คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Rent Wife_1
บทที่ 1...
ภายในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัส ที่ตกแต่งด้วยโทนสีดำ และสีขาว เพิ่มความโดดเด่นด้วยเตียงขนาดคิงไซส์ ที่มีผ้าปูที่นอนสีขาวบริสุทธิ์
ร่างบางขดตัวอยู่ในผ้าห่มนั้น ด้วยอาการหวาดกลัว ตัวบางสั่นโยนพร้อมกับน้ำตาสายเล็กที่ไหลลงมาเป็นเวลานาน ทำให้หมอนนุ่มๆ เกิดรอยเป็นดวงมาจากน้ำตาของร่างบางนั่นเอง
“ฮึก...พ่อครับ...อย่าทิ้งผมเอาไว้อย่างนี้สิครับ...” เสียงสะอื้นไห้ที่ดังติดต่อกันเป็นเวลานาน ไม่แปลกหรอกที่จะทำให้เสียงของร่างบาง แห้งแทบเป็นผง
“...” ไร้การตอบกลับ ทำให้ร่างบางสะอื้นไห้หนักเข้าไปอีก เขาไม่เคยเลยจริงๆ ที่จะมาเผชิญอะไรอย่างนี้ ตอนนี้ กีกวังเขาเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกที่โหดร้ายแบบนี้ เขาไม่คิดว่าคนที่เขาไว้ใจที่สุดในชีวิตจะกระทำกับเขาเหมือนเขาไม่ใช่ลูก เขาได้ยินเพียงแค่คำขอโทษ ที่หลุดออกมาจากผู้เป็นพ่อ แค่นั้นก็ทำให้ใจเขาสลายไปในพริบตา เพราะนั่นทำให้เขารู้ว่า ไม่มีใครบนโลกใบนี้สามารถปกป้องเขาได้อีกแล้ว
ตึง.....
เสียงของประตูที่เปิดขึ้น ทำให้ร่างบางยิ่งขดตัวกับผ้าห่ม ตอนนี้เขาคิดว่า ผ้าห่มผืนนี้จะเป็นที่พึ่งพิงที่สุดท้ายของเขาสินะ...คงคิดผิดไปแล้วล่ะ
ชายหนุ่มผู้ที่เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา จมูกโด่งคมสันรับปากปากบางเฉียบน่าสัมผัส ส่วนสูงที่สูงเกิน 6 ฟุต กำลังเดินมาที่ปลายเตียงก่อนที่จะกระชากผ้าห่มออก
“สั่นเป็นลูกหมาเชียวนะ” นี่หรอ? นี่คือคำที่เขาทักทายผู้ที่เจอกันครั้งแรกใช่มั้ย? กีกวังได้ยินเสียงทุ้มๆของร่างสูงก็เกิดอาการหวาดกลัวมากกว่าเดิมทันที ใครจะไม่กลัวล่ะ เล่นมากระชากผ้าห่ม แล้วพูดด้วยคำพูดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วยิ่งพูดกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกด้วยเนี่ยนะ
“ฮึก...คุณครับ คุณปล่อยผมไปเถอะนะครับ...เราไม่เคยรู้จักกัน ฮึก...คุณปล่อยผมไปเถอะนะ” เสียงร้องอ้อนวอนขอความสงสารจากร่างบาง ดูจะไม่เป็นผลเลย ในเมื่อร่างสูงยังคงยืนนิ่งและยิ้มอย่างเหยียดหยาม ก่อนที่จะยกแขนขึ้นกอดอก
“เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง? กว่าจะได้ตัวเธอมานี่มันยากขนาดไหนรู้มั้ยฮะ? กว่าพ่อเธอจะ “ขาย” เธอให้กับฉัน ทำฉันเสียเวลาไปเกือบปีเลยนะ แล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆเล่า หัดคิดซะบ้างสิ!” เสียงตะคอกอย่างดุดันของร่างสูง ทำให้กีกวังสะดุ้งทันที
“แต่เราไม่รู้จักกันเลยนะ...ขนาดชื่อ ฮึก...ผมยังไม่รู้เลย” กีกวังทำใจดีสู้เสือ ก่อนจะตอบออกไป
“เดี๋ยวอีกหน่อยเธอก็รู้จักฉันเองแหละ...ว่าที่เมีย!" พูดจบร่างสูงก็เดินกลับออกไป คำพูดสุดท้ายที่ร่างสูงทิ้งไว้ ทำให้ร่างบางเหมือนตายทั้งเป็น ... ว่าที่เมียหรอ?...ขนาดชื่อคุณ ผมยังไม่รู้จักเลย...
.
.
.
.
.
.
ในตอนเย็น ร่างบางก็ยังถูกให้อยู่อย่างเดียวดายภายในห้องนั้น มื้อเช้า มื้อเที่ยง แน่นอนว่าร่างบางไม่ได้แตะมันเลย เขากลัว...กลัวว่าถ้ากินมื้อนี้เข้า พรุ่งนี้เขาอาจจะไม่ได้มีชีวิตอยู่อีก ตอนนี้ หัวใจและร่างกายของร่างบาง กำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียงร้องไห้ที่ไม่หยุด ตั้งแต่เหยียบเข้ามาที่นี่ ทำให้เขาน่าสงสารเพิ่มมากขึ้นไปอีก แต่มันคงไม่ได้ผลกับอีกคนสินะ...
“ยังไม่กินข้าวอีกหรอ?” เสียงดุดันระคนหงุดหงิด ของร่างสูงที่ยืนอยู่ที่ประตู มองกีกวังอย่างสมเพชก่อนสาวเท้าเข้ามาหาร่างบางที่ยังคงขดตัวอยู่กับผ้าห่มนั่น
“ฮึก...ฮือออ.....”
“ไม่กลัวตายหรือยังไง!!!” ร่างสูงกระแทกเสียงก่อนที่จะกระชากตัวร่างบางขึ้นมาให้มองหน้าตน “จะกินดีๆ หรือว่าจะให้ฉันป้อน....ด้วยปาก?” กีกวังยังคงร้องไห้ ซึ่งทำให้ร่างสูงฉุนไม่น้อย
“ออกไป....ฮึก.....ผมไม่รู้จักคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน...ฮืออ...” ร่างบางยังคงทำใจดีสู้เสือ ร่างสูงเห็นอย่างนั้น จึงจับหน้าร่างบางให้หันมาสบตากับตน
“ฉันชื่อ...ซนดงอุน ทีนี้ เราก็รู้จักกันแล้วนะ กินข้าวได้แล้ว เธอจะต้องทำหน้าที่เมีย และ ทาส ของฉันอีก กินเสร็จแล้ว ฉันจะให้คนมารับลงไปข้างล่าง เธอทำห้องฉันเหม็นอับแล้ว รู้มั้ย?”
เมีย? ทาส? เรื่องบ้าบอเหล่านี้มันเรื่องอะไรกัน พ่อครับ....พ่อไปทำอะไรหมอนี่? ทำไมพ่อไม่บอกผม ทำไมปล่อยให้ผมเจอกับคนใจร้ายอย่างนี้ด้วยครับพ่อ
“พ่อผม ทำอะไร....ให้คุณโกรธหรอครับ...” เสียงแหบพร่าดังออกมาจากร่างบางเพียงเล็กน้อย แต่ก็พอที่ทำให้ร่างสูงได้ยินชัดเจน
“นายไม่จำเป็นต้องรู้” เสียงเย็นชาของร่างสูงลั่นออกมาพร้อมกับกำลังจะหันหลังออกไป ร่างบางตัดสินวิ่งไปที่ร่างสูงพร้อมกระชากไหล่ให้หันกลับมา
“งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เหมือนกัน” เสียงแข็งกร้าวของร่างบาง ทำให้ร่างสูงแววตาโรจน์ด้วยความโกรธทันที
“หึ...งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องอ่อนโยนกับนายแล้วสินะ!” สิ้นเสียงของร่างสูง ร่างบางก็ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงทันที ร่างบางตกใจไม่น้อยกับการกระทำที่อุกอาจนี้ ก่อนที่น้ำตาร่างบางจะไหลออกมาอีกครั้ง ร่างสูงก็ขึ้นคร่อมทับร่างบางทันที
“นี่คุณ!!! คุณจะทำอะไรผม! ลง....ไปเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงที่สั่น และร่างกายที่สั่นกลัวของร่างบาง ทำให้ร่างสูงยกยิ้มขึ้นน้อยๆ ก่อนที่จะโน้มหน้าลงมาใกล้หน้าของคนที่อยู่ข้างล่าง
“สงสัยนายจะใจร้อนนะ...อยากเป็นเมียฉันตั้งแต่ตอนนี้เลยหรอไง?” ร่างสูงว่าพลาง ใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมที่ประใบหน้าของร่างบางเล็กน้อย
“ผมไม่เคยคิด...ทะ...ที่จะทำอย่างนั้น...” น้ำตาของร่างบางเริ่มไหลลงมาอีก
“หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงตะคอกของร่างสูง ทำเอาร่างบางสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด สายตาคมจับจ้องกีกวังราวกับจะฉีกเนื้อกีกวังเป็นชิ้นๆ จึงทำให้กีกวังหลุบตาต่ำลง มือหยาบของร่างสูงประคองใบหน้าคนตัวเล็กขึ้นมา พ้อมกับโน้มหน้าเข้าใกล้...ใกล้ร่างบางลงเรื่อยๆ
“หัวหน้าครับ...คุณโยซอบมาแล้วครับ” เสียงของ ซองแจ ลูกน้องคนสนิท ขัดจังหวะขึ้น ทำให้หน้าสองคนที่อยู่ในห้องผละออกกันทันที
โยซอบ เพื่อนสนิทของซนดงอุน เพื่อนสนิทที่เขาอยากปกป้องมากที่สุด โยซอบผู้ที่เป็นเจ้าของใบหน้าหวานๆ ดวงตากลมโต ริมฝีปากบางเฉียบน่าสัมผัส ผู้ที่...ซนดงอุนเคยแอบหลงรัก
ใช่แล้วล่ะ! ดงอุนเคยรักโยซอบ...เคย นั่นแสดงว่าดงอุนมีคนที่ชอบแทนโยซอบแล้วล่ะ คุณเริ่มรู้แล้วใช่มั้ย? ว่าคนนั้นคือใคร
“บอกโย...ว่าให้ไปรอที่ห้องรับแขก เดี๋ยวฉันจะตามไป” ร่างสูงพูดจบก็กลับมามองหน้าร่างบางอีกครั้งนึง “เดี๋ยวนายไปอาบน้ำแล้วตามลงไปข้างล่าง!” เสียงสั่งแกมบังคับ ทำให้ร่างบางหลุดออกมาจากภวังค์ และ หลบตาร่างสูง อย่างที่ตนเคยทำเป็นประจำ
“ขะ...เข้าใจครับ” เสียงสั่นของร่างบาง ทำให้ร่างสูงพอใจไม่น้อย...
“ว่าไง...ตกลงนายจะทำตามที่ฉันขอหรือเปล่า?” เสียงทุ้มต่ำของดงอุนที่กำลังสนทนากับยังโยซอบ เพื่อนสนิทของเขา ในขณะที่ดงอุนมองหน้าคนตัวเล็กอย่างไม่วางตา
“ฉันมาคิดดูแล้วนะ...ดงอุน นายไม่ทำเกินไปหรอ?”
“ฉันถามว่านายจะช่วยหรือไม่ช่วย? ช่วยตอบให้ตรงคำถามด้วยโยซอบ” เสียงเยือกเย็นของร่างสูง ทำให้คนตัวเล็กรู้ตัวว่าจะต้องทำตัวยังไง...เพราะโยซอบเป็นคนที่รู้ใจดงอุนที่สุด
“ฉันช่วยก็ได้...แต่ฉันไม่รับประกันนะ ว่าจะช่วยนายได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า เพราะ...”
“เป็นคนขี้สงสาร?” ร่างสูงแย่งชิงคำพูดของคนตัวเล็ก ทำให้คนตัวเล็กหน้ามุ่ยเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วงน่า ฉันรู้ลิมิตของตัวเอง ขอบคุณนะโย”
“ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอก นายเป็นเพื่อนฉัน ฉันก็ต้องช่วยสิ จริงมั้ย?” ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลาที่โยซอบพูดคำว่า ‘เพื่อน’ ดงอุนก็จะเจ็บไม่น้อย แต่ตอนนี้คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ แผลของเขานั้น หายดีแล้ว ตั้งแต่เขายอมยกหน้าที่คนที่จะปกป้อง และดูแลคนตัวเล็ก ให้อีกคนไป
อีกคน...ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ถ้าไม่ใช่...
“จริงที่สุดครับ ที่รักของผมใจดีที่สุดในโลกอยู่แล้วนี่” เสียงแทรกของผู้มาเยือนใหม่ ทำให้ร่างสูงแปลกใจไม่น้อย เพราะอีกคนที่ว่าก็คือ ยุนดูจุน เพื่อนสนิทของเขา และเป็นผู้ที่เขายกโยซอบให้นั่นเอง
“อ้าว ไอ้ดูจุน มึงยังไม่ตายอีกหรอ? ไม่เห็นมึงตั้งนาน” เสียงทักทายหยอกล้อระหว่างเพื่อน ทำให้ กีกวัง ที่แอบยืนดูอยู่ที่ข้างๆประตู แปลกใจไม่น้อย ที่แปลกใจไม่ใช่อะไรหรอกนะ เขาเพียงแค่คิดว่า เวลาที่ดงอุนยิ้มนั้น...มันมีเสน่ห์ไม่น้อย
“มึงนี่ปากหมาตลอดเลยนะ กูก็มีธุระบ้างดิวะ ใครจะไปว่างเหมือนมาเฟียอย่างมึงล่ะ วันๆแม่งไม่ทำห่าอะไร แค่นั่งกระดิกขาสองสามที ก็ได้เงินแล้ว”
“มันช่วยไม่ได้นี่หว่า คนมันหล่อ แถมยังรวยอีกต่างหาก มึงไม่ต้องอิจฉากูเลย กูเนี่ยสิ ต้องอิจฉามึง กูจ้องโยซอบมาหลายปี มึงกลับแย่งไปซะงั้น”
ร่างบางที่อยู่ข่างๆประตูชะงักขึ้นมาเล็กน้อย คุณดงอุนเคยชอบผู้ชายตัวเล็กนั่นสินะ
“มันก็ช่วยไม่ได้อีกเหมือนกันนั่นแหละว่ะ ก็คนมันหล่อแถมยังรวยอีกต่างหาก” โยซอบหลุดขำออกไม่ได้ ในเมื่อคำพูดที่ดูจุนพูดเมื่อกี้น่ะ ลอกดงอุนเป๊ะเลยนี่นา
“กูสู้มึงไม่ได้จริงๆใช่มั้ยเนี่ยไอ้ดูจุน” ร่างสูงถามด้วยใบหน้าที่กวนอวัยวะเบื้องล่าง แต่คำตอบที่ดูจุนตอบมาคือ การพยักเพยิดหน้าไปที่ประตู เหมือนกำลังจะบอกให้ดงอุนหันไปมองอะไรสักอย่าง
“อ้าว...นั่น ลีกีกวังใช่มั้ย?” เสียงของโยซอบทักร่างบางที่อยู่ข้างๆประตูเป็นเวลาเกือบ 20 นาที เขาไม่กล้าเข้าไปหรอก ไม่รู้จักใครสักคนนี่นา
“เข้ามาสิ ยืนบื้อตรงนั้นให้ได้อะไรล่ะ” เสียงดังของดงอุนทำให้ร่างบางต้องรีบเข้ามาภายในห้องทันที และด้วยความที่รีบ ร่างบางจึงสะดุดขาตัวเอง ทำให้ร่างบางไปล้มทับร่างสูงที่จะเข้ามาช่วย
“เอ่อ...ผม...ผมขอโทษครับ” ร่างบางรีบกล่าวขอโทษดงอุนด้วยเสียงที่สั่น ไม่ให้สั่นได้ยังไงล่ะ? เล่นมองเขาขนาดนั้นน่ะ
“หึ...ถ้าคิดจะยั่วน่ะ ไปยั่วบนห้อง อย่ามายั่วต่อหน้าเพื่อนฉัน” ร่างสูงพยุงร่างบางขึ้น แล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม
“ผมไม่ได้...”
“นั่งลง!” เสียงดุดันของร่างสูง ทำให้ร่างบางชะงักไป
“เฮ้ย! เบาๆหน่อยก็ได้มั้งมึง เดี๋ยวเค้าก็ตกใจตายพอดี” เสียงห้ามปรามร่างสูงจากดูจุนดังขึ้น หลังจากที่สังเกตเห็นร่างบางหน้าถอดสี
“นั่นสิ ดงอุน นายไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา” คนตัวเล็กพูดแทรกขึ้นมาบ้าง เขายอมรับเลยแหละ ว่าถูกชะตากับกีกวังเข้าแล้ว
“ฉันไม่จำเป็นต้องดีกับหมอนี่...” ดงอุนพูดพร้อมกับหันหน้ามามองร่างบาง “กีกวัง นี่โยซอบและดูจุน โยซอบจะดูแลนาย ให้เป็นของเล่นชั้นดีของฉัน เข้าใจนะ?”
“ขะ...เข้าใจครับ” ไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจใช่มั้ยครับคุฯดงอุน ผมไม่มีสิทธิ์ต่อรองสินะ ผมผิดเอง ที่ผมอ่อนแอ ยอมให้คนแปลกหน้าอย่างคุณรังแกได้ขนาดนี้ ผมขอโทษนะครับที่ผมอ่อนแอ...
“ดี!!!”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chapter แรกจบไปอย่าง งง หรือเปล่าคะ? 55555+ แล้วสรุปอุนนี่ของเราชอบใครกันนะ? กีกวังหรือเปล่า ถ้าแกชอบก็อ่อนโยนกับเขาหน่อยสิ...ทำร้ายน้องกวังอยู่ได้ ติดตามตอนต่อไปได้เลยนะคะ^^
ความคิดเห็น