0:04
‘รออยู่หน้าประตูม.แล้วนะ’
ผมก้มดูข้อความในมือถือที่เพิ่งถูกส่งมา นานามาถึงแล้ว อันที่จริงผมอยากจะไปหามันแล้วพามันมารอไอ้จอมด้วยกัน รู้อยู่แก่ใจว่าถ้านานายืนคนเดียวไม่ปลอดภัยแน่ … แต่คิดไปคิดมา … ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวกลายเป็นว่าจากที่จะไปกินไอศกรีมดีๆ อาจจะได้แลกตีนกับไอ้จอมก่อนไป
“มาแล้วๆๆ” ไอ้จอมวิ่งมาหาผมพร้อมกับลากผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งมาด้วย ผมเลิกคิ้วสงสัย
“อ้าว … ทำไม?” แอลว่า …? ใช่ชื่อนี้หรือเปล่าวะ…
“ไปซักทีทะเล สุรเดชกำลังตามล่าตัวกูอยู่ เร็วๆ!!!” แต่ก็โดนไอ้จอมขัดขึ้นซะก่อน มันเข้ามากระชากคอเสื้อผม ผมส่ายหน้าเนือยๆให้กับความเกรียนของมัน ช่วยไม่ได้ เสือกอยากโดดตอนบ่ายเอง ผมปัดมือไอ้จอมออก มันรีบกระชากคนของมันเดินปรี่หนีสุรเดชอย่างไว ผมเลยเดินตามมันไปนิ่งๆ
ผมเห็นไอ้จอมกับแอลว่าทะเลาะอะไรกันงุ้งงิ้งก่อนไอ้จอมจะหันมาถามผมเรื่องคลาสนัดเช็คโปรเจคที่มันโดด จริงๆก็ไม่มีอะไรมาก แม้สุรเดชจะคอนเฟิร์มว่าหน้าไหนโดดจะตัดเกรด แต่เดี๋ยวไอ้จอมมันคงไปงอแงขอให้อาจารย์เพิ่มให้มันได้เองน่ะแหละ
“ไหนนานาวะ!!! มึงให้มันแดกผักบุ้งหรือเปล่าวะทะเล ช้าต้วมเตี้ยม” ไอ้จอมบ่นอุบอิบ
ผมกวาดสายตามองหาร่างบาง ก่อนจะไปสะดุดกับร่างเพรียวของผู้ชายที่สวมเสื้อชอปสีกรม กางเกงเดฟสีซีดขาดวิ่นที่เข่า และรองเท้าคอนเวิร์ดสีแดง … ผมสีดำยาวประบ่าถูกมัดรวบขึ้นไป
“นั่นไงนานา … มันมารอตั้งนานแล้ว”
นานาเคี้ยวหมากฝรั่งแล้วเป่าออกมาเป็นลูกโป่ง มือสองข้างล้วงกระเป๋าแล้วยืนพิงประตูมหา’ลัยอยู่ แถมยังหนีบไม้ทีไว้ซะด้วย เห็นแบบนั้นผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ …
นักเลงตัวจิ๋วหรือไงวะ
ผมละออกจากจอมแล้วเดินเข้าไปหาร่างบาง นานาหันมาเห็นผมแล้วยิ้มบางๆเหมือนคนเหนื่อยๆก่อนจะเดินเข้ามาหาผม ผมคว้ากระเป๋าผ้าที่ร่างบางสะพายอยู่มาถือเอาไว้พลางหยิบไม้ทีใส่ลงกระเป๋าผ้าเพื่อลดการถืออะไรหลายๆอย่าง
“นั่งแท็กซี่มาเหรอ?” ผมถามนานาพลางพาร่างบางเดินไปหาไอ้จอม นานาพยักหน้าหงึกหงัก ขอบตาที่คล้ำใต้ตาใสแจ๋วคู่นั้นดูคล้ำขึ้นกว่าเดิม ผมเอื้อมมือไปลูบเบาๆ นานาผลักมันออกเหมือนคนกำลังไม่พอใจอะไรซักอย่าง
“อือ … โทษทีนะ … เหนื่อยๆน่ะ” ร่างบางว่าก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับไอ้จอมพลางหันขวับมาหาผม ผมยักไหล่
“ไอ้จอมจะพาไปน่ะ พอดีว่ากูไม่ค่อยรู้ร้านไอศกรีมหน้าม.”
“อืม” นานาตอบแค่นั้นแล้วเดินไปข้างๆผม ผมขมวดคิ้วสงสัยในปฏิกิริยานิ่งๆของนานา ปกติมันจะเป็นคนเจื้อยแจ้ว … ในขณะที่ไอ้จอมหันมาเชิดหน้าใส่นานาแล้วเดินจูงแอลออกไปหน้าม. ทันที ผมเหลือบมองคนข้างๆเป็นระยะๆ นานาเหมือนคนไม่ได้นอน หาววอดๆตลอด แถมยังดูโทรมๆไปช่วงนี้
เรียนหนักเหรอวะ…
ไม่นานนักก็มาถึงร้านไอศกรีม แอลว่าผลักประตูเข้าไปพลางเปิดค้างให้ผมกับนานาเดินตามเข้าไป ผมบอกให้นานาเข้าไปก่อนพลางเดินไปหาไอ้จอมที่ยืนกอดอกอยู่หน้าร้าน
“อย่าหาเรื่องเลยนะมึงวันนี้ … นานาดูเหนื่อยๆว่ะ” ผมว่า ไอ้จอมเลิกคิ้ว
“เหนื่อยเป็นด้วยเหรอมันน่ะ เหอะ” แล้วมันก็เบือนหน้าหนีไป … คงงอนเรื่องตอนอยู่ที่สระว่ายน้ำนั่นแหละ … ไอ้จอมชอบความเสมอภาคมากกว่า ในขณะที่ผมเลือกที่จะเข้าข้างนานา
เออ กูขอโทษเว่ย - - กูต้องเป็นห่วงมึงอีกคนด้วยหรือเปล่าวะ…
ผมเดินตามเข้าไปเห็นแอลว่าหันมาพูดอะไรกับนานา
“ร้านนี้บรรยากาศดีมากเลยนะ … สำหรับเดทแรกน่ะ” นานาก้มหน้าลงไปมองที่พื้น ผมเห็นแบบนั้นเลยไม่สบายใจรีบปฏิเสธแอลว่าอย่างรวดเร็ว …
“เปล่า … นานาเป็นเพื่อนเฉยๆ…”
“เหรอ” แอลว่าทำหน้าตาน่ารักก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ผมนั่งลงตรงข้ามแอล ในขณะที่นานาเดินเนือยๆมานั่งข้างผม มันทำท่าจะฟุบลงไปนอนที่โต๊ะ แต่จู่ๆไอ้จอมก็เดินไวๆเข้ามาแล้วฟาดโต๊ะดังปัง!!! นานาสะดุ้งโหยงแล้วมองไอ้จอมอย่างหาเรื่อง…
งานเข้าแล้วไงมึง …
“ตกใจเลยดิมึง” นานาเบ้ปาก
“จอมปลวก -*-“
“ไอ้แรด” ไอ้จอมกวนส้นตีน ผมหันไปมองมันตาขวางแล้วหันกลับมามองนานา ไอ้จอมทำท่ากร่างนั่งไขว้ห้างพิงพนักพิงแถมทำหน้ากวนบาทาใส่ร่างบางข้างหน้า
“แรดแล้วไง ทำได้อย่างกูป่ะล่ะ” นานาเถียงไอ้จอม … บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ ผมหันไปมองหน้าแอลว่าเหมือนจะขอความเห็น ฝ่ายนั้นก็มองผมตากลมดิ๊กกลับมา
“ทำไม่ได้ ไม่ได้เกิดมามีนอ…” ไอ้จอมยังคงจิกกัดร่างบางเป็นไก่ มันแลบลิ้นใส่นานา ผมเริ่มขมวดคิ้ว
แอลว่าก็เริ่มขมวดคิ้วเหมือนกัน
“แต่มีเขาใช่ไหมล่ะไอ้ควาย!!! ฮ่าๆๆ” นานาหัวเราะออกมา ผมจับพิรุธได้ … เหมือนหัวเราะแบบฝืนๆ แม้เสียงหัวเราะจะเล็กๆน่ารักๆก็เถอะนะ…
“ควายก็ดีกว่าแรด ฮ่าๆๆๆ” ไอ้จอมหัวเราะกวนกลับมา นานาปราดตากลมมองไปที่ไอ้จอมอย่างเซ็งๆ
“แรดแต่ไม่ได้โง่นี่” ร่างบางทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันมาทำหน้าเบื่อๆใส่ผม ถ้าไม่ติดไอ้จอมเกริ่นขึ้นมาแรงๆซะก่อน
“เออกูโง่ ...แต่ก็ดีกว่ามารยาสาไถป่ะล่ะ …”
“ไอ้จอม … มึงอย่าว่านานาแบบนั้น … กูไม่ชอบ” ผมตัดบททันที ไอ้จอมหันมาทำหน้าบึ้งใส่ผม … แม้มันจะทะเลาะกันบ่อย แต่คำนี้มันแรงจริงๆสำหรับนานา…
และดูท่าทางนานาคงไม่พร้อมจะทะเลาะอะไรหนักๆตอนนี้
“ชิ! มึงก็เข้าข้างมันตลอดแหละ จะอนุบาล ประถม มัธยม มหา’ลัย มึงก็ลำเอียงตลอด!!!” ไอ้จอมตะคอก เอาแล้วครับ มันเริ่มแล้ว นิสัยชอบทวงมันกลับมาอีกแล้ว … ผมมองหน้าไอ้จอมนิ่งๆ ในขณะที่มันทำท่าหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นยืน
“กูไปดีกว่า ถ้าจะให้กูขอโทษมันนะทะเล … กูไม่ทำหรอก!!!!” แล้วไอ้จอมก็คว้ากระเป๋าเดินออกไปจากร้านทันที ผมหันไปมองแอลว่างงๆ พอๆกับที่ร่างเล็กหันไปมองไอ้จอมที่เดินหวิดๆออกไป
“มึงอย่าคิดมากนะ… ไอ้จอมมันก็ปากอย่างใจอย่างแบบนั้นแหละ” ผมหันไปมองคนข้างๆที่เบือนหน้าหนีออกไปอีกทาง นานาไม่ได้ตอบโต้อะไร ถ้าร่างบางปกติล่ะก็ ป่านนี้เถียงไอ้จอมร้านพังไปแล้ว ผมเอื้อมมือไปกุมมือนานานิ่งๆ มันสะบัดมือผมออกเบาๆพลางใช้มือสองข้างลูบปรอยผมที่ตกลงมาที่หน้าผากขึ้นไปแล้วถอนหายใจ ก่อนจะนั่งไขว่ห้างกอดอกนิ่งๆ
ผมเห็นแล้วไม่สบายใจจริงๆนะ…
“นายเป็นเพื่อนที่แคร์นานามากเลยนะ…” แอลว่าพูดขึ้น ผมหันไปมองร่างเล็กดวงตาสีฟ้าใสแจ๋วนั่นแล้วเลิกคิ้ว
“ก็คงงั้นมั้ง…” ร่างเล็กเลิกคิ้วกลับ ก่อนจะพูดบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ผมขมวดคิ้วมากขึ้นไปอีกออกมาพลางหันไปมองหน้าร่างบางที่ไม่พร้อมรับกับสถานการณ์อะไรทั้งสิ้น
“นานา … เพื่อนจอมทัพที่ชื่อภูมิ ฝากฉันมาขอเบอร์นาย…”
ว่าไงนะ!!!!?
ไอ้ภูมิอ่ะเหรอ!!!!!?
ไอ้เหี้ยนั่นกำลังเล่นบ้าอะไรวะ …
“สามสิบเก้า …” หลังจากที่อึ้งไปได้ซักพัก เสียงเล็กๆของนานาก็เกริ่นขึ้นมานิ่งๆ ผมกับแอลว่าหันขวับไปมองเจ้าของเสียงที่กอดอกแล้วปรายตาไปมองร่างเล็กดวงตาสีฟ้าใส “อ้อ … หรือจะเอาเบอร์ร้านโลงศพดีล่ะ”
“นานา…” ให้ตายสิ … คำเปรยนั่นทำเอาผมช็อคค้างไปเลยทีเดียว …
ลืมไปสนิท ว่านานาไม่เคยสนใจใคร …
“โหดจังแฮะ…” แอลว่าพูดพลางนิ่งไป บรรยากาศประหลาดๆก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ผมมองร่างบางที่ขมวดคิ้วเม้มปากแน่น นานาเบือนหน้าออกจากโต๊ะแล้วมองไปยังเคาน์เตอร์พลางใช้นิ้วเขี่ยโต๊ะเล่นราวกับเบื่อหน่าย
“มานี่เลยแอลว่า!!! กูออกมาตั้งนานแล้วมึงจะนั่งตา-กลมอยู่ตรงนี้อีกนานไหม หา!!!!” จู่ๆไอ้จอมก็วิ่งกลับเข้ามาที่ร้านอีกครั้งแล้วดึงมือแอลว่าให้ลุกออกไปทันที ผมมองตามคนสองคนนั่นจนกระทั่งลับสายตาไป พลางหันมาจดจ่อกับเมนูไอศกรีมตรงหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้ววางมันลงที่เดิมอีกครั้ง …
คนถูกชวนมากินหน้าบูดซะขนาดนี้ … คงไม่ต้องกินแล้วมั้ง…
“พี่ครับ … โวคาโนที่นึง … เอากาแฟล้วนนะ” เสียงเล็กๆหันไปสั่งกับเจ้าของร้านพลางลุกขึ้นยืนแล้วย้ายตัวมานั่งตรงข้ามผม ผมมองตามร่างบางนั่นนิ่งๆ แม้จะเป็นห่วงขาดใจ อยากเอื้อมมือไปกุมมือเล็กนั่น แต่ก็กลัวจะโดนปัดทิ้ง อยากลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ แต่ก็กลัวจะโดนยันออก
แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย…
“อย่ามาทำหน้าเหมือนกูผิดซะเต็มประดาแบบนั้น…” นานาว่าแล้วจ้องผมไม่วางตา
เปล่า … มึงไม่ผิด …
แต่กูเป็นห่วง
“เป็นอะไร…” ร่างบางถามเมื่อเห็นผมนิ่งไป พลางเอื้อมมือมาจับมือผมเล็กน้อย ผมมองหมีแพนด้าที่อยู่ตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วไม่เข้าใจ … เมื่อกี้ปัดมือ … ตอนนี้กลับมาอยากจับซะดื้อๆ …
มือนานาร้อนเกินไปแล้ว…
“คนที่ควรจะถามคำถามนั้นคือกูมากกว่า”
“กูแค่ … เหนื่อย” นานาตอบพลางหันออกไปมองที่กระจกด้านหน้าร้านที่มีนักศึกษาผ่านไปมา ผมขมวดคิ้วเมื่อจับพิรุธได้ เวลานานาโกหก จะไม่กล้าสบตาผม …
“แล้วเหนื่อยเนี่ย … ถึงกับต้องปัดมือกันเลยเหรอไง”
“จะเอายังไงกันแน่ทะเล?!! จะหาเรื่องอีกคนใช่มั้ย!!!!” ร่างบางปรี๊ดแตก ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้แล้วมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ ผมมองคนตัวเล็กที่ยืนกัดฟันกรอดตรงหน้า คนในร้านหันมามองกันพร้อมทั้งซุบซิบนินทา แค่นั้นก็แทบจะทำให้ผมทนอารมณ์โมโหที่ก่อตัวขึ้นมาทีละนิดไม่ไหว…
“พี่ครับ ทำโวคาโนแล้วหรือยัง?” ผมหันไปถามพี่ที่เคาน์เตอร์ที่ดูเหมือนจะกลัวๆ เขาพยักหน้าหงึกหงัก “เท่าไรครับ?”
“89 ค่ะ” พนักงานกล้ากลัวๆตอบผม ผมเดินไปควักแบงค์ร้อยวางที่เคาน์เตอร์ก่อนจะเดินมาหยิบกระเป๋าที่โต๊ะแล้วลากแขนไอ้ตัวดีออกมาจากร้านอย่างรวดเร็ว
ความนิ่งมันเป็นสันดาร … แต่อารมณ์คนมันห้ามไม่ได้หรอกนะ!
“ปล่อย!!!! บอกให้ปล่อยไง!!!!” ผมลากนานาเดินมาเรื่อยๆ ฉุดกระชากยื้อกันจนคนรอบข้างหันมามอง ผมเห็นสายตาของคนพวกนั้นที่มองมาเหมือนจะสงสัย ... เลยเดินลากนานาเข้ามหา’ลัยตัวเองไป
ไม่เคยลงไม้ลงมือขนาดนี้เลยจริงๆ … แต่พอเห็นนานาเมินความห่วงใยที่ผมมีให้ มันก็หงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆ
“ปล่อยสิวะทะเล!!!!!! เป็นบ้าอะไรเนี่ย!!!! โอ๊ย!!!” นานาแหกปากร้องโวยวายใหญ่ ผมเดินเข้าไปใต้ตึกสถาปัตย์ที่แน่ใจว่านักศึกษาคงกลับบ้านกันหมดแล้ว พลางเหวี่ยงนานาชิดกำแพงแล้วยันแขนสองข้างเพื่อกันร่างบางหนี
“จะงี่เง่าอีกนานมั้ย…” เสียงนิ่งๆแต่ทรงพลังของผมทำให้นานาหยุดดิ้น ร่างบางหลุบตาต่ำลง
“ถ้ากูไม่ห่วงกูจะถามมั้ย? … แล้วเป็นอะไรทำไมไม่บอก … หัดเป็นคนเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน” ผมพยายามใช้น้ำเย็นเข้าดับไฟ … นานานิ่งลงอย่างเห็นได้ชัด
“สนใจกูทำไม … ไม่กลัวไอ้จอมมันโกรธหรือไงที่เข้าข้างแต่กูน่ะ” ผมเลิกคิ้ว
อย่าบอกนะว่างอนเรื่องที่ไอ้จอมพูด? บ้าเหอะ นานาเคยสนใจเรื่องนี้ซะที่ไหน?
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง … มันไม่เกี่ยวอะไรกับจอม … ที่กูถามคือสิ่งที่มึงกำลังทำอยู่”
“กูทำอะไร” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแล้วเม้มริมฝีปากเน่นเหมือนคนที่กำลังจะยอมแพ้ ผมใช้ดวงตาสีดำสนิทของดวงเองจ้องไปในดวงตาสีน้ำตาลใสนั่นแบบเขม่น
“เป็นอะไรไม่ยอมบอก พอกูจะปลอบก็ผลักแขนกูบ้างล่ะ ตีมือบ้างล่ะ … เนี่ยน่ะเหรอ … คนไม่ได้เป็นอะไร?”
นานาเงียบไปแล้วค่อยๆทรุดลงนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง ผมตกใจเลยรีบประครองร่างบางไว้
“เหอะ … ถามจริงเหอะว่ะทะเล … กูเป็นอะไรสำหรับมึงกันแน่ ... มึงเป็นห่วงกูออกนอกหน้ามากเกินไปแล้วนะ” ผมมองดวงหน้าหวานที่หลุบต่ำนั่นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะนั่งลงที่พื้นข้างหน้านานาแล้วจับมือนานาเอาไว้
มือร้อนเกินไปแล้วนะ ... ร้อนเกินไปจริงๆ
“เพื่อน … แค่นั้นเหรอ?” เสียงใสๆถามออกมาอีกครั้ง
“ไม่ใช่ …” ผมตอบ นานาเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแล้วทำตาโตกลมดิ๊ก
“แต่มึงเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนคนพิเศษ เพื่อนที่ไม่เหมือนใคร” สิ้นคำพูดของผม ร่างบางก็ทำหน้าผิดหวังแบบกำลังจะตกขอบโลกก่อนจะคอตกอีกระลอก ผมเอื้อมมือไปจับหัวนานาแต่ก็โดนมือเรียวปัดออกเบาๆ
“เหอะ ต่างกันยังไง…” นานาสบถเบาๆแล้วจับต้นคอตัวเองน้อยๆ เสื้อชอปที่สวมอยู่หลุดมากองตรงไหล่เพราะแรงดิ้นเมื่อกี้ เผยให้เห็นรอยแดงเป็นปื้ดที่เจ้าตัวจงใจจะปิดมันไว้ด้วยขอบปกของเสื้อชอป ดึงสติสัมปชัญญะเรื่องอื่นของผมให้ลอยละล่องออกไปหมด…
รอยอะไร?!
ผมดึงตัวนานาเข้ามาหาใกล้ๆพลางลูบลงไปเบาๆที่รอยแดงเป็นปื้ดนั่น ผื่นเหรอ?
“ทะ ... ทะเล ทำอะไรวะ” ร่างบางเสียงสั่น ผมไม่ได้สนใจเสียงอู้อี้ที่ทักท้วงนั่น มือหนาของผมดึงเสื้อชอปของนานาออกก่อนจะโอบนานาเข้ามาชิดอกตัวเองไว้ด้วยมือซ้าย ลมหายใจร้อนจี๋เป่าร้อนต้นคอผมเหมือนคนหายใจไม่ทัน ... ผมใช้มือขวาจับขอบคอเสื้อยืดแล้วดึงมันออกเล็กน้อยพอให้มองเห็นว่ามันเป็นรอยอะไรกันแน่ …
“เฮ้ย!!!” แล้วก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ!!
“นี่มึงไปทำอะไรมาเนี่ย!!!” ผมตวาดนานาแล้วจับร่างบางให้นั่งหันหลังให้ นานาทำตาโตเลิกลั่ก!!
“ทะเล!!! เฮ้ย!!!! ไอ้เหี้ยย ปล่อยนะ!!!!” ร่างบางดิ้นพล่านอยู่ที่พื้น ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางโอบมือซ้ายตวัดรอบตัวให้นานาอยู่นิ่งๆ ขาก็ยันกำแพงเอาไว้เพื่อไม่ให้นานาที่นั่งอยู่หว่างขาหนีไปไหน มือขวาของผมเลิกเสื้อยืดของคนตรงหน้าขึ้นช้าๆ แผ่นหลังเนียนขาวแบบคนไม่เคยโดนแดดปรากฏแก่สายตา
แต่ไอ้ที่น่ากลัวกว่านั้น…
คือรอยแดงเป็นปื้ดทั้งตัวที่ถูกประดับอยู่บนแผ่นหลังนั่นมากกว่า!!!!
“มึงไปโดนใครเหยียบมาหรือไงวะ!!!!”
NANA
“เป็นลมพิษธรรมดาครับ อาการแพ้คลอรีนนิดๆหน่อยๆ อาจจะมีอาการไข้ขึ้นแทรกซ้อนแต่ไม่รุนแรง อาทิตย์นึงก็หายแล้ว”
ผมนั่งหน้าบูดอยู่หน้าโต๊ะคุณหมอที่คลินิกแห่งหนึ่ง ก่อนจะโดนทะเลจับกดหัวให้ขอบคุณคุณหมอแล้วลากผมออกมาจากห้อง ผมรู้ตัวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าเป็นลมพิษ แพ้คลอรีน แถมยังมีไข้ตัวลุมๆ บ้าเอ้ย!!!! ก็แบบนั้นแหละที่ทำให้ผมต้องแสดงปฏิกิริยาซึมเศร้านั่นออกไป!!! ผมปวดหัว มึนไปหมด แล้วก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น คนไข้ขึ้นจะให้มานั่งหัวเราะร่าหรือไงวะ!!!!
ย๊ากกกก!!!!
ทะเลเดินไปรับยาพลางเดินมานั่งข้างๆผมแล้วจับคางผมให้หันไปมองหน้าหล่อๆนั่น ผมหน้าบูดขึ้นทันที … ใครใช้ให้ทะเลของขึ้นวันนี้เล่า!!! ที่ปัดมือทะเลออกก็เพราะว่าผมตัวร้อน ไม่อยากให้มันรู้ว่าผมมีไข้ ไหนๆก็จะได้มากินไอศกรีมกับทะเลทั้งที!!!
แต่ทำไมเห็นความหวังดีของผม … กลายเป็นอาการงี่เง่าไปได้ล่ะ TOT!!!!! โถ่เว้ยยยยยยยย
“ยานี่กินหลังอาหาร ส่วนอันนี้ทาแก้คัน …” ผมพยักหน้าหงึกหงักเมื่อทะเลนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วหยิบยาสีสันสวยงามขึ้นมาโชว์ ไอ้ลมพิษเวรนี่ก็กัดกินผมไปทั้งตัว คันยิบๆ!!!! ผมเอื้อมมือไปจะเกาแขน จู่ๆทะเลก็ฟาดป๊าบเข้ามาจนต้องชะงักแขนออกแล้วทำหน้าเบ้!!!
“อย่าเกา”
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ T_______T ก็มันคันนี่!!!!!
“เพราะไข้ขึ้นสินะ เลยทำให้ซึมน่ะ” ทะเลแตะหน้าผากผมเบาๆพลางขยี้หัวผมเล่น ผมแยกเขี้ยวใส่!!!
ถึงจะหล่อก็ไม่ให้อภัยนะ!!!! อารมณ์ไม่จอยสุดๆเลย!!!
ร่างสูงถอนหายใจพลางพาดตัวลงที่เก้าอี้ยาวแล้วเอาแขนพาดไหล่ผมไว้ ผมมองเสี้ยวหน้าของทะเลที่ดูจะหายเหนื่อยไปบ้างหลังจากรู้ว่าผมไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้น … ก็คงเหมือนอารมณ์หงุดหงิดเวลาเป็นอะไรแบบในเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ
เป็นไข้ = ห้ามกินของเย็น แล้วของเย็น = ไอศกรีม ไอศกรีม = ชีวิตของผม … =_= เซงว่ะ
ทะเลเอื้อมมือมาจับหัวผมให้ซบไปที่ไหล่กว้าง ผมชะงักไป ใจเต้นรัว ได้แต่มองก้มหน้าดูปลายเท้าของตัวเอง
“เป็นไข้แต่ไม่อยากทำให้กูเสียใจเพราะกูอุตส่าห์เอ่ยปากชวนมากินไอศกรีม … มึงนี่จริงๆเลยว่ะ” ร่างสูงขยี้หัวผมอีกครั้ง ผมทำตาขวาง … หัวยุ่งแล้วเว้ย หัวยุ่งแล้วววว!!!! ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองริมฝีปากสีซีดที่คลี่ยิ้มบางๆเหมือนคนสบายใจ
แต่คำพูดที่ทะเลพูดก็ยังวนเวียนในหัวผมตลอดเวลา ... ผมก็แค่คนที่หลอกตัวเองไปทุกๆวันว่าผมเป็นอะไรกับทะเลมากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ … ผมเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่อาศัยความห่วงใยของทะเลมาเป็นประโยชน์ให้ตัวเองสบายใจ ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าผมขาดทะเลไม่ได้แน่ๆ
ผมเหมือนเด็กดื้อเอาแต่ใจ
“เฮ้อออ ปล่อยให้คนเขาเป็นห่วงแทบตาย … ไอ้บ้าเอ้ย…” ร่างสูงกดจูบลงบนกระหม่อมผม … ก่อนจะจูงแขนผมให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาเดินออกไปจากคลีนิกเพื่อไปขึ้นรถของทะเล …
(.////.)
ให้ตายสิ … เขินอีกแล้ว … หน้าร้อนไปหมดแล้วนะเว้ยยไอ้ทะเลบ้า!
เอ่อ … ลืมเรื่องนั้นไปก่อนก็แล้วกัน
เพราะยังไงตอนนี้ … ผมคงทำได้แค่เก็บเกี่ยวความสุขทั้งหมดเมื่ออยู่กับทะเล …
“มึงเป็นคนพิเศษ … ไม่ต้องถามอีกนะว่ามึงกับกูเป็นอะไรกัน” ทะเลรัดซิทเบลท์ให้ผมพลางพูดออกมาเบาๆ ผมมองกลุ่มผมสีดำนั่นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
สุดท้ายแล้ว …
ทะเลก็ยังเป็นคนที่แคร์ผมที่สุดเสมอนั่นแหละ : )
รักทะเลนะ
ที่สุดในโลกเลยยยยยยย >///<!!!
เม้นหน่อยนะที่รัก T^T งี๊ดดดดดด ....
| 
กลับไปหน้าหลักของบทความ
แจ้งเนื้อหาในตอนไม่เหมาะสม
ตอนก่อนหน้า | 
] [ 
บันทึกเป็น Favorite ] [ 
[ IP : 115.87.215.31 ] 
ส่งข้อความลับ
I love super junior
ความคิดเห็น