Chapter 2 รีซอตโต้
รีซอตโต้เห็ดป่า ฉันนั่งงง ก่อนคิดได้ว่าตัวเองควรตัดสินใจทำบางอย่าง เช่น ถามข้อมูลเกี่ยวกับชื่ออาหารระทึกโลกนั่น เพื่อประดับความรู้ในสมองให้มากกว่านี้ ทว่าเจ้าของแผ่นหลังกว้างกลับเดินพรวดพราด หายเข้าไปในห้องห้องหนึ่งซะก่อน สงสัยห้องนั้นน่าจะเป็นห้องนอนนะ เพราะฉันเห็นแวบๆ ว่ามันมีเตียง…เอ๊ย! อย่าเพิ่งนอกเรื่องค่ะ ปัญหาหนักหัวนี่ต่างหากล่ะ คือประเด็นที่จะต้องขบคิด อะไรคือรีซอตโต้? หรือฉันฟังผิด? ความจริง…มันคือผีปลาช่อนอีโต้ ชักจะไปกันใหญ่ละ -_-! ฉันเลิกจ้องเล็บตัวเองมากวาดสายตารอบห้อง ก่อนจะเห็นหมอนอิงสามใบบนโซฟาตัวยาว เห็นโต๊ะกินข้าว เห็นเตาผิง อ้อ! ฉันเห็นไฟด้วยล่ะ (ตกใจสิคะ) มีทั้งแบบติดผนัง ตั้งพื้น และตั้งโต๊ะ ซึ่งไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอพวกมันเต็มไปหมด มิน่า…ห้องนี้ถึงได้สว่างนัก กรี๊ด แต่ทำไมความคิดฉันถึงไม่สว่างบ้าง T^T ปิ๊งสิปิ๊ง! รีซอตโต้คืออะไร มันคืออาหารชนชาติไหนกัน ฉันกุมขมับ ตามด้วยหลับตานึก…นึกแล้วนึกอีก ทว่าคำตอบนั้นกลับว่างเปล่า ให้ตาย…ฉันจะไปนึกออกได้ยังไง ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกคนจีนแล้ว ฉันจึงรู้จักแค่อาหารจีนเท่านั้นแหละ ไม่สิ ไม่ใช่แค่รู้จักแต่ทำเป็นด้วย! อากง อาม่า ป๊า ม้าน่ะคอยจ้ำจี้จ้ำไชสอนอยู่ข้างกระทะ… เอ๊ะ? ป๊าม้า ใช่! O_O ถามป๊าม้าไง! บางทีพวกท่านอาจรู้จักมันก็ได้ ฉันรีบเก็บสมุดกับปากกาที่กำจนแฉะเข้ากระเป๋า ก่อนจะรื้อหามือถือ แต่พอเจอเข้า มือฉันกลับชะงักค้าง และปล่อยมันลงสู่กระเป๋าดังเดิม ตายจริง! ลืมไปซะสนิทเลยว่าตอนนี้ฉันกำลังปิดเครื่องหนีแฟนอยู่ แถมขืนเขารู้ถึงอาชีพฉัน…มีหวังยุ่งแน่ๆ เมื่อไม่สามารถติดต่อโลกภายนอกทางมือถือได้ ฉันก็ยังเหลือโทรศัพท์ประจำคอนโด แต่พอเถอะค่ะ ฉันจะไม่ขอคำปรึกษาจากป๊าม้าแล้ว เพราะเอาเข้าจริงๆ พวกท่านน่ะช่วยอะไรไม่ได้หรอก แถมหูก็ไม่ค่อยดีด้วย เผลอๆ อาจได้ยินเพี้ยนเป็นปลาช่อนเหมือนฉันด้วยซ้ำมั้ง เฮ้อ ฉันว่าลองมองหาคอมต่อเน็ตได้สักเครื่องดีกว่า…เสิร์ชหาสูตร และปริ้นมันออกมา เห็นมั้ยล่ะ ฟังดูเข้าท่ากว่าเยอะ ฉันลุกขึ้น เริ่มเดินหามัน และใช้เวลาไม่นานสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นแล็ปท็อปเครื่องหนึ่ง มันอยู่บนโซฟาสีกาแฟทางซ้ายมือนั่นเอง (เขามีรสนิยมสะสมโซฟากับไฟรึเปล่า ทำไมเยอะจัง) ฉันรีบก้าวเท้ายาวๆ ไปหาก่อนจะนั่งลง ตามด้วยเปิดมันโดยไม่เอ่ยปากขอใครทั้งสิ้น แค่จะใช้คอมยังต้องบอก ทีนี้ถ้าเกิดฉันหิวน้ำขึ้นมา ฉันไม่ต้องขออนุญาตเปิดตู้เย็นหรอกเหรอ -_-; ฉันเคาะนิ้วรอจนกระทั่งจอเปลี่ยนจากสีดำเป็นฟ้า ก่อนที่ภาพพื้นหลังบนเดสก์ท็อปจะทำให้ฉันผงะ ผู้หญิงชุดมัธยมปลาย ผมน้ำตาลออกส้ม ตาดำ หน้าตาจัดว่าสวยทีเดียว เธอกำลังยิ้มมุมปากให้ฉัน…ไม่มั้ง เธอยิ้มให้กับคนข้างๆ มากกว่า…ฉันรู้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้นคือไซอัล เพราะหน้าเขายังหวานไม่เปลี่ยน แล้วยิ่งเขายิ้มจนตาหยีแบบนั้นนะ โอ๊ย! วินาทีนี้แทบลืมชินไปเลยค่ะ ว่าแต่นั่นแฟนเก่า? ถ้าใช่…แสดงว่าเขาอกหัก ฉันอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มกว้าง แหม จะไม่ให้ยิ้มออกมายังไงไหว ในเมื่อฉันกำลังจะได้ทั้งสูตรอาหาร ได้ทั้งสาเหตุการเมินสาวของคุณสามีเป็นของแถม กรี๊ด ดีใจมากกว่าเห็นกระเป๋าเก๊เกรดเอลดราคาซะอีก >_< ถือว่าการเปิดคอมครั้งนี้ไม่เสียเปล่าจริงๆ ค่ะ เอาล่ะ เดี๋ยวค่อยคิดหาวิธีล้างภาพแฟนเก่าออกจากหัวเขาวันหลัง ก่อนอื่น…ฉันจะต้องทำให้เขาประทับใจด้วยรีซอตโต้เห็ดป่าก่อน! เมื่อฉันค้นข้อมูลเสร็จสรรพก็จัดการปริ้นมัน ซึ่งก่อนหน้านั้นฉันเสียเวลาไปเกือบสิบนาทีแน่ะ กว่าจะหาปริ้นเตอร์เจอ และหลังจากนั้นฉันก็วิ่งเข้าไปในครัว ก่อนจะเสียเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ในการเติมรสชาติให้กลมกล่อม…เฮ้อ นึกย้อนดูแล้วก็ยังรู้สึกหงุดหงิดไม่หาย คือเจ้ารีซอตโต้นี่น่ะ ความจริงมันไม่ต่างกับข้าวผัดบ้านเราหรอกนะ แค่ส่วนประกอบหลักมันคือข้าวอิตาเลี่ยนเท่านั้นเอง ดังนั้นสรุป…คุณสามีเขาอยากกินข้าวผัดหน้าเห็ด -_- บอกงี้ตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง! ฉันกลอกตาใส่กระทะ แล้วจัดการตักมันสำหรับสองที่ เป็นอันเสร็จพิธีทำเสน่ห์ (ปลายจวัก) พอดีกับที่ไซอัลเดินออกมายืนข้างประตู พร้อมกับผ้าขนหนูบนบ่า ถ้าให้เดาเขาคงเพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จ ดูสิ…ผมน้ำตาลไหม้นั่นเปียกลู่เข้ารูปหน้าเชียว ซึ่งทำให้เขาดูดีมาก สะอาดมาก แต่เธอลองมองย้อนดูตัวเองสิหมวยลี่ เหงื่อออกเพราะไอร้อน แถมหน้ายังมันเยิ้มเพราะน้ำมันมะกอกนี่นะ? ไอ้หยะ!! TOT พอฉันวางจานลงบนโต๊ะอาหาร ก็ช้อนตามองเขา “รอแป๊บนะ ฉันขอไปอาบน้ำก่อน” ส่วนเรื่องห้องน้ำ…คิดว่ามันคงอยู่ในห้องนอนเขาแหละ ฉันเลยกะจะเข้าไปในนั้น ซึ่งจำเป็นต้องเดินผ่านร่างสูงๆ นั่นก่อน ทว่าไซอัลกลับยกแขนขึ้นเท้ากับขอบประตูซะงั้น เล่นเอาฉันชะงัก แล้วเงยหน้าเลิกคิ้วใส่เขาแทนคำถาม เขาเลิกคิ้วกลับ “ไม่ต้องหรอกน่า แบบนี้ก็ธรรมชาติดี” คำพูดเมื่อกี้ไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นสักนิด ในเมื่อฉันเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว จึงต้องการชำระร่างกายอย่างเร่งด่วน! ก่อนที่ไซอัลจะปล่อยมือออกจากประตู…มาจับข้อมือฉันและกระตุกเข้าไปใกล้เขาแทน กรี๊ด! หมอนี่จะทำ…! “อยู่นิ่งๆ สิ” เขาเอ็ด ฉันเลยยืนตัวแข็งเป๊กทันที แล้วจู่ๆ หน้าฉันก็ร้อนผ่าวเมื่อเห็นเขากำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้เบาๆ ตอนผ้าแตะโดนจมูก ฉันได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ด้วยล่ะ รู้มั้ยว่ามันทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูกนอกจากหลับตาปี๋ ให้ตาย…ความจริงเขาจะต้องหลงรักฉันไม่ใช่หรือไง แต่ไหงเรามาหวั่นไหวได้ซะเองล่ะเนี่ย! T^T “เรียบร้อยครับคุณภรรยา” เสียงนุ่มใกล้เพียงแค่เอื้อม เรียกให้ฉันลืมตาก่อนจะพบว่าเขากำลังยิ้มหวาน “ตอนแรกฉันก็นึกว่าเธอแต่งหน้าซะอีก” ทีนี้เขาโชว์ผ้าขนหนูให้ดู ขณะที่ฉันกำลังเข้าใจบางอย่าง…เกี่ยวกับการกระทำอุกอาจของเขาเมื่อกี้ “ไม่งั้นผ้าคงเลอะคราบแล้ว” “…” “ดีแล้วล่ะ ฉันไม่ชอบคนโบ๊ะแป้งหนาจนกลายเป็นงิ้วสักเท่าไหร่” “ค่ะ” ร้ายกาจ ที่แท้ก็แค่จะพิสูจน์ว่าฉันแต่งหน้าหรือไม่แค่นั้น T_T หลังจากนั้นไซอัลก็เดินสวนไหล่ไป ส่วนฉันล้มเลิกความคิดที่จะไปอาบน้ำและหมุนตัวกลับ เห็นเขากำลังลากเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวออก ก่อนจะนั่งลง “มาสิ” เขาเรียกฉันใช่มั้ย? ก็น่าจะใช่ล่ะนะ เพราะตอนนี้ในห้องมีแค่เราสองคนเท่านั้นนี่ ฉันมองแผ่นหลังเขานิ่ง สักพักถึงได้ตัดสินใจเดินไปหา ทว่าขายังก้าวไม่ทันถึง เขาก็เรียกฉันอีก “มากินข้าวสิที่รัก” ที่รัก =O= เล่นเอาฉันชาวาบไปทั้งตัวเลยนะนั่น “ที่รักกินข้าว!” จู่ๆ เขาก็ตะโกนดังลั่น ทำให้ฉันสะดุ้งโหยง โอ๊ย! เขาต้องการอะไรกันนะ ตอนนี้ฉันก็อยู่ข้างหลังเขาแล้วนี่ไง กำลังจะนั่งข้างเขาด้วย “ไม่ได้ยินเหรอที่รัก!” หรือเขาต้องการให้ฉันขานรับ? “ที่รัก!!” “คะ?” “โฮ่ง!” หา? ฉันหันขวับมองต้นเสียง ก่อนจะขนลุกเกรียว เมื่อประตูข้างห้องครัวเปิดเองได้ O_O! นี่ถ้าไม่ได้เสียงดังนำมาก่อน ฉันคงหลงนึกว่าที่นี่มีสิ่งเร้นลับสิงอยู่แน่ๆ ก่อนที่สี่เท้าสั้นๆ จะก้าวออกมา พร้อมกับขนปุกปุยสีขาว มีตา มีปากเหมือนกับคนเรานี่ล่ะค่ะ แต่ผิดกันนิดเดียวตรงจมูกที่ยื่นออกมายาวหน่อย ใช่…มันคือหมา กรี๊ด! ซวยแล้วไง คราวนี้ทั้งแขนทั้งขาฉันวูบวาบแปลกๆ ไงไม่รู้ ฮือ ยิ่งเห็นมันกระดิกหาง แลบลิ้นห้อยๆ เข้ามาใกล้ฉันก็ยิ่งควบคุมอัตราการเต้นของหัวใจไม่อยู่! ตัดสินใจลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ทันที “โฮ่ง!” อ้าก มันมาแล้ว! …มาหาฉันอีกต่างหาก มันยืดตัวตรงเพื่อยืนสองขา ขณะที่มือ…เอ๊ย! ขาหน้าจับขอบเก้าอี้ฉันตาวาวเชียว กรี๊ด! อย่ากัดนะ!! ถ้าแกกระโดดงับฉันแม้แต่ปลายนิ้วเท้าล่ะก็ สาบานได้ว่าฉันปีนโต๊ะแน่ TOT ฮือๆๆๆ ฉันพยายามส่งเสียงชิ่วไล่ แต่มันไม่เข้าใจ กลับเอียงคอใส่ซะงั้นล่ะ “โฮ่ง!” กรี๊ดดดด T[]T เห่าหาป๊าม้าเหรอคะ “โฮ่ง!” “พอแล้วน่า” เสียงปรามของไซอัลดังขึ้น ไอ้หมาบ้านี่จึงหุบปาก หยุดกระโดด ก่อนจะวิ่งพลางส่ายหางดิ๊กๆ ไปยืนลิ้นห้อยอยู่ข้างเจ้าของแทน กว่าจะไปได้ ฉันหดนิ้วเท้าหลบคมเล็บมันจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฮือ หัวใจแทบวาย “ที่รักก็งี้ล่ะ เจอคนถูกใจทีไรเป็นต้องเห่าทักทายทุกที” เห่าไล่เถอะ ทักทายกันเขาไม่ทำแบบนี้ Y^Y พอแน่ใจแล้วว่ามันจะไม่ย้อนกลับมา ฉันก็ถอนหายใจเบาๆ ตามด้วยนั่งเก้าอี้ดีๆ ดังเดิม ว่าแต่สงสัยตั้งแต่เมื่อกี้ละ…ที่รัก? “ที่รักนี่หมายถึงหมาเหรอ?” ถามจบ ไซอัลก็ละสายตาจากมันมามองฉันก่อนตอบ “ใช่” “…” “เธอคิดว่าฉันหมายถึงใครล่ะ” ฉันไง T^T สรุปที่รักคือชื่อหมา ไม่ใช่คำเรียกแทนภรรยายอย่างฉันงั้นเรอะ โอ๊ย! ทำไมวันนี้หน้าแตกหลายรอบจังนะ TOT ไซอัลยิ้มบางๆ จากนั้นก็หันขวา “ทำหน้าแบบนั้นคงหิวแหงๆ” ครั้งนี้เขาพูดกับหมาแน่นอนค่ะ ฉันมั่นใจ เพราะเขามองหมา ไม่ได้มองฉัน ก่อนที่เสียงโฮ่งจะดังตอบรับ แสดงว่าพวกเขาคุยกันรู้เรื่อง! ฮือ นี่มันบ้าชัดๆ เลย แล้วฉันจะอยู่กับคนบ้าไหวมั้ยเนี่ย “อ่ะ วันนี้คุณแม่ทำของโปรดให้กินด้วยแหละ เอาไปกินสิ” เฮ้ย! จู่ๆ จานรีซอตโตฉันก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา เมื่อถูกมือใหญ่คว้า ก่อนที่ไซอัลจะโน้มตัวลงวางมันบนพื้น กรี๊ด! หมาวิ่งกระดิกหางมาแล้วอ่ะ น้ำลายมันหยดติ๋งๆ ใส่เห็ดป่าหมดเลย หมดกัน! ฮือๆ ฉันอยากจะทึ้งหัวน้ำตาลเข้มเขาจริงๆ กล้าดียังไงเอาสิ่งที่ฉันตั้งใจทำ ยกให้หมากินแบบนี้ เสียความรู้สึกสุดๆ! เขาเงยหน้ายิ้มแป้นแล้นใส่ฉัน ก่อนจะเลื่อนรีซอตโต้จานสุดท้ายมาหยุดตรงกลางระหว่างเรา “แบ่งกันกินมั้ย?” “ไม่ค่ะ” ฉันจิกตาพร้อมกับลุกขึ้นยืน “เชิญกินกับที่รักนายไปเถอะ” ฉันเหลือบมองหมา เบะปากให้มันนิดหน่อย ก่อนจะเดินออกไปเพื่อหาอะไรใส่ท้องแถวๆ นอกคอนโด โดยปราศจากเสียงทักท้วงใดๆ ของคุณสามีทั้งสิ้น เขาไม่คิดจะรั้งฉันเอาไว้สักนิด ฮือๆ คนอะไรใจร้ายมากเลย T^T หรืออันที่จริงเขาไม่ได้ใจร้าย แต่แค่จะแกล้งกันจนฉันทนไม่ไหว จนลากกระเป๋าออกจากชีวิตเขาไปเท่านั้นเอง? ถ้าใช่ ฝันไปเถอะค่ะ! ฉันจะถึก…และจะทำให้เขาหลงรักภายในสามเดือน T-T เพื่อสามแสน ไม่สิ ตอนนี้อัพเป็นหกแสนแล้ว TOT
ร้านอาหารถูกๆ ในย่านนี้มันหายากจริงๆ ค่ะ แต่สุดท้ายฉันก็ได้ซดเกาเหลาสักชาม ก่อนจะกลับมาถึงห้องคุณสามีในที่สุด เขากำลังนั่งโซฟา และพอฉันเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าหมาบ้าตัวเดิมนั้นก็อยู่บนโซฟาเช่นกัน มันหันขวับ จ้องฉันตาพราว ทำเอาฉันขนลุกขนพองเพราะกลัวมันกัด จนต้องถอยหลังหนี ถึงมันจะตัวเล็กขนาดไหน (พันธุ์พุดเดิ้ลค่ะ แถมหางยาวด้วย) ฉันก็ไม่ไว้ใจมันอยู่ดี ขึ้นชื่อว่าหมา…ก็กัดคนได้ทั้งนั้นแหละ! ฮือๆ นึกถึงแล้วอยากจะร้องไห้ คือเมื่อสมัยเด็กฉันเคยถูกหมาใหญ่เท่าเอวกระโดดงับคอค่ะ เล่นเอาฉันหงายท้องตึงหัวฟาดพื้นไปเลย ทว่าน้าข้างบ้านก็ยังแก้ต่างว่ามันหยอกเล่นเฉยๆ -_-; หยอกแรงไปมั้ย! T^T เอาเถอะ เนื่องจากฉันยังไม่อาบน้ำ ตอนนี้จึงรู้สึกเหนียวตัวสุดๆ อีกอย่าง...ฉันก็เริ่มง่วงเอามากๆ ด้วย ดังนั้นคงถึงเวลาที่เราจะ…คุยกันเรื่องห้องนอน ซึ่งฉันว่ามันจะต้องเป็นปัญหา และก็เป็นจริงๆ “เธอนอนห้องเดียวกับฉันได้มั้ยล่ะ” คนตรงหน้าเอนหลังพิงโซฟา เงยหน้ามองฉัน พร้อมกับยิ้มมุมปาก…เผื่อเขาจะเข้าใจผิดไป…นี่ไม่ใช่คำถามแบบ ‘เราไปเดินเล่นกันมั้ย’ หรอกนะ เขาถึงจะถามด้วยท่าทางสบายๆ อย่างนั้นได้ เขาต้องซีเรียสสิ! มันเกี่ยวข้องกับชีวิตและทรัพย์สินฉันเลยนะ ฉันยืนจ้องไซอัลนิ่ง ก่อนตอบเสียงหนักแน่น “ไม่ได้ค่ะ” “ต้องได้สิ” เขาเลิกคิ้ว ขณะที่มือลูบหัวหมาไม่หยุด “ในเมื่อเธอเป็นภรรยาฉันน่ะ” โอ๊ย! เสียหาย อย่าลืมเติมคำว่า ‘ปลอม’ ตัวใหญ่ๆ ลงไปด้วยสิ จะได้ความสอดคล้องกับความเป็นจริงและความถูกต้อง…แน่นอนว่าฉันเปล่าปล่อยประโยคนั้นออกไป ฉันเพียงก้มมองเล็บตัวเองพลางงึมงำว่า “เราควรนอนแยกห้องกัน” ฉันเงยหน้าขึ้น กวาดตามองรอบๆ “หรือที่นี่มีแค่ห้องนอนห้องเดียว” “สองครับ” ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้ “โอเคค่ะ ฉันขอนอนอีกห้อง” “โฮ่ง!” ทันใดนั้นหมาบ้าก็เหยียดขาตรงเหยียบตักไซอัลทันที พร้อมกับอ้าปากกว้างจนเห็นเขี้ยว ฉันสะดุ้งอย่างผวา ใจหล่นไปกองที่ตาตุ่ม ตามด้วยถอยหลังกรูดจนชิดผนัง อย่าบอกนะว่า… “คือถ้าเธอไม่รังเกียจที่จะนอนกับที่รัก…” กรี๊ด! แค่เขาพูดออกมาไม่ทันจบ ฉันก็เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว “ช่วยย้ายหมานายออกไปนอนข้างนอกเถอะนะ” ฉันลองเอ่ยปาก ทว่าไซอัลกลับเงียบ เขามัวแต่มองหน้าฉันสลับกับขนหมาอยู่นั่นแหละ ฮือ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่เห็นจะตัดสินใจยากตรงไหน…แค่หมาตัวเดียว “ไม่งั้นก็เอาหมาไปนอนห้องนอนนายก็ได้…นะ ฉันขอร้อง” “ไม่เอา” โอ๊ย! เกือบทรุด ไม่ลองคิดใหม่ดูอีกทีเหรอ “โฮ่ง!” ไซอัลลูบหัวปรามมันพลางยิ้มหวาน “เห็นมั้ย ขนาดที่รักยังไม่ยอมเลย ฉันลำบากใจจริงๆ เฮ้อ” ช่วยแสดงความลำบากใจทางสีหน้าให้มันตรงกับคำพูดเมื่อกี้หน่อยได้มั้ย ฮือๆๆ “ฉันขอนอนห้องนั้นไม่ได้เหรอ” ฉันพยายามโน้มน้าวเสียงอ่อนต่อไป เพราะไม่อยากนอนกับหมา ไม่อยากอ่ะ ไม่เอา T^T ขณะที่เขาเบือนหน้าหนี…ฮือ ใจแข็งเข้าไปเถอะ ฉันเชื่อว่าไม่ว่าใคร ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็จะต้องยอมใจอ่อนทุกคนแน่ แต่เคสนี้อาจนานหน่อย “ฉันนอนห้องนั้น ส่วนที่รักก็นอนห้องนาย” “…” “ไม่เคยได้ยินหรือไง หมาของใครเข้าคอกคนนั้น” “ไม่เคย” เขาตอบรวดเร็วทันใจมากอ่ะ…โอ๊ย หมดแรงจะงัดไม้ตายมาใช้กับคนรักหมา แล้วเขาก็หุบยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นโดยไม่ลืมช้อนสุดที่รักไว้ในอ้อมแขน “ถ้าเธอนอนกับมันไม่ได้…บางทีโซฟาอาจเป็นทางออกสุดท้าย” ซะ…โซฟา นี่ไม่ใช่นิยายน้ำเน่านะ ที่นางเอกจะต้องถูกรังแก T_T ไซอัลกำลังเดินจากไปสักแห่ง ซึ่งคงไม่พ้นห้องนอนหมา…ขนาดจะนอนยังต้องส่งถึงที่เลยอ่ะ โอ๊ย! แต่งงานกับหมาเถอะค่ะ ถ้าจะตกหลุมรักมันเข้าเต็มเปาซะขนาดนี้ ฮือ ฉันมองแผ่นหลังเขาตาละห้อย แต่จู่ๆ เขาก็หันหลังกลับ O_O หรือว่าคุณสามีจะเปลี่ยนใจ! “อ้อ” สุดท้ายเขาก็ยอมใจอ่อน! “ถ้าเธออยากเข้าห้องน้ำ ก็ใช้ห้องที่รักไปละกัน” “=O=” “โฮ่ง!” กรี๊ดดด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยผิดหวังและเสียหน้าไปพร้อมกันแบบนี้เลย! ยิ่งเห็นคนตรงหน้าระบายยิ้มหวาน ฉันก็ยิ่งใจสั่น ขาสั่นจนแทบยืนไม่ติดพื้น ฮือ อยากเป็นลมค่ะ ไม่อยากอับอายไปมากกว่านี้แล้ว “นี่ฉันพยายามจัดการให้เธอห่างจากห้องนอนฉันอยู่นะ…เพื่อความปลอดภัยของเธอไง” “โฮ่ง!” “ฉันเป็นสุภาพบุรุษพอใช่มั้ยล่ะ J” ปัง! เขาไปแล้ว นี่เขาจะส่งหมานานแค่ไหนกัน เขาจะร้องเพลงกล่อมให้มันฟังสักพักหรือเปล่า นี่มันไม่ตลกนะ เขาดูรักหมาเอามากๆ ทั้งที่ยิ้มหวานให้ฉันก็จริง แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเขายิ้มส่งๆ ไปอย่างงั้นเอง ไม่ได้มีทีท่าว่าจะแคร์ฉันสักนิด ขนาดเมื่อกี้เขายังไม่ยอมใจอ่อนและเลือกหมาเลยอ่ะ เฮ้อ…เศร้าค่ะ ดังนั้นฉันจะต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อให้เขาชอบ เพื่อให้เขาสนใจ แต่ยังไงล่ะ? ผู้หญิงแบบไหนที่เขาจะสนใจ…หมาตัวเมียเหรอ T^T ฮือ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงในเมื่อคุณสามีไม่ยอมบอกอะไรสักอย่าง หรือบางทีผู้ชายทั้งโลกอาจชอบผู้หญิงคล้ายๆ กัน หรือบางทีแฟนฉันอาจเฉลยคำตอบให้ก็ได้ว่าผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงแบบไหน ชิน… นายยังไม่นอนใช่มั้ย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แฟนนางเอกถูกเอ่ยถึงมาตั้งสองบท คงถึงคราวแล้วที่มันจะออก!!.
ตอนหน้าแน่นอน เราจะไปร่วมชมความน่ารักของผู้ชายคนเน้ เอ้ เอ้ เอ้ (ทางโทรศัพท์เฉยๆ -..-)
และตอนนี้ก็ได้ให้คำตอบว่าตัวละครตัวใหม่คือ (ตัว) อะไร
ซึ่งนั่นก็คือ...!
หมา =_=
แค่นั้นนางเอกก็ป่วนได้ละ ชีเกลียดหมาเข้าเส้น ขณะที่เรารักหมาเข้าไส้ (?)
ก๊ากกกก ไซอัลยังคงความน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย (เหรอ) แกล้งนางเอกเข้าไป
แกล้งนางเอกจนเธอทนไม่ไหวเมื่อไหร่
แล้วแกจะหลงรักเธอไม่รู้ตัว 555555555555555555.
ใครอยากเจอชิน ช่วยรอต่อไปหน่อยนะ -..-
ไรท์เตอร์ติดละครซะแล้ว ไม่น่าเลย T^T
สุดท้ายนี้รักรีดเดอร์ทุกคน และอย่าลืมเม้นน้า
1 เม้น = 1 กำลังใจ
Matesoul my
| 
กลับไปหน้าหลักของบทความ
แจ้งเนื้อหาในตอนไม่เหมาะสม
ตอนก่อนหน้า | 
] [ 
บันทึกเป็น Favorite ] [ 
[ IP : 27.55.12.114 ] 
ส่งข้อความลับ
ลิงยูลลลล กับ หมาป้า จ๊วบ 
ความคิดเห็น