เรื่อง เพื่อนรัก........รักเพื่อน

เนื้อเรื่อง

วันแรกของการเปิดภาคเรียน   ณ.โรงเรียนใหม่

 “ นี่ฉันต้องอยู่ห้องนี้จริงๆเหรอเนี่ย  ฉันไม่อยากอยู่เลยอ่ะ ผู้ชายก็เยอะ แล้วอย่างนี้ฉันก็อดเม้าท์กับเธอตอนอยู่ในห้องเหมือน ร.รเก่าน่ะสิ”   

 เด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนบ่น..อยู่หน้าห้องเรียนให้เพื่อนของเธอฟัง 

“ นี่ยัยซี... ฉันว่าเธอน่าจะชอบนะ..ผู้ชายก็เยอะนิ่ เธอไม่ชอบหรอกหรอ”

จีนเพื่อนสนิทของซีที่เรียนกันมาสมัยม.ต้น  พูดล้อเลียนซี  

“บ้าน่ะยัยจีน ใครจะไปชอบ”  

แล้วทั้งคู่ก็ยืนเถียงกัน  จนเสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าชีวิตม.ปลายในรั้วร.รใหม่  เพื่อนใหม่ ห้องใหม่ ของเธอกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว.... 

ณ. ห้อง ม.4/3     

“วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม เพราะฉะนั้นก็จะมีน.รใหม่ย้ายเข้ามาในร.ร ของเรา     แล้วห้องเราก็เป็นหนึ่งในนั้นที่มีน.รใหม่   เดี๋ยวครูจะให้เพื่อนใหม่ แนะนำตัวนะคะน.ร”

อาจารย์ประจำชั้นพูดขึ้น   จากที่น.รกำลังจับกลุ่มคุยกัน  จึงทำให้ทุกคนหันมาให้ความสนใจกับอาจารย์และฉันซึ่งยืนอยู่หน้าห้อง     

“ สวัสดีค่ะ ชื่อพรนิชา ชื่อเล่นซี  ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน”

ฉันกล่าวแนะนำตัวกับเพื่อนๆในห้องด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ  แล้วฉันก็กลับไปยืนอยู่ที่เดิม

“ทุกคนก็ได้รู้จักสมาชิกใหม่ของห้องเราแล้วนะคะทุกคน”

 อ้าว!! อย่างนี้ฉันก็เป็นเด็กใหม่ในห้องคนเดียวน่ะสิ   

“พรนิชาเธอไปนั่งข้างนายกฤษดานะ”

คุณครูพูดพร้อมกับชี้ไปทางหลังห้อง    นี่ฉันต้องไปนั่งข้างนายหน้าตี๋จริงๆเหรอเนี่ย  แต่เค้าก็หล่อดีเหมือนกันนะเนี่ย      อุ๊ย!!ฉันคิดอะไรไปเนี่ย     ฉันรีบเดินไปนั่งที่เพื่อลบความคิดเหล่านี้ออกไป

“เธอชื่อไรหรอ เราชื่อซีนะ”   ซีนั่งรอคำตอบจากเพื่อนที่นั่งข้างๆกัน  แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับ

จนมีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา

 “ มันชื่อแฟ้มน่ะ มันไม่ค่อยชอบคุยกับผู้หญิงหรอก” ผู้ชายที่นั่งข้างหน้าพูดขึ้น

 อีตานี่!! คงหยิ่งน่าดู  นึกว่าอยากจะรู้จักนักหรอ  ชั้นก็ทักตามมารยาทเท่านั่นแหละอีตาบ้า

 “แล้วเธอชื่อไรล่ะ”   “เราชื่อจี้น่ะ”   ผู้ชายที่นั่งข้างหน้าตอบ   สักพักก็มีอาจารย์เดินมาเข้า  จึงทำให้บทสนทนาของทั้งฉันกับจี้จบลง  

 กริ๊งๆๆๆ  เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว

 ฉันมายืนที่ใต้ตึกเพื่อที่จะรอไปกินข้าวเที่ยงพร้อมกับจีน  สักพักจีนก็เดินมา

  “เป็นไงบ้างห้องใหม่ของเธอ ท่าฉันเดาจากสีหน้าเธอแล้ว คงจะดีน่าดูเลยแหละ

 จีนพูดประชดเพื่อนเธอ ด้วยสีหน้าล้อเลียน

  “ ดีอะไรล่ะ เพื่อนผู้หญิงในห้องก็น้อย เด็กใหม่ในห้องก็มีคนเดียว  แถมคนที่นั่งข้างกันยังหยิ่งอีกต่างหาก  ฉันอยากจะรู้นักว่าใครเป็นคนเลือกห้องให้ฉันเนี่ย” 

 “งั้นเธอก็ไปถามอาจารย์ดูสิ ว่าใครเป็นคนเลือกห้องให้เธอ”

“เธอนี่เป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆเลยนะ พูดจาให้กำลังใจเพื่อนจริงๆเลย”

  “ฉันก็พูดเล่นๆไปงั้นเอง เธออย่าคิดมากน่ะ ฉันว่าเราไปกินข้าวกันเถอะ”

 พอทั้งคู่กินข้าวเสร็จ   ก็ได้เวลาขึ้นไปเรียนในวิชาต่อไป

 “แล้วเจอกันตอนเย็นนะจีน”

“จ้ะ แล้วเจอกันนะ”

 ภายในห้อง ม.4/3

“นี่เธอช่วยเขยิบไปนั่งไกลๆ หน่อยได้ไหม”

 “นี่นายเต้าหู้ยี้ นึกว่าฉันอยากนั่งใกล้นายงั้นเหรอ ที่ฉันนั่งก็เพราะอาจารย์จัดให้ต่างหาก”

ฉันพูดพลางเขยิบตัวออกไปด้วย

 “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ” แฟ้มพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธมาก

 “เต้าหู้ยี้ นายจะทำไมฉัน” ฉันเริ่มรู้สึกถึงสายตาของเพื่อนๆในห้องที่เริ่มมองฉันกับแฟ้มทะเลาะกัน“เงียบๆกันได้แล้วน.ร วันนี้อาจารย์จะให้น.รทำโครงงานเกี่ยวกับจังหวัดชลบุรี เดี๋ยวครูจะให้ จับคู่หญิงกับชายนะค่ะ”

วันแรกก็มีงานแล้วเหรอเนี่ย แล้วฉันจะคู่กับใครล่ะเนี่ย ยังไม่ค่อยรู้จักใครเลยด้วย

“เฮ้ย!! ไอ้จี้แกคู่กับใครว้ะ ฉันยังไม่มีคู่เลยว่ะ” แฟ้มพูด

“ฉันคู่กับฝนว่ะ แกก็คู่กับยัยเด็กใหม่สิ  ฉันเห็นเขายืนเอ๋อๆอยู่เลยคงจะไม่มีคู่แหละ”  จี้ตอบ

 “อ้าวน.รนั่งที่กันได้แล้ว ทุกคนคงมีคู่ทำงานกันแล้วนะคะ” คุณครูพูด

“ ตายแล้ว ฉันยังไม่มีคู่เลย ทำไงดีเนี่ย”

“นี่เธอมีคู่หรือยัง”

 “ทำไมล่ะ”

“ฉันถามว่ามีหรือยัง”

 “ยัง”

“งั้นเธอคู่กับฉันแล้วกัน”

     นี่!! ตาเต้าหู้ยี้อะไรเข้าสิงเนี่ย ถึงได้มาขอฉันเป็นคู่ทำงานกลุ่มด้วย สงสัยฉันคงน่ารัก จนทำให้เขาอยากทำงานคู่กับฉันแหละมั้ง

“อย่าคิดนะว่าฉันเลือกเธอทำงานด้วยเพราะว่าฉันชอบเธอหรอกนะ ฉันเลือกเพราะมันจำเป็น

 เข้าใจมั้ย”

 ดูเหมือนว่าเค้าจะรู้เลยนะเนี่ยว่าฉันคิดอะไรอยู่

  “ฉันก็เหมือนกันแหละ ที่ต้องคู่กับนายเพราะจำเป็น”

“ฉันว่าเราควรที่จะมาคิดนะว่าจะทำเรื่องอะไรในจ.ชลบุรี ไม่ใช่มาทะเลาะกัน เสียเวลาเปล่า”

 “ฉันรู้แล้วแหละน่ะ แต่นายก็อย่ากวนประสาทฉันก็แล้วกัน”

 “ครับ คุณผู้หญิง”

เขาพูดจาดีๆ ก็เป็นเหมือนกันแฮะ  เรียกฉันว่าคุณผู้หญิงสะด้วย  เขินนะเนี่ย ฉันคิดอะไรของฉันอีกแล้วเนี่ย บ้าจริงๆเลยเรา

“เธอเหม่ออะไร ช่วยกันคิดสิว่าจะเอาเรื่องอะไร”

“ฉันก็คิดอยู่เนี่ย งั้นเอาเรื่องบางแสนดีมั้ย”

“โอเคเรื่องบางแสนก็แล้วกัน”

 เวลา 16.00 น.

“นี่จีน เธอรู้มั้ยว่าฉันได้ทำงานกลุ่มคู่กับใคร”

 “กับใครล่ะ”

 “ก็กับนายเต้าหู้ยี้ ที่นั่งข้างฉัน แล้วแถมชอบกวนประสาทฉันอีกน่ะ”

 “เป็นไง เค้าหล่อมั้ย”

“เธอนิ่ไม่เว้นจริงๆเลยนะ....ฉันว่าก็งั้นๆแหละ”

“นี่ไง คนนั้นไง ยัยจีน”

“เขาก็น่ารักดีนิ่ เธอไม่เห็นต้องเซ็งเลย”

 “ช่างเขาเถอะ ฉันว่าเราไปกินก่วยเตี๋ยวเรือกันดีกว่า หิวจะตายและ”

    ……...

 “ง่วงจริงๆเลยยัยจีน เมื่อคืนนอนไปนิดเดียวเอง”

 “มัวแต่คิดเรื่องนายเต้าหู้ยี้อยู่ล่ะสิ แต่ว่าเค้าชื่อนี้จริงๆเหรอเนี่ย”

 “เปล่าหรอก นายนั่นน่ะชื่อแฟ้ม”

“อืม...เออ!! ลืมไปเลยฉันต้องรีบไปหาแจนเรื่องทำงานกลุ่มน่ะ ไปก่อนนะซี ไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ”

ยัยจีนนี่มาวันเดียวได้เพื่อนสะแล้วเหรอเนี่ย  แล้วเมื่อไหร่ฉันจะคุยดีๆกับแฟ้มได้สักทีเนี่ย

“ อ้าว!! หวัดดียัยเตี้ย มาร.รแต่เช้าเลยนะ”

“ฉันชื่อซีย่ะ ไม่ใช่เตี้ยเรียกให้ดีๆหน่อย”

“ก็ฉันอยากเรียกชื่อเนี้ย ใครจะทำไม ที่เธอยังเรียกฉันว่าเต้าหู้ยี้เลย”

“งั้นเธออยากเรียกฉันว่าอะไรก็ได้ตามใจ ฉันไม่อยากถือสาคนสติไม่เต็มอย่างนาย

“งั้นฉันยอมเป็นคนสติไม่ดี จะได้เรียกเธอว่ายัยเตี้ย”

“อีตาบ้า ฉันประชดนายนะ”

 “ฉันว่าเลิกทะเลาะกันได้และ แล้วมาคุยกันเรื่องงานดีกว่า ว่าแต่เธอจะไปบางแสนได้วันไหน”

 “อะไรใครจะไปกับนาย”

“อ้าว!! ทำโครงงานก็ต้องออกไปทดลองสิครับ นั่งเฉยแล้วงานจะเสร็จมั้ย ว่าแต่เธอว่างวันไหนกันแน่” “งั้นไปก็ได้ แต่ฉันว่างวันเสาร์นะ แล้วที่ฉันไปก็ไปเพราะงาน”

“แล้วเธอคิดว่าฉันจะไปออกเดทกับเธอหรือไง”

 “โอเคงั้นเจอกันวันเสาร์ ที่ร.ร ตอน9.30นะ”

 “โอเค”   ฉันตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แต่เขาก็ยังทำหน้าตาเฉย เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆเลย

 “งั้นฉันไปและ อย่ามาเลทล่ะ”

ตานี่นิ่คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป อะไรก็ไม่รู้

.................................................

กริ๊งๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น

“เฮ้ย!! ....... เช้าแล้วเหรอเนี่ย  อาทิตย์นึงนิ่ผ่านไปเร็วจริงๆเลย  อ้าว!!9โมง แล้วหรอ”

“ตายแล้ว ตานั่นนัดฉันไว้ 9.30 แล้วฉันจะไปทันมั้ยเนี่ย มีหวังฉันโดนเล่นงานแน่ๆเลย”

ซวยจริงๆเลยเรา  รีบไปอาบน้ำดีกว่า

“แม่คะ วันนี้หนูไปทำโครงงานกับเพื่อนนะคะ  คงกลับเย็นๆ แล้วเจอกันค่ะ” ฉันพูดพลางใส่รองเท้าไปด้วย

“แล้วอย่ากลับเย็นนักล่ะ”

........................

“เมื่อไหร่ยัยนั่นจะมาสักทีเนี่ย ยัยนี่นิ่นัดครั้งแรกก็ผิดนัดสะและ”

“มาแล้วๆ ค่ะ”  ฉันวิ่งมาด้วยความเร็วสูงโดยไม่ได้มองว่ามีหลุมข้างหน้า  ทันใดนั้น

“โอ้ย!! เจ็บจัง”

“ซุ่มซ่ามจริงๆเลยเธอ” แฟ้มเดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าฉัน

“นายแทนที่จะช่วยฉัน ไม่ใช่มาซ้ำเติมกันอย่างนี้”

“ส่งมือมาสิ”

เขินนะเนี่ย จะได้จับมือตาบ้านี้ด้วย  แต่ตานี่ก็น่ารักดีแฮะ ....... คิดอะไรอีกเนี่ยเรา

“เธอส่งมือมาสิ เดี๋ยวก็ไม่ช่วยสะหรอก”

“รู้แล้วแหละน่ะ โอ้ย!!เจ็บ  ขอบคุณนะ”

“ไปกันได้และ เธอนิ่มาสายแล้วยังเฉิ่มอีก”

………………………

ณ ชายหาดบางแสน

ครืดๆ  ครืดๆ  ครืดๆ

บรรยากาศดีจังเลย ถ้าได้มากับแฟนคงจะดีนะเนี่ย

“นี่เธอไปถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆหาดมาสิ  ส่วนฉันจะสัมภาษณ์ข้อมูลหาดกับชาวบ้านแถวนี้”

“ก็ได้ ไหนกล้องล่ะ ฉันไม่ได้เอามานะ เพราะเธอไม่ได้สั่งให้เอามา”

“ฉันรู้ว่าสั่งไปเธอก็ไม่เอามาหรอก เพราะดูจากหน้าตาเธอแล้วคงจะเป็นคนเอ๋อๆ ขี้ลืม ฉันเลยเอามาเอง รักษาดีๆนะเพราะนี่มันกล้องพี่ฉัน”

“ค่ะ เจ้านาย ฉันจะรักษาเท่าชีวิตเลย”

“ไปทำงานได้แล้วไป พูดมากอยู่ได้”

“นี่เธอแล้วตอนเที่ยงมาเจอกันที่นี่นะ จะได้ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน”

………………………………

“ทำไมป่านนี้ยัยเตี้ยยังไม่มาอีก นี่ก็เที่ยงครึ่งแล้ว ไปหลงที่ไหนหรือเปล่ายิ่งเฉิ่มๆอยู่”

ระหว่างนั้นแฟ้มก็ได้เดินตามหาซี ทั่วรอบหาด จนเวลาประมาณ15.30 น.

“ยัยเตี้ยนะยัยเตี้ย ไปไหนเนี่ย เบอร์มือถือก็ไม่ได้ให้ แล้วจะไปตามหาได้ยังไง”

“โอ้ยๆเจ็บ ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮือๆๆๆๆๆ ฉันอยากกลับบ้าน ฮือๆๆๆ”

แฟ้มรู้สึกว่าเสียงนี้มันดังมาจากพุ่มไม้แถวๆเนี้ย

“นี่ยัยเตี้ย เธออยู่แถวนี้หรือเปล่า”

“นี่นายช่วยฉันด้วย ฉันอยู่นี่”

ทันใดนั้นแฟ้มก็หันหลังไปจึงได้เห็นซีมือติดอยู่ในพุ่มไม้

“นี่เธอไปทำอะไรตรงนั้นเนี่ย ฉันใช้ให้เธอมาถ่ายรูปนะ”

“ก็ฉันเห็นภาพตรงนี้มันสวย แล้วมีดอกไม้ขึ้นด้วย ฉันเลยมาถ่ายรูปตรงนี้ แล้วกะว่าจะเก็บดอกไม้ไปให้นายดู แต่แขนฉันล้วงเข้าไปแล้วมันออกไม่ได้ ก็เลยเป็นอย่างเนี้ย”

“อยู่เฉยๆนะเดี๋ยวเอาออกให้”

“โอ้ยๆ เจ็บ ดึงเบาๆหน่อยสิ ไม้มันเกี่ยวแขนฉันหมดแล้ว”

“อย่าบ่นได้ป่ะ”

“อะ..ออกแล้ว กลับไปบ้านก็ทายาสะด้วย จะได้หาย”

“ขอบใจนะ” ฉันตอบแบบไม่กล้ามองหน้าเขาเลยแหละ พูดถึงเขาก็นิสัยดีนะ

“นายกินข้าวยังเนี่ย”

“ก็ฉันตามหาเธอ แล้วจะกินตอนไหนล่ะ”

“ฉันขอโทษนะ เอาอย่างงี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวนายเอง โอเคมั้ย”

“ก็ดี นานๆทีจะมีคนเลี้ยงสะที”

ระหว่างกินข้าวด้วยกันนั้น ฉันไม่ค่อยกล้าพูดอะไรเลย หน้าเขาก็ไม่กล้ามอง เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้สิ

       วันนี้มีความสุขยังไงก็ไม่รู้สิ  ที่จริงตาแฟ้มนิ่ก็เป็นสุภาพบุรุษนะเนี่ย แต่เสียดายปากเสียไปหน่อย  แล้วทำไมฉันต้องมาคิดเรื่องเขาด้วยนิ่ นอนดีกว่า"งูดอะไรเลย หน้าก็ไม่กล้ามอง เป้

…………………………………………..

        เวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลย  ฉันก็รู้จักกับแฟ้มมา 5 เดือนแล้ว  เราสองคนก็เริ่มสนิทกัน ที่สนิทได้ก็คงเป็นเพราะทำงานกลุ่มเนี่ยแหละ      แต่สิ่งที่ยังคงเหมือนเดิมคือ เขายังคงกวนประสาทฉันด้วยคำพูดอยู่เสมอ จนฉันเริ่มรู้สึกชินแล้ว  มีสิ่งหนึ่งที่ฉันสงสัยคือ ทำไมเขาถึงไม่ยอมเรียกชื่อฉันเลย ตั้งแต่รู้จักกันมาเค้าไม่เคยเรียกชื่อฉันสักครั้ง อยากรู้จังว่าทำไม

“นี่ๆยัยเตี้ยงานกลุ่มเราคะแนนออกมาแล้วน่ะ ฉันเพิ่งไปถามอาจารย์มาเมื่อเช้าเอง”

“ได้เท่าไหร่อ่ะ”  ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

“ได้ A+ เลยแหละ”

“จิงอ่ะ เย้ๆๆๆๆ ฉันดีใจจังเลยอ่ะนาย”  ฉันดีใจมาก จะไม่ดีใจได้ไงล่ะ งานนี้ใช้เวลาทำตั้ง3เดือนแน่ะ แถมงานนี้ก็เกือบทำให้แขนฉันหักด้วย  แต่ก็ทำให้ฉันได้ใกล้ชิดกับแฟ้มด้วยแหละ

“นี่เธอไม่ต้องดีใจจนเว่อร์ก็ได้  ตอนเที่ยงถ้าอยากกินไอศกรีมฟรีก็เจอกันที่หน้าโรงอาหารนะ”

“ไปสิ ของฟรีไม่ไปได้ไง”  

เขาชวนฉันไปกินไอศรีมด้วยอ่ะ แล้วทำไมฉันต้องดีใจด้วยเนี่ย

พักเที่ยง

“นี่จีน เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ”

“จะไปไหนอ่ะซี”

“ไปกินของฟรีน่ะ พอดีแฟ้มจะเลี้ยงไอศรีมฉันน่ะ ฉลองได้A+วิชาโครงงาน

“จ้ะ เข้าใจว่าต้องรีบไปหาแฟน”

“บ้า แฟ้มไม่ใช่แฟนฉันนะ เราเป็นเพื่อนกัน”

“จริงอ่ะ แต่ฉันได้ยินคนเขาลือกันว่าเธอเป็นแฟนกันนะ”

“มันก็แค่ข่าวลือ เธอจะเชื่อเพื่อนสนิทตัวเองหรือข่าวลือล่ะจีน”

“โอเค ฉันเชื่อเธอก็ได้”

“งั้นไปและนะ บายจ้ะ”

    ทำไมคนถึงคิดว่าฉันกับแฟ้มเป็นแฟนกันล่ะเนี่ย  ถ้าตานั่นรู้จะคิดว่าฉันชอบเค้ามั้ยเนี่ย  ถ้าคิดล่ะก็จะเอาหน้าไปไว้ไหนเนี่ย

“ยัยเตี้ยมาช้าอีกแล้วนะ”

“ขอโทดนะ พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ”  ดุชะมัดเลย ขี้บ่นด้วย ยังกับตาแก่อายุ 90 ปี

“เธอจะกินรสอะไร”

“ฉันเอาสตอเบอร์รี่ กับวานิลลา”

แฟ้มเดินหายไปสักพัก แล้วเขาก็กลับมาพร้อมกับไอศครีม 2แท่ง เขายื่นไอศครีมให้ฉัน พร้อมด้วยรอยยิ้ม   ฉันเห็นแล้วแทบจะละลายเลย   เขาน่ารักจริงๆ  ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้มาก่อน ฉันรู้สึกว่าตัวเองเขินนะเนี่ย

“อะ..เอาไป กินสะจะได้รีบขึ้นไปเรียน”

“ขอบคุณนะนาย  อร่อยจังเลยอ่ะ”

“นี่เธอ ขอเบอร์หน่อยสิ”

“เบอร์มือถือฉันอ่ะหรอ”   เขาขอเบอร์ฉันจริงๆเหรอเนี่ย

“ก็ใช่น่ะสิ ไว้เวลามีธุระจะได้ติดต่อได้”

“09229xxxx”

“แล้วตอนเย็นรอด้วยนะ มีอะไรจะถามหน่อย”

“รู้แล้วค่ะ”

     ระหว่างทางที่เดินกลับห้องฉันกับเขาแทบไม่ได้คุยกันเลย ไม่รุ้สิว่าเพราะอะไร ฉันไม่กล้าเริ่มคุยก่อนน่ะ    ว่าแต่เขาจะถามอะไรฉันนะ  พอเดินมาสักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแฟ้ม

“นี่แฟ้ม ตกลงงานวิทยาศาสตร์จะเอาเรื่องไหน เมื่อคืนอุตส่าห์นั่งหาให้ตั้งหลายเรื่อง”

“งั้น เดี๋ยวคืนนี้เราโทรไปหาฟ้าก็แล้วกันนะ”

“จ้ะ ตั้งใจเรียนนะแฟ้ม”  เธอบอกแฟ้มด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนสนิทสนมกันมานาน  แล้วเธอก็หันมาส่งยิ้มให้ฉัน

         เธอคนนั้นคงจะชื่อ ฟ้า  คงจะสนิทกับแฟ้มมาก ไม่งั้นแฟ้มคงไม่พูดดีด้วยหรอก แต่เวลาคุยกับฉันนะชื่อก็ไม่เคยเรียกแถมพูดกวนประสาทอีก    แต่ทำไมฉันต้องรู้สึกน้อยใจด้วยล่ะ  หรือว่าฉันชอบแฟ้ม  ฉันไม่อยากจะรู้สึกแบบนี้นะ   เพราะฉันคิดว่าแฟ้มคงไม่คิดกับฉันมากกว่าเพื่อนหรอก

“นี่จี้ คนชื่อฟ้าเป็นใครหรอ”  ฉันถามเพื่อนของแฟ้มด้วยน้ำเสียงปกติ เพื่อที่เขาจะได้ไม่สงสัย

“อ้าว!! ซีรู้จักด้วยหรอ”

“ก็เห็นสนิทกับแฟ้มน่ะ เลยถามดู”

“คนที่ไอแฟ้มมันแอบชอบน่ะ และก็มีท่าทางว่าฟ้าจะชอบมันด้วย”

“หรอ แต่ฟ้าน่ารักดีนะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ใช่น่ารักดี  เรียนก็เก่ง  เรียบร้อยด้วย”

“ขอบใจนะที่เล่าให้ฟัง งั้นฉันกลับบ้านและ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”

     ฉันตัดสินใจกลับบ้านเลยโดยไม่ได้รอแฟ้ม  ขอโทษด้วยละกันนะที่ไม่ได้รอ  ฉันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้สิ เหมือนน้ำตามันจะไหล  หรือว่าฉันชอบแฟ้มจริงๆ ระหว่างทางฉันนั่งคิดตลอดว่าเขาจะถามอะไรฉัน พอฉันถึงบ้าน เสียงโทรศัพท์มือถือฉันก็ดังขึ้น 

“ฮัลโหล ใครอ่ะ”

“ฉันเอง”

“อ้าว แฟ้มหรอ”

“ทำไมเธอถึงไม่รอฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

“พอดีฉันปวดหัวน่ะ เลยกลับก่อน”

“แล้วทำไมไม่บอกฉัน”

“ก็ฉันไม่เห็นนายอยู่ในห้อง เลยไม่ได้บอก”

“งั้นกินยาด้วยน่ะ จะได้หาย แค่นี้นะ” ตู้ด ตู้ดๆๆๆ  เขาวางสายไปอย่างรวดเร็ว

     ทำไมเขาต้องมาทำดีกับฉันด้วย  มันยิ่งทำให้ฉันคิดกับเขามากกว่าเพื่อน ทั้งๆที่ฉันก็รู้ว่าฉันกับเขาคงเป็นได้แค่เพื่อน    ฉันเริ่มแน่ใจตัวเองแล้วว่าฉันชอบแฟ้ม

.....................................................

“อะ...ซีเอาไปดื่มสะ”  เขาพูดพลางส่งกล่องนมมาให้ฉัน

“ขอบใจนะ” เขาเรียกชื่อเล่นฉันแล้วเหรอเนี่ย มันเป็นครั้งแรกเลยนะ  ดีใจจังเลย เขาเรียกชื่อเล่นฉันอย่างนี้มันทำให้เขากับฉันแลดูสนิทกันมากขึ้น

“หายปวดหัวหรือยัง”  เขาพูดแล้วก็นั่งลงข้างฉัน

“หายแล้ว  คนอย่างฉันน่ะแข็งแรงจะตายเรื่องแค่เนี้ยสบาย”  

“นี่ซี ฉันถามไรหน่อยสิ ถ้ามีคนให้ของขวัญเธอ เธออยากได้อะไร”

      ฉันรู้สึกว่าตัวเองเขินอีกแล้ว เขาถามทำไมนะ .......หรือว่าเขาจะให้ของขวัญฉันเนี่ย แต่วันเกิดฉันก็ยังไม่ถึงนี่นา

“ถ้าเป็นฉันนะ ฉันอยากได้อะไรก็ได้ที่คนให้เขาเต็มใจซื้อให้ฉันน่ะ”

“อืม แล้วฉันจะซื้ออะไรดีนะ”

“อะไรนะ”

“อ๋อ.เปล่าไม่มีไรหรอกไปเรียนกันเถอะ”

         ฉันลืมเรื่องแฟ้มกับฟ้าไป  ลืมไปเลยว่าตัวเองร้องไห้เมื่อวาน  ลืมไปว่าตัวเองเสียใจ เวลาฉันเจอหน้าแฟ้มทีไรมันทำให้ฉันโกรธเขาไม่ลง   เพราะฉันแคร์เขามั้ง  แต่เขาคงไม่แคร์ฉันหรอก คนที่เขาแคร์ก็คงเป็นฟ้าคนเดียวแหละ

“นี่ซี ฉันว่าเรามาหาอะไรทำดีกว่า”  เขากระซิบข้างๆฉัน

“ทำอะไรล่ะ”  ฉันตอบไปเบาๆ เพราะเดี๋ยวอาจโดนอาจารย์ว่าได้

“เรามาแข่งกันดีกว่าว่าใครจะมาโรงเรียนเช้ากว่ากัน”

“แล้วถ้าแพ้จะทำยังไง”

“ถ้าใครแพ้ก็ต้องทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายเป็นเวลา 7 วัน ตกลงมั้ย”

“โอเค ฉันจะรับคำท้านาย งั้นเริ่มพรุ่งนี้เลยนะ”

 “นี่นายกฤษดา จะนั่งจีบนั่งคุยกับยายพรนิชาอีกนานมั้ย” เสียงอาจารย์ประจำวิชาภาษไทยพูดขึ้น

ฉันรู้สึกว่ามีเพื่อนๆในห้องส่งเสียงโห่ร้องพร้อมกับหันมามองที่ฉันกับแฟ้มกันทั้งห้อง ฉันเริ่มหน้าแดง แฟ้มก็เอาแต่ก้มหน้าลง  ฉันเลยตัดสินใจพูดว่า

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะอาจารย์พอดีคุยกันเรื่องงาน”

“งั้นเดี๋ยวอาจารย์จะให้เธอทั้งคู่ มายืนคุยเรื่องงานหน้าห้องดีกว่ามั้ย”

 ฉันกับแฟ้มเลยโดนมานั่งคุกเข่าหน้าห้อง  คนเดินไปเดินมาต่างมองฉันกับแฟ้มกันใหญ่ แล้วอาจารย์ก็ให้ฉันกับแฟ้มพูดว่า “ฉันคุยในห้องค่ะ/ครับ” ฉันล่ะอายมากเลยแหละ

พักเที่ยง

“นี่ยัยซีได้ข่าวว่าโดนทำโทษวิชาภาษาไทยกับแฟ้มหรอ”

“ก็ใช่นะสิ พอดีฉันมัวแต่คุยอยู่น่ะ ก็เลยโดน”

“ฉันเห็นคนเขาพูดกันว่า ฟ้าห้อง5น่ะมีคู่แข่งแล้วก็คือเธอ”

“จริงอ่ะ จะบ้าหรอฉันกับแฟ้มไม่ได้ชอบกันนะ แล้วฟ้าจะมีคู่แข่งได้ยังไง”

“ก็ใช่น่ะสิ แต่ฉันน่ะแก้ตัวให้เธอแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

“ขอบคุณนะจีน”

“ซี งั้นเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ จะรีบไปเคลียร์งานใกล้สอบแล้วด้วย”

ฉันคิดว่าฟ้าคงจะไม่คิดว่าฉันกับแฟ้มชอบกันเหมือนคนอื่นหรอกนะ ฉันคิดพลางกับเดินขึ้นบันไดไปเพื่อที่จะไปหาหนังสืออ่านที่ห้องสมุด

“อาจารย์ค่ะหนังสือเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ ไม่ทราบว่าอยู่ล็อคไหนค่ะ”

“407จ้ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันเดินไปตามล็อคเพื่อหาหนังสือภูมิศาสตร์ พอถึงล็อค407 ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในล็อค  ฉันก็เห็นภาพที่ทำให้ฉันต้องถอยออกมา  ภาพที่แฟ้มกับฟ้ากำลังยืนหาหนังสือด้วยกันอยู่

“นี่แฟ้ม ฟ้าว่าเอาเล่มนี้ไปอ่านดีกว่านะ เนื้อหาดีกว่าเล่มของแฟ้มอีก”

“ครับ แม่คนเก่ง เอาเล่มของฟ้าก็ได้ ถ้าฟ้าว่าดีกว่า”

     แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาจากล็อคหนังสือด้วยกัน  ฉันก็เลยได้แต่ยืนมองทั้งคู่   ทั้งคู่ก็เหมาะสมกันดีนะ

ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีน้ำอะไรไหลลงมาเลอะที่แก้มฉัน    ฉันร้องไห้เหรอเนี่ย      ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ         ฉันร้องไห้ออกมาเท่าที่ฉันจะอยากร้อง  ฉันใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำกับการร้องไห้นานมาก จนเสียงออดดังขึ้น  ฉันจึงรีบขึ้นไปเรียน

“นี่ซี เป็นอะไรหรือป่าว”  แฟ้มถามฉัน

“ป่าวนิ่ ทำไมหรอ”

“เห็นเงียบๆน่ะ เลยถามดู”

ระหว่างที่เรียนวิชาเลขนั้น ฉันเอาแต่คิดถึงภาพแฟ้มกับฟ้าในห้องสมุด จึงทำให้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย

“ซี ....ซี ....ซี”

“ฮ้ะ!! อะไรหรอ”

“เธอเป็นอะไร เหม่ออยู่ได้ อาจารย์เขาให้ทำแบบฝึกหัดหน้า 128 ส่งน่ะ”

“หรอ เดี๋ยวฉันทำน่ะ”

“เอาของฉันไปลอกก่อนป่ะ เดี๋ยวไม่เสร็จ”

“ขอบใจนะ”

กริ้งๆๆๆๆๆ เสียงออดดัง เป็นสัญญาณว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว

“นี่ยัยเตี้ย อย่าลืมนะว่าพรุ่งนี้เธอรับคำท้าอะไรไว้กับฉัน

“รู้แล้วแหละน่ะ จะได้เป็นเจ้านายทั้งทีลืมได้ไง”

“งั้นก็เตรียมตัวแพ้ไว้นะ ไปและ”

          ฉันจึงรีบกลับบ้าน    วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้สิ   อยากพักผ่อนจังเลย  ระหว่างทางกลับบ้าน    ฉันเห็นแฟ้มเดินกลับบ้านกับฟ้า    ฉันเห็นแฟ้มแลมีความสุขจัง  เขายิ้มตลอดเลย  รอยยิ้มเขาตอนอยู่กับฟ้า แตกต่างกับตอนอยู่กับฉันมาก เขายิ้มให้ฉันแบบเพื่อน แต่กลับฟ้ามากกว่าเพื่อน ที่ตรงนั้นข้างๆแฟ้ม คงจะเหมาะสำหรับฟ้าคนเดียว มันไม่ใช่ที่ของฉัน  ฉันต้องคอยเตือนตัวเองไว้ตลอด เพื่อจะได้ไม่คิดกับแฟ้มเกินกว่าเพื่อน

........  ปิดบังอยู่ตั้งนานแหละมันอัดอั้นใจ  ยิ่งเราใกล้ชิดกันยิ่งหวั่นไหว เธอสบตากลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป    ห่างแค่เพียงเอื้อมมือแต่มันคือแสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไปว่ารักเธอ ......

         เสียงเพลงที่ฉันเปิดวิทยุในห้องฟัง   ฉันฟังแล้วมันเศร้าจัง มันก็จริงอ่ะนะ ฉันกับเขาห่างกันแค่นิดเดียว เจอหน้ากันทุกวัน นั่งใกล้กัน แต่ฉันกลับไม่สามารถบอกเขาได้ ถ้าเขาไม่ใช่เพื่อนสนิทฉัน ป่านนี้ฉันคงบอกไปแล้ว ไม่ต้องมานั่งปิดบังกันอย่างนี้หรอก  ฉันกลัวเขารู้แล้วจะไม่เหมือนเดิม แล้วอีกอย่างเขาก็มีคนที่เขาชอบอยู่แล้วด้วย มันก็ยิ่งไม่สมควรที่จะบอก

“นี่ยัยเตี้ยในที่สุดวันนี้ ฉันก็มาถึงก่อนเธอ”

“แหม....มาถึงก่อนแค่5นาทีเองนะ

“แน่ะ รู้ได้ไงว่าฉันมาถึงก่อนแค่5นาที”

“ก็ฉันเห็นนายเดินเข้ามา แต่ตอนนั้นฉันข้ามถนนอยู่”

“แล้วฉันมาถึงก่อนมั้ยล่ะ สรุปเธอก็ต้องเป็นลูกน้องฉัน 7 วันนะจ้ะ”

“ก็ได้”

“เริ่มเลยและกัน ไปโรงอาหารเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”

“โห ใช้กันตั้งแต่เช้าเลยนะ”

“ไปซื้อน้ำให้ด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อข้าวก่อน จะกินอะไรมั้ย”

“ไม่อ่ะ”

ไม่น่าแพ้ตานี่เลย ต้องเป็นลูกน้องตั้ง 7 วันแน่ะ ไม่งั้นฉันได้ใช้เขาแล้ว เสียดายจัง

“อะ..น้ำเอาไปสะ”

“นี่เธอก็นั่งลงสิ ยืนค้ำหัวเจ้านายอยู่ได้”

“ขอโทษค่ะเจ้านาย”  ฉันตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แล้วฉันก็นั่งลง

“นี่เธอวันเสาร์นี้ออกมาหาฉันด้วยนะ”

“ออกมาทำไมล่ะ”

“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่ะ”

“ถ้าฉันไม่มาจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ”

“งั้นก็ลองไม่มาดูสิ จะได้รู้”

“อีตาบ้า ฉันไปดีกว่า”

“นี่เธอจะไปไหน ต้องรอฉันกินข้าวก่อน แล้วถือกระเป๋าให้ด้วย”

“นี่มันชักจะมากไปแล้วนะ”

“กรุณาทำตามข้อตกลงด้วยนะ” เขาพูดพลางยื่นกระเป๋าให้ฉัน

 เมื่อไหร่จะหมดสัญญาสักทีนะ จะได้ไม่ต้องมาเดินตามสักที

ตลอดระยะเวลา5วัน ฉันต้องเดินตามเขาเกือบตลอด กลับบ้านก็ต้องรอ กินข้าวก็ต้องรอ  แต่อดทนอีกหน่อยล่ะกันจะได้เป็นอิสระแล้ว

“นี่นาย นัดฉันมาทำอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย”

“เดินตามมาและกันน่ะ”

ฉันเดินตามเขาไปเรื่อยๆ  เขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านขายตุ๊กตาร้านหนึ่ง  เขามาทำอะไรที่เนี่ยนะ

“นี่นายพาฉันมาทำไมที่เนี่ย”  เขาไม่ตอบฉัน แล้วเขาก็เดินเข้าร้านไปเลย ฉันเลยต้องเดินตามเข้าไป

“ช่วยฉันเลือกหน่อยว่าตัวไหนสวย”  เขาจะซื้อให้ใครนะ หรือว่าให้ฉันหรือเปล่า ถ้าใช่เขินตายเลยนะ

“นายซื้อให้ใครหรอ”

“ซื้อให้ฟ้าน่ะ พอดีวันเกิดเขาน่ะ”

“หรอ ฉันว่านายคิดถูกแล้วแหละเลือกตุ๊กตาให้เขา เพราะเขาออกจะเรียบร้อยน่ารักเหมาะกับตุ๊กตาดี”

เขาไม่ตอบอะไรฉัน เอาแต่ก้มหน้าเลือกตุ๊กตา  จริงๆในใจฉันอยากจะเดินออกจากร้านเลย แต่ก็ทำไม่ได้  คนที่เขาอยากให้ตุ๊กตาก็คือฟ้าไม่ใช่ฉัน

 “นี่นายฉันว่าเอาตัวนี้สิ น่ารักดีนะ”ฉันพูดไปด้วยท่าทีที่ฝืนยิ้ม เพื่อไม่ให้เขาสงสัย

“แต่ฉันว่าไม่นะ น่าตาเหมือนหนูขี้เรื้อนเลย  ตัวนี้ดีกว่า น่ารักกว่าด้วย”

ฉันมองดูเขาเลือกตุ๊กตาให้ฟ้า แลดูเขามีความสุขจัง

 “ฉันว่าไม่สวยอ่ะ ตัวนี้ดีกว่า สีดำสวยดีออก”

“เหอะๆ ไม่น่ารักเลย ฉันว่าตัวนี้ดีกว่า ฟ้าน่าจะชอบอะไรที่ดูเป็นผู้หญิงหน่อย ไม่ใช่เหมือนม้าดีดกะโหลกอย่างเธอ ต้องสีชมพูอย่างนี้”   

“ก็ใช่นะสิ ฉันมันไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อย  ไม่น่ารัก  ไม่มีมารยาท ซุ่มซ่าม เรียนก็ไม่เก่ง มันไม่ดีสักอย่าง แค่เลือกของยังเลือกไม่เป็นเลย  แล้วนายจะชวนฉันมาทำไมล่ะ  ถ้านายอยากให้ถูกใจคนรับก็พาเขามาเลือกเองสิ  ไม่ต้องชวนฉัน ฉันมันม้าดีดกะโหลก เลือกของแบบผู้หญิงไม่เป็นหรอก”  ฉันพูดไปร้องไห้ไป โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างที่มองฉันเลย  แล้วฉันก็วิ่งออกมาจากร้าน โดยไม่ได้หันกลับไปมองแฟ้มเลย

         ระหว่างทาง ฉันเดินไปร้องไห้ไป โดยยังไม่มีจุดหมายเลยว่าฉันจะไปไหน ที่เขาเคยถามฉันว่าอยากได้ของขวัญอะไร ชวนฉันออกมาข้างนอก ก็เพราะเขาต้องการจะซื้อของขวัญให้ฟ้า ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับฉันสักอย่าง   ทำไมเขาต้องมาทำดีกับฉันด้วย  เขาไม่รู้เลยหรอว่าฉันคิดยังไงกับเขา  แล้วถ้าวันจันทร์ฉันไปเจอเขาแล้วฉันจะทำยังไง

......................................................

“นี่ซีไปกินข้าวกันมั้ย”

“ไปสิ แต่ฉันไม่หิวนะ”

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า แลดูหน้าซีดๆนะ”

“เปล่าหรอก ไม่เป็นไรแค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ”

ระหว่างทางที่เดินไปโรงอาหาร ฉันเดินสวนกับแฟ้ม ฉันเลยพยายามหลบหน้าเขา ฉันทำตัวไม่ถูก

“นี่ซี ฉันได้ข่าวมาว่ายัยฟ้านั่นน่ะ ไม่พอใจที่เธอไปวันเสาร์กับแฟ้มน่ะ ฉันได้ยินคนในกลุ่มฟ้าคุยกันน่ะ”

“แล้วฟ้ารู้ได้ไงว่าฉันไปกับแฟ้มน่ะ”

“ยัยแพรวเพื่อนยัยฟ้าน่ะสิ ยัยนั่นน่ะตัวประจบเลยแหละ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเขา แต่ฉันว่าน่ะกลุ่มยัยฟ้าน่ะร้ายลึกแน่ๆเลย”

สักพักฉันก้รู้สึกว่ามีคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงมาหาฉัน  กลุ่มนั้นก็คือกลุ่มฟ้านั่นเอง

“นี่เธอชื่อซีหรอ”  เพื่อนในกลุ่มฟ้าพูดขึ้น

“อืม ทำไมหรอ”

“ได้ข่าวว่าไปเที่ยวกับแฟ้มมาหรอ สนุกมั้ย”

“ไม่ได้ไปเที่ยว ไปธุระ”

“หรอ ฉันก็คิดว่าแฟ้มเขาก็คงไม่ไปเที่ยวกับเธอหรอกนะ เธอน่าจะรู้นะว่าแฟ้มกับฟ้าเขา...”

“ฉันรู้ ไม่ต้องบอกหรอก แล้วก็ไม่ต้องกลัวด้วย ฉันกับแฟ้มน่ะเป็นแค่เพื่อน”

“นี่ยัยหน้าประจวด ไม่ต้องกลัวเพื่อนฉันแย่งแฟนเพื่อนเธอหรอก เพราะถ้าเพื่อนเธอมีเสน่ห์จริง ก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนิ่ หรือว่าเพื่อนเธอจะไร้........” จีนพูดเสริมขึ้น

“ระวังปากของแกไว้นะ แพรวพูดตัดบท เหมือนจะรู้ว่าจีนจะพูดอะไรต่อ

 “แล้วนี่มันเรื่องของเธอหรอ ถึงมายุ่งอยู่ได้ เจ้าตัวยังไม่พูดเลย แล้วมายุ่งอะไรด้วย จีนไปกันเถอะ อย่ามาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระเลย”

 ฉันพูดพร้อมกับดึงจีนออกจากโรงอาหารมาด้วย ฉันรู้สึกว่าน้ำตาฉันไหลอีกแล้ว  ฉันไม่ได้เสียใจที่เพื่อนของฟ้ามาว่าฉัน แต่ฉันเสียใจที่แฟ้มกับฟ้าเป็นแฟนกัน  แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อฟ้ายืนยันว่าเขาเป็นแฟนกับแฟ้มแล้ว

“ซี.....ซี.....ซีเธอร้องไห้ทำไม อย่าบอกนะว่าเธอกลัวพวกยัยมารร้ายนั่นน่ะ”

ฉันนิ่งไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่ร้องไห้ ฉันไม่รู้ฉันสบบนไหล่ของจีบกับการร้องไห้ไปนานแค่ไหน

“ซี ถ้าเธออยากร้องไห้เธอก็ร้องออกมาให้พอนะ แล้วเธอพร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้ฉันฟังนะ”

“ฮือๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆๆจีนฉันจะทำยังไง ฮือๆๆ ฮือๆๆๆๆ”

“ซีใจเย็นๆนะ แล้วลองให้ฉันฟังสิว่ามันเรื่องอะไร ”

“ฉัน....ฉัน....ฉัน ฮือๆๆ”

“อย่าบอกนะว่าเธอกลัวพวกยัยฟ้าน่ะ ยัยพวกนั่นน่ะนางมารร้ายในคราบนางเอกจริงๆ  ต่อหน้าคนอื่นก็ทำเป็นนางเอก ลับหลังนะยิ่งกว่านางมารร้าย  ฉันอยากรู้นักว่าแฟ้มมันรักไปได้ยังไง แต่เธอไม่ต้องกลัวหรอก มีฉันอยู่ด้วยสะอย่าง”

“ฉันเปล่ากลัวพวกนั้นหรอกจีน ฮือๆๆๆ”  ฉันพูดไปทั้งน้ำตา โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่าจะมองฉันยังไง

“แล้วเธอเป็นอะไรล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอชอบแฟ้ม”

“จีนฉันไม่รู้จะทำยังไง ฮือๆๆ ฉันพยายามตัดใจแล้วนะ ฉันรู้ว่ายังไงแฟ้มก็คิดกับฉันแค่เพื่อนอยู่ดี แต่ฉันทำไม่ได้  แฟ้มชอบมาทำดีกับฉัน ทำให้ฉันคิดไปต่างๆว่าแฟ้มคิดกับฉันมากกว่าเพื่อน ฉันตั้งใจจะไม่บอกใคร แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้จะไประบายให้ใครฟัง เธอสัญญานะจะไม่บอกใคร ฮือๆๆ”  ฉันระบายความในใจของฉันออกมาจนหมด จนทำให้จีนนั้นน้ำตาไหลไปพร้อมๆกับซี เพราะสงสารซี

“ซี  ฉันสงสารเธอจริงๆเลย เธอต้องไม่อ่อนแอให้ยัยฟ้าเห็นนะ  เธอจะทำยังไง จะบอกแฟ้มมั้ย  ”

 “จีนฉันทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก  แฟ้มน่ะเขามีฟ้าแล้ว ถ้าฉันพูดไปเท่ากับว่าฉันทำผิดกับทั้งคู่นะ ขอเวลาฉันหน่อยได้ไหมจีน ขอเวลาฉันคิดทบทวนเรื่องทั้งหมดก่อน “

“จ้ะ....เธอมีอะไรก็มาระบายให้ฉันฟังนะ ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ”

“ขอบใจมากนะจีน”

“ไปล้างหน้าได้แล้วป่ะ ดูสิร้องไห้จนหน้าบวมเป็นหน้าเต้าหู้ยี้หมดแล้ว แล้วก็รีบขึ้นไปเรียนสะ”

“นี่จีนเธอล้อฉันแล้ว เธอน่ะสิเต้าหู้ยี้”      แล้วทั้งคู่ก็วิ่งหยอกล้อกัน จนทำให้ซีนั้นหัวเราะ

และยิ้มออกมาได้

ณ ห้องม.4/3

   ฉันจะทำหน้าตายังไงดีเนี่ย วางตัวไม่ถูกเลย จะคุยกับแฟ้มเหมือนเดิมดีมั้ย หรือว่าไม่ หรือควรจะคุยดี เขาจะได้ไม่สงสัย 

“พรนิชาทำไมเธอถึงเข้าเรียนสาย”  ฉันสะดุ้งทันที อาจารย์ประจำวิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว ฉันจะโดนทำโทษมั้ยนะ

“พอดีหนูไปทำธุระมาน่ะค่ะ”

“เข้าไปนั่งที่ได้ แล้วอย่ามาสายอีก”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

“ทำไมเธอถึงมาสาย ทุกทีไม่เคยมาสายเลยนิ่”  แฟ้มพูดด้วยท่าทีที่เหมือนเดิม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จริงๆน่ะ ฉันตื่นสาย แต่ฉันต้องโกหกอาจารย์ไป”

“กะแล้วเชียว ว่ายัยจอมเลทอย่างเธอต้องตื่นสาย”

“แค่ครั้งเดียวเองย่ะ”

“นี่นายกฤษดา กับพรนิชาจะคุยกันอีกนานมั้ย”

“ขอโทษค่ะ/ครับอาจรารย์”

“อาจารย์ว่าไปขอโทดกันที่สนามดีกว่ามั้ย”

       ในที่สุดฉันก็ต้องโดนทำโทษจนได้ อาจารย์สั่งให้ฉันกับแฟ้มกวาดสนามของโรงเรียนทั้งหมด3วัน

ทำไมฉันถึงได้ซวยจังนะ

“นี่นายกวาดเป็นมั้ยเนี่ย”

“ก็เป็นอ่ะนะ”

“ดูฉันนะ เดี๋ยวจะกวาดให้ดู”

“เธอเนี่ยนะจะกวาดเป็น ดูท่าทางแลกระโดกกระเดก”

“นี่นายว่าฉันหรอ”

แล้วทั้งคู่ก็วิ่งหยอกล้อกันในสนาม โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีคนกลุ่มหนึ่ง กำลังมองดูภาพเหล่านั้นอยู่ ด้วยความอิจฉาริษยา

ตอนกลับบ้าน

“ซี ถ้าเลิกเรียนแล้วช่วยไปเจอกันตรงหน้าห้องน้ำนะ แล้วไปคนเดียวด้วยล่ะ ฟ้าเขามีเรื่องจะขอร้องเธอ”

“อืม เดี๋ยวฉันตามไป”

พวกฟ้ามีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันนะ ทำไมต้องให้ฉันไปคนเดียวด้วย  แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้จบๆไปสักที

“นี่จีนเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“จ้ะ เดี๋ยวฉันรอตรงเนี่ยแหละ”

ฉันรีบเดินไปเพื่อที่ห้องน้ำ  เพื่อจะไปคุยกับฟ้า ตามที่นัดไว้ แต่ฉันก็ต้องหยุด เพราะมีบางสิ่งบางอย่างทำให้ฉันต้องหยุดฟัง

“แฟ้ม แฟ้มรู้ตัวมั้ยว่าตั้งแต่แฟ้มสนิทกับซี แฟ้มไม่ค่อยมีเวลาให้กับเราเลย แฟ้มชอบซีหรือเปล่า”

“ฟ้า เราไม่ได้ชอบซีนะ เรากับซีเป็นแค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้น”

“แต่ฟ้าว่าซีชอบแฟ้มนะ ทุกครั้งที่แฟ้มกับซีอยู่ด้วยกัน แววตาที่ซีมองแฟ้มมันมากกว่าเพื่อน”

“เราไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบซี  ความรู้สึกที่เรามีให้ซีมันแค่เพื่อน มันไม่มีวันมากกว่าเพื่อนหรอก”

“จริงหรอแฟ้ม ถ้าแฟ้มพูดอย่างนี้ฟ้าก็สบายใจแล้วแหละ”

“อย่างงี้สิ ถึงจะเหมือนฟ้าที่น่ารัก เรียบร้อยคนเดิมหน่อย”

ฉันมองดูภาพเหล่านั้น มันทำให้ฉันเจ็บมาก ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นทั้งน้ำตา

“ซี ซี ร้องไห้ทำไม”

“เรื่องนั้นอีกใช่มั้ย” จีนปลอบซีด้วยความสงสารเพื่อน

“จีน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว กลับบ้านกันเถอะ”

.................เมื่อฉันก็เป็นเพียงแค่ ที่คั่นหนังสือ เมื่อเธอต้องการพักผ่อน ไม่มีความสำคัญ เธอไม่เคยมีใจให้ฉันสักเท่าไหร่ เบื่อเธอก็หยิบฉันขึ้นมา คั่นเวลาให้เธอได้พักสายตา จากคนที่เธอผิดหวัง เมื่อเธอเริ่มมีแรงจะยืนลุกขึ้นใหม่ อ่านบันทึกต่อไปเล่มเดิม   คงต้องรอเวลาที่เธอล้าเหลือเกิน   อีกครั้งเธอจึงหยิบฉันขึ้นมา...............

                  แฟ้มคงคิดกับฉันแค่เพื่อนจริงๆแหละ   แฟ้มนายจะรู้บ้างมั้ยทุกครั้งที่ฉันเล่นกับนาย คุยกับนาย   ไปไหนกับนาย  ฉันใจเต้นมาเลยนะ  หน้าเเดงถึงหูเลยหล่ะ  เวลานายพูดถึงฟ้า ชมฟ้า นายจะรู้มั้ยว่าฉันนอนร้องไห้ทุกคืน   แต่จะให้ทำไงล่ะ ฉันไม่อยากเสียเพื่อน   ไม่อยากเสียความรู้สึกดีๆที่นายมีให้ฉันแบบเพื่อนไป

ณ โรงเรียน

“ โอ้ย!! เจ็บ นี่นายมาดึงผมฉันทำไมเนี่ย รู้มั้ยมันยุ่งหมดแล้ว”

“หรอ ยุ่งก็มัดใหม่ได้”

“ตุ้บ!! เป็นไงเจ็บมั้ย ฝามืออรหันต์ของฉัน”

“นี่เธอตีฉันหรอ”

ระหว่างที่ฉันหยอกล้อกับแฟ้มอยู่นั้น ขาฉันเกิดเสียหลักสะดุดล้ม แฟ้มจึงช่วยจับฉันไว้ แต่ขาเขาก็เกิดเสียหลัก ทำให้หน้าเขาหันมาเผชิญหน้ากับฉัน ฉันมองตาเขา เขามองตาฉัน ฉันเริ่มรู้สึกได้ว่าเราทั้งคู่นั้นเขินกัน

 “แฟ้มจะไปโรงอาหารได้แล้วหรือยัง”  ฟ้าพูดพร้อมกับมองมาที่หน้าฉัน

แฟ้มกับฉันตกใจ  ฉันจึงรีบผละออกจากตัวเขา

“เดี๋ยวเราไปก่อนนะซี”  แฟ้มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  แล้วก็รีบเดินตามฟ้าไป

ณ. ห้องม.4/3

“ซี เดี๋ยวพอเลิกเรียนไปช่วยกันกวาดสนามด้วยนะ” แฟ้มพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อืม  ฉันรู้แล้วแหละ ว่าแต่นายไม่ไปกับแฟนตอนเย็นหรอ ถ้านายไม่ว่างเดี๋ยวฉันทำคนเดียวก็ได้”

“อย่ามาทำเป็นนางเอกได้ป่ะ ฉันบอกจะทำก็ทำสิ”

“ตามใจนายล่ะกัน”

----หลังเลิกเรียน-------

“เดี๋ยวเธอไปกวาดตรงนั้นนะ”

“นายอย่ามาทำเป็นสั่งฉันป่ะ”

“ไม่ได้สั่ง แค่บอกเองนะ”

“หรอ ว่าแต่วันนี้แฟนนายไม่มาเฝ้าหรอ..........  นั่นไงพูดปุ๊บก็มาปั๊บเลย”

“สวัสดี ซี โดนทำโทษเหมือนกันหรอจ้ะ”

“แล้วคิดว่าฉันอยู่ดีๆจะมาทำหรอ ฉันไม่ใช่แม่พระอย่างใครบางคนหรอกนะ”  ” ฉันพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าฟ้า เวลาที่เธออยู่กับแฟ้มตอนนี้ต่างกับตอนที่อยู่โรงอาหารมากเลย  ฉันรู้สึกเหมือนว่าฟ้าจะหน้าเสียไปเลยแหละ

“ซี ตอบดีๆไม่ได้หรือไง ฟ้าเขาอุตสาห์ถามดีด้วย”

“ต้องอุตส่าห์เลยหรอ”

“ แฟ้มๆ ไม่เป็นไรหรอก ฟ้าไม่ถือหรอก ซีอาจจะเครียดๆอยู่ก็ได้ แฟ้มเดี๋ยวทำความสะอาดเสร็จแล้ว ไปกินไอศกรีมกันนะ ซีไปด้วยมั้ยจ้ะ”

 “ฉันไม่ไปหรอก ไปกันเถอะไม่อยากไม่เป็นก ข ค ”

“ซีเธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย ทำไมต้องพาลใส่ฟ้าด้วย คนเขาอยากคุยด้วย แต่ดูเธอทำตัวสิ ฉันไม่คิดเลยนะว่าซีที่ฉันรู้จักจะมีนิสัยอย่างนี้”  แฟ้มพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธมาก

“ถ้านายไม่รู้ นายก็รู้ไว้สะ ฉันมันเป็นคนอย่างนี้ นายเข้าใจมั้ย คนที่มันไม่เคยดีในสายตาใครเลย”

“ฉันว่าถ้าเธอเป็นอย่างนี้เราอย่าเพิ่งคุยกันเลยดีกว่านะ ฉันผิดหวังในตัวเธอมากซี”  แฟ้มพูดแล้วก็เดินจากไป โดยที่ไม่ได้รอฟ้าเลย ก่อนที่ฟ้าจะเดินตามแฟ้มไปเธอหันมามองฉันด้วยสายตาที่สมน้ำหน้า ราวกับว่าเธอเป็นผู้ชนะในครั้งนี้  ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างนี้

          ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมวันนั้นฉันต้องอารมณ์เสียด้วย ทั้งๆที่มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันเลย มันเป็นเรื่องระหว่างแฟ้มกับฟ้านะ ทำไมฉันต้องไปใส่อารมณ์ด้วยนะ หรือว่าฉันหึงเขา ไม่ๆฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอย่างนั้น จำไว้นะซี เธอต้องไม่คิดอะไรแบบนี้อีก

             ฉันไม่ได้คุยกับแฟ้มมา 2 วันแล้วนะเนี่ย  เขาไม่มองหน้าฉันเลยอ่ะ เดินผ่านกัน นั่งข้างกัน เขายังทำเหมือนไม่เห็นฉันเลยอ่ะ  ฉันอึดอัดใจนะเนี่ย ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย  แต่อันที่จริงฉันว่าฉันผิดนะ  หรือว่าฉันไปคุยกับเขาก่อนดี   แต่จะง้อเขาไงดีนะ   ทำไมฉันต้องเสียฟอร์มไปง้อเขาด้วยนิ่   เหตุผลง่ายๆ  ก็คือ ฉันแคร์เขาไง

“นี่นายอะ ซื้อมาฝาก” ฉันพูดพลางกับยื่นไอศครีมให้เขา  แต่เขาก็ทำเหมือนไม่เห็นฉัน

“นายฉันอุตส่าห์ซื้อมาขอโทษนานเรื่องเมื่อวันนั้นนะ รับไว้หน่อยไม่ได้หรือไง”

“ไม่รับ”

“นายฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ นี่ๆๆ น่าหมั่นไส้ หยิ่งดีนัก ต้องเจออย่างงี้”  ฉันปาไอศครีมใส่หน้าเขาเต็มๆ

“เธอเล่นกันอย่างนี้หรอ ได้ เดี๋ยวจัดให้  นี่ๆๆ  555+ หน้าเหมือนหมาเลยว่ะ”    แฟ้มเอาไอศกรีมมาป้ายที่จมูกฉันอ่ะ   นึกว่าฉันจะยอมหรอ  ฉันก็เลยเล่นคืนเลย สะใจจริงๆๆ  สรุปก็คือเลอะกันทั้งคู่   วันนี้ต้องกวาดสนามอีกแล้วหรอเนี้ย ไม่เป็นไรวันสุดท้ายแล้ว ดีใจจริงๆ

“กวาดเร็วๆนะซี จะได้รีบกลับบ้าน มันมืดแล้วอันตราย แต่อย่างเธอต้องกลัวด้วยมั้ยเนี่ย”

“นายเป็นห่วงฉันหรือว่าหลอกด่าฉันกันแน่เนี่ย”

“ทั้งสองอย่างมั้ง”

“แฟ้มเสร็จยังค่ะ”  เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือฟ้านั่นเอง

“จะเสร็จแล้วฟ้า รอแปปนึงนะ”

“ซี เดี๋ยวฉันไปส่งเธอขึ้นรถเอง งั้นฟ้ารอเราอยู่ที่นี่นะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวไปเองได้”

“ก็บอกว่าจะไปส่งไง”

“ก็ได้ ว่าแต่แฟนนายไม่ว่าแน่นะ”  ฉันพูดเบาๆข้างๆแฟ้ม   ระหว่างที่แฟ้มเดินไปส่งฉันขึ้นรถ ฟ้าจ้องฉันกับแฟ้มใหญ่เลยอ่ะ ราวกับกลัวว่าเขาจะกินฉันงั้นแหละ

“ขอบใจนะนาย เคลียกับแฟนนายดีๆล่ะ”

“ไม่ต้องบอกหรอกน่ะ ฉันเคลียกันได้ คนรักกันเข้าใจกันอยู่แล้ว” แฟ้มพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ยังทำหน้าทะเล้นอีกต่างหาก

“จ้ะ ขอให้รักกันนานๆนะจ้ะ”  ฉันพูดไปทั้งๆที่ฝืนหัวใจตัวเอง ภายนอกฉันดูเหมือนยิ้มแย้ม เหมือนคนไม่เป็นไร แต่ข้างในฉันมันตรงข้าม ฉันต้องฝืนทำทุกอย่างทุกครั้งที่แฟ้มกับฟ้าอยู่ด้วยกัน

“งั้นฉันไปและนะซี ไว้เจอกันวันจันทร์” แฟ้มพูดแล้วเขาก็เดินจากไป

.....................................................

“ใครโทรมาดึกๆดื่นๆนะ”

“ฮัลโหล แฟ้มหรอ”

“อืม  นอนยัง”

“ยัง มีอะไรถึงโทรมาดึกๆล่ะ”

“ฉันอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อยดิ เธอห่อของขวัญเป็นมั้ย”

“เป็น จะให้ฉันห่อให้ใครล่ะ”

“ห่อให้ฉันเนี่ยแหละ เพราะวันจันทร์นี้วันเกิดฟ้าน่ะ ช่วยหน่อยนะครับสุดสวย”

“ก็ได้ เตรียมอุปกรณ์มาให้หน่อยละกัน”

“ขอบใจน่ะ เธอนิ่เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลย ไม่เสียดายเวลาที่รู้จักกันมา”

“ไม่ต้องมาชมหรอก เขินว่ะ” ฉันพูดไป เพราะแก้เขินนะเนี่ย

“งั้นฉันไปนอนก่อนนะ เจอกันวันจันทร์ ฝันดีน่ะ”

“อืม ฝันดี แค่นี้น่ะ”  เขาโทรมาหาฉัน เพราะเรื่องฟ้าเรื่องเดียวหรอ  ถ้าไม่ใช่เรื่องฟ้าเขาคงไม่โทรมาหรอก

......................................

“อะ...ซีห่อให้ด้วยนะ เอาสวยๆด้วย กระดาษเตรียมมาแล้วน่ะ”

“รู้แล้วน่ะ เดี๋ยวจะเอาแบบว่าฟ้าเห็นแล้วอึ้งไปเลย”

“ทำให้ได้อย่างที่พูดนะ เดี๋ยวฉันต้องไปหาไอจี้ก่อนน่ะพอดีมีธุระ ฝากดูแลตุ๊กตาด้วยนะ”

“อืมๆ เดี๋ยวจะดูแลอย่างดีเลย”

“ไปและนะ”  พอแฟ้มพูดเสร็จ เขาก็รีบวิ่งไปเลย

“ตาบ้านี่นิ่ จะให้ห่อของขวัญไม่ยอมเอาสก็อตเทปมาให้ แล้วจะห่อได้มั้ยเนี่ย”

“นี่ๆฟ้าดูสิ ยัยซีนั่นน่ะมันได้ตุ๊กตามาจากใครนะ แฟ้มให้มันหรือเปล่าอ่ะ” แพรวคอยพูดยุฟ้าให้เกลียดซีมากยิ่งขึ้น ทั้งสองคนนี้ยืนแอบดูอยู่หลังต้นเสา

“ใครให้มันสะทีไหนล่ะ ตุ๊กตาตัวนั้นน่ะมันของฉัน แฟ้มน่ะใช้ให้มันห่อให้ฉัน”

“แล้วเธอรู้ได้ไงล่ะฟ้า”

“ฉันได้ยินมันคุยกับยัยจีนเมื่อเช้าน่ะ ตอนฉันไปเข้าห้องน้ำน่ะ”

“ตอนนี้ยัยซีมันไม่อยู่ ฉันว่าเราหาอะไรทำดีกว่ายัยฟ้า เธออยากให้แฟ้มเกลียดมันมั้ย”

“อยากสิ จะทำไงล่ะ”

“เดี๋ยวฉันจะทำลายตุ๊กตาตัวนั้นเอง แล้วพอมันกลับมามันก็จะตกใจ แล้วพอแฟ้มเห็น แฟ้มก็ต้องเข้าใจว่ามันเป็นคนทำ  แล้วแฟ้มก็จะเกลียดมัน”

“แต่ฉันเสียดายตุ๊กตาอ่ะ”

“เธออยากเสียตุ๊กตาหรือแฟนเธอล่ะ”

“แล้วถ้าแฟ้มรู้ล่ะ เขาจะต้องเกลียดฉันแน่ๆเลย”

“ไม่หรอกน่ะ เพราะไม่มีเจ้าจองของขวัญคนไหน เขาทำลายของขวัญตัวเองหรอก แล้วอีกอย่างแฟ้มก็เข้าใจว่าเธอไม่รู้ว่าเขาจะให้ของขวัญเธอสักหน่อย เธอจะกลัวอะไรล่ะ”

“ใช่จริงสิ”

“ป่ะ รีบไปจัดการกับตุ๊กตาดีกว่า เดี๋ยวมันมาจะเสียแผน”

 ระหว่างที่ซีไม่อยู่นั้น ฟ้ากับแพรว ได้เอาตุ๊กตานั้นมาตัด ฉีก ขย่ำ จนตุ๊กตานั้นสภาพดูไม่ได้เลย

“เร็วๆฟ้ารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวมันมาแล้วจะยุ่ง”

“สะใจจริงๆเลยแพรว แฟ้มต้องเกลียดยัยนั่นแน่”

“มันแน่อยู่แล้วแหละ”

…………………………………….

    ตานี่นิ่ จะให้ทำงานแล้วยังเตรียมอุปกรณ์ไม่พร้อมอีก  สก็อตเทปกว่าจะหาได้ รีบห่อดีกว่า เดี๋ยวตานั่นจะด่าเอา      เฮ้ย!!!  ทำไมตุ๊กตากลายเป็นอย่างนี้ได้อ่ะ ใครมาทำเนี่ย ฉันเดินไปซื้อสก้อตเทปแปปเดียวเองนะ  แล้วจะทำไงดีเนี่ย  แฟ้มไม่ฆ่าฉันตายเลยหรอ

“ซี ทำไรอยู่ ตุ๊กตาใครเนี่ย ทำไมมันดูไม่ได้เลยอ่ะ”

“จีนฉันจะทำไงดีอ่ะ ตุ๊กตานี้มันเป็นของแฟ้ม เขาซื้อมาให้ฟ้า เป็นของขวัญวันเกิดน่ะ แล้วเขาก็มาสั่งให้ฉันห่อของขวัญให้   พอเขาเอามาให้ฉันห่อ     เขาดันลืมเอาสก้อตเทปมาให้     ฉันเลยต้องเดินไปซื้อที่สหกรณ์ให้  ที่สหกรณ์ก็ดันหมด ฉันเลยต้องออกไปซื้อข้างนอกโรงเรียน เกือบโดนอาจารย์ว่าแน่ะ พอกลับมาก็กลายเป็นสภาพเนี้ย ฉันอยากรู้นักว่าใครเป็นคนทำ”

“ซี เธอลองอธิบายให้แฟ้มฟังน่ะ”

“เขาจะฟังฉันหรือไงจีน เขายิ่งชอบคิดว่าฉันไม่ชอบฟ้าอยู่”

“ซีห่อเสร็จยังอ่ะ ฉันจะเอาไปหาฟ้าแล้ว” แฟ้มพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงมาก

“ทำไมกลายเป็นอย่างงี้อ่ะซี  ตุ๊กตาที่ฉันให้เธอห่อมันไม่ใช่สภาพนี้นะ เธอทำอะไรกับมัน มันถึงกลายเป็นแบบนี้”  แฟ้มพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธมาก

“ฉันไม่รู้แฟ้ม ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”

“เธอจงเกลียด จงชังอะไรฟ้า เธอถึงได้ชอบแกล้งเขานัก  ตั้งแต่เรื่องที่สนาม เธอก็ยังพูดแขวะเขาอีก เธอรู้มั้ยว่าฟ้าเขาคิดกับเธอในทางทีดีตลอด เขาพูดกับเธอดีทุกครั้ง แต่ดูเธอทำกับเขาสิ เธอไม่อายมั่งหรือไง แล้วนี่มันของขวัญวันเกิดที่ฉันซื้อให้ฟ้านะ เธอยังทำกับมันอีกหรอ จิตใจเธอทำด้วยอะไร ฉันไม่น่าไว้ใจให้เธอทำเลย ฉันคิดผิดจริงๆเลย”

“ใช่ฉันมันไม่ดี นิสัยไม่ดี  ปากเสีย  ทำอะไรก็ไม่เคยดี ใครจะไปดีสู่แฟนนายได้ล่ะ ฉันทำอะไรเคยถูกบ้างมั้ย  ก็ดี....ในเมื่อนายเข้าใจว่าฉันเกลียดแฟนนาย  แกล้งแฟนนาย เป็นคนทำลายตุ๊กตาตัวนี้ ถ้านายคิดว่าฉันเลวขนาดนี้ ตลอดระยะเวลาที่เราเป็นเพื่อนกันมามันก็คงไม่มีความหมาย   แล้วนายก็คิดถูกแล้วแหละ ฉันเป็นคนทำเอง ได้ยินมั้ย ฉันเป็นคนทำลายตุ๊กตาตัวนี้เอง  ที่ฉันทำก็เพราะฉันอิจฉาฟ้า อิจฉาฟ้า เข้าใจมั้ย ฉันอิจฉาเวลาที่เขาอยู่ใกล้นาย อิจฉาเวลาที่นายยิ้มให้เขายิ้มแบบที่ให้ความรู้สึกมากกว่าเพื่อน ซึ่งมันต่างจากฉัน นายเข้าใจมั้ยฉันอยากได้ความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อน”  ฉันพูดความในใจของฉันจนหมด ฉันพูดไปพร้อมๆกับน้ำตา ทำไมแฟ้มเขาถึงคิดว่าฉันเป็นคนทำลายตุ๊กตาตัวนั้น เขาคิดว่าฉันเลวขนาดนั้นเลยหรอ  แล้วฉันก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นทั้งน้ำตา

“ซี..ซี รอฉันก่อน แฟ้มทำไมนายไม่ฟังซีอธิบายบ้างเลยล่ะ นายมันบ้า มันบ้าจริงๆเลย”   จีนพูดด้วยความโมโหแล้วก็รีบวิ่งตามซีไป โดยทิ้งให้แฟ้มยืนอยู่คนเดียวตรงนั้น

-----กี่ครั้งที่เธอมองมาแล้วผ่านไปไม่มีความนัยจากแววตาคู่นั้นบ่อยครั้งที่เดินเคียงกัน ฉันแหละเธอ
แต่ว่าในใจก็ยังคงอ้างว้าง อาจเหมือนเราสนิทกัน อาจจะเหมือนเธอรู้จักฉัน   แต่ใจนั้นเธอคงไม่เคยรู้
ไม่ได้ยินคำๆนี้ มองไม่เห็นสิ่งที่มีอยู่  เธอไม่รู้ฉันคิดยังไง     ยิ่งฉันนั้นใกล้ชิดเธอมากมายเพียงไหน
เหมือนว่าทางยิ่งไกลออกไป  คล้ายว่าเธออยู่ไกลห่างฉัน ยิ่งฉันรู้ว่าตัวเองรักเธอแค่ไหน ก็ยิ่งทำให้ฉันหวั่นใจ   ฉันรักเธอเท่าไหร่ก็เหงาเท่ากัน ก็รู้หัวใจตัวเอง รู้จักดี ว่ามีเพียงเธออยู่ข้างในใจฉัน อยากรู้ใจเธอเหมือนกันคิดอย่างไร แต่กลัวความจริงว่าเธอไม่มีฉัน-----

        นายมันบ้าแฟ้ม  ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้  นายไม่คิดจะฟังเหตุผลอะไรของฉันเลย ในเมื่อนายไม่อยากฟัง ฉันก็ไม่อยากจะอธิบายเมื่อกัน  นายคิดว่านายเสียดายความรู้สึกที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาคนเดียวหรือไง  ฉันก็เสียดายเหมือนกันแหละ  ทำไมนายไม่คิดถึงความรู้สึกฉันบ้างเลยล่ะ นายห่วงแต่ความรู้สึกแฟนนาย  กลัวว่าเขาจะโกรธนาย มันก็แน่อยู่แล้วแหละ คนที่นายแคร์ ไม่ใช่ฉัน แต่คือฟ้า

“ซี ต่อไปนี้เธอไม่ต้องไปสนใจคนพวกนั้นนะ  แฟ้มมันจะมองว่าเธอเป็นอะไรก็ช่าง  แต่ความจริงเธอก็รู้อยู่แก่ใจดี ว่าเธอไม่ได้ทำ”

“น่าสงสารเพื่อนสนิทคู่นี้จริงๆเลยเนาะฟ้า ต้องมานั่งปลอบกันอยู่2คน”

“ใช่ โดนผู้ชายด่าขนาดนี้แล้ว ดูสิว่ายังจะหน้าด้านอยู่มั้ย”

“นี่พวกเธอ อย่ามายุ่งเรื่องของพวกฉันได้มั้ย เอาเวลาที่ยุ่งเรื่องชาวบ้านไปอ่านหนังสือสมบัติผู้ดีดีกว่านะ จะได้รู้ว่ากฎข้อไหนเขาห้ามยุ่งเรื่องชาวบ้าน” จีนพูดอย่างหมั่นไส้

“หรอจ้ะ แต่ถ้างานนี้ไม่ใช่ฝีมือพวกฉัน ฉันคงไม่มายุ่งหรอกนะ”  แพรวพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“งั้นก็แสดงว่า......ตุ๊กตาที่พังก็เป็นฝีมือเธอ”  ฉันพูดออกไปด้วยความตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นฝีมือของฟ้า ผู้หญิงที่แฟ้มรักมาก ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำได้ขนาดนี้

“ก็ใช่ไงฝีมือฉันเอง” ฟ้าพูดอย่างหน้าตาเฉย เหมือนไม่รู้สึกอะไร

“ถ้าแฟ้มรู้เขาคงจะเสียใจมาก ที่ผู้หญิงที่เขารักจะทำตัวต่ำขนาดนี้”

“กรี๊ดๆๆๆๆ นี่นังซีแกหลอกด่าฉันหรือไง” 

“ฉันไม่ได้หลอกด่า แต่ฉันด่าตรงๆ แล้วเธอก็ควรที่จะสำนึกในการกระทำด้วยด้วย”

“แล้วเธอคิดหรอว่าแฟ้มเขาจะคิดว่าฟ้าทำ ในเมื่อแฟ้มเขาเข้าใจว่าฟ้าไม่รู้เรื่องว่าเขาจะให้ของขวัญเป็นตุ๊กตาหมี เธออย่าหวังเลยว่าแฟ้มจะได้รู้ ”  แพรวพูดอย่างมั่นใจ ราวกับเธอรู้ว่าแฟ้มจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้ว่าเป็นฝีมือของแฟนเขาเอง  แล้วทั้งสองก็เดินไป

“ซี ฉันว่าเธอไปเล่าเรื่องนี้ให้แฟ้มฟังเถอะ  แฟ้มจะได้รู้ว่าฟ้าผู้หญิงที่เขาคิดว่าเรียบร้อย ดีเลิศประเสริฐศรีคนนี้ทำตัวได้น่าเกลียดขนาดไหน”

“จีนเธอคิดหรอว่าแฟ้มจะเชื่อฉัน ตอนนี้เขายังเข้าใจว่าฉันเกลียดฟ้าเลย แล้วถ้าฉันไปบอกเขาเขาก้ต้องคิดว่าฉันใส่ร้ายแฟนเขา ฉันว่าฉันอยู่เฉยๆดีกว่า ฉันไม่จะอยากจะยุ่งเรื่องของเขาแล้ว ฉันจะคิดสะว่าฉันไม่รู้จักคนชื่อแฟ้ม”

“เธอแน่ใจนะ ว่าเธอจะไม่บอก เธอแน่ใจนะว่าเธอลืมเขาได้”

“ไม่ได้ก็ต้องได้จีน”

……………………………………………

         ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นจนถึงวันนี้เป็นเวลา 2 อาทิตย์กว่าแล้ว ฉันกับแฟ้มไม่ได้คุยกันเลย  ไม่ได้มองหน้ากันด้วย จากที่เขานั่งข้างฉัน เขาก็ย้ายไปนั่งตรงที่หลังห้อง เขาคงรังเกียจฉันมากเลย สีหน้าเขาแต่ละวันมันบ่งบอกเลยว่าเขาไม่อยากคุยกับฉันอีก ฉันชอบแอบมองเขาเวลาที่เขาเมาก ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำได้ขนาดนี้รอกนะานะ จะได้รู้ว่ากฎข้อไหนผลอเสมอ ไม่รู้สิคนคุ้นเคยกันจะให้ทำเป็นไม่รู้จักเลยก็ไม่ได้ สัญญาที่ฉันให้ไว้กับจีนเหมือนฉันจะผิดสัญญาแล้วล่ะสิ

.....................................................................

 “จีน ฉันจะย้ายไปเรียนกับพี่สาวฉันที่ออสเตรเลียแล้วน่ะ”

“จริงดิ แล้วเธอจะไปเมื่อไหร่อ่ะ”

“ม.5 เธอไม่ต้องบอกใครนะ”

“อย่าไปเลยนะซี อยู่กับฉันเหอะ ที่เธอไปเพราะเรื่องแฟ้มหรือเปล่า”

“ไม่เกี่ยวกับเขาหรอก เขาไม่สำคัญอะไรกับฉันขนาดนั้นหรอก ฉันไป เพราะแม่อยากให้ไปเรียนที่นั่น เหตุผลที่ฉันไปไม่ใช่เขา”  ฉันพูดไปทั้งๆที่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้น

“ถ้าเธออยากไป ฉันก็คงไม่ห้ามหรอก แต่อย่าลืมฉันนะ”

“จ้ะ ฉันไม่ลืมเพื่อนดีๆอย่างเธอหรอก ฉันจะเขียนจดหมายมาหาเธอบ่อยๆนะ”

“เธอไปหลังสอบใช่มั้ย งั้นก็เหลือเวลาอีก3วันน่ะสิ”

“อืม อีกแค่3วัน”

……………………………………………..

“เฮ้ย ไอจี้เเดี๋ยวฉันมาน่ะ จะเอาของไปหาฟ้าที่ห้องก่อนน่ะ”

“อืมๆ เดี๋ยวรอที่นี่แหละ”

พอแฟ้มพูดเสร็จ เขาก็รีบวิ่งไปหาฟ้าบนห้องเรียน  แต่เมื่อเขากำลังจะเดินเข้าไปหาฟ้า  ก็มีสิ่งหนึ่งทำให้เขาต้องหยุดฟัง

“นี่แพรวป่านนี้ ยัยซีคงจ๋อยไปเลยเนอะ สมน้ำหน้ามัน อยากมายุ่งกับของของฉันเอง ดีแล้วที่แฟ้มเกลียดมัน ฉันจะได้ไม่มีคู่เเข่ง”

“ก็ฉันบอกแล้วไง แค่เราจัดการกับตุ๊กตาตัวนั้นตัวเดียวทุกอย่างก็เรียบร้อย ดูสิแฟนเธอยังไม่รู้เรื่องเลยพวกเราเป็นคนทำ”

“แล้วถ้าแฟ้มเขารู้ล่ะ”

“ให้ตายก็ไม่รู้ เชื่อฉันเถอะน่ะ”

“แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันรู้แล้วล่ะ”  แฟ้มพูดขึ้นมา ทำให้2คนนั้นตกใจมาก

“แฟ้มๆ มันไม่จริงนะ ฟ้าไม่ได้ทำ  ฮือๆ” ฟ้าหน้าซีดขึ้นมาทันที

“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเธอจะทำกันได้ขนาดนี้ พวกเธอนิ่มันเลวๆกันจริงๆ ฟ้าทำไมเธอกลายเป็นอย่างนี้ไปได้    ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีจิตใจใจร้ายขนาดนี้   เธอทำให้ฉันเสียเพื่อนสนิทไปรู้มั้ย เพื่อนที่ดี ดีกว่าแฟนอย่างเธออีก ที่เธอคบกับฉันก็เพราะว่าเธออยากเอาชนะซีใช่มั้ย ใช่มั้ย     งั้นเราเลิกกันเถอะ ต่อไปนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวกันแล้ว”

แฟ้มพูดเสร็จแล้วก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น เขาเสียใจมาก ที่ผู้หญิงที่เขารักจะเป็นคนอย่างนี้ 

“ฮือๆๆ แฟ้มๆ อย่าไปนะ ฟ้าขอโทษ”  ฟ้าพูดอย่างคร่ำครวญ

          ซีฉันขอโทษ  ฉันน่าจะฟังคำอธิบายเธอ  ฉันน่าจะเชื่อเธอ เพื่อนที่คบกันมานาน ฉันน่าจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนโกหก  ฉันอยากขอโทษเธอ ฉันต้องเสียเพื่อนดีๆอย่างเธอไป เธอจะให้อภัยฉันมั้ย

“จีนๆ ซีอยู่ไหน ฉันอยากเจอเขา”

“นายอยากจะเจอซีทำไม ในเมื่อวันนั้นนายก็บอกเองไม่ใช่หรอว่านายไม่อยากเจอหน้าซีอีก”

“ฉันรู้ความจริงแล้ว ฉันอยากขอโทษเขา ฉันเข้าใจผิดมาตลอด เข้าใจว่าซีเกลียดฟ้า เข้าใจว่าซีทำลายตุ๊กตาตัวนั้น แต่จริงๆนั้นมันไม่ใช่ ซีคอยช่วยฉันอยู่ตลอด ฉันมันโง่เอง”

“นายมาพูดตอนนี้มันไม่สายไปไหนหรอ นายไม่เคยรู้หรอกว่าตลอดเวลาที่ซีมันรู้จักนาย ซีแอบรักนายมาตลอด  คอยช่วยนายทุกครั้ง แม้บางครั้งต้องเจ็บซีมันก็ทำ นายรู้มั้ยวันที่นายเอาของขวัญไปให้ซีห่อ ซีเสียใจแค่ไหน แต่ถ้าความสุขนาย ซีมันก็ยอมทำ  ซียอมปีนรั้วออกไปนอกร.ร ไปหาซื้อสก็อตเทปมาห่อของขวัญ ซีมันกลัวว่านายจะเอาของขวัญไปให้ฟ้าไม่ทัน แล้วดูนายทำกับซีสิ ซีไม่ได้หวังให้นายมารักมันหรอกนะ แค่มันอยากทำให้นายมีความสุข ซีไม่ได้หวังอะไรจากนายจริงๆ”

“ฉันมันโง่เอง ซี ดีกับฉันขนาดนี้ฉันยังมองข้าม จีนบอกฉันเหอะนะซีอยู่ไหน ได้โปรดเหอะ”

แต่คำขอร้องของแฟ้มไม่ได้ผล จีนฟังเสร็จแล้วจีนก็เดินจากไป

....................................................................

          ซีจะรู้บ้างมั้ยนะว่าฉันอยากเจอเธอ อยากขอโทษ อยากคุยกับเเธอ  อยากเล่นกันเหมือนก่อน  เหมือนตอนที่เราเป็นเพื่อนสนิทกัน  อยากตบหัว  อยากล้อเขาว่ายัยเตี้ย  อยากให้เขามากวนใจ  กวนประสาท  ไม่มีเขาแล้วชีวิดมันเงียบๆยังไงก็ไม่รู้  ที่จริงฉันไม่น่าไปใส่อารมณ์กับเขาแรงขนาดนั้นเลย   น่าจะฟังคำอธิบายของซี  ฉันยังจำวันที่เขาบอก “ฉันอยากได้ความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อน”นึกถึงวันนั้นแล้วยังไม่อยากเชื่อเลยว่า เด็กผู้หญิงเตี้ยๆคนนึงจะหลงรักเรา ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกัน

---------ฉันจะไปไหน ทำอะไรเมื่อไหร่ ต้องห่วงกันให้วุ่นวาย  เอาแต่ใจน้อย ต้องให้คอยตามง้อ  เธอมันน่ารำคาญ จนวันหนึ่งเธอจากฉันไป  และฉันไม่แคร์ ไม่สนใจ  อะไรสักอย่าง  ไม่มีเธอให้รำคาญเหมือนเก่า  มีเพียงแต่ความว่างเปล่า  แล้วน้ำตา ทำไม ทำไม ต้องไหล ไม่ขอให้เธอหายโกรธ แต่โปรดกลับมาหน่อยได้ไหม  เพิ่งเข้าใจ..........{ฉันคิดถึงเธอ} เสียงที่คุ้นเคย มือที่เคยสัมผัส  ไม่มีเธออีกแล้ว รู้ไม่อาจย้อน คืนกลับก่อนได้ไหม จะไม่ทำให้เสียใจ---------

................................................................

รุ่งขึ้น

“จีนบอกฉันเถอะ ตั้งแต่สอบเสร็จฉันยังไม่เจอหน้าซีเลย”

“แฟ้มเธอทำกับซีขนาดนั้น ซีมันคงไม่อยากเจอหน้านายหรอก”

“ซีไม่ต้องยกโทษให้ฉันก็ได้ แต่ฉันอยากเจอซี อยากขอโทษซีก็แค่นั้นเอง”

“ซีจะไปออสเตรเลียพรุ่งนี้ ฉันบอกนายได้แค่เนี้ยแหละ ฉันไปและนะ”

 พอแฟ้มฟังเสร็จ เขาตกใจมาก เขารีบออกไปตามหาซีทุกที่ ที่เขาคิดว่าซีน่าจะไป แต่เขาก็ไม่เจอ โทรเข้ามือถือซีก็ปิดเครื่อง  ในที่สุดวันนี้เขาก็ไม่เจอซี  เขาเหลือเวลาอีกแค่วันเดียวที่เขาจะตามหาซี

................................................................

รุ่งขึ้นแฟ้มรีบออกไปตามหาซีแต่เช้า  เขาพยายามคิดว่าสถานที่ที่ไหนที่เขายังไม่ได้ไป  เขาจึงคิดขึ้นมาได้ว่ามีอยู่ที่ที่หนึ่งที่เขายังไม่ได้ไป  ก็คือหน้าโรงอาหาร ที่ที่เขากับซีนัดเจอกันบ่อยๆ

            แฟ้มฉันคงไม่ได้เจอหน้านายอีกนานเลยนะ  ฟ้าจะดูแลนายดีมั้ยนะ  ฉันอยากจะคุยกับนาย  อยากเล่นกับนายเหมือนเดิมจัง  แต่คงไม่มีวันแล้วแหละ เพราะนายคงเกลียดฉัน  พอฉันกลับมานายจะหายโกรธฉันหรือยังนะ ฉันยังจำวันที่นายรู้จักกับฉันวันแรกได้เลย นายน่ะหยิ่งมากเลยรู้มั้ย  ฉันคิดถึงวันที่นายช่วยฉันตอนไปบางแสนไปทำโครงงาน  คิดถึงวันที่นายช่วยฉันตอนล้ม คิดถึงตอนที่ฉันซื้อไอศกรีมไปง้อนาย  แล้วนายเอาไอศกรีมมาป้ายใส่หน้าฉัน จนหน้าฉันเลอะไปหมดเลย แต่นายก็หายโกรธฉันจนได้ แล้วถ้าคราวนี้ฉันซื้อไอศกรีมไปง้อนายนายจะหายโกรธฉันมั้ยนะ

“นี่ยัยเตี้ยจะทำตัวเป็นนางเอกmvอีกนานมั้ย”

“แฟ้ม” ฉันตะโกนไปด้วยความตกใจ

“ก็ใช่ฉันเอง  ตกใจมากเลยหรอ”

“นายหายโกรธฉันแล้วหรอ”

“อืม ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว แล้วตอนนี้ฉันก็เลิกกับฟ้าแล้วด้วย ฉันขอโทษนะ ฉันเข้าใจผิดมาตลอด เข้าใจว่าเธอเกลียดฟ้า เข้าใจว่าเธอทำลายตุ๊กตาตัวนั้น แต่ที่จริงมันไม่ใช่”

“หรอ แต่ฉันยังไม่หายโกรธนายหรอก”

“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ว่าแต่เธอจะไม่ให้อภัยฉันจริงๆอ่ะ”

“ใช่ ฉันน่ะโกรธนายมาก นายกลับไปเหอะ”  จริงๆน่ะ ฉันน่ะหายโกรธแฟ้มตั้งนานแล้ว  แต่ฉันต้องวางฟอร์มสักหน่อย

“งั้นฉันไม่ง้อแล้ว”  แฟ้มพูดแล้วเขาก็หันหลังกลับไปเลย

เขาไม่ง้อฉันจริงๆ หรอเนี่ย ฉันไม่น่าเล่นตัวเลย ดูสิเขาเลยกลับไปจริงๆเลย

“อะ.....ซื้อมาฝาก รสโปรดของเธอเลยนะเนี่ย สตอเบอร์รี่ วานิลลา”  แฟ้มพูดพร้อมกับยื่นไอศกรีมมาให้ฉัน    เขากลับมาง้อฉันแล้ว ดีใจจริงๆเลย  ซื้อไอศกรีมมาให้สะด้วย น่ารักจริงๆเลยเพื่อนเรา

“ไม่รับ”

“ไม่รับใช่มั้ย นี่...555+ หน้าเหมือนหมูเลย”  เขาเอาไอศกรีมมาป้ายหน้าฉัน จนเลอะไปหมดเลยอ่ะ

“นายชอบแบบนี้ก็ไม่บอก”  ฉันเลยเอาคืนบ้าง ฉันกับแฟ้มเลยเลอะกันทั้งคู่เลย ฉันกับแฟ้มเลยต้องรีบไปล้าง เสร็จแล้วฉันกับเขาก็มานอนเล่นที่สนามหญ้าของโรงเรียน

“ดูดิ ฉันเลอะไปหมดเลยนะแฟ้ม”

“ตอนแรกเธออยากไม่ยอมรับคำขอโทษจากฉันเองนัก ว่าแต่ตอนนี้หายโกรธแล้วใช่ป่ะ หรือว่ายังจะได้เอาอีกยก”  เขาพูดพลางทำหน้าทะเล้น

“หายและ หายและ”

“ตอนแรกที่ฉันเห็นเธอนะ เธอน่ะเอ๋อมาก ซุ่มซ่ามด้วย”

“นายก็เหมือนกันแหละ หยิ่งก็หยิ่ง ฉันอุตส่าห์คุยด้วย นายก็ไม่คุยกับฉัน น่าหมั่นไส้”

“ก็ฉันอยากแกล้งเธอ ว่าแต่เธอจะไปออสเตรเลียจริงๆอ่ะ

“อืม...ฉันต้องไปเรียนที่นั้นสัก2 ปี”

“แล้วแบบนี้ฉันจะไปกวนใคร แล้วใครจะอยู่กวนประสาทฉัน”

“เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว ไป2ปีเอง นายรอฉันด้วยล่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับมากวนประสาทนายแน่”

“อืม ฉันจะรอ กลับมาเร็วๆนะ เราจะได้มาเป็นเพื่อนสนิทกันอีก ไปอยู่ที่นั่นห้ามมีเพื่อนสนิทนะ เดี๋ยวเธอลืมฉัน  แล้วก็ต้องเขียนจดหมาย ส่งอีเมล์มาหาฉันด้วย”

“อืม..ฉันไม่ลืมนายหรอกน่ะ เพราะคนที่หน้าตาเหมือนเต้าหู้ยี้อย่างนายมีคนเดียว ฉันจะลืมได้ไงล่ะ”

“เธอ ว่าฉันหรอ นี่แน่ะๆๆ”

แล้วทั้งคู่ก็วิ่งหยอกล้อกันในสนาม ทำให้ภาพเพื่อนสนิทในสมัยก่อนที่ทั้งคู่วิ่งเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข  กลับมามาเหมือนเดิมอีกครั้ง