Chapter 6 สายไม่ว่าง
ทั้งๆ ที่สวนสาธารณะในกรุงเทพฯ มีออกตั้งเยอะตั้งเยอะ แต่ทำไมชินจะต้องมาวิ่งที่นี่เวลานี้ด้วยเล่า! โอ๊ย ไม่เรียกดวงกุดก็เรียกซวยเถอะค่ะงานนี้ แถมคุณสามีบ้านี่ยังแทรกฉันตอนคุยโทรศัพท์ ทำให้ชินรู้อีกว่าฉันกำลังนั่งหน้าสลอนข้างกับผู้ชายคนอื่น… ผู้ชายคนที่กำลังโฉบขวดน้ำไปกระดกอึกๆ อยู่เนี่ย! “ฮ้า~” พอไซอัลดื่มมันเกลี้ยงก็โยนขวดเปล่าลงถังขยะ ตามด้วยยกหลังมือขึ้นเช็ดปาก “สดชื่นมาก” เหมือนเขาจะไม่ทุกข์ร้อนเลยนะ ขณะที่ฉันน่ะนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้เพราะมัจจุราชชินจังกำลังมา TOT! ฮือ ถึงแม้ชินจะยังไม่รู้ตำแหน่งเรา ทว่านั่นไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเขาสักหน่อย ไม่นานเขาจะต้องพลิกสวนหาเราจนเจอแน่! โอ๊ย ไม่ได้การ ฉันจะปล่อยให้แฟนกับคุณสามีจ๊ะเอ๋กันไม่ได้ ความสัมพันธ์อันน่าปวดหัวระหว่างเราสามคนจะต้องเป็นความลับต่อไปสิ! ดังนั้นฉันพาคุณสามีหนีดีกว่า ส่วนอีกคน…ไว้ฉันค่อยอธิบายเขาวันหลัง ฉันกลืนน้ำลายลงคอ รีบลุกพรวดพร้อมหันหลังอย่างรวดเร็ว “เรากลับคอนโดกันเถอะ!” ไซอัลหัวเราะเบาๆ “เธอเป็นผู้หญิงประเภทกล้าชวนผู้ชายขึ้นห้องหรือนี่” “ตลกค่ะ” ได้โปรดอย่าเพิ่งกวนประสาทตอนกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน! ฉันคว้าข้อมือคนบนม้านั่ง ก่อนรวบรวมพลังลมปราณฉุดเขาออกมา แต่เขาดันขืนแรงเอาไว้ไม่ยอมลุกสักที กรี๊ด ทำไมถึงลำบากยากเย็นขนาดนี้ล่ะ “ลุกเร็ว!” “ไม่รอเพื่อนเธอหน่อยเหรอ” จะรอให้ชินเด็ดหัวนายหรือไงเล่า โศกนาฏกรรมชัดๆ! “ไซอัล” ฉันเรียกเสียงสั่นและออกแรงลากเขาจนแขนตึง ซึ่งเขาแทบไม่กระดิก กลับเอนหลังพิงม้านั่งต่อหน้าตาเฉย T^T โฮ ฉันจะร้องไห้แล้วนะ “เชื่อฉันค่ะขอร้อง!” “หึ” ฉันปล่อยมือหนาทันทีเมื่อเห็นไซอัลหัวเราะแบบนั้น ดูอันตรายอย่างบอกไม่ถูก ขณะที่เขาดึงมือตัวเองกลับไปวางบนตัก ก่อนเหยียดยิ้ม “โกหกใช่มั้ยล่ะ” “…” ”เพื่อนน่ะ” “ฉัน…” ถึงขนาดจุกจนพูดไม่ออก มันไร้เหตุผลเกินไปสินะที่ฉันจะหนีเพื่อนตัวเอง แต่ฉันจะบอกความจริงได้ยังไง ในเมื่อผู้หญิงโสดคือสเป็คเพียงหนึ่งเดียวที่ฉันรู้ แถมท่าทางไซอัลจะแคร์มันมากซะด้วยสิ (อาจแคร์เทียบเท่ากับหมาเลยเชียว T_T) ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ไล่ต้อนฉันขนาดนี้หรอก โฮ งั้นเป็นไงเป็นกัน! ฉันขอเนียนต่อไปถ้าเขายังจับไม่ได้คาหนังคาเขา “นั่นเพื่อนฉันจริงๆ นะ!” “เพื่อน?” “ค่ะ…เพื่อน” ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่! ความลับห้ามแตกเด็ดขาด YOY “เขาเป็นคนน่ากลัวมากๆ รับรองว่านายไม่อยากเจอเขาหรอก” ไซอัลหรี่ตาลง เม้มปากก่อนเงียบไปพักใหญ่ โอ๊ย เชื่อฉันสักทีสิ เดี๋ยวเชื่อช้าไปแล้วชินมาทัน เราจะหนีไม่ทันเอานะ! ฉันแทบกระโดดเต้นแร้งเต้นกาตรงหน้าเขาระหว่างรอ และในที่สุดเขาก็ถอนหายใจยาวๆ พร้อมกับคำตอบที่ว่า “ไม่เป็นไร ฉันไม่กลัวเท่าไหร่” “อ้าว” จบกัน! ฮือ นายช่วยกลัวหน่อยเถอะ “อีกอย่างฉันอยากพิสูจน์ด้วยว่าเขาเป็นเพื่อนเธอจริงๆ ฉันไม่อยากมีปัญหาทีหลัง” ไซอัลแจกแจงเสร็จสรรพก็กอดอกแน่น เหลือบตามองฉันก่อนกระตุกมุมปาก อะไรน่ะ ท่าทางมั่นใจแบบนั้น…โอ๊ย! เสียเวลา ไม่สนละว่าเขาจะเชื่อฉันหรือไม่ ในเมื่อพูดโน้มน้าวไม่ได้ผลฉันก็จำเป็นต้องบังคับ! ฉันเดินเข้าใกล้เขาไปคว้ามือใหญ่กว่าแล้วกระชาก กระชากมันทั้งที่คุณสามีกำลังกอดอกอยู่นั่นแหละ -_-! “นายต้องหนีเพื่อนฉัน!” เขาไม่สะเทือนกับพลังฉันสักนิด กลับเอียงคอตบท้ายด้วยรอยยิ้มหวาน “ทำไมครับ?” “เอ่อ…” นั่นสิ ทำไมล่ะ Y^Y “ถ้าบอกเหตุผลไม่ได้ งั้นฉันก็จะไม่ไปไหน” เมื่อพูดจบคนตรงหน้าก็ปิดปากสนิท ดวงตาดำคู่นั้นจ้องฉันโดยไม่กะพริบ แล้วกัน มันบอกไม่ได้อ่ะ! ฉันลองดึงมือหนาอีกรอบ แต่เขาแทบไม่ไหวติงเช่นเดิม โธ่! เรี่ยวแรงฉันเหลือแค่นี้เองเหรอ ไซอัลยักคิ้วข้างเดียวอย่างเป็นต่อ “ตกลงเธอจะยอมบอกมั้ย?” ไม่มีทาง ขืนบอกความจริงไปว่านั่นแฟนฉัน มีหวังถูกเขาเมินหนักกว่านี้แน่ๆ “ค่ะ” กรี๊ด แล้วนั่นฉันพูดอะไรออกไป! เขาหัวเราะเบาๆ “ว่ามาเลยครับ รอฟังอยู่” “คือ…” คือมันกดดันสุดยอดค่ะ โอ๊ย เผลอตกลงเขาได้ไงเนี่ย! อยากเอาตะหลิวฟาดหัวตัวเองจริงๆ เลย ฮือ ฉันอึกอักพลางปล่อยมือไซอัลไปเหลือบมองต้นไม้รอบด้าน บางทีธรรมชาติอันสดใสพวกนั้นอาจทำให้ฉันปิ๊งเหตุผลดีๆ ก็เป็นได้ ทว่าทำไมฉันเห็นเพียงผู้ชายร่างยักษ์หลายสิบคนพร้อมกางเกงตัวจิ๋วกำลังวิ่งผ่านเท่านั้นล่ะ! แถมกล้ามแต่ละคนยังแน่นเปรี๊ยะเป็นข้าวต้มมัดอีกต่างหาก โห บรรยากาศบรรเจิดจัง (ประชด) ทำสมาธิฉันแตกกระเจิงหมดเลย “คือเราต้องหนีกันเพราะเพื่อนฉัน… =O=” “เพื่อนเธอ?” (-(-_(-_-)_-)-) โอ้ว กล้ามใหญ่มากให้ตาย หรือว่าคนพวกนั้น…T_T “…เป็นเกย์อ่ะ” “ฮะ!!” ฉันสะดุ้งโหยงกับเสียงร้อง รีบหันมองทันทีก็พบว่าคุณสามีกำลังอ้าปากค้าง อ้าว ตายแล้ว! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสื่ออย่างนั้น ชินไม่ได้ชอบผู้ชายสักหน่อย! คุณสามีไม่ต้องตกใจกลัวค่ะ เอ๊ะ กลัวเหรอ? กลัวถึงขนาดยอมหนีพร้อมฉันหรือเปล่านั่น กรี๊ด ไม่ลองไม่รู้ T^T “ใช่ เพื่อนฉันเป็นเกย์” ฉันยืนยันขณะที่หัวใจนั้นเต้นแรงไม่หยุด พลางสังเกตผลจากคนบนม้านั่ง เห็นเขากำลังผงะจนแผ่นหลังแนบพนักพิงทีเดียว…สงสัยกลัวจริงแฮะ…แต่มันอาจยังไม่พอ ฉันจะต้องทำให้เขากลัวมากขึ้นอีก “ยิ่งหน้าหวานๆ แบบนายเนี่ยยิ่งชอบ…สเป็คเพื่อนฉันเชียว” “เหรอ!” “ค่ะ” ขอโทษล้านครั้งนะชิน สำหรับภาพลักษณ์สุดเถื่อนของนาย ฉันทำมันป่นปี้เรียบร้อยแล้วล่ะ T_T ทว่าการเสียสละของนายครั้งนี้ไม่เสียเปล่าจริงๆ ไซอัลเชื่อด้วย เขาลุกลี้ลุกลนยืนได้ไวยิ่งกว่าติดสปริงซะอีก คนตรงข้ามหันขวับซ้ายขวา จากนั้นก็หยุดมองหน้าฉัน “ฉันจะทำไงดี!?” “หนีสิคะถามได้” “งั้นไป!” ฉันผงกหัวรับทราบและยังไม่ทันก้าวเท้าด้วยซ้ำ ไซอัลก็วิ่งฉิวไปโดยไม่มีรอเลย จะว่ายังไงดี…คือท่าทางเขาจะจิตตกมากกว่าฉันอีก โอ๊ย สุดยอดค่ะ รู้งี้ใช้วิธีนี้ตั้งแต่แรกก็ดีหรอก ก่อนอื่นต้องขอบคุณนักกล้ามกลุ่มนั้นอย่างสูง บุญคุณครั้งนี้หมวยลี่จะไม่มีวันลืม “เอ้า!” ทันใดนั้นคุณสามีก็ร้องเสียงหลงเล่นเอาฉันใจหล่นวูบ เห็นเจ้าตัวกำลังยืนสะบัดผมน้ำตาลไหม้ไปซ้ายทีขวาทีเหมือนกำลังหาบางสิ่งบางอย่างอยู่ ระ…หรือว่าเขาเจอชินแล้ว! บ้าน่า เป็นไปไม่ได้หรอก ในเมื่อเขายังไม่เคยเห็นหน้าชินสักหน่อยนี่ งั้นเขากำลังหาอะไรอยู่? หวังว่าคงไม่ใช่ฉันนะ =O= ว่าแต่เขาหันหลังทำไมอ่ะ แถมยังเดินดุ่มๆ กลับมาหาฉันอีก เอ๊ะ ประตูรั้วตรงหน้านั่นไม่ใช่ทางออกหรอกเหรอ? ฉันหยุดฝีเท้าบ้างและยืนนิ่งปล่อยให้เขาเดินเข้ามาใกล้อย่างเดาใจไม่ถูก ก่อนที่มือฉันจะถูกมือใหญ่กว่าคว้าไปบีบไว้โดยไม่ทันตั้งตัว “เธอนี่นะ…” “คะ?” ”มัวเดินเอ้อระเหยอยู่ได้ จะรีบกลับกันไม่ใช่หรือไง” “…” “ยิ้มทำไมครับ” “อ๊ะ! เปล่าค่ะ” ฉันสะดุ้งและรีบเม้มปาก ก่อนเบือนหน้าหนีสายตาที่กำลังจ้องลงมา อ่า ใช่ว่าฉันจะเพิ่งเคยจับมือเขาเป็นครั้งแรกสักหน่อย ดีใจอะไรของเรานะ T_T ทั้งที่แฟนตัวเองกำลังมาแท้ๆ เชียว รู้สึกผิดจัง สัญญาว่าฉันจะระวังใจให้มากกว่านี้
ไซอัลเริ่มออกตัววิ่งไปประตูรั้วเต็มกำลัง โดยไม่ลืมฉุดข้อมือฉันไปด้วย ทำให้ฉันไม่เหลือทางเลือกอื่นนอกจากสาวเท้าก้าวตามขายาวๆ นั่นท่าเดียว ทว่าจู่ๆ ไซอัลก็ชะงักกึก เล่นเอาฉันหยุดวิ่งเกือบไม่ทัน แทบหัวคะมำเอาหน้าฝังกับเสื้อโปโลเขาอยู่รอมร่อ “นั่น!” เขาชี้นิ้วไปข้างหน้า “ใช่เพื่อนเธอรึเปล่า?” ฮะ! ฉันสะบัดมือเขาออกทันควันเผื่อเป็นชินจริงๆ ก่อนกวาดตามองรอบด้านขณะที่รู้สึกเกร็งสุดๆ และไม่นานฉันก็เห็นหนุ่มผมขาวพุงพลุ้ยคนหนึ่งกำลังถีบจักรยานผ่านไป “…ไม่ใช่คนนี้ไซอัล -_-;” “ฉันก็ไม่ได้หมายถึงคนนั้น” อ้าว “งั้นนายหมายถึงคนไหน?” “อยู่ใกล้ต้นไม้” ฉันตัวชาวาบพลางมองหาชินด้วยอาการใจสั่น ให้ตาย นายคิดว่าต้นไม้แถวนี้มันมีสองสามต้นหรือไงเล่า “ต้นไหน!” “เขากำลังวิ่งมา” “คะ?” วิ่งงั้นเหรอ! “…เร็วมาก” ประโยคต่อมาทำฉันหายใจไม่ทั่วท้อง ก่อนที่ไหล่ทั้งสองจะถูกฝ่ามือคนข้างหลังทาบน้ำหนักลง และกระตุกฉันให้เซถลามายืนหน้าเจ้าของแรงนั้น โอ๊ย ไม่คิดเลยว่าเทวดาอย่างเขาจะทำบุ่มบ่ามอย่างนี้เป็นด้วย “ทีนี้เห็นรึยัง?” เสียงนุ่มดังทุ้มอยู่บนหัว “เพื่อนเธอน่ะ” เมื่อไซอัลพูดจบ ฉันก็ดึงสติตัวเองกลับมาและมองภาพตรงหน้าทันที ก่อนจะพบว่ามีผู้ชายสวมฮูทคนหนึ่งกำลังวิ่งมา ถึงจะอยู่ห่างกันมาก แต่หุ่นนักกีฬาแบบนั้นไม่ผิดแน่ ใช่ชินจริงๆ ด้วย แย่แล้ว! แบบนี้ความก็แตกหมดสิ YOY ไซอัลคงเดาได้ไม่ยากว่าฉันโกหก ส่วนชิน…ถ้ารู้เรื่องฉันใส่ร้ายว่าเขาชอบผู้ชาย รับรองฉันตาย! ตายสถานเดียว โฮ ดังนั้นพวกเขาจะล่วงรู้ความลับทั้งหลายแหล่ของฉันไม่ได้เด็ดขาด ทั้งสามี แฟน และเกย์ กรี๊ด! ตกลงฉันเก็บความลับไว้กี่อย่างกันนะ เยอะจนอกจะทะลักอยู่แล้ว TOT ปีนต้นไม้หนีดีกว่า “หมวยลี่!” เสียงเรียกจากไซอัลช่วยดึงฉันกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ความเป็นจริงที่เรียกว่าชะตากรรม โฮ เราหนีชินไม่พ้นแล้ว จากนั้นไหล่ฉันก็ถูกไซอัลเขย่า “สรุปนั่นเพื่อนเธอใช่มั้ย?” พอฉันพยักหน้าแทนคำตอบ แรงกดทับหนักๆ ก็หายไป “หนีเถอะ!” “เสียแรงเปล่าค่ะ เขาวิ่งเร็วจะตาย” แถมถ้าชินเห็นว่าฉันหนี เรื่องคงบานปลายแน่ๆ “งั้นทำไงดีวะ ฉันกลัว” “ฉันกลัวมากกว่านายอีก” แต่กลัวคนละเรื่องนะ โอ๊ย ขนาดพูดเฉยๆ ขนยังลุกเลยอ่ะ ฉันนวดขมับก่อนหมุนตัวกลับไปข้างหลัง ตบท้ายด้วยช้อนตามองไซอัล “เอางี้มั้ย เราคงต้องร่วมมือกันเพื่อความอยู่รอดของนาย” อย่าบอกคุณสามีนะว่าอันที่จริงมันเป็นความอยู่รอดของฉันเพียงฝ่ายเดียว เขากะพริบตาถี่ขึ้นพลางถอยหลังสองก้าว “ร่วมมืออะไร?” “เอ่อ…” ภาพนักวิ่งกล้ามโตลอยเข้าหัวอีกรอบ และมันก็มักมาพร้อมกับความคิดอันวิปริต T_T “บอกเร็ว!” นี่ฉันจะใช้แผนนี้จริงเหรอ มันไหวแน่นะ ฉันกลืนน้ำลายอึกเว้นช่วงไว้ ส่วนหัวใจนั้นเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมา เอาล่ะ ฉันจะบอกละนะ “ถ้าเพื่อนฉันชอบผู้ชาย…” ตึกตัก ตึกตัก โอ๊ย! ไม่กล้า “จะพูดต่อได้ยัง?” คนตรงข้ามเร่งซ้ำก่อนจะชะเง้อคอมองบางอย่างด้านหลังฉัน และยิ่งเขาชะเง้อคอบ่อยเท่าไหร่ มันก็แสดงว่าชินกำลังเข้าใกล้เรามากเท่านั้น ฮือ จุดจบกระชั้นชิดมากค่ะ ตะ…แต่แทนที่จะอ้ำอึ้ง ฉันว่ารีบพูดต่อดีกว่า เพราะว่าไซอัลพ่นลมหายใจหนักๆ ใส่ฉันใหญ่แล้ว “เร็ว! เพื่อนเธอชอบผู้ชายอยู่แล้วฉันควรทำไง ในเมื่อเราหนีไม่ได้” “นะ…นายก็อย่าเป็นผู้ชายสิ” เขาเบิกตาโตทันที “ฮะ!” ตกใจเหรอ…เออ ฉันก็เหมือนกัน Y_Y “ยัยหลี!!” ฉันสะดุ้งแทบบินขึ้นฟ้าเมื่อได้ยินเสียงตะคอกจากบุคคลที่สาม กรี๊ด! ชินมาแล้วเรอะ บ้าจริง ยังไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจเลย ทว่าฉันจำเป็นต้องถอยหลังกลับไปยืนข้างเขาแล้ว ไม่งั้นฉันอาจโดนสุดเถื่อนกระชากแขนแทนได้ ชินกระชับฮูทตัวเก่ง ขณะดวงตาดำเฉียบคมเขม็งไปข้างหน้า เขากำลังสำรวจคุณสามีหัวจรดเท้าเหมือนเครื่องสแกนหาจุดจับผิด ได้โปรด…ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้ไซอัลช่วยแสดงบทบาทสมมติตอนนี้เลย เดี๋ยวฉันจะหัวใจวายตายซะก่อน “แกเป็นผู้ชายรึเปล่า?” อุ๊บ! ใครสอนให้นายทักทายคนอื่นแบบนี้อ่ะชิน TOT เขาเรียกหล่อหวานค่ะ ไม่ได้หล่อเท่แบบนาย อคติทั้งนั้นสินะนายน่ะ เล่นเอาฝ่ายตรงข้ามไม่กล้าตอบโต้นอกจากยิ้มมุมปากสู้เลย แต่ยังไงฉันก็ควรขอบคุณชินค่ะ เพราะเขาเปิดประเด็นได้เข้าทางฉันเหลือเกิน ‘เป็นผู้ชายรึเปล่า’ งั้นเหรอ โอ๊ย ถามอย่างกับเช็คว่าใช่สปีชีย์ที่ต้องการมั้ยงั้นแหละ ป่านนี้คุณสามีคงสับสนเรื่องเพศแฟนฉันแล้วมั้ง เลิศค่ะเลิศ “ทำไมมันถึงไม่ตอบฉันฮะยัยหลี! เอาแต่ยืนยิ้มโง่ๆ อยู่ได้” ชินแยกเขี้ยวใส่ ส่วนฉันกลอกตาไปมาเมื่อเห็นไซอัลทำตาลอย ไร้วี่แววว่าจะเริ่มแผน…หรือฉันควรตอบคำถามแทนดีว่าคุณสามีไม่ใช่ผู้ชาย? อ่า เอาแบบนั้นแหละ ก่อนที่แขนฉันจะถูกสะกิด “หรือหมอนั่นเป็นใบ้?” “ชิน” ชักกัดบ่อยไปละนะ เฮ้อ ขอสัญญาว่าวันหลังฉันจะไม่ลืมหาสก็อตไบร์ทมาขัดปากเขาค่ะ จากนั้นชินก็เม้มปากแน่น ขณะที่ฉันกำลังพยายามอย่างยิ่งยวดในการเขย่งเท้าเพิ่มส่วนสูง เป้าหมายคือกระซิบใบหูชินให้ได้ ทว่าเขากลับแค่นหัวเราะและย่อตัวลง ช่วยกันทำมาหากินแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย -_- ฉันยกมือป้องปากก่อนตอบ “เขาไม่ได้เป็นใบ้ แต่เป็นพวกสายไม่ว่างต่างหาก” สายไม่ว่างเป็นโค้ดลับระหว่างเราสองคนค่ะ ซึ่งถ้าแปลความหมายเพื่อใช้สำหรับบุคคลทั่วไป มันก็คือตู๊ด…ตู๊ด…ตุ๊ด! นั่นเอง และเพราะมันหมายถึงอย่างนั้น สุดเถื่อนจึงเบือนหน้ามองฉันอย่างรวดเร็ว ดวงตาดำกำลังสั่นระริก “ถามจริง?” “ตอบตรง” “โกหก!!” ฉันสะดุ้งโหยงทันใด ไอ้หยา! ชินหรี่ตาคมเข้มลงด้วยล่ะ อะไรกัน ฉันโกหกเก่งออก ไม่งั้นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลจะหลงเชื่อว่านายเป็นเกย์เหรอ ฮือ ฉันก้มมองเล็บตัวเอง ก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจแรงๆ ที่กำลังรดใส่หน้าผาก “นี่ฉันไม่ได้โง่นะยัยหลี ดูแวบเดียวก็รู้ว่าหมอนั่นไม่ใช่!” อย่าตะคอกบ่อยนักสิชิน เดี๋ยวคุณสามีรู้หมดหรอกว่านายก็ไม่ใช่เหมือนกัน T^T “นายวัดจากอะไร?” ฉันเถียงโดยพยายามบังคับเสียงเป็นปกติ “ใครใช่หรือไม่ใช่เนี่ย นายวัดยังไงไม่ทราบ” “อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ร้องวี้ดว้าย” “ร้องค่ะ” “ฉันไม่ได้ยิน” คิ้วฉันกระตุกทันที “เดี๋ยวสิ ใครจะติ๊งต๊องร้องตลอดเวลา” “-_-” ชิ ไม่เชื่อเหรอ รอฉันแสดงปาฏิหาริย์ก่อนเถอะ รับรองนายหงายเงิบแน่ชินจังเอ๋ย ฉันเช็ดเหงื่อเล็กน้อย ตามด้วยถอยหลังออกห่างจากคนข้างตัว ในเมื่อไม่มีความจำเป็นต้องกระซิบเขานี่ ก่อนที่ฉันจะเริ่มแผนโดยขยิบตาถี่รัวใส่คุณสามี เอาล่ะ กรีดร้องเลย! เพราะแฟนฉันเกลียดพวกสายไม่ว่างชนิดเห็นไม่ได้เป็นต้องถอยหนี ดังนั้นถ้าคุณสามีแสดงได้สมบทบาท ชินก็คงเลิกระแวงสักที ทว่าไซอัลยังคงยิ้มค้างเช่นเดิม เล่นเอาฉันลมแทบจับ โอ๊ยตาย ทำไมไม่แต๋วแตกตามที่ตกลงกันเล่า! YOY ฉันขยิบตาซ้ำสอง ส่วนคนตรงข้ามช่วยเหลือฉันดีมาก เขายืนเหม่อค่ะ ฮึ่ม ถ้าคุณสามีจะกลัวชินชอบถึงขนาดลืมโลกล่ะก็ ฉันคงต้องลงมือทำอะไรบางอย่างแล้วล่ะ ก่อนที่ชินจะจับได้ว่าฉันโกหก และจัดการซัดหมัดใส่คุณสามีโชว์แมนเต็มร้อย “ไซอัล!” “…” ลองเรียกแล้วเขามัวใจลอยถึงไหนนะ โอ๊ย ในที่สุดฉันก็บอกชินว่าไซอัลกำลังหลับใน จึงขออนุญาตไปปลุกเขา ทีนี้พอฉันเดินถึงเรียบร้อยก็ลองตีแขนไซอัลสุดแรง ทำให้คนถูกตีถึงกับสะดุ้งพลางอ้าปากร้องว่า “เฮ้ย!!!” เฮ้ย? เฮ้ยมาทำไมเนี่ย กรี๊ด! ฉันไม่ต้องการคำอุทานแบบนั้น “นายไม่ต้องมาเนียน” ฉันจงใจพูดเสียงดังฟังชัดเพื่อส่งถึงคนข้างหลัง ชินกำลังสงสัยอยู่ ฉันเลยต้องหาเรื่องพูดเพิ่ม “รีบเผยตัวตนของนายดีกว่าน่า!” “ฉันทำไม่เป็น” ไซอัลแค่นยิ้มพลางบอกเสียงแผ่ว ขณะที่ดวงตาดำคู่นั้นกลอกขึ้นบนลงล่าง กลัวล่ะสิท่า ความจริงเขาไม่ควรกลัวขนาดนี้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะฉันไม่ลืมดักทางเอาไว้ว่าชินเป็นพวกแอ๊บแมน ซึ่งไซอัลเชื่อสนิทใจ แต่อีกเรื่องแฟนฉันยังไม่เชื่อค่ะ T-T ดังนั้นฉันจะต้องดำเนินภารกิจวิปริตนี้ต่อ “นายแค่ร้องว้ายเท่านั้น” ฉันกระซิบ ส่วนเรื่องแอ็คติ้งน่ะไม่ต้องห่วง ขอแค่เสียงร้องสยองก็ทำแฟนฉันผวาได้ตลอดปีแล้ว ชินขยาดคนสายไม่ว่างจะตาย (ถึงขั้นไม่อยากได้ยินคำว่าตุ๊ด) เฮ้อ “เดี๋ยวฉันจะแอบจี้เอวนาย แล้วค่อยร้องละกันนะโอเคมั้ย” ไซอัลยิ้มเครียด “ปฏิเสธได้ด้วยเหรอครับ” อย่าประชดสิ TOT “ปลุกหรือคุยกันน่ะฮะ!!” เสียงเข้มจากชินทำใจฉันตกพื้น แย่จัง โดนเร่งค่ะ งั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันจะเริ่มจั๊กจี้คุณสามีละนะ! คุณสามีอย่าลืมล่ะ…เสียงต้องเป๊ะ ฉันกลืนน้ำลายอึกแก้เฝื่อนคอก่อนช้อนตามอง ขณะที่ไซอัลพยักหน้าลงเป็นเชิงว่าพร้อม หนึ่ง… สอง จิ้มค่ะ! ทันใดนั้นไซอัลก็ถอนหายใจยาว…เพื่ออะไรคะเนี่ย =O=! ฉันถลึงตาใส่ทันทีก่อนที่เขาจะหมุนเอวนิดหน่อย เยี่ยม…มันไม่เนียนเอาซะเลย ถึงจะพลิ้วกว่าผู้หญิงก็เถอะ ฮือ ไม่เป็นไร เพราะนั่นไม่ใช่ปัญหา ประเด็นสำคัญคือตอนนี้ฉันต้องการแค่เสียงอุทานตอนตกใจต่างหาก โปรดร้องมันออกมา “…” ออกม้า! โฮ น้ำตาฉันแทบไหลเมื่อคุณสามีกลับเงียบแล้วหมุนคอแทนซะงั้น ตายจริง นี่มันไม่ใช่แอโรบิคสักหน่อยคนบ้า TOT! ต่อให้หมุนไปจนข้อต่อหลุดกระดูกแตกชินจังก็ไม่เห็นหรอกนะ ในเมื่อฉันกำลังยืนคั่นกลางพวกนายอยู่เนี่ย! โอ๊ย คุณสามีรีบเปล่งเสียงเร็วเข้า ส่วนท่าประกอบตัดทิ้งค่ะ! “เฮ้!” กรี๊ด ชินเริ่มสงสัยแล้วว่าเรากำลังทำบ้าอะไรอยู่ ฉันรีบทำปากขมุบขมิบเตือนคนตรงหน้า ก่อนที่ไซอัลจะหยุดเคลื่อนไหวทุกอย่าง ขมวดคิ้วพลางอ้าปากกว้าง ตามด้วยคำว่า “ว้าย…” เสียงต่ำมาก ฟังเผินๆ เหมือนหว่ายมากกว่า U_U แบบนี้แฟนฉันจะเชื่อเรอะ ไซอัลยักไหล่ ฉันมองเขาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ลองกลับหลังหันดูผลว่าแฟนฉันเชื่อมากน้อยแค่ไหน…หลังจากนั้นต้นไม้หลายสิบต้นก็เป็นสิ่งแรกที่ฉันเห็น ต่อมาเป็นม้านั่ง ส่วนชิน? จำได้ว่าตอนแรกชินยืนอยู่ข้างถังขยะนี่ เจ้าตัวหายไปไหนซะล่ะ…เหลือแต่ถังขยะ “เขาวิ่งหนีไปโน่นแล้ว” ลมหายใจอุ่นๆ กำลังเป่าโดนหัว…เดี๋ยวก่อน O_O เมื่อกี้ไซอัลบอกฉันว่าชินไม่อยู่งั้นเหรอ…กรี๊ด! คีย์ต่ำขนาดนั้นยังอุตส่าห์เชื่อไปได้ สมควรบำบัดโดยด่วนเชียวชิน! ฉันหมุนตัวไปหาไซอัลกะจะกราบขอบคุณงามๆ สักหน่อย ก็พบว่าเขากำลังยิ้มบางๆ พลางยกมือขึ้นแตะท้ายทอย “โทษที ฉันยอมเต้นทั้งวันถ้าต้องร้องแบบนั้น…รู้สึกอายเป็นบ้า” “เอ่อ…ค่ะ” ฉันเองก็โกหกจนละอายแก่ใจเหมือนกัน T^T “แล้ววันหลังถ้าเพื่อนเธอมา…ช่วยบอกฉันให้มันไวกว่านี้ที” ไซอัลหัวเราะแห้งๆ “แต่ถ้าเป็นเป็นได้ อย่าให้ฉันเจอเขาอีกจะดีกว่า” “…” ฮึก! ดีใจจนพูดไม่ออกเลย คือฉันรอประโยคนี้ของนายมานานแล้ว U_U ไซอัลเลิกคิ้วขึ้นสูง “ตกลงมั้ยครับ?” “ด้วยความยินดีอย่างยิ่งค่ะ!”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลาก่อนชิน เราจะไม่ได้เจอนายอีกแล้ว เย้ 55555555555 เอ๊ะ รึเปล่า -..-
คือวิธีการเอาตัวรอดของหมวยลี่เธอบ้ามาก (ให้เครดิตนักกล้ามนิสนึง)
แต่มันก็ทำให้เธอหลุดพ้นข้อกล่าวหา พร้อมกับความลับเต็มกระบุง ก่อนที่จะเดินหน้าจีบไซอัลต่อ
จะโดนแกล้งอีกมั้ยก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ไซอัลโดนไรท์เตอร์รังแกเต็มๆ ชินก็โดนด้วย โอ้ว Y^Y
ทำให้ภาพลักษณ์พวกเขาทั้งคู่เจ๊งบ๊งภายในแปดหน้า 555555
อัพช้ามากเลย เพราะปั่นไม่ทัน...แอบนอนดึกบ่อยมาก อย่างเมื่อวานตีสี่ ซึ่งนั่งเอ๋ออย่างเดียว 555
มันไม่ง่วงเลยนะ แต่่หัวตื้อ แต่งบรรทัดนึงก็ลบ พิมพ์ถูกยังลบ แล้วก็นั่งงงว่าลบทำไม (อ้าว)
ดังนั้นจึงต้องพักผ่อนเยอะๆ นะทุกคน ไม่งั้นจะเอ๋อแบบเราได้ U_U
รักรีดเดอร์มากมาย อย่าลืมเม้นก่อนจากกันนะ แอร๊
1 เม้น = 1 กำลังใจ
บ๊ายบาย.
Matesoul my
| 
กลับไปหน้าหลักของบทความ
แจ้งเนื้อหาในตอนไม่เหมาะสม
ตอนก่อนหน้า | 
] [ 
บันทึกเป็น Favorite ] [ 
[ IP : 27.55.1.197 ] 
ส่งข้อความลับ
คนอย่างชั้นก้อยังไม่เคยเข้าจัย!!~ 
ขอบคุณค่ะเพื่อนๆ
ความคิดเห็น