Sakurai Love รักสาวใต้ต้นซากุระ

ข้อมูลเบื้องต้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมเขียนขึ้น เรื่องนี้ผมได้แรงบรรดาลใจมาจาก San Natsume yuujinchou  ครับ คือว่าถ้านิยายเรื่องนี้ดีหรือไม่ดีตรงไหนช่วย comment บอกด้วยนะครับ คือผมกำลังคิดว่าจะเขียนนิยายดีหรือไม่ดีหน่ะครับ ดังนั้นช่วยแนะแนวทางให้ผมทีนะครับ ถ้ามีคนสนใจเยอะคราวหน้าผมจะลองเขียนเรื่องยาวดูบ้างครับ

เนื้อเรื่อง

Sakurai Love
( รักสาวใต้ต้นซากุระ )

" วันนี้ก็ยังน่าเบื่อเหมือนเดิม " ภูติสาวที่นั่งอยู่บนต้นซากุระตนหนึ่งกำลังบ่นอย่างเซ็งๆ

" ถึงยังไงก็ไม่มีใครมองเห็นเราอยู่แล้วนี่ " เธอยังคงบ่นตัดพ้อตัวเองต่อไป หากไม่มีใครซักคนผ่านมาหรือมีอะไรซักอย่างเกิดขึ้นเธอคงจะบ้าตายแน่ๆ

" อ๊ะมีคนมาแล้ว! ^.^ " เสียงของความดีใจของเธอดังขึ้นพร้อมๆกับการปรากฏตัวของชายหญิงคู่รักคู่หนึ่งซึ่งกำลังเดินมาที่ต้นซากุระที่เธออาศัยอยู่

" แม่จะหลอกให้หัวโกร๋นเลยคอยดู หึหึ " เสียงที่ใครได้รับฟังแล้วน่าจะสยองจนหัวโกร๋นไปก่อนที่เธอจะได้หลอกดังขึ้นหากแต่ชายหญิงคู่นั้นยังคงเดินลอยหน้าลอยตาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากคนรักที่อยุ่ตรงหน้าของพวกเธอซึ่งนั่นทำให้ภูติสาวโกรธเป็นอย่างมาก และแล้วเธอก็....

" แฮ่!!! " เสียงร้องของภูติสาวประกอบด้วยท่าทางห้อยหัวอันน่าหวาดเสียวของเธอซึ่งหมายหมั้นปั้นมือให้คู่รักหนุ่มสาวที่อยู่ด้านล่างจับไข้หัวโกร๋นหากแต่ผลที่เธอได้รับคืออาการ " ปกติ " ของคู่รักหนุ่มสาวคู่นั้นแทน นอกจากนั้นคู่รักหนุ่มสาวยังเอื้อมมือมาเด็ดกิ่งต้นซากุระของเธอกลับไปเป็นสักขีพยายานเสียนั่น ภูติสาวที่ทำการ " หลอกให้จับไข้หัวโกร๋น " ไม่สำเร็จซ้ำยังถูกเด็ดกิ่งต้นซากุระไปแต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียง....

" ฮึย!! ไอ้บ้าเอ๊ย!! ไอ้...ไอ้...ไอ้รากไม้!!! *- -* " ....ด่าไล่หลังคู่รักหนุ่มสาวคุ่นั้นไปเท่านั้นเอง

" ฮึ! ไม่ว่าฉันจะทำยังไงก็ไม่มีใครมองเห็นหรือได้ยินฉันเลยสินะ ให้ตายสิ! ทำไมฉึนถึงต้องมาเกิดใหม่เป็นภูติที่ต้นซากุระนี่ด้วยนะ...ถ้าตอนนั้นฉันยอมไปปรโลกตั้งแต่แรกก็คงจะดีสินะ... " ภูติสาวซากุระ ทำได้เพียงบ่นตัดพ้อตัวเองเท่านั้นซึ่งนั่นทำให้เธอนึกถึงเรื่องบางเรื่องได้

" จะว่าไปเมื่อก่อนก็เคยมีคนมองเห็นฉันสินะ เป็นเด็กนั่นแค่คนเดียว... " ความทรงจำในอดีตของเธอที่หวนกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว


(เช้าวันหนึ่งในความทรงจำของภูติสาว)

 " เอาละ วันนี้ฉันจะต้องหลอกพวกเด็กๆ ให้วิ่งหนีป่าราบไปให้ได้ ^.^+ " ภูติสาวตนหนึ่งที่อยู่บนต้นซากุระพูดขึ้น

" เอ้าๆ!! มากัีนแล้ว เด็กๆขวัญอ่อนทั้งหลาย ^.^ " ภูติสาวพูดขึ้นในขณะที่เธอกำลังรอให้เด็กกลุ่มหนึ่งเิดินผ่านมา และแล้วเธอก็...

" แฮ่!!! " การกระทำทีั่คุ้นเคยและผลเดิมๆคือไม่มีใครมองเห็นเธอและเด็กกลุ่มนั้นเดินผ่านเธอไปโดยไม่มีใครสนใจเธอ

" เฮ้อ~ ไม่มีใครมองเห็นเราตามเดิมสินะ " ภูติสาวบ่นตัดพ้อถึงตนเอง

" อ่า~ ยังมีเด็กอีกคนสินะ " เอาละต้องทำตามหน้าที่สินะเรา

" แฮ่~ " เสียงอ่อยแรงของภูติสาวดังขึ้นพร้อมกับการห้อยหัวของเธอ วันนี้เธอไม่เหลือกำลังใจที่จะหลอกใครแล้ว แต่วันนี้ผลที่เธอได้รับกลับไม่เหมือนเก่า...

" อ๊าก~~! " เสียงร้องของเด็กคนหนึ่งดังขึ้นและก่อนที่เธอจะได้ลืมตาหาเจ้าของเสียง...

* พลั่ก!!! * กระเป๋านักเรียนใบเล็กถูกเหวี่ยงเข้าที่ใบหน้าซ้ายของเธอและตามด้วย...

* เปรี้ยง!!! ** หมัดที่เล้กแต่ทรงพลังของเด็กคนหนึ่งกระแทกเข้าที่ใบหน้าขวาของเธอ  ผลของการกระทำซึ่งภูติสาวไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากเด็กน้อยคนหนึ่ง ทำเธอมันจนร่วงจากกิ่งไม้ที่เธอห้อยหัวลงมานอนเกลือกอยู่ด้านล่างเลยทีเดียว

" อูย~ ไอ้เด็กบ้า!! ไอ้รากไม้!! " อูย~ เมื่อกี้นี้มันอะไรกันหน่ะ จากการที่เธอถูกกระเป๋าและหมัดของเด็กคนหนึ่งทำร้ายเข้าที่ใบหน้าทำให้เธอนึกถึงเรื่องสำคัญบางอย่างได้

" หือ? ไม่จริงน่า! เด็กบ้านั่นมองเห็นฉันด้วย! " ไม่น่าเชื่อหลังจากเกิดใหม่มาเป็นภูติก็เพิ่งจะมีเด็กนั่นเนี่ยแหละมองเห็นฉัน อย่างนี้ต้องพิสูจน์ และวันต่อมาเธอก็...

" แฮ่!! " และผลที่เธอได้รับคือ รอยเท้าของรองเท้าผ้าใบเบอร์ 16  กลางหน้าของเธอ...

" โอ๊ย~ ไอ้เด็กบ้า!! ไอ้รากไม้เอ๊ย!! เด็กอะไรเท้าหนักอย่างนี้นะแต่ก็ดีเท่านี้ก็ยืนยันได้แล้วว่าเด็กบ้านั่นมองเห็นฉันจริงๆ ดีละแม่จะเอาคืนให้สาสมเลย " หลังจากที่เธอได้พิสูจน์สิ่งที่เธอสงสัยเธอก็ได้พบกับสิ่งที่เะอตามหามานานผู้ที่จะทำให้ชีวิตของเธอไม่น่าเบื่ออีกต่อไป...

" อืม..จากนั้นเราก็คอยตามหลอกหลอนเด็กนั่นสินะ " ใช่แล้วเรานี่แหละที่คอยตามหลอกหลอนเด็กนั่นเพื่อความสนุกของตัวเราเองโดยที่เราไม่เคยได้รับรู้ถึงความทุกข์ของเด็กนั่นเลย ความทุกข์ของการที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไร้เพื่อนจนกระทั่งวันนั้นวันที่ที่ฉันได้ทำความผิดพลาดที่สุดลงไป...

" ฮ่าๆ วันนี้เจ้าเด็กนั่นเสร็จแน่!! " ฉันที่พูดกับตัวเองในขณะที่เด็กผู้ที่เคยฝากรอยเท้าไว้ที่หน้าฉันกำลังเดินมา

" แฮ่!! " การหลอกแบบเดิมๆกับปฏิกิริยาเดิมของเด็กผู้ชายซึ่งทำให้ฉันมีความสุขเวลาเห็นเขาตกใจ หากแต่ในวันนี้เด็กคนนั้นมากับเพื่อนของเขาและการกระทำของฉันทำให้มิตรภาพบางๆระหว่างเขากับเพื่อนขาดลงโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เด็กคนนั้นตกใจกับการกระทำของฉันจนถอยไปชนเพื่อนเขาซึ่งนั่นก็เป็นเหตุที่ทำให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน เมื่อเพื่อนของเด็กคนนั้นเดินลับไป แล้วเด็กคนนั้นก็นั่งลงร้องไห้แล้วพูดกับฉัน..

" ทำไมพวกแกต้องคอยตามรังควาญฉันด้วย!!! " เด็กคนนั้นพูดกับฉัน

" เอ่อ~ เดี่ยวสินายเรื่องนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจนะ... " ในในขณะที่ฉันยังไม่ได้อธิบายอะไรเด็กคนนั้นก็วิ่งหนีฉันไปและก็ไม่ยอมเดินผ่านต้นซากุระของฉันอีกเลยหลังจากนั้น ตัวฉันเองที่สำนึกความผิดก็ทำได้เพียงแค่ตามเด็กคนนั้นไปจนถึงบ้านของเขาแต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ไปพบเด็กนั่น จริงๆแล้วฉันได้ยินข่าวเรื่องที่เด็กคนนั้นจะย้ายโรงเรียนซึ่งสาเหตุก็คือไม่สามารถเข้ากับคนในโรงเรียนได้เพราะเด็กคนนั้นชอบพูดถึงสิ่งลี้ลับที่อยู่บนต้นซากุระ ( เอ~~ เป็นฉันหรือเปล่านะ ) ทำให้ถูกพวกเพื่อนๆที่โรงเรียนล้อจนอยู่ไม่ได้

" อืม คิดแล้วก็ใจหายแฮะเราเคยหลอกเด็กนั่นอยุ่ทุกวันแต่ตอนนี้เด็กนั่นจะไปซะแล้ว เฮ้อ~~ ไปเยี่ยมซะหน่อยก็แล้วกัน " จากนั้นฉันก็ไปหาเด็กนั่นที่โรงเรียนก่อนที่ฉันจะได้หาที่ซ่อนตัวแอบบมองเด็กนั่นก็มีเสียงเรียกฉันดังขึ้น...

" นี่เธอหน่ะ "

" ห๊ะ "

" ทำไมต้องคอยตามฉันด้วย... "

" ข้าปล่าวตามเจ้าซะหน่อยข้าแค่เดินผ่านมาเฉยๆ " น่าน~ ตัวเองลอยมาแท้ๆดันไปบอกว่าเดินผ่านมาบ้าจริงๆเลยเรา

" งั้นเหรอ... นี่เธอนะชื่ออะไรเหรอ? "

" ฉันเหรอ? ฉันชื่อซากุระอิแล้วเธอหล่ะ "

" ฉันโชว......ฉันไปนะ " จากนั้นเด็กนั่นก็เดินจากฉันไป ฉันเป็นห่วงเด็กนั่นเลยตามไปดูที่บ้านเด็กนั่นแต่เด็กนั่นไม่อยู่...ฉันเป็นห่วงเด็กนั่นหนักกว่าเก่า้ ฉันก็เลยออกตามหาเด็กนั่นจนเจอ..

" เด็กบ้าเอ๊ย! ให้หาอยู่ได้ตั้งนาน " ฉันสบถเบาๆอย่างกลัวเด็กนั่นได้ยิน

" เอ๊ะ! ไม่จริงน่าเด็กนั่นกำลังร้องไห้นี่ " ฉันต้องสบถกับตัวเองอีกครั้งเมื่อเห็นเด้กคนนั้นกำลังนั่งร้องไห้อยู่ ฉันรู้สึกอยากปลอบเด็กนั่นฉันก็เลยเข้าไปหาเด็กนั่นแต่ฉันกลัว กลัวเด็กนั่นจะเกลียดฉัน ฉันก็เลยแปลงร่างเป็นแมวตัวหนึ่งเข้าไปหาเด้กนั่นแทน

" เมี๊ยว~~ " เสียงในร่างแมวของฉันดังขึ้น เด็กนั่นหันกลับมายิ้มให้ฉันและเรียกฉันให้เข้าไปหา

"มานี่สิเจ้าแมวน้อย" ฉันเดินไปหาเขาตามเสียงเรียกอย่างว่าง่าย จากนั้นเด็กนั่นก็คว้าฉันเข้าไปกอดทั้งน้ำตา

- อบอุ่น เด็กนี่ให้ความอบอุ่นขนาดนี้เลยเหรอ - ฉันคิดในขณะที่ถูกกอด ฉันไม่รู้ตัวว่าฉันคิดไปเองหรือปล่าว...ฉันอยากให้เขากอดฉันนานกว่านี้ ฉันไม่อยากให้เขาปล่อยฉันเลยแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่นก่อนที่จะเดินจากฉันไปและหลังจากนั้นเด็กคนนั้นก็ย้ายบ้านไป..

" ป่านนี้เด็กนั่นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ " ฉันสบถกับตนเองก่อนที่ฉันจะรู้ตัวว่าน้ำตาของฉันไหลออกมา

" โอ๊ะ!! บ้าจริง!! ทำไมจู่ๆน้ำตาถึงไหลออกมานะ " ฉันปาดน้ำตาของตัวเอง ฉันที่นั่งร้องไห้อยู่บนต้นซากุระ....  ก่อนที่จะ....

" ผ่านไปตั้ง 15 ปีแล้วนะ ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลย " เสียงแบบนี้ความรู้สึกแบบนี้

" อ๊ะ! เจอแล้ว! เธอยังอยู่ที่นี่จริงๆด้วย "  ไม่จริงน่าเด็กบ้านั่น

" ซากุราอิ...เธอแทบไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ฉันมาทักทาย เอ่อเมื่อก่อนเราจากกันแปลกๆนี่นะ " ก่อนที่เจ้าเด็กบ้านั่นจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ฉันก็โผเข้ากอดเด็กบ้านั่นซะแล้ว...

" โชว...ไอ้เด็กบ้า! รู้ไหมตั้งแต่แกไปฉันเหงามากแค่ไหน " ฉันพูดกับเจ้าโชวบ้าด้วยน้ำตาที่หลั่งไหล ให้ตายสิฉันรักไอ้เด็กบ้านี่ซะแล้ว

" ฉันยังจำได้นะ เจ้าแมวน้อย ความอบอุ่นและความกล้าที่เธอมอบให้ฉัน " อย่างนั้นเหรอ โชวคิดกับฉันอย่างนั้นเหมือยกันเหรอเนี่ย -///-  เอะ!>< เดี่ยวไอ้บ้าโชวรู้เหรอเนี่ยว่าแมวนั่นเป็นฉัน อย่างนี้ต้องทวงบุญคุณ

" เพราะงั้นแหละไอ้โชวบ้ารับผิดชอบฉันซะดีๆ " ฮ่าๆ นี้แหละบุญคุณที่ฉันต้องการ แม่จะเอาคืนให้สาสมเลยไอ้โชวบ้า

" อ๊ะ อืม ฉันเอ่อฉันจะรับผิดชอบเธอซากุราอิแม้ว่าเธอจะมีเอ่อลูกให้ฉันไม่ได้ก็ตาม " หนอยไอ้บ้าโชวมาว่าฉันมีลุกไม่ได้เหรอแม้จะตอกให้หงายเลย

" โฮ้ย! ไอ้บ้าโชว ฉันเป็นภูตินะไม่ใช่ผีจะได้มีลูกไม่ได้หน่ะ " เอ๋~ ฉันพูดว่าไงนะ

** โชว **  ซากุราอิมีลูกได้งั้นเราก็สามารถมีครอบครัวกับซากุราอิได้นะสิ

** ซากุราอิ ** เฮือก! ตายแล้ว ฉันพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย ไอ้บ้าโชวจะคิดยังไงเนี่ย

" เอ่อ โชวนายคิดยังไงเหรอ " นั่นสินะนายคิดยังไงกับฉันกับแน่

" ฉันคิดยังไงเหรอ......ซากุราอิแต่งงานกับฉันนะ " อะ..อะ..ไอ้บ้าโชวเอ๊ย

" อืม " และแล้วฉันก็ตอบรับรักไไอ้เด็กบ้านี่จนได้

" ซากุราอิเธอนี่จริงๆเลยนะ กว่าจะพูดคำที่ทำให้ฉันดีใจที่สุดได้เนี่ย ฉันสัญญาแม้ว่าจะไม่มีใครในโลกที่เห็นหรือได้ยินเธอนอกจากฉัน ฉันก็จะรักเธอตลอดไป ซากุราอิ "

" เลี่ยนนะเนี่ยโชวแต่ก็ดีสัญญาแล้วห้ามผิดสัญญานะ "

" อืม " และแล้วเรื่องราวของฉันกับไอ้บ้าโชวก็จบลงอย่างนี้หละขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะท่านผู้อ่าน

จบแล้วครับ