผู้หญิงที่มาพร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าด
“โว้วๆ ไม่เอาน่า”พีทรีบหันกลับ
“เดี๋ยวดิวะ”ซีซัสขวางก่อนจะหยิบโทรโข่งขึ้นมา “นี่คือผู้ฆญิงที่บอกว่าอยู่ในงานกับแก”
“ฉันลืมไปว่ามีงานต้องทำ ฉันไปก่อนดีกว่า”
“ไม่ได้นะ”เด็กสาวคนหนึ่งลุกขึ้นพูด เธอเป็นสมาชิกชมรมพ่อสื่อแม่ชัก “ให้โอกาสพวกเธอหน่อย”
“และนี่ก็คือซาร่า นิยามของเธอคือ สวย ใส มีสมอง บ้านรวย รักที่จะดูแลสุขภาพและคนรอบข้าง”
ขณะที่ซีซัสกำลังแนะนำผู้หญิงคนที่แปด เพรมิสก็เดินผ่านแถวที่ยาวเฟื้อยพอดี
พีทยกมือเป็นเชิงให้ซีซัสหยุดพูดก่อนจะบอกว่า “ฉันมีธุระ”แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน เพรมิสหันมามองเขาพอดี
พีทยิ้มให้เพรมิสแล้ววิ่งไปหา
“ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะไปหาเพรมิส”พีทพูด เพรมิสขมวดคิ้ว “ตอนนี้เวอเนียคงอยู่ที่ห้องสภานักเรียน ฉันก็จะไปเหมือนกัน”
ว่าแล้วก็คว้ามือเพรมิสแล้วเดินนำไป
“เดี๋ยวก่อนนะ”เพรมิสขัดเมื่อเดินมาถึงสวนข้างตึก “ฉันบอกคุณตอนไหนว่าจะไปหาเวอเนีย”
“เอาน่า ยังไงเธอก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนี่ ไปนั่งเล่นก็ได้”
“ฉันว่าคุณกำลังคิดผิดที่ใช้ฉันเป็นไม้กันผู้หญิงพวกนั้น”
“?”
“อย่างนี้ฉันก็อยู่สงบๆไม่ได้สิ คุณควรจะให้แพทเทียเป็นคนกันมากกว่า”
“ก็ฉันเลิกกับแพทเทียแล้วนี่”
“แล้ว...เจ้าหญิงหงส์คนนั้นล่ะ”เพรมิสแกล้งถาม
“ก็ถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร ฉันก็คงเดินควงเธอไปแล้ว”
“แล้วถ้วเธอมาเห็นฉันกับคุณเดินด้วยกันอยู่อย่างนี่ละ”
“ก็ดีสิ เธอจะได้หึงจนฟิวขาดแล้วยอมออกมาคุย”พีทตอบยิ้มๆ
เพรมิสยิ้มอย่างขำๆก่อนจะพูดว่า “รู้ได้ยังไงว่าเธอจะหึง”
“...”
“อีกอย่าง...เธอก็คงไม่ยอมออกมาเจอคุณก่อนง่ายๆหรอก”แล้วเพรมิสก็เดินไป
‘ทำไมเธอพูดเหมือนรู้จักเพรดีล่ะ?’พีทคิดขณะที่กำลังตรงไปที่ห้องทำงานสภานักเรียน ‘เพร...เพรมิส เพราะอย่างนี้เองสินะ’พีทยืนพิงผนังอย่างครุ่นคิด
ปึก!
“โอ๊ย!”พีทร้องด้วยความเจ็บเมื่ออยู่ๆก็มีคนเปิดประตูมาโดนเขา
“อ้าวพีท อยู่นี่เอง”ดิแวนพูด “ฉันไม่ได้เปิดประตูนะ ซีซัสเป็นคนเปิด”
“ก็นายขวางเองนี่หว่า ไม่ใช่ความผิดฉัน”ซีซัสพูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้
เช้าวันต่อมา
“เพรมิส เช้านี้ฟังเพลงอะไรดี”เสียงของเวอเนียดังขึ้นทันทีที่พีทเปิดประตู
“เธอก็เปิดไปสิ ยังไงฉันก็ไม่ได้ฟังด้วยอยู่แล้ว”เพรมิสตอบก่อนจะพลิกหน้าหนังสือในมือ
“ก็ฉันเห็นเธอฟังเพลงทุกครั้งที่อ่านหนังสือนี่ ก็เลยอยากเปิดเพลงใหม่ๆบ้าง”เวอเนียพูดงอนๆ เพรมิสปิดหนังสือ ถอดหูฟังแล้วยื่นIPodให้เวอเนีย
“เอาไปดูสิ”
“ขอบใจจ้ะ”
ปึก~
เสียงปิดประตูทำให้ทั้งคู่หันไปมองอัตโนมัติ
“คุณประธานคนขยันนี่เอง มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะ”เวอเนียทักแต่พีทเพียงแค่พยักหน้าตอบ “อะไรๆ เดี๋ยวนี้หยิ่งหรอยะ”
“เปล่านี่”
“งั้นก็...คิดถึงใครบางคนอยู่แน่ๆเลย ได้ข่าวว่านายรู้แล้วนี่ว่าเป็นใคร”เวอเนียเดา
“ก็ใช่”พีทพยักหน้า “แค่อยากแน่ใจอะไรอีกหน่อย”พีทบอกแล้วเหลือบมองไปทางเพรมิสที่มองเขาอยู่พอดี
เพรมิสทำเป็นกวาดสายตาไปรอบๆห้องแล้วมองหนังสือในมือต่อ
“แล้วรู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้างล่ะ?”เวอเนียวางIPodลงบนโต๊ะแล้วฟังพีทอย่างตั้งใจ
“ก็...อยู่เกรด12 สาขาประวัติศาสตร์และภาษา เป็นลูกครึ่ง และไม่ค่อยมีเพื่อน”
“เพรมิส”เวอเนียเป็นคนเรียก เพรมิสปิดหนังสือเสียงดังจนเวอเนียมองงงๆ
“มีอะไรหรอ”เพรมิสถามด้วยเสียงปกติ
“เธอเรียนสาขาประวัติศาสตร์และภาษาใช่ไหม?”
“ใช่”
“ดีเลย! แล้วมีใครที่มีลักษณะเหมือนผู้หญิงคนนั้นมั้ย?”
“ไม่รู้สิ แต่ฉันว่าน่าจะเป็นพวกรักสันโดษ อย่าไปจุ้จ้านมากเลย”เพรมิสตอบก่อนจะเก็บIPodใส่กระเป๋า “พอถึงเวลาเธอก็จะมาเองล่ะ”แล้วเพรมิสก็ลุกขึ้น
“ฉันเห็นด้วยนะ”พีทพูด เพรมิสหยุดฟังต่อที่หน้าประตูข้างๆพีท “ฉันไม่อยากให้เธออึดอัดเลย...ขอบใจนะเพรมิส”พีทพูดยิ้มๆ
“ไม่เป็นไร”เพรมิสตอบด้วยเสียงธรรมดาทั้งๆที่โล่งใจไม่น้อย ก่อนจะเดินออกไป
“ทำไมเพรมิสดูหงุดหงิดแปลกๆนะ? หรืออาจจะรำคาญฉัน?”
“อาจจะเครียดเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยล่ะมั้ง”
“นั่นสิ สอบเสร็จก็มีงานพรอมนี่นะ”
_________________________________________________________________________________________________
งานเยอะจริงๆเยย ขี้เกียจอัพแล้วด้วย TT
สำหรับคนที่ไม่มีไอดีเด็กดีแต่เกิดชอบเรื่องนี้ขึ้นมาก็ไลค์เพจเฟสบุ็คได้นะ
ชื่อเพจ Maylis_S คลิ๊กพอดีๆ>> https://www.facebook.com/mayliss.sm
___________________________________________
แก้สีตัวอักษร
ความคิดเห็น