ไม่มีไรสร้างไว้งั้นเฉยๆ55

เนื้อเรื่อง

บ้านในเมืองโตเกียวหลังหนึ่ง

“โนบิเมย์ ทำการบ้านนนยังงงฮ่ะ” เสียงตะโกน

“ยังงงงงค่ะแม่” โนบิเมย์ตะโกนนน ตอบแม่กลับ ในขณะที่นั่งงจมการบ้านนยกใหญ่ ทำไมมันยากกกกกงี้ฟ่ะ

กึก กึก เสียงเหมือนมีอะไรมากระทบกระจกดังอีก

โนบิเมย์หันมามองก่อนจะลงทำการบ้านต่อ แต่เสียงก็ดังอีกครั้ง

“โนบิเมย์ลุกขึ้นเดินไปเปิดหน้าต่าง

“นี่ใหม่แอ้น  จะโยนก้อนหินไรขึ้นมาหนัก คนกำลังทำการบ้านอยู่เนี่ยย”

“ไม่เห็นต้องทำเลยยไปเล่นกันเถอะ” ใหม่แอ้นชวน

“ไม่ได้หล่ะ ยังไงเดี๋ยวแม่ว่า” 

“นี่โต มปลายแหละ ยังกลัวแม่อีกเหรอไง”

“ใครกลัว”

“งั้นลงมาสิ”

“เออ ลงก็ได้”

โนบิเมย์ค่อยปีนหน้าต่าง ลงมานั่งซ้อนจักรยานที่ใหม่แอ้นขี่มา

“ออกรถสิ เร็วเดี๋ยวแม่เห็น” โนบิเมย์พูด

“เออออ  ไปโลด” ใหม่แอ้นพูดก่อนจะค่อยถีบจักรยานไปเรื่อยยยยยๆ

“ขี่ดีๆๆหน่อยสิ นี่เราจะไปไหนกันเนี่ย”

“เล่นเบสบอลไง”

“อีกแหละตีก็ไม่ค่อยเป็น”

“เออ น้า “

โนบิเมย์ทำหน้าปากยู่ยี่  สงสัยต้องเล่นละมั้งงงง

“โหรับไม่ได้แหละ จุกบาสะไปเล่นแทนสิ “ใหม่แอ้นตะโกนอย่างโมโห

“นี่ใครอยากเล่นนน แน่จริงมารับมั้ง เดี๋ยวจะตีเองงงง “ โนบิเมย์โยนถุงงมือก่อนที่จะเดินเข้าแย่งไม้เบสบอลออกจากใหม่แอ้น

“โธ่ เดี๋ยวจะรับให้ดู “  ใหม่แอ้นเดินไปหยิบถุงมือที่โนบิเมย์ทิ้งง เอามาสวม

“มาพร้อมแล้วมา”  ใหม่แอ้นทำหน้าเยาะเย้ยใส่โนบิเมย์

“ได้ได้ได้  จุกบาสะโยนมาเลยย”

 จุกบาสะได้ยินดังนั้นก็ ขว้างลูกออกไปอย่างงงงแรง

ผลัวะ

 เยสสสสสสสส โนบิเมย์ตีโดนลูกจนลอยไปไกลลลล

“ซวยแล้วไง” ใหม่แอ้นวิ่งตามไปรับ ทั้งที่ลูกกำลังลอยลงมา

“เฮ้ยระวัง” ใหม่แอ้นไม่ทันระวังล้มหน้าขมับทับคนที่เดินผ่านมาจนร่างทั้งสองทับกันอยู๋

“เฮ้ยยยย” ใหม่แอ้นลุกขึ้นมา

“เฮ้ยใหม่แอ้น เป็นไงบ้างงง” โนบิเมย์วิ่งมาดู

   “โธ่เล่นอะไรไม่ระมัดระวังงเลยยยยน่ะ “ เด็กหญิงที่ล้มทับลุกขึ้นมาปัดเนื้อปัดตัว

“แล้วเธอเดินยังไงไม่ระมัดระวังหล่ะห่ะ “ โนบิเมย์พูดขึ้น

“นี่ไม่เอาน่ะ เราขอโทษน่ะ เฮ้ยแขนเธอเป็นแผลถลอกด้วยอ่า”  ใหม่แอ้นเดินไปจับแขนเด็กหญิงคนนั้นขึ้นมาดู

“เอาผ้าผูกไว้น่ะ จะได้เชื้อโรคไม่เข้า” ใหม่แอ้นเอาผ้าเช็ดหน้าที่ดึงออกมาจากกระเป๋าเสื้อผูกไว้ที่แขนของเด็กหญิงคนนั้น

“ขอ...ขอขอบ ใจน่ะ”  เด็กหญิงสาวพูดขึ้น อย่างเขินนก่อนที่จะเดินจากไป

“เฮ้อ เรากลับเถอะ เดี๋ยวใหม่ไปส่งน่ะ ” ใหม่แอนด์พูดพร้อมพับยื่นมือมาจับมือโนบิเมยืเบาๆ

“อืมๆ กลับกันเถอะ” โนบิเมย์ยิ้ม แล้วขึ้นซ้อนจักรยานที่ใหม่แอ้นขี่มา

เช้าวันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน

“นี่ เราจะมีนักเรียน ใหม่น่ะทุกคน” คุณครูพูดขึ้น

“เดคินัทงิ เอาการบ้านมาลอกหน่อยยสิ” โนบิเมย์สะกิดเดคินัทงิ ที่นั่งตรงหน้า

“ทุกทีสิน่า” เดคินัทงิหันมาตอบพร้อมยื่นสมุดมาให้โนบิเมย์

โนบิเมย์รับมาลอกยังใจจดใจจ่อ โดยไม่ได้ดูเลยว่าคุณครูกำลังแนะนำใครอยู่

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซูเนะริ ยิ่นที่ได้รุ้จักค่ะ” ซูเนะริก้มหัวก่อนที่ทุกคน

“นั่งไหนดีหล่ะ ไปนั่งโต๊ะนั้นละกันว่างที่ ใกล้กับโนบิเมย์น่ะ”

ซูเนะริพยักหน้า แล้วเดินไปนั่ง โดยมีใหม่แอ้นนั่งอยู่ข้างหลัง

ซูเนะริเห็นใหม่แอ้นยิ้มก็รุ้สึกเขินขึ้นมาทันที

“ ให้ตายเถอะตั้งสติๆ น่ะซูเนะริ” ซูเนะริยิ้มขึ้นมาในใจโดยไม่ได้ดูว่ามีคนแอบมองอยู่

“นี่เธอยิ้มไรของเธอน่ะ” โนบิเมย์หันมาถาม

“ป่าวนี่” ซูเนะริพยักหน้า ก่อนที่โนบิเมย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“หรือเธอชอบใหม่แอ้นฮ่ะ”  ซูเนะริหันมามอง

“ถอยไปเลยยน่ะ” ซูเนะริผลักออก

“อย่าให้รู้เชียววว” โนบิเมย์พูดเบาๆ

ใหม่แอ้นมองอย่างสงสัย ก่อนจะเขียนกระดาษโยนใส่โนบิเมย์

โนบิเมย์หยิบขึ้นมา

“คุยไรกันน่ะ”  โนบิเมยืเขียนตอบ

“ป่าววนี่ “โนบิเมย์เขียนตอบแล้วโยนใส่ใหม่แอ้น สักพักก่อนที่ใหม่แอ้นจะโยนกลับมา

“ไม่ได้ชอบเค้าน่ะ”  โนบิเมย์หันมองใหม่แอ้นก็จะเขียนตอบแล้วโยนกลับไป

“ไม่ได้ชอบเลยยยยยย”

ใหม่แอ้นอ่านก้มหน้าเรียนหนังสือต่อแต่ก็แอบอมยิ้มไปด้วย 555

พักกลางวัน

“ซื้อน้ำมาให้” ใหม่แอ้นยื่นน้ำแดงงมาให้โนบิเมย์

“อร่อยแหะ” โนบิเมย์ยื่นแก้วน้ำมาให้ใหม่แอ้น

“อ่า”

“เอ้า เอามาให้ทำไม”

“ลองกินดู อร่อยดี” โนบิเมย์ยื่นน้ำให้ใหม่แอ้นดื่ม

ใหม่แอ้นยิ้มเขิน

“เฮ้ยหน้าแดงหมดแล้วร้อนเหรอออ”  โนบิเมย์เอามือแตะหัวใหม่แอ้น

“ป่าวๆๆ” ใหม่แอ้นปฏิเสธ

“เฮ้ยนั่นซูเนะรินี่ “ โนบิเมย์มองเมื่อซูเนะริ เดินเข้ามา

“เราเอามาคืนน่ะ” ซูเนะริยื่นผ้าเช็ดหน้า

“ขอบใจน่ะ” ใหม่แอ้น ยิ้มๆๆ

“เย็นนี้เราไปกินไอติมที่ร้านคุณปิก้าจูไหม” ซูเนริชวนใหม่แอ้นนพร้อมกับยืนบิดตัวเขินน

“ไปสิ  โนบิเมย์ไปกันไหม”  ใหม่แอ้นหันมาถามโนบิเมย์ แต่เห็นซูเนะริหันมาถลึงตาใส่

“ไม่ไปอ่าไปกันเถอะ “

“เอ้าไม่ไปเหรอ” ใหม่แอ้นทำหน้าผิดหวังนิดๆ

“อืม ไปเถอะ”

เย็นวันนั้น

ในขณะที่ซูเนริ กำลังเดินเพื่อไปที่ร้านไอติมของคุณปิก้าจู

“แหมยิ้มอกยิ้มน้อยเชียวน่ะ ซูเนริ” โนบิเมย์ที่เดินเข้ามาใกล้ๆ

“นี่มาทำไมม”

“ป่าวนี่ นี่มันทางกลับบ้านฉันอยุ่แล้ว” โนบิเมย์หันมายิ้มๆๆ

“ที่จริงนี่ก็ยังไม่ถึงเวลานัดใช่ม่ะ  ถ้าเธออยากรู้เรื่องใหม่แอ้นเยอะๆละก็ได้ใกล้ชิดกับใหม่แอ้นเยอะๆ มากลับฉันไหมหล่ะ”  โนบิเมย์ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์

ซูเนะริ คิดอยุ๋นาน

“คิดมากน่ะเนี่ย มาเถอะ”  โนบิเมย์ลากซูเนะริ มาที่ซอกตึกแห่งหนึ่ง

“ลากมาซอกตึกเปลี่ยวๆทำไมเนี่ย” ซูเนะริโวยวาย

“อ่านี่กินเข้าไปสิ”

“อะไรอ่า”

“น้ำยาสลับร่าง ของโดเรมอน ถ้าเราสลับร่างกันได้หนึ่งวันคราวนี้หล่ะเธอก็จะได้ใกล้ชิดใหม่แอ้นใกล้ๆไรงี้ไง ”

“แล้วเธอจะทำแบบนั้นทำไมอ่า” ซูเนะริสงสัย

“อยากลองใช้ชีวิตคุณหนูมั้งไม่ได้เหรอ วันเดียวรับรอง เดี๋ยวก็กลับแล้ว”

“กินก็กิน” ซูเนะริกินเข้าไปเสร็จพร้อมกับยื่นมาให้โนบิเมย์กินเข้าไป  จากนั้นทั้งสองก็ดูเหวี่ยงงงงง จนมีแสงวับๆขึ้น

โนบิเมย์ในร่างซูเนะริลืมตาขึ้นพร้อมกับมองดูตัวเอง

“สลับร่างแล้ว”

“ไม่น่าเชื่อ” ซูเนะริในร่างโนบิตะพูดขึ้น

“พวกเธอมาทำไรกันตรงนี้อ่า” ใหม่แอ้นที่เดินมาเห็นทั้งสองกำลังยืนอยู่

“เอ่อป่าววน่ะ”   โนบิเมย์ในร่างซูเนะริพูดขึ้น

“พวกเรากำลังไปแล้ว”

“งั้นก็มาสิ” ใหม่แอ้นพูดขึ้นจากทั้งสามคนก็เดินไปด้วยกัน

โดยที่ใหม่แอ้นนั้นจูงมือซูเนะริในร่างโนบิเมย์ จนทำให้เขินนนไปทั้งตัว

โนบิเมย์ในร่างซูเนริเห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ ไม่ได้

“แหมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวน่ะ” โนบิเมย์ในร่างซูเนริพูดขึ้น

“แล้วจะทำไมห่ะ” ซูเนริในร่างโนบิเมย์พูดขึ้น

“หนาวจังงง จับมือด้วยสิ” โนบิเมย์ในร่างซูเนะริพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาจับซูเนริในร่างโนบิเมย์

ก่อนจะหัวเราะออกมา  “อุ่นจังเนอะ 5555”

“นี่  ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้เลยน่ะ” ใหม่แอ้นหันจับมือ โนบิเมย์และซูเนะริออก

“เอ้า ทำไมอ่า “โนบิเมย์ในร่างซูเนะริ

“เราหวง เราไม่อยากให้ใครมาจับ โนบิเมย์ทั้งนั้น”

“เราชอบของเรามานานแล้ว ซูเนะริอย่ามาแย่งสิ” ใหม่แอ้นพูดขึ้น

“ไม่ใช่น่ะ ซูเนะริน่ะชอบใหม่แอ้นน่ะ”  ซูเนริในร่างโนบิเมย์พูด

“เอ้า แต่โนบิเมย์ชอบซูเนะริน่ะ”

“เฮ้ยพูดงี้ได้ไง” ใหม่แอ้นพูด

จากนัน้ทั้งสามคนก็ทะเลาะกันบลาๆๆๆ

จนโดราเอม่อน ที่พึ่งกลับมาจากโลกอนาคตนั่งไทมแมชชีนมาเห็นเข้า

“นี่ ทั้งสามคนกำลังทะเลาะอะไรกันอยู่”

“อย่ามายุ่งน่ะ “ ทั้งสามคนพูดพร้อมกันแล้วก็ทะเลาะกันต่อ บลาๆๆๆๆๆๆ

โดเรม่อน ด้วยความโมโห ทะเลาะกันดีใช่ไหม

ปืนลบความจำ

ยิง ปุ๊ง ปุ๊ง ปุ๊ง

ความจำทั้งสามลบไป รวมทั้งสองร่างก็กลับคืนเหมือนเดิม 

“อ่านี่เรากำลังมาทำไรกันอยุ่เนี่ย” ใหม่แอ้นพูด

“ไม่รู้สิ” โนบิเมย์พูด

“นั่นสิ ทำไมจำไม่ได้เลย” ซูเนะริพูดขึ้น

“ก็ทั้งสามคนกำลังจะเลี้ยงโดรายากิให้โดเรม่อนน่ะสิ”

“ห่ะ  ไม่ใช่มั้ง” ใหม่แอ้น พูดขึ้นสงสัย

“มั่วนิ่มแน่” โนบิเมย์สมทบ

“นั่นสิ เราแยกย้ายกันเถอะ”ซูเนะริพยักหน้าเห็นด้วย

จากนั้นทั้งสามคนแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านทิ้งโดเรมอนไว้คนเดียว

“เออ ซะงั้น  ทิ้งม่อน งั้นม่อนไปลานเกียร์ดีกว่า ว่าจะไปปลูกโก้โก้”  โดเรมอนพูดพร้อมกับยืนเกาหัว

จบเถอะ 5555555555555555555