แผนร้ายพิชิตใจพี่ชายตัวแสบ - อ้นเชอรีนTS9(3) 100 %

ข้อมูลเบื้องต้น

ครบแล้ว 100 %อิอิ ฝากติดตามกันต่อด้วยน้าาาาาาาาาส่วน นางฟ้าในหัวใจเร็วๆๆนี้จะลงตอนแรกแล้วจ้าาาา ส่วน nc ขอเบาๆละกันเนอะยังไม่ต้องถึง 18 +++ 55 

เนื้อเรื่อง

ผ่านไป 2 ชั่วโมง

ฉันได้รับโทรศัพท์จากพี่ดิวว่าตอนนี้หนูดีปลอดภัยเรียบร้อยแล้วซึ่งน่าจะเป็นโรคเครียดลงกระเพาะที่หนูดีเป็นบ่อยๆ ฉันรู้สึกโล่งใจมากที่เพื่อนตัวเองไม่เป็นอะไรมาก แต่ฉันนี่สิกำลังแย่ดันไปต่อล้อต่อเถียงกับพี่เขาว่าจะนอนข้างนอกเองพี่อ้นเลยจัดการลากฉันเข้าห้องนอนของเขาพร้อมกับสั่งให้นอนบนเตียงส่วนเขาก็หาผ้ามาปูแล้วก็นอนข้างล่างแทน ฉันมองพี่อ้นอย่างอึ้งจัด

“เธอไม่นอนหรือไง”พี่อ้นพูดขึ้นในขณะที่ตากำลังปิดอยู่ ฉันนึกว่าเขาหลับไปแล้วนะเนี่ยะ

“เชอรีนนึกว่าพี่กลับแล้วซะอีก”

“ก็เธอไม่ยอมนอนฉันจะหลับได้ยังไง ปิดไฟหัวเตียงด้วยมันแสบตา”

“คะ แต่พี่อ้นพี่แน่ใจนะว่าจะไม่นอนข้างบน”ฉันถามเขาอีกรอบ

“เธอฟังไม่รู้เรื่องหรือไง”พี่อ้นลืมตาขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉัน

“ก็ ก็พี่เป็นเจ้าของบ้านนิ เชอรีนก็เหมือนเป็นคนรับใช้ที่มาดูแลพี่ พี่ก็ควรที่จะขึ้นมานอนข้างบนสิ”

“เฮ้อ พูดง่ายๆใช่ไหมว่าให้ฉันขึ้นไปนอนข้างบน”

“คะ”

“ได้”

วืด

สิ้นคำของพี่อ้น พี่อ้นก็ลุกขึ้นแล้วก็ย้ายตัวเองมาอยู่บนเตียงทันที

“นี้ก็สิ้นเรื่อง “ฉันพูดจบก็ทำท่าจะลงจากเตียง แต่ยังไม่ทันได้ลงก็

วืด

“พี่จะทำอะไร”ฉันถามพี่อ้นอย่างตกใจเมื่อพี่อ้นดึงแขนฉันเอาไว้แล้วก็จับฉันนอนทันที

“ก็นอนไง”เขาพูดหน้านิ่งก่อนจะดันตัวฉันลงแล้วก็ห่มผ้าให้เรียบร้อย

“เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนี้พี่ เดี๋ยวเชอรีนจะไปนอนข้างล่าง”ฉันรีบบอกก่อนจะดันตัวเองขึ้นมา

“เธอ จะเอายังไงเชอรีน นอนได้แล้วพรุ่งนี้พี่มีเรียนเธอก็มีนะ”พี่อ้นบอกก่อนจะกดตัวฉันลงอีกรอบ

“ไม่ ไม่ พี่ พี่ก็นอนสิ เดี๋ยวเชอรีนไปนอนข้างล่างเอง”ฉันยังคงดื้อ ดัน จะบ้าหรอไงให้ฉันนอนกับพี่เขานี่นะ  คืนนี้ให้ตายก็นอนไม่หลับหรอก

“เชอรีน พี่เริ่มง่วงแล้วนะ แล้วพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า พี่ต้องรีบเคลียร์เรื่องเรียนให้จบพี่จะได้ไปซักที”พี่อ้นพูด พร้อมกับจ้องหน้าฉัน ฉันรู้สึกอึ้งน้ำตาเริ่มไหลทันทีเมื่อพี่เขาพูดออกมาว่ากำลังจะไป

“พะ พี่อยากไปที่นี้นักหรอ”ฉันถามออกไปพร้อมกับเก็บเสียงสั่นเอาไว้

“ถามทำไม”

“ก็ ก็แค่อยากรู้ เชอรีนดูเหมือนพี่อยากจะไปมาก”ฉันบอกก่อนจะเริ่มหลบตาเขาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ขึ้นมา

“ฉันไปเรียน ก็ต้องอยากไปเป็นธรรมดา”พี่อ้นบอกก่อนจะล้มตัวลงนอน

“อย่างนั้นหรอ”ฉันหันกลับมาเมื่อเริ่มทำอารมณ์ให้สงบได้แล้ว

“อืม นอนเถอะพรุ่งนี้พี่มีเรียน”เขาบอกก่อนจะดึงตัวฉันลงมานอนทันที ฉันตกใจเล็กน้อยก่อนจะเขยิบตัวออกมาจากเขาแล้วก็เอาหมอนข้างมากั้นเอาไว้ระหว่างสองเรา พี่อ้นมองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะหันไปอีกทางทันที ฉันมองแผนหลังพี่เขาด้วยความหนักอึ้ง ฉันไม่เคยได้กอดเขาเลยสักครั้งไม่เคยพูดจาดีๆกันเลยซักนิดเดียว แต่เขากำลังจะไป ไปจากฉันโดยไม่ได้ฟังฉันบอกรักเขาซักครั้งเลย ฉันไม่รู้ว่าน้ำตามันเริ่มไหลออกมาเมื่อไหร่แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันตันไปหมด เขาอยู่เพียงแค่เอื้อมมือตรงนี้เท่านั้นแต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้จริงๆ มันเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจฉันถ้าหากว่าเขาไปหละไปจากฉันจริงๆแล้วเขาไปมีคนอื่นทั้งๆที่ฉันไม่เคยได้บอกรักเขาเลย ฉันจะทำยังไง มันเจ็บมากจริงๆ

ฟุบ

ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนช้าๆแล้วมองหน้าพี่เขาที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่ ใบหน้าเนียนใสที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงจมูกโด่งๆที่ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว  ตาที่เย็นชาใส่ฉันเพียงคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่กลัวเลยซักนิดแต่กลับหลงรักเขาหมดหัวใจแทน ปากบางๆที่ฉันอยากจะสัมผัวมันเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

“พะ พี่อ้น ฮึก”ฉันเรียกเขาเสียงเบา รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้ยิน แต่ฉันก็ยังอยากจะบอกคำนั้นให้เขาได้ยินออกไป

“ฉัน รัก พี่ นะ”ฉันพูดออกมาเสียงสั่นก่อนจะลูบหน้าเขาเบาๆแล้วก็เดินออกจากห้องมาทันที น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทะลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันทรุดตัวลงหน้าประตูห้องนอนก่อนจะกอดเข่าตัวเองแล้วก็ฟุบหน้าลงร้องไห้ปล่อยน้ำตาให้มันไหลผ่านไป เจ็บๆ จริง เจ็บมากเหลือเกิน

รุ่งเช้า

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้แล้วเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนแต่ตอนที่ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกถึงเตียงอันนุ่มๆ แล้ว สงสัยพี่อ้นต้องพาฉันเข้ามาแน่เลย  ฉันลุกขึ้นช้าๆๆก่อนจะมองไปรอบๆห้อง

“ตื่นแล้วหรอ”พี่อ้นที่เดินออกมาจากห้องน้ำทักฉันขึ้น

“เอ่อ คะ”ฉันตอบก่อนจะรีบลุกจากที่นอนเพื่อจะไปอาบน้ำ วันนี้ฉันมีเรียนนิหน่า

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ที่มหาลัย รีบอาบน้ำละเดี๋ยวไปซื้ออาหารเช้ามาให้”พี่อ้นบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฉันมองตามออกไปก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำช้าๆ

“ทำไม ไม่เห็นด่าเราเลยนะที่หนีไปนอนข้างนอก”ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“มากินข้าวต้มม่ะ”พี่อ้นเรียกฉันในขณะที่ฉันเดินออกมาจากห้องนอน

“คะ”ฉันตอบกลับเบาๆก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเขา

“ทำไมเมื่อวานถึงออกไปนอนข้างนอก”เขาถามเสียงเรียบฉันเลยต้องเงยหน้าจากชามข้าวต้มขึ้นมา

“เชอรีนไม่อยากรบกวนพี่”

“แล้วก็นอนที่หน้าประตูนี้อ่ะนะ”เขาถามพร้อมกับหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ

“สงสัยง่วงมากเลยเผลอหลับมั้งคะ”ฉันตอบ

“เฮ้อ คืนนี้นอนที่ห้องนั้นแหละ และไม่ต้องคิดว่าจะไปนอนที่ไหนอีก”พ่อ้นพูดเสร็จก็ไม่สนใจฉันต่อเลย ฉันมองหน้าเขาก่อนจะเบะปากนิดๆ ชิส์ 

“พี่อ้น!!!”ฉันพึ่งนึกอะไรขึ้นได้ก็รีบเรียกพี่เขาทันที

“มีอะไร”พี่เขาดูตื่นๆหน่อยก่อนจะถามฉัน

“มะ เมื่อ คืน พี่หลับเลยใช่ไหม”ฉันถามออกไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตัวเองเผลอบอกรักพี่เขาไป กริ๊ด

“เอ่อ อืม”พี่อ้นดูตะกุกตะกักเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับมา แต่ตอนนี้ใบหน้าพี่เขาขึ้นสีเล็กน้อย ไม่นะไม่จริง พี่เขารู้แล้วแน่ๆเลย

“เอาความจริงนะพี่ พี่หลับแล้วแน่นะ”ฉันถามออกไปด้วยใจที่ตื่นตระหนก ให้ตายซิไอ้เชอรีนเอย ทำอะไรลงไปเนี่ยะ

“อืม “พี่อ้นพยักหน้าลงเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม นั้นทำให้ฉันรู้ทันทีว่าพี่เขาติ้งได้ยินสิ่งที่ฉันพูดออกไปแน่

“พะ พี่ อ้น พี่ได้ยินใช่ไหม”ฉันถามออกไปเพราะตอนนี้รู้เลยว่าหน้าของฉันมันกำลังแดงมาก  ร้อนไปหมดแล้ว พี่อ้นเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ตอนนี้หูของพี่เขาเริ่มแดงจนฉันรู้สึกร้อนตามไปด้วย

“แล้วจริงรึเปล่าที่เชอรีน พูดออกมา”พี่อ้นพูดพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง กริ๊ดๆๆๆ ฉันทำอะไรลงไป เขารู้แล้วอ่า

“เอ่อ ไม่ ไม่ จริงนะพี่” ฉันรีบแก้ตัวแล้ว ก่อนจะรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะหนีเขาแต่ด้วยความยาวของมือพี่อ้นก็ดึงฉันเอาไว้ทันที

ตุ๊บ

ฉันตกใจสุดขีดเมื่อพี่อ้นดึงฉันลงมานั่งตักของเขา

“พะ พี่ ทำอะไร”ฉันถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก

“พี่ถามว่าจริงรึเปล่า”

“ระ เรื่อง อะไร”ฉันรีบเบือนสายตาหนีเพราะพี่อ้นเริ่มรุกหนักขึ้น เขาจับหน้าฉันเอาไว้เพื่อให้จ้องหน้าเขา

“พี่ไม่ได้หลับนะ แล้วพี่ก็เห็นด้วยว่าเชอรีนร้องไห้”พี่อ้นบอกเสียงแผ่ว พร้อมกับลูบหัวฉันช้าๆ สัมผัสอันอบอุ่นนี้ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงมากเหลือเกิน

“พะ พี่รู้ พี่เห็น”ฉันถามออกไปเสียงสั่น

“ใช่ แล้วพี่ก็สังเกตมานานแล้วด้วย”พี่อ้นบอกก่อนจะกอดรัดฉันให้แน่นขึ้น

“พี่หมายความว่าไง”ฉันถามออกไปทันทีพร้อมกับประจันหน้าหาเขา

“พี่รู้นะ ว่าเชอรีนชอบพี่มาตั้งแต่ตอนไหน”คำตอบของพี่อ้นทำเหน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที กริ๊ด

“พะ พี่อ้น”ฉันรีบเบือนหน้าหนีทันที แต่พี่อ้นก็รั้งหน้าฉันเอาไว้

“ทำไม ถึงไม่กล้าบอกพี่หะ”พี่อ้นถามเสียงเบาพร้อมกับเริ่มเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น  ฉันมองหน้าพี่เขาด้วยความตื่นตระหนก

“พะ พี่อ้น “ฉันเรียกเขาเสียงสั่นก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี อย่าทำอย่างนี้ได้ไหม หัวใจฉันมันจะวายแล้วนะ

“เฮ้อ ช่างเถอะ “พี่อ้นพ่นลมหายใจออกมาช้าๆก่อนจะปล่อยตัวฉันออกมา ฉันรีบยืนทันทีก่อนจะมองไปทางเขา

“เมื่อคืน พี่อาจจะหูฝาดก็ได้ เชอรีนไม่ได้บอกอะไรพี่สักคำ”ฉันรีบบอกก่อนจะรีบเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองทันที

“พี่ว่าไม่นะ พี่หูฝาดไปหรือไง”พี่อ้นถามก่อนจะมองหน้าฉัน ฉันรีบหันหน้าหนีทันที

“พี่ไม่ต้องสนใจหรอก เชอรีนว่าเราไปกันเถอะ พี่มีเรียนไม่ใช่หรอ เชอรีนก็มี”ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาจากห้องด้วยความรวดเร็ว จะบ้าตาย เขาจะเชื่อฉันไหมอ่า แง

กึก

“อุ๋ย ขอโทษคะ”ฉันต้องตกใจสุดขีดเมื่อเปิดประตูห้องออกไปก็พบกับผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งที่กำลังจะกดกริ่งประตูหน้าห้อง

“มะ ไม่ เป็นไรคะ”ฉันรีบบอกก่อนจะหันไปมองพี่อ้นที่เดินตามออกมาแล้วหลีกทางให้เขาสองคนเจอกัน

“อ้น”เสียงเรียกของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้น

“แบมบี้!!”พี่เรียกชื่อเธอด้วยเสียงที่ตกใจมากฉันมองหน้าสองคนสลับไปมาด้วยความงุนงงทันที

“ว่าไง แล้วนี่ใครหรอ”ผู้หญิงที่ชื่อแบมบี้ทักพี่อ้นแล้วก็ถามคำถามพร้อมกับหันมามองฉัน

“เอ่อ น้องเพื่อนนะ”พี่อ้นตอบก่อนจะเดินมาจับมือของผู้หญิงคนนั้นแล้วก็หันมาพูดกับฉัน

“ไปรอพี่ข้างล่างนะเชอรีน เดี๋ยวพี่ตามลงไปพี่ขอคุยธุระก่อน”พี่อ้นบอกก่อนจะจับมือผู้หญิงคนนั้นให้เดินตามไปทันที

“เฮ้ยๆ ไปนะอ่ะอ้น ช้าๆสิ”เสียงผู้หญิงตะโกนร้องประท้วงแต่ก็สู้แรงพี่อ้นไม่ได้แล้วทั้งคู่ก็ลับสายตาไป ฉันมองด้วยความหงุดหงิดใครกันนะ ใครกันผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ใจหนึ่งก็อยากจะเดินตามไปแต่ก็กลัวว่าตัวเองอาจจะเห็นอะไรที่มันไม่ดี หรือว่าโดนพี่อ้นว่า แต่ฉันก็อยากไปมากอยากตามสองคนนั้นไป เขาสองคนไปทำอะไรกันนะ ฉันเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่สับสน อะไรอีกเนี่ยะ

“โอ๊ย ทำไมไปกันนานจัง”ฉันเริ่มบ่นก่อนจะตัดสินใจปิดประตูห้องเสียงดัง

ปึง

แล้วก็เดินมาที่ลิฟต์เพื่อที่จะเดินไปที่ลานจอดรถทันที ขนาดยืนรอตั้ง 2 นาที แล้วยังไม่มาอีก

“ฮึย  นี่ลงมาถึงข้างล่างแล้วนะ ทำไมยังไม่ตามลงมาอีก”ฉันเดินเป็นหนูติดจั่นทันที ก่อนจะมองไปที่ลิฟต์ หวังว่าสองคนนั้นจะกลับมา

“เฮ้อ อะไรเนี่ยะ ไม่รู้เลยว่าคือใครแล้วก็ลากไปคุยเนี่ยะอ่ะนะ”ฉันเริ่มบ่นอีกครั้งก่อนหน้าฉันมันจะเริ่มบูดขึ้นมา

“อ้าก ตกลงพี่รู้จริงไหมเนี่ยะ ว่าฉันรักพี่เนี่ยะ พี่อ้น”ฉันบ่นอีกครั้งก่อนจะส่ายหัวกับตัวเองเบาๆ เมื่อกี้ฉันปฎิเสธเขาไปนี่น่าว่าไม่ได้พูดว่ารักเขา

“กริ๊ด ไอ้รีนบ้าเอย”ฉันกรีดร้องกับตัวเองก่อจะเดินไปมา

“อารมณ์เสียแล้วนะ”

“อ้าก “ฉันเดินไปเดินมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ แล้วก็ต้องสะดุดทันทีเมื่อเขาสองคนเดินลงมาแล้วแถมยังมาด้วยท่าทางที่ดูกระหนุงกระหนิงอีก

“ไปเชอรีน ไปกันเถอะ”พี่อ้นบอกก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งข้างหน้าคู่กับพี่เขา ฉันมองอย่างอึ้งๆแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจอะไร เลยพาตัวเองมานั่งข้างหลังทันที

“เชอรีน นี่แบมบี้นะ ‘คนพิเศษ’ ของพี่ “ ฉันรู้สึกตันทันทีเมื่อพี่อ้นพูดออกมา ‘คนพิเศษ’ งั้นหรอ นั้นหมายความว่ายังไงนะ

“ยังไม่ใช่ซักหน่อย อ้นอ่ะ สวัสดีจ๊ะ พี่ชื่อแบมบี้นะ เป็นเพื่อนสนิทอ้นจ๊ะ”พี่แบมบี้พูดออกมาพร้อมกับทำท่าเขินอาย มันทำให้ฉันรู้สึกอยากจะร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก

“ตอนนี้เพื่อนสนิทแต่ต่อไปอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ”พี่อ้นหยอกล้อพี่แบมบี้ก่อนพี่อ้นจะลูบหัวพี่แบมบี้เบาๆ ฉันมองเขาสองคนด้วยหัวใจที่อยากจะร้องไห้ บ้าที่สุดเลยแล้วเขามีพี่แบมบี้อยู่แล้ว แล้วทำไมเมื่อเช้าเขาถึงทำอย่างนั้นกับฉัน เขาถึงมาเค้นฉันเรื่องนั้น ทำไม

“น้องเชอรีน เป็นน้องของดิวหรอคะ”พี่แบมบี้ถามขึ้น ทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์ทันทีก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เล็กน้อย

“พี่ก็สนิทกับดิวนะ แต่พี่พึ่งกลับมาจากเมืองนอกก็เลยยังไม่ได้โทรหาเลย ไม่รู้นะเนี่ยะว่าดิวจะมีน้องสาวที่น่ารักอย่างเนี่ยะ”พี่แบมบี้พูดชมออกมา ฉันยิ้มให้พี่เขาหน่อยๆก่อนจะเบือนหน้าหนีเพราะอยู่ดีๆน้ำตามันก็กำลังจะไหลออกมา ตายซะเถอะหัวใจฉัน มันกำลงสลายแล้ว สงสัยฉันคงต้องเลิกความคิดที่จะจีบพี่เขาแล้วในเมื่อพี่เขามีคนที่เคียงข้างเขาแล้ว ฉันต้องล้มเลิกแผนที่แม่วางไว้ให้หมด

กึก

รถของพี่อ้นมาจอดอยู่ที่คณะของฉัน ฉันยกมือไหว้ทั้งคู่ก่อนจะเดินลงมาจากรถด้วยสภาพอิดโรย มันเจ็บมาเหลือเกิน พี่อ้นขับรถออกไปทันที ฉันหันไปมองรถที่เคลื่อนตัวออกไป อยู่ดีๆน้ำตาก็ร่วงออกมา

เผาะ

เผาะ

“ฮึก กลับบ้านดีไหมเชอรีน ล้มเลิกความคิดบ้าๆนั้นดีไหมเชอรีน”ฉันถามตัวเองเบาๆๆก่อนจะค่อยพาตัวเองเดินขึ้นมาที่ตึกช้าๆ

“เชอรีน!!!!”เสียงเรียกของดีทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วดีก็ต้องทำหน้าตกใจพร้อมกับวิ่งมาหาฉันทันที

“เธอร้องไห้ทำไม”

“ฮึก ดี พี่เขาฮึก”

“อะไรเชอรีน พี่อ้นทำไม”ดีถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“ดี ฮึก”ฉันโผเข้ากอดเพื่อนตัวเองทันที น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน ฉันร้องไห้อีกแล้ว ทำไมถึงเป็นอย่างนี้พี่อ้น พี่ทำลายฉันพี่รู้บ้างไหม ฮึก

“เชอรีน ใจเย็นๆ แกเป็นอะไร”

“ฮึก พี่เขา ฮึก ล้มเลิกความคิดบ้าๆนั้นเถอะ”ฉันบอก

“ทำไมหละ”

“พี่เขามีแฟนแล้ว”

“หา!!!”ดีร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับมองฉันด้วยใบหน้าที่ตื่น

“อืม ฮึก พี่เขามีแฟนแล้ว”

“เป็นไปได้ยังไง ไม่มีทางเชอรีน เธอไปเอามาจากไหน”ดีถามเสียงตื่นพร้อมกับทำท่าลุกลี้ลุกลน ฉันมองเพื่อนตัวเองด้วยใบหน้าที่แดงกร่ำอย่างงงๆ

“ฮึก มันเป็นไปแล้ว ดี แฟนพี่เขา พี่อ้นมีแฟนแล้ว ฉันทำไปก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว”ฉันบอก

“ใจเย็นๆไว้นะ นั่งลงก่อน”ดีบอกฉันก่อนจะพาเดินไปนั่งลงที่ม้านั่ง ฉันนั่งลงช้าๆพร้อมกับหัวใจของฉันที่มันเจ็บปวด

“ฮึก บอกแม่ให้ฉันนะ ว่าฉันจะกลับบ้าน”

“เชอรีน จะกลับได้ยังไง”

“กลับได้สิ บอกแม่ว่าทำไปก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว พี่เขาไม่ได้รักฉัน พี่เขามีแฟนแล้ว”

“เชอรีน แกรู้ได้ไง ว่าพี่เขาไม่ได้รักแก แกคิดได้เองหรือไงฮะ”

“ดี!!! พี่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนขนาดนั้น แกจะให้ฉันคิดยังไง”ฉันเริ่มตะคอกใส่เพื่อนตัวเองเนื่องจากดีไม่ยอมฟังฉันเลย

“เชอรีน !!แกฟังฉันนะ พี่อ้นชอบแกแน่นอน และรักแกด้วย อย่าพึ่งปักใจเชื่อสิว่าพี่เขามีแฟน”

“อะไรทำให้แกคิดอย่างนั้น”ฉันถามออกไป ดีเริ่มหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าฉัน

“ฉัน ฉัน “ดีอ้ำอึ้งตอบไม่ได้

“ทำไมแกถึงคิดอย่างนั้นดี “

“ฉัน ฉัน ฉันเชื่อในความรู้สึกของฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าพี่อ้นรักแก เชื่อฉันนะเชอรีน อยู่ต่อจนถึงวันสุดท้ายเถอะนะ”ดีบอกพลางอ้อนวอนฉัน ฉันมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัยและงุนงง ดีต้องมีอะไรปิดบังฉันแน่เลย ต้องมีอะไรปิดบังแน่ๆ

“ดี แกมีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า”ฉันถามเพื่อนตัวเองออกไป ดีเริ่มหน้าเลิ่กลั่กเล็กน้อย ฉันมองเพื่อนตัวเองอย่างจับผิด

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันจะไปซื้อทิชชู่กับน้ำมาให้แกไปล้างหน้านะ เดี๋ยวฉันมา”ดีบอกฉันก่อนจะวิ่งออกไปทันที ฉันมองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัยและงุนงง ดีต้องมีอะไรแน่นอนอะไรซักอย่างที่ปิดบังฉัน แต่จะให้ฉันอยู่ต่อให้หัวใจตัวเองเจ็บเล่นหรือยังไงนะ

ตอนกลางวัน

ฉันเลิกร้องไห้แล้วก็ขึ้นเรียนไปกับดีจนตอนนี้พักกลางวันแล้วเราสองคนก็เลยลงมาทานข้าวกัน

“เชอรีน วันนี้แกจะกินอะไรดี”ดีถามฉันในขณะที่เราสองคนเดินอยู่เลือกอาหารอยู่ภายในโรงอาหาร

“แล้วแต่แกสิ วันนี้ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์กินเลย”ฉันบอกก่อนจะเดินไปเรื่อยเปื่อยเหมือนไม่สนใจโลกซักเท่าไหร่

“เฮ้อ แกยังคิดมากเรื่องพี่อ้นอีกหรือไง”

“ก็นิดหน่อยนะ ฉันไม่เป็นไรหรอกแกไปซื้ออาหารมากินเถอะ ฉันจะไปซื้อของที่ร้านค้าหน่อย”ฉันบอกดีก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา วันนี้ฉันเหมือสภาพศพเดินได้เลย รู้สึกเหนื่อยอ่อนล้าสุดๆสงสัยเพราะร้องไห้เมื่อคืนบวกกับการร้องไห้เมื่อเช้าอีกแน่เลย

ปึก

ฉันที่เดินเหม่อต้องตกใจเมื่อตัวเองดันเดินไปชนคนคนหนึ่งเข้า

“ขอโทษคะ”ฉันรีบบอกทันที เพราะตัวเองดันไปชนน้ำที่ถืออยู่ในมือของเขาหก

“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ”เขาบอกก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่ฉันชนขึ้นมา

“เชอรีนขอโทษนะค่ะ เดี๋ยวเชอรีนซื้อให้ใหม่”ฉันรีบบอกเขาก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าตัวเองออกมาเช็ดเสื้อให้เขา

“มะ ไม่เป็นไรครับเล็กน้อย “เขาบอกก่อนจะตอบยิ้มๆมาให้ฉัน ฉันมองหน้าเขาชัดๆก็เห็นว่าเขาเป็นลูกครึ่ง ซึ่งบอกได้คำเดียวว่าหล่อมาก

“ขะ ขอโทษจริงๆนะคะ”ฉันบอกเขาอีกรอบ เขามองฉันยิ้มๆก่อนจะจับมือฉันที่ตอนนี้กำลังเช็ดเสื้อให้เขาอยู่

“ไม่เป็นไรครับคุณไม่ต้องขอโทษผมเยอะขนาดนั้นก็ได้ครับ”

“แต่ฉัน ทำน้ำคุณหกแถมยังทำเสื้อคุณเปื้อนอีก”

“555 ไม่เป็นไรจริงๆๆครับ”เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะส่งยิ้มที่ทำให้ละลายหัวใจมาได้

“เชอรีนขอโทษอีกครั้งนะคะ ถ้ามีโอการเชอรีนจะขอไถ่โทษนะคะ”ฉันรีบบอก

“ชื่อเชอรีนหรอครับ”

“ใช่คะ”

“ผมชื่อ คริสนะปีหนึ่งคณะบริหารครับ”เขาบอกฉันก่อนจะส่งยิ้มที่ละลายหัวใจมาให้อีกที

“คะ เชอรีนปีหนึ่งเหมือนกันคะ สถาปัตคะ”ฉันตอบเขากลับพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ คริสมองหน้าฉันก่อนใบหูของเขาจะแดงเล็กน้อย

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”คริสบอกฉันก่อนจะยื่นมือมาหาฉัน ฉันก็ยื่นมือไปหาเขาแล้วเราสองคนก็จับมือกันก่อนจะส่งยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร

“ไอ้รีน”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันและคริสหันไปมองทันที ก็พบเข้ากับกลุ่มของพี่ดิว นั้นก็คือ พี่ดิว พี่อ้น และพี่ตั้ม และตอนนี้ก็ยังมีพี่แบมบี้ที่เดินเคียงข้างมากับพี่อ้นด้วย ฉันมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบๆ ก่อจะเบือนหน้าหนีหันมามองคริสต่อ

“ใครอ่ะเชอรีน”พี่ตั้มถามขึ้นพร้อมกับหันมามองหน้าคริส

“อ๋อ เมื่อกี้เชอรีนเดินไม่ระวังแล้วชนเข้ากับคริสนะค่ะ ก็เลยรู้จักกันเลย”ฉันตอบพี่ตั้ม พี่ตั้มมองหน้าฉันก่อนจะหันไปมองพี่อ้น ฉันจึงหันตามไปแล้วก็พบเข้ากับสายตาที่บ่งบอกว่าเขากำลังโกรธ

“พึ่งรู้จักกันทำไมถึงจับมือกันอย่างนั้นหละ”พี่ดิวถามฉันบ้าง ฉันจึงมองลงมาที่มือก็พบว่าตอนนี้ฉันกับคริสเรากำลังขับมือกันอยู่

“ก็คริสเขาเป็นฝรั่งทักทายกันก็ต้องจับมือสิพี่” ฉันตอบพี่ดิว แต่สายตาของฉันมันกลับไปอยู่ที่พี่อ้นที่ตอนนี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่

“ไง ไอ้ฝรั่งแกเป็นใครว่ะ”พี่ดิวเดินเข้ามาดึงมือฉันออกก่อนจะตบบ่าคริสเบาๆ

“พี่ดิว!!!”ฉันร้องเรียกทันทีเนื่องจากพี่ดิวดูหยุ่มย่ามเกินไป

“เชอรีนครับใครหรอ”คริสที่กำลังงงก็ถามฉันทันที

“อ๋อ พี่ชายเชอรีนคะ พี่ดิวคะคริส”ฉันบอก คริสที่เห็นดังนั้นก็ยกมือไหว้ทันที

“สวัสดีครับพี่ดิว”

“ใครเป็นพี่แก”

“พี่ดิว!!!”พี่ดิวตอกกลับไปจนคริสพูดไม่ออกหน้าของเขาเริ่มซีดฉันจึงจัดการดึงพี่ชายตัวเองออกมากจากคริสทันที

“ขะ ขอโทษครับ”คริสบอกพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย

“คริสไม่ต้องคะ พี่ดิวนิ “ฉันหันไปเอ็ดใส่พี่ตนเองก่อนจะหันไปยิ้มให้คริส

“ครับ”คริสตอบกลับมาพร้อมกับยิ้มให้

“ถ้ามีโอการเดี๋ยวเจอกันใหม่นะคะ เชอรีนจะขอไถ่โทษที่ทำเสื้อคริสเปื้อน”ฉันบอกเขา คริสมองฉันยิ้มๆก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน

“นั้นผมขอซักผ้าเช็ดหน้าให้เชอรีนนะครับ เวลาคืนเราจะได้เจอกันอีก”คริสบอกก่อนจะเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้ากระเป๋าทันที แล้วก็หันไปมองพี่ดิวก่อนจะ

“ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”คริสบอกลาพี่ๆทุกคนแล้วก็เดินจากไป ฉันหันไปมองพี่ชายตัวเองก่อนจะ

เพียะ

“โอ๊ย ไอ้รีนแกมาตีพี่ทำไม”พี่ดิวร้องครวญเมื่อฉันฟาดมือลงไปบนหลังเขา

“ปากไม่ดี พูดกับคริสอย่างนั้นได้ไง เขาเป็นเพื่อนเชอรีนนะ”ฉันเหวใส่พี่ชายตัวเอง

“เพื่อนหรอ พึ่งรู้จักเองนะ แกให้เขาจับมือแล้วเนี่ยะนะ”พี่ดิวเหวใส่กลับมา ฉันหันมองรอบๆตัวก่อนจะปะทะเข้ากับสายตาของพี่อ้นที่ส่งมา มันทำให้ฉันรู้สึกว่าต้องกลืนน้ำลายดังเอือกใหญ่ทีเดียว มันน่ากลัวมาก

“เฮ้อ เชอรีนว่าเชอรีนบอกไปแล้วนะ ว่าเขาเป็นฝรั่ง”ฉันตอบพี่ชายตัวเองก่อนจะเดินหนีแต่พี่ดิวกลับจับเอาไว้ก่อน

“ไอ้รีน นิ”พี่ดิวเรียกฉันก่อนจะบีบจมูกฉันเบาๆ

“อ้าก เจ็บนะพี่”ฉันบอกก่อนจะผลักพี่ชายตัวเองออก

“เฮ้ย ไอ้ดิว จมูกน้องแดงหมดแล้วนั้น”พี่ตั้มที่เห็นเหตุการณ์ก็ร้องเรียกพี่ดิวเอาไว้

“ช่างมัน ไอ้แสบเอ๋ย ผู้ชายคนนั้นดีรึเปล่าก็ไม่รู้”พี่ดิวเริ่มบ่นอีกครั้ง

“แล้วไง เขาไม่จีบเชอรีนซักหน่อย”ฉันถามพี่ตัวเองแล้วสิ่งที่ได้กลับมาก็คือ

โป๊ก

“พี่จะเขกหัวเชอรีนทำไม”ฉันเริ่มเหวใส่อีกครั้งเมื่อพี่ดิวเขกหัวฉัน

“ไม่รู้หรือไงอย่างนั้นมันจีบโว้ย”

“แล้วไงละ”ฉันไม่สนใจสิ่งที่พี่ดิวพูดแม้ว่ามันจะน่าตกใจในตอนแรกก็ตาม แต่แนไม่สนตอบกลับไปแล้วก็แอบชำเลืองไปดูพี่อ้นที่ตอนนี้ยืนหน้าบูดอยู่พร้อมกับพี่แบมบี้ที่ยืนยิ้มเหยาะอยู่ข้างกาย

“แกจะให้มันจีบหรือไง”พี่ดิวตะโกนถามเสียงดัง จนฉันยังตกใจ

“เฮ้ยดิวใจเย็นๆ”พี่ตั้มที่เห็นว่าพี่ดิวเริ่มโกรธก็บอกเพื่อนตัวเอง

“แล้วมันจะเป็นอะไรพี่ ในเมื่อเชอรีนก็โตแล้วพี่จะหวงน้องหรือไง”ฉันถาม

“ไอ้รีน ไอ้บ้าเอ๋ย แกไม่รู้อะไรเลยรึไงหะ”พี่ดิวถามเสียงดังอีกครั้ง

“แล้วพี่จะให้เชอรีนรู้อะไร พี่บ้าหรอมีคนมาจีบน้องไม่ดีหรือไง”ฉันถามกลับทั้งๆที่ในใจตอนนี้กำลังงุนงง มันมีความลับอะไรที่ฉันไม่รู้นะ มันมีอะไรกันแน่เนี่ยะ

“มันดีโว้ย แต่ฉัน ฉัน ..โว้ย”พี่ดิวที่พูดไม่ออกก็เริ่มโวยวาย ฉันมองพี่ตัวเองด้วยอาการของคนเบลอ

“ไอ้ดิว ใจเย็นๆ”พี่ตั้มบอกก่อนจะตบบ่าพี่ดิวเบาๆ ฉันมองเลยไปยังพี่อ้นที่ตอนนี้ใบหน้าพี่เขาก็ยังคอนเซปเดิมคือจ้องฉันเขม็งเลย ส่วนพี่แบมบี้ก็มองหน้าพี่อ้นกับฉันสลับไปมาแล้วก็อมยิ้มออกมา พี่เขาเป็นอะไรรึเปล่านะเห็นแฟนตัวเองหน้าเครียดแล้วยิ้มออกมา โอ๊ยคำว่าแฟนมันทำฉันจุกจริงๆเจ็บไปทั้งตัวและหัวใจแล้ว

“เชอรีน”เสียงหนึ่งดังขึ้นเพื่อช่วยชีวิตฉัน พี่ดิวที่ได้ยินเสียงนั้นก็กลับมาเป็นปกติทันที

“ดี “ฉันเรียกเพื่อนตัวเองที่สิ่งหน้าตั้งมาหาฉัน

“แกไปตั้งนาน “ดีบอกก่อนจะหันไปมองคนรอบๆข้าง

“อ้าว สวัสดีค่ะพี่ดิว พี่ตั้ม พี่อ้น แล้วก็”ดีอึ้งไปนิดหนึ่งกับผู้หญิงที่อยู่ข้างพี่อ้น

“แบมบี้คะ”พี่แบมบี้ตอบ ดีก็เลยยกมือไหว้แล้วก็พยักหน้าลงเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ”ดีถามขึ้นมา ทำให้พี่ดิวที่เห็นโอกาสฟ้องก็เริ่มทันที

“ก็ไอ้รีนนะสิดี มันให้ผู้ชายยืนจับมืออยู่”

“บ้าพี่นะสิ ฉันชนเขานะดีแล้วน้ำหกใส่เสื้อเขา”ฉันรีบบอกเพื่อนตัวเองทันที

“ชิส์ แล้วที่สำคัญนะไอ้ผู้ชายคนนั้นยังทำเหมือนจีบไอ้รีนด้วย”

“หา จริงหรอคะ”ดีหน้าตื่นทันทีที่ได้ยินพร้อมกับหันขวับไปมองพี่อ้นทันทีแล้วก็หันกลับมามองฉัน

“อืม”พี่ดิวตอบ

“เฮ้อแล้วคริสจะจีบแล้วจะทำไมอ่ะดี “ฉันถามเพื่อนตัวเองทันที

“เอ่อ คือ”ดีไม่ตอบแต่หันไปมองหน้าพี่ทุกคน นั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าทั้งหมดนี้กำลังมีอะไรปิดบังฉันอยู่

“เฮ้อ พี่ดิว เชอรีนจะบอกอะไรให้นะ เชอรีนโตเป็นสาวแล้วอีกอย่างคริสเขาน่าจะเป็นคนดีแถมดูเขาสิพี่น่ารักอีกต่างหาก ยิ้มทีโลกละลายเลย”ฉันสาธยายให้พี่ดิวฟัง พี่ดิวเริ่มขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะหันเหล่ตาไปมองใครซักคน

“น้องรีนพี่ว่าพอดีกว่านะ”พี่ตั้มห้ามฉัน แต่ฉันส่งยิ้มให้พี่เขาก่อนจะพูดกับพี่ดิวต่อ

“นั้นมันก็ไม่ผิดที่ฉันจะเปิดใจให้คริสเข้ามานิ ถูกไหม”ฉันถามออกไปทั้งๆที่ในใจมันกำลังร้องประท้วงว่าฉันรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากผู้ชายคนนั้น แต่ฉันก็อยากที่จะลืมเขานะ ลืมไปเลยเมื่อเขาไปจากที่นี้ ไปเริ่มต้นชีวิตกับผู้หญิงของเขา

“เชอรีน”ดีจับแขนฉันเบาๆดมื่อฉันพูดคำนั้นออกไป

“นั้นก็คงไม่ผิดที่เชอรีน จะให้เขามาจีบ เพราะบางทีเชอรีนอาจจะชอบเขาก็ได้”

“ไอ้ดิว ฉันไปกินข้าวก่อนนะ!!!”ฉันพูดจบพี่อ้นก็พูดเสียงดังขึ้นมาก่อนจะเดินมาหาพี่ดิวโดยที่ลากพี่แบมบี้ให้เดินตามมาด้วย

“จะไปแล้วหรอ”พี่ตั้มถามขึ้น

“เออ รู้สึกว่าจะระเบิดแล้ว ไปก่อนนะ ไปกันแบมบี้”พี่อ้นพูดเสร็จก็เดินจับมือพี่แบมบี้ออกไปทันที ฉันมองตามสองคนนั้นอย่างช้าๆหัวใจของฉันมันเต้นรัว อยากจะให้เขาจับมือฉันแทน ฉันอยากเป็นคนตรงนั้น

“สงสัยมันจะอารมณ์ขึ้นจริงๆว่ะ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน”พี่ตั้มพูดออกมาทำให้ฉันหันไปมองทันที

“เฮ้ยไอ้ตั้ม หุลปากเลยเอ็ง”พี่ดิวปรามก่อนจะหันมามองฉันอีกรอบ

“ตกลงแกจะให้ไอ้ฝรั่งนั้นจีบแกจริงๆหรอ”พี่ดิวถาม

“มันไม่เสียหายนิ”ฉันตอบออกไป

“เฮ้อ เวรแล้วเพื่อน”พี่ตั้มพูดออกมาก่อนจะเดินตามพี่อ้นกับพี่แบมบี้ที่เดินออกไปก่อน

“ไอ้รีนบ้าเอ๋ย”พี่ดิวเข้ามาผลักหัวฉันก่อนจะเดินตามพี่ตั้มออกไป

“อะไรของพวกพี่เขาอ่ะดี”ฉันหันไปถามเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้สีหน้ากำลังเครียดๆ

“ฉัน ว่า แก อย่า ให้ใครจีบแกเลยดีกว่านะ”ดีตอบ

“ทำไมละ ถ้าเกิดฉันหลงรักเขาได้ฉันจะได้ลืมพี่อ้นไง”ฉันบอกด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว

“เฮ้อ ทำไมแกถึงคิดอย่างนั้นนะเชอรีน”ดีบอกฉันเบาๆก่อนจะเดินจูงมือฉันให้เดินตามไป

“แล้วทำไม แกถึงต้องให้ฉันรักแต่พี่อ้นหละ ในเมื่อแกก็เห็นว่าพี่เขามีแฟนแล้ว”ฉันถามเพื่อนตัวเอง ดีมองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะตอบออกมาด้วยคำที่ฉันแสนงง สุดขีด

“มันมีอีกหลายอย่างที่จะทำให้แกอึ้ง”